México

There is only one happiness in life—to love and be loved.
- George Sands

Oud en ook een beetje trots voelen we ons als we beseffen dat manlief en ik dit jaar al 25 jaar samen zijn! Een heel bijzonder jaar zal het worden voor ons. Al is dat natuurlijk niet alleen vanwege deze bijzondere viering van ons samenzijn. Dit jaar is sowieso al bijzonder gestart, omdat we sinds twaalf jaar weer eens echt met z’n tweetjes reizen. De laatste keer was in 1999 – de vorige eeuw! – toen we een nieuwe woonplek voor Anthe en ons in Massachusetts gingen ontdekken. En nu dus samen naar México om weer een nieuwe woonplek te ontdekken. Dit keer voor ons vijfjes. Uiteraard hadden we Madrid ook bezocht voordat we erheen verhuisden, maar toen namen we een kleine Maren mee van ruim 1,5 jaar oud. En aangezien het de komende jaren voorlopig weer de laatste keer zal zijn dat we saampjes reizen hebben we via de gespaarde airmiles van Mark een poepiechique hotel & spa voor ons zelf uitgezocht - pal aan de witte stranden van Puerto Vallarta.

Na een lange vlucht, die overigens goed verliep met extra beenruimte en goede Nederlandse films, sloten we in México Ciudad aan in een lange rij voor paspoortcontrole. Uiteindelijk konden we de overstap naar het kleine vliegtuig naar de kust maar nèt redden. En waar Mark bang voor was gebeurde....onze koffer had het niet gered. Het vliegtuigje ging de lucht in met twintig passagiers en zonder onze rode koffer. De volgende ochtend werd onze koffer gebracht in het hotel. Snel onze strandkleding aangedaan en toen miste ik wel mijn Havaianas slippertjes - gekregen van mijn vriendin uit Rio....zeker niet ingepakt dan? Zo verstrooid was ik wel de laatste dagen voor vertrek. Ook lag mijn zonnebril los in de koffer in plaats van in het hoesje. Er gingen nog geen alarmbellen rinkelen. Eind van de dag besefte ik pas dat Anthe's fototoestelletje weg was en mijn andere zonnebril. Er zijn gewoon doodleuk spullen uit onze koffer gepikt! We hebben geen zin om aangifte te doen voor de reisverzekering, dat kost ons teveel tijd. We willen alleen maar op een strandbedje liggen, lezen en af en toe iets lekkers bestellen aan het zwembad. (zie ons fotoalbum) Zo opgefokt als ik de laatste dagen was in Breda, zo "zen" ben ik hier. We misten een snorkeltripje door de verdwenen koffer en ik loop op blote voetjes in plaats van slippers....het doet allemaal niets af aan deze geweldige plek waar we nu samen zijn.

Een aantal dagen later rijden we terug naar de hoofdstad door een bergachtig pijnbomengebied met vele besneeuwde vulkanen. Ik heb nog nooit zoveel vulkanen gezien. Starend naar een ondergaande goudkleurige zon overpeins ik de laatste drie dagen in de stad. Dagen die in het teken stonden van het opzuigen van de Méxicaanse gebruiken, de nieuwe omgeving, het klimaat, het licht en de kleuren en geuren hier. En hoe vaker er een dag verstreek, we bleven drie dagen in de stad, hoe meer ik me er thuis voelde. Het is heel goed geweest dat we afgelopen zomer door Perú hebben gereisd. Er zijn zoveel overeenkomsten met Cusco, de stad waar we veel tijd doorgebracht hebben. De Spaanse basilieken en pleinen met Spaanse balkonnetjes, fonteinen en standbeelden van helden uit de geschiedenis. Maar ook het licht, knalblauwe luchten, koude nachten en na zes uur is het binnen tien minuutjes pikdonker. Maar eerlijk is eerlijk, vijf weken reizen met backpacks is niet hetzelfde als een huiselijk leven met school- en werkdagen. Een fijn huis is belangrijk, een goede school waar de meiden zich thuis kunnen voelen en mensen om ons heen waar we ons goed bij voelen. En precies die punten hebben we proberen te vinden tijdens de laatste drie flink gevulde dagen in México.

México Ciudad, 12 januari 2012