Ambacht

Je denkt jouw gedachten, voelt jouw gevoelens, ervaart jouw ervaringen, nooit die van een ander. Alles wat je denkt, doet, ziet, ben je zelf.
- Cheri Huber

Ambachtelijke producten dragen zweet en liefde in zich. Persoonlijke vakbekwaamheid speelt ook een rol. Ambachtelijk betekent ook dat iets op een traditionele manier gemaakt wordt. Voor school moest ik zo’n ambachtelijk beroep op de foto nemen en daarna de man of vrouw stoer en trots geposeerd in zijn of haar werkomgeving. Anthe tipte mij op de bouwvakkers bij ons in de buurt. En dus ging ik, na een leuke modefotoshoot met Anthe op straat, op weg naar de bouwvakkers. Ik zag een grote bouwplaats in de zon gelegen en gevuld met hardwerkende betonijzervlechters met van die gekleurde helmen op. Van de bouwopzichter kreeg ik toestemming om de bouwplaats op te gaan. Weliswaar met zo’n helmpje die ik zelf ergens vandaan mocht vissen, er lagen er immers genoeg. Eerst moest ik een zelfgemaakte steile houten trap af naar beneden, ik voelde hun ogen priemen in mijn rug. Met een te grote helm op mijn hoofd en voorzichtig manoeuvrerend met mijn voeten over de betonijzeren draden die over de betonnen vloer lagen liep ik richting de mannen. Ze werkten allemaal heel goed met me mee, ze poseerden gewillig. Naarmate de tijd verstreek werden ze steeds vrijer. De opzichter maakte zelfs met zijn telefoontje een foto van mij. En er kwam een man op me af die me een beetje oneerbaar voorstel deed. Hij vroeg of ik mee wilde in zijn hoge hijskraan voor een mooie overzichtsfoto… Ik dacht meteen aan het hoge liftje bij de kerk die gerenoveerd werd, dus ik heb netjes bedankt. Als afscheid wilden de mannen graag met mij op de foto… Ik zal de foto afdrukken op papier om op te hangen in de bouwkeet. Ik kreeg de indruk dat ze niet vaak vrouwen over de vloer kregen daar!

En nog steeds blijf ik iedere maand 5 mg prednison afbouwen. Dat gaat de ene keer beter dan de andere keer. Soms heb ik ernstige griepachtige verschijnselen en soms zijn de afkickverschijnselen een stuk minder. De laatste vermindering betekende duizeligheid en er komt altijd moeheid om de hoek kijken. Maar door de bank genomen voel ik me iedere maand beter omdat de bijwerkingen van prednison afnemen. In de loop van de maanden veranderden ook de bijwerkingen. De onrust, slapeloosheid en zweetaanvallen zijn verdwenen, ik heb gewoon weer koude voeten elke avond voordat ik in bed stap. Nieuw is bijvoorbeeld de haargroei op mijn rug, buik en wangen. Allemaal kleine, witte babyhaartjes…net Dolfje Weerwolfje! Ook de gewichtstoename blijft een rol spelen ook al ben ik weer gaan hardlopen twee keer in de week. Mijn conditie is heel slecht en ik kom niet verder dan vijf kilometer – ik moet meestal zelfs lopen onderweg. Door de extra kilo’s die ik meezeul heb ik ook een kleine blessure opgelopen. Met mijn nieuwe schoenen die speciaal opgemeten zijn wordt de blessure wel iets minder pijnlijk, maar ik loop zeker niet lekker. Mijn loopmaatje wees me erop dat ik in deze situatie misschien niet het uiterste van mezelf moet vragen. Mijn lichaam protesteert duidelijk tijdens het hardlopen en wellicht houdt dit ook mijn herstel tegen van het afkicken. Ik was aan het trainen voor de Ladiesrun (tien kilometer) in juni, maar nu houd ik het voorlopig maar even bij rustig joggen in mijn eigen tempo. Af en toe is het zo moeilijk om met je eigen beperkingen geconfronteerd te worden…

Bij deze uitzending naar México komen zorgjes om de hoek kijken. Tijdens de eerste twee uitzendingen waren de kinderen beduidend kleiner. De eerste keer verhuisden we naar Massachusetts en toen was Anthe anderhalf jaar oud. Ik was zwanger van Inden. Schoolkeuze speelde geen rol. Anthe ging toen ze eenmaal drie jaar was naar een preschool waar Mark heel vroeg in de ochtend voor in de rij moest staan om haar in te schrijven. Hij kwam in het donker uren te vroeg aan bij het schooltje en hij bleek nog één van de laatste te zijn! Haar eerste schooldag vergeet ik nooit meer, want die ochtend werden de Twin Towers aangevallen. Onze vrienden uit Nederland die op dat moment naar ons toe vlogen moesten terugkeren naar Schiphol. Toen we verhuisden naar Alabama hadden we een heel gelovige preschool gevonden waar we allebei de meiden heen brachten. Ik weet nog dat Mark en ik onze doopgegevens moesten laten zien tijdens een kennismakingsgesprek om aan te tonen dat we gelovig waren! Onze uitzending naar Spanje ging echter heel makkelijk wat scholen betreft. Het Nederlandse basisschooltje was heel klein, maar voor Anthe en Inden was er een plekje. Later ook voor Maren toen ze als driejarige naar school mocht. Deze keer zijn de meiden een stuk groter en willen de twee oudsten een stem in hun schoolkeuze. Anthe wil heel graag naar American High School - waar ze een klas wil overdoen zodat ze weer bij leeftijdsgenootjes in de klas komt. Inden kan geen keuze maken tussen American High School, een Duitse school en een kleine Spaans- en Engelstalige Montessorischool. Wij willen ze eigenlijk alle drie op dezelfde school zodat ze steun hebben aan elkaar. Zorgen maak ik me ook een beetje over onze terugkeer. Anthe wil dolgraag terug naar haar oude school. Maar ondanks dat ze daadwerkelijk maar één schooljaar mist willen ze geen garanties geven over haar terugkomst. Inden’s school doet aan inloting en dus hebben we Inden onlangs ingeschreven en horen we eind mei of ze daadwerkelijk ingeloot is zodat ze in 2014 kan instromen in de derde klas. Alleen voor Maren is alles duidelijk. Zij is in 2014 gewoon welkom in groep 7 op de Montessori.