Dagelijkse routine

We got to hold on to what we’ve got
It doesn’t make a difference if we make it or not
We’ve got each other and that’s a lie for love
We give it a shot
Take my hand and we’ll make it, I swear
Livin’ on a prayer
- Bon Jovi

Sinds de scholen zijn begonnen in México krijgen we een dagelijkse routine. We staan onontbeerlijk vroeg op. Mark staat zo vroeg op, omdat hij ruim een uur naar zijn werk moet rijden in een andere staat. En de kinderen staan zo vroeg op vanwege het schoolrondje dat we iedere dag rijden. De meiden zitten elk op een andere school op een andere locatie in de stad. Ik rijd eerst langs Anthe’s High School, want zij begint om kwart voor acht. Ik drop haar iets eerder, want de bel van Inden’s Junior High School gaat om vijf voor acht. Haar school is het meest ver. Daarna rijd ik terug naar Maren’s Primary School waar het hek sluit om acht uur. En dat je er dan echt niet meer in kan hebben we al ondervonden toen ik bij Inden even mee naar binnen ging om wat dingen voor haar te regelen en we dus een enkel minuutje te laat kwamen op Maren’s school. Het grote zwarte hek was gesloten! Ik heb aan de bewaker uitgelegd dat ik drie dochters heb en drie locaties langs moet rijden en als het dan geregend heeft of een weg is afgesloten…. Ze moest het eerst aan haar manager vragen en vijf minuten later mochten we er dan bij God’s gratie in! We voelen ons als gezin erg verbonden met elkaar, omdat we steeds tegen nieuwe dingen aanlopen en samen naar creatieve oplossingen zoeken. Een SMSje van Anthe dat ze morgen een labjas nodig heeft, een slapeloze nacht van Inden omdat ze strafpunten krijgt als ze morgen geen witte multomap mee naar de les neemt en Maren die een overjas nodig heeft voor haar lessen “Art” . Tot nu toe lossen we het steeds samen op. We voelen ons anders omdat we er zo uitzien en de taal niet perfect beheersen en daarom wel eens iets verkeerd begrijpen. Zoals Maren die in haar uniform de eerste maandag haar schoolbenodigdheden ophaalde, Inden die haar eerste dag helemaal geen tas met schoolbenodigdheden had terwijl haar klasgenootjes die wel hadden en Anthe die een paar dagen geen kluisje had en een week een Spaans rooster volgde in plaats van Engels… Mark en ik voelen zo met ze mee ondanks dat ze het helemaal alleen moeten doen op school. We zijn zo trots op ze zoals ze het allemaal klaren. Bij het ophalen na schooltijd is er een nieuwe wereld voor me open gegaan. Honderden auto’s die allemaal langs dezelfde plek willen rijden (zoals bij Inden) om je kind te laten instappen of nog erger; allemaal tegelijk willen parkeren en na het ophalen tegelijk willen wegrijden van een grote parkeerplaats (zoals bij Maren). Ik moet daar nog een stressvrije vorm in vinden… Na schooltijd stropen we voorlopig winkels af op zoek naar alles wat ze voor school nodig hebben. Of Anthe gaat met buurmeisje Ana Cristina en haar oma’s chauffeur zelf de stad in om schoolboeken te kopen.

Steeds meer vlekken die niet verdwijnen, waar moet dat heen? Mijn nieuwe wasmachine is zo’n enorm grote Amerikaanse waar 13 kilo in kan en waar zo’n grote spiraal in het midden zit. Ik keek er bij aankoop niet van op, in Amerika waste ik ook er ook jaren mee. Maar nu krijg ik flashbacks uit die tijd… Vlekken gaan namelijk niet uit de kleding. Ik heb een hele rij met wasmiddelen staan naast een fles chloor voor de witte was en veel vlekkenreinigers. Maar ik zie mezelf na het strijken steeds weer stapeltjes maken van kleding die we niet meer aankunnen… Teveel vlekken. Ik word er een beetje wanhopig van. Ik mis mijn stukje ouderwetse ossengalzeep! De wasmachine kan niet eens met heet water wassen - opties zijn alleen koud, lauw en warm water. En dan heb ik er ook een enorme wasdroger naast staan voor 17 kilo wasgoed. De droogste stand is handdoeken, maar die zijn dus echt niet gortdroog als ze eruit komen. Nu hang ik mijn wasgoed vaak in de open patio te hangen, dus dan droogt het lekker. Maar we hebben de laatste tijd verschrikkelijke regenbuien vanwege het orkaanseizoen, dus een wasdroger is dan wel een uitkomst. Ik denk aan ons wasgoed in Perú. Dat kwam zó schoon terug van de wasserij, zo schoon was het nooit geweest. Volgens mij werd het daar op de hand gewassen. Enige nadeel daar was dan wel dat we elke keer een kledingstuk misten. Tja, ik zie geen andere weg dan accepteren dat we in Latijns-Amerika leven en kennelijk dus met bevlekte kleding… Daarentegen hebben we nog nooit in ons leven in zoveel badschuim gebadderd als in ons nieuwe bubbelbad! We voelen ons als Floddertje in het verhaal van Annie M.G. Schmidt…hoeveel schuim komt er nog voordat we de glazen douchecel in onze badkamer (de glazen telefooncel in het verhaal) in moeten vluchten?

Ciudad de México is een stad waar 22 miljoen mensen leven. Tot niet zo lang geleden was D.F. - zoals iedereen het hier noemt: Distrito Federal - de grootste hoofdstad van de wereld. Een stad van tegenstellingen. Een stad met glanzende splinternieuwe zakentorens tegenover eeuwenoude kloosters en ruïnes, een stad met de meest hippe restaurants en de meeste eetstalletjes op straat. De stad met veel snelwegen en ongelofelijk veel files, maar ook wekelijkse autovrije dagen aan de hand van je eerste nummer van je kenteken. Een stad die bol staat van de criminaIiteit, maar waar het ook stikt van de politie op straat en beveiliging in winkelcentra. In die vibrante stad moesten wij onze verblijfsververgunningen ophalen. De chauffeur van Mark’s werk bracht mij en de meiden erheen. We werden voor de deur van het drukke kantoor afgezet. Daar werden we tussen al die honderden wachtende mensen in de hal opgehaald door een advocate. Zij nam ons mee naar de ellenlange rij en daar stonden wij ineens vooraan…. Ik voelde alle ogen in mijn rug priemen en voelde me heel ongemakkelijk. Een rijke blanke met drie blonde dochters die niet uren in de rij hoefde te staan, maar bijna direct na aankomst werd geholpen. Ik ging er vanuit dat alles goed geregeld was en dat we snel weer buiten stonden (voor de verandering), maar er was een foutje ingeslopen. Dus stonden we met maar drie verblijfsvergunningen buiten, die van Inden moest opnieuw gemaakt. Waarom zou ook alles in één keer goed zijn? We hadden drie uur gereden om er te komen en we moesten ook nog drie uur terug. Gelukkig werden we voordat we terug gingen afgezet bij de ZARA en hebben we daar flink inkopen gedaan. De chauffeur heeft ons daarna afgezet op Mark’s fabriek waar we precies op tijd waren voor de voetbalwedstrijd. Onze aanwezigheid mocht echter niet baten, Mark’s team werd vierde…

Moedig

Je kunt niet moedig zijn wanneer er alleen maar leuke dingen met je gebeuren.
- Mary Tyler Moores

Reizen en avontuur maakt ons blij en nieuwsgierig. Dat we die eigenschap overgebracht hebben op de meiden dat zien we wel. Maar dat onze kater ook behept is met dit gen, dat weten we nu. Jesús, die bij ons in het wijkje werkt als nachtportier, tuinman, klusjesman en hij brengt ook onze post rond, vertelde dat hij Woester gezien had bij een ander huis. We waren blij en vooral hoopvol dat we hem weer zouden zien. Een paar dagen later hoorde Mark - tijdens zijn zoektocht naar Woester - van een bewaker van het restaurant bij de watermolen dat hij de avond ervoor Woester gezien had, scharrelend op zoek naar voedsel. Dat past helemaal in Woester´s plaatje, want hij heeft nog nooit in zijn leven een vogeltje of een muis gevangen! Toen we de volgende avond met zijn vijfjes gingen zoeken waren we gewapend met zaklampen, lange mouwen en pijpen tegen de muggen, een kattentas, muggenspray, kattenvoer en vol goede moed. Struinend langs de rivier en door de eeuwenoude tuin achter het statige pand aan de rivier zag ik overal prachtige antieke ornamenten liggen, verwaarloosd op de grond. Mijn handen kriebelden om iets mee te nemen, maar dat heb ik niet gedaan. We hebben Woester geroepen en op hem gewacht. We hebben de plek gezien waar hij zijn eten vandaan haalde. Een afvalplek voor het afval uit het restaurant, we zagen de kippenbotjes liggen… Het stikt in die oude tuin van de holletjes en verstopplekken voor Woester. Al met al misschien 150 meter van ons huis. Woester wilde niet gevonden worden, hij had zijn eigen avontuur. Toen we weer thuis waren na een week vakantie had de tuinman hem gezien. We hadden voer buiten bij de voordeur gezet en dat was de volgende dag op. Toch maar weer zoeken dan, bij schemer dit keer. (Hij was toen tweeënhalve week weg.) En díe keer kreeg ik bij elke keer dat ik zijn naam riep een miauw als antwoord. Tossie – die zó moedig is geweest in haar eentje – liep met me mee en daar kwam ons kereltje ons tegemoet. Eerst zei Tossie hem gedag en daarna besnuffelde Woester mijn gezicht. Ik kon hem optillen (ik merkte dat hij zéker een kilo minder woog!) en nam hem in mijn armen mee naar huis. Meiden kwamen uit bed rennen, Woester was thuis!

Een heel stoere moest het worden, dat wist ik zeker. Het liefst een avontuurlijke Defender of Landcruiser maar die zijn hier niet te koop. Een heel oude vierkante Chrysler of GMC leek me ook wel wat hebben. We zien hier ook nog veel Volkswagenbusjes rijden (voor 1000 euro heb je er al één!) die je natuurlijk heel romantisch in een hippystyle kunt oppimpen door er vrolijke bloemen op te schilderen. Mark en ik kwamen er samen niet goed uit. Ik wilde een heel oude bak die makkelijk gekrast en gedeukt kan worden en Mark wilde een betrouwbare net-niet-nieuwe auto zodat ik nooit langs de weg zou komen te staan met pech… En toen vond ik een stoere auto, niet zo heel oud, met een achterdeur die gewoon als een deur open gaat en ook met zo´n stoer reservewiel erop. Mark vond hem warempel ook leuk en toen begon de ellende. Dan heb je namelijk je oog op zo´n auto laten vallen en dan wil je hem hebben. Eerst moest de prijs onderhandeld worden en een check of het geen gestolen auto was en of de auto geen botsingen had gehad. Toen we zover waren dat we de auto wilden kopen bleken de papieren onvolledig. Voor mij onbelangrijk, maar zonder de juiste papieren kun je je auto niet meer verkopen hier in México. Na onze vakantie zou alles gereed zijn werd ons beloofd en dat was ook zo. Na de banktransfer dachten we dat alles eindelijk rond was, maar dat was natuurlijk niet zo. We moesten naar een officiële instantie die niet bepaald meewerkte. Na een wachtrij van anderhalf uur hoorden we dat we niet de juiste papieren compleet hadden. Weer naar huis dus, alle papieren in orde gemaakt en een paar dagen later ben ik met een mooie brief van Mark en de inmiddels dikke papierstapel terug gegaan. Oeps, Mark´s brief met autorisatie had door een notaris opgemaakt moeten worden en niet door zijn secretaresse! Wéér ongedane zaken naar huis gekeerd… Mark heeft heel moedig weer een bezoek gebracht tijdens zijn werktijd en wéér bleek er een detail niet kloppend. Nu moet eerst het adres van onze bankrekening aangepast worden naar ons nieuwe adres, wat alleen kan als we een bewijs hebben van ons woonadres. En dat maakt het wat moeilijker, want noch gas, noch licht, noch water staat op onze eigen naam! (Internet, telefoon en televisie hebben we nog steeds niet.) Alles is tot nu toe via-via op een ander zijn naam gezet, hoezo corruptie? En hoezo is het onmogelijk om ons alles in één keer uit te leggen, waarom gaat alles zo ongelofelijk inefficient?

Anthe zit al een week op school, in de eerste klas van “prepa”, voorbereiding voor de universiteit. Ze heeft alle vakken in het Spaans. Ze zijn al een week bezig om haar rooster om te zetten naar zoveel mogelijk vakken in het Engels. Tot nu toe zijn ze er nog niet uit gekomen. De eerste week kon je alle leerboeken op school kopen, die week is nu voorbij en Anthe heeft nog geen boek kunnen aanschaffen… Niet echt efficient allemaal. De jongens op haar school zijn dat echter wel! Anthe hoorde tijdens een lunchafspraakje met wat meiden uit haar klas welke jongens allemaal interesse hebben in haar... Ik zag haar afgelopen week even lopen op school toen de bel ging: een hele sliert donkere Méxicanen liep achter haar aan. Die laten er dan kennelijk dus geen gras over groeien!

Avontuur

It is very difficult to generalise. Everyone's adventure is original.
- Bernard Pivot

“Laat hem onder geen beding los!” heb ik gedacht en geroepen tegen Anthe. We tuimelden in de rondte door meters hoge, krachtige golven. De knalrode Coca-Cola drijfband schoot alle kanten op en nam alle vormen aan. Ik hield hem met al mijn krachten vast, ik voelde dat Anthe los gelaten had. Eenmaal boven water, happend naar lucht en boerend van ingeslikt zeewater zag ik Anthe boven water komen. “Daar komt er nog één, mam!” gilde ze. Ik zette me schrap. Zodra de golf voorbij was, zwommen we met al onze krachten bij de rotsen vandaan richting het strand. We waren afgedreven met de drijfband en begaven ons op een gevaarlijk stuk in de Stille Oceaan. De hoge, sterke golven bléven komen, ik kon bijna niet meer… Zo leuk als die golven leken toen we nog rond dobberden, hoe gevaarlijk en uitputtend leken ze nu! En er leek geen eind aan te komen. Achteraf hebben we allebei het gevoel gehad dat we voor twee zwommen en dat we alleen die band voortrokken, zo zwaar was het om tegen de stroom in te zwemmen. Maar door ons mee te laten rollen door elke golf en tussendoor te zwemmen zijn we veilig en opgelucht – maar helemaal uitgeput – op het strand neergeploft. Het strand ziet er heel idyllisch uit: wuivende palmen langs het witte strand, stoere rotsen aan beide kanten, grote schelpen in het zand en een azuurblauwe, warme zee waarvan de hoge golven met spierwitte schuimkragen op het strand rollen. Puerto Escondido staat bekend om deze baaien en om zijn hoge golven. Een enorme zwart-blauwe plek op mijn arm en veel spierpijn herinneren me aan ons spannende avontuur. Geen drijfband meer in zee. We springen, zwemmen en duiken in de golven – veilig op onze eigen krachten.

De weg naar de kust vanuit het hooggebergte waar Puebla ligt is lang en heel avontuurlijk. Door hooggebergte Sierra Madre Oriental reizen we eerst in een paar uurtjes naar de oude, schitterende koloniale handelsstad Oaxaca. We zien het landschap veranderen van roodzandig en vrij droog naar zeer vruchtbaar en groen. Oaxaca ligt in een dal omgeven door bergen. Vanuit de inheemse dorpen in de omringende bergen komen iedere dag duizenden marktkooplui naar de stad om hun koopwaar te verkopen. Het centrum bestaat uit monumentale, barokke gebouwen die de Spanjaarden hebben opgericht om hun stempel te zetten in deze streek. Uiteraard trekken wij een paar markten over en kopen wat souveniers. Mark proeft gefrituurde insecten, we drinken de lekkerste chocolademelk van de wereld en we kopen kaas en vers fruit. Overal op straat lopen indiaanse vrouwen in hun gekleurde huipiles met fraaie borduulsels vol symbolische figuren. De volgende dag reizen we verder door de Sierra Madre naar de kust – zes uur lang haarspeldbochten! De omgeving verandert langzaam naar tropisch: steeds meer bananenbomen, wit zand en huisjes met rieten daken. Er worden langs de weg veel kokosnoten verkocht. Hier in Puerto Escondido hebben we een sfeervol persoonlijk hotelletje met zwembad en lopen we in tien minuten naar de Verborgen Baai.

Ongeveer tien kilometer hier vandaan ligt het mooiste natuurgebied van deze kust, waar we hebben gekayakt. Vogels uit het noorden overwinteren hier in deze Laguna de Manialtepec. Het meer wordt omringd door mangrovebomen die alleen groeien aan een kust met warm zeewater waar ze het zand vasthouden met hun enorme wortels. We zagen babypelikaantjes die net uit hun nest stapten… Ook hebben we een gedurfde tocht gemaakt op paarden. Door de jungle trokken we naar een heilzame warmwaterbron van Atotonilco. Echt een prachtige tocht waarbij we meermalen een rivier moesten oversteken op de rug van een paard. Mark wilde bij de eerste oversteek zijn schoenen droog houden, maar raakte bij die bewegingen een gevoelige plek van zijn paard aan. Het gevolg was een steigerend paard in de rivier en Mark die hem niet kon bedwingen en dus in het water belandde! Spectaculair! (zie foto in ons album) En tóch zijn wij na het zien van deze actie van papa heel stoer het water ingestapt. We zagen veel vogels en vlinders onderweg - met op de achtergrond die groen begroeide bergen… Erg indrukwekkend.

De eerste keer stonden we vroeg klaar op een strandje om met een bootje op dolfijnenjacht te gaan. Om acht uur ´s ochtends zou besloten worden of we daadwerkelijk zouden vertrekken. Vanwege de wind die verkeerd stond en die te hevig was hebben we nog een kort stukje gevaren, maar het bootje vlóóg zowat bij elke hoge golf de lucht in en dus zijn we zonder resultaat terug gekeerd.(alleen een zeeschildpad zwom voorbij…) Wat we toen nog niet wisten was dat diezelfde avond zich een gigantische regen- en onweerstorm ontwikkelde als gevolg van orkaan Ernesto aan de andere kust van México. Het water kwam met bakken uit de lucht! Diezelfde avond besloten we een dag eerder richting huis terug te rijden – geen dolfijnen voor ons deze keer.Onderweg door de regen zagen we de resultaten van de nachtelijke, heftige waterval. De weg was op een paar stukken gewoonweg afgebroken en weggespoeld aan de zijkanten van het asfalt! Meermalen was er een versperring door grote stenen en zand dat op de weg gestroomd was of een flink ondergelopen weg waar we doorheen moesten of een afgebroken boom dwars over de weg. Langs de weg zagen we ondergestroomde maïsvelden of huisjes. Beelden die we voorheen alleen van het journaal kenden. We hebben úren gedaan over de enige kustweg die er was… Er werd ons geadviseerd om onderweg aan militairen te vragen of de weg door de bergen niet afgesloten was. Uiteindelijk hebben we een andere route door de bergen genomen - een meer zekere en veilige weg met minder haarspeldbochten maar vreselijk meer kilometers….

Puerto Escondido – 10 augustus 2012

Wachten

Alles komt op tijd voor hem die wachten kan.
- Francois Rabelais

Wachten…het lijkt wel of we de laatste weken niets anders doen. We wachten al bijna vier weken op onze inboedel, maar eigenlijk al meer dan zes weken sinds toen de inboedel vertrokken is op een groot schip. We wachten nog steeds totdat de inschrijvingen voltooid zijn op het Colegio Americano. Nu blijkt dat Anthe’s rapport met cijfers officieel vertaald moet worden via een vertaalbureau en gelegaliseerd moet worden via een notaris. Als we dit toch allemaal wisten toen we nog in Nederland waren! We wachten op ons visum om in Mexico te kunnen blijven. We hebben speciale fotootjes laten maken voor op de kaartjes en Mark’s secretaresse zorgt dat het klaar komt. We hoeven ze daarna alleen nog maar op te halen in Ciudad de Mexico, daar maken we dan maar een dagje van. Ik heb namelijk ontdekt dat ze daar een Zara hebben – naast prachtige musea en tempels van Azteken en Maya’s. We hebben onlangs een middag geshopt in de grootste en modernste mall van Puebla nadat we erachter kwamen dat Anthe in de bovenbouw geen uniform meer aan hoeft. Je moet maar een goede reden hebben om te winkelen, nietwaar? Maar voor kleding kunnen we daar niet makkelijk slagen…. Waar wachten we nog meer op? We hebben gewacht op de levering van gas en dat bleek met dé juiste connecties in een week geregeld te kunnen zijn.

We wachten al een hele tijd op draadloos internet en TV in ons huis. Ik was afgelopen week even langs het kantoor van Telmex gegaan om te vragen hoe het zat. Een enorm groot kantoor en welgeteld vijf parkeerplaatsen aan een enorm drukke vierbaansweg. Alles stond dubbel geparkeerd, of meer. Ik kon er dus mijn in ziens niet parkeren. Er stond een mannetje druk te fluiten naar iedereen, dus ik vroeg hem wat ik moest doen. Ik durfde mijn auto daar niet achter te laten – pontificaal voor alle geparkeerde auto’s en naast langsrazend verkeer. Ik bleef maar even wachten en toen werd ik met zijn fluitje naar een plekje ontboden. Meteen werden er allemaal auto’s achter geparkeerd, maar na mijn bezoek en met de hulp van het fluitende Mexicaantje ben ik er weer uit gekomen…pffff. Van alle commotie stond ik daarna op een bizar groot kruispunt toen alle auto’s gingen rijden! Oeps, ik had weer zo’n absurd ver stoplicht achter iets groens niet zien hangen! En nu, nu wachten we op de terugkomst van onze kater. De katten zaten al drie weken in ons huis opgesloten. Afgelopen week had ik ze dus voor het eerst los gelaten in onze tuin. Compleet tegen mijn verwachting in bleef het kleine katje in onze buurt en ging onze oude, bange kater de hort op. Hij verdween heel langzaam steeds verder tussen de bananenbomen en ander junglegroen. Na veel geroepen te hebben zijn we toch maar naar het hotel vertrokken. De volgende ochtend verwachtte ik hem hongerig bij de deur, hij had speciaal voor zijn avontuur nog geen voer gekregen. Geen kat stond te wachten, ook die middag niet toen het weer eens ongenadig hard regende vanwege het orkaanseizoen waar we inzitten. En ook niet na mijn zoektochten langs de rivier en door tuinen, en na het ophangen van flyers in de buurt. Wij wachten dus al zes nachten… op de terugkomst van onze lieve Woester.

Zo staan ze er, en zo zijn ze verdwenen. Ik heb het over de kraampjes met een vrolijk gekleurd zeil erboven. Rond lunchtijd en avondeten komen ze overal tevoorschijn. Eenvoudige kraampjes met een tafel en een feestelijk gekleurd kleedje erover en wat simpele stoeltjes. Wat mensen staan erachter te kokkerellen en te bakken. Ze staan bijna op elke hoek en zeker in elke grote straat. Ze lokken me. Het ziet er gezellig uit en er staan of zitten altijd mensen te eten. Je kunt er voor weinig peso’s lekker eten. Denk ik. Ik heb het nog steeds niet gedurfd. Inden en ik zijn allebei een nacht ziek geweest en we denken dat het door het eten komt. Blaadjes sla die gespoeld zijn met leidingwater of ijsblokjes van leidingwater… Het eten in het hotel is lekker en veilig, maar geenszins Mexicaans. Na zoveel weken raak je een beetje uitgekeken op de kaart en het buffet. Ondanks dat ze er elke dag zoveel werk van maken, vooral de toetjes. Het dessert wordt prachtig opgemaakt met gedraaide chocola en figuurtjes. Op een middag hadden ze een geweldig werkstuk gemaakt van bonbons en een chocoladetoren. We waren laat bij het buffet en toen we bijna als laatsten op wilden stappen durfde Anthe te vragen of we het hele gevaarte mee mochten nemen naar onze kamer. En dat mocht! Chocolade (cacaobonen) is hier in Mexico door de Maya’s ontdekt, maar ze beheersen de kunst van chocolade maken vandaag de dag nog steeds! Dat er bij mij geen kilo bijkomt en er nog steeds wat af gaat, daar zijn twee redenen voor. Wij wonen nu op 2300 meter waardoor je vertering trager wordt en je minder behoefte aan eten hebt. En we eten elke dag veel verse ananas (en ander tropisch fruit zoals guave, papaya en cactusvruchten) en ik heb gehoord dat vooral ananas bijdraagt aan een goede vetverbranding en vochtafdrijving?

Vandaag is onze inboedel uitgeladen. Het huis krijgt meteen een karakter!

Nieuwe gewoonte

The habit of courtesy, when once required, is almost impossible to get rid of.
- Robert Lynd

In landen in Afrika is het de gewoonte om elkaar niet in het openbaar te kussen of aan te raken. Dat is onfatsoenlijk, dat doe je nu eenmaal niet. Hier in Midden-Amerika wordt juist heel veel gezoend en omhelzingen zijn aan de orde van de dag. Als je elkaar voor het eerst ontmoet krijg je de eerste kus. Zodra je elkaar dan weer ontmoet volgt een omhelzing. We zijn pas een paar weken in México en we kennen nog nauwelijks mensen zou je zeggen, maar we hebben al heel wat kussen en omhelzingen mogen ontvangen! Gelukkig had Paco mij al ingelicht over dit warmbloedige fenomeen. Hij vertelde ook dat als je onverhoopt je arm, schouder of gezicht terug trekt je iemand heel erg in het openbaar kunt beledigen. Ik had de meiden hierover ingelicht, want Nederlanders zijn juist heel terughoudend met het zoenen en aanraken van vreemden. Wat de meiden betreft geven we ze altijd mee niks tegen hun zin te doen. En dat geldt hier natuurlijk net zo, maar vergeet de gewoonten en spontaniteit van dit land niet. En zo komt het dat Anthe haar eerste zoen op haar wang te pakken heeft van de jonge slotenmaker van dit hotel die ze buiten tegenkwam. En ik een zeer uitgebreide omhelzing ontving van juf Nora toen ik terugkwam op school om de rapporten te brengen. Ik merkte dat Juan, de schilder in ons huis niet goed wist hoe hij mij moest begroeten toen ik hem de volgende ochtend weer zag. Om ons uit de brand te helpen stak ik hem de hand uit “¿Qué tal Juan?” Sindsdien schudden we elkaar de hand. Toen we laatst gingen ontbijten met Mark´s collega en zijn vrouw en dochter Isabella werden er ook zoenen uitgewisseld bij de eerste kennismaking en een omhelzing toen we uit elkaar gingen. Mexicanen raken elkaar graag en veel aan, dat hoort bij hun macho-cultuur. Mannen zoenen en omhelzen elkaar ook. Ik vind het heel goed bij de warme (en macho-)cultuur van dit land passen, maar ik kan me ook meteen afvragen wie kus je nu wel en wie kus je niet?

Voor mijn examen dat ik afleg in december moet ik verschillende fotoseries maken. Uiteraard wil ik van de bijzonderheid gebruik maken dat ik in México woon. Eén van de examinatoren adviseerde mij om dicht bij mezelf te blijven. “Maak de foto´s bij wijze van spreken om de hoek bij je huis”, zei hij. En nu we een paar weken hier zijn denk ik mijn onderwerp gevonden te hebben. Wat ik hier allemaal niet zie in de laadbak van auto´s en vrachtwagentjes! Laatst zag ik een groot Mariabeeld in een klein vrachtwagentje waarvan de achterbak van hout in elkaar getimmerd was. Ook stak er een man over met een steekkarretje volgeladen met terracotta potten en pannen. Op weg naar school zag ik een oude Volkswagen kever met een rolstoel achterop gebonden. Afgelopen week heb ik een heel grote boom in een achterbak gezien en een fiets met een enorm grote, ronde rieten mand achterop vol broodjes. Ik zag schattige vrachtwagentjes gevuld met allemaal knalroze lege waterflessen, groene watermeloenen of simpelweg gevuld met opeengestapelde mensen! De vrachtwagentjes zijn over het algemeen klein – zoiets als van de SiSi-reclame – en dan met een zelfgetimmerde laadbak. Typisch van hier denk ik, en zeker de achtergronden die je op straat ziet. De muren zijn hier in de mooiste kleuren geschilderd vaak met reclames die je toeschreeuwen in allerlei felle kleuren.

We hebben heel wat te stellen met de bureaucratie hier. Op de school van de kinderen zijn we al heel wat keertjes geweest en we krijgen bij elk bezoek een ander verhaal te horen over de toelatingseisen van de kinderen. Toen we hier de allereerste keer waren in januari van dit jaar, was de toelating volgens hen een eitje. Kinderen moesten een kort gesprekje in het Engels en Spaans houden, maar dat was voor de vorm. Nu bleek uit de laatste gesprekken dat Inden en Anthe een flink examen moeten doen. Inden en Maren hebben vorige week ook een examen van 1,5 uur gedaan. Vóór het examen bleken hun rapporten niet rechtsgeldig te zijn, want ze zijn in het Nederlands en er staan geen cijfers op. Dat hadden ze uiteraard tijdens één van de eerdere gesprekken door kunnen geven, want nu zijn we reeds hier. De school in Breda is dicht voor de zomervakantie. Gelukkig heb ik één van de directrices op haar vakantieadres kunnen bereiken en zij zal spoedig een vertaling maken en dit opsturen via DHL. Heel fijn! De geboortebewijzen moest ik afgelopen week op school brengen. Ik verwachtte het ergste…een officiële vertaling ofzo, maar dat is tot nu toe nog uitgebleven. Maar ik heb nog geen officiële inschrijving gedaan, dat is pas na de examens aan de orde! Het toppunt van bureaucratie is echter de aansluiting van gas in ons huis. Maxigas heeft een monopolie-positie hier en dat merkten we toen we een afspraak hadden op hun kantoor. Alles draait daar om politiek, contacten en geld. Het controleren van onze installatie moet volgens het meisje achter het bureau twintig dagen duren. We storten daar ter plekke in, ook de mevrouw die ons begeleidt en dat laat ze goed merken. Wat een theatrale vrouw! Ze heeft twee mobieltjes en probeert iedereen te bellen die maar enige invloed heeft binnen dit bedrijf. De verhuurder van ons huis gaat zich er ook mee bemoeien en heeft een kennis hoog in de boom bij Maxigas benaderd. Dit tumult vindt plaats met zoveel mimiek, gefluister en in supersnel Spaans gesproken dat ik er geen snars van snap. Als iedereen buiten staat te bellen en ik alleen met het meisje aan haar bureau zit zegt ze dat het niet moeilijk is een nieuw contract af te sluiten, maar dat het een politiek spel is. Het maakt me een beetje angstig, hoe lang zou het duren voordat we gas hebben?

Volle concentratie

You've gotta dance like there's nobody watching,
Love like you'll never be hurt,
Sing like there's nobody listening,
And live like it is heaven on earth.
- William W. Purkey

Met twee handen aan het stuur, volle concentratie, radio uit en de drie meiden achterin die meekijken naar de winkel die we zoeken. We zijn op pad voor kattenvoer... De grote doorgaande wegen zijn driebaans waarvan de rechterbaan voor geparkeerde auto's is en voor gekleurde personenbusjes die overal stoppen om mensen in en uit te laten. De andere twee banen zitten vol diepe gaten in het asfalt die je moet proberen te omzeilen, want die zijn zo diep dat kan niet goed zijn voor je auto. Die gaten zie je trouwens niet meer tijdens een tropische regenbui, doodeng. De stoplichten zitten overal verstopt. Soms hangen ze zichtbaar boven de weg zoals in Amerika, maar vaker nog zitten ze verstopt achter groen van bomen. Het lijkt wel een spelletje "zoek de stoplichten". Bij de stoplichten op grote kruispunten verkopen mensen bloemen, speelgoed of ijs. Vaak bedelt er iemand in een rolstoel of met één arm. Ook zien we regelmatig een clown met vuur jongleren tijdens het wachten. Verder is er in Puebla een spoorlijn die veel wegen kruist, natuurlijk zonder hefbomen of knipperende lichten. Ik vind het doodeng om daar over te steken met de auto, hoe weet je nu of de trein eraan komt? En dan vergeet ik nog de enorme verkeersdrempels te noemen die je nauwelijks ziet omdat de geel-zwarte verf allang is verbleekt. Mark had ons de weg gewezen naar de winkel, maar hij had zich vergist achteraf. Dat maakte het heel avontuurlijk, want ineens reden we tussen een soort kleurige marktkraampjes met veel mensen en muziek. Daar word ik altijd heel blij van, dus heb ik mijn auto heel brutaal op een vaag veldje geparkeerd (dat zou papa nooit doen, mam) en hebben we onze waardevolle spulletjes eruit gehaald en zijn we op pad gegaan. We hebben ook kattenvoer gekocht, dus missie geslaagd. Een high-five met z'n allen en toen zijn we naar ons huis gereden. Met ons nieuw aangeschafte routewijzer, dat dan weer wel.

Ons eerste poststukje op de mat is het tijdschrift van Vereniging Eigen Huis. Ik had liever iets spannenders dan dit gezien, maar het geeft aan dat de post bezorgd wordt in ons nieuwe huis. We hebben namelijk geen brievenbus.... De post wordt bij het hek afgegeven aan de portier en ik vermoed dat hij het rondbrengt bij de vijf huizen achter het hek. Onlangs had ik een dag culturele voorlichting van Paco, een gepensioneerde Mexicaan die veel zaken gedaan heeft over de hele wereld. Hij vertelde mij over de gebruiken en de geschiedenis van dit land. Ik had maar een vraag aan hem en die kon hij niet beantwoorden! Hoe ziet hier een brievenbus eruit en waar kopen wij postzegels? Hij wist het niet. Niemand gebruikt een brievenbus, want post komt toch niet aan. Hmmm, raar. Je moet soms toch wel eens iets versturen?, vroeg ik radeloos. Heb jij dan geen scanner?, was zijn antwoord. Alles wat zakelijk is wordt dus gescand of per FedEx of UPS verstuurd. Ik ben heel ouderwets of noem het een romanticus, maar er gaat toch niets boven een handgeschreven verjaardagskaart of een lange brief op je deurmat? Op Paco's advies ben ik maar eens gaan googlen - direct toen ik weer op de hotelkamer was. Het is ongelofelijk...maar er is in deze grote stad maar één postkantoor, gelegen in het historische centrum. Ik zal hem zeker eens bezoeken, maar ik vermoed dat het een postkantoortje is voor toeristen om hun vakantiekaartjes te posten.

Zondag hebben we door het historisch centrum van Puebla geslenterd, ik en de meisjes. Mark is voor een week naar The States vertrokken om klanten te bezoeken. De avond vooraf aan de zondagsmarkt heb ik met Mark proef gereden. Op die bewuste zondagochtend heb ik de auto geparkeerd in een parkeergarage vlakbij de grote kathedraal. Natuurlijk begreep ik niet meteen hoe het werkte, maar daar kwam ik snel genoeg achter. Je stapt dus bij de ingang uit je auto, de meneer parkeert de auto. Bij het ophalen betaal je eerst bij de kassa, daarna wordt je auto opgehaald en voorgereden. Je geeft die meneer een fooi (dat zag ik toevallig een ander doen) en dan stap je allemaal ter plekke in en rijd je weg. Zo makkelijk ging het van de week niet toen iemand anders mijn auto voor het hotel had geparkeerd op een helling... Toen ik de auto wilde wegrijden schokte hij iedere keer een stukje naar voren zodat ik zowat op een andere auto zat. De auto is een automaat en van die handrem (bij je voet?!?) begreep ik niet veel. Net als van de Spaanse teksten die steeds in mijn schermpje verschenen. Meiden waren niet blij achterin, dus ben ik de auto uitgestapt en heb ik iemand uit het hotel gevraagd mijn auto eruit te rijden. Een afgang. Ze kennen me er toch al, want laatst had ik op een avond de voordeur op het slot gedaan. De volgende ochtend liep ik via de schuifdeuren de tuin in naar het ontbijt. Eenmaal terug kon ik de voordeur niet in en de schuifpui had ik ook gesloten.... Weer moest iemand van het hotel mij uit mijn benarde positie bevrijden. Over bevrijden gesproken..van de week zat er ineens een grote groene salamander in de badkuip van ons huis!

Boem...knal!

Just because everything is different doesn´t mean anything has changed.
- Irene Peter

Boem!, hoorden we. Gevolgd door een harde knal van een ontplofte autoband. Wat een slechte timing: één dag voor onze verhuizing naar México! Ik zat met de drie meiden in de auto op weg naar Utrecht om de gezondheidsverklaringen van onze poezen te legaliseren. Toen ik flink gas gaf om het stoplicht te halen ging er een Engelse bus naar links op een plek waar dat helemaal niet mag en kan. Ik moest in een seconde beslissen of ik de bus zou rammen, een lantaarnpaal of er proberen tussendoor te laveren. Maar daarvoor moest ik wel op een vluchtheuvel knallen met vijftig kilometer per uur. Dat laatste heb ik gedaan waarbij de voorband ontplofte. We waren allevier ongedeerd. De Engelsman was bang zijn baan te verliezen en wilde de politie er buiten houden. Ik heb me dus af laten kopen voor honderdvijftig euro (om de band te verwisselen) en hij heeft het thuiskomertje eronder gezet. Het ongeluk gebeurde vlak voor de deur van mijn vriendin. Ze bood – als een ware beste vriendin – haar auto aan om naar Utrecht te rijden. Na een kopje Beschermengel-thee zijn we weer op pad gegaan, in haar auto mét open dak! Na de papieren van de katten geregeld te hebben gingen we zwemmen met mijn vriendinnen die ik nog ken uit Madrid. Ik was daar zo lekker ontspannen dat ik gewoon vergat dat we de volgende dag emigreerden. Die avond heb ik onze auto geschorst uit de wegenbelasting heb hem met het thuiskomertje in de boerderijschuur gezet waar hij de komende twee jaar blijft staan.

Overweldigend. Ik kan geen ander woord bedenken. Ons ontvangst en eerste indrukken in México zijn overweldigend. Met de poezen is alles goed gegaan. Natuurlijk waren ze bang in de taxi naar Schiphol en zenuwachtig maar heel afwachtend in alle drukte van de vertrekhal. Na aankomst in Ciudad de México kwamen ze als eerste van de bagageband. We zagen ze in de aankomsthal staan met stewardessen en kinderen om hun kennels heen verzameld. De eerste nacht sliepen we op de luchthaven met de poezen op onze kamer. En de volgende ochtend reden we met Mark´s stoere nieuwe auto én een busje voor onze dertien koffers en twee kennels naar Puebla. Overweldigend luxe is ons hotel waar we de komende twee weken verblijven. Sorry voor alle zoete superlatieven, maar dit hotel is zo´n feestje. Twee luxe kamers met tropische tuin, zwembaden erbij en de hele dag drinken en lekkers in de lobby. Ze kwamen zelfs chocolaatjes brengen aan onze deur! Er is een werelds buffet in het restaurant en bovenop dat alles een badkamer vol aroma miniproducten…haha!

Ons nieuwe huis is net een sprookjeskasteel met trappen, gangen, grote kasten, hallen en veel kamers. We hebben balzalen als slaapkamers, allemaal met een eigen badkamer en inloopkast. De badkamer van Mark en mij slaat echt alles: de ruimte is enorm groot en gevuld met een ronde Jacuzzi met kiezelsteentjes eromheen, een gescheiden douchecel en toilet en twee wastafels. Deze badkamer is gelegen aan een inloopkast zo groot als een slaapkamer. En dááraan vast zit natuurlijk onze slaapkamer met balkon waarin ons bed ineens overkomt als een klein ledikantje… De tuin is tropisch groen met palmbomen, bananenbomen, tropisch gekleurde bloemen, een fontein, veel grasvelden en een buitenkeuken met een patio. Gelegen aan een snelstromende rivier. Nu ik dit allemaal heb beschreven zal ik dat verder niet meer doen, want zo´n hemels en bekoorlijk verhaal wordt natuurlijk oersaai. Het enige dat ik nog wil zeggen is dat dit huis is gelegen in de Méxicaanse staat Puebla. Een mooi gebied in het midden van het land waar de charme van de natuur, het beste klimaat, geschiedenis, cultuur en de warmte van deze mensen samensmelt. Wat dankbaar voelen wij ons om hier te mogen wonen. De natuur is hier zo divers. Er zijn gebieden met bergen, half-woestijn, vulkanen (de stad is omringd door besneeuwde vulkanen!), bossen, valleien, meren en rivieren, zelfs grotten en watervallen. De meiden vinden het hier heel mooi en alles is ze tot nu toe mee gevallen en vooral dáárvan worden Mark en ik heel gelukkig.

Zilte tranen

Ik wil de zon zijn die je tranen droogt.
- Marc Andries

De kadotafel raakte zo vol dat er ook kadootjes op de grond moesten staan. Afscheidskadootjes van lieve mensen om ons heen. Het had zéker niet gehoeven en iedereen vond het moeilijk om iets te geven aan mensen die ver weg verhuizen en hun spulletjes al over zee gestuurd hebben, maar het doet ons wel goed. Vooral de meisjes. De aanwezigheid van al deze lieve mensen was al ruim voldoende natuurlijk (vooral mijn vriendinnen uit verre landen), maar het geeft een warm gevoel om al die lieve woorden op de wenskaarten en onze canvassen te lezen. We zullen iedereen missen! Maren haar vriendinnetjes hadden voor haar een dansje voorbereid wat heel aandoenlijk was en Anthe kreeg een lange fotohanger gevuld met allemaal vriendinnenfoto´s. Ik kreeg een canvas ook vol met vriendinnenfoto´s en Maren kreeg van haar vriendje een lief fotolijstje…. Alle foto´s die gemaakt zijn deze dag komen in een afscheidsboek met de lieve kaarten erbij – een mooie herinnering aan deze unieke en zonnige dag gevuld met de warmte van vrienden en familie, een lach en een enkele zilte traan… Tijdens de lange vliegreis zullen we vast allemaal terug denken aan deze middag – al is het alleen al vanwege de tijdschriften en doosjes drop en chocola die we kregen voor in het vliegtuig!

De oogarts wilde nog héél even naar mijn ogen kijken voordat ik voor de komende twee jaar de deur dicht zou trekken. Heb jij geen leesbril nodig op jouw leeftijd? vroeg ze. Nee, was mijn antwoord, ik zie alles nog best. Toch maar even meten dan, zei ze weer en toen voelde ik me binnen een paar minuten tien jaar ouder! Ik heb dus een leesbril nodig met een cylinder. En daarnaast moet de sterkte van mijn gewone bril verdubbeld worden. En ik heb nét sinds een paar weken een nieuwe bril… Snel met de recepten naar de brillenwinkel gegaan en ik heb daar twee paar nieuwe glazen gekocht en ook maar meteen een zonnenbril en een leesbril. Gelukkig is alles net klaar voor ons vertrek. De professor in Maasstricht had ik ook onlangs bezocht en hij gaf het goede bericht dat ik over twee maanden mag stoppen met prednison! Dat is natuurlijk geweldig nieuws. Ik ben al vijf kilo afgevallen sinds ik mag afbouwen met die medicijnen en ik voel me steeds meer mezelf. Nu alleen veel minder chaotisch en verstrooid worden, en dan komt het allemaal goed.

Tranen hebben gevloeid, zoveel! Elke groep 8 op de basisschool neemt afscheid aan het eind van het schooljaar. Inden deed dat door een groots gala waarbij de kinderen van groep 8 met een origineel transportmiddel bij de rode loper aankomen. Inden kwam met haar vriendin en vriend in een oude vierkantige Volvo aangereden die helemaal opgepimpt was met bloemen, tape, ballonnen en grasmatjes. Eerst kwam de heer in zwart pak uit de achterklep stappen en daarna de twee dames. Helemaal geweldig! (zie ons fotoalbum) Na een avondje swingen kwam het moment van afscheid met veel, heel veel tranen. De dag erop kwamen dezelfde kinderen en nog wat anderen (zo´n zestig denk ik) dansen op het verjaardagsfeest van Inden en haar vriendin. Na een heel leuke avond met meermalen het musical-lied aangevraagd en welwillend door de DJ gedraaid en na een kusjesdans kwam toch het definitieve afscheidsmoment… Nogmaals veel verdriet, omhelzingen, een laatste woordje en nóg een omhelzing. Het was een warme avond, dus de ouders stonden rustig in de voortuin een wijntje te drinken terwijl de kinderen achter afscheid namen. De basisschoolperiode is nu echt afgesloten. Voor Inden breekt een spannende schoolperiode in México aan – net als voor Anthe en Maren.

Lijstjes

Wat wij aan kennis winnen, boeten wij in aan gevoel.
- Francois René de Chateaubriand

Het is zo fijn voor je gevoel als je ver weg bent, dat je weet dat er in je huis bijvoorbeeld het toilet doorgetrokken wordt, het licht ’s avonds aangaat, het gras gemaaid wordt en in de winter de kachel aan gaat. Dat er in wezen voor ons huis gezorgd wordt en dat het bewoond eruit ziet. Zo’n twee maanden voordat ons huis beschikbaar voor verhuur zou zijn had ik twee makelaars in de arm genomen. We hadden zo nu en dan kijkers, maar het was het steeds niet. Een maand voor onze vertrekdatum werden we een beetje bezorgd “we vinden toch wel huurders op tijd?” Maar ineens, twee weken voordat ons huis vrij kwam, hadden we kijkers en hadden we plotseling drie gezinnen die interesse hadden – allemaal voor een periode van twee jaar! Het was zelfs zo erg dat toen ik na een bezichtiging de deur achter me dicht trok om naar school te fietsen een makelaar me op straat aansprak of ik de eigenaar was. Hij had mensen die geïnteresseerd waren uit The States. En dan wordt het spel binnen een paar uur gespeeld. De huurprijs wordt onderhandeld, de periode wordt gegarandeerd, opties worden aangevraagd en uiteindelijk wordt de beslissing genomen. Ik heb gekozen voor de huurder waar ik het beste gevoel bij had. De volgende ochtend belde de makelaar van één van de kijkers dat deze kijker ontzettend teleurgesteld was dat het huis haar niet toegewezen was. Ze was ook erg boos op haar makelaar dat ze er niet voor haar was die middag van onderhandeling. Jammer dat die makelaar mij daar achteraf in betrekt, ik kan daar helemaal niets mee. Het blijft toch een kwestie van gunnen en vertrouwen. De kinderen van onze huurder gaan naar de internationale school in Breda en deze school is op fietsafstand van ons huis. Ze hebben in Barcelona gewoond en hebben nu een betrekking in Antwerpen. Ik heb er een goed gevoel bij dat ze inderdaad ons huis en tuin de hele periode goed zullen verzorgen en dat voelt als een last die van onze schouders valt.

Als fotograaf ben je natuurlijk verknocht aan je camera. Ik heb onze camera al sinds de zwangerschap van Maren en ook al moest ik er toen verschrikkelijk aan wennen – ik ging destijds over van analoog naar digitaal - ik ben momenteel zeer gehecht aan dat apparaatje. Ik voel me nu ook een beetje weemoedig dat ik afstand moet gaan nemen. Hij liet me al steeds vaker in de steek. Hij las mijn fotokaartjes steeds slechter en de laatste weken kon ik er nog heel weinig mee. Gelukkig heb ik mijn betaalde fotoshoot voor een canvas kort geleden goed kunnen uitvoeren. En ik heb alle opdrachten van mijn fotovakschool af tot het examen. Ik kon echt niet meer op mijn camera rekenen. Ik heb nog geprobeerd om hem op te lappen met een spuitbus om de koperstaafjes schoon te maken, maar dat hielp nauwelijks. Mark adviseerde vanuit México om naar een fotowinkel te gaan en desnoods een nieuwe te kopen. De meneer in de winkel stelde de diagnose ‘software probleem’. Camera opsturen naar Nikon duurt 6-8 weken en sinds we dan al lang en breed in México vertoeven was dat geen optie. Om een lang verhaal kort te maken; we hebben een nieuwe camera gekocht. De opvolger van ons oude beestje. Bij de eerste bestelling belde ik er even achter aan in verband met de levertijd, ik had maar een paar dagen de tijd. En inderdaad die meneer kon me niets beloven, bestelling afgezegd en een andere fotozaak gevonden. Allicht passen mijn batterijen er niet in en ook mijn fotokaartjes hebben een ander formaat. Maar het ergste is gewoon dat ik zó moet wennen aan een nieuwe camera!

Het leek wel of de hemel huilde. Het water kwam met bakken uit de lucht. De ochtend dat de verhuizers begonnen met inpakken was het donker en het onweerde. Toen we een rondje door het huis gelopen hadden kreeg ik de opmerking dat ik alles goed georganiseerd had, dat zagen ze niet vaak. (Tja, het is al onze zesde internationale verhuizing!) Een aantal koffers, twee kennels en dozen met klusspullen stonden bij de buren geparkeerd en de rest van de koffers, toilettassen en dozen met etenswaren stonden bij elkaar op een kleed in de achterkamer. Verder was de badkuip gevuld met belangrijke papieren, sieraden en voorbereidingen voor ons feest. Er kon niets mis gaan en dat is ook niet gebeurd. Twee dagen later sloten de deuren van de zeecontainer en vertrok onze inboedel naar de haven van Rotterdam. Ik was moe, moe! Nu richt ik me op de volgende twee projecten: ons afscheidsfeest voor meer dan tachtig gasten en de disco van Inden en haar vriendin met zeventig genodigden. Dat betekent boodschappen doen en huis plus tuin versieren. Dat betekent ook glaswerk, drank en tafels ophalen en muziek regelen. Ik merk dat ik nog geen emoties toelaat, ik heb nog teveel afscheidsmomentjes in het verschiet...

Tegenslag

Waar het om gaat in het leven is: kun je tegenslag verdragen? Kun je een alternatief zoeken? Kun je relativeren?
- Frank Koerselman

De eerste poes van Mark en mij heette Chopin, roepnaam Sjoppie, en we hadden haar meegenomen naar onze eerste buitenlandse plaatsing. De poes bleef eerst nog een paar weken bij mijn moeder logeren en toen vloog ze ons achterna in een kennel naar Boston waarna ze als een echte dame met een taxi naar ons hotel in Worcester werd gebracht. Ik weet nog als de dag van gisteren dat we uit de hotellift de lobby in stapten om de poes te begroeten en dat ze zowat door de tralies sprong van blijdschap toen ze onze stemmen hoorde! Ze heeft altijd een tik van die reis overgehouden. Uiteindelijk is een half jaar na onze verhuizing verdwenen op het landgoed. We hebben drie dagen gezocht en geroepen en na de politie en dierenartsen in de buurt gesproken te hebben, kreeg ik een verpleegkundige uit het dierenziekenhuis aan de telefoon. Ze vroeg waar we dan precies woonden en toen ik dat uitlegde wist ze waar onze poes gebleven was. Opgevreten door een coyote… We hadden Chopin die maandagavond (ik weet het nog precies!) niet binnen gelaten, allebei te moe om op te staan en bovendien gaf ik Inden de laatste borstvoeding voor de nacht. De volgende dag was de poes weg… Daarna hebben we met kater Woester steeds in het passagiersruim gevlogen en dat ging geweldig. Voor Woessie en onze nieuwste aanwinst Tossie hadden we voor México ook tickets voor in het passagiersruim verzorgd. Maar een maand voor ons vertrek kregen we een bericht dat naar México per direct geen katten meer in het passagiersgedeelte mogen. Dus hebben we de tickets omgezet naar een cargo-plaatsje (gelukkig was er nog plek!) en meteen een grote kennel aangeschaft. Om alles nog eens goed te checken belde ik nog maar een keer naar de Méxicaanse ambassade en daar bleek dat de poezen minimaal zes maanden voor vertrek preventief behandeld moesten zijn tegen parasieten. Die regel had ik nooit eerder gezien en de mevrouw van het ministerie in Utrecht ook niet. Ze wil de gezondheidsverklaringen van de poezen gewoon ondertekenen en legaliseren, maar ze garandeert niet dat we probleemloos de Méxicaanse douane doorkomen…. Wat is ons alternatief?

Ruim negen maanden geleden had ik deze afspraak met een zeer gerenommeerde homeopaat gemaakt (hoezo lange wachtlijsten?) en eindelijk was het zover. Ik moest er vijf kwartier voor rijden, maar daar zou ik ook veel voor terug krijgen. En inderdaad, indrukwekkend was het. Deze voormalig huisarts is al twintig jaar klassiek homeopaat, maar doet zijn diagnoses op basis van je verleden (homeopathie), bioresonantie en aura-energie. Hij wist zoveel over mij te vertellen! Over hoe ik in het leven sta, wat de rode draad in mijn leven is en hij noemde al mijn kwalen. Ik was erg onder de indruk! Wat ik ook zo bijzonder vond was dat hij - door even over mijn passie voor fotografie en de namen van onze dochters te praten - al een beeld had gevormd over mij. Hij vond de namen van onze dochters prachtig en bleef hun namen maar noemen als in een mantra. Zijn diagnose vind ik heel verrassend, hij denkt namelijk dat ik helemaal geen auto-immuunziekte heb, althans niet de ziekte waar ik nu voor behandeld word. Ik heb volgens hem een andere auto-immuunziekte waar al mijn symptomen bij horen. Ik ga een voedingssupplement slikken en dan moet ik me al heel snel anders gaan voelen. Na drie maanden gaat hij op afstand energetisch contact met mij maken en aan de hand daarvan dan zal hij homeopathische korreltjes opsturen naar México. Ik heb namelijk ook bijwerkingen op een gele koorts-vaccinatie van een hele tijd terug. En een kleine allergie tegen pollen van de hazelaar, maar daar hoef ik niet voor behandeld te worden. Tot nu toe klopt alles nog als een bus.

Met opwellende tranen door de supermarkt lopen? Voor de laatste keer deed ik mijn wekelijkse boodschappen op vrijdag. Hetzelfde eentonige rondje langs de schappen alleen nu moet ik goed nadenken, want voorraadjes hoef ik niet meer in te slaan. Sterker nog, de kelderkast moet leeg! Er mogen geen voedselwaren mee naar México genomen worden in de zeecontainer. Alle flessen wijn in de kelder, alle potjes appelmoes en groente, alle pakken pannenkoekenmeel… Vreemd dat ik die pakken heb staan, want wij bakken misschien maar twee keer per jaar pannenkoeken! Een groot deel uit de kelder kan direct de vuilnisbak in, data verlopen. Zo had ik uit Spanje wel twintig pakjes van die lekkere Chili Con Carne meegenomen en nu kan ik er twaalf weg gooien. En zo loop ik melancholisch door de supermarkt, een pak ontbijtkoek…wat heb ik die in Spanje gemist en wat zal ik die in México weer missen! Ik koop toch nog maar een pak vlokken en hagelslag ook al wonen we nog maar een week in huis. Mark heeft tijdens al zijn vluchten naar México pakken hagelslag in zijn koffer meegenomen, er staat al een aardig voorraadje op zijn werkkamer. Drop… Ai, ik krijg nu al heimwee naar mijn Hollandse supermarkt! Daarom neem ik direct acht zakken drop mee - voor in onze koffers. Ook de poezen zullen waarschijnlijk aan ander voer moeten wennen dus neem ik voor hen twee pakken van hun vertrouwde merk mee, ook voor in de koffer. Natuurlijk gaan we daar weer allemaal nieuw lekker voedsel ontdekken, maar wij weten maar al te goed hoe teleurstellend het is om ineens enorme trek te krijgen in iets Nederlands en dat dan nergens kunnen krijgen. Nu ik de kelderkast heb opgeruimd staat er een doos klaar voor alle gasten op ons afscheidsfeest, iedereen die naar huis gaat mag iets meenemen.

Als alles voorspoedig verloopt komt onze inboedel 15 juli aan in de haven van Vera Cruz!

Levenskunst

We zijn onze keuzen.
- Jean-Paul Sartre

Door het brandende zonnetje op mijn gebruinde lichaam aangestoken krijg ik énorme zin om aan een tropisch strand te liggen. Achter me de jungle en voor me het witte strand en de azuurblauwe, lauwwarme zee. Maren heeft al talrijke keren gevraagd of ze in México kokosnoten hebben om uit te drinken. Zoals mijn zus en ik deden op Jamaica…. Ik - zo’n drie maanden zwanger van onze oudste - en net ontslagen uit het ziekenhuis. Door mijn extreme misselijkheid werd ik keer op keer opgenomen in het ziekenhuis. Maar de gynaecoloog zei me dat het goed voor me zou zijn, een reisje naar Jamaica. En dat was ook zo, ook al was ik elke ochtend nog steeds misselijk. Maar na een kop thee op de kamer en een fruitontbijt bij een buffet aan het strand kon ik er weer tegenaan. Ik heb met mijn zus aan een liaan geslingerd voor een waterval langs, we hebben achter dezelfde waterval gezwommen zoals in de film Blue Lagoon en we hebben gezwommen in een rivier waar ook krokodillen hun territorium hadden. Dit is alweer bijna vijftien jaar geleden, want onlangs vierden we Anthe’s veertiende verjaardag! (zie ons fotoalbum) In reisblogs lees ik over een hippie-strand in de provincie Oaxaca, het enige naaktstrand van México. Er ligt een lange traditie waarom hier naakt over strand gelopen mag worden. Lang geleden gingen heel oude mannetjes hier zonder kleren te water om niet meer terug te keren. Zoals een kat ook een plekje zoekt om dood te gaan. Ik lees over idyllische strandjes waar je met een bootje naar toe kan en over door rotsen omsloten baaien. Ook lees ik over het mooiste natuurgebied van de Oaxacakust, een langgerekte waterplas omzoomd door mangroven en palmen aan de zeezijde. Het water is vol met pelikanen, papegaaien en ibissen. Nu we een poezenoppas hebben gevonden in Puebla gaat ons reisje in augustus naar de Atlantische kust door. Dat wordt genieten!

Elle Eggels werkte al jaren als modejournaliste en vond haar werk niet meer inspirerend. Alles kwam een keer terug waardoor haar nieuwsgierigheid verdween. Elle verkocht haar huis en bezittingen, zette het geld op de bank en kocht een enkele reis naar México. Ze zou wel zien wat ze ging doen. Een week voor haar vijftigste verjaardag zat ze in het vliegtuig, alles wat ze had zat in een rugzak in de bagageruimte van het vliegtuig. Toen ze besloot naar México te gaan, zeiden veel mensen: ”Ik zou ook zo graag op reis gaan, maar…” Iedereen heeft altijd een ‘maar’ om zijn droom niet waar te maken. Elle vindt het schrijnend: “Sommige mensen hebben liever een perfecte fantasie dan een mislukte poging. Ze durven hun dromen niet waar te maken.” Ook zegt ze: “Durf te kiezen voor wat jou gelukkig maakt. Wees niet bang voor het onbekende. Grijp de kansen die op je pad komen en ontdek wat het leven te bieden heeft.” In feite hebben wij dat gedaan door deze kans in México te grijpen. Mark was niet gelukkig in zijn toenmalige baan en dit was nodig om de switch te maken. Ik stond niet te springen op dat moment, maar ik was niet bang. In Nederland zijn we heel erg bezig met zekerheid: verzekeringen, een vaste baan met pensioenregeling, een eigen huis kopen. Maar in deze recessie zien we dat het allemaal schijnzekerheden zijn. De enige zekerheid vind je in jezelf. Het is de wetenschap dat je elke verandering in je leven aankunt, en dat je er alleen maar sterker door zult worden. Elle heeft gelijk als ze zegt dat reizen een voordeel heeft. Je leeft in het moment. Als ik reis voel ik me vrij en tevreden. De reden: reizen heeft geen toekomst. Je kunt bij de dag leven. Je kunt je geen voorstelling maken van de toekomst, want als je reist veranderen je omstandigheden steeds. Wij hebben nu al zoveel reisplannen voor als we straks in México wonen! Het moeilijkst is na twee jaar het terugkomen. Dat weet ik nog goed uit Madrid. Dan beginnen de mensen in je omgeving te vragen: En? Wat ga je nu doen? De toekomst komt met een klap terug. Maar eerst gaan we de komende twee jaar genieten: reizen, oude culturen opsnuiven, veel tijd met ons gezin doorbrengen en volop genieten van lekker eten, een heerlijk groot huis en een zomers klimaat.

Geleefd worden

Je moet een zekere mate van zelfbewustzijn hebben om je leven op de juiste manier te leiden.
-Chögyam Trungpa

Het gevoel om geleefd te worden in plaats van zelf te leven, dat overkomt iedereen wel eens. Zo vlak voor de verhuizing heb ik dat gevoel heel sterk. Het is dan zo makkelijk om op de automatische piloot te leven. Er gebeurt iets en je reageert, geen moment van overweging. Ik laat het allemaal op me af komen. Ik heb de puf niet om actief dingen op te pakken. Ik wacht tot er een reactie van mij gevraagd wordt. Bijvoorbeeld van het verhuisbedrijf, dat zijn er eigenlijk twee. Eentje in Nederland, die regelt hier het inpakken, de papieren van de ambassade, de luchtvracht en het verschepen van de zeecontainer. En eentje in México, deze regelt dat onze spullen het land in mogen en willen ons nieuwe adres hebben om alles te regelen rondom het vervoer vanaf de haven aan de Golf van México tot aan ons huis in het binnenland, gelegen op een hoogvlakte van 2300 meter. Er komt vanzelf een mail van deze bedrijven dat ze weer iets nodig hebben of ze vragen na of ik iets al geregeld heb wat ze destijds gevraagd hebben…. Zoals arbeidscontracten, verzekeringsvormen, copies van visa en paspoorten, etc. De dingen overkomen me gewoon, ik heb de teugels niet echt in eigen hand. En tóch komen we steeds stapjes vooruit. Mark heeft een geweldig huis gevonden, we hebben de schoolkeuze gemaakt voor de meisjes, Mark heeft binnenkort zijn lease-auto daar, we hebben een hotel in Breda als we in juni ons huis uitgaan, we hebben een plekje voor onze auto en fietsen de komende twee jaar in Nederland geregeld, we hebben toestemming van de KLM de poezen in de passagiersruimte van het vliegtuig mee te nemen, we hebben twee makelaars die kijkers voor de verhuur van ons huis regelen, we hebben poezenreistassen aangeschaft, we hebben vliegtickets voor 5 juli, we hebben een geweldige trampoline gekocht, we hebben ons afscheidsfeest geregeld, ik heb een Nederlandse vrouw in Puebla leren kennen via Facebook die al mijn vragen kan beantwoorden, we hebben zelfs een poezenoppas voor als we in augustus op vakantie gaan naar het strand aan de Grote Oceaan. Maar we hebben ook zoveel niet geregeld! En dat soort dingen schieten af en toe door mijn hoofd. Heel vermoeiend. Lijstjes, ik overleef door het schrijven van lijstjes, en door geleefd te worden….

Scholing is heel erg belangrijk, dat geldt voor alle kinderen. Wereldwijd. In México hebben we een zeer goed aangeschreven school voor onze meiden gevonden. Ze moeten de week voordat ze starten een gesprekje voeren op school in het Spaans en Engels over hoe ver ze zijn met wiskunde en misschien ook wat andere vakken. Dit gesprek geldt als een toets en volgens de school hoeven ze zich daar echt geen zorgen over te maken. Ze worden sowieso geplaatst. Lekker makkelijk en zorgeloos. Alhoewel de schoolkeuze natuurlijk wel best moeilijk was. Plaatsing op de scholen hier in Breda na onze terugkomst is helemaal niet zorgeloos…. Het gymnasium heeft al aangegeven dat ze geen garantie geven dat ze Anthe weer aannemen na twee jaar weg geweest te zijn. Misschien dat Anthe wat testjes moet doen voor Latijn of Nederlands, vakken die ze niet meer krijgt in México. Ondertussen ben ik er achter gekomen dat een verhuisleerling nooit geweigerd mag worden. Ook Inden’s lyceum gaf deze week aan dat ze als verhuisleerling mogelijk wat testjes moet doen om toegelaten te worden. Ze heeft dus niet meegedaan aan de loting voor dit schooljaar. Het is niet nodig om nu ingeloot te worden zodat ze over twee jaar een plaats heeft. Nu is er in Breda een kleine internationale school, dus als het allemaal te ingewikkeld wordt kunnen we ze hun opleiding af laten maken op deze school. Maar alle twee de meiden willen graag bij hun vriendinnen terug op school. Er is een mogelijkheid om ze toch Nederlands (en Latijn) te laten volgen in México en dat is via de Wereldschool. Via internet krijgen ze les in die vakken en blijven ze op het niveau van hun school in Nederland. Dat kost ze ongeveer twee uur per week – naast hun gewone huiswerk natuurlijk. Allemaal beslissingen die genomen moeten worden! Anthe ’s juffen Latijn en Nederlands hebben al toegezegd dat ze haar via Skype en mail willen begeleiden met haar literatuurlijst, ze krijgt lesboeken mee. Wat is wijsheid? Hoe zelfbewust moet je zijn om de juiste beslissingen te nemen?

Wie heeft er wel eens voorin in een begrafenisauto gereden met een kist achterin? En wie heeft wel eens het as uit de crematieoven gezien zonder dat het vermalen en gezeefd is? Wie heeft wel eens een bolletje edelmetaal gezien dat na de crematie overblijft van een sieraad? En wie wist dat al die bolletjes opgespaard worden door een goed doel? En wie heeft wel eens daadwerkelijk de kist met bloemen erop de oven in zien schuiven? Ik heb een ochtend doorgebracht op een begraafplaats en het daarbij gelegen crematorium. Als we terug komen uit México en ik mijn fotovakopleiding heb afgerond wil ik graag als uitvaartfotografe werken. Daarom heb ik mijn vrije opdracht, een serie van vijf foto’s, op de begraafplaats uitgevoerd. Mijn oorspronkelijke plan was een uitvaart fotograferen, via een kennis zou ik horen wanneer ik een keer mee kon lopen. Maar dat is op niets uitgelopen, dus wilde ik vijf beroepen portretteren op de begraafplaats. En dat was zo inspirerend! Iedereen was zo gastvrij, meedenkend en behulpzaam. Van de chauffeur (kom je voorin zitten?) tot de crematoriummedewerker (wil je een kist de oven in zien gaan?) tot de koffiemevrouw (wil je een broodje, een kop thee of iets fris?). Het is een wereld op zich daar achter de schermen van een begraafplaats en crematorium. Mensen werken er met veel bezieling en willen iets bijdragen aan het afscheid van een geliefde. En het is echt niet zo dat er niet gelachen wordt – misschien juist wel….

Inden is met haar schoolvoetbalteam kampioen geworden in het zonovergoten NACstadion!

Roerige maand

Er gebeuren elke dag goede dingen. We moeten ze alleen zien.
- Anne Wilson Schaef

Splash, splash…dat zijn mijn voetstappen in de grote regenplassen in het natte bos. Nadat ik de meisjes op school heb afgezet zet ik mijn fiets tegen een boom in het bos en ga mijn rondje hardlopen. Het is zo vroeg dat er werkelijk nog niemand is, alleen tientallen naaktslakken. Ik loop een paar keer door een spinnenweb. Ik hoor alleen vogels fluiten en wat kikkers kwaken in de kreek. De frisse, net uitgekomen boomblaadjes steken knalgroen af tegen de donkere modderpaden met zwarte regenplassen. Dit is echt genieten. Splash splash, mijn schoenen zijn nat en blubberig. Maar dat kan me niets schelen. De laatste twee weken had ik op asfalt gelopen zodat Anthe en Maren mee konden skeeleren tijdens hun schoolvakantie. Maar er gaat toch niets boven een net ontwakend bos in de lente na een nacht met fikse regenbuien. De keer erna steekt er zelfs een hert over het pad. Door twee keer per week hard te lopen en een keer per week naar een yogaklas te gaan heb ik het gevoel dat ik mijn lichaam, die aan het afkicken is van prednison, goed doe. Ondertussen zit ik op 5 mg per dag en dat is zo’n kleine hoeveelheid dat mijn eigen bijnierschors weer getriggerd zal worden om zelf te gaan werken. Van mijn behandelend arts mag ik voorlopig niet verder zakken met de dosis, maar ik voel me hier al goed bij. Nu nog al die aangekomen kilo’s kwijt raken en dat doe ik door bewust te eten. De eerste twee kilo ben ik al kwijt en ik krijg reacties uit mijn omgeving dat mijn typische “vollemaansgezicht” of “hamsterwangen” minder worden.

De laatste weken voordat de grote schoolvakantie begint zijn elk jaar weer beredruk. En elk jaar neem ik me voor me niet gek te laten maken door die drukte rondom de kinderen. En dan heb ik het over sportdagen, juffenverjaardagen, kinderverjaardagen, musical, sporttoernooien, afscheidsfeestjes, klassenborrels, dansoptredens en dit jaar ook nog schoolkamp. De weekends tot juli zijn al bijna volgeboekt in de agenda met toernooien, optredens, generale repetities en feestjes. En ik probeer er zo weinig mogelijk meer bij te schrijven, maar dat lukt mij maar heel matig. Tussendoor heb ik zo’n twee keer per week een afspraak en komt er een makelaar met kijkers door ons huis. Dat betekent dat ik alle kamers op moet ruimen, de badkamer moet poetsen en het hele huis moet stofzuigen. Tussendoor probeer ik in mijn hoofd onze verhuizing een beetje voor te bereiden. Wat gaat er met de zeevracht mee, wat gaat er met de luchtvracht mee en wat gaat er mee in koffers naar ons hotel. Over een maand staan de verhuizers voor de deur. En daarna de klussers; er wordt een muur gestukt, de openhaard wordt afgemaakt, de houten vloer in de huiskamer wordt compleet geschuurd en geolied en ik ga zelf wat muren en deurposten schilderen. Mijn eigen schooljaar loopt ook ten einde en de schoolopdrachten worden steeds groter en intensiever. Ik moet bijvoorbeeld deze maand een presentatie houden over twee tentoonstellingen die ik onlangs heb bezocht in Antwerpen en Amsterdam. Ik draag bijna ons hele huishouden alleen, buiten tafeldekken en afruimen, en ik merk dat ik moet oppassen om me niet gek te laten maken. Alles komt goed, zolang ik alles maar ergens opschrijf. Mijn hoofd begint een beetje op een zeef te lijken…

Voetbal. Ik heb er normaal gesproken niks mee. Behalve als er een feestje aan vast hangt zoals een WK of EK, of… als onze eigen dochter mee speelt. Inden speelt sinds een jaar meidenvoetbal en het is een leuk team. Ze trainen eens per week en doen mee aan een voetbaltoernooi elke zaterdag. Nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden om naar een voetbalwedstrijd te kijken. Mark reed voor zijn vertrek naar México meestal mee naar de wedstrijden en floot zo nu en dan als scheidsrechter. Maar dit jaar doet Inden ook mee aan het schoolvoetbaltoernooi. Veel kinderen uit groep 7 en 8 van basisscholen in Breda doen mee. Ze trainen in de lunchpauzes met een schoolvader. Het Montessori-meidenteam speelde afgelopen vrijdagavond de halve finale en die hebben ze gewonnen! Echt geweldig! Ze speelden goed en toen de scheidsrechter floot als signaal dat de wedstrijd afgelopen was ging het dak eraf. Dan moet ik toch een paar traantjes wegpinken…. Ze hebben een heel enthousiaste coach, Steven, die zó zijn best doet. In de schoolvakantie traint hij nog even extra met ze op een veldje in de buurt. Of hij stuurt een mailtje met de volgende tekst:
Hallo meiden en aanhang,
Nog steeds word ik wakker met een trots gevoel!
Trots dat ik jullie coach mag zijn!
Coach van zo'n prachtig 10-tal!
Ook als ik zoiets lees voel ik mijn tranen al bijna opwellen… Misschien is dat ook omdat het voor Inden zo’n spetterend afscheid is van haar basisschooltijd. Afscheid van haar klasgenoten voordat we naar México vertrekken. Ik kan het niet helpen, ik word er melancholisch van. Inden heeft met wat vriendinnen afgelopen weekend een groot spandoek gemaakt op een laken om op het schoolplein te hangen. Ze nodigen iedereen uit om naar de finalewedstrijd in het stadion te komen – het echte NAC-stadion! Wat een belevenis!

Parijs

April in Paris, chestnuts in blossom, holiday tables under the trees.
- E. Y. Harburg

Net over de Belgische grens op weg naar de Franse lichtstad sloten we die vroege ochtend aan in de file rondom Antwerpen. Na zeker een uur in de file reden we in één keer door naar Parijs. Ik had op een reisforum gelezen dat je de auto gratis bij een Formule 1 hotel kon parkeren in een voorstad van Parijs en daarna de metro kon pakken naar het centrum. Nou dat was kennelijk oud nieuws, er stond nu een groot hek om die parkeerplaats! Uiteindelijk hebben we de auto geparkeerd onder de ons zeer bekende Carrefour-supermarkt. En inderdaad, we waren met de metro snel bij de Sacre Coeur. Op steenworp afstand van de Sacre Coeur was ons appartementje dat we voor drie dagen gehuurd hadden van een Parijzenaar. Op de lange trappen naar de Sacre Coeur gebeurde het echter; ik viel die middag twee keer. De tweede keer zelfs met mijn camera in de hand. Een paar blauwe plekken en een beschadiging op de lensdop waren het gevolg. En het ergste…de lens stelde niet meer automatisch scherp. Ik baalde énorm, want ik had Inden een haarscherpe foto voor de Eiffeltoren beloofd voor op een canvas. En voor school heb ik een dubbelportret en cover voor LINDA. als opdrachten staan. Wat een domper en slechte timing zo’n kapotte lens! Na de wandeling door de basiliek zag ik echter ineens dat ik met mijn vinger door de val een knopje verschoven had. Niks aan de hand dus met de lens! Die drie dagen in Parijs heb ik dus lekker opgelucht foto’s gemaakt!

Een bezoek aan de Eiffeltoren was voor de meiden hun hoogtepunt van deze reis. Ze hadden alle drie verwachtingen. Maren dacht dat ze met handen en voeten naar boven moest klimmen! Inden dacht dat de toren grijs was en Anthe dacht dat ze vanaf de grond met de lift naar boven werd gebracht. Het was heel leuk om met z’n vijven de trappen te beklimmen en uiteindelijk de lift naar de top te nemen. De plek waar decennia lang al met champagne geproost wordt, nu ook. De meiden waren onder de indruk van deze bijna 125 jaar oude toren. Voor de toren hebben we nog een leuke fotoshoot gedaan. (zie ons fotoalbum) En natuurlijk een stadswandeling langs Arc de Triumph, Champs Elysees waar we bij de Swatch winkel horloges gekocht hebben, Place de Concorde, Palace Royal, langs de Seine en het museum Louvre. Een bezoek aan de Notre Dame waar net een kerkdienst begon en uiteindelijk Quartier Latin waar we deze dag afsloten in een Grieks restaurantje. Parijs is romantisch. We hebben zoveel bruidjes gezien! Bij een bruidsreportage vroeg ik of ik een paar foto’s mee mocht schieten vanwege een foto-opdracht voor school, en dat mocht. In de metro, op straat en in de stationnetjes maken muzikanten sfeervolle muziek. De schilders op straat in Montmartre maken de sfeer ongedwongen, de vele basilieken en de bomen in bloei maken deze stad romantisch. Tot grote verrassing van Mark hebben we daar in Parijs zijn verjaardag gevierd met kadootjes op het bed en Franse taart.

Het was Mark’s laatste dag in Nederland, Koninginnedag. We stonden al heel vroeg in het park om een goed plekje te bemachtigen voor onze verkoop. En dat was gelukt – vlakbij de ingang, de carrousel en de frietverkoop. Het was ongelofelijk druk die dag en we hadden zonnig mooi weer. Onze spulletjes waren voornamelijk kinderboeken, kinderspelletjes en speelgoed. Bijna alles ging weg onder de prijs van een euro. Inden wilde een waardevol stuk speelgoed van haar zelf voor vijf euro verkopen. Toen Mark even alleen de kraam moest bemannen verkocht hij echter haar pronkstuk voor het luttele bedrag van vijftig cent! Het kopertje zal een gat in de lucht hebben gesprongen. Inden kwam net terug en zag het meisje nog heel blij weglopen met haar Polly’s Pocket apparaat. Maar wat hebben we veel verhandeld die dag en wat was onze garage nadien leeg! De kinderen kwamen in het park hun vriendinnetjes tegen en hadden uiteraard goedkope spulletjes gescoord, voornamelijk boeken gelukkig. Alhoewel Maren dolgelukkig met een knuffelpoesje terug kwam zonder batterij en zonder dekseltje voor de batterij met bovendien…maar één oog.! Hoe gaan we dat ding straks weer onopvallend laten verdwijnen?? Al met al was het een leuke, gezellige dag met een goede netto opbrengst van wel € 70 en vooral een heel opgeruimd gevoel.

Enamorada

Estoy enamorado (Escuchame bien)

Te lo quiero confesar (Yo te lo queria decir)
- Wisin & Yandel

Met beiden benen in Breda. Ondanks dat Mark al vanaf maart in México woont blijf ik met beiden benen op Bredase grond. En nu is dat plots veranderd. Er is ineens een omslag gekomen. Hoe komt dat? Mark is onlangs huizen gaan bekijken in Puebla en haar omgeving. Hij werd er niet vrolijk van. Hij vond het zo moeilijk om huizen te bekijken die het allemaal niet zijn - waar je geen fijn gevoel bij hebt. Hij belde me bij elk bezoek aan een woning en hij smeekte bijna of ik naar hem toe wilde vliegen. Hij zag de huizenjacht niet zitten. En ineens belde hij dat hij voor een groot gietijzeren hek van een hacienda stond te wachten. Het was er heel groen en hij was via een straat met kinderkopjes naar boven gereden. Dat klonk heel erg goed! In plaats van foto’s met een toestelletje vroeg ik hem de foto’s met zijn telefoon te maken, dan konden we direct mee kijken. En zo stond ik met de meiden achter ons computerscherm naar de foto’s te kijken terwijl Mark alles beschreef. In 1540 was daar een koloniale graanplantage met een grote boerderij en een watermolen aan een riviertje. Er staat nog steeds een sfeervol hotel waar veel getrouwd wordt en op de plaats waar de boerderij stond staan nu zes vrijstaande huizen. De omgeving ziet er geweldig groen uit! Mark vindt het huis wat donker en koel van binnen vanwege al die bomen en planten die er omheen groeien waaronder palmbomen, cederbomen en eucalyptus. De meiden en ik waren zo opgewonden over dit huis dat we samen dansten op Spaanstalige rumbamuziek tot we er moe bij neervielen. De meiden zijn enthousiast en voor het eerst hoor ik Maren zeggen dat ze niet kan wachten om naar México te gaan. Ook Inden is positief. We zijn verliefd...op een huis in México! Het toeval wil dat Mark de volgende dag met een andere makelaar wéér voor ditzelfde gietijzeren hek stond…het moet kennelijk zo zijn. En dus heeft Mark een optie gedaan op het huis in het oerwoud. En het huis is voor ons!

Zo’n 45 kilometer buiten Puebla, onze toekomstige woonplaats, staat de werkende vulkaan Popocatépetl. Je kunt hem heel goed zien vanuit de stad. Popocatépetl is een actieve vulkaan en met 5452 meter hoogte de op een na hoogste berg van México. De vulkaan is onlangs agressiever geworden. Hij spuwt nu rotsblokken, as en stoom. Popocatépetl is een Indiaans woord voor "Rokende Berg". Door de Mexicanen wordt de vulkaan ook wel liefkozend Popo genoemd. Volgens de Azteekse mythologie was Popocatépetl een krijger die verliefd was op Iztaccíhuatl. En Iztaccíhuatl’s vader beloofde dat Popocatépetl met haar mocht trouwen nadat hij zou terugkeren van een oorlog in Oaxaca. Omdat Iztaccíhuatls vader ervan uitging dat hij toch niet levend zou terugkeren, vertelde hij zijn dochter dat Popocatépetl was overleden. Ze overleed aan haar verdriet. Nadat Popocatépetl was teruggekeerd en zag dat zijn geliefde was overleden, stierf ook hij van verdriet. De goden veranderden hen daarna in de berg Iztaccíhuatl (slapende vrouw) en de vulkaan Popocatépetl. Popo is redelijk eenvoudig te beklimmen, maar het grootste deel van de klim is fijne vulkaanas. Naar boven duurt zes uur en terug een uur. Het lijkt ons heel avontuurlijk om dat eens te doen. De eerste Spaanse beklimming van de berg vond plaats in 1519, om zwavel te winnen die de Spanjaarden nodig hadden voor hun vuurwapens. De 16e eeuwse kloosters op de hellingen van Popo - die kort na de komst van de Spanjaarden werden gebouwd - staan op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Op 21 december 1994 begon de vulkaan gas en as uit te stoten, dat door de wind tot 25 kilometer van de berg werd geblazen. Dorpen in de buurt moesten geëvacueerd worden en wetenschappers begonnen de vulkaan in de gaten te houden met het oog op eventuele uitbarstingen. In december 2000 werden duizenden mensen geëvacueerd vanwege de waarschuwingen van de wetenschappers. En nu is afgelopen week de waarschuwingscode van 2 naar 3 gegaan… (van de 7) Er is er een toename van lava gemeten. Maar er is geen reden voor paniek. Het as kun je van je auto vegen en ramen en deuren moeten gesloten blijven. Dorpen binnen een straal van vijftien kilometer moeten rekening houden met een evacuatie. Het Rode Kruis heeft mondkapjes uitgedeeld en er mag geen groente van het land gegeten worden. Maar Mark’s hotel, én onze nieuwe huis, zijn daar veel verder vandaan.

Na een enorme vertraging van 4 uur is Mark uiteindelijk vertrokken vanuit México naar Nederland. Er wilde één vliegtuigmotor niet starten… Zaterdagavond stonden we om half negen toch nog op het station om hem op te halen ondanks alle vertragingen vanwege de grote treinbotsing in Amsterdam. Wat een reis! We gaan aankomende week met z’n vijven naar Parijs om een gezellige tijd samen door te brengen. Tenslotte gaan we Europa twee jaar verlaten en deze hoofdstad hebben de meiden nooit bezocht en stond wel op hun lijstje. Ook gaan we op Koninginnedag onze oude spulletjes verkopen. Met een verhuizing voor de boeg is het altijd praktisch om van je troep af te komen zoals oude kinderboeken, spelletjes en oud servies. En zo lekker Hollands…

Ambacht

Je denkt jouw gedachten, voelt jouw gevoelens, ervaart jouw ervaringen, nooit die van een ander. Alles wat je denkt, doet, ziet, ben je zelf.
- Cheri Huber

Ambachtelijke producten dragen zweet en liefde in zich. Persoonlijke vakbekwaamheid speelt ook een rol. Ambachtelijk betekent ook dat iets op een traditionele manier gemaakt wordt. Voor school moest ik zo’n ambachtelijk beroep op de foto nemen en daarna de man of vrouw stoer en trots geposeerd in zijn of haar werkomgeving. Anthe tipte mij op de bouwvakkers bij ons in de buurt. En dus ging ik, na een leuke modefotoshoot met Anthe op straat, op weg naar de bouwvakkers. Ik zag een grote bouwplaats in de zon gelegen en gevuld met hardwerkende betonijzervlechters met van die gekleurde helmen op. Van de bouwopzichter kreeg ik toestemming om de bouwplaats op te gaan. Weliswaar met zo’n helmpje die ik zelf ergens vandaan mocht vissen, er lagen er immers genoeg. Eerst moest ik een zelfgemaakte steile houten trap af naar beneden, ik voelde hun ogen priemen in mijn rug. Met een te grote helm op mijn hoofd en voorzichtig manoeuvrerend met mijn voeten over de betonijzeren draden die over de betonnen vloer lagen liep ik richting de mannen. Ze werkten allemaal heel goed met me mee, ze poseerden gewillig. Naarmate de tijd verstreek werden ze steeds vrijer. De opzichter maakte zelfs met zijn telefoontje een foto van mij. En er kwam een man op me af die me een beetje oneerbaar voorstel deed. Hij vroeg of ik mee wilde in zijn hoge hijskraan voor een mooie overzichtsfoto… Ik dacht meteen aan het hoge liftje bij de kerk die gerenoveerd werd, dus ik heb netjes bedankt. Als afscheid wilden de mannen graag met mij op de foto… Ik zal de foto afdrukken op papier om op te hangen in de bouwkeet. Ik kreeg de indruk dat ze niet vaak vrouwen over de vloer kregen daar!

En nog steeds blijf ik iedere maand 5 mg prednison afbouwen. Dat gaat de ene keer beter dan de andere keer. Soms heb ik ernstige griepachtige verschijnselen en soms zijn de afkickverschijnselen een stuk minder. De laatste vermindering betekende duizeligheid en er komt altijd moeheid om de hoek kijken. Maar door de bank genomen voel ik me iedere maand beter omdat de bijwerkingen van prednison afnemen. In de loop van de maanden veranderden ook de bijwerkingen. De onrust, slapeloosheid en zweetaanvallen zijn verdwenen, ik heb gewoon weer koude voeten elke avond voordat ik in bed stap. Nieuw is bijvoorbeeld de haargroei op mijn rug, buik en wangen. Allemaal kleine, witte babyhaartjes…net Dolfje Weerwolfje! Ook de gewichtstoename blijft een rol spelen ook al ben ik weer gaan hardlopen twee keer in de week. Mijn conditie is heel slecht en ik kom niet verder dan vijf kilometer – ik moet meestal zelfs lopen onderweg. Door de extra kilo’s die ik meezeul heb ik ook een kleine blessure opgelopen. Met mijn nieuwe schoenen die speciaal opgemeten zijn wordt de blessure wel iets minder pijnlijk, maar ik loop zeker niet lekker. Mijn loopmaatje wees me erop dat ik in deze situatie misschien niet het uiterste van mezelf moet vragen. Mijn lichaam protesteert duidelijk tijdens het hardlopen en wellicht houdt dit ook mijn herstel tegen van het afkicken. Ik was aan het trainen voor de Ladiesrun (tien kilometer) in juni, maar nu houd ik het voorlopig maar even bij rustig joggen in mijn eigen tempo. Af en toe is het zo moeilijk om met je eigen beperkingen geconfronteerd te worden…

Bij deze uitzending naar México komen zorgjes om de hoek kijken. Tijdens de eerste twee uitzendingen waren de kinderen beduidend kleiner. De eerste keer verhuisden we naar Massachusetts en toen was Anthe anderhalf jaar oud. Ik was zwanger van Inden. Schoolkeuze speelde geen rol. Anthe ging toen ze eenmaal drie jaar was naar een preschool waar Mark heel vroeg in de ochtend voor in de rij moest staan om haar in te schrijven. Hij kwam in het donker uren te vroeg aan bij het schooltje en hij bleek nog één van de laatste te zijn! Haar eerste schooldag vergeet ik nooit meer, want die ochtend werden de Twin Towers aangevallen. Onze vrienden uit Nederland die op dat moment naar ons toe vlogen moesten terugkeren naar Schiphol. Toen we verhuisden naar Alabama hadden we een heel gelovige preschool gevonden waar we allebei de meiden heen brachten. Ik weet nog dat Mark en ik onze doopgegevens moesten laten zien tijdens een kennismakingsgesprek om aan te tonen dat we gelovig waren! Onze uitzending naar Spanje ging echter heel makkelijk wat scholen betreft. Het Nederlandse basisschooltje was heel klein, maar voor Anthe en Inden was er een plekje. Later ook voor Maren toen ze als driejarige naar school mocht. Deze keer zijn de meiden een stuk groter en willen de twee oudsten een stem in hun schoolkeuze. Anthe wil heel graag naar American High School - waar ze een klas wil overdoen zodat ze weer bij leeftijdsgenootjes in de klas komt. Inden kan geen keuze maken tussen American High School, een Duitse school en een kleine Spaans- en Engelstalige Montessorischool. Wij willen ze eigenlijk alle drie op dezelfde school zodat ze steun hebben aan elkaar. Zorgen maak ik me ook een beetje over onze terugkeer. Anthe wil dolgraag terug naar haar oude school. Maar ondanks dat ze daadwerkelijk maar één schooljaar mist willen ze geen garanties geven over haar terugkomst. Inden’s school doet aan inloting en dus hebben we Inden onlangs ingeschreven en horen we eind mei of ze daadwerkelijk ingeloot is zodat ze in 2014 kan instromen in de derde klas. Alleen voor Maren is alles duidelijk. Zij is in 2014 gewoon welkom in groep 7 op de Montessori.

Vrienden

Alleen onze vrienden kunnen ons met liefde voorhouden wat we hebben gezegd en gedaan. We hebben allemaal ware vrienden nodig.
- Anne Wilson Schaef

Het leek erop dat iedereen het te druk had om mijn verjaardag met mij te vieren… Mijn lief was die ochtend nog in Parijs, dus we deden geen kadootjes op het grote bed. Hij kon ook geen slingers ophangen de avond ervoor en de meiden moesten allemaal naar school, dus geen feestelijkheden vroeg in de ochtend. Een gezamenlijke lunch zat er ook niet in, want de oudste had tot laat in de middag les. Een gezellig verjaardagsdiner met ons hele gezin ging ook niet lukken, want voetbaltraining kwam er tussendoor. Verwachtingen had ik dus niet. Hoe blij verrast kun je dan zijn als je terug komt van hardlopen in het bos en je man zit op de bank met een enorme bos bloemen, mijn schoonzus had een mooie bos af laten leveren aan de deur en een vriendinnetje was langs gefietst om een bos tulpen achter te laten in mijn gieter naast het huis? Anthe had het eerste uur vrij en had als verrassing een taart gemaakt en Inden had slingers opgehangen – weliswaar op anderhalve meter hoogte...maar leuk! En toen werd ik ook nog op het schoolplein toegezongen door moeders! ’s Middags kreeg ik bezoek in de tuin en uiteindelijk zijn vrienden gezellig blijven eten! Tegen alle verwachtingen in ben ik buitengewoon verwend met kadootjes en aandacht en heb ik me verschrikkelijk jarig gevoeld!

De laatste weken begin ik me heel langzaam weer wat meer expat voelen. Ik ben bezig met de voorbereidingen voor ons afscheidsfeest in juni. Ik heb uitnodigingen verstuurd en het lijkt erop dat mijn verre vriendinnen uit Rwanda, Brazilië en Hongarije naar ons afscheid komen! Zo ook vriendinnen die ik nog ken uit Madrid, die nu ook in Nederland wonen. Dus het wordt naast een afscheid ook een reünie. Ik vind het heel erg leuk om iedereen weer samen te zien. En speciaal is het dat mijn verre vriendinnen net als wij ook de zomer van 2014 gepland hebben om weer terug te keren naar Nederland. Laatst heb ik mijn vriendin uit Sydney weer gezien. En onlangs hadden we ook een gezellige dag met twee gezinnen die we nog kennen uit Madrid. Het is toch fijn om te beseffen dat vriendschappen grote afstanden kunnen overbruggen! Door al die afspraakjes wordt er meer gesproken over “expat-dingetjes” en begint onze uitzending naar México voor mij te leven. Het verhuisbedrijf heeft me laten weten dat we niks aan voedingswaren mogen verschepen, dus heb ik voor Mark kilo’s hagelslag klaar gezet voor zijn komende vluchten naar México. Bij zijn laatste vlucht moest hij zijn koffer openen op de luchthaven, maar hij mocht tóch de vijf pakken hagelslag meenemen! We zijn ook boekenlijstjes aan het maken van Nederlandstalige (kinder)boeken die we willen downloaden op onze e-readers. En bij de aankoop van nieuwe zomerkleding wanen we ons alvast in México met kleurige hemdjes, gympies en Tshirts. Het begint heel langzaam door te dringen dat we over een paar maanden in Puebla wonen.

De tweede verdieping van de Eiffeltoren heeft een restaurant met een spectaculair uitzicht op Parijs. Tijdens zijn week thuis had Mark daar een etentje met klanten. Nu hij toch in Europa was kon hij ook wel even een tussenstop in Parijs maken moet zijn baas gedacht hebben. Er was een hotelletje voor hem geboekt en Mark zou de ochtend na het belangrijke diner de eerste trein naar huis nemen, want dat was mijn verjaardag! Na het diner bleek echter dat Mark’s hotelkamer vergeven was aan een ander en er was rond dat nachtelijke uur geen andere hotelkamer meer beschikbaar. Er was op dat moment een belangrijke industriebeurs in Parijs en ook de hotels rond het vliegveld waren volgeboekt. Voor niks een ritje in de taxi naar de luchthaven gemaakt. Zijn opties waren dus slapen onder een Parijse brug of op het station wachten op de eerste trein… Hij koos voor het laatste, maar ook daar werd hij weg gestuurd – het station werd schoon gemaakt. Toen hij nogmaals bij een hotelletje in de buurt van het station aanbelde om te vragen of hij in de lobby mocht wachten werd hij wéér weg gestuurd. Na Mark’s aanbod om voor de stoel in de lobby te betalen werd hij terug geroepen en mocht hij (voor €30) tot 6 uur daar zitten om wat weg te dommelen. Hij was in ieder geval van de straat! Dit verhaal doet me denken aan zijn zoektocht naar een slaapplaats op de luchthaven van Barcelona tijdens een zomer, zo’n vier jaar geleden. Hij had zijn laatste vlucht naar Madrid gemist na een weekendbezoek aan onze camping aan de kust. Ook daar werd hij van elk bankje weg gestuurd en moest hij de prille uurtjes overbruggen, slapend op de grond, tot de eerste vroege vlucht naar Madrid…

Kerkelijke inspiratie

Hoe vrij zou je zijn als het je niet uitmaakte wat anderen over je zouden denken?
- Scott Shaw

Fotojournalistiek is het vak dat ik nu extra volg zodat ik gewoon eindexamen mag doen ondanks dat ik volgend schooljaar in México woon. De opdracht die ik moest doen was dat we een artikel uit de krant moesten halen die zonder foto afgedrukt was. Ik moest drie foto’s inleveren die bij het artikel afgedrukt hadden kunnen worden. De gekraakte lege kerk naast de Montessorischool wordt voor een deel gerenoveerd en er wordt veel gespeculeerd over de toekomst van deze katholieke kerk uit 1890. Afgelopen week werden alle oude, hoge bomen uit de tuin afgezaagd en tot houtsnippers bewerkt. Wat veel grond bleek er om de kerk heen te liggen! Geruchten over een begraafplaats, een parkeerplaats en een appartementencomplex gingen de ronde. Er werd die week in de krant ook veel aandacht aan geschonken en dat werd mijn onderwerp. Op een zonnige vrijdagmiddag ging ik met mijn toestel naar de kerktuin om foto’s te maken. Alles was met hekken afgezet en ik had niet veel mogelijkheden voor het maken van foto’s. Samen met mijn vriendin liep ik naar de voorkant van de kerk waar de werklui nog rondliepen en legde ik mijn opdracht uit. Natuurlijk mochten wij binnen de hekken en of we misschien ook naar boven wilden met het liftje? Dat wilde ik wel en ook graag naar binnen, want ik was zo nieuwsgierig naar de binnenkant van deze beruchte kerk. Ik had gehoord dat er een kraker zijn caravan binnen had gestald? Met z’n drietjes stapten we in een open en eng liftje en we stopten niet eerder dan helemaal op de top van de hoge kerktoren! Mooie foto’s heb ik daar gemaakt en genoten van het uitzicht en toen weer terug naar beneden. (zie ons fotoalbum) De kerk aan de binnenkant was geweldig. Helaas was veel van het glas-in-lood in de ramen gebroken, maar het licht was prachtig en er waren zijn zelfs nog muurschilderingen! Als laatste heb ik aan de achterkant van de kerk foto’s gemaakt voor mijn journalistieke opdracht. Mijn vriendin en ik waren zo opgewonden – niemand is daar de laatste tijd binnen geweest en wij kregen ongevraagd een rondleiding!

Meer dan honderd kindjes heb ik geportretteerd tijdens de Open Dag in het Amphia Ziekenhuis. (zie ons fotoalbum) Er was een fotohoek ingericht voor mij op de Kinderafdeling en er lagen verpleegsterpakjes, doktersjassen en een heus groen chirurgenpak klaar. Een beer, gekleurde pleisters, twee grote plastic spuiten, operatiekamerkapjes en natuurlijk een echte stethoscoop mochten de kindjes gebruiken om het helemaal echt te doen lijken. Alles was heel professioneel geregeld voor mij en ik kreeg een VVVbon als dank naast de opbrengst van de verkoop van de portretfoto’s. Daarnaast werd mijn naam en nieuwe website verspreid via de kaartjes en krijg ik een extra punt voor mijn afstuderen op school. Mijn website Bijzonder Licht werd speciaal de avond vóór de fotoshoot gelanceerd en ik ben er heel trots op. Alles heb ik zelf ontworpen aan de website: de naam, de achtergrond, de symbolen, de hoofdstukjes, de teksten en ik heb natuurlijk de foto’s zelf uitgezocht en gemaakt! De visitekaartjes zijn ook helemaal naar mijn zin. Nu ik mijn eerste jaaraangifte heb gedaan bij de belasting voelt zo’n bedrijfje wel heel echt. Eens kijken of ik er ook een inkomen mee kan genereren…!

Mark kan alleen ’s nachts na twaalven met ons skypen vanwege een groot tijdsverschil die zodra de zomertijd is ingegaan nog een uur extra is. Bij ons is het dan ’s ochtends vroeg voordat we naar school fietsen. Dat komt dus niet zo vaak voor. Mark belt wel iedere dag van zijn werk. Dan belt hij rond een uurtje of twaalf en dan kan hij nét met Maren praten, want daarna gaat ze naar bed. Afgelopen week zaten Anthe en ik met hem te bellen toen hij neer moest leggen, hij voelde een beving. We hoorden een tijdje niets meer van hem en na een mail heen en weer kon hij weer bellen. Hij had de zware aardbeving die 200 kilometer van Acapulco plaatsvond gevoeld. De sterkte was 7.6 op de schaal van Richter. Hij zat in zijn stoel op zijn werkkamer en alles ging heen en weer net alsof hij dronken was. Hij zag de gordijnen heen en weer slingeren en toen ging het alarm af. Ze moesten buiten evacueren. Er waren nog drie naschokken en kort daarna was op telegraaf.nl te lezen dat er gelukkig geen gewonden en doden waren, alleen veel gebroken glas, kapotte leidingen en beschadigde huizen. De trillingen waren tot in Guatemala te voelen. Er was geen gevaar voor een grote tsunami, want het epicentrum lag in de binnenlanden van México. Wel konden er mogelijk plaatselijk vloedgolven komen. México ligt aan de Ring van Vuur, een gebied rond de Grote Oceaan waar kennelijk veel aardbevingen en vulkaanuitbarstingen voorkomen. In 1985 werd México City door een zware aardschok getroffen en toen vielen er 10.000 doden….

Lentekracht

Ook al zouden we alle bloemen plukken, de lente zullen we niet kunnen tegenhouden.
- Pablo Neruda

Veel mensen bloeien in het voorjaar letterlijk op en krijgen een geweldige energieboost. De kracht die we in de natuur zien, voelen we ook zelf. Alleen voelde ik dat de eerste week van maart helemaal niet! Mark was naar México vertrokken en had daar een paar tegenvallers. Hij heeft ’s nachts twee uur bij de immigratiedienst gestaan om México binnen te komen op zijn nieuwe visum. Zijn overvolle koffer was op Schiphol blijven staan en kwam pas drie dagen later aan. Geen toiletspullen en geen schone kleding voor zijn eerste werkdag! Op mijn eerste dag zonder Mark ben ik meteen mijn portemonnee verloren. Daar kwam ik een dag later achter en toen heb ik alles geblokkeerd en ben ik langs het politiebureau gefietst, niets gevonden natuurlijk. Mark waarschuwt mij er altijd voor, want ik ben niet erg verantwoordelijk met mijn sleutels en portemonnee… Op de dag dat ik een extra schooldag had en Inden en Maren samen vanuit school naar huis moesten fietsen was Maren’s ketting op weg naar school van de fiets geraakt. We zijn lopend naar school gegaan en de conciërge was gelukkig zo lief om dit te verhelpen tijdens schooltijd. Tijdens een foto-opdracht diezelfde dag op straat had ik een lege accu in mijn camera en moest ik drie kwartier wachten totdat mijn klasgenoten weer terug waren met vele foto’s – behalve ik dus. En terwijl ik op een brug zat te wachten op iedereen trok ik mijn rits stuk van mijn enige winterjas! Nu zie ik het maar zo: ik gebruikte de eerste week van maart al die bruisende lente-energie om mijn tegenslagen te overwinnen – want ik leef en lach nog steeds!

Foto’s zijn belangrijk voor me en daarmee bedoel ik onze eigen gezinsfoto’s als herinneringen voor later…. Waarom ik dan al bijna een jaar achterloop met het printen van onze foto’s en het plakken in de boeken? Natuurlijk wordt de klus steeds groter, want er komen steeds meer foto’s bij als de tijd verstrijkt. Het wordt zelfs een klus waar ik tegenop ga zien. Omdat ik mijn fotokaartjes uit mijn toestel moet leegmaken voor een grote foto-opdracht heb ik me er toch toe gezet om de honderden foto’s uit te zoeken. Maar het wordt me niet makkelijk gemaakt. Ik heb het twee keer via een programma van de HEMA op onze computer gedaan waarbij de computer twee keer vastliep. Stel je voor: úren werk met het uitzoeken welke foto’s het best zijn en welke vergrotingen ik wil en dan ben je de hele selectie kwijt…twee keer achter elkaar! Dan maar online de bestelling doen, tenslotte is drie keer scheepsrecht. En dus zit ik op een zondagochtend vroeg alles wéér in te voeren. Kennelijk mag je niet langer dan dertig minuten weglopen bij je computer, want toen ik dat wel deed was mijn tijd verstreken en de gehele selectie verdwenen! Ik ben een doorzetter, dus toen de kinderen op maandag allemaal op school waren heb ik weer mijn tanden erin gezet. Mezelf voorgenomen dat ik telkens na zo’n 150 foto’s de bestelling zou versturen, want daarom loopt het vermoedelijk vast…teveel foto’s. Terwijl ik bezig ben houd ik het aantal in de gaten, maar ik wil nog één mapje afmaken….te laat! Alles vastgelopen! Zal ik het dan nogmaals online proberen? Bij het versturen van deze bestelling moet het programma afgesloten worden, want er moet iets vernieuwd worden volgens de HEMA. Je raadt het al…hele bestelling weg! Mijn kaartjes móeten leeg zijn eind van de week, dus nog één keer proberen? Eureka, het is gelukt!!!!!

Op zaterdag wordt er flink gesport in ons gezin. Allereerst gaat Maren naar de atletiekbaan waar ze met een grote groep kinderen van zeven á acht jaar op de baan activiteiten doet, maar ze gaan ook met z’n allen rennend het Mastbos in. Het is heel leuk om al die kleine, sportieve atleetjes te zien. Zelf loop ik dan ook met een vriendin een rondje hard van zo’n vijf kilometer. Anthe gaat ook elke zaterdagochtend naar atletiek, maar zij gaat lekker zelfstandig. Inden daarentegen speelt elke zaterdag haar voetbalwedstrijden. Dat kan een thuiswedstrijd zijn, maar ook een uitwedstrijd natuurlijk. De uitdaging zit er in om deze tijden te combineren met haar zussen. Nu Mark er niet meer op zaterdag is om Inden te brengen, coachen en soms te fluiten moet ik alle zeilen bijzetten om alles goed te laten verlopen. Andere ouders springen gelukkig bij met halen/brengen. En zo lukt het tot nu toe – ook al moet ik zelfs een hele zaterdag werken als fotograaf. Ik heb alle respect voor alleenstaande ouders met kinderen die zo elke keer alle ballen in de lucht moeten houden!

Rampspoed

Rampspoed brengt de mensen tezamen, wanneer het kwaad dat over hen komt dezelfde is.
- Aristoteles

Het was zo’n dag…. Of eigenlijk al zo’n week… Mark moest zijn bedrijfsauto inleveren, ook zijn zakelijke telefoon en laptop. Thuisabonnementen van internet, telefoon en kabel stopten per maart. Hij schreef zich uit bij de gemeente en zijn ziektekostenverzekering is stopgezet. Drie verhuisbedrijven belden om afspraken te maken voor offertes en twee makelaars zijn langs geweest voor de verhuur van ons huis. Of het deze akelige vrijdag nu door die roerigheid kwam of door het onbewust aanvoelen van de spanning? Het feit was namelijk dat het voor Mark de allerlaatste mogelijkheid was om zijn visum voor México op te halen, anders zou hij zijn vlucht moeten verplaatsen met alle financiële gevolgen van dien. De mevrouw van de ambassade was op zijn zachtst gezegd niet erg aardig en meedenkend door de telefoon. Maar desondanks togen we met z’n vijven vroeg in de ochtend naar Den Haag. We hadden de kinderen een ochtend van school gehouden en met alle denkbare, belangrijke papieren in onze tas reisden we af. Allereerst bleken de meeste van onze pasfoto’s niet bruikbaar voor het visum, dus hebben we allemaal nieuwe laten maken. De fotograaf in de buurt waarschuwde ons nog even voor de feeks bij de ambassade waar we helaas al kennis mee hadden gemaakt. Bij de ambassade kenden ze geen haast…. Het duurde werkelijk úren voordat alles klaar was en toen waren we inmiddels al te laat voor Inden’s Spaanse les op school. De meiden waren ondertussen al in de auto gaan wachten met hun lunchboxes. Toen Mark en ik eenmaal bij de auto kwamen bleek er een hoop gekibbel gaande te zijn. En toen we op de snelweg óók nog mochten aansluiten in de file zagen we de minuten wegtikken van Anthe’s proefwerk Latijn… Uiteindelijk heb ik iedereen met haast afgezet bij de scholen en toen Maren weg liep zag ik tot mijn grote ellende dat ze in haar spierwitte broek op haar gesmolten chocoladehagel had gezeten… Laat maar, deze dag is toch al vergald…niet eens meegerekend dat ik óók nog verschrikkelijk nodig moest plassen op dat moment!

Hoe neem je afscheid van je echtgenoot als je voor het eerst zo lang en zo ver uit elkaar gaat? Toen hij in militaire dienst zat was hij wel een keertje twee weken weg geweest met zijn dienstmakkers om een schuttersputje te graven, toen ging ik skiën met een vriendin. Ook heeft hij eens twee weken in het nonnenklooster in Vught gezeten om frans te leren. Maar deze keer is het iets meer beladen, omdat het drie weken lang is, elf uur vliegen is naar México, er een tijdsverschil is van zeven uur en ik mijn prednisonkuur aan het afbouwen ben. Ik kan ziek worden en dan is het wel even afzien alleen thuis met drie kinderen. Ook kunnen we door het grote tijdsverschil niet veel communiceren met elkaar. We kunnen alleen ’s avonds skypen na ons avondeten en dan zit Mark ’s ochtends achter zijn bureau in zijn werkkamer. Maar we hebben er allemaal vertrouwen in. Mark heeft nog wat praktische klusjes uitgevoerd voor zijn vertrek zoals een nieuw lampje in de afzuigkamp, Maren’s Tripp Trapp stoel in hoogte versteld, de wasmachine gemaakt en Inden’s fietszadel verhoogd. We zijn de zondag voor zijn vertrek met z’n allen gaan lunchen in een pannenkoekenboerderij en daarna naar een musicalvoorstelling in het theater. We hadden een mooi afscheidsboek voor hem gemaakt gevuld met brieven, gezinsfoto’s, knutsels, tekeningen, mooie teksten, collages en persoonlijke wensen. Een hartroerend boek is het geworden – vooral als je zo’n boek alleen op je hotelkamer doorbladert met een zwaar gevoel in je buik omdat je iedereen zo mist…. Uiteindelijk is hij de ochtend van zijn vertrek alleen met zijn koffer naar de bushalte gelopen om naar het station te gaan. De kinderen waren al op school en ik had ook een schooldag voor mijn vakopleiding. Wellicht beter zo: geen huilende taferelen, maar een routineuze zwaai op straat. De kop is er af, Mark is in México. Zijn koffer staat echter nog op Schiphol. Maar wij tellen alweer af naar Mark's thuiskomst!