Mijn huis, mijn tuin...

Mijn huis, mijn tuin, mijn appelboom… zij zijn ook blij met mij.
- Marijtje van der Horst

In de lange gang hoor ik onze kinderen in het Engels en Spaans praten en lol maken. Op een vanzelfsprekende manier. Ik hoor natuurlijk niet anders de laatste jaren. Alhoewel ik me Maren ook wel hakkelend in het Engels op de achterbank van mijn Jeep herinner… Zeven jaar oud en zomaar in México op een school neergezet. En toch. Nu, tijdens hun afscheidsfeest, besef ik ineens dat het best speciaal is dat ze zo vlot hun talen spreken. Een cadeautje eigenlijk. Ze gillen, lachen, maken grappen en reageren snel op grappen. Hét kenmerk van goede beheersing van een vreemde taal. Onze tuin was vandaag gevuld met Mexicaanse vrienden. Veertig vriendjes en vriendinnetjes waren uitgenodigd voor ons tuinfeest. Het feest is nu eigenlijk al drieënhalf uur geleden afgelopen. Dit is ook México. Ze komen makkelijk twee uur te laat op een feestje en ze gaan net zo makkelijk drie uur later dan afgesproken naar huis. Er staat op dit moment nog een laatste groepje bij de diashow te kletsen. Van drie jaar lang hadden we vriendenfoto’s verzameld en in een diashow gepropt. Inden’s vrienden hadden een filmpje voor haar gemaakt. Een grote plastic poster met daarop een collage van hun leukste groepsfoto’s hoorde daar ook bij. Allemaal herinneringen. Zelf hadden onze dochters elk een canvas geschilderd die de rest van de middag volgeschreven werd met lieve berichtjes. De hele dag heeft de zon geschenen. Best bijzonder in het regenseizoen. Vier lange, gedekte tafels. De buitenkeuken diende als buffettafel. Een zonovergoten jungle tuin. Muziek. Gelach. Dansen. Lekker eten. Zoals altijd met grotere groepen had ik teveel eten gemaakt. Deze keer ben ik zelfs alle gehaktballetjes en hotdogs in de koelkast vergeten. Ik geef waarschijnlijk niet voldoende feestjes om dat goed in te leren schatten. Geen regelmaat. Alhoewel…regelmaat eigenlijk wel. Bij elke verhuizing organiseren we een groot afscheidsfeest. Eens in de paar jaar dus. Drie leeftijdsgroepen op één feest ging verbazingwekkend goed. Maren speelde met haar vriendinnetjes, sprong veel op de trampoline. Anthe zát vooral met haar vrienden aan tafel. Inden danste, liep rond en at met haar vrienden. De muziek stond hard aan. Spaans- en Engelstalig. Een waterballonnen gevecht dat overging in elkaar nat gooien met koud water. Gegil, gelach en plezier. (zie ons fotoalbum) In onze jungle tuin. De fontein stond aan. Wat waardeerde ik onze tropische tuin. Vandaag meer dan ooit! Allemaal blije kinderen en jongelui. Het verschil in leeftijd was leuk om te aanschouwen. De bijna-studenten die mijmerden over hun toekomst aan verschillende internationale universiteiten. De pubers die spontaan dansten met elkaar, stoeiden en veel lachten. De meisjes die ook zo graag groot willen zijn, maar jongens nog wel stom vinden. Mark en ik hebben alles aanschouwd. Tussen de drank aanvullen, het eten voorbereiden en het vuil opruimen. Uiteindelijk is iedereen vertrokken. Een laatste kus, een laatste traan. Adíos!

“Mañana, mañana!” Waar hebben we dat toch vaker gehoord? In México leven de mensen heel cyclisch. Dat betekent dat ze leven met de eeuwenoude gedachte dat morgen wéér de zon op komt en dat er dus weer een nieuwe dag begint. Dat ze morgen gewoon verder kunnen gaan met wat ze deze dag niet af hebben gekregen. Dat kan een heel mooie levenshouding zijn. Soms kan ik er alleen niet tegen. Ik heb het natuurlijk over de opknapbeurt van onze hippie bus. Op zich heeft de bus een heel goed karma. We vonden de bus op een heel gunstig moment toen we nét besloten hadden er toch voor te gaan. We hadden dezelfde dag een monteur gevonden die het project wel zag zitten. En wat voor een monteur! Tolentino heeft een groot netwerk. Hij heeft overal mannetjes voor. Hij kan alle antieke onderdelen vinden. Hij heeft er absoluut een neus voor. Haast heeft hij echter niet. Een paar weekjes voordat de deuren van de zeecontainer sluiten worden wij een beetje onrustig. Onze bus moet mee in de container. De nieuwe motor zit er in, maar werkt nog niet naar behoren. De nieuwe lak zit er nog niet op. De nieuwe bekleding zit op alle stoelen, maar die stoelen zitten er nog niet in. Alle details liggen te wachten om gemonteerd te worden. Denk aan nieuwe chromen spiegels, een nieuwe tent, nieuwe lampen, nieuwe banden en wieldoppen. Tolentino heeft zelfs het originele logo gevonden voor achterop de auto. “Mañana, mañana!” is standaard zijn antwoord als we vragen wanneer de motor het doet, wanneer we de keuring kunnen laten uitvoeren of wanneer het interieur af is. Aankomend weekend zou de antieke camper klaar moeten zijn. Ik kan zijn antwoord al dromen… “Mañana, señora! Mañana!”