Wachten

Alles komt op tijd voor hem die wachten kan.
- Francois Rabelais

Wachten…het lijkt wel of we de laatste weken niets anders doen. We wachten al bijna vier weken op onze inboedel, maar eigenlijk al meer dan zes weken sinds toen de inboedel vertrokken is op een groot schip. We wachten nog steeds totdat de inschrijvingen voltooid zijn op het Colegio Americano. Nu blijkt dat Anthe’s rapport met cijfers officieel vertaald moet worden via een vertaalbureau en gelegaliseerd moet worden via een notaris. Als we dit toch allemaal wisten toen we nog in Nederland waren! We wachten op ons visum om in Mexico te kunnen blijven. We hebben speciale fotootjes laten maken voor op de kaartjes en Mark’s secretaresse zorgt dat het klaar komt. We hoeven ze daarna alleen nog maar op te halen in Ciudad de Mexico, daar maken we dan maar een dagje van. Ik heb namelijk ontdekt dat ze daar een Zara hebben – naast prachtige musea en tempels van Azteken en Maya’s. We hebben onlangs een middag geshopt in de grootste en modernste mall van Puebla nadat we erachter kwamen dat Anthe in de bovenbouw geen uniform meer aan hoeft. Je moet maar een goede reden hebben om te winkelen, nietwaar? Maar voor kleding kunnen we daar niet makkelijk slagen…. Waar wachten we nog meer op? We hebben gewacht op de levering van gas en dat bleek met dé juiste connecties in een week geregeld te kunnen zijn.

We wachten al een hele tijd op draadloos internet en TV in ons huis. Ik was afgelopen week even langs het kantoor van Telmex gegaan om te vragen hoe het zat. Een enorm groot kantoor en welgeteld vijf parkeerplaatsen aan een enorm drukke vierbaansweg. Alles stond dubbel geparkeerd, of meer. Ik kon er dus mijn in ziens niet parkeren. Er stond een mannetje druk te fluiten naar iedereen, dus ik vroeg hem wat ik moest doen. Ik durfde mijn auto daar niet achter te laten – pontificaal voor alle geparkeerde auto’s en naast langsrazend verkeer. Ik bleef maar even wachten en toen werd ik met zijn fluitje naar een plekje ontboden. Meteen werden er allemaal auto’s achter geparkeerd, maar na mijn bezoek en met de hulp van het fluitende Mexicaantje ben ik er weer uit gekomen…pffff. Van alle commotie stond ik daarna op een bizar groot kruispunt toen alle auto’s gingen rijden! Oeps, ik had weer zo’n absurd ver stoplicht achter iets groens niet zien hangen! En nu, nu wachten we op de terugkomst van onze kater. De katten zaten al drie weken in ons huis opgesloten. Afgelopen week had ik ze dus voor het eerst los gelaten in onze tuin. Compleet tegen mijn verwachting in bleef het kleine katje in onze buurt en ging onze oude, bange kater de hort op. Hij verdween heel langzaam steeds verder tussen de bananenbomen en ander junglegroen. Na veel geroepen te hebben zijn we toch maar naar het hotel vertrokken. De volgende ochtend verwachtte ik hem hongerig bij de deur, hij had speciaal voor zijn avontuur nog geen voer gekregen. Geen kat stond te wachten, ook die middag niet toen het weer eens ongenadig hard regende vanwege het orkaanseizoen waar we inzitten. En ook niet na mijn zoektochten langs de rivier en door tuinen, en na het ophangen van flyers in de buurt. Wij wachten dus al zes nachten… op de terugkomst van onze lieve Woester.

Zo staan ze er, en zo zijn ze verdwenen. Ik heb het over de kraampjes met een vrolijk gekleurd zeil erboven. Rond lunchtijd en avondeten komen ze overal tevoorschijn. Eenvoudige kraampjes met een tafel en een feestelijk gekleurd kleedje erover en wat simpele stoeltjes. Wat mensen staan erachter te kokkerellen en te bakken. Ze staan bijna op elke hoek en zeker in elke grote straat. Ze lokken me. Het ziet er gezellig uit en er staan of zitten altijd mensen te eten. Je kunt er voor weinig peso’s lekker eten. Denk ik. Ik heb het nog steeds niet gedurfd. Inden en ik zijn allebei een nacht ziek geweest en we denken dat het door het eten komt. Blaadjes sla die gespoeld zijn met leidingwater of ijsblokjes van leidingwater… Het eten in het hotel is lekker en veilig, maar geenszins Mexicaans. Na zoveel weken raak je een beetje uitgekeken op de kaart en het buffet. Ondanks dat ze er elke dag zoveel werk van maken, vooral de toetjes. Het dessert wordt prachtig opgemaakt met gedraaide chocola en figuurtjes. Op een middag hadden ze een geweldig werkstuk gemaakt van bonbons en een chocoladetoren. We waren laat bij het buffet en toen we bijna als laatsten op wilden stappen durfde Anthe te vragen of we het hele gevaarte mee mochten nemen naar onze kamer. En dat mocht! Chocolade (cacaobonen) is hier in Mexico door de Maya’s ontdekt, maar ze beheersen de kunst van chocolade maken vandaag de dag nog steeds! Dat er bij mij geen kilo bijkomt en er nog steeds wat af gaat, daar zijn twee redenen voor. Wij wonen nu op 2300 meter waardoor je vertering trager wordt en je minder behoefte aan eten hebt. En we eten elke dag veel verse ananas (en ander tropisch fruit zoals guave, papaya en cactusvruchten) en ik heb gehoord dat vooral ananas bijdraagt aan een goede vetverbranding en vochtafdrijving?

Vandaag is onze inboedel uitgeladen. Het huis krijgt meteen een karakter!