Geduld

The keys to patience are acceptance and faith. Accept things as they are, and look realistically at the world around you. Have faith in yourself and in the direction you have chosen.
- Ralph Marston

“Goedemorgen, u bent deze week toch al een keer geweest?” Of deze “Hallo mevrouw, u heeft toch reeds met onze directeur gesproken?” Bij Telmex kent het personeel me en dat is geen goed teken. De laatste keer hoefde ik niet eens mijn abonneenummer door te geven, ze konden mijn gegevens direct vinden in de computer! Ik ben op 21 juli voor het eerst dit kantoor ingelopen om internet, telefoon en televisie te regelen. Toen was ik nog blij en onbevreesd. Ik was die zonnige zaterdagochtend samen met Mark en een relocator. Het leek alsof het allemaal zo gepiept zou zijn – wat zijn we voor de domme gehouden! Er zijn ondertussen verschillende Telmexmannen langs geweest. Een enkele keer wilden ze binnen aan het werk, maar meestal stonden ze allemaal gebogen over een put voor onze deur. In die put ligt de bedrading van internet. Eerst was er geen plaats meer voor onze aansluiting, later bleek het niet te werken en is het kastje vernieuwd. Een kleine week later liepen er Telmexmannen rond ons huis en het toppunt was toen ik de poort op een middag uitreed en er allemaal Telmexmannen hoog in de telegraafpalen hingen! Een vrachtwagentje eronder geparkeerd met allemaal katrollen met dikke kabels. Volgens mij werd toen alles vervangen. Ik praat nu over een tijdsbestek van meerdere weken en telkens ging ik met lood in mijn schoenen weer terug naar dat Telmexkantoor om uitleg te vragen, want hoe hard er ook gewerkt werd…internet hadden we niet! Ik was dat kantoor en die enkele parkeerplaatsen voor hun deur zó zat. Maar na iedere keer weer een dag gewacht te hebben en weer teleurgesteld te zijn trok ik toch maar weer de stoute schoenen aan om boos te worden daar, of teleurgesteld, of erg vriendelijk en begripvol…. Niets hielp. Mark is ook nog na vijf weken aanmodderen langs geweest bij Telmex. Er werd beloofd dat dezelfde dag alles zou werken - natuurlijk niet! Toen Mark eind van die dag op hoge poten terug ging om verhaal te halen, zei de mevrouw dat ze hem nét wilde bellen. Het ging namelijk nog een week duren, er was ergens een kabel geknapt. Túúrlijk hebben we overwogen om over te stappen naar een andere leverancier, maar dan hebben we traag internet en daar hebben we geen zin in. Ondertussen reden we zo nu en dan naar een Italian Coffee Company of een VIPS om wat te eten en ondertussen mail te checken, de meiden hun Facebook bij te houden en ik een blog te plaatsen. Eigenlijk net vakantie… Maar ineens onverwacht stond Telmex aan de deur en hebben ze de klus afgemaakt: we zijn online!

Onlangs hebben we op alle drie de scholen een voorlichting voor ouders gekregen. Wij zijn in Nederland gewend dat zo’n avond gaat over de koers van de school, de plaats van het kind binnen de school, speciale gelegenheden voor het komende schooljaar, de vraag naar ouders voor ouderraden, voorstellen nieuwe leerkrachten of de aankoop van nieuwe leermiddelen, dat soort dingen. Deze avonden op Colegio Americano worden echter alleen besteed aan het bespreken van strafpunten. Op welke manieren kun je een falta krijgen? En wat zijn de gevolgen van een verzameling falta’s? Waar kunnen de ouders het overzicht van falta’s terugzien? Om te beginnen hebben onze kinderen elk al zo’n zeven falta’s, omdat we een dag naar de hoofdstad moesten om onze verblijfsvergunningen op te halen. Voor elk gemiste uur hebben ze een falta gekregen! Ondanks dat ik vooraf een brief met uitleg heb geschreven, ondanks dat de meiden met die brief naar de administratie en hun mentor zijn geweest en ondanks dat ze achteraf binnen 48 uur van elke leraar een handtekening hebben gehaald. Deze falta’s blijven dit hele bimester staan. Falta’s krijg je ook als je te laat komt bij de les (dat kan ook midden op de dag zijn), als je je uniform niet draagt, als je je schoolspullen niet mee hebt, als je iets in je locker bewaart dat niet onder leermiddelen valt of als je de les verstoort, je huiswerk niet gemaakt hebt, je telefoon gebruikt tijdens de les, noem maar op! In Maren’s klas mogen de kindjes niet eens gapen… De gevolgen van falta’s kunnen groot zijn. Om te beginnen nablijven op vrijdagmiddag, heb je veel falta’s dan moet je op zaterdagochtend terugkomen. Je mag niet mee naar schoolreisjes, je mag niet aanwezig zijn bij de ceremonie op het eind van het schooljaar, je krijgt een officiële registratie en een brief van de directeur en de ergste straf…je mag geen examen doen! We zaten met kromme tenen te luisteren, wat is dit voor ouderwets en achterhaald gedoe met al die regels? Na een tijdje luisteren in het leslokaaltje tijdens een gigantische onweersbui en bij elke dia hopen dat er een ander onderwerp aangeboord zou worden werd het Mark te veel. Hij móest er wat van zeggen… Zoveel aandacht voor negativiteit…is dat echt nodig? Dat blijkt dus inderdaad écht nodig volgens de juf en de ouders in de klas. Sommige oudere kinderen blijven bijvoorbeeld liever in de cafetaría zitten dan terug naar de les te gaan. We gaan het eens aankijken dit schooljaar, maar we hebben wel heel veel moeite met deze – overdreven, ouderwetse, overbodige, strenge - regeltjes. De eerste brief aan school is al onderweg over de falta’s van onze dochters. Een verblijfsvergunning ophalen bij een officiële instantie is toch een uitzondering voor het verkrijgen van strafpunten?

Heb je wel eens hardgelopen op een hoogte van 2300 meter met een stralend zonnetje erbij, uitzicht op een besneeuwde vulkaan van vijf kilometer hoog met een rookpluimpje erboven en een temperatuur van zo’n vijfentwintig graden? Dat klinkt lekker, maar is heel erg zwaar! Ik heb dat met Inden en Mark gedaan, Maren skeelerde met ons mee. De eerste keer dat Mark en ik buiten gingen hardlopen in México deden we dat in onze buurt. En dat is helemaal niet te doen. Kinderkopjes waar je je enkels makkelijk verzwikt en veel te steile straten. Buiten de wijk rijdt veel verkeer en loop je in de uitlaatgassen. Maar deze zondag hadden we een aangelegd park ontdekt waar een rondje van anderhalve kilometer uitgezet was. De route en de omgeving was helemaal goed. Onze conditie is echter op deze hoogte helemaal niks waard… Maar we geven niet op, voorlopig gaan we elke zondag sporten in dit park. Al is het alleen al voor een schoon gewassen auto voor een paar peso, een plastic beker vers geperste jus d’orange en een bak vers gesneden fruit tegenover de ingang.

Nadat haar visum al twee dagen verlopen was heeft Inden tóch na vier pogingen haar verblijfsvergunning!