Extremadura

Jesus gave me light
And I´m gonna let it shine
This little light of mine
I´m gonna let it shine
Every day, every day, every day
-Bruce Springsteen-

Mark heeft heel drukke tijden op de fabriek gehad en wilde er graag een weekend op uit om op te laden en te genieten van elkaar en het prachtige lenteweer. Dus had ik een Bed&Breakfast geboekt: een huis uit 1800 (of vroeger) in een heel klein dorpje in Extremadura. We vertrokken op vrijdagmiddag en bezochten onderweg het stadje Trujillo met ontzettend veel geschiedenis dat we terug zagen in oude kasteeltjes, baselieken en kerken. Het gezellige plein was gevuld met een Middeleeuwse markt. We hebben er rondgeslenterd, een kerktoren beklommen en een ijsje gegeten op het plein. Daarna reden we door naar onze eindbestemming in Salorino, vlakbij de Portugese grens. De volgende ochtend kregen we een boers ontbijt op het terras en hoorden we alleen maar pasgeboren lammetjes en vogeltjes om ons heen, terwijl we genoten van scharreleitjes, schapenkaas, zelfgebakken brood, zelfgemaakte jam en verse sinaasappelsap. Een goede start voor een lange wandeling van zo´n 13 kilometer door de dehesa. Een gebied met veel steeneiken en ontzettend veel roofvogels. We hebben bijvoorbeeld twee soorten gieren boven ons hoofd zien cirkelen, wat zijn die beesten groot!

De Extremadura is een vergeten gebied in Spanje waar nog veel armoede heerst en waar het lijkt of de tijd heeft stil gestaan. Nog geen vijfentwintig jaar geleden liepen de kinderen hier nog op blote voetjes naar school en was een groot deel van de bevolking analfabeet. Het is er tijdens de lange zomers snikheet en gortdroog. Er zijn dorpjes waar toeristen nog nagestaard worden. Geen streek bracht verhoudingsgewijs zoveel veroveraars voort als Extremadura, en ook in de jaren zestig vertrok één op de drie Extremeños naar Madrid of West-Europa, om de armoede te ontvluchten. De natuur is op weinig plekken zo puur als hier en daarom voelen de steenarend, de monniksgier, de vale gier, de zwarte ooievaar, de lynx en de visotter zich er de koning te rijk. Jaarlijks telt deze streek 15.000 ooievaarspaartjes - vroeger op weg naar Afrika - maar nu blijven ze gewoon het hele jaar! Er zijn maar weinig kerktorens in Extremadura waar geen ooievaarsnest op gebouwd is. (zie ons fotoalbum)

Na de lange natuurwandeling hebben we gepicknickt onder een steeneik vlakbij een meertje. Daarna hebben de meiden en ik geschilderd en is Mark onder de schildersessie uit gekomen door in slaap te vallen op het kleed…. Die avond aten we in de tuin van het oude huis met uitzicht op de heuvels, de schaapjes van de buurman en de ondergaande zon…. De volgende ochtend werden we getrakteerd op nog zo´n heerlijk landelijk ontbijt en moesten we mee om te kijken naar de gifgroene boomkikkertjes die zich verstopten in de kraan van de waterpomp. Toen Inden water ging pompen kwamen de kikkertjes te voorschijn! Ook kregen we nog een prachtige vogel te zien, de hop. Daarna vertrokken we op weg naar Mérida, een stad van vóór onze jaartelling. Unesco riep deze stad uit tot werelderfgoed vanwege de vele Romeinse monumenten. Naast de bruggen hebben we het Romeins theater en het amfitheater bezocht waarna we door het Museo Nacional de Arte Romano gelopen hebben met veel Romeinse beelden en prachtige mozaïk. Op het sfeervolle plein met een grote fontein en veel sinaasappelbomen en palmbomen hebben we gelunched voordat we aan de terugweg naar Madrid begonnen.

Het is heerlijk om zo´n weekendje er op uit trekken om van natuur en mooie stadjes te genieten, om met z´n vijfjes een paar dagen van elkaar te genieten en écht op te laden. Mark kan er weer een paar weken tegenaan tot Semana Santa, in april, wanneer we een weekje met de tent erop uit trekken. Maar eerst ga ik over twee nachtjes in Nederland van mijn verjaardagskado genieten!