Volle concentratie

You've gotta dance like there's nobody watching,
Love like you'll never be hurt,
Sing like there's nobody listening,
And live like it is heaven on earth.
- William W. Purkey

Met twee handen aan het stuur, volle concentratie, radio uit en de drie meiden achterin die meekijken naar de winkel die we zoeken. We zijn op pad voor kattenvoer... De grote doorgaande wegen zijn driebaans waarvan de rechterbaan voor geparkeerde auto's is en voor gekleurde personenbusjes die overal stoppen om mensen in en uit te laten. De andere twee banen zitten vol diepe gaten in het asfalt die je moet proberen te omzeilen, want die zijn zo diep dat kan niet goed zijn voor je auto. Die gaten zie je trouwens niet meer tijdens een tropische regenbui, doodeng. De stoplichten zitten overal verstopt. Soms hangen ze zichtbaar boven de weg zoals in Amerika, maar vaker nog zitten ze verstopt achter groen van bomen. Het lijkt wel een spelletje "zoek de stoplichten". Bij de stoplichten op grote kruispunten verkopen mensen bloemen, speelgoed of ijs. Vaak bedelt er iemand in een rolstoel of met één arm. Ook zien we regelmatig een clown met vuur jongleren tijdens het wachten. Verder is er in Puebla een spoorlijn die veel wegen kruist, natuurlijk zonder hefbomen of knipperende lichten. Ik vind het doodeng om daar over te steken met de auto, hoe weet je nu of de trein eraan komt? En dan vergeet ik nog de enorme verkeersdrempels te noemen die je nauwelijks ziet omdat de geel-zwarte verf allang is verbleekt. Mark had ons de weg gewezen naar de winkel, maar hij had zich vergist achteraf. Dat maakte het heel avontuurlijk, want ineens reden we tussen een soort kleurige marktkraampjes met veel mensen en muziek. Daar word ik altijd heel blij van, dus heb ik mijn auto heel brutaal op een vaag veldje geparkeerd (dat zou papa nooit doen, mam) en hebben we onze waardevolle spulletjes eruit gehaald en zijn we op pad gegaan. We hebben ook kattenvoer gekocht, dus missie geslaagd. Een high-five met z'n allen en toen zijn we naar ons huis gereden. Met ons nieuw aangeschafte routewijzer, dat dan weer wel.

Ons eerste poststukje op de mat is het tijdschrift van Vereniging Eigen Huis. Ik had liever iets spannenders dan dit gezien, maar het geeft aan dat de post bezorgd wordt in ons nieuwe huis. We hebben namelijk geen brievenbus.... De post wordt bij het hek afgegeven aan de portier en ik vermoed dat hij het rondbrengt bij de vijf huizen achter het hek. Onlangs had ik een dag culturele voorlichting van Paco, een gepensioneerde Mexicaan die veel zaken gedaan heeft over de hele wereld. Hij vertelde mij over de gebruiken en de geschiedenis van dit land. Ik had maar een vraag aan hem en die kon hij niet beantwoorden! Hoe ziet hier een brievenbus eruit en waar kopen wij postzegels? Hij wist het niet. Niemand gebruikt een brievenbus, want post komt toch niet aan. Hmmm, raar. Je moet soms toch wel eens iets versturen?, vroeg ik radeloos. Heb jij dan geen scanner?, was zijn antwoord. Alles wat zakelijk is wordt dus gescand of per FedEx of UPS verstuurd. Ik ben heel ouderwets of noem het een romanticus, maar er gaat toch niets boven een handgeschreven verjaardagskaart of een lange brief op je deurmat? Op Paco's advies ben ik maar eens gaan googlen - direct toen ik weer op de hotelkamer was. Het is ongelofelijk...maar er is in deze grote stad maar één postkantoor, gelegen in het historische centrum. Ik zal hem zeker eens bezoeken, maar ik vermoed dat het een postkantoortje is voor toeristen om hun vakantiekaartjes te posten.

Zondag hebben we door het historisch centrum van Puebla geslenterd, ik en de meisjes. Mark is voor een week naar The States vertrokken om klanten te bezoeken. De avond vooraf aan de zondagsmarkt heb ik met Mark proef gereden. Op die bewuste zondagochtend heb ik de auto geparkeerd in een parkeergarage vlakbij de grote kathedraal. Natuurlijk begreep ik niet meteen hoe het werkte, maar daar kwam ik snel genoeg achter. Je stapt dus bij de ingang uit je auto, de meneer parkeert de auto. Bij het ophalen betaal je eerst bij de kassa, daarna wordt je auto opgehaald en voorgereden. Je geeft die meneer een fooi (dat zag ik toevallig een ander doen) en dan stap je allemaal ter plekke in en rijd je weg. Zo makkelijk ging het van de week niet toen iemand anders mijn auto voor het hotel had geparkeerd op een helling... Toen ik de auto wilde wegrijden schokte hij iedere keer een stukje naar voren zodat ik zowat op een andere auto zat. De auto is een automaat en van die handrem (bij je voet?!?) begreep ik niet veel. Net als van de Spaanse teksten die steeds in mijn schermpje verschenen. Meiden waren niet blij achterin, dus ben ik de auto uitgestapt en heb ik iemand uit het hotel gevraagd mijn auto eruit te rijden. Een afgang. Ze kennen me er toch al, want laatst had ik op een avond de voordeur op het slot gedaan. De volgende ochtend liep ik via de schuifdeuren de tuin in naar het ontbijt. Eenmaal terug kon ik de voordeur niet in en de schuifpui had ik ook gesloten.... Weer moest iemand van het hotel mij uit mijn benarde positie bevrijden. Over bevrijden gesproken..van de week zat er ineens een grote groene salamander in de badkuip van ons huis!