Risa

Don´t cry because it is over
Smile because it happened

De laatste weken hier in Madrid zijn bizar. Ze zijn propvol gevuld met afscheid, en afscheid nemen is niet fijn en niet makkelijk. Toch is ieder afscheid ook weer heel leuk en gezellig. Ik had vorige week een afspraak met een vriendinnetje in het Museo del Prado: een heerlijke wandeling door het museum, een lunch en een snel afscheid op straat door te zeggen dat het vooral geen afscheid is. Zo heeft Mark zaterdagavond een afscheid gehad met zijn vriendengroep hier. Een groep van zeven man is gezellig gaan eten met elkaar. Ruud van Nistelrooij schoof nog kort aan, hij kent één van Mark´s vrienden. We hebben nog heel wat afspraken staan voor etentjes en zélfs nog een barbecue op de avond dat onze spullen al ingepakt zijn in verhuisdozen!

Anthe is vorige week elf jaar geworden. Onze kleine, grote meid! Midden in het feestgedruis van haar klas met afscheidsfeesten en komende verjaardagsfeesten, klassenfeesten en verrassingsfeesten hebben we Anthe´s verjaardag heel sober gevierd. Uiteraard kadootjes op het grote bed (zie ons fotoalbum), een traktatie op school en ´s middags een verjaardagstaart met slingers op het deck. En dat was voldoende voor deze keer. Voor de volgende verjaardag - die van Inden - hebben we wat olifanten, giraffen en zebra´s uitgenodigd om taart te komen eten bij de tent, in Afrika!

Afgelopen weekend heeft Anthe het Engels examen voor Cambridge gedaan, haar tweede en tevens laatste examen via deze school in Madrid. Het toeval wil dat haar nieuwe Middelbare school in Breda ook het Engels programma van Cambridge aanbiedt. Anthe krijgt hiervoor een paar uur extra Engels per week en zal daarbij om de twee jaar een officieel Cambridge examen doen. We zijn blij dat ze dat kan voortzetten. Ze heeft morgen een Open Dag op het Stedelijk Gymnasium waarbij ze ook met haar nieuwe klas zal kennismaken. Speciaal daarvoor vliegen we morgen voor een paar dagen naar Breda. We combineren dat meteen met de (her)inschrijving van Inden en Maren op de Montessorischool. Anthe en Inden zien hun vriendinnen weer en we gaan onze tuin bijhouden. Ook ga ik beginnen met het latexen van wat muren in ons huis. Een kleine voorbereiding op onze terugkomst dus…

Alledrie de meiden zijn volop bezig met de voorbereidingen op de musical, de afsluiting van het schooljaar. Uiteraard hebben de zeven kinderen van groep 8 (waaronder Anthe!) een hoofdrol, maar alle klassen doen mee in de musical. Zelfs ík heb een klein rolletje op het podium als de moeder van Anthe… De liederen, teksten en dansjes worden regelmatig en goed geoefend met de juffen. En alle kinderen hebben een kledingsadvies mee naar huis gekregen. Anthe speelt zichzelf op het podium, Inden is een rijke pija (tuttebel) met veel geld en Maren een rockstar. Vorig jaar heb ik veel stress gehad om op tijd voor de musical terug te vliegen naar Madrid, dus dit jaar blijven we dicht in de buurt van het theater, haha! Het zwembad in onze urbanización gaat bijna open, dus we gaan lekker hangen in en rondom het water.

Disco

De tuin vulde zich langzaam met kinderen die allemaal in zwart-wit gekleed waren. (zie ons fotoalbum) De muziek stond aan en toen iedereen er was en er wat gedanst werd mochten de meiden de grote kadotassen openmaken. Alle genodigden hadden geld bij elkaar gelegd en een strandkledingsetje voor Anthe en Inden gekocht inclusief slippers, strandtas en zonneklep. Op het witte hemdje hebben alle kinderen hun naam en lieve tekstjes geschreven. Daarnaast kregen ze ieder een digitale fotolijst die gevuld was met foto´s van iedereen. Heel persoonlijk, en onvergetelijke afscheidskado´s! (slik)

De drie hoogtepunten van de avond waren de limbo-danswedstrijd die de kinderen geweldig vonden en telkens opnieuw wilden doen, de ballondans waarbij de jongens een meisje ten dans moesten vragen (waar op school al een week over gesproken werd) en ze dicht bij elkaar moesten dansen om de ballon tussen hen in te houden. En het derde hoogtepunt (waar ik zelf erg van genoot) was de dans van Hannah Montana waarbij zo´n twintig meiden dezelfde danspasjes uitvoerden. Eén liedje was niet genoeg, het liedje mocht eindeloos herhaald worden…haha!

De borrel voor de ouders die op het discofeest volgde was erg gezellig en werd druk bezocht. Veel ouders kwamen samen en de meesten bleven ook lang hangen. Overal zaten en stonden mensen gezellig te praten en te borrelen en de vuurkorf stond aan. Het was een warme, zwoele avond en vanuit onze tuin is een mooi uitzicht op de lichtjes van Madrid. Ik kreeg zoveel complimenten over de gemoedelijke sfeer in de tuin en de mooie ligging dat ik helemaal een spijtig gevoel kreeg dat dit onze afscheidsborrel was en dat we dus weggaan over een paar weken!

De twee dagen na het feest hebben we gezellig doorgebracht met onze logées: Petra, Tom, Jochem en Gijs. Op zaterdag deden we een picknick bij rivier Manzanares waar de kids lekker konden klauteren en in het water spartelen. Ook hebben de mannen en jongens onder ons een kersenpit-ver-spuug-wedstrijd gehouden. (zie ons fotoalbum) En op zondag zijn we met z´n allen met de metro naar plaza Santa Ana geweest om op het terras van het allerbeste tapas-restaurant te eten - gevolgd door een bezoek aan Plaza Mayor. De meisjes hebben zich dit weekend goed vermaakt met Jochem en Gijs, vooral in de tuin op de trampoline met de waterslang aan …

Ondertussen heeft Mark gisteren zijn eerste werkdag achter de rug in zijn nieuwe funktie. Het was een bloedhete dag gisteren…bijna 40 graden. En ondertussen is onze oudste dochter verjaard: Anthe is 11 jaar geworden vandaag!

Adiós

Deze week staat in het teken van hét afscheidsfeest van Anthe en Inden. Ze hebben allebei hun klasgenootjes uitgenodigd en nog wat vriendinnetjes daarbuiten. Al met al komen er meer dan 40 kinderen dansen op de zwart-wit disco in onze tuin! Mark is maandag vertrokken naar Rusland, naar één van de zes fabrieken waar hij straks mee gaat werken in zijn nieuwe baan. En omdat morgen ook nog vrienden uit Nederland met hun zonen Jochem en Gijs een weekend komen logeren komt er nog best wat bij kijken voor mij.

Mark´s broer was afgelopen weekend met zijn zoon Dani bij ons te logeren en toen hebben we hippe, Spaanse discomuziek gekocht en een CD van Kate Perry. Een CD van Miley Cyrus hebben we geleend van Anthe´s vriendinnetje en van dat alles met wat Beyoncé en Mama Mia hebben we twee compilaties gemaakt voor het feest. Ook hebben de broers alle drank ingekocht zodat ik niet met al die flessen hoef te slepen. Mark en ik hebben zondag voorbereidingen getroffen zodat we een filmpje kunnen afspelen bij de dansvloer op een gespannen wit doek aan de muur. En er komt vandaag een vriendin helpen met alles opruimen en klaarzetten, een andere vriendin maakt voor vrijdag hapjes voor de kinderen klaar. Ook heb ik van alle kanten plastic bekers geleend, zodat de kinderen verkoeling kunnen halen aan de bar. Zelfs het weer doet een duit in het zakje, want het wordt morgen 29 graden zonder wolkjes…

Op het schoolplein wordt er door moeders stiekem boven een A4tje gefluisterd, dat gauw opgevouwen wordt als ik per ongeluk die kant op kijk. Gisteren waren Anthe en Inden met hun vriendinnen bij ons thuis een dansje aan het oefenen die ze met z´n allen op de dansvloer gaan uitvoeren. In de pauzes op het schoolplein wordt dit nogmaals flink geoefend. En ik hoor op het plein af en toe iets over geheimzinnige dansoptredens... Inden vindt het superspannend en is zenuwachtig. Ik heb zo´n vermoeden dat de meiden verrast zullen worden vrijdag - en Mark en ik dus ook! Dat geeft een heel warm gevoel en tegelijkertijd ook een heel angstig gevoel, namelijk het gevoel van een naderend afscheid…

Zo hebben we afgelopen weekend onze vrienden weer gezien die afgelopen winter naar Praag zijn verhuisd. We hadden ze vorige week gezien aan de Algarve in Portugal en nu met een gezamenlijke paella-lunch met vrienden op de tennisclub. Het was een heel gezellige reünie, maar twee andere stellen van deze groep (waaronder Mark en ik) gaan deze zomer ook weg uit Madrid. Jammer is dat… Het leuke is dan wel dat je elkaar overal op de wereld weer tegenkomt. Zo zie ik in juli mijn Madrileense vriendinnen - die nu in Hongkong en Australië wonen - weer in Nederland. Dat wordt ook een geweldige reünie! En toch…afscheid nemen en weerzien…heel intens.

Algarve

De camping in Fuseta – in het Zuiden van Portugal – is heel uniek gelegen. Aan de ene kant begint een natuurpark met strandjes en eilandjes en aan de andere kant ligt een haventje met veel vissersbootjes en een veerpont. En vandaag hebben we de pont genomen naar een klein onbewoond eiland. Nadat de veerboot aangelegd had liepen we zo`n 100 meter naar de andere kant van het eilandje en daar zagen we een prachtig wit strand met een azuurblauwe, knalheldere zee! (zie ons fotoalbum) Inden vond direkt een mooie witte zeester toen ze haar voet in het zand zette. Geweldig! Ook leggen zeeschildpadden ´s nachts eieren op dit strand. We hebben vandaag nog tien zeesterretjes gevonden en nog wat krabbetjes en mooie schelpen. Zeepaardjes zwemmen hier ook, maar die hebben we helaas niet gezien. Anthe heeft, als enige, gezwommen in zee. Helaas stond Maren vanmiddag met haar voetje in een zee-egel... Gelukkig had ze maar drie afgebroken naaldjes in haar voet die verdwenen toen ze met haar voet in een emmer zeewater had geweekt.

Met het boemeltreintje reden we vanmorgen naar Olhâo, een plaatsje tien kilometer verderop, waar elke zaterdagochtend een markt gehouden wordt aan de haven. Wij vinden het altijd heel leuk om over zo´n lokale markt te lopen. Pijlstaartroggen, garnalen, zalm, sardientjes, inktvissen en zelfs de gevaarlijke, grote lampjesvis uit de film Nemo lag er! In de haven zagen we een veerpont naar Ilhâ Armona liggen die tien minuutjes later zou vertrekken. Volgens de mevrouw van de kaartverkoop zijn er ook restaurantjes op dit eiland en zo togen wij vol verwachting naar dit eiland. En het overtrof al onze verwachtingen! We voelden ons alsof we in de film Mama Mia terecht gekomen waren: witte huisjes met roze bebloemde klimop langs de muren, één straatje die van de aanlegsteiger naar het strand liep en zelfs de wapperende was hing aan de waslijn. Het strand aan de andere kant van het eiland was heel idyllisch met een eilandje ervoor gelegen waar schelpdiertjes gevangen werden door lokale vissersmannen. (zie ons fotoalbum) We aten lunch met uitzicht op zee en de duinen in een restaurantje van een Belgisch stel die al 20 jaar op dit eiland wonen en er twee zonen hebben gekregen. Hoe romantisch… De versgevangen conquilhas (lokale kleine schelpdiertjes) smaakten er onovertroffen, zelfs Maren genoot ervan.

Na nóg een heerlijke dag op het strand van het onbewoond eilandje doorgebracht te hebben zijn we eind van de middag naar Praia de Faro gereden. We hadden een borrelafspraak aan het Portugese strand met Madrileense vrienden die nu in Praag wonen. De wereld is zo klein! Maren en Olivia hadden vijf minuutjes nodig om het ijs te breken en hebben daarna heerlijk samen op het strand gespeeld. (zie ons fotoalbum) Uiteraard ging de tijd veel te snel… Gelukkig zien we elkaar zondag nog een keer in Madrid.

Op de terugweg naar Madrid hebben we in de auto veel meegezongen met Leonard Cohen, Mama Mia en vooral Beyoncé... Ik ga namelijk vanavond naar haar live concert in Madrid. Tijdens onze laatste vakantie in Andalusia was ik vermoedelijk op de terugweg mijn lievelingsvest vergeten bij een wegrestaurant. Dit vest wilde ik eigenlijk meenemen naar Afrika en ik baalde er zo van dat ik het kwijt was. Nu reden we dezelfde route naar huis… “Zullen we het proberen?” En ongelofelijk, maar mijn vest lag daar, haha! Wat een geluksvogel ben ik! Morgen komen Mark´s broer Ramon en ons neefje Dani aan op Barajas, ze komen gezellig een paar dagen bij ons logeren.

Hace sol

De zon schijnt… Het leven ziet er veel zonniger uit als de zon schijnt, en dat doet de zon afgelopen week volop! Vorig weekend zijn we met z´n allen de bergen ingereden om een antiekmarkt te bezoeken en twee kasten te kopen. Op de terugweg namen we de toeristische route en wat is het dan genieten van het Spaanse berglandschap in het lentezonnetje. De bergen zal ik zeker missen als we weer in Nederland wonen. Elke ochtend als ik de gordijnen in Maren´s kamer openschuif werp ik eerst een blik op de bergen. Afgelopen weekend is bijna de laatste sneeuw gesmolten… Dat vind ik het mooist…sneeuw op de bergtoppen. Elke keer als in naar de supermarkt rijd heb ik een fantastisch uitzicht op de bergen, daar kan ik echt van genieten. Misschien moet ik er maar een foto van maken?

De voorbereidingen voor de verhuizing zijn begonnen. Het verhuisbedrijf is gekozen en de dagen dat ze komen inpakken en met de vrachtwagen vol spulletjes naar Nederland rijden zijn bevestigd. Ook mijn oude Volvo gaat mee op transport! Ik heb al uitgezocht welke stappen ik moet ondernemen voordat ik er in Nederland weer mee mag rijden en dat zijn er veel - met veel papierwerk… Anthe en Inden geven een groot afscheidsfeest voor hun hele klas, we organiseren een disco-avond in de tuin in zwart-wit kleding! De uitnodigingen hebben ze al uitgedeeld, er komen die avond 42 kinderen dansen en daarna komen hun ouders gezellig voor een borrel. Onze kater Woester heeft deze week de nodige vaccinaties gekregen zodat hij mee kan met ons in het vliegtuig. Gelukkig gaan we nog één keer vanuit Madrid met onze auto met aanhanger op vakantie. We vertrekken woensdagochtend vroeg richting de Algarve, een klein weekje
zon, strand en de hangmat! Daarna zal Mark zich gaan opmaken voor zijn nieuwe baan waar hij 1 juni mee begint.

Mark is afgelopen vrijdag 40 jaar geworden. Hij kreeg ´s ochtends kadootjes van ons op het grote bed en werd de hele dag verblijd met telefonische felicitaties! Hij kwam wat vroeger van zijn werk naar huis om op het deck zelfgebakken appeltaart met slagroom te eten. (zie ons fotoalbum) En daarna zijn we op een terrasje tapas gaan eten, het was de hele week al rond de 30 graden… ´s Avonds zijn Mark en ik saampjes naar de première van de film Last chance, Harvey geweest in de stad. Het was zo druk en gezellig in de stad dat het wel een zaterdagmiddag leek! We hebben nog een Häagen-Dazs ijsje gegeten en zijn toen richting huis gegaan. Een speciale en toch rustige verjaardag voor Mark, precies zoals hij wilde.

Gisteren was het Koninginnedagfeest op de Nederlandse school. (zie ons fotoalbum) Een hele dag op het schoolplein en in de afgezette straat met ouderwetse kinderspelen en verkoop van poffertjes, appeltaart, broodjes haring of frikadel en bitterballen. Een kraam met verkoop van Hollandse boodschappen en halverwege de middag begon de vrijmarkt waar wij heel veel speelgoed hebben verkocht. Binnen een uurtje hadden we € 145 opbrengst! Anthe maakte vlechtjes voor in het haar. Na een uur vrijmarkt stak er een wind op die er voor zorgde dat alle pluisjes uit de berkenbomen door de straat waaiden. Veel mensen reageerden daar op met tranende en jeukende ogen en veel hoesten. Mark en ik ook, en toen hebben we alles ingepakt om naar huis te gaan. Het was een echt Hollandse, gezellige dag waarop we vele bekenden gesproken hebben en weer nieuwe afspraken gemaakt zijn. We hebben zelfs nog een prijsje gewonnen in de loterij!

To see a world in a grain of sand,
And a heaven in a wild flower,
Hold infinity in the palm of your hand,
And eternity in an hour.
- William Blake

Fiesta

Wat doe jij aan op de cóctel? Er werd al geruime tijd over gesproken door de genodigden van het 40-jarige feest van Mirjam en mij. Het voelde een beetje als een bruiloft: locatie uitkiezen in de stad, uitnodigingen versturen, bevestigingen ontvangen, hapjes uitkiezen en het aantal gasten bevestigen bij het restaurant - en niet onbelangrijk…een jurk uitkiezen. Op de dag van het feest ontving ik lieve berichtjes van mijn vriendinnen verspreid over de wereld: Hongkong, Australië, Tsjechië, The States en Nederland. Eén vriendin is speciaal over komen vliegen uit Nederland! Ik heb naar het feestelijk moment uitgekeken en genoten van de dagen vooraf…

Het was heel leuk om te zien dat iedereen zijn best had gedaan om er feestelijk uit te zien, vrijwel iedereen had een mooi jurkje aan. (zie ons fotoalbum) Er kwamen 25 vrouwen op onze cóctel en de sfeer was heel gezellig en intiem. Tussen de bar en de lounge-banken kon je lekker bewegen tussen alle kletsende, lachende vrouwen. Er werden heerlijke tapas geserveerd en op het eind van de avond een taart van brownies, die niet te versmaden was! (ik, als zoetekauw, heb er uiteraard twee gegeten...) Mirjam en ik kregen allebei een olijfboom vol gehangen met lieve wensen van onze gasten. Ik voelde me heel jarig! Buiten was het een warme avond en op het plein Santa Ana was een openlucht concert, er was een heerlijke sfeer.

Netty bleef een paar dagen logeren waarin we samen gewinkeld hebben en nóg meer jurkjes gekocht hebben. Maren was mee en ze was zo in haar sas: zocht écht leuke jurkjes voor ons uit, paste naast ons in de pashokjes een zomerjurkje voor haar zelf en genoot ervan om daarna lekker op een terrasje uit te puffen. Dat wordt nog wat met die dame later!! Verder hebben Netty en ik die dagen lekker buiten de deur geluncht, veel bijgekletst en zaterdagavond was het Oranjebal ter gelegenheid van Koninginnedag - voor alle Nederlanders in Madrid. Weer in een ander jurkje gehesen gingen we samen op pad. We hebben die avond gedanst en veel mensen gesproken, maar toch was het lang niet zo gezellig als op mijn verjaardagsfeest. De ruimte was te groot, het was er koud en er werd nauwelijks iets lekkers geserveerd. Maar het was leuk om het een keer mee te maken, want een tweede keer zit er voor mij natuurlijk niet in.

Samen met vriendin Myrza ben ik gisteren weer de bergen ingetrokken om de antiekschuren van Ana en Belén te bezoeken. Na de antieke servieskast wilden Mark en ik nog een grote kledingkast kopen om op onze slaapkamer in Breda te zetten. Ik heb weer wat mooie kasten gefotografeerd en samen met Mark zal ik de mooiste uitkiezen en laten bezorgen. Uiteraard hebben mijn vriendin en ik nog wat mooie antieke hebbedingetjes meegenomen voor bloemen of salades. Toen we langs een bloemenwinkel liepen met grote hortensia´s wilde ze die hebben voor in haar emaillen emmer. Toen we weer buiten stonden had ze een hortensia voor mij gekocht. “ Omdat het zo gezellig is vandaag en gewoon omdat je alweer zo snel weg gaat!” Heel lief van haar… Later toen we wilden lunchen stond er een volgepakte fiets buiten een eetcafé en we waren nieuwsgierig van wie die fiets zou zijn. Eenmaal binnen bleek de fiets van een jonge, Japanse wereldreiziger die al zeven jaar vanaf Japan door Azië naar Europa gefietst was en zijn geld met goocheltrucs verdient. (onder andere op de Dam in Amsterdam!) Hij had een map met vele krantenartikelen bij zich uit verschillende landen waar hij geïnterviewd was. Ongelofelijk avontuurlijk en stoer.

De crisis is de laatste tijd weer heel actueel in onze omgeving. Toen we laatst onze buurtjes vertelden dat we deze zomer terug verhuizen naar Nederland kregen we te horen dat ze het financieel heel zwaar hebben. De kinderen moet van hun privéschool af en naar een goedkope publieke school. En ze hebben problemen met de huur, ze denken eraan om naar het buitenland te verhuizen. De buurman heeft een eigen bedrijf en nog nauwelijks klanten over… Ook hoor ik van expats om me heen dat ze onbetaald verlof moeten opnemen als een vorm van kostenbesparing. Mark zal dat volgende maand ook moeten doen, maar wij gaan toevallig in mei voor de laatste keer in Spanje kamperen. Er is veel onzekerheid om ons heen en ik hoor steeds vaker van mensen dat ze weg gaan uit Spanje. Dit land is helaas zwaar getroffen door de crisis. Het Nederlands schooltje zal veel gezinnen zien vertrekken deze zomer en er komen er maar weinig voor terug.

Mark was deze week met zijn collega gaan sporten en daarna lunchen. Toen ze terugkwamen van de lunch was een ruitje ingeslagen van de auto en van allebei de sporttas met bezwete sportkleding gestolen. De politie moest erbij komen voor een aangifte. Een auto verderop was ook opengebroken. Mark en Fernando hadden niks waardevols in de auto achtergelaten, maar de dieven hebben waarschijnlijk twee mannen in pak zien uitstappen en daarom gedacht dat ze in die auto een grote slag konden slaan…alleen wat bezwete sportspullen dus, haha!

Semana Santa

Dit keer vieren we voor de derde keer Semana Santa, de heilige week voor Pasen. Het eerste jaar vierden we dit in de provincie Salamanca waar we toen vakantie vierden. Die week zagen we zelfs sneeuw vallen tijdens een bergwandeling naar een hoog gelegen klooster. De tweede keer vierden we Pasen tijdens onze rondreis door Marokko. Een avontuurlijke reis waarin we verliefd werden op de stoere Defender. En deze Semana Santa vieren we in Andalusië, in de zuidelijke provincie Huelva. De camping is aan het strand gelegen, maar alle plaatsen liggen tussen de pijnbomen. Terwijl ik dit schrijf zijn mannen om ons heen naalden aan het harken, Mark slaapt in de hangmat, Anthe leest naast mij een boek in het zonnetje en Inden en Maren wassen hun grote strandschelpen. Deze gaan ze straks op een schaal op tafel leggen.

We zijn deze week naar Cádiz geweest, een oud stadje gelegen op de punt van een schiereiland. Het waait er altijd, vooral nu, op de toren van de kathedraal die we beklommen hebben. We eten er op een terrasje aan het strand. (zie ons fotoalbum) En na de lunch rijden we naar Jerez de la Frontera waar we onverwachts gedirigeerd worden de auto te parkeren. De processie van Semana Santa begint! Geduldig wachten we tussen alle mooi geklede dorpelingen op het pronkstuk met het beeld van Jezus die door zo´n vijftig man gedragen wordt. Steeds als ze het zware pronkstuk weer omhoog tillen, na een korte pauze, applaudisseert iedereen. Indrukwekkend. In de optocht dragen volwassenen en kinderen een rode puntmuts die hun gezicht verbergt en onder hun lange zwarte cape lopen sommigen op blote voeten. De muziek die erbij gespeeld wordt klinkt dramatisch en je ruikt wierook. Na de processie rijden we een stukje door naar Arcos de la Frontera, een knus wit dorp gelegen op een bergkam. Na een wandeling en een terrasje rijden we door een glooiend idyllisch landschap met een ondergaand zonnetje terug naar onze tent.

Vrienden uit Madrid kampeerden in de buurt en kwamen deze week bij ons lunchen op de camping. Daarna maakten we met z´n allen een tocht van vier uur met een stoere 4WD bus door Doñana. We reden over het strand en door de zanderige duinen waarbij de bus danste door het rulle zand. De kinderen gilden van plezier achterin! We zagen veel roofvogels in het Parque Nacional en een groep damherten die net wakker werden. We reden kilometers langs een rivier waar we roze flamingo´s zagen en daarna nog dertig kilometer over de verlaten stranden van Doñana. We zagen een aangespoelde dolfijn, een aangespoelde babywalvis en twee voor eeuwig slapende zeeschildpadden. Ondanks dat hebben we genoten van deze stoere safari! Nadien hebben we met z´n allen gegeten in het dorp El Rocío waar we het gevoel kregen in een Western beland te zijn: zanderige pleinen en straten gevuld met paard en wagens, terrasjes waar paarden vastgebonden werden en uitzicht op de marismas: moerassen met halfwilde paarden en flamingo´s. (zie ons fotoalbum)

Het was een heerlijke tijd op de camping waar de nachten nog koud waren (gelukkig kacheltje mee!), maar de sterke zonnestralen iedere dag de lucht aangenaam verwarmden. We hebben alle dagen buiten vertoefd: bijvoorbeeld op het strand voor een wandeling in de ochtenddauw, om schelpen te zoeken of te zonnen, maar we bleven ook lekker rondom de tent hangen. Ik heb mijn meegebrachte boeken uitgelezen, de meiden speelden met elkaar of met Spaanse meisjes op de camping en Mark bracht veel tijd in de hangmat door. Een heerlijke week om op terug te kijken.

Il Divo

Living life to the fullest

Voor de tweede keer mochten we genieten van een live concert van Il Divo in Madrid. En het was weer prachtig! Deze keer hadden we plaatsen in de arena, niet zo ver van het podium. Iedereen had een stoel en de bedoeling was dat iedereen bleef zitten, maar zo nu en dan móest ik gewoon even gaan staan om te applaudisseren of even naar voren kruipen om een foto te maken. Eén keer kwam er iemand van de beveiliging naar voren om mij en wat andere vrouwen weg te sturen: ”¡Señoras, señoras, por favor! Maar de zangers vonden het maar wat leuk, vooral Carlos. Deze Spanjaard is een enorme macho die maar blijft lachen en sjansen met zijn (vrouwelijk) publiek. Eén van de vier heeft een paar jaar in Nederland gestudeerd en sprak een paar woorden Nederlands op het podium. Ik hoopte met heel mijn hart dat ze Amazing Grace zouden zingen en tot het eind werd dat niet gedaan…totdat ze met hun toegift terugkwamen…adembenemend mooi!

Mark en ik wilden heel graag in de periode tussen ons verblijf in Spanje en ons verblijf in Nederland met de meisjes een mooie, onvergetelijke reis maken. En deze week kreeg Mark gelukkig toestemming van zijn werk om de maand augustus vrij te nemen. We hebben meteen retour-tickets naar Johannesburg gekocht en een Landrover Defender met twee daktenten gehuurd. Nu zijn we zo vrij als een vogel om daar rond te trekken: Krugerpark, Botswana, Mozambique of Namibië…het avontuur lokt!

Maar eerst vertrekken we vandaag voor negen dagen naar het Zuidelijkste puntje van Spanje, de provincies Cádiz en Huelva. In Spanje is het komende week Semana Santa en zijn alle scholen gesloten. We gaan kamperen aan het strand, deze camping is in een groot natuurgebied gelegen. We gaan onder andere een excursie maken van vier uur met een 4WD waarbij we eerst een stuk over het strand crossen en daarna door dit natuurgebied waar flamingo´s, herten, everzwijnen en wilde paarden leven. Uiteraard bezoeken we ook de bekende trekpleisters en de witte bergdorpjes. We hebben alle vijf stapels boeken mee en de hangmat is ingepakt, de vakantie kan beginnen!

Volver a Holanda

Why do all good things come to an end?
- Nelly Furtado –

Mark heeft een nieuwe baan aangeboden gekregen die hij niet kon weigeren. Zijn huidige Amerikaanse werkgever heeft geaccepteerd dat Mark zijn nieuwe functie vanuit ons huis in Breda mag uitvoeren. Uiteraard zal hij wekelijks moeten reizen, want onder zijn verantwoordelijkheid voor Inkoop vallen zes fabrieken in Europa. Maar het is alsof alle puzzelstukjes in elkaar vallen. Anthe kan in september op het Stedelijk Gymnasium in Breda starten zoals ze zelf graag wilde, ons huis zal weer bewoond worden en de nieuwe kans voor Mark die ons weer terug naar Nederland brengt. Toen we het aan de meisjes vertelden in Extremadura juichte Inden met haar handen in de lucht, en bij thuiskomst op zondagavond belde ze meteen haar beste vriendinnetje uit Breda. Anthe zat te grijnzen van oor tot oor en kwam me later tijdens de wandeling vertellen dat ze heel blij was dat ze naar een Nederlandstalige school gaat. (met Spaans als keuzevak) Alleen Maren zei met een klein pruillipje: “ Dat vind ik echt niet leuk, mama!” En dat kunnen we allemaal goed begrijpen, want ze heeft geen herinneringen aan Breda. Ze is in Spanje voor het eerst naar school gegaan en heeft hier haar vriendinnetjes gevonden. Ze heeft zelfs drie van haar vier verjaardagen in Madrid gevierd! Toch denken wij dat zij zich als jongste het snelst weer zal aanpassen.

Voor mijn veertigste verjaardag kreeg ik van Mark een verwenpakket in een hotel in Nederland samen met mijn zus Inge. (zie ons fotoalbum) En het was heerlijk! We hebben weer veel gelachen samen (in onze badjassen met badstof slippertjes over de gang rennen en in de lift van het hotel!), ontzettend geluierd in de sauna, heerlijk gelunched en gedineerd, ons laten verwennen met een gezichtsbehandeling en een lichaamspakking en vooral veel gepraat. Helemaal goed natuurlijk, want ik zie en spreek mijn zus veel te weinig. Oók kreeg ik van mijn vriendin Olga een grote verrassing die ze aankondigde met hints als: een zonnebril mee, zakdoekjes mee, strakke spijkerbroek aantrekken… Op de verjaardagskaart die ze me op een zonnig terrasje gaf stond dat ik vals mocht zingen…(?) en lekker swingen… Ik werd steeds zenuwachtiger! Máár, wat bleek? Ze verraste me met een concert - Wit Licht - van Marco Borsato in Antwerpen! Eerst hebben we samen gegeten op een terrasje in Antwerpen en daarna vertrokken we naar het Sportpaleis. Op de heenweg zagen we al veel mensen in het wit gekleed wachtend bij de entree, maar wij kwamen pas een kwartier voor aanvang aanzetten – veel te lang gekletst natuurlijk. We hebben ons ´professioneel´ een weg naar voren gebaand en zodoende stonden we erg dicht bij het podium. (zie ons fotoalbum) We hebben genoten van zijn liedjes en zijn show. Weliswaar was ik de enige met een brandend vlammetje tijdens zijn ballads (tja….40 hè!), de rest hield heel modern een mobieltje omhoog. Hahaha!

En vandaag is het dan zover...ik ben 40 jaar geworden. Gisteravond waren Mark en ik met vrienden uit eten en toen feliciteerde hij mij ineens in het restaurant, het was 24.00 uur en ik was jarig! Haha, dat was even een confrontatie... Vanmorgen werd ik in alle talen wakker gezongen en na het uitpakken van de zelfgemaakte kadootjes aten we allevijf een ontbijt op het grote bed. We hebben mijn verjaardag gevierd met een lunch op een terras in El Pardo met een grote speeltuin erbij. En uiteraard kreeg ik vandaag veel telefoontjes van familie. En kaarten, e-mails en SMSjes uit Nederland, The States en Madrid. Incluis een heerlijk lange brief van een vriendin, een zelfgetekende kaart van mijn peetzoon Máxime en zelfs een thee-genietpakket van mijn schoonzus. ¡Gracias a todos! Ik heb me nog nooit zo jarig gevoeld als nu op mijn veertigste…!

Donderdagmiddag stond ik met Maren in de keuken drie appeltaarten te bakken, terwijl het buiten 27 graden was! Uiteraard een tarwe- en melkvrij appeltaartje voor Maren, één appeltaart werd opgedeeld tussen de schoolbibliotheek en schilderles en eentje was lekker voor onszelf. Ook ben ik met vriendin Mirjam ons feest aan het voorbereiden. Op 23 april geven we samen een cóctel in de Belvedère Lounge vlakbij Plaza Santa Ana in het centrum van Madrid. Al onze Madrileense vriendinnen zijn uitgenodigd, want wij vieren samen onze 40-jarige verjaardag met tapas en lekkere drankjes. We hebben mooie uitnodigingen verstuurd en er wordt een brownie-taart met kaarsjes geserveerd als laatste tapa… De andere zeven tapas gaan we maandag uitkiezen in het restaurant. Mijn vriendin die een jaar geleden naar Nederland is verhuisd komt speciaal bij mij logeren voor dit feest! We gaan het leven vieren en ik heb er nu al zo´n zin in!

Extremadura

Jesus gave me light
And I´m gonna let it shine
This little light of mine
I´m gonna let it shine
Every day, every day, every day
-Bruce Springsteen-

Mark heeft heel drukke tijden op de fabriek gehad en wilde er graag een weekend op uit om op te laden en te genieten van elkaar en het prachtige lenteweer. Dus had ik een Bed&Breakfast geboekt: een huis uit 1800 (of vroeger) in een heel klein dorpje in Extremadura. We vertrokken op vrijdagmiddag en bezochten onderweg het stadje Trujillo met ontzettend veel geschiedenis dat we terug zagen in oude kasteeltjes, baselieken en kerken. Het gezellige plein was gevuld met een Middeleeuwse markt. We hebben er rondgeslenterd, een kerktoren beklommen en een ijsje gegeten op het plein. Daarna reden we door naar onze eindbestemming in Salorino, vlakbij de Portugese grens. De volgende ochtend kregen we een boers ontbijt op het terras en hoorden we alleen maar pasgeboren lammetjes en vogeltjes om ons heen, terwijl we genoten van scharreleitjes, schapenkaas, zelfgebakken brood, zelfgemaakte jam en verse sinaasappelsap. Een goede start voor een lange wandeling van zo´n 13 kilometer door de dehesa. Een gebied met veel steeneiken en ontzettend veel roofvogels. We hebben bijvoorbeeld twee soorten gieren boven ons hoofd zien cirkelen, wat zijn die beesten groot!

De Extremadura is een vergeten gebied in Spanje waar nog veel armoede heerst en waar het lijkt of de tijd heeft stil gestaan. Nog geen vijfentwintig jaar geleden liepen de kinderen hier nog op blote voetjes naar school en was een groot deel van de bevolking analfabeet. Het is er tijdens de lange zomers snikheet en gortdroog. Er zijn dorpjes waar toeristen nog nagestaard worden. Geen streek bracht verhoudingsgewijs zoveel veroveraars voort als Extremadura, en ook in de jaren zestig vertrok één op de drie Extremeños naar Madrid of West-Europa, om de armoede te ontvluchten. De natuur is op weinig plekken zo puur als hier en daarom voelen de steenarend, de monniksgier, de vale gier, de zwarte ooievaar, de lynx en de visotter zich er de koning te rijk. Jaarlijks telt deze streek 15.000 ooievaarspaartjes - vroeger op weg naar Afrika - maar nu blijven ze gewoon het hele jaar! Er zijn maar weinig kerktorens in Extremadura waar geen ooievaarsnest op gebouwd is. (zie ons fotoalbum)

Na de lange natuurwandeling hebben we gepicknickt onder een steeneik vlakbij een meertje. Daarna hebben de meiden en ik geschilderd en is Mark onder de schildersessie uit gekomen door in slaap te vallen op het kleed…. Die avond aten we in de tuin van het oude huis met uitzicht op de heuvels, de schaapjes van de buurman en de ondergaande zon…. De volgende ochtend werden we getrakteerd op nog zo´n heerlijk landelijk ontbijt en moesten we mee om te kijken naar de gifgroene boomkikkertjes die zich verstopten in de kraan van de waterpomp. Toen Inden water ging pompen kwamen de kikkertjes te voorschijn! Ook kregen we nog een prachtige vogel te zien, de hop. Daarna vertrokken we op weg naar Mérida, een stad van vóór onze jaartelling. Unesco riep deze stad uit tot werelderfgoed vanwege de vele Romeinse monumenten. Naast de bruggen hebben we het Romeins theater en het amfitheater bezocht waarna we door het Museo Nacional de Arte Romano gelopen hebben met veel Romeinse beelden en prachtige mozaïk. Op het sfeervolle plein met een grote fontein en veel sinaasappelbomen en palmbomen hebben we gelunched voordat we aan de terugweg naar Madrid begonnen.

Het is heerlijk om zo´n weekendje er op uit trekken om van natuur en mooie stadjes te genieten, om met z´n vijfjes een paar dagen van elkaar te genieten en écht op te laden. Mark kan er weer een paar weken tegenaan tot Semana Santa, in april, wanneer we een weekje met de tent erop uit trekken. Maar eerst ga ik over twee nachtjes in Nederland van mijn verjaardagskado genieten!

Inspiración

Inspiratie voor mijn eigen schilderijen… Vorige week heb ik veel inspiratie opgedaan tijdens drie tentoonstellingen die ik bezocht heb. Wat een cultureel weekje! Vorige week zondag zijn we met z´n vijfjes het centrum ingetrokken om de tentoonstelling La Sombra (de schaduw) te bezoeken. Hier waren veel werken van Nederlandse schilders te bewonderen omdat deze schilders een paar eeuwen geleden de schaduw in de schilderijen terug gebracht hebben. Er hingen werken van Carel Willink en Jan van Eyck tussen schilderijen van overbekende Spaanse schilders zoals Salvador Dalí en Pablo Picasso. Leuke tentoonstelling om met de meiden te bezoeken, omdat je bij elk schilderij de schaduw kunt opzoeken en bepalen waar dan de zon zou moeten hebben staan. Mark was erg gecharmeerd van het schilderij Mémoires d'un Saint van de Brusselse schilder René Magritte. Het was een leuke tentoonstelling voor ons allemaal.

In Madrid zijn sinds januari van dit jaar 105 beschilderde koeien in het centrum te vinden - de koeienparade - beschilderd met zowel lokale als buitenlandse ontwerpen. Er is ook een Nederlandse koe, gedoneerd door de Nederlandse ambassade in Madrid, uiteraard met tulpen! Enkele koeien zullen na de expositie geveild worden en de opbrengst daarvan gaat naar goede doelen. Wij hebben de laatste tijd al heel wat koeien zo kris-kras door Madrid gezien.(zie ons fotoalbum) Laatst hebben vijf jongens een koe mee naar huis genomen, maar helaas voor hen had een buurtbewoner dit gezien heb en heeft de jongens achtervolgd, ze zijn er met een boete vanaf gekomen. Tien jaar geleden is deze tentoonstelling gestart in Zürich door kunstenaar Walter Knapp om het winkelend publiek te vermaken. Door de jaren heen heeft de tentoonstelling al vele grote steden aangedaan en tot 21 maart zijn de koeien dus in Madrid te bewonderen!

Vorige week maandagochtend ben ik met een nieuwe moeder van het schoolplein de stad ingegaan om Museo La Reina Sofía te bezoeken. Maar allereerst heb ik haar meegenomen naar het café om de hoek bij school om haar te laten kennismaken met de gewoonte van veel ouders om daar eerst een kop koffie te drinken. Daarna zijn we de metro ingestapt naar het centrum. We hebben tot lunchtijd rondgeslenterd door het museum van moderne kunst. Weer veel werken van de bekende Spaanse schilders Picasso en Dalí gezien, maar ook bijvoorbeeld van de Amerikaan Mark Rothko. (waar ik op schilderles aandacht aan besteed had). Er was een tijdelijke tentoonstelling van Paul Thek en dat was heel grappig, want terwijl ik naar een geschilderde schommel sta te kijken waar kranten om de touwen heen gevouwen waren zag ik dat het een Nederlandstalige krant was. Hoe toevallig is het dan weer dat een Amerikaanse kunstenaar deze Hollandse krant gebruikte voor zijn kunst! Na het museum hebben we gelunched bij een nieuw tapas-restaurant op Plaza Santa Ana en daarna terug naar school gereisd om onze kindjes op te halen. Wat een heerlijke maandag!

Afgelopen zondag zijn we met vrienden naar de bergen geweest om te wandelen tussen de fruitbomen waarvan de bloesem net ging bloeien. (zie ons fotoalbum) Het was boven de 20 graden en de lucht was strakblauw, je róók de lente! Na de wandeling gingen we lunchen in een restaurant die tegen de berg was aangebouwd en waarachter allemaal grotten gelegen waren. Het diepgelegen restaurant werd sfeervol verwarmd met schalen gevuld met hete kooltjes. We zaten naast de opening naar de grotgangen waar bandieten tijdens de Franco-periode hun diamanten na de overval verstopten. Heel spannend allemaal! Na het heerlijke eten kregen we allemaal een kaarsje en gingen we de grot in om te dwalen. De kinderen vonden het prachtig! Daarna op een terrasje weer opgewarmd in het zonnetje, wat kan het leven toch goed zijn…

Vrijdag halen we de meisjes om 14 uur op van school en rijden we naar de Extremadura, vlakbij de Portugese grens. We gaan een lang weekend naar een B&B uit 1800 om te genieten van de vele bloesem in de vallei del Jerte. Ik pak ook vijf schildersdoeken in met schilderspullen. Het wordt voor Mark een weekend om weer helemaal op adem te komen, dat heeft hij even nodig met al die drukte op zijn werk. De temperatuur stijgt boven de 25 graden!

Cuarenta

“Je wilt toch niet dat ik een surprise-party voor je organiseer, toch? Wat wil je eigenlijk hebben voor je verjaardag..?” “Nee lieverd, dat hoeft allemaal niet en ik heb een geweldig idee voor mijn verjaardagskado...” Deze maand word ik veertig jaar. Mijn verjaardagskado is dat ik het vier met mijn zus - anderhalve dag lang - in een verwen-spa-hotel in de bossen van Nederland… Anderhalve dag tijd om ongestoord bij te kletsen, diepere gesprekken te voeren, ons te laten verwennen door verschillende veelbelovende behandelingen, samen dineren, een avond doorbrengen op onze hotelkamer met chocolade pindarotsjes en nieuwe tijdschriften en ´s ochtends een uitgebreid ontbijtbuffet en weer tot rust komen in de sauna, jacuzzi en het stoombad. Als ik hier niet van ga stralen, haha!! Aansluitend ga ik samen met mijn vriendin Olga uit eten in Breda om samen onze 40e verjaardag te vieren en de volgende ochtend vlieg ik weer terug naar Madrid.

Tijdens de Carnavalsvakantie gingen Mark´s voorbereidingen voor de bouw van de nieuwe glasoven gewoon door. Geen vrije dagen voor hem om er lekker op uit te trekken met dit mooie voorjaarsweer.(integendeel…hij maakte lange dagen en soms zelfs nachten!) Dus ging ik tijdens de vakantie met onze meiden met een groepje van school naar rivier Manzanares in natuurpark Pedriza, zo´n veertig kilometer buiten Madrid. Picknickmanden en kleden mee en we hadden een heerlijke middag aan het water. (zie ons fotoalbum) De kinderen waren aan het klimmen, sjouwen en met water aan het spelen. Er waren ook twee jongens mee en dat jongens iets wilder zijn en méér durven dan meisjes werd meerdere keren bevestigd: Tijmen verloor het doosje met zelfgebakken muffins in de rivier, Youp plaste staand in het water, Tijmen is twee keer zijn schoen verloren in de snelle stroming (gelukkig met onze visnetten weer gevangen!), Youp viel voorover in het water en was van top tot teen kletsnat en vervolgens liep Tijmen pardoes het diepe water in! Hun moeders hadden hier al ervaring mee en hadden uiteraard veel reservekleding mee, maar ik keek mijn ogen uit…en heb wat afgelachen! Met zonverbrande gezichtjes kwamen we ´s middags weer thuis.

Vandaag, zondag, gaan we weer met z´n vijfjes met de metro de stad in, dit keer om naar een tijdelijke tentoonstelling van het museum Thyssen-Bornemisza te gaan. Dit museum bestaat uit alleen maar privébezit van baron Hans-Heinrich Thyssen-Bornemisza, geboren in 1922 in Scheveningen. Zeven eeuwen Europese schilderkunst verzameld onder één dak, waarvan een deel van bekende Nederlandse schilders… En tot 17 mei hebben ze een tijdelijke tentoonstelling La Sombra, de schaduw, die op mijn lijstje stond om te bezoeken. Schilderijen van grote namen waarin schaduw een rol speelt worden tentoongesteld. Even wat cultuur opsnuiven!

Aankomende week is een spannende week voor Anthe en haar klasgenootjes, want net zoals in Nederland wordt de uitslag van de CITO-toets deze week bekend gemaakt. Ze krijgt haar schooladvies voor de Middelbare school. Daarnaast heeft ze vorige week haar type-examen gedaan en ook daarvan krijgt ze aankomende week de uitslag.

El Rastro

El Rastro, de bekendste vlooienmarkt van Madrid, wordt gehouden in de smalle straatjes in het centrum die zich op zondagochtend snel vullen met mensen die op zoek zijn naar antiek, boeken of lekker rondneuzen. Zo gingen wij ook op zondagochtend - tamelijk vroeg - met de metro de stad in. We hadden een missie. Vorige week is namelijk ons antiek suikerpotje uit Massachusetts stuk gevallen, dus leek ons een antiek suikerpotje uit Spanje een goed alternatief. De meeste suikerpotjes op de markt waren alleen in een setje te koop: met een melkkannetje, een theepot en eventueel kopjes. En andere suikerpotjes waren te lelijk om aan te schaffen… Buiten op de markt was het vrij druk, maar in de antiekzaakjes in de buurt was het leuk rondneuzen. Zo kwamen we in een pandje waar oude inboedels opgekocht werden, althans het serviesgoed. Alles stond nog in kratten en dozen ingepakt, dus moesten we echt met onze handen in de kratten en elk stuk optillen om te kijken wat eronder lag. En zo kreeg je het gevoel dat je wel eens op een vondst kon stuiten! Zo nu en dan kreeg ik een oude familiefoto in mijn handen of een oud geschreven kaartje… Maar ik vond ook drie oude schalen die ik graag wilde hebben. Een bod heen en weer en daarna vertrokken we met onze aanwinst in de rugzak de markt weer op.

Spanje lijdt ernstig onder de economische recessie. Volgens de laatste cijfers is meer dan 14 % van de werkende bevolking nu werkeloos, dat betekent dat één op de zeven mensen zonder werk zit en een uitkering ontvangt. In januari steeg de werkeloosheid in recordtempo naar het hoogste niveau in twaalf jaar... Ze verwachten dat het percentage nog stijgt naar 20 %... De meeste werkelozen komen uit de bouwsector, maar ook de vastgoedsector heeft het zwaar. We zien het heel dichtbij gebeuren. Onze buurvrouw is makelaar en woont ´voor Spaanse begrippen` op stand. Ze had een mooie Jaguar en een minivan voor de deur staan en een inwonende chica die fulltime voor haar twee kinderen zorgde. Maar eerst verdween de chica een paar maanden geleden en niet lang daarna werden de Jaguar en de minivan ingeruild voor een oude Mercedes en een heel oud tweedehandsje. Vorige week kwam er een vrachtwagentje een partij verhuisdozen afleveren… De volgende stap is dus al gezet, hoe triest. Zo staan er in onze urbanización veel huizen leeg, in ieder blok van vier huizen staat er wel één leeg. In ons blok dus binnenkort ook één… Ondanks de recessie is er in Mark´s fabriek besloten dat er geïnvesteerd gaat worden. Er zal een nieuwe glasoven gebouwd gaan worden, dat is een miljoeneninvestering voor de lange termijn. Er is vertrouwen dat de markt weer zal aantrekken en dat deze fabriek dan klaar zal staan om te produceren. (en geld te verdienen) Een heel positieve insteek dus en de bouw van de oven zal dan ook heel snel plaats gaan vinden. Mark is al erg druk met de voorbereidingen.

Eindelijk zou de antieke kast van Ana en Belén donderdag gebracht gaan worden. Ik heb er speciaal mijn Spaanse les voor laten schieten. Ze zouden er rond een uurtje of twaalf zijn, maar na enen heb ik toch maar eens gebeld. Er was veel verkeer, alles liep uit en ze waren nu onderweg naar ons huis, werd er gezegd. Na een kwartiertje belde Ana dat ze in Alcobendas stond en niet wist hoe ze ons huis moest bereiken. Ze noemde telkens straatnamen waar ik nog nooit van gehoord had. Tja, in mijn beste Spaans heb ik geprobeerd het enigszins uit te leggen, maar ik weet zelf amper de weg daar! Dus na weer een kwartier belde ze nogmaals dat ze bij een winkelcentrum stond met haar camión en of ik haar wilde halen. Nu is dat winkelcentrum maar tien minuutjes rijden bij ons vandaan dus heb ik het verloren vrachtwagentje met drie verdwaalde Spanjaarden erin maar even naar ons huis geloodst. Ik werd thuis enthousiast onthaald door Ana met drie kussen, ik denk dat ze heel opgelucht was, haha! De kast staat nu op zijn plek in de huiskamer (met de antieke schalen van El Rastro erin) en ik ben er zo gelukkig mee. Hij lijkt veel mooier en groter dan toen in die oude, koude antiekschuur van Ana en Belén in de bergen!

De Carnavalsvakantie van twee dagen is goed begonnen voor onze meisjes. Alledrie hadden ze na het feest op school een vriendinnetje mee naar huis. (Twee van de zes meiden pasten niet eens in mijn auto, dus reden met de buurvrouw mee!) Anthe was samen met haar vriendin als rapper verkleed, Inden in de stijl van Mama Mia en Maren natúúrlijk als een roze prinses - zie ons fotoalbum. De weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn heel goed. We gaan maandag met een groepje van school naar de rivier Manzanares waar de kinderen goed kunnen klimmen en in het water kunnen spelen, picknickmand mee en we vermaken ons prima in het zonnetje!

Una primavera precos

Het heeft afgelopen tijd flink gesneeuwd in de bergen buiten Madrid. (wat een prachtig uitzicht geeft op de bergen!) Afgelopen zondag zag het er vanachter onze ramen heel zonnig uit en dus besloten we voor een wandeling de bergen in te trekken. We hadden alleen onze snowboots mee en verder geen skikleding, we dachten aan een zonnige wandeling…. Maar hoe hoger we met de auto klommen hoe meer sneeuw er lag en toen we eenmaal wilden parkeren (op 1800 meter hoogte) sloeg de ijsregen in ons gezicht! Hier waren we niet op gekleed en hier hadden we ook geen zin in, dus binnen vijf minuten klommen we de auto weer in. Voorzichtig en langzaam zijn we terug gereden. Eenmaal onder aan de berg zijn we een wandelpad buiten het dorp Alameda del Valle opgegaan en dat was beter vertoeven. We hadden een thermoskan warme chocomel mee en genoten van het landelijk sfeertje: besneeuwde bergen om ons heen, Spaanse koeien met hun wintervacht op de weilanden en overal nog restjes sneeuw…

Vorige week werd Mark ´s ochtends vroeg gebeld dat er ´s nachts ingebroken was in de fabriek. Hij heeft al heel wat ellende op de fabriek meegemaakt - zoals stakingen van zijn personeel, elektriciteitsuitval, eeuwige problemen met de oven en de staking van Spaanse vrachtwagenchauffeurs - maar een inbraak stond nog niet op dat lijstje… De politie is bijna de hele dag bezig geweest met sporenonderzoek, bewijsmateriaal verzamelen en kijken wat er gestolen zou zijn. Heel vreemd is dat alle laptops nog op de bureau´s aanwezig waren, maar veel archiefkasten opengebroken waren. En het alarm is die nacht niet afgegaan… Volgens de politie waren er die nacht nog een aantal inbraken en waren de inbrekers op zoek naar contant geld en niet naar spullen van waarde… Mark mocht al die tijd dat de politie bezig was niet op zijn kamer, dus het was vooral allemaal heel onpraktisch. Uiteindelijk bleek dat er alleen maar 7 euro en een paar centen uit een lade is verdwenen en veel schade aangericht is aan deuren en kasten. Mark ging van de week naar kantoor met een hamer en een paar doosjes spijkers om de deur van zijn kantoor te repareren…de Spaanse manier duurde hem te lang, haha!

Nu het mooie voorjaarsweer sinds een paar dagen weer begonnen is en we genieten van het zonnetje (ramen open, meiden huiswerk buiten maken, poes na een lange winter weer buiten, op het deck een boek lezen, volle terrasjes!), herinneren we ons ineens weer levendig waarom we 2,5 jaar geleden besloten om in Spanje te gaan wonen. We halen energie uit de zonnestraaltjes en gaan weer plannen maken om te reizen. Er staan weer wat schoolvakanties op stapel en we hebben besloten om tot de zomer wat meer met onze tent er op uit te trekken. De omgeving van Cádiz willen we tijdens Semana Santa in april ontdekken, en in mei denken we aan een tweede bezoek aan buurland Portugal… We zijn ons bewust van de eindigheid van ons verblijf in Madrid en daarom genieten we volop van de vrije tijd met ons gezin. Door er op uit te trekken en te genieten van het Spaanse landschap, het Spaanse zonnetje en de Spaanse keuken kiezen we bewust weer voor een beetje avontuur – zoals morgen als we naar El Rastro gaan in de stad!

Ir de marcha

Uitgaan… Zaterdagavond hadden we onze oppas ingeschakeld en ze bleef een nachtje slapen, dus we hoefden niet op de klok te kijken. We gingen met een ander Nederlands stel uit eten bij een bekend Thais restaurant in de stad. Wij konden toevallig voor de deur parkeren, maar het restaurant had ook een service om de auto voor jou te parkeren. Daarom stond de hele straat vol dubbel geparkeerde auto´s… Wat trouwens vrij normaal is in het centrum, dan schuif je je mobiel nummer onder je ruitenwisser of je zet de auto niet op de handrem. In het ene geval belt de bestuurder die eruit wil jou op en in het andere geval schuiven ze je auto een stukje vooruit… De sfeer in het restaurant was heel Thais met grote Boeddha-beelden, een watervalletje langs de trap, ramen waarachter een Thaise omgeving getoond werd via een filmpje, en de serveersters liepen in authentieke kleding. Het eten was ook prima, geloof ik… Ik heb de rare tik dat ik in gezelschap nauwelijks iets eet, en zeker niet van het eten geniet… Ik ben dan drukker met het gezelschap en het gesprek, dan met wat er op mijn bord ligt… Daar heeft Mark gelukkig geen last van! Het enige waar ik dan wel van kan genieten is het dessert, daar focus ik al mijn aandacht op. Haha! Na het eten zijn Mark en ik samen nog met de metro de uitgaanswijk Chueca ingegaan en daar zijn we beland in een leuk barretje. Uiteindelijk waren we tegen 3 uur ´s nachts weer thuis. Leuk om zo nu en dan eens saampjes Madrid in te gaan.

Woensdagochtend ging ik naar de verjaardag van Loes en aansluitend gingen we lunchen met een groepje vrouwen. We kozen voor een Orientaals restaurant in La Moraleja, vlakbij ons huis. En wie zaten er aan het tafeltje naast ons te lunchen? Rafael van der Vaart met zijn vrouw Sylvie. Na twee jaar in Madrid gewoond te hebben kom ik eíndelijk ook eens een bekende voetballer tegen, haha! Uiteraard heb ik zijn handtekening gekregen waarmee ik mijn voetballiefhebbende neefjes in Nederland blij gemaakt heb. Overigens zou ik hem zelf niet herkend hebben, hij is best klein van stuk, maar zijn vrouw wél. Zij is precies zoals ze in de bladen afgebeeld staat, die ik natuurlijk ook alleen bij de (beugel)tandarts lees, haha! Die avond ben ik ook nog naar de bioscoop geweest met weer een andere groep vrouwen… Mark gaat volgende week uit met wat mannen...

Voor het afgelopen weekend was noodweer voor Portugal en Spanje voorspeld; windstoten tot wel 130 km/uur en véél neerslag zou er vallen. Tijdens ons nachtelijk uitje hadden we daar gelukkig nog niks van gemerkt (ik droeg alleen een vest), maar toen we zondagochtend wakker werden regende het. Regen die later in de ochtend overging in natte sneeuw en daarna in dikke vlokken met doorsnee van wel twee centimeter! Het bleef sneeuwen tot halverwege de middag en uiteindelijk lag er een aardig pak sneeuw in Madrid. Inden en Maren hebben nog een tijdje in hun skipak buiten gespeeld met de slee… Ondertussen waren Mark en ik in de keuken een grote varkenspoot aan het voorbereiden om dunne plakjes Jamón Ibérico van te snijden. Deze poot lag al meer dan een jaar op Mark´s werk - ooit kado gedaan door een leverancier. En nu vond Mark het tijd om hem mee naar huis te nemen. Het is iets typisch Spaans en we wilden ooit nog wel eens zo´n ding in huis halen – je moet alles een keer geprobeerd hebben, nietwaar? Inden (vanaf haar vierde al vegetariër) en Anthe wilden het niet eten, maar wij drietjes hebben er heerlijk van gegeten. En zullen dat de komende weken ook blijven doen, zo´n groot ding is het!

De meeste andere prachtige dingen in het leven komen met z´n tweeën of drieën, bij dozijnen of honderden tegelijk. Rozen, sterren, zonsondergangen, regenbogen, broers en zusjes, tantes en neven, vrienden en kornuiten te over – maar slechts één moeder in de hele wereld. (Kate Douglas Wiggin)

Het is volgende week vier jaar geleden dat we mijn moeder plotseling moesten missen…

¿Buena o mala suerte?

Praten we hier nu over geluk of over pech…? Laatst vroeg Mark mij enkele kostuums naar de stomerij te brengen. Dat zou ik na mijn Spaanse les doen waar ik die ochtend sinds lange tijd weer eens al mijn huiswerk voor had gedaan. Maar doordat ik mijn handen vol had met kledinghangers en een paraplu ben ik mijn schooltas vergeten. Wat een pech! Na de les reed ik naar de stomerij waar ik al lopend bijna struikel over een pantalon die van het houten hangertje gleed, op de natte stoep. Toen ik Mark´s kleding overhandigde bij de stomerij inclusief de bijna verloren pantalon kreeg ik de indruk dat het om rare combinaties ging, losse pantalons en jasjes. Over de telefoon vertelde ik dat aan Mark en hij begreep niet waar ik het over had – het waren allemaal kostuums en één losse pantalon…. Oeps, dan ben ik ergens een zwarte pantalon van zijn nieuwste Hugo Boss kostuum kwijt geraakt! Uiteraard ben ik weer terug gereden en liep daar wat om me heen te kijken op de parkeerplaats, toen mijn oog op een zwart hoopje bij de vuilnisbak viel…zijn pantalon!

Op iedere school komt het voor en als je er over praat lijkt het wel of iedereen er wel eens mee te maken heeft gehad – ook al is het de schrik van iedere ouder. Ik heb het over… luizen. We hebben vorig jaar eens uit voorzorg alles gewassen en ingepakt in luchtdichte zakken, omdat een vriendinnetje hier gelogeerd had die achteraf luizen bleek te hebben. Maar deze keer was het serieus… De school belde dat de luizenmoeders neten hadden gevonden bij Maren! Ik ben halverwege mijn Spaanse les vertrokken om Maren op te halen en onderweg heb ik lotion, shampoo en een luizenkam gekocht. Ik heb Maren behandeld en álle beddengoed gewassen. De dekbedden, hoofdkussens en Maren´s autostoeltje heb ik op het deck gelegd zodat de nachtelijke vrieskou er overheen kon en daarna alle knuffels, poppenkleedjes, bankstelkussens, plaids, verkleedkleren, winterjassen, shawls en mutsen in zakken verpakt en weggezet op het deck. Crisis, wat is dat veel werk, en hoe verdrietig voor Maren! De opvolgende drie weken (nu nog twee) moeten we elke dag controleren met het luizenkammetje en pas dán kunnen we zeggen dat we deze crisis overleefd hebben. Wat een pech!

Nu januari bijna ten einde loopt merken we dat ons sociale leven weer langzaam op gang komt. Na de drukke decembermaand is het heerlijk om een paar weekends een pyama-dag te houden, foto´s te plakken of simpelweg een wandeling in het park te maken met Maren op de fiets en Anthe en Inden op skeelers. Maar afgelopen week heb ik mijn eerste etentje van het nieuwe jaar gehad - met de moeders van de peutergroep. Als oprichtster word ik elke keer voor de Ladiesnight uitgenodigd, ook al heb geen peuter meer en komen Maren en ik niet meer op de speelochtenden. Deze etentjes zijn altijd heel gezellig en lekker! Inden had dit weekend haar eerste logeerfeestje van 2009, en Anthe een bioscoopfeestje. Aankomend weekend gaan Mark en ik in de stad eten met een Nederlands stel, en ik heb alweer een filmposter van een goede film gezien… Haha, we waken langzaam uit onze winterslaap!

Het is leuk om dingen van jezelf in je kinderen te herkennen. Dat kan in het uiterlijk zijn, in karaktereigenschappen of interesses. Anthe en Inden zijn dol op foto´s maken – net als hun mama – en hadden van de Sint allebei een digitaal cameraatje gekregen. Tijdens de Kerstvakantie zijn er vele foto´s gemaakt en dit weekend hebben de meiden ze gesorteerd en afgedrukt. Van de Kerstman hadden ze allebei een HEMA-fotoalbum gekregen en dus werd er de laatste dagen flink gesneden, geplakt en geschreven in het album. Het resultaat is voor allebei een heel persoonlijk album waarin hun liefdes sterk naar voren komen: veel foto´s van hun vriendinnen (in Nederland en Spanje), schooljuffen, zussen, sneeuw en Woester, ons bijzonder geliefde kater! Ontroerend is het om de bijbehorende teksten te lezen, soms met spelfouten, maar zo waardevol voor later!

Gisteren ben ik met een vriendin een dagje naar de antieke meubelschuur van Ana en Belén geweest. Onderweg in de bergen werd de omgeving prachtig wit, het sneeuwde zelfs een tijdje! Wat is Spanje dan toch mooi… Tussen de antieke meubels in de ijskoude schuren vond ik een prachtige, 100-jarige servieskast die ik graag zou willen hebben. Ik had wat fotootjes gemaakt voor Mark thuis. In het dorpje - met wel zeven kerken! - zagen mijn vriendin en ik een pastelería met heerlijke koekjes en marsepein in de etalage... Op de terugweg hebben we in de auto gesmuld van deze lekkernijen, haha! En gisteravond hebben Mark en ik samen besloten dat we de kast laten leveren. Dat betekent voor later een prachtig aandenken aan ons verblijf in Spanje!

Vorst en dooi

Ondertussen hebben we na zo´n twee weken weer post ontvangen in onze brievenbus. Uiteraard werd er rond Driekoningen geen post bezorgd, want dan zijn alle Spanjaarden vrij. Maar door de hevige sneeuwval van vorige week was onze postbode nog geen enkele keer op zijn scooter gestapt om de post rond te brengen. Met als gevolg dat Maren tot nu toe nog geen enkele verjaardagskaart ontvangen heeft... (Behalve die twee die we zelf in onze koffer meegenomen hadden vanuit Nederland.) Wél is gisteren het pakketje aangekomen met Maren´s schaapje waar ze gewoonlijk iedere dag mee slaapt. Het knuffeltje was per ongeluk in Nederland blijven liggen bij haar neefje Noud, die hem gauw weer gepost heeft richting Spanje. Maren was heel flink geweest al die nachten (bijna drie weken!), maar het moment dat ze het schaapje weer in haar armen hield was ze zielsgelukkig. “Zo lief, mijn schaapje!” zei ze wil honderd keer! Wel een wereldreiziger, dat schaapje van Maren...

De dag na de sneeuwval waren de openbare wegen al goed schoon. De vliegtuigen vertrokken weer, met een kleine vertraging dat wel, maar Mark´s manager kon na een onverwachts nachtje in Madrid weer naar huis. Ik ben de volgende dag met Mark mijn achtergelaten auto gaan opzoeken en die stond schots en scheef op een verlaten weg geparkeerd! Tijdens de sneeuwstorm was ik er juist zo trots op dat hij zo recht langs de wegkant stond, maar dat had ik duidelijk verkeerd ingeschat onder die sneeuwlaag. Haha! Ik heb ondertussen heel wat bizarre verhalen vernomen over de terugreis van school naar huis op die bewuste vrijdagmiddag. Het is decennia lang niet zo´n puinhoop geweest op de Madrileense wegen als toen. Madrilenen hebben geen sneeuwkettingen in hun auto – Mark en ik ook niet! – en zijn dus niet op zulke sneeuwval voorbereid in een gebied met zoveel hellingen!

Maren´s vriendinnetjes en een vriendje zouden op de dag van de sneeuwstorm pannenkoeken komen eten voor Maren´s 4e verjaardag, maar met pijn in mijn hart heb ik dat af moeten zeggen vorige week. Achteraf was dat een goed advies van Mark, die me die ochtend wel tien keer gebeld had om me te wijzen op de ernst van de situatie... Dus afgelopen vrijdag kwamen Ana, Eva, Caroline, Eva en Daniel alsnog met ons mee naar huis om Maren´s verjaardag te vieren. Na de pannenkoeken gingen ze zich verkleden als prinsesjes en één prinsje en daarna op de trampoline springen – het zonnetje scheen volop! Later hadden de kleintjes een high tea op ons deck met Maren´s poppenserviesje: roze snoepjes opgestapeld en roze taartjes op kleine schoteltjes... (zie ons fotoalbum)

Maandagavond hoorden we op het Nederlandse journaal dat eventueel bevroren leidingen konden gaan lekken vanwege de ingezette dooi. En kort daarna ging onze telefoon... De buurvrouw uit Breda hoorde heel hard water stromen in ons huis! Ons huis is de afgelopen twee jaar verhuurd geweest en was zojuist per 1 januari leeg komen te staan. De laatste huurder haalde maandagavond zijn post op en zag dat de lamp – die iedere avond aan springt – niet brandde. Gelukkig klopte hij aan bij onze buurtjes Marja en Berry die ons telefonisch informeerden. Mark riep meteen tegen Berry:” Gooi maar een ruitje in, ga binnen kijken!” De sleutelbossen van ons huis liggen namelijk bij twee makelaarskantoren, die ´s avonds uiteraard gesloten zijn. Gelukkig kwam ik op het heldere idee dat er volgens mij ook nog een sleutelbos bij Olga zou kunnen liggen. Olga had net haar sleutelbakje opgeruimd en zag een bosje sleutels liggen die wel eens de onze zou kunnen zijn...

Toen Olga aankwam had Berry gelukkig nog geen ruitje ingegooid. Het klonk bij de buitendeur alsof het water de trap afstroomde! Met z´n drieën (vriendin Olga, buurman Berry en voormalig huurder Rob) gingen ze met een zaklamp ons donkere, koude huis binnen en ontdekten ze dat de leiding achter de vaatwasser gesprongen was, de keuken stond blank! En omdat de stoppen waren doorgeslagen deed de kachel het ook niet meer... De temperatuur in de huiskamer was al gezakt naar 4 graden. Onze redders in nood hebben de kraan uitgezet, de elektriciteit weer op de CV gezet waardoor de kachel weer aansloeg en hebben toen de deur achter zich dicht getrokken. Een grotere ramp is voorkomen door een samenloop van omstandigheden, de adequaatheid van onze buren en de inzet van deze lieve mensen.... ¡Gracias!

Nuestra princesa

Liselotje is een meisje
en ze woont in een paleisje
in een land hier ver vandaan
waar heel veel paleisjes staan

Zo beginnen alle Liselotje-boeken van Marianne Busser, en zó toepasselijk voor ons prinsesje Maren. Ons prinsesje is deze week vier jaar geworden, en dat vierden we in de besneeuwde bergen van de Sierra Nevada. Deze sprookjesachtige, witte omgeving - die zo nu en dan in een langsdrijvende wolk verdween en verder boven de wolken uitstak - was betoverend! En natuurlijk héél toepasselijk voor de verjaardag van ons prinsesje. Het prinsesje dat alleen haar eerste verjaardag in Nederland vierde en de andere drie in Spanje.

Maren vroeg voor haar verjaardag alleen maar roze prinsessendingetjes en dat is ook precies wat ze heeft gekregen. Ze kreeg van ons een roze koffer gevuld met een roze prinsessenverkleedjurk met daarbij roze schoentjes met een strikje, een kroon, oorbellen en een roze sluier. Verder kreeg ze wat prinsessen make-up, een prinsessenspelletje, prinsessenhaarspeldjes en een grote prinsessengrondpuzzel. Ze was zo gelukkig als een prinses zijn kan! Anthe had zelf een prinsessenjurkje voor Maren´s babypop genaaid en Inden doneerde haar roze juwelendoosje... Heel lief. Natuurlijk hadden we ook voor een prinsessentaart gezorgd.(zie ons fotoalbum) Daarna mocht Maren de Nederlandse kadootjes van de familie open maken.

We hebben twee dagen genoten van de zon en de besneeuwde omgeving. We hebben een wandeling gemaakt langs een langlaufroute waar we bijna niemand tegenkwamen en dan is het echt genieten van de stilte en de ruimte... Engeltjes maken in de sneeuw en rollen van de berg af, eigenlijk heel idyllisch... Natuurlijk hebben we ook veel sleetje gereden, op 2550 meter: op een lange helling, op het dak van Spanje. Werkelijk waar, we zagen alleen maar wolken onder ons en een enkele bergtop die eruit stak...!

Er is vanmorgen onverwachts heel veel sneeuw gevallen in Madrid. Dat is écht uitzonderlijk! We reden door de vallende sneeuw naar school, daarna moest ik werken in de bieb. Het ging steeds harder sneeuwen. Ik kreeg steeds meer slechte berichten over snelwegen die afgesloten werden, het vliegveld Barajas dat gesloten werd en Mark stond al twee uur vast bij ons in de buurt. Hij had zijn baas opgehaald van de luchthaven en na een half uur stil gestaan te hebben op de weg is zijn baas weer terug gaan lopen naar de luchthaven... Uiteindelijk hebben we maar besloten om Maren´s feestje - pannenkoeken eten met wat vriendinnetjes en een vriendje - te verschuiven naar volgende week...

Ik heb de meiden vroeg opgehaald van school en toen zijn we richting huis gaan rijden om te zien hoe ver we zouden komen. Toen we een viaduct over moesten om de snelweg over te steken ging het mis, auto´s schoven alle kanten op. Ik heb mijn auto geparkeerd en we zijn gaan lopen. Overal zagen we auto´s geparkeerd staan, zelfs op de snelweg! (De regering heeft geadviseerd om je auto langs de weg te laten staan.) Mark is ons tegemoet gereden en heeft ons opgepikt. En nu spelen de meiden met de buurkinderen in onze tuin, ze hebben een sneeuwpop gebouwd en ze springen op de trampo met een dikke laag sneeuw...uniek!

¡Feliz y próspero 2009!

Het is niet belangrijk hoeveel we doen,
Maar met hoeveel liefde we het doen.
Het is niet belangrijk hoeveel we geven,
Maar met hoeveel liefde we geven.
- moeder Teresa –

Met een heel klein toestel zijn we naar Düsseldorf gevlogen – nog geen 50 mensen konden aan boord. We hebben een heerlijke tijd in Breda gehad. Anthe en Inden logeerden bij hun vriendinnetjes Indi en Tessa, en Maren logeerde bij haar vriendje Sebas op zijn kamer. Die dagen crosste ik op de fiets langs vele winkels in Breda om inkopen te doen. Hugo bracht op zijn bakfiets onze koffers naar ons stadshotel op de Grote Markt - waar tijdelijk het glazen huis gevestigd was voor het ophalen van miljoenen euro´s voor een goed doel. Hij werd bij het plein steeds tegengehouden door de politie, hij mocht er vanwege alle drukte niet langs met zijn bakfiets. Ze vroegen hem zich te legitimeren, maar toen hij de reserveringsbrief van ons hotel liet zien, zei de agent:” Oh, maar familie Rippens mag er wel langs, hoor!” En zodoende kon Hugo onze spulletjes toch nog op onze kamer zetten...

Voor ´old times sake` zijn we op Kerstavond naar de mis in de Martinuskerk geweest. Samen met Olga, Hugo en de kinderen hebben we vele Kerstliederen gezongen. Toen we de kerk uitkwamen stond er buiten een grote verrassing op ons te wachten... Mark was uit Spanje tóch overgevlogen om Kerst met ons te vieren! De produktie van zijn fabriek liep iets beter en daarom had hij een vliegticket naar Brussel gekocht. Eerste Kerstdag vierden we met Olga, Hugo, Victor en Sebas in hun gezellige Kersthuis met kadootjes onder de grote boom, een boswandeling in het Mastbos, warme chocomel op terras, Sissi op TV, spelletjes en lang tafelen. (zie ons fotoalbum)

Het diner op Tweede Kerstdag in ons hotel werd mooi aangekleed met amuses en cocktails. De meiden kregen een vrolijk gekleurd drankje in een mooi glas. Maren hadden we verteld dat als ze dit prinsessendrankje zou opdrinken ze een prinsesje zou worden. Heel serieus en stilletjes dronk ze haar glas leeg en toen ze haar laatste slok uit het glas nam keek ze naar haar kleding om te zien of er iets sprookjesachtigs ging gebeuren, zó aandoenlijk! Het diner was heerlijk, maar wat pas écht een feestje was, was dat het grand dessert naar onze kamer gebracht werd waar de meiden al lagen te slapen. Mark was met Hugo naar de film, dus heb ik in mijn eentje genoten van alle toetjes bij een zoete Kerstfilm op TV!

De dagen erna hebben we doorgebracht met familie, maar voordat we naar het Noorden reden gingen we eerst langs ons huis op de Roskam. Maren stond in onze hal om zich heen te kijken en zei:” Ik ben hier al een keer op visite geweest...” Haha, onze kleine meid is er geboren! Op zondag gingen we met alle nichten en neven naar opa en oma Rippens in Den Helder waar we een strandwandeling maakten en daarna samen hebben gegeten. (zie ons fotoalbum) De meiden genoten deze familiedagen van de tijd met hun neven en nicht.
Uiteraard hebben we ook een bezoek gebracht aan ons nieuwe neefje Ryan. Met mijn zus die al 20 jaar contactlenzen draagt heb ik mijn nieuwe lenzen geoefend. We hebben zo gelachen samen: mijn lenzen klapten gewoon vier keer dubbel of belanden ergens tussen mijn oogharen. Zelfs toen ze het met haar eigen lens wilde voordoen verdween haar lens op een plek waar hij niet hoorde! Na een half uur zaten onze lenzen eindelijk waar ze eigenlijk hoorden, hahaha!

De laatste dagen van onze vakantie brachten we door in een groot, warm vakantiehuis met open haard - prachtig gelegen aan een bevroren vennetje waar we zo het ijs konden op stappen. Waar ook een ijsbaan gemaakt was met muziek en een heuse koek-en-sopie-kraam. We logeerden daar met vrienden uit onze studententijd waar we in het verleden al vele malen een Kerstdag of Oud&Nieuw mee hebben gevierd. We waren met vijf stellen en vele kinders, een gezellige boel dus! We hebben drie dagen lang geschaatst (op gehuurde en geleende schaatsen), warme chocomel gedronken, lekker gegeten en veel gelachen. (zie ons fotoalbum) Op oudejaarsdag wilde ik graag nog ossenworstjes kopen om mee te nemen naar Madrid. Maar het plaatselijke supermarktje had deze worstjes niet, de buurtsuper in een naastgelegen dorp ook niet. Zelfs de ambachtelijke slager van het dorp- een stevige vent met rode wangetjes, zo weggelopen uit zijn koelcel - had geen ossenworstjes! Na deze tour met Tom zijn we maar naar Doetinchem gereden. In de binnenstad bleek helemaal geen slager te zitten, dus toen we de moed bijna opgaven kwam een mevrouw op het idee om naar de HEMA te gaan. Dé HEMA! Op naar de HEMA dus, daar meteen maar genoten van een ouderwetse HEMA-worst uit het warme water.. Dat hadden Tom en ik wel verdiend!

We kijken terug op een drukke, maar ouderwets gezellige vakantie in Nederland. We hebben genoten van alle gastvrijheid en de warme uurtjes met vrienden en familie. De ijspret van de laatste dagen maakte het helemaal af!

Navidad

Alweer een Kerstmis in Madrid. De Madrilenen hebben dit jaar minder uitbundig uitgepakt met Kerstversieringen in de stad dan andere jaren, vermoedelijk vanwege de crisis, maar toch nog uitbundig! Ons huis is gezellig versierd met een Kerstboom in de huiskamer en zelfs een slinger met Kerstkaarten. Vorig jaar kwamen de Kerstkaarten pas in het nieuwe jaar aan...

Deze laatste dagen voor Kerstmis staan voor ons een beetje in het teken van afscheid. Voor mij een afscheid van twee vriendinnen, voor Anthe en Inden afscheid van hun vriendin Emma, voor Maren van haar vriendinnetje Olivia en voor Mark van twee van zijn nieuwe vrienden. Eén gezin is afgelopen weekend reeds vertrokken en het andere gezin nog niet, dus hebben we dit weekend écht optimaal gebruik gemaakt van de tijd die we nog samen hadden! Zaterdag grotendeels de dag met elkaar in het zonnetje op ons deck doorgebracht, de kids hebben de nieuwe film ´Brief aan de koning´ gekeken. Zondag hebben we gezamelijk in de bergen gelunched bij een piepklein restaurantje in een oud huisje, open haard aan en het vlees werd buiten op het vuur geroosterd. Het dorp lag in de sneeuw en om ons heen zagen we alleen een knalblauwe lucht met witte bergtoppen! De restauranthouder stelde voor om de kinderen snel te laten eten en daarna een sneeuwbalgevecht buiten te laten houden, zodat wij met z´n viertjes een goed tafelgesprek konden voeren. Goed idee! Na de lunch hebben we met z´n tienen sleetje gereden en veel gelachen en genoten! (zie ons fotoalbum) Toen het donker werd zijn we naar een ander bergdorp gereden voor een Belén Vivienda, een levende Kerststal. Helaas waren we te laat, er mochten 500 mensen tegelijk kijken. Dus hebben we op het versierde dorpsplein warme chocomel met churro´s tot ons genomen terwijl er door de luidsprekers Kerstmuziek werd gedraaid....

Op Mark´s werk is helaas niet veel van een Kerstsfeer te merken... De verkoop is flink gedaald en de glasoven loopt heel erg slecht. Er worden nu beslissingen genomen voor de toekomst van de fabriek, een toekomst die er niet rooskleurig uit ziet. Dat houdt voor ons gezin in dat Mark aankomende week niet met ons mee kan naar Nederland om samen Kerst te vieren... We hebben alle mogelijkheden overwogen en dit lijkt de beste keus – zonder Mark naar Nederland. (helaas al eens eerder gebeurd in de zomervakantie) Anthe en Inden kijken er naar uit om bij hun vriendinnen in Breda te logeren, en Maren om tijd met haar grote vriend Sebas door te brengen. Ook hadden we de meiden nieuwe, stoere winterlaarzen beloofd. Op naar Breda dus! Mijn vriendin Olga vond het geen goed idee dat ik met Maren alleen in een hotelkamer zit, dus zullen we bij haar logeren en een Kerstdag samen doorbrengen. Het ziet er naar uit dat Mark zich Tweede Kerstdag bij ons zal voegen en de dagen erna zullen we wat familiebezoekjes afleggen en eindigen met een groep studievrienden met hun kinderen in een groot vakantiehuis om het oude jaar uit te luiden en het nieuwe jaar met z´n allen in te knallen!

Op school heeft Maren afscheid genomen van haar klasje, want ze gaat in het nieuwe jaar naar de basisschool. Ook is er op school veel aandacht geschonken aan Kerstmis met voor de ouders een Kerstconcert (zie ons fotoalbum), een Kerstmarkt met knutsels, een gezellige Kerstborrel en de laatste dag voor de vakantie een Kerstontbijt voor alle leerlingen.

Wij wensen alle lezers van ons blog warme, liefdevolle Kerstdagen en alle goeds voor 2009!

Sola a Holanda

Terug in Madrid…ik heb deze maandagochtend gigantisch in de file gestaan om de stad uit te komen op weg naar huis, alle wegen waren geblokkeerd! Spanjaarden allemaal hevig geëmotioneerd aan het claxoneren, welkom thuis Anja!

Zondagmiddag ben ik thuis gekomen van een weekend in Nederland, helemaal in mijn eentje. Voor de eerste keer...hoe grensverleggend! Vrijdag heb ik de hele dag met mijn zus en haar baby Ryan doorgebracht. Lekker op de bank met een slapende baby op schoot, genietend van zijn warmte en het wonderlijke van een pasgeborene. Mijn zus verwende mij met broodjes belegd met kroket en filet americain, en bij de thee pindarotsjes...net als vroeger thuis... Ik ben eind van de middag nog even op de fiets met mijn nichtje naar de kapper geweest en ´s avonds op koopavond met mijn zus door de HEMA en de Zeeman gestruind – en natuurlijk geëindigd in een Grand Café met een grote kop warme chocomel met echte slagroom...haha!

Zaterdag ben ik naar Breda gereden - mijn zus had voor onderweg bokkepootjes meegegeven! – en ik heb daar even in de stad wat boodschapjes gedaan voor de meisjes zoals Nederlandstalige DVD´s, kniekousen bij de HEMA en een pak chocoladevlokken en ben toen naar mijn vriendin Olga gereden. Olga wist helemaal niets van mijn bezoek, een verrassing die Hugo en ik bekokstoofd hadden voor Olga´s 40e verjaardag. Ze stond helemaal perplex toen ik de deur open deed in haar huis toen ze terug kwam van de kapper! Ze hadden een groots feest georganiseerd voor ´s avonds, om het leven te vieren, een ABBAfeest. We hebben ons samen verkleed en opgetut voor het feest, en ons samen verkneukeld over onze outfits..haha! (zie fotoalbum) Het feest was écht geweldig!! De ambiance was perfekt in hun prachtige huis, alle meubels eruit en een dansvloer erin. De film Mama Mia werd op de muur gedraaid, een discobal, DJ´s met goede muziek, alle gasten mooi verkleed, een heerlijk buffet en zelfs rook op de dansvloer! Ik ben heel blij dat ik erbij was, had het niet willen missen...

Zondagochtend vroeg ben ik weer terug gevlogen naar Madrid waar mijn gezinnetje me stond op te wachten bij de terminal. Thuis samen mijn kleine koffertje uitgepakt gevuld met Hollandse verrassingen en kort daarna weer met z´n allen naar het volgende feest, een afscheidsfeestje van vrienden van ons waar we veel mee optrokken hier in Madrid...

En nu gaan we ons voorbereiden op deze Kerstweek op school, onze reis naar Nederland, én op Maren´s afscheid op La Casita. Maren wordt tijdens de Kerstvakantie 4 jaar en ze gaat dus ná de Kerstvakantie naar de basisschool! Onze kleinste prinses wordt een kleuter...

Regalos

Kadootjes... Dit jaar had Zwarte Piet de kadootjes op ons deck achtergelaten voor Pakjesavond. Mark had een Piet de straat uit zien rennen... Alle kado’s werden naar binnen gesleept en we hebben ´s middags een beginnetje gemaakt met de brieven van de Sint en het uitpakken van wat kadootjes. (zie ons fotoalbum) Na het eten hebben we de rest van de kadootjes uitgepakt en gesnoept van banketstaaf, gevulde speculaas en pepernoten. Maren’s grootste wens was uitgekomen met een roze mobiele telefoon, Inden’s wens met een digitale camera en Anthe’s wens met een superdik boek van Tonke Dragt. Mark is verwend met een CD van Il Divo én concerttickets, en ik met een theeservies uit India! Uiteraard hebben de dames zoals elk jaar weer veel knutselspullen, een chocoladeletter en een pyama gekregen. En nu is de Sint weer op weg naar Madrid... Wat is overgebleven zijn drie gelukkige kinderen met bergen speelgoed en een tevreden papa en mama.

De dag na Pakjesavond was een Feestdag in Spanje, alle winkels waren gesloten. We hebben er een pyamadag van gemaakt. De hele dag in pyama – de meiden hebben geschilderd in hun nieuwe mandala-kleurboek, we hebben veel spelletjes samen gedaan en natuurlijk onze chocoladeletter gedoopt in een kopje thee. Het lekkerste wat er is, haha! Mark en ik hebben ons tegen negen uur ´s avonds nog aangekleed om sushi te gaan eten in de buurt. Het was heerlijk, in tegenstelling tot de eerste keer dat ik in mijn leven sushi at, in Massachusetts. Daar had ik alles terug naar de keuken laten sturen om het alsnog te laten bakken!

Om het afscheidskado voor mijn vriendin Nicole te kopen - Spaans aardewerk – moesten we vorige week naar het centrum van Madrid. Om precies te zijn; recht tegenover het Prado-museum, een lange paseo met oude bomen zonder parkeerplaatsen. Ik had dit uitstapje gepland met Mirjam en we hadden onze kinderen op de naschoolse geplaatst. Overigens ook twee kinderen van Nicole, want die logeerden die nacht toevallig bij Mirjam en mij vanwege hun verhuizing. Na een verjaardagslunch vertrokken we met hulp van de TomTom richting het centrum. Uiteraard sloeg de TomTom niet meteen aan, waardoor we eerst op ons gevoel afmoesten. En wij zijn echt twee helden in de auto...niet dus! Gelukkig zag Charlotte ons wegrijden in de verkeerde richting waardoor we op tijd weer de juiste richting op genavigeerd werden! Eenmaal op de snelweg zagen Monique en Audrey ons als wegpiraten op het allerlaatste moment (over de vluchtstrook) een afrit inslaan om ons vervolgens even later weer bij hen te voegen op de snelweg waar we vandaan kwamen. Dit zou helemaal goed komen, hahaha! Uiteindelijk kwamen we bij de kadowinkel aan en (ongelofelijk, maar waar) er was een parkeerplek recht voor de winkel. Weliswaar voor laden/lossen – maar dat was technisch gezien toch wat we deden? Met een enorme doos vol aardewerk zijn we trots weer terug naar school gereden waar we zelfs op tijd aankwamen om onze kinderschare weer op te halen. Wéér een overwinning!

We hebben een nieuwe computer. Ik weet nog niet of ik er blij mee ben, want ik ben niet zo op moderne veranderingen... Onze oude computer was niet meer betrouwbaar, soms stopte hij er mee. Mark kreeg hem telkens weer aan de praat, maar het zou niet lang meer duren voordat hij definitief het loodje zou leggen. Daarom heeft Mark de notebook van zijn werk overgekocht. En dat is even wennen, vind ik. Ten eerste is het een Spaanse computer met een Spaans toetsenbord en een Spaanse versie van Microsoft Word. Ten tweede heeft het een veel kleiner beeldscherm dan onze oude vertrouwde, en de kleuren zijn anders! MSNen lukte even niet meer en al mijn favorieten op Internet zijn verdwenen - ik moet ze stuk voor stuk met de hand opnieuw invoeren. Het is nu vast wel duidelijk dat ik het niet zo op moderne vernieuwingen heb. Wij hebben geen iPOD, Wii, Playstation of Nintendo... En het was dat jaren geleden de nood zó hoog was vanwege mijn ziekenhuisopnames (tijdens Anthe´s zwangerschap) dat Mark een magnetron en een wasdroger had aangeschaft, anders... Ik heb bijvoorbeeld wel een mobieltje, de meeste simpele (en ouderwetse) die er bestaat, maar de batterij is vaak leeg óf ik heb hem weer eens niet bij me... Maakt dat van mij nu een digibeet?

Prisa

Druk... Hebben we het niet allemaal druk? En laten we dat niet zelf toe als we onze keuzes maken? Tijd kunnen we maken als we denken ergens geen tijd voor te hebben. Tóch voelt het elk jaar weer aan het eind van het jaar alsof we het met z’n allen heel druk hebben. Uiteraard is het drukker dan andere maanden met de voorbereidingen voor Pakjesavond en daarna de Kerstdagen, maar het voelt ook veel drukker door de vele feestelijkheden die hiermee gepaard gaan. Alles is even gezellig en ergens wil je toch ook niets missen? Dus hollen we van het ene feestje naar de volgende borrel en van het ene afscheid naar het volgende etentje – allemaal leuk! Maar wel druk....

Terwijl Madrid al helemaal versierd wordt voor Navidad met grote versierde Kerstbomen op de pleinen en rotondes, prachtige feestverlichting in de straten en mooie etalages van winkels, maakten de Nederlanders hier in Madrid zich op voor de komst van Sinterklaas in de residentie van de ambassadeur. Wij waren voor de eerste keer ook van de partij! (zie fotoalbum) Meer dan 100 kindjes stonden te wachten op de komst van de Sint... Sinterklaas had voor ieder kind een kadootje en een klein woordje. Onze meisjes werden ieder verblijd met een Nederlands leesboek. Nu komt de Sint vrijdag ook nog langs op school, Anthe en Inden zijn al druk met gedichten en surprises...

Anthe, Inden en Maren hebben vorige week hun schoolrapport gekregen. Ondertussen heb ik ook alle gesprekjes gevoerd op school met hun juffen en kan ik zeggen dat ze het alledrie heel goed doen op school. Maren heeft een ware metamorfose ondergaan nu ze de oudste is van de klas. Ze is van een verlegen rustig meisje veranderd in een grote meid die het leuk vindt om de juf te helpen. Ze heeft de laatste weken veel interesse in letters en kan sinds kort letters van haar eigen naam schrijven (linkshandig) – klaar voor de basisschool dus! Inden doet het ook goed in groep 5. Haar Spaanse juf vindt dat ze wel wat meer Spaans kan praten dan ze nu doet, maar in haar schriftje doet ze het perfekt! Anthe zal dit schooljaar de afsluitende CITO-toets doen, waarna ze naar een internationale school zal gaan. Daar bereiden ze haar op voor door Anthe Spaans rekenen te laten volgen (lijkt methodisch op Engels rekenen). Dit rekenen loopt ver vooruit op Nederlands rekenen zoals met machten, breuken, mingetallen en vergelijkingen. Anthe vindt het allemaal even geweldig!

Vrijdag had ik zo’n bizarre, mooie ervaring.... Ik reed naar de supermarkt voor mijn wekelijks boodschappen zoals ik de laatste twee jaar iedere week doe. Niets bijzonders dus, behalve dat ik dus vergeet de ventweg op te rijden om bij de Carrefour te komen. Ik zit te balen in de auto, want ik had haast. Ik had die ochtend gewerkt in de bibliotheek en moest om twee uur de meiden weer ophalen van school. Ik moest via twee rotondes weer terug naar de plek waar ik de ventweg op kon en vervolgens zie ik dat de auto die voor mij reed door een lange autobus aangereden is! De bus had die auto niet gezien bij het wegrijden van de bushalte. Meteen besefte ik dat áls ik niet door een verstandsverbijstering die ventweg voorbij gereden was, míjn auto dus aangereden was... Bijzonder, hè?

Zondagochtend hebben we mijn vriendin verrast met een afscheidsontbijt van mijn oude peutergroep. Iedereen had lekkere hapjes mee, servies, tafellaken – voor alles was gezorgd! Annemarie had niks doorgehad van onze heimelijke plannetjes. We hebben genoten van alle lekkere hapjes en het gezelschap zónder kindjes. Mark was met de meiden naar de dierentuin geweest. Eenmaal thuisgekomen zouden we naar de bergen gaan om sleetje te rijden. Er is veel sneeuw gevallen deze week, maar uiteindelijk bleven we thuis om te relaxen, huiswerk te maken, suprises af te ronden en de film Minoes te kijken. Aan het eind van de middag werd ik plotseling ziek, buikkrampen en later spugen... Volgend weekend is een extra lang weekend vanwege een nationale feestdag, dus dat sleeën komt dan helemaal goed!

Mi sobrino Ryan

Ons neefje Ryan is geboren! Gisteravond vertelde mijn zus al dat het niet lang meer zou gaan duren.... En inderdaad, gisteravond laat is ons neefje Ryan geboren! Inge heeft ons in onze diepe slaap gewekt om het geweldige nieuws te melden. Een klein donkerharig broertje voor Emma en David, mét superlange oogwimpertjes – is mij verteld...

De aankomst van Sinterklaas in de haven van Almere. Eindelijk was het zover! De meiden hebben iedere dag het Sinterklaasjournaal gekeken en meegeleefd met alle avonturen. Afgelopen zaterdag zaten we om 12 uur klaar met een kop warme chocomel en een bakje pepernoten voor de TV om de intocht van de Goedheiligman mee te maken. Het was nogal een contrast: de kindjes op de kade met winterjassen en koude neusjes en wij hier met onze voordeur wijd open, en na de uitzending gingen we buiten lunchen in het zonnetje! Ik was zelfs een beetje verbrand die middag, omdat ik in slaap gevallen was op het deck.... Haha!

Anthe, Inden en Maren mochten zondagavond voor het eerst hun laarsje zetten voor de Pieten die hier in Madrid achtergebleven zijn. (waaronder natuurlijk de Paardenpiet die niet mee naar Nederland is gegaan vanwege haar schimmelvoet) De verlanglijstjes zijn die nacht opgehaald samen met de twee wortels en de appel, en de laarsjes zijn gevuld. En die maandagochtend kwamen alle kinderen van school tesamen in de comedor waar Sint-liedjes gezongen werden en ze erachter kwamen dat de Sint zijn leesbril kwijt geraakt is, en alle klassen een nieuwe bril voor de Sint moeten maken.

Daarnaast leef ik helaas ook toe naar het vertrek van twee van mijn goede vriendinnen hier in Madrid... Ik ben voor allebei bezig een afscheid te organiseren. Annemarie krijgt een verrassingsontbijt met al haar vriendinnen en krijgt als aandenken een grote houten plaat volgeplakt met foto’s van mooie herinneringen... Afgelopen zondag hebben we met onze gezinnen een mooie herfstwandeling gemaakt in de bergen bij een stuwmeer. Ik heb nog mooie foto’s gemaakt voor op haar afscheidskado... Nicole krijgt een fotokalender met alle verjaardagen van onze gezinnen en een lunch met vele moeders van het schoolplein. Allebei mijn vriendinnen zijn ná ons in Madrid komen wonen, kun je nagaan hoe snel het verloop hier kan zijn...

Het expat-leven is hier ook snel, vind ik. Altijd feestjes van de kinderen in de weekends, veel gezellige lunches en vaak gezamelijke etentjes. Heel flitsend en leuk, maar soms ook wel wat veel... Vanavond bijvoorbeeld weer mijn Ladiesnight, na mijn gezellige lunch van gisteren!

Sinterklaas

Ondertussen heeft de kredietcrisis al flink om zich heen gegrepen. Iedereen kent wel een ongelukkig verhaal van een bedrijf dat harde klappen heeft gekregen. Nu, dat geldt helaas ook voor Mark’s fabriek. Voordat de crisis ontstond liep zijn fabriek al niet goed. De fabriek heeft zoveel pech gehad de afgelopen twee jaar dat Mark er werkt! Het begon uiteraard met de stakingen van het personeel in het voorjaar van Mark’s eerste jaar in Spanje. Die zomer viel de elektriciteit uit tijdens onze zomervakantie en moest de glasoven opnieuw opgestart worden. Dat heeft zoveel geld gekost! Vervolgens kwamen de stakingen van de Spaanse vrachtwagenchauffeurs en nu dus deze kredietcrisis waardoor de afzetmarkt gehalveerd is.

Nog niet zo lang geleden hebben ze daarom een aantal produktieposities stil gelegd, want het produkt wordt toch niet verkocht. Toch ziet het produktiepersoneel niet de ernst van de situatie in. Mark kondigde laatst aan dat er dit jaar geen jaarlijkse Kerstdiner of traditie van een goedgevuld Kerstpakket zal zijn. Daar had het personeel dus geen begrip voor! In het nieuwe jaar zal er weer onderhandeld moeten worden voor een nieuwe CAO. Informeel had de ondernemingsraad al aangegeven dat ze met behoud van de inflatiecorrectie zo voor drie jaar zouden tekenen. Inflatiecorrectie, loonsverhoging, Kerstpakket....van een kale kip kun je volgens mij niet plukken....

Anthe, Inden en Maren krijgen niets van deze zorgjes mee en maken zich alleen maar zorgen om hun verlanglijstje voor de Sint. Sinterklaas is al onderweg met zijn stoomboot van Madrid naar Nederland. Er zijn speciaal wat Pieten hier in Madrid achtergebleven om de Nederlandse kindjes die hun schoen zetten te verwennen! Sinterklaas zal ook nog een bezoek brengen aan de Nederlandse school en aan de ambassade. Dit jaar gaan wij voor het eerst naar het huis van de ambassadeur om Sinterklaas te ontmoeten en de meisjes krijgen een kadootje van de Goedheiligman! Het wordt een gezellig kinderfeest met allemaal Hollandse lekkernijen zoals snert met worst, banketstaaf en pepernoten. In The States hebben we zo’n bezoek ook een keer gedaan met Anthe en Inden. De Sint kwam toen naar de Nederlandse winkel in Connecticut. Daar stonden we toen met allemaal onbekende mensen (van multinationals in New York) in een klein winkeltje luidkeels Sinterklaasliedjes te zingen. Heel kneuterig eigenlijk....haha!

Hier in Madrid heerst een nachtelijk spuugvirusje... Een nacht flink spugen en een dagje uitzieken. Vorige week werd Anthe geveld en heb ik lekker een dagje met haar alleen thuis doorgebracht. We hebben samen appelflapjes en dieetpepernootjes voor Maren gebakken. Afgelopen weekend werd Maren geveld en heb ik met Maren de maandag samen doorgebracht. Samen zijn we naar de grote speelgoedafdeling van een warenhuis geweest om ideetjes op te doen voor haar verlanglijstje. En we hebben drie dikke speelgoedcatalogi meegebracht voor thuis. En als laatste werd Inden gisteren geveld. Samen met Inden heb ik gezellig de speelgoedcatalogus doorgenomen, kadootjes eruit geknipt en opgeplakt voor in haar schoen. Zo’n doorbroken nacht en veel wasgoed is geen pretje, maar de meisjes één voor één thuis is wel heel gezellig. Ze hebben er stuk voor stuk van genoten, en ik ook!

Rondreis Ronda-Chefchaouen-Granada

Blijf niet hangen in het verleden
Droom niet van de toekomst
Maar concentreer je geest op het huidige moment
-Boeddha

Gistermiddag zijn we aangekomen in Ronda. Wat een mooi plekje om te logeren: veel Marokkaanse invloeden zoals lantaarns en tegeltjes, en overal terrasjes en zitjes! En op de finca zijn wel dertig paarden. ’s Avonds hebben we gezellig het houtkacheltje aangezet in ons huiskamertje. Ons bezoek aan Ronda op zondag was heel relaxed. Eerst hebben we de Puente Nuevo bezocht; de bekende brug gebouwd aan het eind van de 18e eeuw die twee bergen aan elkaar verbindt over de rivier Guadalavín. Daarna zijn we de berg af gaan lopen, zodat we dit symbool van Ronda goed op afstand konden zien. Na de lunch op een terras naast de brug zijn we het Moorse gedeelte van het dorp ingewandeld. Tussen alle smalle straatjes met witte huizen en steegjes zagen we een antiekzaakje waar we binnen liepen. Twee oudjes zaten in hun luie stoel onder een dekentje hun siësta te houden. Toen ze ons opmerkten veerden ze op. We vonden een setje oude wandtegeltjes waar we interesse in hadden. Na betaling bleken ze onder het huis nog meer tegeltjes te hebben! De tegeltjes zijn afkomstig uit 1890 uit het afgebroken casino van Ronda. In het magazijntje hebben we samen met het vrouwtje nog acht tegeltjes bij elkaar gezocht op kleur, die we ook meegenomen hebben.

********************************************************

Na een prachtige route door de bergen van Andalusia kwamen we bij de haven van Algeciras waar we heel makkelijk onze tickets konden ophalen en met een boot eerder meekonden. Met een grote catamaran waar we onderop onze auto parkeerden net zoals het Spaanse postwagentje, nog wat auto’s en een grote truck, vertrokken we naar Marokko. Na een uur en twee groepen dolfijnen gespot te hebben kwamen we aan in Ceuta, een Spaanse enclave. Bij de grens gonsde het ineens van de mannetjes op straat en werden we door een man meegeleid naar twee balies waar we al onze papieren mochten laten zien. Tijdens het wachten zag ik regelmatig onderhands wat geld uitgewisseld worden dat bijna ongezien in andermans jaszakken verdween... De man kreeg € 2 van ons en we vervolgden onze weg naar de laatste controle waar een grensdouanier vroeg of we pistolen bij ons hadden, en daarna reden we Marokko in – en wat een armoede zagen we daar! We hebben een stuk langs het strand gereden, maar ergens hebben we toch een bord gemist, want ons doel – het stranddorp Oued Laou – hebben we niet kunnen vinden. Door het Rifgebergte hebben we Chefchaouen bereikt en hebben we de rest van de middag vanaf een terras de sfeer op het plein geproefd. Na het eten liepen we door het donker door de smalle straatjes van de Medina met al hun verlichtte winkeltjes en voelden we opnieuw de betovering zoals in Marrakech!

**********************************************************

Chefchaouen is een heel relaxte bergplaats zonder toeterende auto’s en scooters. Tijdens het dolen door alle smalle blauwe steegjes, straatjes en trappetjes van Chaouen werden we door een man mee naar een achterafje genomen waar zijn familie kleden weefde en verkocht. Uiteraard konden we niet fatsoenlijk vertrekken zonder dat we iets kochten, een tafelkleed dus. Na de lunch zag Mark in een winkeltje een mooie vaas staan en gingen we binnen even verder kijken. En daar stond ie...een immens grote, prachtige vaas voor een eveneens immens bedrag! Na wat aftasten over de prijs moesten we van de verkoper even apart zitten. Hij bood ons muntthee aan en stelde ons voor om hem stiekum een tip te geven en dan zou hij voor ons een goede prijs afdingen bij zijn baas. Zo gaat dat dus hier! Hij kreeg € 40 van ons dat meteen in de zak van zijn jellaba verdween en uiteindelijk kochten wij twee vazen voor een heel scherpe prijs. (bijna de helft) Het was nu of nooit, nu waren we immers met de auto in Marokko! De vazen werden stevig ingepakt en later afgeleverd bij ons hotel.

*********************************************************

Via een prachtige landelijke route met de auto door het Rif kwamen we in Akchour aan waar we met gids Mofdal een wandeling door een gorge maakten op weg naar een natuurlijke brug, ‘Bridge of God’. Het was een flinke klim, maar Anthe en Inden genoten volop. Maren viel zoals vanouds in slaap in de rugdrager. De aapjes die daar woonden lieten zich niet zien gelukkig. Het zijn dezelfde brutale apen als in Gibraltar die ontbijtkoek uit onze auto pikten. De terugweg liepen we aan de andere kant van de berg: uitzicht op een besneeuwde bergtop en overal kruiden zoals munt (voor in de thee) en vrouwen die op het land werkten. Geitjes met een herder, koeien met wat kinderen, muilezels wachtend op hun vracht – hét landelijk leven in het Rifgebergte. Helaas mocht ik geen foto’s maken van de mensen in hun mooie klederdrachten. Na de wandeling picknickten we bij de rivier in de gorge, even uitpuffen in de zon. Wat een mooie ervaring!

*********************************************************

Nog zo’n unieke ervaring: zwalken over een lokale markt! Elke donderdag komen marktlui van heinde en verre om hun goed te verkopen, stond er in de Lonely Planet... Ik genoot ervan om tussen al deze mensen te lopen en hun koopwaar te bekijken (en een enkele keer een foto te maken). Veel tweedehandskleding en –schoenen, lokaal fruit zoals granaatappels, sinaasappel en manderijnen, kippen, gekleurde en geurende kruiden, groenten, maar ook geiten en schapen werden verhandeld! Maren kreeg veel aandacht op de markt van vrouwen, maar ook mannen keken haar aan of zeiden iets – zo’n kleine, blonde meid met grote blauwe ogen trekt wat aandacht... Met wat fruit en een grote granaatappel liepen we weg van de markt. Met onze auto reden we later door een gorge naar de kust, het dorp dat we eerder niet konden vinden. Aan het strand hebben we garnaaltjes gegeten voor lunch – met wel tien straatkatten, een bedelende zwerver en drie zwerfhonden om ons heen – maar mét uitzicht op zee en de vissersbootjes. Door het NOODweer van vóór onze komst (in 35 jaar niet zoveel geregend) zijn de wegen hier soms helemaal kapot geslagen. Zo ook de weg naar dit bijna onbereikbare kustplaatsje. We moesten over de onverharde weg slalommen om grote gaten te ontwijken. We hadden voor het eerst het gevoel dat we in Afrika waren... Toen we wilden tanken stonden de mannen ons lachend aan te gapen, bleek er geen elektriciteit te zijn en dus geen mogelijkheid om te tanken! De vrouwen op straat - bij één van de vele waterpompen, werkend op het land of met een ezel of kindjes onderweg - droegen folklorekleding: een sombrero van riet over hun shawltje en een rood-wit gestreepte doek als rok, en vaak ook een handdoek over hun schouders. Ondanks de uitdagingen voor onze auto was deze route door het Rif het zeker waard!

*****************************************************

We zijn weer thuis. Het is koud geworden en we zien sneeuw op onze bergen. De verwarming staat aan... Eergisteren zijn we vertrokken uit Chefchaouen met een volgepakte auto, er kon niets meer bij! We waren een beetje angstig voor de grensovergang naar Spanje door waarschuwingen over drugspakketjes die onder onze auto zouden kunnen worden geplakt. Maar ondanks dat de auto’s voor ons in de rij hun kofferbak moesten openen en een enkele auto aan de onderkant (dus toch!) gecheckt werd, mochten wij doorrijden. Pfff, gelukkig! Ook deze keer konden we een uur eerder met de boot mee. Deze boot was echter veel groter en de golven waar ook véél groter door het slechte weer! Door enorm veel regenval zijn we naar Granada gereden in de Sierra Nevada – waar we bij een afrit door diep water moesten.... Allemaal de voeten omhoog en flink gas geven, en toen zei Maren bloedserieus “Mijn patatjes blijven wél droog, hoor!” De volgende ochtend hebben we door de Moorse wijk Albaicín gewandeld, op een terrasje gezeten met warme chocomel en genoten van een prachtig uitzicht op het paleis La Alhambra met op de achtergrond de Sierra Nevada waar dezelfde nacht verse sneeuw was gevallen!