Catalina

Het enige dat wij absoluut zeker weten is dat wij hier op aarde een tijd moeten doorbrengen. Welnu die tijd moeten wij zo goed mogelijk zien te besteden.
- Belcampo

Net in een nieuw boek begonnen lees ik over een donkere hulp in de huishouding en haar belevenissen. Het boek heet ‘Een keukenmeidenroman’ en is geloof ik ook verfilmd. Ik lees over een dilemma als welk toilet gebruikt de hulp en over de humoristische mening van de hulp over haar blanke werkgeefster en haar vriendinnen. Ik mijmer weg over de hulp die we zelf zoeken. Er zijn eerder al twee dames op sollicitatie geweest, maar zij vonden ons huis te groot of de bushalte te ver lopen. Nu hebben we Catalina op bezoek gehad en zij ziet het werk wel zitten. Weliswaar verdeeld over vier dagen in plaats van twee dagen en ik moet haar halen en brengen naar de bushalte. Nu komen de tijden toevallig goed uit, omdat ik net terug rijd van yogales en dus het kost niet zoveel moeite. Catalina is 48 jaar en oma van drie kleinkinderen. Ze is klein en stevig en heeft haar pikzwarte haar in een lange paardenstaart gebonden. Haar man, zoon en zwager wonen bij haar in huis. Ze woont in een huis met twee kamers in een dorp zo’n half uur buiten Puebla. Ze moet een keer overstappen met de bus. Haar huis heeft geen meubels vertelt ze, alleen een oud bed. De verschillen kunnen niet groter zijn. Ze benadrukt dat ons huis geen gewoon groot huis is maar een groot herenhuis. Ook heeft ze al vaak benoemd dat ze verdwaald is in huis…. Dat is niet eens zo gek, dat hadden wij in het begin ook wel. De eerste dag nam ik haar mee naar de winkel en kochten we alles wat ze nodig heeft om schoon te maken. Ik vind het moeilijk om sommige dingen bespreekbaar te maken. Bijvoorbeeld haar lunch. Ze neemt niets mee en ik heb begrepen van mijn yogajuf dat de muchacha ná ons eet – hetzelfde eet als wij - en dat ze dan de keuken meteen opruimt. Nu eten wij tussen de middag een boterham en niet warm zoals de Mexicanen. Maar ze lijkt het te accepteren en eet inderdaad die boterham, en ook maakt ze daarna de keuken schoon. Van de afwasmachine heeft ze duidelijk geen kaas gegeten. Ze maakt de vaat eerst schoon met sop en zet het daarna in de vaatwasser. Zo vroeg ze me ook of ik wilde uitleggen hoe ze de WC moest doortrekken. Ze veegt binnen het hele huis, de patio en de oprit. Nee, ze pakt niet de stofzuiger! Van onze moderne keukenkraan met koud, warm water en een slang met een douche snapt ze weinig. Ze gebruikt liever de koude kraan buiten in de patio. Maar alles ziet er picobello uit als ze weg gaat aan het eind van de middag. Op Catalina’s eerste werkdag stond prompt de hulp van ons buurhuis aan mijn deur om limoenen te lenen… Ik vermoed dat ze nieuwsgierig was naar mijn nieuwe muchacha…

Nu ik niet meer elke ochtend de badkamers hoef te boenen, te stofzuigen en de keuken moet opruimen heb ik tijd om aan mijn examen te besteden. Ik heb de eerste ochtend dat Catalina kwam een plan van aanpak geschreven voor mijn fotoreportages. Ik moet zes reportages maken voor mijn eindexamen. Aan sommigen ben ik al begonnen zoals mijn drieluik in het zwart-wit over de Puente de México waar wij vlakbij wonen. Het zijn twee oude poorten die in 1708 gebouwd zijn. Er hoort een hele legende bij. Ik ben ook reeds begonnen met mijn serie over de bagage van Mexicanen op straat. Dolgraag wil ik zo’n Indiaanse vrouw met een kindje in haar draagdoek, het liefst een peuter. Je ziet ze eigenlijk alleen bedelend bij grote kruispunten. Ik heb al drie dames gevraagd, maar ze willen pertinent niet op de foto! Ook aan de nieuwe boekomslag van het boek ‘Het familieportret’ dat zich in de Tweede Wereldoorlog afspeelt en waarvoor ik een Duitse bakkerij hier in Puebla bezocht heb, ben ik begonnen: een fotoshoot met het meisje achter de toonbank. Verder ben ik op zoek naar een instelling met een goed doel waar ik een reportage van twaalf foto’s kan maken. Ik had een mooi doel gevonden waarbij boeken, een schooltas en een winterjas gedoneerd worden aan kinderen in arme gebieden hier in onze staat Puebla. Bijna tien procent van de kinderen tussen zes en veertien jaar hebben in onze staat geen scholing. Boven de vijftien jaar is bijna dertig procent analfabeet. Een mooi doel en een instelling waar ik mooie plaatjes kan schieten, maar ik krijg geen reactie op mijn brief. Nu heeft de school van de meiden ook een mooi doel, namelijk het doneren van kilo’s melkpoeder aan een achterstandsschooltje gelegen in de bergen. (waar wij laatst waren) Dit is ook een mooi streven met een gelegenheid voor foto’s, maar het is geen instelling. Mijn hart gaat het meeste uit naar een goed doel opgericht door een Nederlander in Ciudad de México. Er werken drie straatjongeren in zijn bakkerij waar stroopwafels gebakken worden. Deze stroopwafels worden met een bakfiets op straat verkocht door straatkinderen en de opbrengst is voor de kinderen zelf. Ik vind het een geweldige opzet. Ze maken nu ook Brabantse worstenbroodjes. Ik heb al contact gelegd met Koen en ik ben welkom om te fotograferen. Nu nog nadenken over maatregelen voor mijn veiligheid en hoe ik mijn reisje aanpak, want het is niet in één dag gepiept…

We moeten elke keer zo lachen als we brieven posten voor Nederland. We zijn tot nu toe drie keer naar het postkantoor in het historische centrum geweest om onze handgeschreven brieven te posten. Gemiddeld één keer per maand dus. Uiteindelijk komt alles aan in Nederland, maar het duurt wel minimaal vijftien dagen. En de postzegels…dat zijn er soms gewoon teveel. De mevrouw achter de toonbank adviseerde ons om aan de achterkant van de enveloppe gewoon verder te plakken! Het adres is zo nu en dan nauwelijks nog te lezen. Laatst gebeurde er iets fabelachtigs. Terwijl ik aan het skypen ben met mijn vriendin in Nederland en zij teleurgesteld vertelt dat mijn brief nog stééds niet aangekomen is stuurt ze haar zoontje nogmaals naar de brievenbus om te checken. (eigenlijk meer om even ongehinderd te praten) Als hij terug komt rennen met mijn Mexicaanse brief vol postzegels in zijn handen zijn we beduusd. Hij was nét bezorgd en ik was live getuige van de aankomst van mijn eigen volgeplakte brief!