Avontuur

It is very difficult to generalise. Everyone's adventure is original.
- Bernard Pivot

“Laat hem onder geen beding los!” heb ik gedacht en geroepen tegen Anthe. We tuimelden in de rondte door meters hoge, krachtige golven. De knalrode Coca-Cola drijfband schoot alle kanten op en nam alle vormen aan. Ik hield hem met al mijn krachten vast, ik voelde dat Anthe los gelaten had. Eenmaal boven water, happend naar lucht en boerend van ingeslikt zeewater zag ik Anthe boven water komen. “Daar komt er nog één, mam!” gilde ze. Ik zette me schrap. Zodra de golf voorbij was, zwommen we met al onze krachten bij de rotsen vandaan richting het strand. We waren afgedreven met de drijfband en begaven ons op een gevaarlijk stuk in de Stille Oceaan. De hoge, sterke golven bléven komen, ik kon bijna niet meer… Zo leuk als die golven leken toen we nog rond dobberden, hoe gevaarlijk en uitputtend leken ze nu! En er leek geen eind aan te komen. Achteraf hebben we allebei het gevoel gehad dat we voor twee zwommen en dat we alleen die band voortrokken, zo zwaar was het om tegen de stroom in te zwemmen. Maar door ons mee te laten rollen door elke golf en tussendoor te zwemmen zijn we veilig en opgelucht – maar helemaal uitgeput – op het strand neergeploft. Het strand ziet er heel idyllisch uit: wuivende palmen langs het witte strand, stoere rotsen aan beide kanten, grote schelpen in het zand en een azuurblauwe, warme zee waarvan de hoge golven met spierwitte schuimkragen op het strand rollen. Puerto Escondido staat bekend om deze baaien en om zijn hoge golven. Een enorme zwart-blauwe plek op mijn arm en veel spierpijn herinneren me aan ons spannende avontuur. Geen drijfband meer in zee. We springen, zwemmen en duiken in de golven – veilig op onze eigen krachten.

De weg naar de kust vanuit het hooggebergte waar Puebla ligt is lang en heel avontuurlijk. Door hooggebergte Sierra Madre Oriental reizen we eerst in een paar uurtjes naar de oude, schitterende koloniale handelsstad Oaxaca. We zien het landschap veranderen van roodzandig en vrij droog naar zeer vruchtbaar en groen. Oaxaca ligt in een dal omgeven door bergen. Vanuit de inheemse dorpen in de omringende bergen komen iedere dag duizenden marktkooplui naar de stad om hun koopwaar te verkopen. Het centrum bestaat uit monumentale, barokke gebouwen die de Spanjaarden hebben opgericht om hun stempel te zetten in deze streek. Uiteraard trekken wij een paar markten over en kopen wat souveniers. Mark proeft gefrituurde insecten, we drinken de lekkerste chocolademelk van de wereld en we kopen kaas en vers fruit. Overal op straat lopen indiaanse vrouwen in hun gekleurde huipiles met fraaie borduulsels vol symbolische figuren. De volgende dag reizen we verder door de Sierra Madre naar de kust – zes uur lang haarspeldbochten! De omgeving verandert langzaam naar tropisch: steeds meer bananenbomen, wit zand en huisjes met rieten daken. Er worden langs de weg veel kokosnoten verkocht. Hier in Puerto Escondido hebben we een sfeervol persoonlijk hotelletje met zwembad en lopen we in tien minuten naar de Verborgen Baai.

Ongeveer tien kilometer hier vandaan ligt het mooiste natuurgebied van deze kust, waar we hebben gekayakt. Vogels uit het noorden overwinteren hier in deze Laguna de Manialtepec. Het meer wordt omringd door mangrovebomen die alleen groeien aan een kust met warm zeewater waar ze het zand vasthouden met hun enorme wortels. We zagen babypelikaantjes die net uit hun nest stapten… Ook hebben we een gedurfde tocht gemaakt op paarden. Door de jungle trokken we naar een heilzame warmwaterbron van Atotonilco. Echt een prachtige tocht waarbij we meermalen een rivier moesten oversteken op de rug van een paard. Mark wilde bij de eerste oversteek zijn schoenen droog houden, maar raakte bij die bewegingen een gevoelige plek van zijn paard aan. Het gevolg was een steigerend paard in de rivier en Mark die hem niet kon bedwingen en dus in het water belandde! Spectaculair! (zie foto in ons album) En tóch zijn wij na het zien van deze actie van papa heel stoer het water ingestapt. We zagen veel vogels en vlinders onderweg - met op de achtergrond die groen begroeide bergen… Erg indrukwekkend.

De eerste keer stonden we vroeg klaar op een strandje om met een bootje op dolfijnenjacht te gaan. Om acht uur ´s ochtends zou besloten worden of we daadwerkelijk zouden vertrekken. Vanwege de wind die verkeerd stond en die te hevig was hebben we nog een kort stukje gevaren, maar het bootje vlóóg zowat bij elke hoge golf de lucht in en dus zijn we zonder resultaat terug gekeerd.(alleen een zeeschildpad zwom voorbij…) Wat we toen nog niet wisten was dat diezelfde avond zich een gigantische regen- en onweerstorm ontwikkelde als gevolg van orkaan Ernesto aan de andere kust van México. Het water kwam met bakken uit de lucht! Diezelfde avond besloten we een dag eerder richting huis terug te rijden – geen dolfijnen voor ons deze keer.Onderweg door de regen zagen we de resultaten van de nachtelijke, heftige waterval. De weg was op een paar stukken gewoonweg afgebroken en weggespoeld aan de zijkanten van het asfalt! Meermalen was er een versperring door grote stenen en zand dat op de weg gestroomd was of een flink ondergelopen weg waar we doorheen moesten of een afgebroken boom dwars over de weg. Langs de weg zagen we ondergestroomde maïsvelden of huisjes. Beelden die we voorheen alleen van het journaal kenden. We hebben úren gedaan over de enige kustweg die er was… Er werd ons geadviseerd om onderweg aan militairen te vragen of de weg door de bergen niet afgesloten was. Uiteindelijk hebben we een andere route door de bergen genomen - een meer zekere en veilige weg met minder haarspeldbochten maar vreselijk meer kilometers….

Puerto Escondido – 10 augustus 2012