¿Buena o mala suerte?

Praten we hier nu over geluk of over pech…? Laatst vroeg Mark mij enkele kostuums naar de stomerij te brengen. Dat zou ik na mijn Spaanse les doen waar ik die ochtend sinds lange tijd weer eens al mijn huiswerk voor had gedaan. Maar doordat ik mijn handen vol had met kledinghangers en een paraplu ben ik mijn schooltas vergeten. Wat een pech! Na de les reed ik naar de stomerij waar ik al lopend bijna struikel over een pantalon die van het houten hangertje gleed, op de natte stoep. Toen ik Mark´s kleding overhandigde bij de stomerij inclusief de bijna verloren pantalon kreeg ik de indruk dat het om rare combinaties ging, losse pantalons en jasjes. Over de telefoon vertelde ik dat aan Mark en hij begreep niet waar ik het over had – het waren allemaal kostuums en één losse pantalon…. Oeps, dan ben ik ergens een zwarte pantalon van zijn nieuwste Hugo Boss kostuum kwijt geraakt! Uiteraard ben ik weer terug gereden en liep daar wat om me heen te kijken op de parkeerplaats, toen mijn oog op een zwart hoopje bij de vuilnisbak viel…zijn pantalon!

Op iedere school komt het voor en als je er over praat lijkt het wel of iedereen er wel eens mee te maken heeft gehad – ook al is het de schrik van iedere ouder. Ik heb het over… luizen. We hebben vorig jaar eens uit voorzorg alles gewassen en ingepakt in luchtdichte zakken, omdat een vriendinnetje hier gelogeerd had die achteraf luizen bleek te hebben. Maar deze keer was het serieus… De school belde dat de luizenmoeders neten hadden gevonden bij Maren! Ik ben halverwege mijn Spaanse les vertrokken om Maren op te halen en onderweg heb ik lotion, shampoo en een luizenkam gekocht. Ik heb Maren behandeld en álle beddengoed gewassen. De dekbedden, hoofdkussens en Maren´s autostoeltje heb ik op het deck gelegd zodat de nachtelijke vrieskou er overheen kon en daarna alle knuffels, poppenkleedjes, bankstelkussens, plaids, verkleedkleren, winterjassen, shawls en mutsen in zakken verpakt en weggezet op het deck. Crisis, wat is dat veel werk, en hoe verdrietig voor Maren! De opvolgende drie weken (nu nog twee) moeten we elke dag controleren met het luizenkammetje en pas dán kunnen we zeggen dat we deze crisis overleefd hebben. Wat een pech!

Nu januari bijna ten einde loopt merken we dat ons sociale leven weer langzaam op gang komt. Na de drukke decembermaand is het heerlijk om een paar weekends een pyama-dag te houden, foto´s te plakken of simpelweg een wandeling in het park te maken met Maren op de fiets en Anthe en Inden op skeelers. Maar afgelopen week heb ik mijn eerste etentje van het nieuwe jaar gehad - met de moeders van de peutergroep. Als oprichtster word ik elke keer voor de Ladiesnight uitgenodigd, ook al heb geen peuter meer en komen Maren en ik niet meer op de speelochtenden. Deze etentjes zijn altijd heel gezellig en lekker! Inden had dit weekend haar eerste logeerfeestje van 2009, en Anthe een bioscoopfeestje. Aankomend weekend gaan Mark en ik in de stad eten met een Nederlands stel, en ik heb alweer een filmposter van een goede film gezien… Haha, we waken langzaam uit onze winterslaap!

Het is leuk om dingen van jezelf in je kinderen te herkennen. Dat kan in het uiterlijk zijn, in karaktereigenschappen of interesses. Anthe en Inden zijn dol op foto´s maken – net als hun mama – en hadden van de Sint allebei een digitaal cameraatje gekregen. Tijdens de Kerstvakantie zijn er vele foto´s gemaakt en dit weekend hebben de meiden ze gesorteerd en afgedrukt. Van de Kerstman hadden ze allebei een HEMA-fotoalbum gekregen en dus werd er de laatste dagen flink gesneden, geplakt en geschreven in het album. Het resultaat is voor allebei een heel persoonlijk album waarin hun liefdes sterk naar voren komen: veel foto´s van hun vriendinnen (in Nederland en Spanje), schooljuffen, zussen, sneeuw en Woester, ons bijzonder geliefde kater! Ontroerend is het om de bijbehorende teksten te lezen, soms met spelfouten, maar zo waardevol voor later!

Gisteren ben ik met een vriendin een dagje naar de antieke meubelschuur van Ana en Belén geweest. Onderweg in de bergen werd de omgeving prachtig wit, het sneeuwde zelfs een tijdje! Wat is Spanje dan toch mooi… Tussen de antieke meubels in de ijskoude schuren vond ik een prachtige, 100-jarige servieskast die ik graag zou willen hebben. Ik had wat fotootjes gemaakt voor Mark thuis. In het dorpje - met wel zeven kerken! - zagen mijn vriendin en ik een pastelería met heerlijke koekjes en marsepein in de etalage... Op de terugweg hebben we in de auto gesmuld van deze lekkernijen, haha! En gisteravond hebben Mark en ik samen besloten dat we de kast laten leveren. Dat betekent voor later een prachtig aandenken aan ons verblijf in Spanje!