Vrienden

Alleen onze vrienden kunnen ons met liefde voorhouden wat we hebben gezegd en gedaan. We hebben allemaal ware vrienden nodig.
- Anne Wilson Schaef

Het leek erop dat iedereen het te druk had om mijn verjaardag met mij te vieren… Mijn lief was die ochtend nog in Parijs, dus we deden geen kadootjes op het grote bed. Hij kon ook geen slingers ophangen de avond ervoor en de meiden moesten allemaal naar school, dus geen feestelijkheden vroeg in de ochtend. Een gezamenlijke lunch zat er ook niet in, want de oudste had tot laat in de middag les. Een gezellig verjaardagsdiner met ons hele gezin ging ook niet lukken, want voetbaltraining kwam er tussendoor. Verwachtingen had ik dus niet. Hoe blij verrast kun je dan zijn als je terug komt van hardlopen in het bos en je man zit op de bank met een enorme bos bloemen, mijn schoonzus had een mooie bos af laten leveren aan de deur en een vriendinnetje was langs gefietst om een bos tulpen achter te laten in mijn gieter naast het huis? Anthe had het eerste uur vrij en had als verrassing een taart gemaakt en Inden had slingers opgehangen – weliswaar op anderhalve meter hoogte...maar leuk! En toen werd ik ook nog op het schoolplein toegezongen door moeders! ’s Middags kreeg ik bezoek in de tuin en uiteindelijk zijn vrienden gezellig blijven eten! Tegen alle verwachtingen in ben ik buitengewoon verwend met kadootjes en aandacht en heb ik me verschrikkelijk jarig gevoeld!

De laatste weken begin ik me heel langzaam weer wat meer expat voelen. Ik ben bezig met de voorbereidingen voor ons afscheidsfeest in juni. Ik heb uitnodigingen verstuurd en het lijkt erop dat mijn verre vriendinnen uit Rwanda, Brazilië en Hongarije naar ons afscheid komen! Zo ook vriendinnen die ik nog ken uit Madrid, die nu ook in Nederland wonen. Dus het wordt naast een afscheid ook een reünie. Ik vind het heel erg leuk om iedereen weer samen te zien. En speciaal is het dat mijn verre vriendinnen net als wij ook de zomer van 2014 gepland hebben om weer terug te keren naar Nederland. Laatst heb ik mijn vriendin uit Sydney weer gezien. En onlangs hadden we ook een gezellige dag met twee gezinnen die we nog kennen uit Madrid. Het is toch fijn om te beseffen dat vriendschappen grote afstanden kunnen overbruggen! Door al die afspraakjes wordt er meer gesproken over “expat-dingetjes” en begint onze uitzending naar México voor mij te leven. Het verhuisbedrijf heeft me laten weten dat we niks aan voedingswaren mogen verschepen, dus heb ik voor Mark kilo’s hagelslag klaar gezet voor zijn komende vluchten naar México. Bij zijn laatste vlucht moest hij zijn koffer openen op de luchthaven, maar hij mocht tóch de vijf pakken hagelslag meenemen! We zijn ook boekenlijstjes aan het maken van Nederlandstalige (kinder)boeken die we willen downloaden op onze e-readers. En bij de aankoop van nieuwe zomerkleding wanen we ons alvast in México met kleurige hemdjes, gympies en Tshirts. Het begint heel langzaam door te dringen dat we over een paar maanden in Puebla wonen.

De tweede verdieping van de Eiffeltoren heeft een restaurant met een spectaculair uitzicht op Parijs. Tijdens zijn week thuis had Mark daar een etentje met klanten. Nu hij toch in Europa was kon hij ook wel even een tussenstop in Parijs maken moet zijn baas gedacht hebben. Er was een hotelletje voor hem geboekt en Mark zou de ochtend na het belangrijke diner de eerste trein naar huis nemen, want dat was mijn verjaardag! Na het diner bleek echter dat Mark’s hotelkamer vergeven was aan een ander en er was rond dat nachtelijke uur geen andere hotelkamer meer beschikbaar. Er was op dat moment een belangrijke industriebeurs in Parijs en ook de hotels rond het vliegveld waren volgeboekt. Voor niks een ritje in de taxi naar de luchthaven gemaakt. Zijn opties waren dus slapen onder een Parijse brug of op het station wachten op de eerste trein… Hij koos voor het laatste, maar ook daar werd hij weg gestuurd – het station werd schoon gemaakt. Toen hij nogmaals bij een hotelletje in de buurt van het station aanbelde om te vragen of hij in de lobby mocht wachten werd hij wéér weg gestuurd. Na Mark’s aanbod om voor de stoel in de lobby te betalen werd hij terug geroepen en mocht hij (voor €30) tot 6 uur daar zitten om wat weg te dommelen. Hij was in ieder geval van de straat! Dit verhaal doet me denken aan zijn zoektocht naar een slaapplaats op de luchthaven van Barcelona tijdens een zomer, zo’n vier jaar geleden. Hij had zijn laatste vlucht naar Madrid gemist na een weekendbezoek aan onze camping aan de kust. Ook daar werd hij van elk bankje weg gestuurd en moest hij de prille uurtjes overbruggen, slapend op de grond, tot de eerste vroege vlucht naar Madrid…