Royaal

Niemand is zo arm, dat hij niets kan geven of zo rijk, dat hij niets kan ontvangen.
- Hélder Câmera

De dag ervoor was ik nog langs mijn kapper gefietst om te vragen hoe laat precies ook alweer de afspraak was om mijn haar op te steken. En ondanks deze maatregel is het me toch gelukt om op de dag zelf drie kwartier te laat aan te komen. Veel te nonchalant was ik allang het tijdstip weer vergeten... Maar ze kennen me daar al lang en mijn kapster heeft haar lunchtijd gebruikt om mijn haar prachtig op te steken. (zie ons fotoalbum) De gala-avond was in alle opzichten een groot succes en de opbrengst was hoger dan gehoopt, namelijk € 62.300,-. Daar kan een heel mooi ingerichte ambulance van gekocht worden! Ik mocht alle gasten welkom heten en hun entreekaartjes aannemen. Dat was erg leuk om te doen, ik heb alle gasten even kort gesproken. Daar waren ook bekenden bij van televisie – ook al moest ik soms even aangestoten worden om me er op te wijzen - en bekenden uit Breda. Ik had me goed voorbereid door de foto van de burgemeester te bestuderen in het plaatselijke juffertje, maar dat heeft niet mogen baten. Ik kwam er pas achter dat de burgemeester voor me stond toen hij zijn naam noemde... De wethouder van onderwijs daarentegen herkende ik wel meteen! Ik heb alle gangen van het menu lekker kunnen mee smullen in de kantine van het bedienend personeel. En ik heb tijdens het losgebarsten feest nadien nog even wat kunnen ‘netwerken’, want dat hoort er ook bij natuurlijk. Tijdens de veiling heb ik hoogstpersoonlijk nog € 750 verdiend voor het Rode Kruis door een extra reclame te verkopen voor op de ambulance. Er waren er vier beschikbaar, de veilingmeester zag de vijfde hand niet en dus heb ik doortastend de notaris om een vijfde verkoopformulier gevraagd en de extra koper alles in laten vullen. De maandag erna stond er een groot artikel in de regionale krant. Ik had het persbericht zondag na het gala verstuurd naar alle redacties en één journalist had het artikel zo herschreven dat het leek alsof hij mij geïnterviewd had. Zijn creatieve schrijven eindigde met een zogenaamd door mij uitgesproken tekst: “Dit gala was de enige avond waarvan je hoopte dat het zou eindigen met de komst van een ambulance….” Best pakkende tekst, maar niet van mij!

Mag ik even klagen? Even lekker zeuren over onze buren? Het huis van wijlen onze buurman Rinus werd in januari van dit jaar verkocht. De toekomstige buren kwamen zich natuurlijk voorstellen en hielden ons regelmatig op de hoogte van de voortgang van hun aankoop. Ze hadden uitbundige plannen met het huis onder onze kap en wij moedigden dat aan. Het huis had zo lang leeg gestaan en verbeteringen en vernieuwingen leken ons prima – wie weet staken er wij er ook nog iets van op? De gepensioneerde brandweerman ging de hele verbouwing zelf doen. Hij had voldoende tijd overdag en gezien de leeftijd van onze kinderen zou hij ’s avonds nooit laat doorwerken. Maar nu is het een paar maanden verder. Hun verhuisdatum is van mei naar juni naar juli verschoven om vervolgens helemaal losgelaten te worden, want hun verbouwing loopt uit op schema. In de praktijk blijkt helaas dat hij voornamelijk in het weekend werkt (dan komen zijn vrienden helpen) en ’s avonds na etenstijd. Zijn beloftes aan ons is hij allang vergeten. Ik kan me aardig afsluiten voor het lawaai en de wolken bouwstof die in mijn net opgehangen schone was waaien, maar Mark komt thuis van zijn zakenreizen om thuis lekker tot rust te komen. En dat lukt niet goed als elke zaterdagochtend tussen acht en half negen de boormachines of slijptollen starten of een flinke hamer ter hand genomen wordt om op de muren te beuken. Ik vind het zo sneu voor Mark en speciaal als je dan merkt dat ze een uur later stoppen met het lawaai om koffie te drinken of naar de bouwmarkt te gaan. Zou dat echt niet beter gepland kunnen worden?

Iedere amateur-fotograaf vindt het natuurlijk een eer om door de gemeente gevraagd te worden om foto’s te maken. Dus toen ik afgelopen week gebeld werd door een vriendinnetje om bij een gelegenheid te fotograferen tegen een vergoeding, accepteerde ik uiteraard haar uitnodiging. De wethouder moest oorkonden uitdelen aan heel sportieve mensen - mensen uit Breda die bijvoorbeeld ooit op het WK presteerden met handbal, tafeltennis, badminton of atletiek. De genodigden hadden al eerder hun sportpenning gekregen, maar vandaag werden de bijbehorende oorkonden uitgedeeld met daarbij een feestelijke lunch. Ik heb zo’n zestig foto’s geschoten. Voor de lunch zou er een groepsfoto op het bordes gemaakt worden, maar door tijdsgebrek werd dat na de lunch gepland. Ik heb netjes voor in het restaurant aan een tafeltje gewacht met een broodje kroket en een krant, terwijl de gasten hun lunch nuttigden. Daarna schoot ik buiten de foto’s en vertrok op mijn fiets naar huis. Toen ik nog op de markt liep schoot het me te binnen dat ze gevraagd hadden om drie close-up foto’s van mensen die geïnterviewd waren! Dus ik snel rechtsomkeert gemaakt (zo chaotisch als ik ben) en heb nog de laatste foto’s geschoten. Dezelfde middag moest ik de foto’s aanleveren op een CD. Ze worden namelijk geplaatst in een plaatselijke krant – met mijn naam eronder! Thuisgekomen was er geen lege CD te vinden in huis, dus eerst snel naar de winkel om een voorraad CD’s te halen. Aankomende week ben ik namelijk ook gevraagd om een betaalde fotoshoot voor de GGD te realiseren. Ze maken een boekje en daar horen wat foto’s bij. Wie had gedacht dat deze weg pardoes ingeslagen zou worden? Ik niet!

Elk jaar in de maand mei is er in ons dorp een grote vrijmarkt. Er komen zo’n 30.000 bezoekers op deze vrijmarkt en mijn zus en ik hadden een plaats vooraf gehuurd. Mijn wekker ging die bewuste ochtend om 5.10 uur (!) en om half zes reden wij met twee volgeladen auto’s de markt op. We hadden nog niet eens alles uitgepakt of de eerste koopjesjagers liepen al in onze dozen te snuffelen. Om acht uur was er een piek aan bezoekers – en dat op zondagochtend! Precies voor onze kraam ging een mevrouw haar buit opnieuw verdelen over twee grote tassen op wieltjes. Tot mijn grote ontzetting zag ik dat ze vijf delen van de boekenreeks De Aardkinderen overhevelde – het enige dat ik wel had willen scoren op deze markt! Mijn zus en ik heb hebben buiten deze kleine teleurstelling van die boekenreeks echt een topdag gehad met mooi weer, een goede opbrengst, veel troep kwijt én een gezellige dag samen. Wat overbleef was een doos afval en drie dozen voor de kringloop. Een paar dozen met kinderboeken en wat speelgoed heb ik weer terug op de plank in de garage gezet. Wie weet voor de volgende keer?