Gelukkig genieten

De schoonheid der aarde is niet te koop; zij behoort aan wie haar ontdekt, haar begrijpt, en haar weet te genieten.
- Henry Bordeaux

Geniet je wel genoeg? Dat is een vraag om over na te denken. We genieten allemaal op onze eigen manier van het leven. Ik geloof dat mijn antwoord afhangt van de stemming waar ik in verkeer. Ik kan heel erg genieten van een boterham met hagelslag, lang onder de douche staan, onder schone lakens van mijn bedje kruipen of harde muziek draaien in de auto. Maar ik geloof niet dat ik ergens van geniet als ik niet in de stemming ben. Of zorgen deze dingen er juist voor dat ik in een goede stemming kom? Een grappig verhaal van de meiden, een uurtje lezen in een goed boek, een knuffel van de poes, een stukje chocolade bij mijn thee of een heerlijke koek? Ik kan hier bijvoorbeeld heel erg genieten van het uitzicht op de levende vulkaan Popo. Tegenwoordig krijgt hij bijna elke nacht een verse laag sneeuw en dat blinkt zo mooi in het ochtendlicht afgezet tegen die knalblauwe lucht. Een kadootje. Maar dit uitzicht kan me ook melancholisch maken, zeker als ik moe ben. Geniet ik er wel genoeg van? Geniet ik genoeg van het Mexicaanse zonnetje, de luxe van ons huis en alles wat ik hier om me heen zie? Ik zie zoveel fotomomentjes! Ik weet wel dat ik meer geniet als de meiden en Mark thuis zijn, ik geniet van hun aanwezigheid. Je geniet van het leven als je op de één of andere manier bewust bezig bent met het moment, zeggen ze. Dus ben ik op zoek gegaan naar een yogaklasje en heb er eentje gevonden. We doen yogahoudingen, relaxatie met aroma en een kleine hoofdmassage, ademhaling bij stromend water, met een gong waarbij een mooie wens het universum in wordt gestuurd eindigen we elke les met een kopje thee... De yogadocente is ook aromatherapeute en masseert. Kleine geluksmomentjes. Ook heb ik wat leuke plekjes in de natuur ontdekt in onze staat Puebla om samen heen te gaan. Watervallen bezoeken, paard rijden, bergwandelingen maken of verblijven in een spa. De tijd glipt tussen onze vingers door. Onze zintuigen werken hier volop met nieuwe smaken, geuren en geluiden. Dat maakt ons ook moe van alle te verwerken nieuwe indrukken. Mark werkt al een half jaar in México en wij zijn hier ook al twee maanden. En ondanks dat we moe zijn proberen we volop te genieten.

Met tranen in haar ogen stond ze op het schoolplein voor me. “Iedereen heeft zijn feestkleding onder zijn sportoutfit aan, we moeten eerst naar huis...” Maren was uitgenodigd voor het verjaardagsfeest van klasgenootje Elias - net zoals de rest van de klas, en alle ouders. Ze wilde niet te laat komen, maar de timing was erg slecht. Er was een oudervergadering van Maren’s klas gaande waar ik voor uitgenodigd was, Inden en Anthe moesten nog opgehaald worden van school. Ik wilde Maren mee laten rijden met klasgenootje Fernanda, maar dat mislukte vanwege haar missende feestkleding. De vergadering heb ik maar laten schieten en ik belde Mark of hij mij uit de brand kon helpen. Het adres van de speeltuin stond namelijk niet in mijn routewijzer….en ik was al meerdere keren de mist ingegaan met het ophalen van onze meiden bij een vriendinnetje! Mark heeft via een collega achterhaald waar de speeltuin was en ik had ondertussen Anthe en Inden opgehaald van school. Maren had zich supersnel thuis omgekleed en toen naar het feest. En wát voor een feest! Ze hadden de speeltuin afgehuurd, er was een DJ met geweldige dansmuziek, een discotent met lampen en schuim, er werden ballonnen en hippe brillen uitgedeeld, er waren twee fotografen ingehuurd en die foto’s waren daar te koop. Ze hadden een grote opblaasbare bal waar de kinderen in konden rollen met personeel erbij. En er was heel veel te eten. Ik nam plaats aan een tafel met schoolmoeders en heb me er in mijn beste Spaans ingestort. De vrouwen waren heel aardig en lieten me allerlei Mexicaanse gerechten proeven. Sommigen spraken zelfs een woordje Engels. Ik vermaakte me prima en heb wat mailadressen en telefoonnummers uitgewisseld. Normaal zie ik nooit ouders, omdat ze óf met de auto naar school komen óf ze sturen de hulp in huis. Maren’s juf kwam ook nog op het feest langs, zij komt uit Maryland, en we konden het goed vinden. Na een lange middag en twee piñata’s kapot geslagen te hebben (Maren mocht ook slaan) en een stukje van een énorme verjaardagstaart gegeten te hebben zijn we naar huis gegaan. Maren kwam meerdere keertjes tijdens het feest naar me toe rennen dat ze dit feest nooit had willen missen (waar even sprake van was) en dat ze hoopte dat alle feesten in México zo waren. Helaas moest ik haar bij het laatste uit de droom helpen; dit schijnt een uitzonderlijk feest geweest te zijn dat eigenlijk nooit voorkomt.

In een dorp zo’n drie kwartier rijden van onze stad strompelden we veel te laat de kerk binnen, we namen plaats op het achterste bankje. Helemaal voor in de kerk werd net de mis afgesloten voor Andy. We mochten meteen poseren met haar op een plechtige foto. Andy is vijftien jaar, droeg een heel nette witte jurk van zijde en had een soort bruidsboeket in haar handen. Wij hadden de eer uitgenodigd te zijn op haar “Mis quinces años” - vrij vertaald als “My 15th”. Het is een traditioneel en formeel feest voor elk 15-jarig meisje in Latijns-Amerika. Historisch gezien was een meisje op deze leeftijd huwbaar, vruchtbaar en kreeg de verantwoordelijkheden van een volwassen vrouw. Soms wordt er al jaren voor zo’n feest gespaard, zoals in dit geval. Mark’s secretaresse is namelijk een alleenstaande moeder. De viering begint altijd met een kerkdienst, gevolgd door een receptie met eten en muziek én een zelfverzonnen choreografie van de jarige job. Zo’n feest bestaat werkelijk uit één en al tradities! Normaal gesproken heeft ze zeven vriendinnen die haar escorteren en zeven jongens. Deze dragen allemaal baljurken en smokings. Tijdens dit feest had Andy geen vriendinnen en vrienden, maar tijdens haar officiële dans die ze begon met haar peetvader werd ze steeds afgetikt door ooms en neven. Een andere traditie is dat ze haar pop uit haar kindertijd (die dezelfde jurk als zij draagt) overdraagt aan een nichtje of jongere zus. In ruil daarvoor krijgt ze een boeket bloemen - als gebaar dat haar kindertijd voorbij is. Zo ook de choreografie die Andy verzonnen had. Ze danste in haar uppie een heel sensuele dans voor al het publiek in de feestzaal. (Best ongemakkelijk om naar zo’n meisje te kijken van net vijftien jaar…) Een andere traditie is dat de 15-jarige hoge hakken draagt die haar aangedaan worden door haar vader of ander mannelijk familielid. Zodra ze deze schoenen draagt wordt de wals gestart die ze danst met haar vader – in dit geval haar peetvader. Na de dans werd het champagneglas geheven voor Andy. Dit feest was niet helemaal volgens de oude tradities (ook omdat ze geen vader heeft), maar het was wel heel speciaal. Gelukkig hadden wij ons vlák voor ons vertrek naar de kerk omgekleed in nette kleding. Mark stond namelijk in zijn spijkerbroek klaar, maar ik had een tip gekregen van een afspraakje dat ik vlak ervoor had. Het feest was heel bijzonder met lekker eten, een chocoladefondue, fotografen, een heerlijke taart en goede dansmuziek. Anthe’s nieuwe vriendinnen uit de klas zijn allemaal al zestien jaar en daar hebben we geluk mee, want bij elk feest hoort een nieuwe jurk…