Lijstjes

Wat wij aan kennis winnen, boeten wij in aan gevoel.
- Francois René de Chateaubriand

Het is zo fijn voor je gevoel als je ver weg bent, dat je weet dat er in je huis bijvoorbeeld het toilet doorgetrokken wordt, het licht ’s avonds aangaat, het gras gemaaid wordt en in de winter de kachel aan gaat. Dat er in wezen voor ons huis gezorgd wordt en dat het bewoond eruit ziet. Zo’n twee maanden voordat ons huis beschikbaar voor verhuur zou zijn had ik twee makelaars in de arm genomen. We hadden zo nu en dan kijkers, maar het was het steeds niet. Een maand voor onze vertrekdatum werden we een beetje bezorgd “we vinden toch wel huurders op tijd?” Maar ineens, twee weken voordat ons huis vrij kwam, hadden we kijkers en hadden we plotseling drie gezinnen die interesse hadden – allemaal voor een periode van twee jaar! Het was zelfs zo erg dat toen ik na een bezichtiging de deur achter me dicht trok om naar school te fietsen een makelaar me op straat aansprak of ik de eigenaar was. Hij had mensen die geïnteresseerd waren uit The States. En dan wordt het spel binnen een paar uur gespeeld. De huurprijs wordt onderhandeld, de periode wordt gegarandeerd, opties worden aangevraagd en uiteindelijk wordt de beslissing genomen. Ik heb gekozen voor de huurder waar ik het beste gevoel bij had. De volgende ochtend belde de makelaar van één van de kijkers dat deze kijker ontzettend teleurgesteld was dat het huis haar niet toegewezen was. Ze was ook erg boos op haar makelaar dat ze er niet voor haar was die middag van onderhandeling. Jammer dat die makelaar mij daar achteraf in betrekt, ik kan daar helemaal niets mee. Het blijft toch een kwestie van gunnen en vertrouwen. De kinderen van onze huurder gaan naar de internationale school in Breda en deze school is op fietsafstand van ons huis. Ze hebben in Barcelona gewoond en hebben nu een betrekking in Antwerpen. Ik heb er een goed gevoel bij dat ze inderdaad ons huis en tuin de hele periode goed zullen verzorgen en dat voelt als een last die van onze schouders valt.

Als fotograaf ben je natuurlijk verknocht aan je camera. Ik heb onze camera al sinds de zwangerschap van Maren en ook al moest ik er toen verschrikkelijk aan wennen – ik ging destijds over van analoog naar digitaal - ik ben momenteel zeer gehecht aan dat apparaatje. Ik voel me nu ook een beetje weemoedig dat ik afstand moet gaan nemen. Hij liet me al steeds vaker in de steek. Hij las mijn fotokaartjes steeds slechter en de laatste weken kon ik er nog heel weinig mee. Gelukkig heb ik mijn betaalde fotoshoot voor een canvas kort geleden goed kunnen uitvoeren. En ik heb alle opdrachten van mijn fotovakschool af tot het examen. Ik kon echt niet meer op mijn camera rekenen. Ik heb nog geprobeerd om hem op te lappen met een spuitbus om de koperstaafjes schoon te maken, maar dat hielp nauwelijks. Mark adviseerde vanuit México om naar een fotowinkel te gaan en desnoods een nieuwe te kopen. De meneer in de winkel stelde de diagnose ‘software probleem’. Camera opsturen naar Nikon duurt 6-8 weken en sinds we dan al lang en breed in México vertoeven was dat geen optie. Om een lang verhaal kort te maken; we hebben een nieuwe camera gekocht. De opvolger van ons oude beestje. Bij de eerste bestelling belde ik er even achter aan in verband met de levertijd, ik had maar een paar dagen de tijd. En inderdaad die meneer kon me niets beloven, bestelling afgezegd en een andere fotozaak gevonden. Allicht passen mijn batterijen er niet in en ook mijn fotokaartjes hebben een ander formaat. Maar het ergste is gewoon dat ik zó moet wennen aan een nieuwe camera!

Het leek wel of de hemel huilde. Het water kwam met bakken uit de lucht. De ochtend dat de verhuizers begonnen met inpakken was het donker en het onweerde. Toen we een rondje door het huis gelopen hadden kreeg ik de opmerking dat ik alles goed georganiseerd had, dat zagen ze niet vaak. (Tja, het is al onze zesde internationale verhuizing!) Een aantal koffers, twee kennels en dozen met klusspullen stonden bij de buren geparkeerd en de rest van de koffers, toilettassen en dozen met etenswaren stonden bij elkaar op een kleed in de achterkamer. Verder was de badkuip gevuld met belangrijke papieren, sieraden en voorbereidingen voor ons feest. Er kon niets mis gaan en dat is ook niet gebeurd. Twee dagen later sloten de deuren van de zeecontainer en vertrok onze inboedel naar de haven van Rotterdam. Ik was moe, moe! Nu richt ik me op de volgende twee projecten: ons afscheidsfeest voor meer dan tachtig gasten en de disco van Inden en haar vriendin met zeventig genodigden. Dat betekent boodschappen doen en huis plus tuin versieren. Dat betekent ook glaswerk, drank en tafels ophalen en muziek regelen. Ik merk dat ik nog geen emoties toelaat, ik heb nog teveel afscheidsmomentjes in het verschiet...