Moedig

Je kunt niet moedig zijn wanneer er alleen maar leuke dingen met je gebeuren.
- Mary Tyler Moores

Reizen en avontuur maakt ons blij en nieuwsgierig. Dat we die eigenschap overgebracht hebben op de meiden dat zien we wel. Maar dat onze kater ook behept is met dit gen, dat weten we nu. Jesús, die bij ons in het wijkje werkt als nachtportier, tuinman, klusjesman en hij brengt ook onze post rond, vertelde dat hij Woester gezien had bij een ander huis. We waren blij en vooral hoopvol dat we hem weer zouden zien. Een paar dagen later hoorde Mark - tijdens zijn zoektocht naar Woester - van een bewaker van het restaurant bij de watermolen dat hij de avond ervoor Woester gezien had, scharrelend op zoek naar voedsel. Dat past helemaal in Woester´s plaatje, want hij heeft nog nooit in zijn leven een vogeltje of een muis gevangen! Toen we de volgende avond met zijn vijfjes gingen zoeken waren we gewapend met zaklampen, lange mouwen en pijpen tegen de muggen, een kattentas, muggenspray, kattenvoer en vol goede moed. Struinend langs de rivier en door de eeuwenoude tuin achter het statige pand aan de rivier zag ik overal prachtige antieke ornamenten liggen, verwaarloosd op de grond. Mijn handen kriebelden om iets mee te nemen, maar dat heb ik niet gedaan. We hebben Woester geroepen en op hem gewacht. We hebben de plek gezien waar hij zijn eten vandaan haalde. Een afvalplek voor het afval uit het restaurant, we zagen de kippenbotjes liggen… Het stikt in die oude tuin van de holletjes en verstopplekken voor Woester. Al met al misschien 150 meter van ons huis. Woester wilde niet gevonden worden, hij had zijn eigen avontuur. Toen we weer thuis waren na een week vakantie had de tuinman hem gezien. We hadden voer buiten bij de voordeur gezet en dat was de volgende dag op. Toch maar weer zoeken dan, bij schemer dit keer. (Hij was toen tweeënhalve week weg.) En díe keer kreeg ik bij elke keer dat ik zijn naam riep een miauw als antwoord. Tossie – die zó moedig is geweest in haar eentje – liep met me mee en daar kwam ons kereltje ons tegemoet. Eerst zei Tossie hem gedag en daarna besnuffelde Woester mijn gezicht. Ik kon hem optillen (ik merkte dat hij zéker een kilo minder woog!) en nam hem in mijn armen mee naar huis. Meiden kwamen uit bed rennen, Woester was thuis!

Een heel stoere moest het worden, dat wist ik zeker. Het liefst een avontuurlijke Defender of Landcruiser maar die zijn hier niet te koop. Een heel oude vierkante Chrysler of GMC leek me ook wel wat hebben. We zien hier ook nog veel Volkswagenbusjes rijden (voor 1000 euro heb je er al één!) die je natuurlijk heel romantisch in een hippystyle kunt oppimpen door er vrolijke bloemen op te schilderen. Mark en ik kwamen er samen niet goed uit. Ik wilde een heel oude bak die makkelijk gekrast en gedeukt kan worden en Mark wilde een betrouwbare net-niet-nieuwe auto zodat ik nooit langs de weg zou komen te staan met pech… En toen vond ik een stoere auto, niet zo heel oud, met een achterdeur die gewoon als een deur open gaat en ook met zo´n stoer reservewiel erop. Mark vond hem warempel ook leuk en toen begon de ellende. Dan heb je namelijk je oog op zo´n auto laten vallen en dan wil je hem hebben. Eerst moest de prijs onderhandeld worden en een check of het geen gestolen auto was en of de auto geen botsingen had gehad. Toen we zover waren dat we de auto wilden kopen bleken de papieren onvolledig. Voor mij onbelangrijk, maar zonder de juiste papieren kun je je auto niet meer verkopen hier in México. Na onze vakantie zou alles gereed zijn werd ons beloofd en dat was ook zo. Na de banktransfer dachten we dat alles eindelijk rond was, maar dat was natuurlijk niet zo. We moesten naar een officiële instantie die niet bepaald meewerkte. Na een wachtrij van anderhalf uur hoorden we dat we niet de juiste papieren compleet hadden. Weer naar huis dus, alle papieren in orde gemaakt en een paar dagen later ben ik met een mooie brief van Mark en de inmiddels dikke papierstapel terug gegaan. Oeps, Mark´s brief met autorisatie had door een notaris opgemaakt moeten worden en niet door zijn secretaresse! Wéér ongedane zaken naar huis gekeerd… Mark heeft heel moedig weer een bezoek gebracht tijdens zijn werktijd en wéér bleek er een detail niet kloppend. Nu moet eerst het adres van onze bankrekening aangepast worden naar ons nieuwe adres, wat alleen kan als we een bewijs hebben van ons woonadres. En dat maakt het wat moeilijker, want noch gas, noch licht, noch water staat op onze eigen naam! (Internet, telefoon en televisie hebben we nog steeds niet.) Alles is tot nu toe via-via op een ander zijn naam gezet, hoezo corruptie? En hoezo is het onmogelijk om ons alles in één keer uit te leggen, waarom gaat alles zo ongelofelijk inefficient?

Anthe zit al een week op school, in de eerste klas van “prepa”, voorbereiding voor de universiteit. Ze heeft alle vakken in het Spaans. Ze zijn al een week bezig om haar rooster om te zetten naar zoveel mogelijk vakken in het Engels. Tot nu toe zijn ze er nog niet uit gekomen. De eerste week kon je alle leerboeken op school kopen, die week is nu voorbij en Anthe heeft nog geen boek kunnen aanschaffen… Niet echt efficient allemaal. De jongens op haar school zijn dat echter wel! Anthe hoorde tijdens een lunchafspraakje met wat meiden uit haar klas welke jongens allemaal interesse hebben in haar... Ik zag haar afgelopen week even lopen op school toen de bel ging: een hele sliert donkere Méxicanen liep achter haar aan. Die laten er dan kennelijk dus geen gras over groeien!