Nieuwe gewoonte

The habit of courtesy, when once required, is almost impossible to get rid of.
- Robert Lynd

In landen in Afrika is het de gewoonte om elkaar niet in het openbaar te kussen of aan te raken. Dat is onfatsoenlijk, dat doe je nu eenmaal niet. Hier in Midden-Amerika wordt juist heel veel gezoend en omhelzingen zijn aan de orde van de dag. Als je elkaar voor het eerst ontmoet krijg je de eerste kus. Zodra je elkaar dan weer ontmoet volgt een omhelzing. We zijn pas een paar weken in México en we kennen nog nauwelijks mensen zou je zeggen, maar we hebben al heel wat kussen en omhelzingen mogen ontvangen! Gelukkig had Paco mij al ingelicht over dit warmbloedige fenomeen. Hij vertelde ook dat als je onverhoopt je arm, schouder of gezicht terug trekt je iemand heel erg in het openbaar kunt beledigen. Ik had de meiden hierover ingelicht, want Nederlanders zijn juist heel terughoudend met het zoenen en aanraken van vreemden. Wat de meiden betreft geven we ze altijd mee niks tegen hun zin te doen. En dat geldt hier natuurlijk net zo, maar vergeet de gewoonten en spontaniteit van dit land niet. En zo komt het dat Anthe haar eerste zoen op haar wang te pakken heeft van de jonge slotenmaker van dit hotel die ze buiten tegenkwam. En ik een zeer uitgebreide omhelzing ontving van juf Nora toen ik terugkwam op school om de rapporten te brengen. Ik merkte dat Juan, de schilder in ons huis niet goed wist hoe hij mij moest begroeten toen ik hem de volgende ochtend weer zag. Om ons uit de brand te helpen stak ik hem de hand uit “¿Qué tal Juan?” Sindsdien schudden we elkaar de hand. Toen we laatst gingen ontbijten met Mark´s collega en zijn vrouw en dochter Isabella werden er ook zoenen uitgewisseld bij de eerste kennismaking en een omhelzing toen we uit elkaar gingen. Mexicanen raken elkaar graag en veel aan, dat hoort bij hun macho-cultuur. Mannen zoenen en omhelzen elkaar ook. Ik vind het heel goed bij de warme (en macho-)cultuur van dit land passen, maar ik kan me ook meteen afvragen wie kus je nu wel en wie kus je niet?

Voor mijn examen dat ik afleg in december moet ik verschillende fotoseries maken. Uiteraard wil ik van de bijzonderheid gebruik maken dat ik in México woon. Eén van de examinatoren adviseerde mij om dicht bij mezelf te blijven. “Maak de foto´s bij wijze van spreken om de hoek bij je huis”, zei hij. En nu we een paar weken hier zijn denk ik mijn onderwerp gevonden te hebben. Wat ik hier allemaal niet zie in de laadbak van auto´s en vrachtwagentjes! Laatst zag ik een groot Mariabeeld in een klein vrachtwagentje waarvan de achterbak van hout in elkaar getimmerd was. Ook stak er een man over met een steekkarretje volgeladen met terracotta potten en pannen. Op weg naar school zag ik een oude Volkswagen kever met een rolstoel achterop gebonden. Afgelopen week heb ik een heel grote boom in een achterbak gezien en een fiets met een enorm grote, ronde rieten mand achterop vol broodjes. Ik zag schattige vrachtwagentjes gevuld met allemaal knalroze lege waterflessen, groene watermeloenen of simpelweg gevuld met opeengestapelde mensen! De vrachtwagentjes zijn over het algemeen klein – zoiets als van de SiSi-reclame – en dan met een zelfgetimmerde laadbak. Typisch van hier denk ik, en zeker de achtergronden die je op straat ziet. De muren zijn hier in de mooiste kleuren geschilderd vaak met reclames die je toeschreeuwen in allerlei felle kleuren.

We hebben heel wat te stellen met de bureaucratie hier. Op de school van de kinderen zijn we al heel wat keertjes geweest en we krijgen bij elk bezoek een ander verhaal te horen over de toelatingseisen van de kinderen. Toen we hier de allereerste keer waren in januari van dit jaar, was de toelating volgens hen een eitje. Kinderen moesten een kort gesprekje in het Engels en Spaans houden, maar dat was voor de vorm. Nu bleek uit de laatste gesprekken dat Inden en Anthe een flink examen moeten doen. Inden en Maren hebben vorige week ook een examen van 1,5 uur gedaan. Vóór het examen bleken hun rapporten niet rechtsgeldig te zijn, want ze zijn in het Nederlands en er staan geen cijfers op. Dat hadden ze uiteraard tijdens één van de eerdere gesprekken door kunnen geven, want nu zijn we reeds hier. De school in Breda is dicht voor de zomervakantie. Gelukkig heb ik één van de directrices op haar vakantieadres kunnen bereiken en zij zal spoedig een vertaling maken en dit opsturen via DHL. Heel fijn! De geboortebewijzen moest ik afgelopen week op school brengen. Ik verwachtte het ergste…een officiële vertaling ofzo, maar dat is tot nu toe nog uitgebleven. Maar ik heb nog geen officiële inschrijving gedaan, dat is pas na de examens aan de orde! Het toppunt van bureaucratie is echter de aansluiting van gas in ons huis. Maxigas heeft een monopolie-positie hier en dat merkten we toen we een afspraak hadden op hun kantoor. Alles draait daar om politiek, contacten en geld. Het controleren van onze installatie moet volgens het meisje achter het bureau twintig dagen duren. We storten daar ter plekke in, ook de mevrouw die ons begeleidt en dat laat ze goed merken. Wat een theatrale vrouw! Ze heeft twee mobieltjes en probeert iedereen te bellen die maar enige invloed heeft binnen dit bedrijf. De verhuurder van ons huis gaat zich er ook mee bemoeien en heeft een kennis hoog in de boom bij Maxigas benaderd. Dit tumult vindt plaats met zoveel mimiek, gefluister en in supersnel Spaans gesproken dat ik er geen snars van snap. Als iedereen buiten staat te bellen en ik alleen met het meisje aan haar bureau zit zegt ze dat het niet moeilijk is een nieuw contract af te sluiten, maar dat het een politiek spel is. Het maakt me een beetje angstig, hoe lang zou het duren voordat we gas hebben?