Aardbeving

Als vrouwen samen zijn in een cirkel of een groep, kunnen er grote en diepe dingen gebeuren, dingen komen los op manieren die ik nooit heb zien gebeuren in gemengde groepen.
- Sharyl Whitehawk, medicijnvrouw van de Ojibwe-stam

Liggen en genieten, even tijd vrij maken voor jezelf. Jezelf laten verwennen. Wie wil dat niet? Ik ben naar een meditatie met klankschalen geweest. Het gebruik van klank als helende kracht gaat vele duizenden jaren terug. Bij vele oude culturen was dit een onderdeel van hun geneeswijze. Geluidstrilling werd herkend als een fundamentele natuurkracht. Door ervaring weten ze dat klank de menselijke aura, het geestelijke en fysieke lichaam beïnvloedt. De klanken van de sjamanistische instrumenten hebben een diep werkend effect wat als helend wordt ervaren. De lichaamsenergie wordt in beweging gebracht. Klanken werken ordenend en harmoniserend op ons lichaam waardoor een diepe ontspanning ontstaat en het lichaam in balans komt. Ik vond het weer een ervaring! Er werden ook aroma’s bij gebruikt en ik kreeg het ongelofelijk koud van binnen uit. Later kreeg ik de uitleg dat dát heel goed was, ik ben naar een hogere energieniveau gegaan. Klankschalen worden ook wel zingende schalen genoemd. De klank is bijna magisch, het zingt rond. Soms worden er zelfs magische krachten aan de schalen toegekend die misschien overdreven worden, maar bijzonder blijven ze. Ik hoop dat de klanken mijn lever weer in harmonie brengen, want die heeft het zwaar gehad al die maanden dat ik prednison slikte. De trillingen die de schalen kunnen voortbrengen, werken diep op het lichaam in. Vooral als de schalen tegen het lichaam gehouden worden of erop worden geplaatst – dat deed mijn yogajuf in Breda wel eens. Omdat iedere klankschaal zijn eigen klank heeft, wordt iedereen op zijn eigen manier geraakt. Na de meditatie dronk iedereen zijn flesje water leeg die ook de trillingen van de klanken ontvangen had. Die nacht moest ik wel drie keer naar het toilet: afvalstoffen afvoeren?

Niks is zo eng als naar een nieuwe kapper gaan in een vreemd land waar ze ook nog een andere taal spreken. De eerste keer in México had ik het enorm getroffen, mijn kapper was net verhuisd vanuit Alabama. En heel toevallig uit dezelfde plaats als waar wij gewoond hebben. Hij sprak goed Engels, hij is een Mexicaan, en hij wist vanuit The States hoe hij met mijn dunne, donkerblonde haar moest omgaan. Helaas ging hij net van baan veranderen, maar ik kreeg zijn mobiele nummer en ik zou hem volgen naar zijn nieuwe werkplek. Een maand later hoorde ik van hem dat hij nog geen baan had, maar mijn haar wel thuis wilde kleuren. Dat leek me geen goed idee en dus adviseerde hij mij een goede Wella-kapster. Toen ik in haar zaak zat kreeg ik er weer vertrouwen in. Ik werd door de eigenaresse zelf geholpen en alles zag er keurig verzorgd uit. Buiten het raam zag ik steeds meer geschminkte mensen lopen met zogenaamde wonden. Beetje vreemd vond ik het wel, maar ik ondernam niks. En ineens moest ik met mijn schort en al het zilverpapier in mijn haar naar buiten! Wat bleek? Er was een oefening voor aardbevingen! Ik voelde me wel wat opgelaten daar buiten op de parkeerplaats van het winkelcentrum staande naast mijn kapster, die heel klein was en met al dat zilverpapier in mijn haar. Ambulances, Rode Kruis personeel, slachtoffers en beveiliging, het leek allemaal net echt. Elk jaar op 19 september is er een landelijke oefening voor evacuatie. Op zondagochtend 19 september in het jaar 1985 heel vroeg in de ochtend was er een aardbeving in México Stad - met een kracht van 8,1 op de schaal van Richter. Officieel waren er zo’n 4500 doden, maar er wordt vaker gesproken over 9500. Rond de 100.000 mensen raakten dakloos. Ook de naschok (na 36 uur) had een kracht van 7,5 op de schaal van Richter. Echt heel triest allemaal. Ook op de scholen van de meiden was er op hetzelfde moment een oefening. Ze leerden dat ze onder de tafels moeten zitten als het alarm afgaat, als er een tweede alarm afgaat moeten ze naar buiten rennen. Ook kreeg ik van de schooldirecteur een gidsje om een gezinsnoodplan te schrijven. Daarin wordt geadviseerd noodnummers in je telefoon te registreren (Rode Kruis en brandweer), een zaklamp met batterijen in huis, voorraad eten en water in huis, een eerste hulp doos aanwezig en een enveloppe met je belangrijkste papieren. Er wordt geadviseerd met je gezin af te spreken waar je elkaar treft na de beving. En elk gezinslid moet weten hoe je het gas uitzet in huis, dat is namelijk het eerste wat je moet doen na de beving. Je mag niet naar school bellen als de kinderen daar zijn, er wordt op de radio gemeld wat er gedaan moet worden. Best wel eng allemaal, dat besefte ik wel toen ik daar stond. Maar de kans is reëel. Mark heeft al twee bevinkjes meegemaakt sinds hij hier werkt.

Jeuk, steeds gekriebel op mijn hoofd…. Onze meiden hadden er ook last van. Toen ik bij mijn nieuwe kapster zat pakte ze onverwachts een luis van mijn hoofd. Ik schaamde me dood, maar begreep ook meteen waar die jeuk vandaan kwam. Ze vroeg of ik kinderen had en dat verklaarde meteen de aanwezigheid van luizen. Op de scholen in México is een luizenepidemie! Dat komt doordat het hier alle maanden van het jaar warm is en geen luizencontrole op school. Ik kreeg een naam van luizenshampoo mee en de tip om iedere dag met appelazijn te kammen, met een luizenkam. Thuis meteen de meisjes gecontroleerd en inderdaad…een luizenexplosie! Meteen aan de slag met de shampoo en veel kammen. Zeker twee tot drie weken kammen met de luizenkam, maar ik denk gewoon de hele periode dat we hier wonen… Dat kammen is een uitdaging met dat lange haar van ons, zeker nu de onderkant heel droog is door de felle zon. Dus zijn Inden en Maren een paar dagen na mijn knip- en verfbeurt naar dezelfde kapperszaak geweest om zo’n vijftien centimeter van hun haar af te laten knippen. Eén kapster ging meteen Inden controleren op luizen en terwijl ik met de kapster sta te praten zie ik gewoon een luis vrolijk over Inden’s hoofd lopen. Gelukkig wilden ze het wel knippen en gaan ze er ook discreet mee om. Alles wordt gefluisterd… Maar dit beheerst wel even ons leven op het ogenblik, een obsessie! We kammen elkaar wel drie keer per dag nadat we ons haar ingespoten hebben met appelazijn – dat overigens stinkt. We lijken net aapjes die elkaar ontvlooien…haha! En natuurlijk niet meer met los haar naar school, iedere dag knotten, staartjes of vlechten in. En een vleugje Tea Tree olie achter onze oren… Toen ik het aan Maren’s juf meldde werden de volgende dag alle kindjes gecontroleerd door de schoolverpleegster, ook meteen op tandjes poetsen en nageltjes. Naast deze luizen-epidemie gaat het met mijn gezondheid eigenlijk best goed. Ik ben sinds een maand gestopt met prednison en ben dus helemaal vrij van bijwerkingen. Wat onder andere betekent dat ik bijna negen kilo ben afgevallen. Joepie! Ik gebruik nog wel iedere dag een medicijn dat mijn immuunsysteem een beetje plat legt, want die is te actief. Vanwege dit medicijn moet ik mijn bloed elke vier maanden checken en dat heb ik onlangs hier in Puebla gedaan. De uitslagen stuurde ik door naar mijn arts in Maastricht. Helaas bleek mijn hoeveelheid witte bloedlichaampjes te laag en daarom neem ik tijdelijk minder medicijnen in. Ik ben heel blij dat mijn arts mij op afstand kan blijven begeleiden. En heel dankbaar dat ik geen prednison meer hoef te slikken.