El grito

"What is life? It is the flash of a firefly in the night. It is the breath of a buffalo in the wintertime. It is the little shadow which runs across the grass and loses itself in the sunset."
- Eagle Chief (Letakos-Lesa) Pawnee

Honderden kinderen staan op een soort schoolplein of eigenlijk is het een basketbalveld van asfalt. Ze zijn allemaal in rood, wit en groen gekleed. Of ze dragen kleding uit de serie “Kleine huis op de Prairie” met geborduurde witte blouses boven lange, gekleurde rokken. De jongens dragen cowboylaarzen met een sombrero waarbij ze een grote zwarte snor boven hun lip geplakt hebben. Het leukste vind ik de Latijns-Amerikaanse gekleurde kleden die de vrouwen en kinderen met een touw om hun middel hebben gebonden zoals de indianen dat deden. Hun haar in lange, zwarte vlechten. We vieren 202 jaar vrijheid van de Spaanse overheersing die driehonderd jaar duurde. Na een saluut met je hand op de borst wordt de vrijheid ingeluid met El Grito de Independencia, de schreeuw “Viva México!”. Dat wordt deze ochtend op school door de directeur gedaan en dat wordt ook in elke gemeente door de burgemeester gedaan op het grote plein van elke stad of dorp. Ik vond El Grito overdonderend. Alle kinderen hadden een vlag in hun handen gekregen, een soort fanfare stond in het midden en de directeur en zijn naasten stonden op het balkon. Zodra de man “Viva México!” riep ging iedereen uit z’n dak door te zwaaien, te springen en dezelfde kreet te roepen. Ik krijg van zulke grote emoties altijd tranen in mijn ogen. Ik heb de ceremonie op de school van Maren bijgewoond, maar ook op de andere twee scholen was een ceremonie. Eerlijk gezegd denk ik dat op alle scholen in México op deze dag een ceremonie gehouden werd - alhoewel misschien niet zo uitgebreid als deze met een grote, swingende fanfareband. (zie ons fotoalbum) Het weekend dat erop volgde waren er overal feestelijkheden. Wij zijn naar het buurtdorp Cholula geweest waar zo’n 3000 verkopers aanwezig waren aan de voet van de grootste Maya-tempel van México. Daar werd ook een oud ritueel uitgevoerd door vijf Voladores. Toen er lang geleden een grote droogte was in de buurt van Veracruz zijn vijf mannen erop uitgestuurd een lange paal mee terug te nemen uit het bos. Vier van de mannen werden met veren uitgedost zodat ze er uit zagen als vogels. Ze vlogen met een touw langzaam naar beneden van de hoge paal en beeldden hiermee de elementen zon, wind, aarde en water uit. De vijfde man stelde de verticale richting voor, het centrum van het universum. Ze voerden dit ritueel uit voor de god Xipe Totec, god van landbouw en lente, om de regen en de vruchtbaarheid van de grond terug te laten keren. Mooi om zulke spirituele rituelen uitgevoerd te zien. We hebben ook lekker over de markt geslenterd en wat leuke dingetjes gekocht en bijna op tijd voor de enorme regenbui zijn we naar de auto gerend. Zondag hebben we in de hoofdstad van onze staat, Puebla dus, een enorme optocht bekeken. Overal waar ze trots op zijn kwam langs in het defilé. En dan moet je denken aan militairen van toen en nu, politie in alle uitvoeringen, universiteiten vanuit de hele staat en sportclubs. En tussendoor veel swingende fanfares. (zie ons fotoalbum) Wij vonden het heel leuk om mee te maken. Het publiek is zo trots en ze roepen allerlei kreten of strooien confetti over de stoet.

Voor het loket op een zonnig plein vol wachtende mensen stond ik me een beetje onwennig af te vragen wat ik nu precies moest doen. De meneer achter het loket was erg aardig en toen ik mijn verblijfsvergunning als onderpand had afgegeven mocht ik het gebouw naar binnen. De aardige meneer kwam achter me aan rennen met een collega die me de weg zou wijzen. En dat was wel nodig! Honderden bureautjes met computers waar mensen achter werkten en overal rondom die bureautjes wachtende mensen. Waar moest ik beginnen? De meneer nam me mee en we eindigden bij een mevrouw die beweerde dat ik met alle rapporten, geboortebewijzen, verblijfsvergunningen en uitschrijfbewijzen niet op dit kantoor moest zijn. Nou, ik wist niet veel hier, maar dat ik op dit kantoor moest zijn dat wist ik zeker! Dus liepen de meneer en ik weer weg en staken we een plein over (waar ging ik in godsnaam naartoe?) en daar liepen we één van de bijgebouwen binnen. Weer allemaal bureautjes met computers kwamen in zicht, ik snapte er niks van. De meneer legde mijn situatie uit aan iemand en tenslotte knikte de mevrouw dat ik inderdaad hier moest zijn voor de inschrijving op Colegio Americano. Na heel lang wachten in deze mierenhoop, “ze zijn me toch niet vergeten?”, werd ik geholpen. Er bleek van alles fout aan mijn meegebrachte formulieren. Als eerste waren de verblijfsvergunningen fout, want er moest “estudiante” op staan en nu stond er “visitante” op. Dat kan niet waar zijn! Ook bleken er meer papieren nodig te zijn. Ik droop dus weer af, terug naar het loket met de aardige meneer. Mijn ingeleverde document was niet te vinden in alle kaartenbakken totdat de aardige meneer me in het vizier kreeg. “Is alles gelukt mevrouw?” “Helaas niet helemaal, ik moet weer terugkomen. Waar is mijn document?” “Die draag ik hier op mijn hart, mevrouw!” En toen haalde hij mijn kaartje uit zijn borstzak. Alle collega’s lachen natuurlijk! De week erop stak hij zijn hand al uit het loket toen hij me aan zag komen lopen. “ Que tal? Je ogen hebben de mooie kleur van de zee… “ Weer hield hij mijn kaartje dicht bij zich in plaats van in de houten bakken. Helaas mocht de charme van deze meneer niet baten wat betreft de inschrijving, want ik ben wéér weg gestuurd. Naast dat de verblijfsvergunningen niet goed zijn, moet op het geboortebewijs van de meiden een apostille van het Nederlands Consulaat. En dat doen ze niet in México op de ambassade, nee dat moet in Nederland uitgevoerd worden. De delegatie van Mark’s bedrijf beweert echter dat de verblijfsvergunningen goed zijn zoals ze zijn. Ze vechten het maar uit, wij hebben ons voorgenomen ons er niet meer druk over te maken. Wel jammer dat de meiden dus nog steeds niet geregistreerd zijn op school.

Zeer recent waren mijn lief en ik vijfentwintig jaar samen. Als verrassing had hij de dinsdag vrij genomen – voor een lunch met ons tweetjes. Saampjes hebben we de meiden naar school gebracht, daarna samen in het park een uurtje gesport. Kort daarna heeft hij me afgezet bij mijn yogaklasje. Mark had ondertussen mijn auto bij de garage gezet voor een beurt en daarna zouden we vóór onze lunch ‘even’ het Nederlandse boekenpakket van de Wereldschool ophalen bij de loods van UPS. Ze hadden namelijk al twee keer aan onze poort gestaan, maar wij hebben geen bel en dus zijn ze weer vertrokken met het pakket. We hebben er anderhalf uur over gedaan om UPS te vinden! Het was een verschrikkelijke rit door achterstandswijken waar de wegen bijna onbegaanbaar waren door de kuilen. Er hingen daar spandoeken op straat met kreten over het slechte onderhoud van de weg. Ik was zo blij dat ik niet alleen was! Het ergste vonden we nog dat we een keer een vrouw naar de weg vroegen met het logo van UPS in ons hand. Zij stuurde ons gewoon de straat uit, terwijl wij toen pal voor de ingang van de loods stonden! Maar goed, uiteindelijk hadden we nog net een uurtje over voor een lekker visrestaurantje. Snel naar de meiden om ons rondje langs de scholen te rijden. Ook nog even langs een X-ray lab waar Inden gebitsfoto’s had laten maken voor de orthodontist. Toen we net thuis waren belde de garage dat mijn auto opgehaald kon worden. Daar gingen we weer. Daarna belde Anthe dat ze opgehaald kon worden bij een restaurant in de stad waar ze een verjaardag vierde van een vriendinnetje. Eenmaal thuis konden we meteen gaan koken en tafel dekken... Helemaal in het water gevallen Mark’s lieve ideetje om lekker relaxed samen te zijn. En toch was het een leuke dag samen. Ookal hoopte ik nog heimelijk dat we saampjes naar het centrum konden gaan voor wellicht een museumbezoekje en een terrasje?