Twijfel, angst en dankbaarheid

Als ons gemoed vol is van twijfel, angst en zorg over gevaar en ziekte, projecteren wij dat in de buitenwereld en daardoor wordt het de werkelijkheid die we ondervinden.
- G.G. Jampolsky

Een door felle TLbalken verlichtte sporthal met honderden ingepakte schoenendozen gevuld met cadeautjes voor de kindertjes van vluchtelingen. Alles gesorteerd op leeftijd en op meisje/jongen. De normaalgesproken kale gymzaal kreeg meteen een Kerstsfeertje door alle glanzende cadeaupapiertjes. Je voelde de opwinding van de kindjes die buiten in de rij met hun vader of moeder stonden te wachten. Een brief in hun handjes waarmee ze een cadeau overhandigd zouden krijgen van een groepje leerlingen van de internationale school. Eén van die leerlingen was Maren. Ik had de internationale school aangeboden om mee te helpen met rijden en natuurlijk foto’s te maken tijdens de vrolijke happening. Het vond plaats in het asielzoekerscentrum in de voormalige gevangenis van Breda. Er waren twee persfotografen bij aanwezig en veel vrijwilligers die in deze opvang werken. Veel jonge mama’s en een enkele papa kwamen langs de tafels lopen om met hun kindjes een schoenendoos op te halen. Een schoenendoos die thuis gevuld werd door de gezinnen van de internationale school. De regel voor de inhoud van de doos was: something to write, something to wash, something to wear, something to play, something to eat and something to cuddle with. Maren en vijf klasgenootjes, die in oktober ook niet naar Engeland gingen voor projectweek, mochten het schoenendoos project helpen organiseren. Er werden op school grote posters door ze gemaakt, enthousiaste voorlichtingspraatjes gehouden voor alle klassen en de eerste dozen werden gevuld om als voorbeeld te laten zien op school. Maren werkte er graag aan mee.

Vlak voordat de Kerstvakantie zou aanvangen was het moment gekomen om daadwerkelijk de kerstdozen te overhandigen aan de kindjes in de opvang. De meeste van deze kinderen spraken een klein woordje Nederlands. Sommige baby’tjes waren zelfs hier in Breda geboren. De moeders straalden allemaal. Ze zagen er heel mooi uit, verzorgd en ik zag een twinkel in hun ogen. (zie ons fotoalbum) Het woord ‘vluchteling’ heeft in de media vaak zo’n negatieve lading. Nu ze voor mij een gezicht gekregen hebben staat het woord ‘vluchteling’ voor mij voor een sprankje heilig vuur. Ik kreeg het daar terplekke niet voor elkaar om écht te beseffen wat deze mensen hebben doorstaan tijdens de vlucht uit hun geboorteland. We kennen allemaal de beelden van de rubberboten en de lange voettochten. Deze mensen die voor mij stonden toonden dankbaarheid, glimlachten en keken mij recht in de ogen aan. “Wat is je achtergrond? Wat was je beroep in je geboorteland? Hoe zag je huis en je tuin eruit dat je hebt achtergelaten? Hoe zag je dagelijks leven er überhaupt uit? “ Vragen waar ik natuurlijk geen antwoord op kreeg. De drempel en de taalbarrière zijn écht te groot om hierover te praten. Tuurlijk zullen deze ouders momenten van twijfel. angst en zorg hebben gehad, en misschien nog steeds hebben. Maar ze zagen er stuk voor stuk vol vertrouwen uit. Sterk. Onverslaanbaar. Krachtig. Een voorbeeld van élan vital. Deze mensen zijn zich bewust dat het leven is wat we er zelf van maken. Voor mij een voorbeeld. Hopelijk ook voor de leerlingen die mochten helpen uitdelen. Eén meisje uit Inden’s klas maakt van dit project haar personal project. Een groot werkstuk waar ze op het eind van het schooljaar op beoordeeld zal worden. Ik vind het heel mooi dat de school aandacht besteed aan vluchtelingen in Nederland. Vluchtelingen in Breda. Tenslotte is het gros van deze school helemaal geen Nederlander. Just like a Christmas tale.