Rampspoed

Rampspoed brengt de mensen tezamen, wanneer het kwaad dat over hen komt dezelfde is.
- Aristoteles

Het was zo’n dag…. Of eigenlijk al zo’n week… Mark moest zijn bedrijfsauto inleveren, ook zijn zakelijke telefoon en laptop. Thuisabonnementen van internet, telefoon en kabel stopten per maart. Hij schreef zich uit bij de gemeente en zijn ziektekostenverzekering is stopgezet. Drie verhuisbedrijven belden om afspraken te maken voor offertes en twee makelaars zijn langs geweest voor de verhuur van ons huis. Of het deze akelige vrijdag nu door die roerigheid kwam of door het onbewust aanvoelen van de spanning? Het feit was namelijk dat het voor Mark de allerlaatste mogelijkheid was om zijn visum voor México op te halen, anders zou hij zijn vlucht moeten verplaatsen met alle financiële gevolgen van dien. De mevrouw van de ambassade was op zijn zachtst gezegd niet erg aardig en meedenkend door de telefoon. Maar desondanks togen we met z’n vijven vroeg in de ochtend naar Den Haag. We hadden de kinderen een ochtend van school gehouden en met alle denkbare, belangrijke papieren in onze tas reisden we af. Allereerst bleken de meeste van onze pasfoto’s niet bruikbaar voor het visum, dus hebben we allemaal nieuwe laten maken. De fotograaf in de buurt waarschuwde ons nog even voor de feeks bij de ambassade waar we helaas al kennis mee hadden gemaakt. Bij de ambassade kenden ze geen haast…. Het duurde werkelijk úren voordat alles klaar was en toen waren we inmiddels al te laat voor Inden’s Spaanse les op school. De meiden waren ondertussen al in de auto gaan wachten met hun lunchboxes. Toen Mark en ik eenmaal bij de auto kwamen bleek er een hoop gekibbel gaande te zijn. En toen we op de snelweg óók nog mochten aansluiten in de file zagen we de minuten wegtikken van Anthe’s proefwerk Latijn… Uiteindelijk heb ik iedereen met haast afgezet bij de scholen en toen Maren weg liep zag ik tot mijn grote ellende dat ze in haar spierwitte broek op haar gesmolten chocoladehagel had gezeten… Laat maar, deze dag is toch al vergald…niet eens meegerekend dat ik óók nog verschrikkelijk nodig moest plassen op dat moment!

Hoe neem je afscheid van je echtgenoot als je voor het eerst zo lang en zo ver uit elkaar gaat? Toen hij in militaire dienst zat was hij wel een keertje twee weken weg geweest met zijn dienstmakkers om een schuttersputje te graven, toen ging ik skiën met een vriendin. Ook heeft hij eens twee weken in het nonnenklooster in Vught gezeten om frans te leren. Maar deze keer is het iets meer beladen, omdat het drie weken lang is, elf uur vliegen is naar México, er een tijdsverschil is van zeven uur en ik mijn prednisonkuur aan het afbouwen ben. Ik kan ziek worden en dan is het wel even afzien alleen thuis met drie kinderen. Ook kunnen we door het grote tijdsverschil niet veel communiceren met elkaar. We kunnen alleen ’s avonds skypen na ons avondeten en dan zit Mark ’s ochtends achter zijn bureau in zijn werkkamer. Maar we hebben er allemaal vertrouwen in. Mark heeft nog wat praktische klusjes uitgevoerd voor zijn vertrek zoals een nieuw lampje in de afzuigkamp, Maren’s Tripp Trapp stoel in hoogte versteld, de wasmachine gemaakt en Inden’s fietszadel verhoogd. We zijn de zondag voor zijn vertrek met z’n allen gaan lunchen in een pannenkoekenboerderij en daarna naar een musicalvoorstelling in het theater. We hadden een mooi afscheidsboek voor hem gemaakt gevuld met brieven, gezinsfoto’s, knutsels, tekeningen, mooie teksten, collages en persoonlijke wensen. Een hartroerend boek is het geworden – vooral als je zo’n boek alleen op je hotelkamer doorbladert met een zwaar gevoel in je buik omdat je iedereen zo mist…. Uiteindelijk is hij de ochtend van zijn vertrek alleen met zijn koffer naar de bushalte gelopen om naar het station te gaan. De kinderen waren al op school en ik had ook een schooldag voor mijn vakopleiding. Wellicht beter zo: geen huilende taferelen, maar een routineuze zwaai op straat. De kop is er af, Mark is in México. Zijn koffer staat echter nog op Schiphol. Maar wij tellen alweer af naar Mark's thuiskomst!