Accidente

Zelfvertrouwen is de grondslag voor adequaat optreden.
- Ralph Waldo Emerson

“Oh, help!”, denk ik. Ik hoor een heel hard gekraak langs mijn auto. Ik zit alleen in de auto in het schemerlicht van de invallende avond en bevind me op een heel drukke driebaansweg richting het centrum. Ik probeer in te parkeren voor een bakkerij. Ik ben totaal niet rustig, want ik móet snel brood halen in verband met ontbijt voor logerende vriendinnetjes. En er wordt op me gewacht door een moeder bij de bioscoop waar ik voor het gemak ook met twee andere moeders heb afgesproken in verband met Inden’s logeerpartijtje. Anthe zou rond negen uur aankomen uit de hoofdstad en belt net dat ze er een uur eerder is! En toen dus dat vermorzelende geluid langs mijn auto. Als ik uitstap komen er meteen twee getuigen aanlopen; de mevrouw van de bakkerij en een beveiligingsman van het pand ernaast. Ik heb een auto aangereden – het moest er een keer van komen. Mijn hart maakt een sprongetje als ik zie wat voor een auto het is. Een enorm aftands Golfje die cellofaan voor zijn zijramen heeft geplakt in plaats van glas, overal roestplekken op zijn lak en tot overmaat van ramp hangt zijn bumper aan de voorkant met touwtjes vast aan zijn rooster. Mijn eerste reactie is wegwezen hier, maar de mevrouw bij de bakker kent de eigenaar van de auto, dus dat gaat niet meer. Niemand wil geloven dat ik diezelfde ochtend een visitekaartje heb ontvangen van een mediator, iemand die bij een verkeersongeluk voor je bemiddelt. Maar dat kaartje ligt veilig thuis in de hal…daar heb ik nu niets aan. De eigenaar van de auto wordt voor me gehaald, hij werkt bij de bank aan de overkant. Terwijl ik wacht totdat mijn brood gesneden is (met de hand) hoor ik die mevrouw uit over de prijs van een nieuwe bumper. Ik moet deze onderhandeling zelf doen, Mark is in The States. “Niet meer dan 400 pesos”, zegt ze. Goed voorbereid ga ik de onderhandelingen in, ik begin met 250 pesos. Volgens de eigenaar in tweedelig pak natuurlijk veel te weinig. Ik opper nog dat hij een tweedehands bumper moet kopen. De auto is tenslotte erg oud. Ik wijs op de touwtjes waar zijn bumper mee opgehangen is. Daar sta ik in het halfdonker op straat met mijn portemonnee in mijn hand, tegenover drie Mexicanen die er een slaatje uit willen slaan. Ik stel 400 pesos voor, mijn uiterste bod. Met veel ophef wordt mij duidelijk gemaakt dat het écht veel duurder is. Ik ga overstag en pak een briefje van 500 pesos en overhandig het. Voor mij is het klaar. De eigenaar sputtert nog na dat het niet netjes is als je meteen wegrijdt na een aanrijding. Ik leg hem even duidelijk uit dat ik op hem gewacht heb in de bakkerij totdat hij kwam en dat ik hem een groot bedrag betaal. Ik haal mijn broden uit de bakkerij en de bakkersvrouw zegt me dat ik voor een Europeaan goed met mijn geld kan omgaan. Dat zie ik maar als een compliment, wetende dat ik voor 35 euro deze aanrijding heb afbetaald! Van verschillende Mexicanen hoor ik later dat ik teveel heb betaald, maar ik heb wel een les geleerd: ik kan dit zelf in México. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen.

“En hij brengt ook onze mand met fruit naar de auto”, zegt mijn yogajuf Susana. Ik ga met haar mee naar de markt. Een overdekte markt waar de marktlui in de vroege ochtend alles bij de veiling inkopen, verser kun je het niet kopen. Ze laat me allerlei fruit zien en veel soorten ken ik helemaal niet. De groenteman laat me alles proeven, ik proef het heerlijkste fruit waarvan ik alle namen alweer vergeten ben en neem van alles wat mee naar huis. Netjes schrijft de groenteman mijn naam in zijn kladblokje en daarna alle bedragen van mijn aankopen. Van Susana krijg ik een rieten mand, er gaat niets in plastic zakjes. Daarna lopen we naar een andere groentekraam en daar krijg ik allemaal tips om lekkere dingen te koken. Ik zie verschillende groenten en verse kruiden die ik niet ken. Susana legt alles uit. Ook koop ik kamille-bloemetjes die ik ga drogen in het donker (duurt vijf dagen) en daarna kan ik er thee van zetten - goed voor je huid en spijsvertering. De marktkoopman met verse thee is er vandaag niet. Vervolgens lopen we langs een heel laag tafeltje waar een mevrouw zit op een krukje met naar-mijn-idee vage, donkere, kleverige dingen in een warme pot. Ik moet proeven van Susana. Het blijken higos, vijgen in honing en ontzettend lekker! Ook daarvan neem ik er acht mee naar huis. Nog even langs de bloemenkraam waar ik, net als in Nederland, voor een paar euro een verse bos bloemen mee neem. Als laatste stoppen we bij de kaasboer. Ik proef allerlei kazen en kies een heel jong vers, rond kaasje. Hoe eet je dat dan? En dat blijkt los uit het vuistje als een soort voorgerechtje of in ons geval mee naar school voor de pauze. Thuis blijkt dat de kinderen het een heerlijk kaasje vinden. Als allerlaatste koop ik bij twee vrouwtjes (ook op een laag krukje) vijftien verse tortillas om thuis te beleggen. Onze manden vol met fruit en groente stonden nog bij de groenteboer die inderdaad meeloopt naar de auto en onze uitpuilende manden op de achterbank zet. Deze markt is vijf minuten van mijn supermarkt vandaan en misschien een kwartier van ons huis. Volgende week ben ik er weer!

Menselijke warmte. Je vóelt werkelijk de warmte van de Mexicaanse bevolking. Natuurlijk begint dat met alle zoenen die worden uitgedeeld en ontvangen. We zijn er al aan gewend. Momenteel krijg ik steeds vaker een omhelzing van vrouwen… Ik denk omdat ze me beter leren kennen nu de tijd verstrijkt. De vrouwen om me heen zijn er allemaal voor me. Ze luisteren en komen vaak met goede raad. Mijn yogajuf Susana spant de kroon. Ze geeft me zoveel adviezen en helpt me heel vaak, en haar reden? Ze wil graag dat ik me thuis voel in haar geboorteland. Maar hoe kan ik me hier niet thuis voelen? Ik zie de warmte en de liefde elke dag om me heen. De baby’s worden hier niet in een autostoeltje gedragen of in een kinderwagen gelegd, welnee…ze worden in de armen van hun (vaak jonge) ouders tegen de borst van hun papa of mama gedragen – in een warme deken. Stelletjes lopen bijna altijd hand in hand, leeftijd speelt hierbij helemaal geen rol. De oudjes zie je hier nooit met een rollator of een stok op straat. Ze worden ondersteund door de mensen om hen heen. Ik heb nog nooit zoveel oude mensjes gearmd op straat gezien. En niet alleen gearmd met mensen van middelbare leeftijd. Helemaal niet, ook met hippe jongeren. Of twee oudjes samen, helemaal krom, maar wel hand in hand. In tegenstelling tot het wereldnieuws waar México een slechte naam heeft zie ik juist sympathie, passie, belangstelling en genegenheid om me heen.

Catalina

Het enige dat wij absoluut zeker weten is dat wij hier op aarde een tijd moeten doorbrengen. Welnu die tijd moeten wij zo goed mogelijk zien te besteden.
- Belcampo

Net in een nieuw boek begonnen lees ik over een donkere hulp in de huishouding en haar belevenissen. Het boek heet ‘Een keukenmeidenroman’ en is geloof ik ook verfilmd. Ik lees over een dilemma als welk toilet gebruikt de hulp en over de humoristische mening van de hulp over haar blanke werkgeefster en haar vriendinnen. Ik mijmer weg over de hulp die we zelf zoeken. Er zijn eerder al twee dames op sollicitatie geweest, maar zij vonden ons huis te groot of de bushalte te ver lopen. Nu hebben we Catalina op bezoek gehad en zij ziet het werk wel zitten. Weliswaar verdeeld over vier dagen in plaats van twee dagen en ik moet haar halen en brengen naar de bushalte. Nu komen de tijden toevallig goed uit, omdat ik net terug rijd van yogales en dus het kost niet zoveel moeite. Catalina is 48 jaar en oma van drie kleinkinderen. Ze is klein en stevig en heeft haar pikzwarte haar in een lange paardenstaart gebonden. Haar man, zoon en zwager wonen bij haar in huis. Ze woont in een huis met twee kamers in een dorp zo’n half uur buiten Puebla. Ze moet een keer overstappen met de bus. Haar huis heeft geen meubels vertelt ze, alleen een oud bed. De verschillen kunnen niet groter zijn. Ze benadrukt dat ons huis geen gewoon groot huis is maar een groot herenhuis. Ook heeft ze al vaak benoemd dat ze verdwaald is in huis…. Dat is niet eens zo gek, dat hadden wij in het begin ook wel. De eerste dag nam ik haar mee naar de winkel en kochten we alles wat ze nodig heeft om schoon te maken. Ik vind het moeilijk om sommige dingen bespreekbaar te maken. Bijvoorbeeld haar lunch. Ze neemt niets mee en ik heb begrepen van mijn yogajuf dat de muchacha ná ons eet – hetzelfde eet als wij - en dat ze dan de keuken meteen opruimt. Nu eten wij tussen de middag een boterham en niet warm zoals de Mexicanen. Maar ze lijkt het te accepteren en eet inderdaad die boterham, en ook maakt ze daarna de keuken schoon. Van de afwasmachine heeft ze duidelijk geen kaas gegeten. Ze maakt de vaat eerst schoon met sop en zet het daarna in de vaatwasser. Zo vroeg ze me ook of ik wilde uitleggen hoe ze de WC moest doortrekken. Ze veegt binnen het hele huis, de patio en de oprit. Nee, ze pakt niet de stofzuiger! Van onze moderne keukenkraan met koud, warm water en een slang met een douche snapt ze weinig. Ze gebruikt liever de koude kraan buiten in de patio. Maar alles ziet er picobello uit als ze weg gaat aan het eind van de middag. Op Catalina’s eerste werkdag stond prompt de hulp van ons buurhuis aan mijn deur om limoenen te lenen… Ik vermoed dat ze nieuwsgierig was naar mijn nieuwe muchacha…

Nu ik niet meer elke ochtend de badkamers hoef te boenen, te stofzuigen en de keuken moet opruimen heb ik tijd om aan mijn examen te besteden. Ik heb de eerste ochtend dat Catalina kwam een plan van aanpak geschreven voor mijn fotoreportages. Ik moet zes reportages maken voor mijn eindexamen. Aan sommigen ben ik al begonnen zoals mijn drieluik in het zwart-wit over de Puente de México waar wij vlakbij wonen. Het zijn twee oude poorten die in 1708 gebouwd zijn. Er hoort een hele legende bij. Ik ben ook reeds begonnen met mijn serie over de bagage van Mexicanen op straat. Dolgraag wil ik zo’n Indiaanse vrouw met een kindje in haar draagdoek, het liefst een peuter. Je ziet ze eigenlijk alleen bedelend bij grote kruispunten. Ik heb al drie dames gevraagd, maar ze willen pertinent niet op de foto! Ook aan de nieuwe boekomslag van het boek ‘Het familieportret’ dat zich in de Tweede Wereldoorlog afspeelt en waarvoor ik een Duitse bakkerij hier in Puebla bezocht heb, ben ik begonnen: een fotoshoot met het meisje achter de toonbank. Verder ben ik op zoek naar een instelling met een goed doel waar ik een reportage van twaalf foto’s kan maken. Ik had een mooi doel gevonden waarbij boeken, een schooltas en een winterjas gedoneerd worden aan kinderen in arme gebieden hier in onze staat Puebla. Bijna tien procent van de kinderen tussen zes en veertien jaar hebben in onze staat geen scholing. Boven de vijftien jaar is bijna dertig procent analfabeet. Een mooi doel en een instelling waar ik mooie plaatjes kan schieten, maar ik krijg geen reactie op mijn brief. Nu heeft de school van de meiden ook een mooi doel, namelijk het doneren van kilo’s melkpoeder aan een achterstandsschooltje gelegen in de bergen. (waar wij laatst waren) Dit is ook een mooi streven met een gelegenheid voor foto’s, maar het is geen instelling. Mijn hart gaat het meeste uit naar een goed doel opgericht door een Nederlander in Ciudad de México. Er werken drie straatjongeren in zijn bakkerij waar stroopwafels gebakken worden. Deze stroopwafels worden met een bakfiets op straat verkocht door straatkinderen en de opbrengst is voor de kinderen zelf. Ik vind het een geweldige opzet. Ze maken nu ook Brabantse worstenbroodjes. Ik heb al contact gelegd met Koen en ik ben welkom om te fotograferen. Nu nog nadenken over maatregelen voor mijn veiligheid en hoe ik mijn reisje aanpak, want het is niet in één dag gepiept…

We moeten elke keer zo lachen als we brieven posten voor Nederland. We zijn tot nu toe drie keer naar het postkantoor in het historische centrum geweest om onze handgeschreven brieven te posten. Gemiddeld één keer per maand dus. Uiteindelijk komt alles aan in Nederland, maar het duurt wel minimaal vijftien dagen. En de postzegels…dat zijn er soms gewoon teveel. De mevrouw achter de toonbank adviseerde ons om aan de achterkant van de enveloppe gewoon verder te plakken! Het adres is zo nu en dan nauwelijks nog te lezen. Laatst gebeurde er iets fabelachtigs. Terwijl ik aan het skypen ben met mijn vriendin in Nederland en zij teleurgesteld vertelt dat mijn brief nog stééds niet aangekomen is stuurt ze haar zoontje nogmaals naar de brievenbus om te checken. (eigenlijk meer om even ongehinderd te praten) Als hij terug komt rennen met mijn Mexicaanse brief vol postzegels in zijn handen zijn we beduusd. Hij was nét bezorgd en ik was live getuige van de aankomst van mijn eigen volgeplakte brief!

Apulco

Terwijl je loopt, eet en reist, wees waar je bent. Anders zul je het merendeel van je leven missen. 

- Boeddha

Boswandelingen, kampvuur, felgroene kikkertjes met zuignapjes, kletterende watervallen, sprookjesachtige vuurvliegjes, zwemmen in de rivier, salamanders en picknicks. We zijn een lang weekend in de bergen, zo’n twee uur rijden van Puebla. We hebben een lieflijke cabaña gehuurd met een klein zoldertje waar de meiden slapen. Drie dagen in de natuur zonder WiFi, TV en nauwelijks telefoonverbinding. Dat betekent spelletjes doen met elkaar, boeken (uit)lezen, verhalen schrijven, voetballen, (elkaar leren) tekenen, wandelingen maken en gezellig buiten eten.

De meiden waren vrijdag vrij vanwege een nieuwe schoolplanning en Mark nam een vrije dag op. Die vrijdagmiddag toen we aankwamen bij ons huisje aan de snelstromende rivier Apulco genoten we van de rust. Lekker op ons terras in de zon. Na het avondeten gingen we marshmallows roosteren bij een groot knisperend haardvuur. Dat was het moment dat we de eerste vuurvliegjes als kleine lantaarntjes voorbij zagen komen. Vele krekels of sprinkhanen hoorden we op afstand lawaai maken. De volgende ochtend hebben we paard gereden (zie ons fotoalbum) en vonden we de hoef van mijn paard – geluksbrenger? Daarna een picknick bij waterval La Olla, de pot. Later die middag waren we te voet op weg naar waterval La Gloria toen we een mooie plek zagen om te zwemmen. Eenmaal weer op weg naar de waterval struikelde Maren… Drie schaafwonden verder keerden we terug naar de cabaña. Het is hier een uur langer licht dan in Puebla, dus na het eten wandelden we naar de rivier waar we veel foto’s met elkaar gemaakt hebben. Toen we na zonsondergang met kaarsjes op ons terras zaten, met thee en chocolaatjes, zagen we wel tientallen of zelfs honderden feeërieke vuurvliegjes!

Deze laatste ochtend wandelen we langs de rivier, deze keer verder dan onze zwemplek van de dag ervoor. We herkennen planten uit de jungle in Perú. We zitten hier in het nevelgebied door de hoogte, er groeien bloeiende planten die leven van het vocht in de lucht – geen wortels in de aarde dus. We horen tijdens het wandelen het geluid van kletterend water steeds dichterbij komen en worden heel nieuwsgierig naar waterval La Gloria. En toen zagen we haar door de bomen heen schitteren. Ze doet haar naam echt eer aan, halleluja! Een prachtige 35 meter hoge waterval. Het water klettert in een prachtig blauw-groen meertje. Het kriebelt om een duik te nemen, maar borden wijzen ons er op dat zwemmen te gevaarlijk is. We wandelen rustig terug. Omdat de natuur hier zo overweldigend groen is móet het hier wel vaak regenen. En dat gebeurt op ons pad terug…

In de auto op weg naar huis hebben we het erover hoe knus het weekend was en hoe we daadwerkelijk weer contact met elkaar hadden. Mark merkt terecht op “Ons huis is te groot” en dat is denk ik ook zo. Een ieder van ons verdwijnt naar zijn eigen kamer of naar de speel-, huis- , TV- of eetkamer. De computers gaan aan voor huiswerk, een filmpje of een serie. Muziek wordt met een koptelefoon geluisterd en via de telefoon wordt de hele dag What’s app of Facebook in de gaten gehouden. We leven doordeweeks voor een groot deel langs elkaar heen. Ondanks dat er eerst tegengesputterd werd bij het nieuws dat we drie dagen de bergen ingingen “We gaan met vrienden naar de bios” of “Ik had al afgesproken!” bleken het heerlijke dagen te zijn met elkaar. Dit gaan we vaker doen!

Apulco, 30 september 2012

Aardbeving

Als vrouwen samen zijn in een cirkel of een groep, kunnen er grote en diepe dingen gebeuren, dingen komen los op manieren die ik nooit heb zien gebeuren in gemengde groepen.
- Sharyl Whitehawk, medicijnvrouw van de Ojibwe-stam

Liggen en genieten, even tijd vrij maken voor jezelf. Jezelf laten verwennen. Wie wil dat niet? Ik ben naar een meditatie met klankschalen geweest. Het gebruik van klank als helende kracht gaat vele duizenden jaren terug. Bij vele oude culturen was dit een onderdeel van hun geneeswijze. Geluidstrilling werd herkend als een fundamentele natuurkracht. Door ervaring weten ze dat klank de menselijke aura, het geestelijke en fysieke lichaam beïnvloedt. De klanken van de sjamanistische instrumenten hebben een diep werkend effect wat als helend wordt ervaren. De lichaamsenergie wordt in beweging gebracht. Klanken werken ordenend en harmoniserend op ons lichaam waardoor een diepe ontspanning ontstaat en het lichaam in balans komt. Ik vond het weer een ervaring! Er werden ook aroma’s bij gebruikt en ik kreeg het ongelofelijk koud van binnen uit. Later kreeg ik de uitleg dat dát heel goed was, ik ben naar een hogere energieniveau gegaan. Klankschalen worden ook wel zingende schalen genoemd. De klank is bijna magisch, het zingt rond. Soms worden er zelfs magische krachten aan de schalen toegekend die misschien overdreven worden, maar bijzonder blijven ze. Ik hoop dat de klanken mijn lever weer in harmonie brengen, want die heeft het zwaar gehad al die maanden dat ik prednison slikte. De trillingen die de schalen kunnen voortbrengen, werken diep op het lichaam in. Vooral als de schalen tegen het lichaam gehouden worden of erop worden geplaatst – dat deed mijn yogajuf in Breda wel eens. Omdat iedere klankschaal zijn eigen klank heeft, wordt iedereen op zijn eigen manier geraakt. Na de meditatie dronk iedereen zijn flesje water leeg die ook de trillingen van de klanken ontvangen had. Die nacht moest ik wel drie keer naar het toilet: afvalstoffen afvoeren?

Niks is zo eng als naar een nieuwe kapper gaan in een vreemd land waar ze ook nog een andere taal spreken. De eerste keer in México had ik het enorm getroffen, mijn kapper was net verhuisd vanuit Alabama. En heel toevallig uit dezelfde plaats als waar wij gewoond hebben. Hij sprak goed Engels, hij is een Mexicaan, en hij wist vanuit The States hoe hij met mijn dunne, donkerblonde haar moest omgaan. Helaas ging hij net van baan veranderen, maar ik kreeg zijn mobiele nummer en ik zou hem volgen naar zijn nieuwe werkplek. Een maand later hoorde ik van hem dat hij nog geen baan had, maar mijn haar wel thuis wilde kleuren. Dat leek me geen goed idee en dus adviseerde hij mij een goede Wella-kapster. Toen ik in haar zaak zat kreeg ik er weer vertrouwen in. Ik werd door de eigenaresse zelf geholpen en alles zag er keurig verzorgd uit. Buiten het raam zag ik steeds meer geschminkte mensen lopen met zogenaamde wonden. Beetje vreemd vond ik het wel, maar ik ondernam niks. En ineens moest ik met mijn schort en al het zilverpapier in mijn haar naar buiten! Wat bleek? Er was een oefening voor aardbevingen! Ik voelde me wel wat opgelaten daar buiten op de parkeerplaats van het winkelcentrum staande naast mijn kapster, die heel klein was en met al dat zilverpapier in mijn haar. Ambulances, Rode Kruis personeel, slachtoffers en beveiliging, het leek allemaal net echt. Elk jaar op 19 september is er een landelijke oefening voor evacuatie. Op zondagochtend 19 september in het jaar 1985 heel vroeg in de ochtend was er een aardbeving in México Stad - met een kracht van 8,1 op de schaal van Richter. Officieel waren er zo’n 4500 doden, maar er wordt vaker gesproken over 9500. Rond de 100.000 mensen raakten dakloos. Ook de naschok (na 36 uur) had een kracht van 7,5 op de schaal van Richter. Echt heel triest allemaal. Ook op de scholen van de meiden was er op hetzelfde moment een oefening. Ze leerden dat ze onder de tafels moeten zitten als het alarm afgaat, als er een tweede alarm afgaat moeten ze naar buiten rennen. Ook kreeg ik van de schooldirecteur een gidsje om een gezinsnoodplan te schrijven. Daarin wordt geadviseerd noodnummers in je telefoon te registreren (Rode Kruis en brandweer), een zaklamp met batterijen in huis, voorraad eten en water in huis, een eerste hulp doos aanwezig en een enveloppe met je belangrijkste papieren. Er wordt geadviseerd met je gezin af te spreken waar je elkaar treft na de beving. En elk gezinslid moet weten hoe je het gas uitzet in huis, dat is namelijk het eerste wat je moet doen na de beving. Je mag niet naar school bellen als de kinderen daar zijn, er wordt op de radio gemeld wat er gedaan moet worden. Best wel eng allemaal, dat besefte ik wel toen ik daar stond. Maar de kans is reëel. Mark heeft al twee bevinkjes meegemaakt sinds hij hier werkt.

Jeuk, steeds gekriebel op mijn hoofd…. Onze meiden hadden er ook last van. Toen ik bij mijn nieuwe kapster zat pakte ze onverwachts een luis van mijn hoofd. Ik schaamde me dood, maar begreep ook meteen waar die jeuk vandaan kwam. Ze vroeg of ik kinderen had en dat verklaarde meteen de aanwezigheid van luizen. Op de scholen in México is een luizenepidemie! Dat komt doordat het hier alle maanden van het jaar warm is en geen luizencontrole op school. Ik kreeg een naam van luizenshampoo mee en de tip om iedere dag met appelazijn te kammen, met een luizenkam. Thuis meteen de meisjes gecontroleerd en inderdaad…een luizenexplosie! Meteen aan de slag met de shampoo en veel kammen. Zeker twee tot drie weken kammen met de luizenkam, maar ik denk gewoon de hele periode dat we hier wonen… Dat kammen is een uitdaging met dat lange haar van ons, zeker nu de onderkant heel droog is door de felle zon. Dus zijn Inden en Maren een paar dagen na mijn knip- en verfbeurt naar dezelfde kapperszaak geweest om zo’n vijftien centimeter van hun haar af te laten knippen. Eén kapster ging meteen Inden controleren op luizen en terwijl ik met de kapster sta te praten zie ik gewoon een luis vrolijk over Inden’s hoofd lopen. Gelukkig wilden ze het wel knippen en gaan ze er ook discreet mee om. Alles wordt gefluisterd… Maar dit beheerst wel even ons leven op het ogenblik, een obsessie! We kammen elkaar wel drie keer per dag nadat we ons haar ingespoten hebben met appelazijn – dat overigens stinkt. We lijken net aapjes die elkaar ontvlooien…haha! En natuurlijk niet meer met los haar naar school, iedere dag knotten, staartjes of vlechten in. En een vleugje Tea Tree olie achter onze oren… Toen ik het aan Maren’s juf meldde werden de volgende dag alle kindjes gecontroleerd door de schoolverpleegster, ook meteen op tandjes poetsen en nageltjes. Naast deze luizen-epidemie gaat het met mijn gezondheid eigenlijk best goed. Ik ben sinds een maand gestopt met prednison en ben dus helemaal vrij van bijwerkingen. Wat onder andere betekent dat ik bijna negen kilo ben afgevallen. Joepie! Ik gebruik nog wel iedere dag een medicijn dat mijn immuunsysteem een beetje plat legt, want die is te actief. Vanwege dit medicijn moet ik mijn bloed elke vier maanden checken en dat heb ik onlangs hier in Puebla gedaan. De uitslagen stuurde ik door naar mijn arts in Maastricht. Helaas bleek mijn hoeveelheid witte bloedlichaampjes te laag en daarom neem ik tijdelijk minder medicijnen in. Ik ben heel blij dat mijn arts mij op afstand kan blijven begeleiden. En heel dankbaar dat ik geen prednison meer hoef te slikken.

El grito

"What is life? It is the flash of a firefly in the night. It is the breath of a buffalo in the wintertime. It is the little shadow which runs across the grass and loses itself in the sunset."
- Eagle Chief (Letakos-Lesa) Pawnee

Honderden kinderen staan op een soort schoolplein of eigenlijk is het een basketbalveld van asfalt. Ze zijn allemaal in rood, wit en groen gekleed. Of ze dragen kleding uit de serie “Kleine huis op de Prairie” met geborduurde witte blouses boven lange, gekleurde rokken. De jongens dragen cowboylaarzen met een sombrero waarbij ze een grote zwarte snor boven hun lip geplakt hebben. Het leukste vind ik de Latijns-Amerikaanse gekleurde kleden die de vrouwen en kinderen met een touw om hun middel hebben gebonden zoals de indianen dat deden. Hun haar in lange, zwarte vlechten. We vieren 202 jaar vrijheid van de Spaanse overheersing die driehonderd jaar duurde. Na een saluut met je hand op de borst wordt de vrijheid ingeluid met El Grito de Independencia, de schreeuw “Viva México!”. Dat wordt deze ochtend op school door de directeur gedaan en dat wordt ook in elke gemeente door de burgemeester gedaan op het grote plein van elke stad of dorp. Ik vond El Grito overdonderend. Alle kinderen hadden een vlag in hun handen gekregen, een soort fanfare stond in het midden en de directeur en zijn naasten stonden op het balkon. Zodra de man “Viva México!” riep ging iedereen uit z’n dak door te zwaaien, te springen en dezelfde kreet te roepen. Ik krijg van zulke grote emoties altijd tranen in mijn ogen. Ik heb de ceremonie op de school van Maren bijgewoond, maar ook op de andere twee scholen was een ceremonie. Eerlijk gezegd denk ik dat op alle scholen in México op deze dag een ceremonie gehouden werd - alhoewel misschien niet zo uitgebreid als deze met een grote, swingende fanfareband. (zie ons fotoalbum) Het weekend dat erop volgde waren er overal feestelijkheden. Wij zijn naar het buurtdorp Cholula geweest waar zo’n 3000 verkopers aanwezig waren aan de voet van de grootste Maya-tempel van México. Daar werd ook een oud ritueel uitgevoerd door vijf Voladores. Toen er lang geleden een grote droogte was in de buurt van Veracruz zijn vijf mannen erop uitgestuurd een lange paal mee terug te nemen uit het bos. Vier van de mannen werden met veren uitgedost zodat ze er uit zagen als vogels. Ze vlogen met een touw langzaam naar beneden van de hoge paal en beeldden hiermee de elementen zon, wind, aarde en water uit. De vijfde man stelde de verticale richting voor, het centrum van het universum. Ze voerden dit ritueel uit voor de god Xipe Totec, god van landbouw en lente, om de regen en de vruchtbaarheid van de grond terug te laten keren. Mooi om zulke spirituele rituelen uitgevoerd te zien. We hebben ook lekker over de markt geslenterd en wat leuke dingetjes gekocht en bijna op tijd voor de enorme regenbui zijn we naar de auto gerend. Zondag hebben we in de hoofdstad van onze staat, Puebla dus, een enorme optocht bekeken. Overal waar ze trots op zijn kwam langs in het defilé. En dan moet je denken aan militairen van toen en nu, politie in alle uitvoeringen, universiteiten vanuit de hele staat en sportclubs. En tussendoor veel swingende fanfares. (zie ons fotoalbum) Wij vonden het heel leuk om mee te maken. Het publiek is zo trots en ze roepen allerlei kreten of strooien confetti over de stoet.

Voor het loket op een zonnig plein vol wachtende mensen stond ik me een beetje onwennig af te vragen wat ik nu precies moest doen. De meneer achter het loket was erg aardig en toen ik mijn verblijfsvergunning als onderpand had afgegeven mocht ik het gebouw naar binnen. De aardige meneer kwam achter me aan rennen met een collega die me de weg zou wijzen. En dat was wel nodig! Honderden bureautjes met computers waar mensen achter werkten en overal rondom die bureautjes wachtende mensen. Waar moest ik beginnen? De meneer nam me mee en we eindigden bij een mevrouw die beweerde dat ik met alle rapporten, geboortebewijzen, verblijfsvergunningen en uitschrijfbewijzen niet op dit kantoor moest zijn. Nou, ik wist niet veel hier, maar dat ik op dit kantoor moest zijn dat wist ik zeker! Dus liepen de meneer en ik weer weg en staken we een plein over (waar ging ik in godsnaam naartoe?) en daar liepen we één van de bijgebouwen binnen. Weer allemaal bureautjes met computers kwamen in zicht, ik snapte er niks van. De meneer legde mijn situatie uit aan iemand en tenslotte knikte de mevrouw dat ik inderdaad hier moest zijn voor de inschrijving op Colegio Americano. Na heel lang wachten in deze mierenhoop, “ze zijn me toch niet vergeten?”, werd ik geholpen. Er bleek van alles fout aan mijn meegebrachte formulieren. Als eerste waren de verblijfsvergunningen fout, want er moest “estudiante” op staan en nu stond er “visitante” op. Dat kan niet waar zijn! Ook bleken er meer papieren nodig te zijn. Ik droop dus weer af, terug naar het loket met de aardige meneer. Mijn ingeleverde document was niet te vinden in alle kaartenbakken totdat de aardige meneer me in het vizier kreeg. “Is alles gelukt mevrouw?” “Helaas niet helemaal, ik moet weer terugkomen. Waar is mijn document?” “Die draag ik hier op mijn hart, mevrouw!” En toen haalde hij mijn kaartje uit zijn borstzak. Alle collega’s lachen natuurlijk! De week erop stak hij zijn hand al uit het loket toen hij me aan zag komen lopen. “ Que tal? Je ogen hebben de mooie kleur van de zee… “ Weer hield hij mijn kaartje dicht bij zich in plaats van in de houten bakken. Helaas mocht de charme van deze meneer niet baten wat betreft de inschrijving, want ik ben wéér weg gestuurd. Naast dat de verblijfsvergunningen niet goed zijn, moet op het geboortebewijs van de meiden een apostille van het Nederlands Consulaat. En dat doen ze niet in México op de ambassade, nee dat moet in Nederland uitgevoerd worden. De delegatie van Mark’s bedrijf beweert echter dat de verblijfsvergunningen goed zijn zoals ze zijn. Ze vechten het maar uit, wij hebben ons voorgenomen ons er niet meer druk over te maken. Wel jammer dat de meiden dus nog steeds niet geregistreerd zijn op school.

Zeer recent waren mijn lief en ik vijfentwintig jaar samen. Als verrassing had hij de dinsdag vrij genomen – voor een lunch met ons tweetjes. Saampjes hebben we de meiden naar school gebracht, daarna samen in het park een uurtje gesport. Kort daarna heeft hij me afgezet bij mijn yogaklasje. Mark had ondertussen mijn auto bij de garage gezet voor een beurt en daarna zouden we vóór onze lunch ‘even’ het Nederlandse boekenpakket van de Wereldschool ophalen bij de loods van UPS. Ze hadden namelijk al twee keer aan onze poort gestaan, maar wij hebben geen bel en dus zijn ze weer vertrokken met het pakket. We hebben er anderhalf uur over gedaan om UPS te vinden! Het was een verschrikkelijke rit door achterstandswijken waar de wegen bijna onbegaanbaar waren door de kuilen. Er hingen daar spandoeken op straat met kreten over het slechte onderhoud van de weg. Ik was zo blij dat ik niet alleen was! Het ergste vonden we nog dat we een keer een vrouw naar de weg vroegen met het logo van UPS in ons hand. Zij stuurde ons gewoon de straat uit, terwijl wij toen pal voor de ingang van de loods stonden! Maar goed, uiteindelijk hadden we nog net een uurtje over voor een lekker visrestaurantje. Snel naar de meiden om ons rondje langs de scholen te rijden. Ook nog even langs een X-ray lab waar Inden gebitsfoto’s had laten maken voor de orthodontist. Toen we net thuis waren belde de garage dat mijn auto opgehaald kon worden. Daar gingen we weer. Daarna belde Anthe dat ze opgehaald kon worden bij een restaurant in de stad waar ze een verjaardag vierde van een vriendinnetje. Eenmaal thuis konden we meteen gaan koken en tafel dekken... Helemaal in het water gevallen Mark’s lieve ideetje om lekker relaxed samen te zijn. En toch was het een leuke dag samen. Ookal hoopte ik nog heimelijk dat we saampjes naar het centrum konden gaan voor wellicht een museumbezoekje en een terrasje?

Gelukkig genieten

De schoonheid der aarde is niet te koop; zij behoort aan wie haar ontdekt, haar begrijpt, en haar weet te genieten.
- Henry Bordeaux

Geniet je wel genoeg? Dat is een vraag om over na te denken. We genieten allemaal op onze eigen manier van het leven. Ik geloof dat mijn antwoord afhangt van de stemming waar ik in verkeer. Ik kan heel erg genieten van een boterham met hagelslag, lang onder de douche staan, onder schone lakens van mijn bedje kruipen of harde muziek draaien in de auto. Maar ik geloof niet dat ik ergens van geniet als ik niet in de stemming ben. Of zorgen deze dingen er juist voor dat ik in een goede stemming kom? Een grappig verhaal van de meiden, een uurtje lezen in een goed boek, een knuffel van de poes, een stukje chocolade bij mijn thee of een heerlijke koek? Ik kan hier bijvoorbeeld heel erg genieten van het uitzicht op de levende vulkaan Popo. Tegenwoordig krijgt hij bijna elke nacht een verse laag sneeuw en dat blinkt zo mooi in het ochtendlicht afgezet tegen die knalblauwe lucht. Een kadootje. Maar dit uitzicht kan me ook melancholisch maken, zeker als ik moe ben. Geniet ik er wel genoeg van? Geniet ik genoeg van het Mexicaanse zonnetje, de luxe van ons huis en alles wat ik hier om me heen zie? Ik zie zoveel fotomomentjes! Ik weet wel dat ik meer geniet als de meiden en Mark thuis zijn, ik geniet van hun aanwezigheid. Je geniet van het leven als je op de één of andere manier bewust bezig bent met het moment, zeggen ze. Dus ben ik op zoek gegaan naar een yogaklasje en heb er eentje gevonden. We doen yogahoudingen, relaxatie met aroma en een kleine hoofdmassage, ademhaling bij stromend water, met een gong waarbij een mooie wens het universum in wordt gestuurd eindigen we elke les met een kopje thee... De yogadocente is ook aromatherapeute en masseert. Kleine geluksmomentjes. Ook heb ik wat leuke plekjes in de natuur ontdekt in onze staat Puebla om samen heen te gaan. Watervallen bezoeken, paard rijden, bergwandelingen maken of verblijven in een spa. De tijd glipt tussen onze vingers door. Onze zintuigen werken hier volop met nieuwe smaken, geuren en geluiden. Dat maakt ons ook moe van alle te verwerken nieuwe indrukken. Mark werkt al een half jaar in México en wij zijn hier ook al twee maanden. En ondanks dat we moe zijn proberen we volop te genieten.

Met tranen in haar ogen stond ze op het schoolplein voor me. “Iedereen heeft zijn feestkleding onder zijn sportoutfit aan, we moeten eerst naar huis...” Maren was uitgenodigd voor het verjaardagsfeest van klasgenootje Elias - net zoals de rest van de klas, en alle ouders. Ze wilde niet te laat komen, maar de timing was erg slecht. Er was een oudervergadering van Maren’s klas gaande waar ik voor uitgenodigd was, Inden en Anthe moesten nog opgehaald worden van school. Ik wilde Maren mee laten rijden met klasgenootje Fernanda, maar dat mislukte vanwege haar missende feestkleding. De vergadering heb ik maar laten schieten en ik belde Mark of hij mij uit de brand kon helpen. Het adres van de speeltuin stond namelijk niet in mijn routewijzer….en ik was al meerdere keren de mist ingegaan met het ophalen van onze meiden bij een vriendinnetje! Mark heeft via een collega achterhaald waar de speeltuin was en ik had ondertussen Anthe en Inden opgehaald van school. Maren had zich supersnel thuis omgekleed en toen naar het feest. En wát voor een feest! Ze hadden de speeltuin afgehuurd, er was een DJ met geweldige dansmuziek, een discotent met lampen en schuim, er werden ballonnen en hippe brillen uitgedeeld, er waren twee fotografen ingehuurd en die foto’s waren daar te koop. Ze hadden een grote opblaasbare bal waar de kinderen in konden rollen met personeel erbij. En er was heel veel te eten. Ik nam plaats aan een tafel met schoolmoeders en heb me er in mijn beste Spaans ingestort. De vrouwen waren heel aardig en lieten me allerlei Mexicaanse gerechten proeven. Sommigen spraken zelfs een woordje Engels. Ik vermaakte me prima en heb wat mailadressen en telefoonnummers uitgewisseld. Normaal zie ik nooit ouders, omdat ze óf met de auto naar school komen óf ze sturen de hulp in huis. Maren’s juf kwam ook nog op het feest langs, zij komt uit Maryland, en we konden het goed vinden. Na een lange middag en twee piñata’s kapot geslagen te hebben (Maren mocht ook slaan) en een stukje van een énorme verjaardagstaart gegeten te hebben zijn we naar huis gegaan. Maren kwam meerdere keertjes tijdens het feest naar me toe rennen dat ze dit feest nooit had willen missen (waar even sprake van was) en dat ze hoopte dat alle feesten in México zo waren. Helaas moest ik haar bij het laatste uit de droom helpen; dit schijnt een uitzonderlijk feest geweest te zijn dat eigenlijk nooit voorkomt.

In een dorp zo’n drie kwartier rijden van onze stad strompelden we veel te laat de kerk binnen, we namen plaats op het achterste bankje. Helemaal voor in de kerk werd net de mis afgesloten voor Andy. We mochten meteen poseren met haar op een plechtige foto. Andy is vijftien jaar, droeg een heel nette witte jurk van zijde en had een soort bruidsboeket in haar handen. Wij hadden de eer uitgenodigd te zijn op haar “Mis quinces años” - vrij vertaald als “My 15th”. Het is een traditioneel en formeel feest voor elk 15-jarig meisje in Latijns-Amerika. Historisch gezien was een meisje op deze leeftijd huwbaar, vruchtbaar en kreeg de verantwoordelijkheden van een volwassen vrouw. Soms wordt er al jaren voor zo’n feest gespaard, zoals in dit geval. Mark’s secretaresse is namelijk een alleenstaande moeder. De viering begint altijd met een kerkdienst, gevolgd door een receptie met eten en muziek én een zelfverzonnen choreografie van de jarige job. Zo’n feest bestaat werkelijk uit één en al tradities! Normaal gesproken heeft ze zeven vriendinnen die haar escorteren en zeven jongens. Deze dragen allemaal baljurken en smokings. Tijdens dit feest had Andy geen vriendinnen en vrienden, maar tijdens haar officiële dans die ze begon met haar peetvader werd ze steeds afgetikt door ooms en neven. Een andere traditie is dat ze haar pop uit haar kindertijd (die dezelfde jurk als zij draagt) overdraagt aan een nichtje of jongere zus. In ruil daarvoor krijgt ze een boeket bloemen - als gebaar dat haar kindertijd voorbij is. Zo ook de choreografie die Andy verzonnen had. Ze danste in haar uppie een heel sensuele dans voor al het publiek in de feestzaal. (Best ongemakkelijk om naar zo’n meisje te kijken van net vijftien jaar…) Een andere traditie is dat de 15-jarige hoge hakken draagt die haar aangedaan worden door haar vader of ander mannelijk familielid. Zodra ze deze schoenen draagt wordt de wals gestart die ze danst met haar vader – in dit geval haar peetvader. Na de dans werd het champagneglas geheven voor Andy. Dit feest was niet helemaal volgens de oude tradities (ook omdat ze geen vader heeft), maar het was wel heel speciaal. Gelukkig hadden wij ons vlák voor ons vertrek naar de kerk omgekleed in nette kleding. Mark stond namelijk in zijn spijkerbroek klaar, maar ik had een tip gekregen van een afspraakje dat ik vlak ervoor had. Het feest was heel bijzonder met lekker eten, een chocoladefondue, fotografen, een heerlijke taart en goede dansmuziek. Anthe’s nieuwe vriendinnen uit de klas zijn allemaal al zestien jaar en daar hebben we geluk mee, want bij elk feest hoort een nieuwe jurk…

Geduld

The keys to patience are acceptance and faith. Accept things as they are, and look realistically at the world around you. Have faith in yourself and in the direction you have chosen.
- Ralph Marston

“Goedemorgen, u bent deze week toch al een keer geweest?” Of deze “Hallo mevrouw, u heeft toch reeds met onze directeur gesproken?” Bij Telmex kent het personeel me en dat is geen goed teken. De laatste keer hoefde ik niet eens mijn abonneenummer door te geven, ze konden mijn gegevens direct vinden in de computer! Ik ben op 21 juli voor het eerst dit kantoor ingelopen om internet, telefoon en televisie te regelen. Toen was ik nog blij en onbevreesd. Ik was die zonnige zaterdagochtend samen met Mark en een relocator. Het leek alsof het allemaal zo gepiept zou zijn – wat zijn we voor de domme gehouden! Er zijn ondertussen verschillende Telmexmannen langs geweest. Een enkele keer wilden ze binnen aan het werk, maar meestal stonden ze allemaal gebogen over een put voor onze deur. In die put ligt de bedrading van internet. Eerst was er geen plaats meer voor onze aansluiting, later bleek het niet te werken en is het kastje vernieuwd. Een kleine week later liepen er Telmexmannen rond ons huis en het toppunt was toen ik de poort op een middag uitreed en er allemaal Telmexmannen hoog in de telegraafpalen hingen! Een vrachtwagentje eronder geparkeerd met allemaal katrollen met dikke kabels. Volgens mij werd toen alles vervangen. Ik praat nu over een tijdsbestek van meerdere weken en telkens ging ik met lood in mijn schoenen weer terug naar dat Telmexkantoor om uitleg te vragen, want hoe hard er ook gewerkt werd…internet hadden we niet! Ik was dat kantoor en die enkele parkeerplaatsen voor hun deur zó zat. Maar na iedere keer weer een dag gewacht te hebben en weer teleurgesteld te zijn trok ik toch maar weer de stoute schoenen aan om boos te worden daar, of teleurgesteld, of erg vriendelijk en begripvol…. Niets hielp. Mark is ook nog na vijf weken aanmodderen langs geweest bij Telmex. Er werd beloofd dat dezelfde dag alles zou werken - natuurlijk niet! Toen Mark eind van die dag op hoge poten terug ging om verhaal te halen, zei de mevrouw dat ze hem nét wilde bellen. Het ging namelijk nog een week duren, er was ergens een kabel geknapt. Túúrlijk hebben we overwogen om over te stappen naar een andere leverancier, maar dan hebben we traag internet en daar hebben we geen zin in. Ondertussen reden we zo nu en dan naar een Italian Coffee Company of een VIPS om wat te eten en ondertussen mail te checken, de meiden hun Facebook bij te houden en ik een blog te plaatsen. Eigenlijk net vakantie… Maar ineens onverwacht stond Telmex aan de deur en hebben ze de klus afgemaakt: we zijn online!

Onlangs hebben we op alle drie de scholen een voorlichting voor ouders gekregen. Wij zijn in Nederland gewend dat zo’n avond gaat over de koers van de school, de plaats van het kind binnen de school, speciale gelegenheden voor het komende schooljaar, de vraag naar ouders voor ouderraden, voorstellen nieuwe leerkrachten of de aankoop van nieuwe leermiddelen, dat soort dingen. Deze avonden op Colegio Americano worden echter alleen besteed aan het bespreken van strafpunten. Op welke manieren kun je een falta krijgen? En wat zijn de gevolgen van een verzameling falta’s? Waar kunnen de ouders het overzicht van falta’s terugzien? Om te beginnen hebben onze kinderen elk al zo’n zeven falta’s, omdat we een dag naar de hoofdstad moesten om onze verblijfsvergunningen op te halen. Voor elk gemiste uur hebben ze een falta gekregen! Ondanks dat ik vooraf een brief met uitleg heb geschreven, ondanks dat de meiden met die brief naar de administratie en hun mentor zijn geweest en ondanks dat ze achteraf binnen 48 uur van elke leraar een handtekening hebben gehaald. Deze falta’s blijven dit hele bimester staan. Falta’s krijg je ook als je te laat komt bij de les (dat kan ook midden op de dag zijn), als je je uniform niet draagt, als je je schoolspullen niet mee hebt, als je iets in je locker bewaart dat niet onder leermiddelen valt of als je de les verstoort, je huiswerk niet gemaakt hebt, je telefoon gebruikt tijdens de les, noem maar op! In Maren’s klas mogen de kindjes niet eens gapen… De gevolgen van falta’s kunnen groot zijn. Om te beginnen nablijven op vrijdagmiddag, heb je veel falta’s dan moet je op zaterdagochtend terugkomen. Je mag niet mee naar schoolreisjes, je mag niet aanwezig zijn bij de ceremonie op het eind van het schooljaar, je krijgt een officiële registratie en een brief van de directeur en de ergste straf…je mag geen examen doen! We zaten met kromme tenen te luisteren, wat is dit voor ouderwets en achterhaald gedoe met al die regels? Na een tijdje luisteren in het leslokaaltje tijdens een gigantische onweersbui en bij elke dia hopen dat er een ander onderwerp aangeboord zou worden werd het Mark te veel. Hij móest er wat van zeggen… Zoveel aandacht voor negativiteit…is dat echt nodig? Dat blijkt dus inderdaad écht nodig volgens de juf en de ouders in de klas. Sommige oudere kinderen blijven bijvoorbeeld liever in de cafetaría zitten dan terug naar de les te gaan. We gaan het eens aankijken dit schooljaar, maar we hebben wel heel veel moeite met deze – overdreven, ouderwetse, overbodige, strenge - regeltjes. De eerste brief aan school is al onderweg over de falta’s van onze dochters. Een verblijfsvergunning ophalen bij een officiële instantie is toch een uitzondering voor het verkrijgen van strafpunten?

Heb je wel eens hardgelopen op een hoogte van 2300 meter met een stralend zonnetje erbij, uitzicht op een besneeuwde vulkaan van vijf kilometer hoog met een rookpluimpje erboven en een temperatuur van zo’n vijfentwintig graden? Dat klinkt lekker, maar is heel erg zwaar! Ik heb dat met Inden en Mark gedaan, Maren skeelerde met ons mee. De eerste keer dat Mark en ik buiten gingen hardlopen in México deden we dat in onze buurt. En dat is helemaal niet te doen. Kinderkopjes waar je je enkels makkelijk verzwikt en veel te steile straten. Buiten de wijk rijdt veel verkeer en loop je in de uitlaatgassen. Maar deze zondag hadden we een aangelegd park ontdekt waar een rondje van anderhalve kilometer uitgezet was. De route en de omgeving was helemaal goed. Onze conditie is echter op deze hoogte helemaal niks waard… Maar we geven niet op, voorlopig gaan we elke zondag sporten in dit park. Al is het alleen al voor een schoon gewassen auto voor een paar peso, een plastic beker vers geperste jus d’orange en een bak vers gesneden fruit tegenover de ingang.

Nadat haar visum al twee dagen verlopen was heeft Inden tóch na vier pogingen haar verblijfsvergunning!

Dagelijkse routine

We got to hold on to what we’ve got
It doesn’t make a difference if we make it or not
We’ve got each other and that’s a lie for love
We give it a shot
Take my hand and we’ll make it, I swear
Livin’ on a prayer
- Bon Jovi

Sinds de scholen zijn begonnen in México krijgen we een dagelijkse routine. We staan onontbeerlijk vroeg op. Mark staat zo vroeg op, omdat hij ruim een uur naar zijn werk moet rijden in een andere staat. En de kinderen staan zo vroeg op vanwege het schoolrondje dat we iedere dag rijden. De meiden zitten elk op een andere school op een andere locatie in de stad. Ik rijd eerst langs Anthe’s High School, want zij begint om kwart voor acht. Ik drop haar iets eerder, want de bel van Inden’s Junior High School gaat om vijf voor acht. Haar school is het meest ver. Daarna rijd ik terug naar Maren’s Primary School waar het hek sluit om acht uur. En dat je er dan echt niet meer in kan hebben we al ondervonden toen ik bij Inden even mee naar binnen ging om wat dingen voor haar te regelen en we dus een enkel minuutje te laat kwamen op Maren’s school. Het grote zwarte hek was gesloten! Ik heb aan de bewaker uitgelegd dat ik drie dochters heb en drie locaties langs moet rijden en als het dan geregend heeft of een weg is afgesloten…. Ze moest het eerst aan haar manager vragen en vijf minuten later mochten we er dan bij God’s gratie in! We voelen ons als gezin erg verbonden met elkaar, omdat we steeds tegen nieuwe dingen aanlopen en samen naar creatieve oplossingen zoeken. Een SMSje van Anthe dat ze morgen een labjas nodig heeft, een slapeloze nacht van Inden omdat ze strafpunten krijgt als ze morgen geen witte multomap mee naar de les neemt en Maren die een overjas nodig heeft voor haar lessen “Art” . Tot nu toe lossen we het steeds samen op. We voelen ons anders omdat we er zo uitzien en de taal niet perfect beheersen en daarom wel eens iets verkeerd begrijpen. Zoals Maren die in haar uniform de eerste maandag haar schoolbenodigdheden ophaalde, Inden die haar eerste dag helemaal geen tas met schoolbenodigdheden had terwijl haar klasgenootjes die wel hadden en Anthe die een paar dagen geen kluisje had en een week een Spaans rooster volgde in plaats van Engels… Mark en ik voelen zo met ze mee ondanks dat ze het helemaal alleen moeten doen op school. We zijn zo trots op ze zoals ze het allemaal klaren. Bij het ophalen na schooltijd is er een nieuwe wereld voor me open gegaan. Honderden auto’s die allemaal langs dezelfde plek willen rijden (zoals bij Inden) om je kind te laten instappen of nog erger; allemaal tegelijk willen parkeren en na het ophalen tegelijk willen wegrijden van een grote parkeerplaats (zoals bij Maren). Ik moet daar nog een stressvrije vorm in vinden… Na schooltijd stropen we voorlopig winkels af op zoek naar alles wat ze voor school nodig hebben. Of Anthe gaat met buurmeisje Ana Cristina en haar oma’s chauffeur zelf de stad in om schoolboeken te kopen.

Steeds meer vlekken die niet verdwijnen, waar moet dat heen? Mijn nieuwe wasmachine is zo’n enorm grote Amerikaanse waar 13 kilo in kan en waar zo’n grote spiraal in het midden zit. Ik keek er bij aankoop niet van op, in Amerika waste ik ook er ook jaren mee. Maar nu krijg ik flashbacks uit die tijd… Vlekken gaan namelijk niet uit de kleding. Ik heb een hele rij met wasmiddelen staan naast een fles chloor voor de witte was en veel vlekkenreinigers. Maar ik zie mezelf na het strijken steeds weer stapeltjes maken van kleding die we niet meer aankunnen… Teveel vlekken. Ik word er een beetje wanhopig van. Ik mis mijn stukje ouderwetse ossengalzeep! De wasmachine kan niet eens met heet water wassen - opties zijn alleen koud, lauw en warm water. En dan heb ik er ook een enorme wasdroger naast staan voor 17 kilo wasgoed. De droogste stand is handdoeken, maar die zijn dus echt niet gortdroog als ze eruit komen. Nu hang ik mijn wasgoed vaak in de open patio te hangen, dus dan droogt het lekker. Maar we hebben de laatste tijd verschrikkelijke regenbuien vanwege het orkaanseizoen, dus een wasdroger is dan wel een uitkomst. Ik denk aan ons wasgoed in Perú. Dat kwam zó schoon terug van de wasserij, zo schoon was het nooit geweest. Volgens mij werd het daar op de hand gewassen. Enige nadeel daar was dan wel dat we elke keer een kledingstuk misten. Tja, ik zie geen andere weg dan accepteren dat we in Latijns-Amerika leven en kennelijk dus met bevlekte kleding… Daarentegen hebben we nog nooit in ons leven in zoveel badschuim gebadderd als in ons nieuwe bubbelbad! We voelen ons als Floddertje in het verhaal van Annie M.G. Schmidt…hoeveel schuim komt er nog voordat we de glazen douchecel in onze badkamer (de glazen telefooncel in het verhaal) in moeten vluchten?

Ciudad de México is een stad waar 22 miljoen mensen leven. Tot niet zo lang geleden was D.F. - zoals iedereen het hier noemt: Distrito Federal - de grootste hoofdstad van de wereld. Een stad van tegenstellingen. Een stad met glanzende splinternieuwe zakentorens tegenover eeuwenoude kloosters en ruïnes, een stad met de meest hippe restaurants en de meeste eetstalletjes op straat. De stad met veel snelwegen en ongelofelijk veel files, maar ook wekelijkse autovrije dagen aan de hand van je eerste nummer van je kenteken. Een stad die bol staat van de criminaIiteit, maar waar het ook stikt van de politie op straat en beveiliging in winkelcentra. In die vibrante stad moesten wij onze verblijfsververgunningen ophalen. De chauffeur van Mark’s werk bracht mij en de meiden erheen. We werden voor de deur van het drukke kantoor afgezet. Daar werden we tussen al die honderden wachtende mensen in de hal opgehaald door een advocate. Zij nam ons mee naar de ellenlange rij en daar stonden wij ineens vooraan…. Ik voelde alle ogen in mijn rug priemen en voelde me heel ongemakkelijk. Een rijke blanke met drie blonde dochters die niet uren in de rij hoefde te staan, maar bijna direct na aankomst werd geholpen. Ik ging er vanuit dat alles goed geregeld was en dat we snel weer buiten stonden (voor de verandering), maar er was een foutje ingeslopen. Dus stonden we met maar drie verblijfsvergunningen buiten, die van Inden moest opnieuw gemaakt. Waarom zou ook alles in één keer goed zijn? We hadden drie uur gereden om er te komen en we moesten ook nog drie uur terug. Gelukkig werden we voordat we terug gingen afgezet bij de ZARA en hebben we daar flink inkopen gedaan. De chauffeur heeft ons daarna afgezet op Mark’s fabriek waar we precies op tijd waren voor de voetbalwedstrijd. Onze aanwezigheid mocht echter niet baten, Mark’s team werd vierde…

Moedig

Je kunt niet moedig zijn wanneer er alleen maar leuke dingen met je gebeuren.
- Mary Tyler Moores

Reizen en avontuur maakt ons blij en nieuwsgierig. Dat we die eigenschap overgebracht hebben op de meiden dat zien we wel. Maar dat onze kater ook behept is met dit gen, dat weten we nu. Jesús, die bij ons in het wijkje werkt als nachtportier, tuinman, klusjesman en hij brengt ook onze post rond, vertelde dat hij Woester gezien had bij een ander huis. We waren blij en vooral hoopvol dat we hem weer zouden zien. Een paar dagen later hoorde Mark - tijdens zijn zoektocht naar Woester - van een bewaker van het restaurant bij de watermolen dat hij de avond ervoor Woester gezien had, scharrelend op zoek naar voedsel. Dat past helemaal in Woester´s plaatje, want hij heeft nog nooit in zijn leven een vogeltje of een muis gevangen! Toen we de volgende avond met zijn vijfjes gingen zoeken waren we gewapend met zaklampen, lange mouwen en pijpen tegen de muggen, een kattentas, muggenspray, kattenvoer en vol goede moed. Struinend langs de rivier en door de eeuwenoude tuin achter het statige pand aan de rivier zag ik overal prachtige antieke ornamenten liggen, verwaarloosd op de grond. Mijn handen kriebelden om iets mee te nemen, maar dat heb ik niet gedaan. We hebben Woester geroepen en op hem gewacht. We hebben de plek gezien waar hij zijn eten vandaan haalde. Een afvalplek voor het afval uit het restaurant, we zagen de kippenbotjes liggen… Het stikt in die oude tuin van de holletjes en verstopplekken voor Woester. Al met al misschien 150 meter van ons huis. Woester wilde niet gevonden worden, hij had zijn eigen avontuur. Toen we weer thuis waren na een week vakantie had de tuinman hem gezien. We hadden voer buiten bij de voordeur gezet en dat was de volgende dag op. Toch maar weer zoeken dan, bij schemer dit keer. (Hij was toen tweeënhalve week weg.) En díe keer kreeg ik bij elke keer dat ik zijn naam riep een miauw als antwoord. Tossie – die zó moedig is geweest in haar eentje – liep met me mee en daar kwam ons kereltje ons tegemoet. Eerst zei Tossie hem gedag en daarna besnuffelde Woester mijn gezicht. Ik kon hem optillen (ik merkte dat hij zéker een kilo minder woog!) en nam hem in mijn armen mee naar huis. Meiden kwamen uit bed rennen, Woester was thuis!

Een heel stoere moest het worden, dat wist ik zeker. Het liefst een avontuurlijke Defender of Landcruiser maar die zijn hier niet te koop. Een heel oude vierkante Chrysler of GMC leek me ook wel wat hebben. We zien hier ook nog veel Volkswagenbusjes rijden (voor 1000 euro heb je er al één!) die je natuurlijk heel romantisch in een hippystyle kunt oppimpen door er vrolijke bloemen op te schilderen. Mark en ik kwamen er samen niet goed uit. Ik wilde een heel oude bak die makkelijk gekrast en gedeukt kan worden en Mark wilde een betrouwbare net-niet-nieuwe auto zodat ik nooit langs de weg zou komen te staan met pech… En toen vond ik een stoere auto, niet zo heel oud, met een achterdeur die gewoon als een deur open gaat en ook met zo´n stoer reservewiel erop. Mark vond hem warempel ook leuk en toen begon de ellende. Dan heb je namelijk je oog op zo´n auto laten vallen en dan wil je hem hebben. Eerst moest de prijs onderhandeld worden en een check of het geen gestolen auto was en of de auto geen botsingen had gehad. Toen we zover waren dat we de auto wilden kopen bleken de papieren onvolledig. Voor mij onbelangrijk, maar zonder de juiste papieren kun je je auto niet meer verkopen hier in México. Na onze vakantie zou alles gereed zijn werd ons beloofd en dat was ook zo. Na de banktransfer dachten we dat alles eindelijk rond was, maar dat was natuurlijk niet zo. We moesten naar een officiële instantie die niet bepaald meewerkte. Na een wachtrij van anderhalf uur hoorden we dat we niet de juiste papieren compleet hadden. Weer naar huis dus, alle papieren in orde gemaakt en een paar dagen later ben ik met een mooie brief van Mark en de inmiddels dikke papierstapel terug gegaan. Oeps, Mark´s brief met autorisatie had door een notaris opgemaakt moeten worden en niet door zijn secretaresse! Wéér ongedane zaken naar huis gekeerd… Mark heeft heel moedig weer een bezoek gebracht tijdens zijn werktijd en wéér bleek er een detail niet kloppend. Nu moet eerst het adres van onze bankrekening aangepast worden naar ons nieuwe adres, wat alleen kan als we een bewijs hebben van ons woonadres. En dat maakt het wat moeilijker, want noch gas, noch licht, noch water staat op onze eigen naam! (Internet, telefoon en televisie hebben we nog steeds niet.) Alles is tot nu toe via-via op een ander zijn naam gezet, hoezo corruptie? En hoezo is het onmogelijk om ons alles in één keer uit te leggen, waarom gaat alles zo ongelofelijk inefficient?

Anthe zit al een week op school, in de eerste klas van “prepa”, voorbereiding voor de universiteit. Ze heeft alle vakken in het Spaans. Ze zijn al een week bezig om haar rooster om te zetten naar zoveel mogelijk vakken in het Engels. Tot nu toe zijn ze er nog niet uit gekomen. De eerste week kon je alle leerboeken op school kopen, die week is nu voorbij en Anthe heeft nog geen boek kunnen aanschaffen… Niet echt efficient allemaal. De jongens op haar school zijn dat echter wel! Anthe hoorde tijdens een lunchafspraakje met wat meiden uit haar klas welke jongens allemaal interesse hebben in haar... Ik zag haar afgelopen week even lopen op school toen de bel ging: een hele sliert donkere Méxicanen liep achter haar aan. Die laten er dan kennelijk dus geen gras over groeien!

Avontuur

It is very difficult to generalise. Everyone's adventure is original.
- Bernard Pivot

“Laat hem onder geen beding los!” heb ik gedacht en geroepen tegen Anthe. We tuimelden in de rondte door meters hoge, krachtige golven. De knalrode Coca-Cola drijfband schoot alle kanten op en nam alle vormen aan. Ik hield hem met al mijn krachten vast, ik voelde dat Anthe los gelaten had. Eenmaal boven water, happend naar lucht en boerend van ingeslikt zeewater zag ik Anthe boven water komen. “Daar komt er nog één, mam!” gilde ze. Ik zette me schrap. Zodra de golf voorbij was, zwommen we met al onze krachten bij de rotsen vandaan richting het strand. We waren afgedreven met de drijfband en begaven ons op een gevaarlijk stuk in de Stille Oceaan. De hoge, sterke golven bléven komen, ik kon bijna niet meer… Zo leuk als die golven leken toen we nog rond dobberden, hoe gevaarlijk en uitputtend leken ze nu! En er leek geen eind aan te komen. Achteraf hebben we allebei het gevoel gehad dat we voor twee zwommen en dat we alleen die band voortrokken, zo zwaar was het om tegen de stroom in te zwemmen. Maar door ons mee te laten rollen door elke golf en tussendoor te zwemmen zijn we veilig en opgelucht – maar helemaal uitgeput – op het strand neergeploft. Het strand ziet er heel idyllisch uit: wuivende palmen langs het witte strand, stoere rotsen aan beide kanten, grote schelpen in het zand en een azuurblauwe, warme zee waarvan de hoge golven met spierwitte schuimkragen op het strand rollen. Puerto Escondido staat bekend om deze baaien en om zijn hoge golven. Een enorme zwart-blauwe plek op mijn arm en veel spierpijn herinneren me aan ons spannende avontuur. Geen drijfband meer in zee. We springen, zwemmen en duiken in de golven – veilig op onze eigen krachten.

De weg naar de kust vanuit het hooggebergte waar Puebla ligt is lang en heel avontuurlijk. Door hooggebergte Sierra Madre Oriental reizen we eerst in een paar uurtjes naar de oude, schitterende koloniale handelsstad Oaxaca. We zien het landschap veranderen van roodzandig en vrij droog naar zeer vruchtbaar en groen. Oaxaca ligt in een dal omgeven door bergen. Vanuit de inheemse dorpen in de omringende bergen komen iedere dag duizenden marktkooplui naar de stad om hun koopwaar te verkopen. Het centrum bestaat uit monumentale, barokke gebouwen die de Spanjaarden hebben opgericht om hun stempel te zetten in deze streek. Uiteraard trekken wij een paar markten over en kopen wat souveniers. Mark proeft gefrituurde insecten, we drinken de lekkerste chocolademelk van de wereld en we kopen kaas en vers fruit. Overal op straat lopen indiaanse vrouwen in hun gekleurde huipiles met fraaie borduulsels vol symbolische figuren. De volgende dag reizen we verder door de Sierra Madre naar de kust – zes uur lang haarspeldbochten! De omgeving verandert langzaam naar tropisch: steeds meer bananenbomen, wit zand en huisjes met rieten daken. Er worden langs de weg veel kokosnoten verkocht. Hier in Puerto Escondido hebben we een sfeervol persoonlijk hotelletje met zwembad en lopen we in tien minuten naar de Verborgen Baai.

Ongeveer tien kilometer hier vandaan ligt het mooiste natuurgebied van deze kust, waar we hebben gekayakt. Vogels uit het noorden overwinteren hier in deze Laguna de Manialtepec. Het meer wordt omringd door mangrovebomen die alleen groeien aan een kust met warm zeewater waar ze het zand vasthouden met hun enorme wortels. We zagen babypelikaantjes die net uit hun nest stapten… Ook hebben we een gedurfde tocht gemaakt op paarden. Door de jungle trokken we naar een heilzame warmwaterbron van Atotonilco. Echt een prachtige tocht waarbij we meermalen een rivier moesten oversteken op de rug van een paard. Mark wilde bij de eerste oversteek zijn schoenen droog houden, maar raakte bij die bewegingen een gevoelige plek van zijn paard aan. Het gevolg was een steigerend paard in de rivier en Mark die hem niet kon bedwingen en dus in het water belandde! Spectaculair! (zie foto in ons album) En tóch zijn wij na het zien van deze actie van papa heel stoer het water ingestapt. We zagen veel vogels en vlinders onderweg - met op de achtergrond die groen begroeide bergen… Erg indrukwekkend.

De eerste keer stonden we vroeg klaar op een strandje om met een bootje op dolfijnenjacht te gaan. Om acht uur ´s ochtends zou besloten worden of we daadwerkelijk zouden vertrekken. Vanwege de wind die verkeerd stond en die te hevig was hebben we nog een kort stukje gevaren, maar het bootje vlóóg zowat bij elke hoge golf de lucht in en dus zijn we zonder resultaat terug gekeerd.(alleen een zeeschildpad zwom voorbij…) Wat we toen nog niet wisten was dat diezelfde avond zich een gigantische regen- en onweerstorm ontwikkelde als gevolg van orkaan Ernesto aan de andere kust van México. Het water kwam met bakken uit de lucht! Diezelfde avond besloten we een dag eerder richting huis terug te rijden – geen dolfijnen voor ons deze keer.Onderweg door de regen zagen we de resultaten van de nachtelijke, heftige waterval. De weg was op een paar stukken gewoonweg afgebroken en weggespoeld aan de zijkanten van het asfalt! Meermalen was er een versperring door grote stenen en zand dat op de weg gestroomd was of een flink ondergelopen weg waar we doorheen moesten of een afgebroken boom dwars over de weg. Langs de weg zagen we ondergestroomde maïsvelden of huisjes. Beelden die we voorheen alleen van het journaal kenden. We hebben úren gedaan over de enige kustweg die er was… Er werd ons geadviseerd om onderweg aan militairen te vragen of de weg door de bergen niet afgesloten was. Uiteindelijk hebben we een andere route door de bergen genomen - een meer zekere en veilige weg met minder haarspeldbochten maar vreselijk meer kilometers….

Puerto Escondido – 10 augustus 2012

Wachten

Alles komt op tijd voor hem die wachten kan.
- Francois Rabelais

Wachten…het lijkt wel of we de laatste weken niets anders doen. We wachten al bijna vier weken op onze inboedel, maar eigenlijk al meer dan zes weken sinds toen de inboedel vertrokken is op een groot schip. We wachten nog steeds totdat de inschrijvingen voltooid zijn op het Colegio Americano. Nu blijkt dat Anthe’s rapport met cijfers officieel vertaald moet worden via een vertaalbureau en gelegaliseerd moet worden via een notaris. Als we dit toch allemaal wisten toen we nog in Nederland waren! We wachten op ons visum om in Mexico te kunnen blijven. We hebben speciale fotootjes laten maken voor op de kaartjes en Mark’s secretaresse zorgt dat het klaar komt. We hoeven ze daarna alleen nog maar op te halen in Ciudad de Mexico, daar maken we dan maar een dagje van. Ik heb namelijk ontdekt dat ze daar een Zara hebben – naast prachtige musea en tempels van Azteken en Maya’s. We hebben onlangs een middag geshopt in de grootste en modernste mall van Puebla nadat we erachter kwamen dat Anthe in de bovenbouw geen uniform meer aan hoeft. Je moet maar een goede reden hebben om te winkelen, nietwaar? Maar voor kleding kunnen we daar niet makkelijk slagen…. Waar wachten we nog meer op? We hebben gewacht op de levering van gas en dat bleek met dé juiste connecties in een week geregeld te kunnen zijn.

We wachten al een hele tijd op draadloos internet en TV in ons huis. Ik was afgelopen week even langs het kantoor van Telmex gegaan om te vragen hoe het zat. Een enorm groot kantoor en welgeteld vijf parkeerplaatsen aan een enorm drukke vierbaansweg. Alles stond dubbel geparkeerd, of meer. Ik kon er dus mijn in ziens niet parkeren. Er stond een mannetje druk te fluiten naar iedereen, dus ik vroeg hem wat ik moest doen. Ik durfde mijn auto daar niet achter te laten – pontificaal voor alle geparkeerde auto’s en naast langsrazend verkeer. Ik bleef maar even wachten en toen werd ik met zijn fluitje naar een plekje ontboden. Meteen werden er allemaal auto’s achter geparkeerd, maar na mijn bezoek en met de hulp van het fluitende Mexicaantje ben ik er weer uit gekomen…pffff. Van alle commotie stond ik daarna op een bizar groot kruispunt toen alle auto’s gingen rijden! Oeps, ik had weer zo’n absurd ver stoplicht achter iets groens niet zien hangen! En nu, nu wachten we op de terugkomst van onze kater. De katten zaten al drie weken in ons huis opgesloten. Afgelopen week had ik ze dus voor het eerst los gelaten in onze tuin. Compleet tegen mijn verwachting in bleef het kleine katje in onze buurt en ging onze oude, bange kater de hort op. Hij verdween heel langzaam steeds verder tussen de bananenbomen en ander junglegroen. Na veel geroepen te hebben zijn we toch maar naar het hotel vertrokken. De volgende ochtend verwachtte ik hem hongerig bij de deur, hij had speciaal voor zijn avontuur nog geen voer gekregen. Geen kat stond te wachten, ook die middag niet toen het weer eens ongenadig hard regende vanwege het orkaanseizoen waar we inzitten. En ook niet na mijn zoektochten langs de rivier en door tuinen, en na het ophangen van flyers in de buurt. Wij wachten dus al zes nachten… op de terugkomst van onze lieve Woester.

Zo staan ze er, en zo zijn ze verdwenen. Ik heb het over de kraampjes met een vrolijk gekleurd zeil erboven. Rond lunchtijd en avondeten komen ze overal tevoorschijn. Eenvoudige kraampjes met een tafel en een feestelijk gekleurd kleedje erover en wat simpele stoeltjes. Wat mensen staan erachter te kokkerellen en te bakken. Ze staan bijna op elke hoek en zeker in elke grote straat. Ze lokken me. Het ziet er gezellig uit en er staan of zitten altijd mensen te eten. Je kunt er voor weinig peso’s lekker eten. Denk ik. Ik heb het nog steeds niet gedurfd. Inden en ik zijn allebei een nacht ziek geweest en we denken dat het door het eten komt. Blaadjes sla die gespoeld zijn met leidingwater of ijsblokjes van leidingwater… Het eten in het hotel is lekker en veilig, maar geenszins Mexicaans. Na zoveel weken raak je een beetje uitgekeken op de kaart en het buffet. Ondanks dat ze er elke dag zoveel werk van maken, vooral de toetjes. Het dessert wordt prachtig opgemaakt met gedraaide chocola en figuurtjes. Op een middag hadden ze een geweldig werkstuk gemaakt van bonbons en een chocoladetoren. We waren laat bij het buffet en toen we bijna als laatsten op wilden stappen durfde Anthe te vragen of we het hele gevaarte mee mochten nemen naar onze kamer. En dat mocht! Chocolade (cacaobonen) is hier in Mexico door de Maya’s ontdekt, maar ze beheersen de kunst van chocolade maken vandaag de dag nog steeds! Dat er bij mij geen kilo bijkomt en er nog steeds wat af gaat, daar zijn twee redenen voor. Wij wonen nu op 2300 meter waardoor je vertering trager wordt en je minder behoefte aan eten hebt. En we eten elke dag veel verse ananas (en ander tropisch fruit zoals guave, papaya en cactusvruchten) en ik heb gehoord dat vooral ananas bijdraagt aan een goede vetverbranding en vochtafdrijving?

Vandaag is onze inboedel uitgeladen. Het huis krijgt meteen een karakter!

Nieuwe gewoonte

The habit of courtesy, when once required, is almost impossible to get rid of.
- Robert Lynd

In landen in Afrika is het de gewoonte om elkaar niet in het openbaar te kussen of aan te raken. Dat is onfatsoenlijk, dat doe je nu eenmaal niet. Hier in Midden-Amerika wordt juist heel veel gezoend en omhelzingen zijn aan de orde van de dag. Als je elkaar voor het eerst ontmoet krijg je de eerste kus. Zodra je elkaar dan weer ontmoet volgt een omhelzing. We zijn pas een paar weken in México en we kennen nog nauwelijks mensen zou je zeggen, maar we hebben al heel wat kussen en omhelzingen mogen ontvangen! Gelukkig had Paco mij al ingelicht over dit warmbloedige fenomeen. Hij vertelde ook dat als je onverhoopt je arm, schouder of gezicht terug trekt je iemand heel erg in het openbaar kunt beledigen. Ik had de meiden hierover ingelicht, want Nederlanders zijn juist heel terughoudend met het zoenen en aanraken van vreemden. Wat de meiden betreft geven we ze altijd mee niks tegen hun zin te doen. En dat geldt hier natuurlijk net zo, maar vergeet de gewoonten en spontaniteit van dit land niet. En zo komt het dat Anthe haar eerste zoen op haar wang te pakken heeft van de jonge slotenmaker van dit hotel die ze buiten tegenkwam. En ik een zeer uitgebreide omhelzing ontving van juf Nora toen ik terugkwam op school om de rapporten te brengen. Ik merkte dat Juan, de schilder in ons huis niet goed wist hoe hij mij moest begroeten toen ik hem de volgende ochtend weer zag. Om ons uit de brand te helpen stak ik hem de hand uit “¿Qué tal Juan?” Sindsdien schudden we elkaar de hand. Toen we laatst gingen ontbijten met Mark´s collega en zijn vrouw en dochter Isabella werden er ook zoenen uitgewisseld bij de eerste kennismaking en een omhelzing toen we uit elkaar gingen. Mexicanen raken elkaar graag en veel aan, dat hoort bij hun macho-cultuur. Mannen zoenen en omhelzen elkaar ook. Ik vind het heel goed bij de warme (en macho-)cultuur van dit land passen, maar ik kan me ook meteen afvragen wie kus je nu wel en wie kus je niet?

Voor mijn examen dat ik afleg in december moet ik verschillende fotoseries maken. Uiteraard wil ik van de bijzonderheid gebruik maken dat ik in México woon. Eén van de examinatoren adviseerde mij om dicht bij mezelf te blijven. “Maak de foto´s bij wijze van spreken om de hoek bij je huis”, zei hij. En nu we een paar weken hier zijn denk ik mijn onderwerp gevonden te hebben. Wat ik hier allemaal niet zie in de laadbak van auto´s en vrachtwagentjes! Laatst zag ik een groot Mariabeeld in een klein vrachtwagentje waarvan de achterbak van hout in elkaar getimmerd was. Ook stak er een man over met een steekkarretje volgeladen met terracotta potten en pannen. Op weg naar school zag ik een oude Volkswagen kever met een rolstoel achterop gebonden. Afgelopen week heb ik een heel grote boom in een achterbak gezien en een fiets met een enorm grote, ronde rieten mand achterop vol broodjes. Ik zag schattige vrachtwagentjes gevuld met allemaal knalroze lege waterflessen, groene watermeloenen of simpelweg gevuld met opeengestapelde mensen! De vrachtwagentjes zijn over het algemeen klein – zoiets als van de SiSi-reclame – en dan met een zelfgetimmerde laadbak. Typisch van hier denk ik, en zeker de achtergronden die je op straat ziet. De muren zijn hier in de mooiste kleuren geschilderd vaak met reclames die je toeschreeuwen in allerlei felle kleuren.

We hebben heel wat te stellen met de bureaucratie hier. Op de school van de kinderen zijn we al heel wat keertjes geweest en we krijgen bij elk bezoek een ander verhaal te horen over de toelatingseisen van de kinderen. Toen we hier de allereerste keer waren in januari van dit jaar, was de toelating volgens hen een eitje. Kinderen moesten een kort gesprekje in het Engels en Spaans houden, maar dat was voor de vorm. Nu bleek uit de laatste gesprekken dat Inden en Anthe een flink examen moeten doen. Inden en Maren hebben vorige week ook een examen van 1,5 uur gedaan. Vóór het examen bleken hun rapporten niet rechtsgeldig te zijn, want ze zijn in het Nederlands en er staan geen cijfers op. Dat hadden ze uiteraard tijdens één van de eerdere gesprekken door kunnen geven, want nu zijn we reeds hier. De school in Breda is dicht voor de zomervakantie. Gelukkig heb ik één van de directrices op haar vakantieadres kunnen bereiken en zij zal spoedig een vertaling maken en dit opsturen via DHL. Heel fijn! De geboortebewijzen moest ik afgelopen week op school brengen. Ik verwachtte het ergste…een officiële vertaling ofzo, maar dat is tot nu toe nog uitgebleven. Maar ik heb nog geen officiële inschrijving gedaan, dat is pas na de examens aan de orde! Het toppunt van bureaucratie is echter de aansluiting van gas in ons huis. Maxigas heeft een monopolie-positie hier en dat merkten we toen we een afspraak hadden op hun kantoor. Alles draait daar om politiek, contacten en geld. Het controleren van onze installatie moet volgens het meisje achter het bureau twintig dagen duren. We storten daar ter plekke in, ook de mevrouw die ons begeleidt en dat laat ze goed merken. Wat een theatrale vrouw! Ze heeft twee mobieltjes en probeert iedereen te bellen die maar enige invloed heeft binnen dit bedrijf. De verhuurder van ons huis gaat zich er ook mee bemoeien en heeft een kennis hoog in de boom bij Maxigas benaderd. Dit tumult vindt plaats met zoveel mimiek, gefluister en in supersnel Spaans gesproken dat ik er geen snars van snap. Als iedereen buiten staat te bellen en ik alleen met het meisje aan haar bureau zit zegt ze dat het niet moeilijk is een nieuw contract af te sluiten, maar dat het een politiek spel is. Het maakt me een beetje angstig, hoe lang zou het duren voordat we gas hebben?

Volle concentratie

You've gotta dance like there's nobody watching,
Love like you'll never be hurt,
Sing like there's nobody listening,
And live like it is heaven on earth.
- William W. Purkey

Met twee handen aan het stuur, volle concentratie, radio uit en de drie meiden achterin die meekijken naar de winkel die we zoeken. We zijn op pad voor kattenvoer... De grote doorgaande wegen zijn driebaans waarvan de rechterbaan voor geparkeerde auto's is en voor gekleurde personenbusjes die overal stoppen om mensen in en uit te laten. De andere twee banen zitten vol diepe gaten in het asfalt die je moet proberen te omzeilen, want die zijn zo diep dat kan niet goed zijn voor je auto. Die gaten zie je trouwens niet meer tijdens een tropische regenbui, doodeng. De stoplichten zitten overal verstopt. Soms hangen ze zichtbaar boven de weg zoals in Amerika, maar vaker nog zitten ze verstopt achter groen van bomen. Het lijkt wel een spelletje "zoek de stoplichten". Bij de stoplichten op grote kruispunten verkopen mensen bloemen, speelgoed of ijs. Vaak bedelt er iemand in een rolstoel of met één arm. Ook zien we regelmatig een clown met vuur jongleren tijdens het wachten. Verder is er in Puebla een spoorlijn die veel wegen kruist, natuurlijk zonder hefbomen of knipperende lichten. Ik vind het doodeng om daar over te steken met de auto, hoe weet je nu of de trein eraan komt? En dan vergeet ik nog de enorme verkeersdrempels te noemen die je nauwelijks ziet omdat de geel-zwarte verf allang is verbleekt. Mark had ons de weg gewezen naar de winkel, maar hij had zich vergist achteraf. Dat maakte het heel avontuurlijk, want ineens reden we tussen een soort kleurige marktkraampjes met veel mensen en muziek. Daar word ik altijd heel blij van, dus heb ik mijn auto heel brutaal op een vaag veldje geparkeerd (dat zou papa nooit doen, mam) en hebben we onze waardevolle spulletjes eruit gehaald en zijn we op pad gegaan. We hebben ook kattenvoer gekocht, dus missie geslaagd. Een high-five met z'n allen en toen zijn we naar ons huis gereden. Met ons nieuw aangeschafte routewijzer, dat dan weer wel.

Ons eerste poststukje op de mat is het tijdschrift van Vereniging Eigen Huis. Ik had liever iets spannenders dan dit gezien, maar het geeft aan dat de post bezorgd wordt in ons nieuwe huis. We hebben namelijk geen brievenbus.... De post wordt bij het hek afgegeven aan de portier en ik vermoed dat hij het rondbrengt bij de vijf huizen achter het hek. Onlangs had ik een dag culturele voorlichting van Paco, een gepensioneerde Mexicaan die veel zaken gedaan heeft over de hele wereld. Hij vertelde mij over de gebruiken en de geschiedenis van dit land. Ik had maar een vraag aan hem en die kon hij niet beantwoorden! Hoe ziet hier een brievenbus eruit en waar kopen wij postzegels? Hij wist het niet. Niemand gebruikt een brievenbus, want post komt toch niet aan. Hmmm, raar. Je moet soms toch wel eens iets versturen?, vroeg ik radeloos. Heb jij dan geen scanner?, was zijn antwoord. Alles wat zakelijk is wordt dus gescand of per FedEx of UPS verstuurd. Ik ben heel ouderwets of noem het een romanticus, maar er gaat toch niets boven een handgeschreven verjaardagskaart of een lange brief op je deurmat? Op Paco's advies ben ik maar eens gaan googlen - direct toen ik weer op de hotelkamer was. Het is ongelofelijk...maar er is in deze grote stad maar één postkantoor, gelegen in het historische centrum. Ik zal hem zeker eens bezoeken, maar ik vermoed dat het een postkantoortje is voor toeristen om hun vakantiekaartjes te posten.

Zondag hebben we door het historisch centrum van Puebla geslenterd, ik en de meisjes. Mark is voor een week naar The States vertrokken om klanten te bezoeken. De avond vooraf aan de zondagsmarkt heb ik met Mark proef gereden. Op die bewuste zondagochtend heb ik de auto geparkeerd in een parkeergarage vlakbij de grote kathedraal. Natuurlijk begreep ik niet meteen hoe het werkte, maar daar kwam ik snel genoeg achter. Je stapt dus bij de ingang uit je auto, de meneer parkeert de auto. Bij het ophalen betaal je eerst bij de kassa, daarna wordt je auto opgehaald en voorgereden. Je geeft die meneer een fooi (dat zag ik toevallig een ander doen) en dan stap je allemaal ter plekke in en rijd je weg. Zo makkelijk ging het van de week niet toen iemand anders mijn auto voor het hotel had geparkeerd op een helling... Toen ik de auto wilde wegrijden schokte hij iedere keer een stukje naar voren zodat ik zowat op een andere auto zat. De auto is een automaat en van die handrem (bij je voet?!?) begreep ik niet veel. Net als van de Spaanse teksten die steeds in mijn schermpje verschenen. Meiden waren niet blij achterin, dus ben ik de auto uitgestapt en heb ik iemand uit het hotel gevraagd mijn auto eruit te rijden. Een afgang. Ze kennen me er toch al, want laatst had ik op een avond de voordeur op het slot gedaan. De volgende ochtend liep ik via de schuifdeuren de tuin in naar het ontbijt. Eenmaal terug kon ik de voordeur niet in en de schuifpui had ik ook gesloten.... Weer moest iemand van het hotel mij uit mijn benarde positie bevrijden. Over bevrijden gesproken..van de week zat er ineens een grote groene salamander in de badkuip van ons huis!

Boem...knal!

Just because everything is different doesn´t mean anything has changed.
- Irene Peter

Boem!, hoorden we. Gevolgd door een harde knal van een ontplofte autoband. Wat een slechte timing: één dag voor onze verhuizing naar México! Ik zat met de drie meiden in de auto op weg naar Utrecht om de gezondheidsverklaringen van onze poezen te legaliseren. Toen ik flink gas gaf om het stoplicht te halen ging er een Engelse bus naar links op een plek waar dat helemaal niet mag en kan. Ik moest in een seconde beslissen of ik de bus zou rammen, een lantaarnpaal of er proberen tussendoor te laveren. Maar daarvoor moest ik wel op een vluchtheuvel knallen met vijftig kilometer per uur. Dat laatste heb ik gedaan waarbij de voorband ontplofte. We waren allevier ongedeerd. De Engelsman was bang zijn baan te verliezen en wilde de politie er buiten houden. Ik heb me dus af laten kopen voor honderdvijftig euro (om de band te verwisselen) en hij heeft het thuiskomertje eronder gezet. Het ongeluk gebeurde vlak voor de deur van mijn vriendin. Ze bood – als een ware beste vriendin – haar auto aan om naar Utrecht te rijden. Na een kopje Beschermengel-thee zijn we weer op pad gegaan, in haar auto mét open dak! Na de papieren van de katten geregeld te hebben gingen we zwemmen met mijn vriendinnen die ik nog ken uit Madrid. Ik was daar zo lekker ontspannen dat ik gewoon vergat dat we de volgende dag emigreerden. Die avond heb ik onze auto geschorst uit de wegenbelasting heb hem met het thuiskomertje in de boerderijschuur gezet waar hij de komende twee jaar blijft staan.

Overweldigend. Ik kan geen ander woord bedenken. Ons ontvangst en eerste indrukken in México zijn overweldigend. Met de poezen is alles goed gegaan. Natuurlijk waren ze bang in de taxi naar Schiphol en zenuwachtig maar heel afwachtend in alle drukte van de vertrekhal. Na aankomst in Ciudad de México kwamen ze als eerste van de bagageband. We zagen ze in de aankomsthal staan met stewardessen en kinderen om hun kennels heen verzameld. De eerste nacht sliepen we op de luchthaven met de poezen op onze kamer. En de volgende ochtend reden we met Mark´s stoere nieuwe auto én een busje voor onze dertien koffers en twee kennels naar Puebla. Overweldigend luxe is ons hotel waar we de komende twee weken verblijven. Sorry voor alle zoete superlatieven, maar dit hotel is zo´n feestje. Twee luxe kamers met tropische tuin, zwembaden erbij en de hele dag drinken en lekkers in de lobby. Ze kwamen zelfs chocolaatjes brengen aan onze deur! Er is een werelds buffet in het restaurant en bovenop dat alles een badkamer vol aroma miniproducten…haha!

Ons nieuwe huis is net een sprookjeskasteel met trappen, gangen, grote kasten, hallen en veel kamers. We hebben balzalen als slaapkamers, allemaal met een eigen badkamer en inloopkast. De badkamer van Mark en mij slaat echt alles: de ruimte is enorm groot en gevuld met een ronde Jacuzzi met kiezelsteentjes eromheen, een gescheiden douchecel en toilet en twee wastafels. Deze badkamer is gelegen aan een inloopkast zo groot als een slaapkamer. En dááraan vast zit natuurlijk onze slaapkamer met balkon waarin ons bed ineens overkomt als een klein ledikantje… De tuin is tropisch groen met palmbomen, bananenbomen, tropisch gekleurde bloemen, een fontein, veel grasvelden en een buitenkeuken met een patio. Gelegen aan een snelstromende rivier. Nu ik dit allemaal heb beschreven zal ik dat verder niet meer doen, want zo´n hemels en bekoorlijk verhaal wordt natuurlijk oersaai. Het enige dat ik nog wil zeggen is dat dit huis is gelegen in de Méxicaanse staat Puebla. Een mooi gebied in het midden van het land waar de charme van de natuur, het beste klimaat, geschiedenis, cultuur en de warmte van deze mensen samensmelt. Wat dankbaar voelen wij ons om hier te mogen wonen. De natuur is hier zo divers. Er zijn gebieden met bergen, half-woestijn, vulkanen (de stad is omringd door besneeuwde vulkanen!), bossen, valleien, meren en rivieren, zelfs grotten en watervallen. De meiden vinden het hier heel mooi en alles is ze tot nu toe mee gevallen en vooral dáárvan worden Mark en ik heel gelukkig.

Zilte tranen

Ik wil de zon zijn die je tranen droogt.
- Marc Andries

De kadotafel raakte zo vol dat er ook kadootjes op de grond moesten staan. Afscheidskadootjes van lieve mensen om ons heen. Het had zéker niet gehoeven en iedereen vond het moeilijk om iets te geven aan mensen die ver weg verhuizen en hun spulletjes al over zee gestuurd hebben, maar het doet ons wel goed. Vooral de meisjes. De aanwezigheid van al deze lieve mensen was al ruim voldoende natuurlijk (vooral mijn vriendinnen uit verre landen), maar het geeft een warm gevoel om al die lieve woorden op de wenskaarten en onze canvassen te lezen. We zullen iedereen missen! Maren haar vriendinnetjes hadden voor haar een dansje voorbereid wat heel aandoenlijk was en Anthe kreeg een lange fotohanger gevuld met allemaal vriendinnenfoto´s. Ik kreeg een canvas ook vol met vriendinnenfoto´s en Maren kreeg van haar vriendje een lief fotolijstje…. Alle foto´s die gemaakt zijn deze dag komen in een afscheidsboek met de lieve kaarten erbij – een mooie herinnering aan deze unieke en zonnige dag gevuld met de warmte van vrienden en familie, een lach en een enkele zilte traan… Tijdens de lange vliegreis zullen we vast allemaal terug denken aan deze middag – al is het alleen al vanwege de tijdschriften en doosjes drop en chocola die we kregen voor in het vliegtuig!

De oogarts wilde nog héél even naar mijn ogen kijken voordat ik voor de komende twee jaar de deur dicht zou trekken. Heb jij geen leesbril nodig op jouw leeftijd? vroeg ze. Nee, was mijn antwoord, ik zie alles nog best. Toch maar even meten dan, zei ze weer en toen voelde ik me binnen een paar minuten tien jaar ouder! Ik heb dus een leesbril nodig met een cylinder. En daarnaast moet de sterkte van mijn gewone bril verdubbeld worden. En ik heb nét sinds een paar weken een nieuwe bril… Snel met de recepten naar de brillenwinkel gegaan en ik heb daar twee paar nieuwe glazen gekocht en ook maar meteen een zonnenbril en een leesbril. Gelukkig is alles net klaar voor ons vertrek. De professor in Maasstricht had ik ook onlangs bezocht en hij gaf het goede bericht dat ik over twee maanden mag stoppen met prednison! Dat is natuurlijk geweldig nieuws. Ik ben al vijf kilo afgevallen sinds ik mag afbouwen met die medicijnen en ik voel me steeds meer mezelf. Nu alleen veel minder chaotisch en verstrooid worden, en dan komt het allemaal goed.

Tranen hebben gevloeid, zoveel! Elke groep 8 op de basisschool neemt afscheid aan het eind van het schooljaar. Inden deed dat door een groots gala waarbij de kinderen van groep 8 met een origineel transportmiddel bij de rode loper aankomen. Inden kwam met haar vriendin en vriend in een oude vierkantige Volvo aangereden die helemaal opgepimpt was met bloemen, tape, ballonnen en grasmatjes. Eerst kwam de heer in zwart pak uit de achterklep stappen en daarna de twee dames. Helemaal geweldig! (zie ons fotoalbum) Na een avondje swingen kwam het moment van afscheid met veel, heel veel tranen. De dag erop kwamen dezelfde kinderen en nog wat anderen (zo´n zestig denk ik) dansen op het verjaardagsfeest van Inden en haar vriendin. Na een heel leuke avond met meermalen het musical-lied aangevraagd en welwillend door de DJ gedraaid en na een kusjesdans kwam toch het definitieve afscheidsmoment… Nogmaals veel verdriet, omhelzingen, een laatste woordje en nóg een omhelzing. Het was een warme avond, dus de ouders stonden rustig in de voortuin een wijntje te drinken terwijl de kinderen achter afscheid namen. De basisschoolperiode is nu echt afgesloten. Voor Inden breekt een spannende schoolperiode in México aan – net als voor Anthe en Maren.

Lijstjes

Wat wij aan kennis winnen, boeten wij in aan gevoel.
- Francois René de Chateaubriand

Het is zo fijn voor je gevoel als je ver weg bent, dat je weet dat er in je huis bijvoorbeeld het toilet doorgetrokken wordt, het licht ’s avonds aangaat, het gras gemaaid wordt en in de winter de kachel aan gaat. Dat er in wezen voor ons huis gezorgd wordt en dat het bewoond eruit ziet. Zo’n twee maanden voordat ons huis beschikbaar voor verhuur zou zijn had ik twee makelaars in de arm genomen. We hadden zo nu en dan kijkers, maar het was het steeds niet. Een maand voor onze vertrekdatum werden we een beetje bezorgd “we vinden toch wel huurders op tijd?” Maar ineens, twee weken voordat ons huis vrij kwam, hadden we kijkers en hadden we plotseling drie gezinnen die interesse hadden – allemaal voor een periode van twee jaar! Het was zelfs zo erg dat toen ik na een bezichtiging de deur achter me dicht trok om naar school te fietsen een makelaar me op straat aansprak of ik de eigenaar was. Hij had mensen die geïnteresseerd waren uit The States. En dan wordt het spel binnen een paar uur gespeeld. De huurprijs wordt onderhandeld, de periode wordt gegarandeerd, opties worden aangevraagd en uiteindelijk wordt de beslissing genomen. Ik heb gekozen voor de huurder waar ik het beste gevoel bij had. De volgende ochtend belde de makelaar van één van de kijkers dat deze kijker ontzettend teleurgesteld was dat het huis haar niet toegewezen was. Ze was ook erg boos op haar makelaar dat ze er niet voor haar was die middag van onderhandeling. Jammer dat die makelaar mij daar achteraf in betrekt, ik kan daar helemaal niets mee. Het blijft toch een kwestie van gunnen en vertrouwen. De kinderen van onze huurder gaan naar de internationale school in Breda en deze school is op fietsafstand van ons huis. Ze hebben in Barcelona gewoond en hebben nu een betrekking in Antwerpen. Ik heb er een goed gevoel bij dat ze inderdaad ons huis en tuin de hele periode goed zullen verzorgen en dat voelt als een last die van onze schouders valt.

Als fotograaf ben je natuurlijk verknocht aan je camera. Ik heb onze camera al sinds de zwangerschap van Maren en ook al moest ik er toen verschrikkelijk aan wennen – ik ging destijds over van analoog naar digitaal - ik ben momenteel zeer gehecht aan dat apparaatje. Ik voel me nu ook een beetje weemoedig dat ik afstand moet gaan nemen. Hij liet me al steeds vaker in de steek. Hij las mijn fotokaartjes steeds slechter en de laatste weken kon ik er nog heel weinig mee. Gelukkig heb ik mijn betaalde fotoshoot voor een canvas kort geleden goed kunnen uitvoeren. En ik heb alle opdrachten van mijn fotovakschool af tot het examen. Ik kon echt niet meer op mijn camera rekenen. Ik heb nog geprobeerd om hem op te lappen met een spuitbus om de koperstaafjes schoon te maken, maar dat hielp nauwelijks. Mark adviseerde vanuit México om naar een fotowinkel te gaan en desnoods een nieuwe te kopen. De meneer in de winkel stelde de diagnose ‘software probleem’. Camera opsturen naar Nikon duurt 6-8 weken en sinds we dan al lang en breed in México vertoeven was dat geen optie. Om een lang verhaal kort te maken; we hebben een nieuwe camera gekocht. De opvolger van ons oude beestje. Bij de eerste bestelling belde ik er even achter aan in verband met de levertijd, ik had maar een paar dagen de tijd. En inderdaad die meneer kon me niets beloven, bestelling afgezegd en een andere fotozaak gevonden. Allicht passen mijn batterijen er niet in en ook mijn fotokaartjes hebben een ander formaat. Maar het ergste is gewoon dat ik zó moet wennen aan een nieuwe camera!

Het leek wel of de hemel huilde. Het water kwam met bakken uit de lucht. De ochtend dat de verhuizers begonnen met inpakken was het donker en het onweerde. Toen we een rondje door het huis gelopen hadden kreeg ik de opmerking dat ik alles goed georganiseerd had, dat zagen ze niet vaak. (Tja, het is al onze zesde internationale verhuizing!) Een aantal koffers, twee kennels en dozen met klusspullen stonden bij de buren geparkeerd en de rest van de koffers, toilettassen en dozen met etenswaren stonden bij elkaar op een kleed in de achterkamer. Verder was de badkuip gevuld met belangrijke papieren, sieraden en voorbereidingen voor ons feest. Er kon niets mis gaan en dat is ook niet gebeurd. Twee dagen later sloten de deuren van de zeecontainer en vertrok onze inboedel naar de haven van Rotterdam. Ik was moe, moe! Nu richt ik me op de volgende twee projecten: ons afscheidsfeest voor meer dan tachtig gasten en de disco van Inden en haar vriendin met zeventig genodigden. Dat betekent boodschappen doen en huis plus tuin versieren. Dat betekent ook glaswerk, drank en tafels ophalen en muziek regelen. Ik merk dat ik nog geen emoties toelaat, ik heb nog teveel afscheidsmomentjes in het verschiet...

Tegenslag

Waar het om gaat in het leven is: kun je tegenslag verdragen? Kun je een alternatief zoeken? Kun je relativeren?
- Frank Koerselman

De eerste poes van Mark en mij heette Chopin, roepnaam Sjoppie, en we hadden haar meegenomen naar onze eerste buitenlandse plaatsing. De poes bleef eerst nog een paar weken bij mijn moeder logeren en toen vloog ze ons achterna in een kennel naar Boston waarna ze als een echte dame met een taxi naar ons hotel in Worcester werd gebracht. Ik weet nog als de dag van gisteren dat we uit de hotellift de lobby in stapten om de poes te begroeten en dat ze zowat door de tralies sprong van blijdschap toen ze onze stemmen hoorde! Ze heeft altijd een tik van die reis overgehouden. Uiteindelijk is een half jaar na onze verhuizing verdwenen op het landgoed. We hebben drie dagen gezocht en geroepen en na de politie en dierenartsen in de buurt gesproken te hebben, kreeg ik een verpleegkundige uit het dierenziekenhuis aan de telefoon. Ze vroeg waar we dan precies woonden en toen ik dat uitlegde wist ze waar onze poes gebleven was. Opgevreten door een coyote… We hadden Chopin die maandagavond (ik weet het nog precies!) niet binnen gelaten, allebei te moe om op te staan en bovendien gaf ik Inden de laatste borstvoeding voor de nacht. De volgende dag was de poes weg… Daarna hebben we met kater Woester steeds in het passagiersruim gevlogen en dat ging geweldig. Voor Woessie en onze nieuwste aanwinst Tossie hadden we voor México ook tickets voor in het passagiersruim verzorgd. Maar een maand voor ons vertrek kregen we een bericht dat naar México per direct geen katten meer in het passagiersgedeelte mogen. Dus hebben we de tickets omgezet naar een cargo-plaatsje (gelukkig was er nog plek!) en meteen een grote kennel aangeschaft. Om alles nog eens goed te checken belde ik nog maar een keer naar de Méxicaanse ambassade en daar bleek dat de poezen minimaal zes maanden voor vertrek preventief behandeld moesten zijn tegen parasieten. Die regel had ik nooit eerder gezien en de mevrouw van het ministerie in Utrecht ook niet. Ze wil de gezondheidsverklaringen van de poezen gewoon ondertekenen en legaliseren, maar ze garandeert niet dat we probleemloos de Méxicaanse douane doorkomen…. Wat is ons alternatief?

Ruim negen maanden geleden had ik deze afspraak met een zeer gerenommeerde homeopaat gemaakt (hoezo lange wachtlijsten?) en eindelijk was het zover. Ik moest er vijf kwartier voor rijden, maar daar zou ik ook veel voor terug krijgen. En inderdaad, indrukwekkend was het. Deze voormalig huisarts is al twintig jaar klassiek homeopaat, maar doet zijn diagnoses op basis van je verleden (homeopathie), bioresonantie en aura-energie. Hij wist zoveel over mij te vertellen! Over hoe ik in het leven sta, wat de rode draad in mijn leven is en hij noemde al mijn kwalen. Ik was erg onder de indruk! Wat ik ook zo bijzonder vond was dat hij - door even over mijn passie voor fotografie en de namen van onze dochters te praten - al een beeld had gevormd over mij. Hij vond de namen van onze dochters prachtig en bleef hun namen maar noemen als in een mantra. Zijn diagnose vind ik heel verrassend, hij denkt namelijk dat ik helemaal geen auto-immuunziekte heb, althans niet de ziekte waar ik nu voor behandeld word. Ik heb volgens hem een andere auto-immuunziekte waar al mijn symptomen bij horen. Ik ga een voedingssupplement slikken en dan moet ik me al heel snel anders gaan voelen. Na drie maanden gaat hij op afstand energetisch contact met mij maken en aan de hand daarvan dan zal hij homeopathische korreltjes opsturen naar México. Ik heb namelijk ook bijwerkingen op een gele koorts-vaccinatie van een hele tijd terug. En een kleine allergie tegen pollen van de hazelaar, maar daar hoef ik niet voor behandeld te worden. Tot nu toe klopt alles nog als een bus.

Met opwellende tranen door de supermarkt lopen? Voor de laatste keer deed ik mijn wekelijkse boodschappen op vrijdag. Hetzelfde eentonige rondje langs de schappen alleen nu moet ik goed nadenken, want voorraadjes hoef ik niet meer in te slaan. Sterker nog, de kelderkast moet leeg! Er mogen geen voedselwaren mee naar México genomen worden in de zeecontainer. Alle flessen wijn in de kelder, alle potjes appelmoes en groente, alle pakken pannenkoekenmeel… Vreemd dat ik die pakken heb staan, want wij bakken misschien maar twee keer per jaar pannenkoeken! Een groot deel uit de kelder kan direct de vuilnisbak in, data verlopen. Zo had ik uit Spanje wel twintig pakjes van die lekkere Chili Con Carne meegenomen en nu kan ik er twaalf weg gooien. En zo loop ik melancholisch door de supermarkt, een pak ontbijtkoek…wat heb ik die in Spanje gemist en wat zal ik die in México weer missen! Ik koop toch nog maar een pak vlokken en hagelslag ook al wonen we nog maar een week in huis. Mark heeft tijdens al zijn vluchten naar México pakken hagelslag in zijn koffer meegenomen, er staat al een aardig voorraadje op zijn werkkamer. Drop… Ai, ik krijg nu al heimwee naar mijn Hollandse supermarkt! Daarom neem ik direct acht zakken drop mee - voor in onze koffers. Ook de poezen zullen waarschijnlijk aan ander voer moeten wennen dus neem ik voor hen twee pakken van hun vertrouwde merk mee, ook voor in de koffer. Natuurlijk gaan we daar weer allemaal nieuw lekker voedsel ontdekken, maar wij weten maar al te goed hoe teleurstellend het is om ineens enorme trek te krijgen in iets Nederlands en dat dan nergens kunnen krijgen. Nu ik de kelderkast heb opgeruimd staat er een doos klaar voor alle gasten op ons afscheidsfeest, iedereen die naar huis gaat mag iets meenemen.

Als alles voorspoedig verloopt komt onze inboedel 15 juli aan in de haven van Vera Cruz!

Levenskunst

We zijn onze keuzen.
- Jean-Paul Sartre

Door het brandende zonnetje op mijn gebruinde lichaam aangestoken krijg ik énorme zin om aan een tropisch strand te liggen. Achter me de jungle en voor me het witte strand en de azuurblauwe, lauwwarme zee. Maren heeft al talrijke keren gevraagd of ze in México kokosnoten hebben om uit te drinken. Zoals mijn zus en ik deden op Jamaica…. Ik - zo’n drie maanden zwanger van onze oudste - en net ontslagen uit het ziekenhuis. Door mijn extreme misselijkheid werd ik keer op keer opgenomen in het ziekenhuis. Maar de gynaecoloog zei me dat het goed voor me zou zijn, een reisje naar Jamaica. En dat was ook zo, ook al was ik elke ochtend nog steeds misselijk. Maar na een kop thee op de kamer en een fruitontbijt bij een buffet aan het strand kon ik er weer tegenaan. Ik heb met mijn zus aan een liaan geslingerd voor een waterval langs, we hebben achter dezelfde waterval gezwommen zoals in de film Blue Lagoon en we hebben gezwommen in een rivier waar ook krokodillen hun territorium hadden. Dit is alweer bijna vijftien jaar geleden, want onlangs vierden we Anthe’s veertiende verjaardag! (zie ons fotoalbum) In reisblogs lees ik over een hippie-strand in de provincie Oaxaca, het enige naaktstrand van México. Er ligt een lange traditie waarom hier naakt over strand gelopen mag worden. Lang geleden gingen heel oude mannetjes hier zonder kleren te water om niet meer terug te keren. Zoals een kat ook een plekje zoekt om dood te gaan. Ik lees over idyllische strandjes waar je met een bootje naar toe kan en over door rotsen omsloten baaien. Ook lees ik over het mooiste natuurgebied van de Oaxacakust, een langgerekte waterplas omzoomd door mangroven en palmen aan de zeezijde. Het water is vol met pelikanen, papegaaien en ibissen. Nu we een poezenoppas hebben gevonden in Puebla gaat ons reisje in augustus naar de Atlantische kust door. Dat wordt genieten!

Elle Eggels werkte al jaren als modejournaliste en vond haar werk niet meer inspirerend. Alles kwam een keer terug waardoor haar nieuwsgierigheid verdween. Elle verkocht haar huis en bezittingen, zette het geld op de bank en kocht een enkele reis naar México. Ze zou wel zien wat ze ging doen. Een week voor haar vijftigste verjaardag zat ze in het vliegtuig, alles wat ze had zat in een rugzak in de bagageruimte van het vliegtuig. Toen ze besloot naar México te gaan, zeiden veel mensen: ”Ik zou ook zo graag op reis gaan, maar…” Iedereen heeft altijd een ‘maar’ om zijn droom niet waar te maken. Elle vindt het schrijnend: “Sommige mensen hebben liever een perfecte fantasie dan een mislukte poging. Ze durven hun dromen niet waar te maken.” Ook zegt ze: “Durf te kiezen voor wat jou gelukkig maakt. Wees niet bang voor het onbekende. Grijp de kansen die op je pad komen en ontdek wat het leven te bieden heeft.” In feite hebben wij dat gedaan door deze kans in México te grijpen. Mark was niet gelukkig in zijn toenmalige baan en dit was nodig om de switch te maken. Ik stond niet te springen op dat moment, maar ik was niet bang. In Nederland zijn we heel erg bezig met zekerheid: verzekeringen, een vaste baan met pensioenregeling, een eigen huis kopen. Maar in deze recessie zien we dat het allemaal schijnzekerheden zijn. De enige zekerheid vind je in jezelf. Het is de wetenschap dat je elke verandering in je leven aankunt, en dat je er alleen maar sterker door zult worden. Elle heeft gelijk als ze zegt dat reizen een voordeel heeft. Je leeft in het moment. Als ik reis voel ik me vrij en tevreden. De reden: reizen heeft geen toekomst. Je kunt bij de dag leven. Je kunt je geen voorstelling maken van de toekomst, want als je reist veranderen je omstandigheden steeds. Wij hebben nu al zoveel reisplannen voor als we straks in México wonen! Het moeilijkst is na twee jaar het terugkomen. Dat weet ik nog goed uit Madrid. Dan beginnen de mensen in je omgeving te vragen: En? Wat ga je nu doen? De toekomst komt met een klap terug. Maar eerst gaan we de komende twee jaar genieten: reizen, oude culturen opsnuiven, veel tijd met ons gezin doorbrengen en volop genieten van lekker eten, een heerlijk groot huis en een zomers klimaat.