Geleefd worden

Je moet een zekere mate van zelfbewustzijn hebben om je leven op de juiste manier te leiden.
-Chögyam Trungpa

Het gevoel om geleefd te worden in plaats van zelf te leven, dat overkomt iedereen wel eens. Zo vlak voor de verhuizing heb ik dat gevoel heel sterk. Het is dan zo makkelijk om op de automatische piloot te leven. Er gebeurt iets en je reageert, geen moment van overweging. Ik laat het allemaal op me af komen. Ik heb de puf niet om actief dingen op te pakken. Ik wacht tot er een reactie van mij gevraagd wordt. Bijvoorbeeld van het verhuisbedrijf, dat zijn er eigenlijk twee. Eentje in Nederland, die regelt hier het inpakken, de papieren van de ambassade, de luchtvracht en het verschepen van de zeecontainer. En eentje in México, deze regelt dat onze spullen het land in mogen en willen ons nieuwe adres hebben om alles te regelen rondom het vervoer vanaf de haven aan de Golf van México tot aan ons huis in het binnenland, gelegen op een hoogvlakte van 2300 meter. Er komt vanzelf een mail van deze bedrijven dat ze weer iets nodig hebben of ze vragen na of ik iets al geregeld heb wat ze destijds gevraagd hebben…. Zoals arbeidscontracten, verzekeringsvormen, copies van visa en paspoorten, etc. De dingen overkomen me gewoon, ik heb de teugels niet echt in eigen hand. En tóch komen we steeds stapjes vooruit. Mark heeft een geweldig huis gevonden, we hebben de schoolkeuze gemaakt voor de meisjes, Mark heeft binnenkort zijn lease-auto daar, we hebben een hotel in Breda als we in juni ons huis uitgaan, we hebben een plekje voor onze auto en fietsen de komende twee jaar in Nederland geregeld, we hebben toestemming van de KLM de poezen in de passagiersruimte van het vliegtuig mee te nemen, we hebben twee makelaars die kijkers voor de verhuur van ons huis regelen, we hebben poezenreistassen aangeschaft, we hebben vliegtickets voor 5 juli, we hebben een geweldige trampoline gekocht, we hebben ons afscheidsfeest geregeld, ik heb een Nederlandse vrouw in Puebla leren kennen via Facebook die al mijn vragen kan beantwoorden, we hebben zelfs een poezenoppas voor als we in augustus op vakantie gaan naar het strand aan de Grote Oceaan. Maar we hebben ook zoveel niet geregeld! En dat soort dingen schieten af en toe door mijn hoofd. Heel vermoeiend. Lijstjes, ik overleef door het schrijven van lijstjes, en door geleefd te worden….

Scholing is heel erg belangrijk, dat geldt voor alle kinderen. Wereldwijd. In México hebben we een zeer goed aangeschreven school voor onze meiden gevonden. Ze moeten de week voordat ze starten een gesprekje voeren op school in het Spaans en Engels over hoe ver ze zijn met wiskunde en misschien ook wat andere vakken. Dit gesprek geldt als een toets en volgens de school hoeven ze zich daar echt geen zorgen over te maken. Ze worden sowieso geplaatst. Lekker makkelijk en zorgeloos. Alhoewel de schoolkeuze natuurlijk wel best moeilijk was. Plaatsing op de scholen hier in Breda na onze terugkomst is helemaal niet zorgeloos…. Het gymnasium heeft al aangegeven dat ze geen garantie geven dat ze Anthe weer aannemen na twee jaar weg geweest te zijn. Misschien dat Anthe wat testjes moet doen voor Latijn of Nederlands, vakken die ze niet meer krijgt in México. Ondertussen ben ik er achter gekomen dat een verhuisleerling nooit geweigerd mag worden. Ook Inden’s lyceum gaf deze week aan dat ze als verhuisleerling mogelijk wat testjes moet doen om toegelaten te worden. Ze heeft dus niet meegedaan aan de loting voor dit schooljaar. Het is niet nodig om nu ingeloot te worden zodat ze over twee jaar een plaats heeft. Nu is er in Breda een kleine internationale school, dus als het allemaal te ingewikkeld wordt kunnen we ze hun opleiding af laten maken op deze school. Maar alle twee de meiden willen graag bij hun vriendinnen terug op school. Er is een mogelijkheid om ze toch Nederlands (en Latijn) te laten volgen in México en dat is via de Wereldschool. Via internet krijgen ze les in die vakken en blijven ze op het niveau van hun school in Nederland. Dat kost ze ongeveer twee uur per week – naast hun gewone huiswerk natuurlijk. Allemaal beslissingen die genomen moeten worden! Anthe ’s juffen Latijn en Nederlands hebben al toegezegd dat ze haar via Skype en mail willen begeleiden met haar literatuurlijst, ze krijgt lesboeken mee. Wat is wijsheid? Hoe zelfbewust moet je zijn om de juiste beslissingen te nemen?

Wie heeft er wel eens voorin in een begrafenisauto gereden met een kist achterin? En wie heeft wel eens het as uit de crematieoven gezien zonder dat het vermalen en gezeefd is? Wie heeft wel eens een bolletje edelmetaal gezien dat na de crematie overblijft van een sieraad? En wie wist dat al die bolletjes opgespaard worden door een goed doel? En wie heeft wel eens daadwerkelijk de kist met bloemen erop de oven in zien schuiven? Ik heb een ochtend doorgebracht op een begraafplaats en het daarbij gelegen crematorium. Als we terug komen uit México en ik mijn fotovakopleiding heb afgerond wil ik graag als uitvaartfotografe werken. Daarom heb ik mijn vrije opdracht, een serie van vijf foto’s, op de begraafplaats uitgevoerd. Mijn oorspronkelijke plan was een uitvaart fotograferen, via een kennis zou ik horen wanneer ik een keer mee kon lopen. Maar dat is op niets uitgelopen, dus wilde ik vijf beroepen portretteren op de begraafplaats. En dat was zo inspirerend! Iedereen was zo gastvrij, meedenkend en behulpzaam. Van de chauffeur (kom je voorin zitten?) tot de crematoriummedewerker (wil je een kist de oven in zien gaan?) tot de koffiemevrouw (wil je een broodje, een kop thee of iets fris?). Het is een wereld op zich daar achter de schermen van een begraafplaats en crematorium. Mensen werken er met veel bezieling en willen iets bijdragen aan het afscheid van een geliefde. En het is echt niet zo dat er niet gelachen wordt – misschien juist wel….

Inden is met haar schoolvoetbalteam kampioen geworden in het zonovergoten NACstadion!