Regalos

Kadootjes... Dit jaar had Zwarte Piet de kadootjes op ons deck achtergelaten voor Pakjesavond. Mark had een Piet de straat uit zien rennen... Alle kado’s werden naar binnen gesleept en we hebben ´s middags een beginnetje gemaakt met de brieven van de Sint en het uitpakken van wat kadootjes. (zie ons fotoalbum) Na het eten hebben we de rest van de kadootjes uitgepakt en gesnoept van banketstaaf, gevulde speculaas en pepernoten. Maren’s grootste wens was uitgekomen met een roze mobiele telefoon, Inden’s wens met een digitale camera en Anthe’s wens met een superdik boek van Tonke Dragt. Mark is verwend met een CD van Il Divo én concerttickets, en ik met een theeservies uit India! Uiteraard hebben de dames zoals elk jaar weer veel knutselspullen, een chocoladeletter en een pyama gekregen. En nu is de Sint weer op weg naar Madrid... Wat is overgebleven zijn drie gelukkige kinderen met bergen speelgoed en een tevreden papa en mama.

De dag na Pakjesavond was een Feestdag in Spanje, alle winkels waren gesloten. We hebben er een pyamadag van gemaakt. De hele dag in pyama – de meiden hebben geschilderd in hun nieuwe mandala-kleurboek, we hebben veel spelletjes samen gedaan en natuurlijk onze chocoladeletter gedoopt in een kopje thee. Het lekkerste wat er is, haha! Mark en ik hebben ons tegen negen uur ´s avonds nog aangekleed om sushi te gaan eten in de buurt. Het was heerlijk, in tegenstelling tot de eerste keer dat ik in mijn leven sushi at, in Massachusetts. Daar had ik alles terug naar de keuken laten sturen om het alsnog te laten bakken!

Om het afscheidskado voor mijn vriendin Nicole te kopen - Spaans aardewerk – moesten we vorige week naar het centrum van Madrid. Om precies te zijn; recht tegenover het Prado-museum, een lange paseo met oude bomen zonder parkeerplaatsen. Ik had dit uitstapje gepland met Mirjam en we hadden onze kinderen op de naschoolse geplaatst. Overigens ook twee kinderen van Nicole, want die logeerden die nacht toevallig bij Mirjam en mij vanwege hun verhuizing. Na een verjaardagslunch vertrokken we met hulp van de TomTom richting het centrum. Uiteraard sloeg de TomTom niet meteen aan, waardoor we eerst op ons gevoel afmoesten. En wij zijn echt twee helden in de auto...niet dus! Gelukkig zag Charlotte ons wegrijden in de verkeerde richting waardoor we op tijd weer de juiste richting op genavigeerd werden! Eenmaal op de snelweg zagen Monique en Audrey ons als wegpiraten op het allerlaatste moment (over de vluchtstrook) een afrit inslaan om ons vervolgens even later weer bij hen te voegen op de snelweg waar we vandaan kwamen. Dit zou helemaal goed komen, hahaha! Uiteindelijk kwamen we bij de kadowinkel aan en (ongelofelijk, maar waar) er was een parkeerplek recht voor de winkel. Weliswaar voor laden/lossen – maar dat was technisch gezien toch wat we deden? Met een enorme doos vol aardewerk zijn we trots weer terug naar school gereden waar we zelfs op tijd aankwamen om onze kinderschare weer op te halen. Wéér een overwinning!

We hebben een nieuwe computer. Ik weet nog niet of ik er blij mee ben, want ik ben niet zo op moderne veranderingen... Onze oude computer was niet meer betrouwbaar, soms stopte hij er mee. Mark kreeg hem telkens weer aan de praat, maar het zou niet lang meer duren voordat hij definitief het loodje zou leggen. Daarom heeft Mark de notebook van zijn werk overgekocht. En dat is even wennen, vind ik. Ten eerste is het een Spaanse computer met een Spaans toetsenbord en een Spaanse versie van Microsoft Word. Ten tweede heeft het een veel kleiner beeldscherm dan onze oude vertrouwde, en de kleuren zijn anders! MSNen lukte even niet meer en al mijn favorieten op Internet zijn verdwenen - ik moet ze stuk voor stuk met de hand opnieuw invoeren. Het is nu vast wel duidelijk dat ik het niet zo op moderne vernieuwingen heb. Wij hebben geen iPOD, Wii, Playstation of Nintendo... En het was dat jaren geleden de nood zó hoog was vanwege mijn ziekenhuisopnames (tijdens Anthe´s zwangerschap) dat Mark een magnetron en een wasdroger had aangeschaft, anders... Ik heb bijvoorbeeld wel een mobieltje, de meeste simpele (en ouderwetse) die er bestaat, maar de batterij is vaak leeg óf ik heb hem weer eens niet bij me... Maakt dat van mij nu een digibeet?