Dagelijkse routine

We got to hold on to what we’ve got
It doesn’t make a difference if we make it or not
We’ve got each other and that’s a lie for love
We give it a shot
Take my hand and we’ll make it, I swear
Livin’ on a prayer
- Bon Jovi

Sinds de scholen zijn begonnen in México krijgen we een dagelijkse routine. We staan onontbeerlijk vroeg op. Mark staat zo vroeg op, omdat hij ruim een uur naar zijn werk moet rijden in een andere staat. En de kinderen staan zo vroeg op vanwege het schoolrondje dat we iedere dag rijden. De meiden zitten elk op een andere school op een andere locatie in de stad. Ik rijd eerst langs Anthe’s High School, want zij begint om kwart voor acht. Ik drop haar iets eerder, want de bel van Inden’s Junior High School gaat om vijf voor acht. Haar school is het meest ver. Daarna rijd ik terug naar Maren’s Primary School waar het hek sluit om acht uur. En dat je er dan echt niet meer in kan hebben we al ondervonden toen ik bij Inden even mee naar binnen ging om wat dingen voor haar te regelen en we dus een enkel minuutje te laat kwamen op Maren’s school. Het grote zwarte hek was gesloten! Ik heb aan de bewaker uitgelegd dat ik drie dochters heb en drie locaties langs moet rijden en als het dan geregend heeft of een weg is afgesloten…. Ze moest het eerst aan haar manager vragen en vijf minuten later mochten we er dan bij God’s gratie in! We voelen ons als gezin erg verbonden met elkaar, omdat we steeds tegen nieuwe dingen aanlopen en samen naar creatieve oplossingen zoeken. Een SMSje van Anthe dat ze morgen een labjas nodig heeft, een slapeloze nacht van Inden omdat ze strafpunten krijgt als ze morgen geen witte multomap mee naar de les neemt en Maren die een overjas nodig heeft voor haar lessen “Art” . Tot nu toe lossen we het steeds samen op. We voelen ons anders omdat we er zo uitzien en de taal niet perfect beheersen en daarom wel eens iets verkeerd begrijpen. Zoals Maren die in haar uniform de eerste maandag haar schoolbenodigdheden ophaalde, Inden die haar eerste dag helemaal geen tas met schoolbenodigdheden had terwijl haar klasgenootjes die wel hadden en Anthe die een paar dagen geen kluisje had en een week een Spaans rooster volgde in plaats van Engels… Mark en ik voelen zo met ze mee ondanks dat ze het helemaal alleen moeten doen op school. We zijn zo trots op ze zoals ze het allemaal klaren. Bij het ophalen na schooltijd is er een nieuwe wereld voor me open gegaan. Honderden auto’s die allemaal langs dezelfde plek willen rijden (zoals bij Inden) om je kind te laten instappen of nog erger; allemaal tegelijk willen parkeren en na het ophalen tegelijk willen wegrijden van een grote parkeerplaats (zoals bij Maren). Ik moet daar nog een stressvrije vorm in vinden… Na schooltijd stropen we voorlopig winkels af op zoek naar alles wat ze voor school nodig hebben. Of Anthe gaat met buurmeisje Ana Cristina en haar oma’s chauffeur zelf de stad in om schoolboeken te kopen.

Steeds meer vlekken die niet verdwijnen, waar moet dat heen? Mijn nieuwe wasmachine is zo’n enorm grote Amerikaanse waar 13 kilo in kan en waar zo’n grote spiraal in het midden zit. Ik keek er bij aankoop niet van op, in Amerika waste ik ook er ook jaren mee. Maar nu krijg ik flashbacks uit die tijd… Vlekken gaan namelijk niet uit de kleding. Ik heb een hele rij met wasmiddelen staan naast een fles chloor voor de witte was en veel vlekkenreinigers. Maar ik zie mezelf na het strijken steeds weer stapeltjes maken van kleding die we niet meer aankunnen… Teveel vlekken. Ik word er een beetje wanhopig van. Ik mis mijn stukje ouderwetse ossengalzeep! De wasmachine kan niet eens met heet water wassen - opties zijn alleen koud, lauw en warm water. En dan heb ik er ook een enorme wasdroger naast staan voor 17 kilo wasgoed. De droogste stand is handdoeken, maar die zijn dus echt niet gortdroog als ze eruit komen. Nu hang ik mijn wasgoed vaak in de open patio te hangen, dus dan droogt het lekker. Maar we hebben de laatste tijd verschrikkelijke regenbuien vanwege het orkaanseizoen, dus een wasdroger is dan wel een uitkomst. Ik denk aan ons wasgoed in Perú. Dat kwam zó schoon terug van de wasserij, zo schoon was het nooit geweest. Volgens mij werd het daar op de hand gewassen. Enige nadeel daar was dan wel dat we elke keer een kledingstuk misten. Tja, ik zie geen andere weg dan accepteren dat we in Latijns-Amerika leven en kennelijk dus met bevlekte kleding… Daarentegen hebben we nog nooit in ons leven in zoveel badschuim gebadderd als in ons nieuwe bubbelbad! We voelen ons als Floddertje in het verhaal van Annie M.G. Schmidt…hoeveel schuim komt er nog voordat we de glazen douchecel in onze badkamer (de glazen telefooncel in het verhaal) in moeten vluchten?

Ciudad de México is een stad waar 22 miljoen mensen leven. Tot niet zo lang geleden was D.F. - zoals iedereen het hier noemt: Distrito Federal - de grootste hoofdstad van de wereld. Een stad van tegenstellingen. Een stad met glanzende splinternieuwe zakentorens tegenover eeuwenoude kloosters en ruïnes, een stad met de meest hippe restaurants en de meeste eetstalletjes op straat. De stad met veel snelwegen en ongelofelijk veel files, maar ook wekelijkse autovrije dagen aan de hand van je eerste nummer van je kenteken. Een stad die bol staat van de criminaIiteit, maar waar het ook stikt van de politie op straat en beveiliging in winkelcentra. In die vibrante stad moesten wij onze verblijfsververgunningen ophalen. De chauffeur van Mark’s werk bracht mij en de meiden erheen. We werden voor de deur van het drukke kantoor afgezet. Daar werden we tussen al die honderden wachtende mensen in de hal opgehaald door een advocate. Zij nam ons mee naar de ellenlange rij en daar stonden wij ineens vooraan…. Ik voelde alle ogen in mijn rug priemen en voelde me heel ongemakkelijk. Een rijke blanke met drie blonde dochters die niet uren in de rij hoefde te staan, maar bijna direct na aankomst werd geholpen. Ik ging er vanuit dat alles goed geregeld was en dat we snel weer buiten stonden (voor de verandering), maar er was een foutje ingeslopen. Dus stonden we met maar drie verblijfsvergunningen buiten, die van Inden moest opnieuw gemaakt. Waarom zou ook alles in één keer goed zijn? We hadden drie uur gereden om er te komen en we moesten ook nog drie uur terug. Gelukkig werden we voordat we terug gingen afgezet bij de ZARA en hebben we daar flink inkopen gedaan. De chauffeur heeft ons daarna afgezet op Mark’s fabriek waar we precies op tijd waren voor de voetbalwedstrijd. Onze aanwezigheid mocht echter niet baten, Mark’s team werd vierde…