Roerige maand

Er gebeuren elke dag goede dingen. We moeten ze alleen zien.
- Anne Wilson Schaef

Splash, splash…dat zijn mijn voetstappen in de grote regenplassen in het natte bos. Nadat ik de meisjes op school heb afgezet zet ik mijn fiets tegen een boom in het bos en ga mijn rondje hardlopen. Het is zo vroeg dat er werkelijk nog niemand is, alleen tientallen naaktslakken. Ik loop een paar keer door een spinnenweb. Ik hoor alleen vogels fluiten en wat kikkers kwaken in de kreek. De frisse, net uitgekomen boomblaadjes steken knalgroen af tegen de donkere modderpaden met zwarte regenplassen. Dit is echt genieten. Splash splash, mijn schoenen zijn nat en blubberig. Maar dat kan me niets schelen. De laatste twee weken had ik op asfalt gelopen zodat Anthe en Maren mee konden skeeleren tijdens hun schoolvakantie. Maar er gaat toch niets boven een net ontwakend bos in de lente na een nacht met fikse regenbuien. De keer erna steekt er zelfs een hert over het pad. Door twee keer per week hard te lopen en een keer per week naar een yogaklas te gaan heb ik het gevoel dat ik mijn lichaam, die aan het afkicken is van prednison, goed doe. Ondertussen zit ik op 5 mg per dag en dat is zo’n kleine hoeveelheid dat mijn eigen bijnierschors weer getriggerd zal worden om zelf te gaan werken. Van mijn behandelend arts mag ik voorlopig niet verder zakken met de dosis, maar ik voel me hier al goed bij. Nu nog al die aangekomen kilo’s kwijt raken en dat doe ik door bewust te eten. De eerste twee kilo ben ik al kwijt en ik krijg reacties uit mijn omgeving dat mijn typische “vollemaansgezicht” of “hamsterwangen” minder worden.

De laatste weken voordat de grote schoolvakantie begint zijn elk jaar weer beredruk. En elk jaar neem ik me voor me niet gek te laten maken door die drukte rondom de kinderen. En dan heb ik het over sportdagen, juffenverjaardagen, kinderverjaardagen, musical, sporttoernooien, afscheidsfeestjes, klassenborrels, dansoptredens en dit jaar ook nog schoolkamp. De weekends tot juli zijn al bijna volgeboekt in de agenda met toernooien, optredens, generale repetities en feestjes. En ik probeer er zo weinig mogelijk meer bij te schrijven, maar dat lukt mij maar heel matig. Tussendoor heb ik zo’n twee keer per week een afspraak en komt er een makelaar met kijkers door ons huis. Dat betekent dat ik alle kamers op moet ruimen, de badkamer moet poetsen en het hele huis moet stofzuigen. Tussendoor probeer ik in mijn hoofd onze verhuizing een beetje voor te bereiden. Wat gaat er met de zeevracht mee, wat gaat er met de luchtvracht mee en wat gaat er mee in koffers naar ons hotel. Over een maand staan de verhuizers voor de deur. En daarna de klussers; er wordt een muur gestukt, de openhaard wordt afgemaakt, de houten vloer in de huiskamer wordt compleet geschuurd en geolied en ik ga zelf wat muren en deurposten schilderen. Mijn eigen schooljaar loopt ook ten einde en de schoolopdrachten worden steeds groter en intensiever. Ik moet bijvoorbeeld deze maand een presentatie houden over twee tentoonstellingen die ik onlangs heb bezocht in Antwerpen en Amsterdam. Ik draag bijna ons hele huishouden alleen, buiten tafeldekken en afruimen, en ik merk dat ik moet oppassen om me niet gek te laten maken. Alles komt goed, zolang ik alles maar ergens opschrijf. Mijn hoofd begint een beetje op een zeef te lijken…

Voetbal. Ik heb er normaal gesproken niks mee. Behalve als er een feestje aan vast hangt zoals een WK of EK, of… als onze eigen dochter mee speelt. Inden speelt sinds een jaar meidenvoetbal en het is een leuk team. Ze trainen eens per week en doen mee aan een voetbaltoernooi elke zaterdag. Nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden om naar een voetbalwedstrijd te kijken. Mark reed voor zijn vertrek naar México meestal mee naar de wedstrijden en floot zo nu en dan als scheidsrechter. Maar dit jaar doet Inden ook mee aan het schoolvoetbaltoernooi. Veel kinderen uit groep 7 en 8 van basisscholen in Breda doen mee. Ze trainen in de lunchpauzes met een schoolvader. Het Montessori-meidenteam speelde afgelopen vrijdagavond de halve finale en die hebben ze gewonnen! Echt geweldig! Ze speelden goed en toen de scheidsrechter floot als signaal dat de wedstrijd afgelopen was ging het dak eraf. Dan moet ik toch een paar traantjes wegpinken…. Ze hebben een heel enthousiaste coach, Steven, die zó zijn best doet. In de schoolvakantie traint hij nog even extra met ze op een veldje in de buurt. Of hij stuurt een mailtje met de volgende tekst:
Hallo meiden en aanhang,
Nog steeds word ik wakker met een trots gevoel!
Trots dat ik jullie coach mag zijn!
Coach van zo'n prachtig 10-tal!
Ook als ik zoiets lees voel ik mijn tranen al bijna opwellen… Misschien is dat ook omdat het voor Inden zo’n spetterend afscheid is van haar basisschooltijd. Afscheid van haar klasgenoten voordat we naar México vertrekken. Ik kan het niet helpen, ik word er melancholisch van. Inden heeft met wat vriendinnen afgelopen weekend een groot spandoek gemaakt op een laken om op het schoolplein te hangen. Ze nodigen iedereen uit om naar de finalewedstrijd in het stadion te komen – het echte NAC-stadion! Wat een belevenis!