Accidente

Zelfvertrouwen is de grondslag voor adequaat optreden.
- Ralph Waldo Emerson

“Oh, help!”, denk ik. Ik hoor een heel hard gekraak langs mijn auto. Ik zit alleen in de auto in het schemerlicht van de invallende avond en bevind me op een heel drukke driebaansweg richting het centrum. Ik probeer in te parkeren voor een bakkerij. Ik ben totaal niet rustig, want ik móet snel brood halen in verband met ontbijt voor logerende vriendinnetjes. En er wordt op me gewacht door een moeder bij de bioscoop waar ik voor het gemak ook met twee andere moeders heb afgesproken in verband met Inden’s logeerpartijtje. Anthe zou rond negen uur aankomen uit de hoofdstad en belt net dat ze er een uur eerder is! En toen dus dat vermorzelende geluid langs mijn auto. Als ik uitstap komen er meteen twee getuigen aanlopen; de mevrouw van de bakkerij en een beveiligingsman van het pand ernaast. Ik heb een auto aangereden – het moest er een keer van komen. Mijn hart maakt een sprongetje als ik zie wat voor een auto het is. Een enorm aftands Golfje die cellofaan voor zijn zijramen heeft geplakt in plaats van glas, overal roestplekken op zijn lak en tot overmaat van ramp hangt zijn bumper aan de voorkant met touwtjes vast aan zijn rooster. Mijn eerste reactie is wegwezen hier, maar de mevrouw bij de bakker kent de eigenaar van de auto, dus dat gaat niet meer. Niemand wil geloven dat ik diezelfde ochtend een visitekaartje heb ontvangen van een mediator, iemand die bij een verkeersongeluk voor je bemiddelt. Maar dat kaartje ligt veilig thuis in de hal…daar heb ik nu niets aan. De eigenaar van de auto wordt voor me gehaald, hij werkt bij de bank aan de overkant. Terwijl ik wacht totdat mijn brood gesneden is (met de hand) hoor ik die mevrouw uit over de prijs van een nieuwe bumper. Ik moet deze onderhandeling zelf doen, Mark is in The States. “Niet meer dan 400 pesos”, zegt ze. Goed voorbereid ga ik de onderhandelingen in, ik begin met 250 pesos. Volgens de eigenaar in tweedelig pak natuurlijk veel te weinig. Ik opper nog dat hij een tweedehands bumper moet kopen. De auto is tenslotte erg oud. Ik wijs op de touwtjes waar zijn bumper mee opgehangen is. Daar sta ik in het halfdonker op straat met mijn portemonnee in mijn hand, tegenover drie Mexicanen die er een slaatje uit willen slaan. Ik stel 400 pesos voor, mijn uiterste bod. Met veel ophef wordt mij duidelijk gemaakt dat het écht veel duurder is. Ik ga overstag en pak een briefje van 500 pesos en overhandig het. Voor mij is het klaar. De eigenaar sputtert nog na dat het niet netjes is als je meteen wegrijdt na een aanrijding. Ik leg hem even duidelijk uit dat ik op hem gewacht heb in de bakkerij totdat hij kwam en dat ik hem een groot bedrag betaal. Ik haal mijn broden uit de bakkerij en de bakkersvrouw zegt me dat ik voor een Europeaan goed met mijn geld kan omgaan. Dat zie ik maar als een compliment, wetende dat ik voor 35 euro deze aanrijding heb afbetaald! Van verschillende Mexicanen hoor ik later dat ik teveel heb betaald, maar ik heb wel een les geleerd: ik kan dit zelf in México. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen.

“En hij brengt ook onze mand met fruit naar de auto”, zegt mijn yogajuf Susana. Ik ga met haar mee naar de markt. Een overdekte markt waar de marktlui in de vroege ochtend alles bij de veiling inkopen, verser kun je het niet kopen. Ze laat me allerlei fruit zien en veel soorten ken ik helemaal niet. De groenteman laat me alles proeven, ik proef het heerlijkste fruit waarvan ik alle namen alweer vergeten ben en neem van alles wat mee naar huis. Netjes schrijft de groenteman mijn naam in zijn kladblokje en daarna alle bedragen van mijn aankopen. Van Susana krijg ik een rieten mand, er gaat niets in plastic zakjes. Daarna lopen we naar een andere groentekraam en daar krijg ik allemaal tips om lekkere dingen te koken. Ik zie verschillende groenten en verse kruiden die ik niet ken. Susana legt alles uit. Ook koop ik kamille-bloemetjes die ik ga drogen in het donker (duurt vijf dagen) en daarna kan ik er thee van zetten - goed voor je huid en spijsvertering. De marktkoopman met verse thee is er vandaag niet. Vervolgens lopen we langs een heel laag tafeltje waar een mevrouw zit op een krukje met naar-mijn-idee vage, donkere, kleverige dingen in een warme pot. Ik moet proeven van Susana. Het blijken higos, vijgen in honing en ontzettend lekker! Ook daarvan neem ik er acht mee naar huis. Nog even langs de bloemenkraam waar ik, net als in Nederland, voor een paar euro een verse bos bloemen mee neem. Als laatste stoppen we bij de kaasboer. Ik proef allerlei kazen en kies een heel jong vers, rond kaasje. Hoe eet je dat dan? En dat blijkt los uit het vuistje als een soort voorgerechtje of in ons geval mee naar school voor de pauze. Thuis blijkt dat de kinderen het een heerlijk kaasje vinden. Als allerlaatste koop ik bij twee vrouwtjes (ook op een laag krukje) vijftien verse tortillas om thuis te beleggen. Onze manden vol met fruit en groente stonden nog bij de groenteboer die inderdaad meeloopt naar de auto en onze uitpuilende manden op de achterbank zet. Deze markt is vijf minuten van mijn supermarkt vandaan en misschien een kwartier van ons huis. Volgende week ben ik er weer!

Menselijke warmte. Je vóelt werkelijk de warmte van de Mexicaanse bevolking. Natuurlijk begint dat met alle zoenen die worden uitgedeeld en ontvangen. We zijn er al aan gewend. Momenteel krijg ik steeds vaker een omhelzing van vrouwen… Ik denk omdat ze me beter leren kennen nu de tijd verstrijkt. De vrouwen om me heen zijn er allemaal voor me. Ze luisteren en komen vaak met goede raad. Mijn yogajuf Susana spant de kroon. Ze geeft me zoveel adviezen en helpt me heel vaak, en haar reden? Ze wil graag dat ik me thuis voel in haar geboorteland. Maar hoe kan ik me hier niet thuis voelen? Ik zie de warmte en de liefde elke dag om me heen. De baby’s worden hier niet in een autostoeltje gedragen of in een kinderwagen gelegd, welnee…ze worden in de armen van hun (vaak jonge) ouders tegen de borst van hun papa of mama gedragen – in een warme deken. Stelletjes lopen bijna altijd hand in hand, leeftijd speelt hierbij helemaal geen rol. De oudjes zie je hier nooit met een rollator of een stok op straat. Ze worden ondersteund door de mensen om hen heen. Ik heb nog nooit zoveel oude mensjes gearmd op straat gezien. En niet alleen gearmd met mensen van middelbare leeftijd. Helemaal niet, ook met hippe jongeren. Of twee oudjes samen, helemaal krom, maar wel hand in hand. In tegenstelling tot het wereldnieuws waar México een slechte naam heeft zie ik juist sympathie, passie, belangstelling en genegenheid om me heen.