Rondreis Ronda-Chefchaouen-Granada

Blijf niet hangen in het verleden
Droom niet van de toekomst
Maar concentreer je geest op het huidige moment
-Boeddha

Gistermiddag zijn we aangekomen in Ronda. Wat een mooi plekje om te logeren: veel Marokkaanse invloeden zoals lantaarns en tegeltjes, en overal terrasjes en zitjes! En op de finca zijn wel dertig paarden. ’s Avonds hebben we gezellig het houtkacheltje aangezet in ons huiskamertje. Ons bezoek aan Ronda op zondag was heel relaxed. Eerst hebben we de Puente Nuevo bezocht; de bekende brug gebouwd aan het eind van de 18e eeuw die twee bergen aan elkaar verbindt over de rivier Guadalavín. Daarna zijn we de berg af gaan lopen, zodat we dit symbool van Ronda goed op afstand konden zien. Na de lunch op een terras naast de brug zijn we het Moorse gedeelte van het dorp ingewandeld. Tussen alle smalle straatjes met witte huizen en steegjes zagen we een antiekzaakje waar we binnen liepen. Twee oudjes zaten in hun luie stoel onder een dekentje hun siësta te houden. Toen ze ons opmerkten veerden ze op. We vonden een setje oude wandtegeltjes waar we interesse in hadden. Na betaling bleken ze onder het huis nog meer tegeltjes te hebben! De tegeltjes zijn afkomstig uit 1890 uit het afgebroken casino van Ronda. In het magazijntje hebben we samen met het vrouwtje nog acht tegeltjes bij elkaar gezocht op kleur, die we ook meegenomen hebben.

********************************************************

Na een prachtige route door de bergen van Andalusia kwamen we bij de haven van Algeciras waar we heel makkelijk onze tickets konden ophalen en met een boot eerder meekonden. Met een grote catamaran waar we onderop onze auto parkeerden net zoals het Spaanse postwagentje, nog wat auto’s en een grote truck, vertrokken we naar Marokko. Na een uur en twee groepen dolfijnen gespot te hebben kwamen we aan in Ceuta, een Spaanse enclave. Bij de grens gonsde het ineens van de mannetjes op straat en werden we door een man meegeleid naar twee balies waar we al onze papieren mochten laten zien. Tijdens het wachten zag ik regelmatig onderhands wat geld uitgewisseld worden dat bijna ongezien in andermans jaszakken verdween... De man kreeg € 2 van ons en we vervolgden onze weg naar de laatste controle waar een grensdouanier vroeg of we pistolen bij ons hadden, en daarna reden we Marokko in – en wat een armoede zagen we daar! We hebben een stuk langs het strand gereden, maar ergens hebben we toch een bord gemist, want ons doel – het stranddorp Oued Laou – hebben we niet kunnen vinden. Door het Rifgebergte hebben we Chefchaouen bereikt en hebben we de rest van de middag vanaf een terras de sfeer op het plein geproefd. Na het eten liepen we door het donker door de smalle straatjes van de Medina met al hun verlichtte winkeltjes en voelden we opnieuw de betovering zoals in Marrakech!

**********************************************************

Chefchaouen is een heel relaxte bergplaats zonder toeterende auto’s en scooters. Tijdens het dolen door alle smalle blauwe steegjes, straatjes en trappetjes van Chaouen werden we door een man mee naar een achterafje genomen waar zijn familie kleden weefde en verkocht. Uiteraard konden we niet fatsoenlijk vertrekken zonder dat we iets kochten, een tafelkleed dus. Na de lunch zag Mark in een winkeltje een mooie vaas staan en gingen we binnen even verder kijken. En daar stond ie...een immens grote, prachtige vaas voor een eveneens immens bedrag! Na wat aftasten over de prijs moesten we van de verkoper even apart zitten. Hij bood ons muntthee aan en stelde ons voor om hem stiekum een tip te geven en dan zou hij voor ons een goede prijs afdingen bij zijn baas. Zo gaat dat dus hier! Hij kreeg € 40 van ons dat meteen in de zak van zijn jellaba verdween en uiteindelijk kochten wij twee vazen voor een heel scherpe prijs. (bijna de helft) Het was nu of nooit, nu waren we immers met de auto in Marokko! De vazen werden stevig ingepakt en later afgeleverd bij ons hotel.

*********************************************************

Via een prachtige landelijke route met de auto door het Rif kwamen we in Akchour aan waar we met gids Mofdal een wandeling door een gorge maakten op weg naar een natuurlijke brug, ‘Bridge of God’. Het was een flinke klim, maar Anthe en Inden genoten volop. Maren viel zoals vanouds in slaap in de rugdrager. De aapjes die daar woonden lieten zich niet zien gelukkig. Het zijn dezelfde brutale apen als in Gibraltar die ontbijtkoek uit onze auto pikten. De terugweg liepen we aan de andere kant van de berg: uitzicht op een besneeuwde bergtop en overal kruiden zoals munt (voor in de thee) en vrouwen die op het land werkten. Geitjes met een herder, koeien met wat kinderen, muilezels wachtend op hun vracht – hét landelijk leven in het Rifgebergte. Helaas mocht ik geen foto’s maken van de mensen in hun mooie klederdrachten. Na de wandeling picknickten we bij de rivier in de gorge, even uitpuffen in de zon. Wat een mooie ervaring!

*********************************************************

Nog zo’n unieke ervaring: zwalken over een lokale markt! Elke donderdag komen marktlui van heinde en verre om hun goed te verkopen, stond er in de Lonely Planet... Ik genoot ervan om tussen al deze mensen te lopen en hun koopwaar te bekijken (en een enkele keer een foto te maken). Veel tweedehandskleding en –schoenen, lokaal fruit zoals granaatappels, sinaasappel en manderijnen, kippen, gekleurde en geurende kruiden, groenten, maar ook geiten en schapen werden verhandeld! Maren kreeg veel aandacht op de markt van vrouwen, maar ook mannen keken haar aan of zeiden iets – zo’n kleine, blonde meid met grote blauwe ogen trekt wat aandacht... Met wat fruit en een grote granaatappel liepen we weg van de markt. Met onze auto reden we later door een gorge naar de kust, het dorp dat we eerder niet konden vinden. Aan het strand hebben we garnaaltjes gegeten voor lunch – met wel tien straatkatten, een bedelende zwerver en drie zwerfhonden om ons heen – maar mét uitzicht op zee en de vissersbootjes. Door het NOODweer van vóór onze komst (in 35 jaar niet zoveel geregend) zijn de wegen hier soms helemaal kapot geslagen. Zo ook de weg naar dit bijna onbereikbare kustplaatsje. We moesten over de onverharde weg slalommen om grote gaten te ontwijken. We hadden voor het eerst het gevoel dat we in Afrika waren... Toen we wilden tanken stonden de mannen ons lachend aan te gapen, bleek er geen elektriciteit te zijn en dus geen mogelijkheid om te tanken! De vrouwen op straat - bij één van de vele waterpompen, werkend op het land of met een ezel of kindjes onderweg - droegen folklorekleding: een sombrero van riet over hun shawltje en een rood-wit gestreepte doek als rok, en vaak ook een handdoek over hun schouders. Ondanks de uitdagingen voor onze auto was deze route door het Rif het zeker waard!

*****************************************************

We zijn weer thuis. Het is koud geworden en we zien sneeuw op onze bergen. De verwarming staat aan... Eergisteren zijn we vertrokken uit Chefchaouen met een volgepakte auto, er kon niets meer bij! We waren een beetje angstig voor de grensovergang naar Spanje door waarschuwingen over drugspakketjes die onder onze auto zouden kunnen worden geplakt. Maar ondanks dat de auto’s voor ons in de rij hun kofferbak moesten openen en een enkele auto aan de onderkant (dus toch!) gecheckt werd, mochten wij doorrijden. Pfff, gelukkig! Ook deze keer konden we een uur eerder met de boot mee. Deze boot was echter veel groter en de golven waar ook véél groter door het slechte weer! Door enorm veel regenval zijn we naar Granada gereden in de Sierra Nevada – waar we bij een afrit door diep water moesten.... Allemaal de voeten omhoog en flink gas geven, en toen zei Maren bloedserieus “Mijn patatjes blijven wél droog, hoor!” De volgende ochtend hebben we door de Moorse wijk Albaicín gewandeld, op een terrasje gezeten met warme chocomel en genoten van een prachtig uitzicht op het paleis La Alhambra met op de achtergrond de Sierra Nevada waar dezelfde nacht verse sneeuw was gevallen!