Enamorada

Estoy enamorado (Escuchame bien)

Te lo quiero confesar (Yo te lo queria decir)
- Wisin & Yandel

Met beiden benen in Breda. Ondanks dat Mark al vanaf maart in México woont blijf ik met beiden benen op Bredase grond. En nu is dat plots veranderd. Er is ineens een omslag gekomen. Hoe komt dat? Mark is onlangs huizen gaan bekijken in Puebla en haar omgeving. Hij werd er niet vrolijk van. Hij vond het zo moeilijk om huizen te bekijken die het allemaal niet zijn - waar je geen fijn gevoel bij hebt. Hij belde me bij elk bezoek aan een woning en hij smeekte bijna of ik naar hem toe wilde vliegen. Hij zag de huizenjacht niet zitten. En ineens belde hij dat hij voor een groot gietijzeren hek van een hacienda stond te wachten. Het was er heel groen en hij was via een straat met kinderkopjes naar boven gereden. Dat klonk heel erg goed! In plaats van foto’s met een toestelletje vroeg ik hem de foto’s met zijn telefoon te maken, dan konden we direct mee kijken. En zo stond ik met de meiden achter ons computerscherm naar de foto’s te kijken terwijl Mark alles beschreef. In 1540 was daar een koloniale graanplantage met een grote boerderij en een watermolen aan een riviertje. Er staat nog steeds een sfeervol hotel waar veel getrouwd wordt en op de plaats waar de boerderij stond staan nu zes vrijstaande huizen. De omgeving ziet er geweldig groen uit! Mark vindt het huis wat donker en koel van binnen vanwege al die bomen en planten die er omheen groeien waaronder palmbomen, cederbomen en eucalyptus. De meiden en ik waren zo opgewonden over dit huis dat we samen dansten op Spaanstalige rumbamuziek tot we er moe bij neervielen. De meiden zijn enthousiast en voor het eerst hoor ik Maren zeggen dat ze niet kan wachten om naar México te gaan. Ook Inden is positief. We zijn verliefd...op een huis in México! Het toeval wil dat Mark de volgende dag met een andere makelaar wéér voor ditzelfde gietijzeren hek stond…het moet kennelijk zo zijn. En dus heeft Mark een optie gedaan op het huis in het oerwoud. En het huis is voor ons!

Zo’n 45 kilometer buiten Puebla, onze toekomstige woonplaats, staat de werkende vulkaan Popocatépetl. Je kunt hem heel goed zien vanuit de stad. Popocatépetl is een actieve vulkaan en met 5452 meter hoogte de op een na hoogste berg van México. De vulkaan is onlangs agressiever geworden. Hij spuwt nu rotsblokken, as en stoom. Popocatépetl is een Indiaans woord voor "Rokende Berg". Door de Mexicanen wordt de vulkaan ook wel liefkozend Popo genoemd. Volgens de Azteekse mythologie was Popocatépetl een krijger die verliefd was op Iztaccíhuatl. En Iztaccíhuatl’s vader beloofde dat Popocatépetl met haar mocht trouwen nadat hij zou terugkeren van een oorlog in Oaxaca. Omdat Iztaccíhuatls vader ervan uitging dat hij toch niet levend zou terugkeren, vertelde hij zijn dochter dat Popocatépetl was overleden. Ze overleed aan haar verdriet. Nadat Popocatépetl was teruggekeerd en zag dat zijn geliefde was overleden, stierf ook hij van verdriet. De goden veranderden hen daarna in de berg Iztaccíhuatl (slapende vrouw) en de vulkaan Popocatépetl. Popo is redelijk eenvoudig te beklimmen, maar het grootste deel van de klim is fijne vulkaanas. Naar boven duurt zes uur en terug een uur. Het lijkt ons heel avontuurlijk om dat eens te doen. De eerste Spaanse beklimming van de berg vond plaats in 1519, om zwavel te winnen die de Spanjaarden nodig hadden voor hun vuurwapens. De 16e eeuwse kloosters op de hellingen van Popo - die kort na de komst van de Spanjaarden werden gebouwd - staan op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Op 21 december 1994 begon de vulkaan gas en as uit te stoten, dat door de wind tot 25 kilometer van de berg werd geblazen. Dorpen in de buurt moesten geëvacueerd worden en wetenschappers begonnen de vulkaan in de gaten te houden met het oog op eventuele uitbarstingen. In december 2000 werden duizenden mensen geëvacueerd vanwege de waarschuwingen van de wetenschappers. En nu is afgelopen week de waarschuwingscode van 2 naar 3 gegaan… (van de 7) Er is er een toename van lava gemeten. Maar er is geen reden voor paniek. Het as kun je van je auto vegen en ramen en deuren moeten gesloten blijven. Dorpen binnen een straal van vijftien kilometer moeten rekening houden met een evacuatie. Het Rode Kruis heeft mondkapjes uitgedeeld en er mag geen groente van het land gegeten worden. Maar Mark’s hotel, én onze nieuwe huis, zijn daar veel verder vandaan.

Na een enorme vertraging van 4 uur is Mark uiteindelijk vertrokken vanuit México naar Nederland. Er wilde één vliegtuigmotor niet starten… Zaterdagavond stonden we om half negen toch nog op het station om hem op te halen ondanks alle vertragingen vanwege de grote treinbotsing in Amsterdam. Wat een reis! We gaan aankomende week met z’n vijven naar Parijs om een gezellige tijd samen door te brengen. Tenslotte gaan we Europa twee jaar verlaten en deze hoofdstad hebben de meiden nooit bezocht en stond wel op hun lijstje. Ook gaan we op Koninginnedag onze oude spulletjes verkopen. Met een verhuizing voor de boeg is het altijd praktisch om van je troep af te komen zoals oude kinderboeken, spelletjes en oud servies. En zo lekker Hollands…

Ambacht

Je denkt jouw gedachten, voelt jouw gevoelens, ervaart jouw ervaringen, nooit die van een ander. Alles wat je denkt, doet, ziet, ben je zelf.
- Cheri Huber

Ambachtelijke producten dragen zweet en liefde in zich. Persoonlijke vakbekwaamheid speelt ook een rol. Ambachtelijk betekent ook dat iets op een traditionele manier gemaakt wordt. Voor school moest ik zo’n ambachtelijk beroep op de foto nemen en daarna de man of vrouw stoer en trots geposeerd in zijn of haar werkomgeving. Anthe tipte mij op de bouwvakkers bij ons in de buurt. En dus ging ik, na een leuke modefotoshoot met Anthe op straat, op weg naar de bouwvakkers. Ik zag een grote bouwplaats in de zon gelegen en gevuld met hardwerkende betonijzervlechters met van die gekleurde helmen op. Van de bouwopzichter kreeg ik toestemming om de bouwplaats op te gaan. Weliswaar met zo’n helmpje die ik zelf ergens vandaan mocht vissen, er lagen er immers genoeg. Eerst moest ik een zelfgemaakte steile houten trap af naar beneden, ik voelde hun ogen priemen in mijn rug. Met een te grote helm op mijn hoofd en voorzichtig manoeuvrerend met mijn voeten over de betonijzeren draden die over de betonnen vloer lagen liep ik richting de mannen. Ze werkten allemaal heel goed met me mee, ze poseerden gewillig. Naarmate de tijd verstreek werden ze steeds vrijer. De opzichter maakte zelfs met zijn telefoontje een foto van mij. En er kwam een man op me af die me een beetje oneerbaar voorstel deed. Hij vroeg of ik mee wilde in zijn hoge hijskraan voor een mooie overzichtsfoto… Ik dacht meteen aan het hoge liftje bij de kerk die gerenoveerd werd, dus ik heb netjes bedankt. Als afscheid wilden de mannen graag met mij op de foto… Ik zal de foto afdrukken op papier om op te hangen in de bouwkeet. Ik kreeg de indruk dat ze niet vaak vrouwen over de vloer kregen daar!

En nog steeds blijf ik iedere maand 5 mg prednison afbouwen. Dat gaat de ene keer beter dan de andere keer. Soms heb ik ernstige griepachtige verschijnselen en soms zijn de afkickverschijnselen een stuk minder. De laatste vermindering betekende duizeligheid en er komt altijd moeheid om de hoek kijken. Maar door de bank genomen voel ik me iedere maand beter omdat de bijwerkingen van prednison afnemen. In de loop van de maanden veranderden ook de bijwerkingen. De onrust, slapeloosheid en zweetaanvallen zijn verdwenen, ik heb gewoon weer koude voeten elke avond voordat ik in bed stap. Nieuw is bijvoorbeeld de haargroei op mijn rug, buik en wangen. Allemaal kleine, witte babyhaartjes…net Dolfje Weerwolfje! Ook de gewichtstoename blijft een rol spelen ook al ben ik weer gaan hardlopen twee keer in de week. Mijn conditie is heel slecht en ik kom niet verder dan vijf kilometer – ik moet meestal zelfs lopen onderweg. Door de extra kilo’s die ik meezeul heb ik ook een kleine blessure opgelopen. Met mijn nieuwe schoenen die speciaal opgemeten zijn wordt de blessure wel iets minder pijnlijk, maar ik loop zeker niet lekker. Mijn loopmaatje wees me erop dat ik in deze situatie misschien niet het uiterste van mezelf moet vragen. Mijn lichaam protesteert duidelijk tijdens het hardlopen en wellicht houdt dit ook mijn herstel tegen van het afkicken. Ik was aan het trainen voor de Ladiesrun (tien kilometer) in juni, maar nu houd ik het voorlopig maar even bij rustig joggen in mijn eigen tempo. Af en toe is het zo moeilijk om met je eigen beperkingen geconfronteerd te worden…

Bij deze uitzending naar México komen zorgjes om de hoek kijken. Tijdens de eerste twee uitzendingen waren de kinderen beduidend kleiner. De eerste keer verhuisden we naar Massachusetts en toen was Anthe anderhalf jaar oud. Ik was zwanger van Inden. Schoolkeuze speelde geen rol. Anthe ging toen ze eenmaal drie jaar was naar een preschool waar Mark heel vroeg in de ochtend voor in de rij moest staan om haar in te schrijven. Hij kwam in het donker uren te vroeg aan bij het schooltje en hij bleek nog één van de laatste te zijn! Haar eerste schooldag vergeet ik nooit meer, want die ochtend werden de Twin Towers aangevallen. Onze vrienden uit Nederland die op dat moment naar ons toe vlogen moesten terugkeren naar Schiphol. Toen we verhuisden naar Alabama hadden we een heel gelovige preschool gevonden waar we allebei de meiden heen brachten. Ik weet nog dat Mark en ik onze doopgegevens moesten laten zien tijdens een kennismakingsgesprek om aan te tonen dat we gelovig waren! Onze uitzending naar Spanje ging echter heel makkelijk wat scholen betreft. Het Nederlandse basisschooltje was heel klein, maar voor Anthe en Inden was er een plekje. Later ook voor Maren toen ze als driejarige naar school mocht. Deze keer zijn de meiden een stuk groter en willen de twee oudsten een stem in hun schoolkeuze. Anthe wil heel graag naar American High School - waar ze een klas wil overdoen zodat ze weer bij leeftijdsgenootjes in de klas komt. Inden kan geen keuze maken tussen American High School, een Duitse school en een kleine Spaans- en Engelstalige Montessorischool. Wij willen ze eigenlijk alle drie op dezelfde school zodat ze steun hebben aan elkaar. Zorgen maak ik me ook een beetje over onze terugkeer. Anthe wil dolgraag terug naar haar oude school. Maar ondanks dat ze daadwerkelijk maar één schooljaar mist willen ze geen garanties geven over haar terugkomst. Inden’s school doet aan inloting en dus hebben we Inden onlangs ingeschreven en horen we eind mei of ze daadwerkelijk ingeloot is zodat ze in 2014 kan instromen in de derde klas. Alleen voor Maren is alles duidelijk. Zij is in 2014 gewoon welkom in groep 7 op de Montessori.

Vrienden

Alleen onze vrienden kunnen ons met liefde voorhouden wat we hebben gezegd en gedaan. We hebben allemaal ware vrienden nodig.
- Anne Wilson Schaef

Het leek erop dat iedereen het te druk had om mijn verjaardag met mij te vieren… Mijn lief was die ochtend nog in Parijs, dus we deden geen kadootjes op het grote bed. Hij kon ook geen slingers ophangen de avond ervoor en de meiden moesten allemaal naar school, dus geen feestelijkheden vroeg in de ochtend. Een gezamenlijke lunch zat er ook niet in, want de oudste had tot laat in de middag les. Een gezellig verjaardagsdiner met ons hele gezin ging ook niet lukken, want voetbaltraining kwam er tussendoor. Verwachtingen had ik dus niet. Hoe blij verrast kun je dan zijn als je terug komt van hardlopen in het bos en je man zit op de bank met een enorme bos bloemen, mijn schoonzus had een mooie bos af laten leveren aan de deur en een vriendinnetje was langs gefietst om een bos tulpen achter te laten in mijn gieter naast het huis? Anthe had het eerste uur vrij en had als verrassing een taart gemaakt en Inden had slingers opgehangen – weliswaar op anderhalve meter hoogte...maar leuk! En toen werd ik ook nog op het schoolplein toegezongen door moeders! ’s Middags kreeg ik bezoek in de tuin en uiteindelijk zijn vrienden gezellig blijven eten! Tegen alle verwachtingen in ben ik buitengewoon verwend met kadootjes en aandacht en heb ik me verschrikkelijk jarig gevoeld!

De laatste weken begin ik me heel langzaam weer wat meer expat voelen. Ik ben bezig met de voorbereidingen voor ons afscheidsfeest in juni. Ik heb uitnodigingen verstuurd en het lijkt erop dat mijn verre vriendinnen uit Rwanda, Brazilië en Hongarije naar ons afscheid komen! Zo ook vriendinnen die ik nog ken uit Madrid, die nu ook in Nederland wonen. Dus het wordt naast een afscheid ook een reünie. Ik vind het heel erg leuk om iedereen weer samen te zien. En speciaal is het dat mijn verre vriendinnen net als wij ook de zomer van 2014 gepland hebben om weer terug te keren naar Nederland. Laatst heb ik mijn vriendin uit Sydney weer gezien. En onlangs hadden we ook een gezellige dag met twee gezinnen die we nog kennen uit Madrid. Het is toch fijn om te beseffen dat vriendschappen grote afstanden kunnen overbruggen! Door al die afspraakjes wordt er meer gesproken over “expat-dingetjes” en begint onze uitzending naar México voor mij te leven. Het verhuisbedrijf heeft me laten weten dat we niks aan voedingswaren mogen verschepen, dus heb ik voor Mark kilo’s hagelslag klaar gezet voor zijn komende vluchten naar México. Bij zijn laatste vlucht moest hij zijn koffer openen op de luchthaven, maar hij mocht tóch de vijf pakken hagelslag meenemen! We zijn ook boekenlijstjes aan het maken van Nederlandstalige (kinder)boeken die we willen downloaden op onze e-readers. En bij de aankoop van nieuwe zomerkleding wanen we ons alvast in México met kleurige hemdjes, gympies en Tshirts. Het begint heel langzaam door te dringen dat we over een paar maanden in Puebla wonen.

De tweede verdieping van de Eiffeltoren heeft een restaurant met een spectaculair uitzicht op Parijs. Tijdens zijn week thuis had Mark daar een etentje met klanten. Nu hij toch in Europa was kon hij ook wel even een tussenstop in Parijs maken moet zijn baas gedacht hebben. Er was een hotelletje voor hem geboekt en Mark zou de ochtend na het belangrijke diner de eerste trein naar huis nemen, want dat was mijn verjaardag! Na het diner bleek echter dat Mark’s hotelkamer vergeven was aan een ander en er was rond dat nachtelijke uur geen andere hotelkamer meer beschikbaar. Er was op dat moment een belangrijke industriebeurs in Parijs en ook de hotels rond het vliegveld waren volgeboekt. Voor niks een ritje in de taxi naar de luchthaven gemaakt. Zijn opties waren dus slapen onder een Parijse brug of op het station wachten op de eerste trein… Hij koos voor het laatste, maar ook daar werd hij weg gestuurd – het station werd schoon gemaakt. Toen hij nogmaals bij een hotelletje in de buurt van het station aanbelde om te vragen of hij in de lobby mocht wachten werd hij wéér weg gestuurd. Na Mark’s aanbod om voor de stoel in de lobby te betalen werd hij terug geroepen en mocht hij (voor €30) tot 6 uur daar zitten om wat weg te dommelen. Hij was in ieder geval van de straat! Dit verhaal doet me denken aan zijn zoektocht naar een slaapplaats op de luchthaven van Barcelona tijdens een zomer, zo’n vier jaar geleden. Hij had zijn laatste vlucht naar Madrid gemist na een weekendbezoek aan onze camping aan de kust. Ook daar werd hij van elk bankje weg gestuurd en moest hij de prille uurtjes overbruggen, slapend op de grond, tot de eerste vroege vlucht naar Madrid…

Kerkelijke inspiratie

Hoe vrij zou je zijn als het je niet uitmaakte wat anderen over je zouden denken?
- Scott Shaw

Fotojournalistiek is het vak dat ik nu extra volg zodat ik gewoon eindexamen mag doen ondanks dat ik volgend schooljaar in México woon. De opdracht die ik moest doen was dat we een artikel uit de krant moesten halen die zonder foto afgedrukt was. Ik moest drie foto’s inleveren die bij het artikel afgedrukt hadden kunnen worden. De gekraakte lege kerk naast de Montessorischool wordt voor een deel gerenoveerd en er wordt veel gespeculeerd over de toekomst van deze katholieke kerk uit 1890. Afgelopen week werden alle oude, hoge bomen uit de tuin afgezaagd en tot houtsnippers bewerkt. Wat veel grond bleek er om de kerk heen te liggen! Geruchten over een begraafplaats, een parkeerplaats en een appartementencomplex gingen de ronde. Er werd die week in de krant ook veel aandacht aan geschonken en dat werd mijn onderwerp. Op een zonnige vrijdagmiddag ging ik met mijn toestel naar de kerktuin om foto’s te maken. Alles was met hekken afgezet en ik had niet veel mogelijkheden voor het maken van foto’s. Samen met mijn vriendin liep ik naar de voorkant van de kerk waar de werklui nog rondliepen en legde ik mijn opdracht uit. Natuurlijk mochten wij binnen de hekken en of we misschien ook naar boven wilden met het liftje? Dat wilde ik wel en ook graag naar binnen, want ik was zo nieuwsgierig naar de binnenkant van deze beruchte kerk. Ik had gehoord dat er een kraker zijn caravan binnen had gestald? Met z’n drietjes stapten we in een open en eng liftje en we stopten niet eerder dan helemaal op de top van de hoge kerktoren! Mooie foto’s heb ik daar gemaakt en genoten van het uitzicht en toen weer terug naar beneden. (zie ons fotoalbum) De kerk aan de binnenkant was geweldig. Helaas was veel van het glas-in-lood in de ramen gebroken, maar het licht was prachtig en er waren zijn zelfs nog muurschilderingen! Als laatste heb ik aan de achterkant van de kerk foto’s gemaakt voor mijn journalistieke opdracht. Mijn vriendin en ik waren zo opgewonden – niemand is daar de laatste tijd binnen geweest en wij kregen ongevraagd een rondleiding!

Meer dan honderd kindjes heb ik geportretteerd tijdens de Open Dag in het Amphia Ziekenhuis. (zie ons fotoalbum) Er was een fotohoek ingericht voor mij op de Kinderafdeling en er lagen verpleegsterpakjes, doktersjassen en een heus groen chirurgenpak klaar. Een beer, gekleurde pleisters, twee grote plastic spuiten, operatiekamerkapjes en natuurlijk een echte stethoscoop mochten de kindjes gebruiken om het helemaal echt te doen lijken. Alles was heel professioneel geregeld voor mij en ik kreeg een VVVbon als dank naast de opbrengst van de verkoop van de portretfoto’s. Daarnaast werd mijn naam en nieuwe website verspreid via de kaartjes en krijg ik een extra punt voor mijn afstuderen op school. Mijn website Bijzonder Licht werd speciaal de avond vóór de fotoshoot gelanceerd en ik ben er heel trots op. Alles heb ik zelf ontworpen aan de website: de naam, de achtergrond, de symbolen, de hoofdstukjes, de teksten en ik heb natuurlijk de foto’s zelf uitgezocht en gemaakt! De visitekaartjes zijn ook helemaal naar mijn zin. Nu ik mijn eerste jaaraangifte heb gedaan bij de belasting voelt zo’n bedrijfje wel heel echt. Eens kijken of ik er ook een inkomen mee kan genereren…!

Mark kan alleen ’s nachts na twaalven met ons skypen vanwege een groot tijdsverschil die zodra de zomertijd is ingegaan nog een uur extra is. Bij ons is het dan ’s ochtends vroeg voordat we naar school fietsen. Dat komt dus niet zo vaak voor. Mark belt wel iedere dag van zijn werk. Dan belt hij rond een uurtje of twaalf en dan kan hij nét met Maren praten, want daarna gaat ze naar bed. Afgelopen week zaten Anthe en ik met hem te bellen toen hij neer moest leggen, hij voelde een beving. We hoorden een tijdje niets meer van hem en na een mail heen en weer kon hij weer bellen. Hij had de zware aardbeving die 200 kilometer van Acapulco plaatsvond gevoeld. De sterkte was 7.6 op de schaal van Richter. Hij zat in zijn stoel op zijn werkkamer en alles ging heen en weer net alsof hij dronken was. Hij zag de gordijnen heen en weer slingeren en toen ging het alarm af. Ze moesten buiten evacueren. Er waren nog drie naschokken en kort daarna was op telegraaf.nl te lezen dat er gelukkig geen gewonden en doden waren, alleen veel gebroken glas, kapotte leidingen en beschadigde huizen. De trillingen waren tot in Guatemala te voelen. Er was geen gevaar voor een grote tsunami, want het epicentrum lag in de binnenlanden van México. Wel konden er mogelijk plaatselijk vloedgolven komen. México ligt aan de Ring van Vuur, een gebied rond de Grote Oceaan waar kennelijk veel aardbevingen en vulkaanuitbarstingen voorkomen. In 1985 werd México City door een zware aardschok getroffen en toen vielen er 10.000 doden….

Lentekracht

Ook al zouden we alle bloemen plukken, de lente zullen we niet kunnen tegenhouden.
- Pablo Neruda

Veel mensen bloeien in het voorjaar letterlijk op en krijgen een geweldige energieboost. De kracht die we in de natuur zien, voelen we ook zelf. Alleen voelde ik dat de eerste week van maart helemaal niet! Mark was naar México vertrokken en had daar een paar tegenvallers. Hij heeft ’s nachts twee uur bij de immigratiedienst gestaan om México binnen te komen op zijn nieuwe visum. Zijn overvolle koffer was op Schiphol blijven staan en kwam pas drie dagen later aan. Geen toiletspullen en geen schone kleding voor zijn eerste werkdag! Op mijn eerste dag zonder Mark ben ik meteen mijn portemonnee verloren. Daar kwam ik een dag later achter en toen heb ik alles geblokkeerd en ben ik langs het politiebureau gefietst, niets gevonden natuurlijk. Mark waarschuwt mij er altijd voor, want ik ben niet erg verantwoordelijk met mijn sleutels en portemonnee… Op de dag dat ik een extra schooldag had en Inden en Maren samen vanuit school naar huis moesten fietsen was Maren’s ketting op weg naar school van de fiets geraakt. We zijn lopend naar school gegaan en de conciërge was gelukkig zo lief om dit te verhelpen tijdens schooltijd. Tijdens een foto-opdracht diezelfde dag op straat had ik een lege accu in mijn camera en moest ik drie kwartier wachten totdat mijn klasgenoten weer terug waren met vele foto’s – behalve ik dus. En terwijl ik op een brug zat te wachten op iedereen trok ik mijn rits stuk van mijn enige winterjas! Nu zie ik het maar zo: ik gebruikte de eerste week van maart al die bruisende lente-energie om mijn tegenslagen te overwinnen – want ik leef en lach nog steeds!

Foto’s zijn belangrijk voor me en daarmee bedoel ik onze eigen gezinsfoto’s als herinneringen voor later…. Waarom ik dan al bijna een jaar achterloop met het printen van onze foto’s en het plakken in de boeken? Natuurlijk wordt de klus steeds groter, want er komen steeds meer foto’s bij als de tijd verstrijkt. Het wordt zelfs een klus waar ik tegenop ga zien. Omdat ik mijn fotokaartjes uit mijn toestel moet leegmaken voor een grote foto-opdracht heb ik me er toch toe gezet om de honderden foto’s uit te zoeken. Maar het wordt me niet makkelijk gemaakt. Ik heb het twee keer via een programma van de HEMA op onze computer gedaan waarbij de computer twee keer vastliep. Stel je voor: úren werk met het uitzoeken welke foto’s het best zijn en welke vergrotingen ik wil en dan ben je de hele selectie kwijt…twee keer achter elkaar! Dan maar online de bestelling doen, tenslotte is drie keer scheepsrecht. En dus zit ik op een zondagochtend vroeg alles wéér in te voeren. Kennelijk mag je niet langer dan dertig minuten weglopen bij je computer, want toen ik dat wel deed was mijn tijd verstreken en de gehele selectie verdwenen! Ik ben een doorzetter, dus toen de kinderen op maandag allemaal op school waren heb ik weer mijn tanden erin gezet. Mezelf voorgenomen dat ik telkens na zo’n 150 foto’s de bestelling zou versturen, want daarom loopt het vermoedelijk vast…teveel foto’s. Terwijl ik bezig ben houd ik het aantal in de gaten, maar ik wil nog één mapje afmaken….te laat! Alles vastgelopen! Zal ik het dan nogmaals online proberen? Bij het versturen van deze bestelling moet het programma afgesloten worden, want er moet iets vernieuwd worden volgens de HEMA. Je raadt het al…hele bestelling weg! Mijn kaartjes móeten leeg zijn eind van de week, dus nog één keer proberen? Eureka, het is gelukt!!!!!

Op zaterdag wordt er flink gesport in ons gezin. Allereerst gaat Maren naar de atletiekbaan waar ze met een grote groep kinderen van zeven á acht jaar op de baan activiteiten doet, maar ze gaan ook met z’n allen rennend het Mastbos in. Het is heel leuk om al die kleine, sportieve atleetjes te zien. Zelf loop ik dan ook met een vriendin een rondje hard van zo’n vijf kilometer. Anthe gaat ook elke zaterdagochtend naar atletiek, maar zij gaat lekker zelfstandig. Inden daarentegen speelt elke zaterdag haar voetbalwedstrijden. Dat kan een thuiswedstrijd zijn, maar ook een uitwedstrijd natuurlijk. De uitdaging zit er in om deze tijden te combineren met haar zussen. Nu Mark er niet meer op zaterdag is om Inden te brengen, coachen en soms te fluiten moet ik alle zeilen bijzetten om alles goed te laten verlopen. Andere ouders springen gelukkig bij met halen/brengen. En zo lukt het tot nu toe – ook al moet ik zelfs een hele zaterdag werken als fotograaf. Ik heb alle respect voor alleenstaande ouders met kinderen die zo elke keer alle ballen in de lucht moeten houden!

Rampspoed

Rampspoed brengt de mensen tezamen, wanneer het kwaad dat over hen komt dezelfde is.
- Aristoteles

Het was zo’n dag…. Of eigenlijk al zo’n week… Mark moest zijn bedrijfsauto inleveren, ook zijn zakelijke telefoon en laptop. Thuisabonnementen van internet, telefoon en kabel stopten per maart. Hij schreef zich uit bij de gemeente en zijn ziektekostenverzekering is stopgezet. Drie verhuisbedrijven belden om afspraken te maken voor offertes en twee makelaars zijn langs geweest voor de verhuur van ons huis. Of het deze akelige vrijdag nu door die roerigheid kwam of door het onbewust aanvoelen van de spanning? Het feit was namelijk dat het voor Mark de allerlaatste mogelijkheid was om zijn visum voor México op te halen, anders zou hij zijn vlucht moeten verplaatsen met alle financiële gevolgen van dien. De mevrouw van de ambassade was op zijn zachtst gezegd niet erg aardig en meedenkend door de telefoon. Maar desondanks togen we met z’n vijven vroeg in de ochtend naar Den Haag. We hadden de kinderen een ochtend van school gehouden en met alle denkbare, belangrijke papieren in onze tas reisden we af. Allereerst bleken de meeste van onze pasfoto’s niet bruikbaar voor het visum, dus hebben we allemaal nieuwe laten maken. De fotograaf in de buurt waarschuwde ons nog even voor de feeks bij de ambassade waar we helaas al kennis mee hadden gemaakt. Bij de ambassade kenden ze geen haast…. Het duurde werkelijk úren voordat alles klaar was en toen waren we inmiddels al te laat voor Inden’s Spaanse les op school. De meiden waren ondertussen al in de auto gaan wachten met hun lunchboxes. Toen Mark en ik eenmaal bij de auto kwamen bleek er een hoop gekibbel gaande te zijn. En toen we op de snelweg óók nog mochten aansluiten in de file zagen we de minuten wegtikken van Anthe’s proefwerk Latijn… Uiteindelijk heb ik iedereen met haast afgezet bij de scholen en toen Maren weg liep zag ik tot mijn grote ellende dat ze in haar spierwitte broek op haar gesmolten chocoladehagel had gezeten… Laat maar, deze dag is toch al vergald…niet eens meegerekend dat ik óók nog verschrikkelijk nodig moest plassen op dat moment!

Hoe neem je afscheid van je echtgenoot als je voor het eerst zo lang en zo ver uit elkaar gaat? Toen hij in militaire dienst zat was hij wel een keertje twee weken weg geweest met zijn dienstmakkers om een schuttersputje te graven, toen ging ik skiën met een vriendin. Ook heeft hij eens twee weken in het nonnenklooster in Vught gezeten om frans te leren. Maar deze keer is het iets meer beladen, omdat het drie weken lang is, elf uur vliegen is naar México, er een tijdsverschil is van zeven uur en ik mijn prednisonkuur aan het afbouwen ben. Ik kan ziek worden en dan is het wel even afzien alleen thuis met drie kinderen. Ook kunnen we door het grote tijdsverschil niet veel communiceren met elkaar. We kunnen alleen ’s avonds skypen na ons avondeten en dan zit Mark ’s ochtends achter zijn bureau in zijn werkkamer. Maar we hebben er allemaal vertrouwen in. Mark heeft nog wat praktische klusjes uitgevoerd voor zijn vertrek zoals een nieuw lampje in de afzuigkamp, Maren’s Tripp Trapp stoel in hoogte versteld, de wasmachine gemaakt en Inden’s fietszadel verhoogd. We zijn de zondag voor zijn vertrek met z’n allen gaan lunchen in een pannenkoekenboerderij en daarna naar een musicalvoorstelling in het theater. We hadden een mooi afscheidsboek voor hem gemaakt gevuld met brieven, gezinsfoto’s, knutsels, tekeningen, mooie teksten, collages en persoonlijke wensen. Een hartroerend boek is het geworden – vooral als je zo’n boek alleen op je hotelkamer doorbladert met een zwaar gevoel in je buik omdat je iedereen zo mist…. Uiteindelijk is hij de ochtend van zijn vertrek alleen met zijn koffer naar de bushalte gelopen om naar het station te gaan. De kinderen waren al op school en ik had ook een schooldag voor mijn vakopleiding. Wellicht beter zo: geen huilende taferelen, maar een routineuze zwaai op straat. De kop is er af, Mark is in México. Zijn koffer staat echter nog op Schiphol. Maar wij tellen alweer af naar Mark's thuiskomst!

Apple

Just play. Have fun. Enjoy the game.
- Michael Jordan

Door ons hele huis vind je computerdingen. Om te beginnen staan er op zolder twee laptops en dan staat er nog eentje op de etage eronder en in onze huiskamer staat een grote iMac en er slingert ook altijd ergens een iPad door de huiskamer. Daarnaast hebben we ook twee iPod’s die door de meiden gebruikt worden. De iNano is het enige apparaatje in huis dat niet op Internet kan is mij verteld, deze is voor muziek. Vooral de iPad en iPod’s worden in huis dus voor spelletjes gebruikt. Spelletjes die je oh-zo-leuk gratis kunt downloaden via de populaire app-jes. Ik heb me er persoonlijk nooit in verdiept - heb al genoeg aan mijn eigen ouderwetse telefoon – maar nu noodgedwongen dus wel. Zo heb ik uitgevonden dat je je nieuwe iPad of iPod alleen kunt aanmelden als je bij iTunes je creditcardgegevens doorgeeft. Dat is niet helemaal waar, maar dat is wat ze bij Apple je laten geloven. Dus geef je heel argeloos je creditcardgegevens door en dáár gaat het fout! Wanneer je namelijk zo’n oh-zo-leuk gratis spelletje speelt via een app bieden ze je tijdens het spelletje iets leuks aan dat je kunt gebruiken tijdens het spelletje. Je klikt aan dat je dat wilt en je speelt verder. Je merkt nergens aan dat je een aankoop doet. Dat zie je dagen of weken later pas op je creditcardoverzicht. Bij ons was dat in zo’n drie weken opgelopen tot bijna 500 euro! Grote vraag was natuurlijk wie die aankopen dan doet?? Onze kinderen wisten van niks. Een telefoontje en wat mailtjes naar iTunes later krijgen we te horen dat ze (op 50 euro na) alles terugstorten op onze creditcard – die we overigens na deze verschrikkelijke ontdekking direct geblokkeerd hadden. Het feit dat Apple dit zo makkelijk vergoedt zegt me dat ze deze klachten vaker krijgen… Ze lieten ons overigens nog wel weten dat de meeste aankopen gedaan werden via de app Pet Hotel en Coin Dozer – zijn dat nu nèt de twee spelletjes die hier in huis het meest gespeeld worden…!

Afscheid nemen blijft altijd moeilijk – ook al doe je het nog zo vaak. Ik stel afscheid nemen (als ik zelf vertrek) altijd zo lang mogelijk uit, net zo lang dat het niet meer kan. Nadeel van verhuizen is altijd het afscheid nemen en het is extra beladen als je naar het buitenland verhuist. En dan is het nu misschien nog iets moeilijker voor ons, omdat we behoorlijk ver weg gaan. We vliegen niet even voor een weekendje naar Nederland, zoals we dat wel deden toen we in Madrid woonden. Ook door het grote tijdsverschil lijkt de afstand groter. Mijn eerste afscheid heeft intussen plaats gevonden. Ik heb namelijk mijn laatste werkdag gehad bij het Nederlandse Rode Kruis. Daar gebeurt afscheid nemen altijd heel vluchtig, omdat de organisatie bestaat uit vrijwilligers en die komen en gaan. Ik heb er net iets meer dan een jaar met plezier gewerkt. En het doet me heel goed dat ik daar iets achtergelaten heb en dat mijn collega’s als uitzondering geld bij elkaar hadden gelegd voor een mooie, grote rode bos bloemen! Ik wéét dat dit heel ongebruikelijk is… Mark’s laatste werkdag heeft ook alvast plaats gevonden, maar onbewust. Zijn werkaandeel nam steeds meer af, zijn aanwezigheid bij vergaderingen werd minder gewenst en op een dag was er eigenlijk geen werk meer – hij was op non-actief gesteld. Thuis heeft hij toen de verfkwast opgepakt en kozijnen en deurposten geschilderd. Tenslotte komt ons huis weer op de markt en moet alles er picobello uitzien. Ook nemen wij als gezin afscheid van Mark als hij straks voor de eerste keer drie weken naar México gaat om te werken. We beginnen deze nieuwe periode met een bijzondere zondag: een bezoek aan een musical en een etentje met elkaar.

Het is voor de kinderen heel fijn als ze een mondje Spaans kunnen spreken straks op hun nieuwe school in México. Ze hebben natuurlijk behoorlijk wat Spaanse les gehad op hun school in Madrid - ook na schooltijd hebben ze toen een periode privéles gehad met wat klasgenootjes. Anthe heeft Spaans als keuzevak op school en haar juf geeft haar nu (betaald) extra les. Anthe gaat zelfs het examen, dat ze eind volgend schooljaar zou doen, eind van dit schooljaar doen. Maar Inden en Maren komen hier in Nederland niet meer in contact met Spaans en daarom hebben we een leuke juf gezocht die ze tijdens schooltijd op de Montessori les wil geven. Ze kwam in de Carnavalsvakantie bij ons thuis om kennis te maken en haar lesboeken te laten zien. Sofia is heel aardig en jong en kwam als negenjarige naar Nederland verhuizen. Ze is in Spanje geboren en is nu student op de kleinkunstacademie in Tilburg. En ergens in onze communicatie ging iets fout, want ze zei dat ze vlakbij de Montessorischool woonde. Maar haar straatnaam kwam ons helemaal niet bekend voor… En het feit dat ze in Tilburg op school zit… Toen ze weg was noemde ik bij Mark mijn onaangename gevoel – volgens mij woont ze helemaal niet in Breda. Daadkrachtig als Mark is belde hij haar en inderdaad…ze woont in Tilburg! En ze twijfelde nu of ze tijdens schooltijd (twee keer per week) naar Breda wilde komen om les te geven. Ik hoopte vurig dat ze dat wél wilde, want ze is heel lief, geduldig en met veel aandacht voor de meiden en haar aanpak kwam zo goed over! Maar ze heeft laten weten dat ze graag wil komen – uiteraard tegen meer onkostenvergoeding – maar dat nemen we graag voor lief!

IJspret

Winter came down to our home one night

Quietly pirouetting in on silvery-toed slippers of snow,

And we, we were children once again.

~Bill Morgan, Jr.

Zien en gezien worden daar ging het om op de schaatsbaan. Deze schaatsbaan ligt tussen het Mastbos en het Ginneken, het deel van Breda waar de meest “ kakineuse” Bredanaars wonen. Wij hadden lidmaatschapskaartjes geleend van mijn vriendin, want de eerste vijf dagen dat de baan open is mogen alleen leden naar binnen. Terwijl ik de veters flink strak knoop van de schaatsen van de meiden komt er af en toe een flinke vleug parfum of after-shave mijn neus binnen. De dames staan hier goed gekapt en vol make-up in hun bontjassen met bontmutsen en bijpassende bontlaarzen naar hun kinderen te kijken. De mannen brallen bij de poffertjeskraam met hun bekertje glühwein in de hand. Een verdwaalde champagnefles in de sneeuw… Opgeschoten jongens met dubbele voornamen, veel gel in hun lange haar en gestreepte overhemden onder hun merkjassen schaatsen met hun hockeystick weg. Inden merkt op dat we bijna de enigen zijn die oude schaatsen dragen. Zo oud dat de veters van mijn antieke kunstschaatsen afbreken en die vervangen we met oude veters van mijn misschien nog oudere noren! Sinds ik nu niet meer kan schaatsen – we hebben immers een paar veters te weinig - maak ik foto’s van de voorlopig laatste ijsmomenten komende jaren. In de ochtend hadden we ook al geschaatst, in een park in de buurt. Ouders hadden daar baantjes gemaakt met hun sneeuwschuiver, kinderen oefenden achter een stoeltje en we zagen ouders die een slee vooruit trekken met jammerende verkleumde kindertjes. We hadden een thermoskan warme chocomel mee en gevulde koeken: heerlijk gewoon, en heerlijk kneuterig Hollands!

Nooit heb ik er bij stil gestaan dat ik bij het afbouwen van mijn medicijnengebruik ziek zou kunnen worden. Het is toch veel logischer dat de bijwerkingen minder worden als je minder troep in je lijf hebt? De eerste dagen dat ik zo onwijs moe was, de hele dag misselijk en onbestemd was en ’s nachts drijvend in het zweet wakker werd en nota bene drie kilo in een week aankwam dacht ik dat een griepje had opgelopen. Toen het wat langer ging duren en mijn gezicht ging opzwellen tot een zogenaamd vollemaans gezicht en mijn nagels gingen afbrokkelen ging ik eens rondneuzen op het net. Ik had ontwenningsverschijnselen! Deze ziekteverschijnselen ontstaan doordat tijdens het innemen van prednison mijn eigen bijnierschors minder hormonen aanmaakt. Er is immers al voldoende bijnierschorshormoon in mijn lichaam aanwezig door die tabletten. Bij plotseling stoppen kan de bijnierschors de hormonen niet ineens weer aanmaken. Het duurt enige weken (tot soms meer dan een jaar!) voor de bijnierschors weer helemaal op gang is. Mijn professor adviseerde mij vanwege de sterke ontwenningsverschijnselen om weer terug te gaan naar de hoge dosis… Dat nooit! Al moet ik door een diep dal. Ik wil alleen maar omlaag met de dosis. Mijn bloeduitslagen van onlangs waren goed, dus ik ben wéér een klein stukje gezakt met de dosis. Hoe zal mijn lijf nu reageren?

Zeer fotogeniek is dit winterse landschap met het mooie licht en al die schaatsende mensen op het ijs. Regelmatig word ik er op aangesproken dat dit voor ons extra speciaal is, omdat wij over een paar maanden naar een warm oord verhuizen. En dat is natuurlijk ook zo, maar wij houden sowieso van sneeuw en ijs. Of we nu gaan verhuizen of niet. De schoolklassen organiseerden schaatsmiddagen, met schoolpleinmoeders werden schaatsplannen gesmeed in het park en Anthe maakte een molentocht van 15 kilometer! Toegegeven…de plaatjes die ik schoot van de meiden met hun vriendinnen en klasgenootjes in zo’n mooi decor worden straks wel zeer dierbare Hollandse herinneringen aan een heel koud Breda. (zie ons fotoalbum)

Ondertussen maken we ons ook op voor Carnaval dat over een paar nachtjes los breekt. Outfits worden bij elkaar gesprokkeld met soms de nodige spanning en stress en ik krijg opdrachten om bepaalde kleuren haarlak aan te schaffen en nepwimpers. Ook krijg ik zo nu en dan flarden mee van steeds wisselende afspraken met vriendinnetjes die wel of niet blijven slapen, welke kaartjes voor welk feest wel of niet uitverkocht zijn en wie wel of niet meedoen aan gezamenlijke verkleedafspraken. Twee vriendinnen uit Londen komen sowieso bij Anthe logeren om bij ons in ’t Kielegat Carnaval te vieren. Ik laat het maar over me heen komen, beleef het op een afstand en maak mijn eigen afspraken voor Carnavalsfeesten – met én zonder kinderen!

Gezondheid

Koester bovenal de liefde die je ontvangt. Die zal doorleven lang nadat goud en gezondheid uit je leven zijn verdwenen.
- Og Mandino

Het lijkt erop dat mijn goede gezondheid uit mijn leven is verdwenen. Ik ben in mijn leven nog nooit zoveel geconfronteerd met ziek-zijn als de laatste maanden. Sinds ik vorig jaar de diagnose heb gekregen van een auto-immuunziekte heb ik steeds mijn kop in het zand gestoken. Ik wilde het eigenlijk niet weten en hield het feitelijk op een afstand. Totdat ik na lang uitstel toch aan de medicijnen moest. De eerste medicijnen hadden geen effect en eigenlijk ook geen hevige bijwerkingen. Prednison – dat ik sinds december slik- geeft mij echter heel veel bijwerkingen en helaas geen resultaat op mijn ogen. Ik was oprecht van plan om de professor duidelijk te maken dat ik wilde afbouwen en helemaal klaar was met alle medicijnen. Ik zou mijn tekortkomingen qua zicht wel oplossen met acupunctuur, voeding en veel regelmaat. Wat ik zelf een beetje weg gedrukt had in dit verhaal was dat de medicijnen ook voorkomen dat de ziekte zich niet uitbreidt naar de rest van mijn lichaam. De komende twee jaar is die kans namelijk aanwezig, maar dat had ik voor mijn eigen gemak even geparkeerd. Na het gesprek met de professor ben ik dus toch weer begonnen met nieuwe pillen en nog meer pillen om bijwerkingen te onderdrukken. Ook mag ik mijn bloed om de paar weken laten onderzoeken om mijn leverfunctie te controleren. Maar het goede nieuws is dat ik elke vier weken de hoeveelheid prednison iets mag verlagen en dáár voel ik me zo goed bij!

Sinds 70 jaar heeft México niet zo’n droogte meegemaakt als op dit moment. Voornamelijk het noorden van México - waar veel woestijngebied is - kampt met landbouwproblemen en honger. Er zouden zo’n 1500 gemeenten getroffen zijn door het watertekort. De helft van de zaailanden voor bonen en mais zijn onbruikbaar door de droogte. Bijna twee miljoen runderen zijn al gecrepeerd door honger of dorst. Hoe treurig allemaal. De vele afgelegen gebieden, waar vooral inheemsen wonen, worden nu bevoorraad met water en levensmiddelen – door het plaatselijke Rode Kruis aldaar. De president heeft toegezegd een groot bedrag aan noodhulp te besteden aan bijvoorbeeld irrigatie en infrastructuur. Maar dat heeft hij pas gedaan nadat er door de bevolking een noodoproep gedaan was. Er lijkt helaas voorlopig geen einde te komen aan de droogte. Het volgende regenseizoen is pas in juni en ook dan is flinke regenval niet zeker. Het midden en zuiden van México heeft deze problemen gelukkig niet, omdat daar voldoende water gevallen is het afgelopen jaar. De stad waar wij gaan wonen ligt in het midden van México en daar begint de regenval ook vanaf juni. Regenval betekent daar tropische regenbuien die meestal aan het eind van de middag beginnen en kort en hevig zijn. Tenminste...dat is mij verteld toen ik daar op bezoek was.

Twee feestjes had ik nog tegoed uit januari namelijk de 40e verjaardag van mijn zus en Maren’s kinderfeest. De verjaardag van mijn zus vierden we in mijn geboorteplaats Haarlem. Ik had een hotelletje voor ons geboekt in het oude centrum en een High-Tea met veel zoetigheden om haar geboortedag te vieren. Ik heb dat nog niet vaak meegemaakt, maar de muffins, koekjes, chocola en stukjes taart konden we niet op! Dat ging me wel een beetje aan mijn hart, dus in een servetje nog wat koekjes gepropt om mee te nemen naar onze hotelkamer. Die avond waren we op bezoek bij de zus van mijn moeder en kwam snoepen er niet meer van. En de volgende ochtend vertrokken we na een lekker ontbijt naar de sauna. De zoete traktaties hebben we dus maar in de prullenbak gekieperd… In de sauna hebben we goed kunnen ontspannen en zijn we tot rust gekomen. Wat een weldadige ervaring - behalve voor het gezicht van mijn zus. Ze kreeg een overgevoelige reactie op het waxen door de schoonheidsspecialiste: grote witte blaren en een opgezwollen gezicht waren het resultaat…
Door de kou namen we Maren’s vriendinnen op woensdagmiddag mee naar huis waar we ze opwarmden met honderden poffertjes! Daarna gingen we naar een bakkerijmuseum waar de meiden broden mochten bakken in alle vormen en daarna nog een partij koekjes. (zie ons fotoalbum) Voor het eerst hebben we een verjaardagspartijtje buiten de deur gevierd, maar dat beviel erg goed moet ik toegeven. Thuis restte er nog een borrel voor de ouders en het feest was klaar. Heerlijk.

Wat een anekdote begint dit te worden zeg, het regelen van Mark’s werkvisum in México. Mark zal per maart gaan starten op zijn nieuwe plek en daarom moet zijn werkvisum snel geregeld worden. Om aan te tonen dat het noodzakelijk is dat er een buitenlander in plaats van een Mexicaan op deze functie gaat plaatsnemen moest Mark zijn diploma’s en bul laten verifiëren en legaliseren bij een instantie in Groningen en dat officieel laten maken met een apostille door de rechtbank in Groningen. Dat kan allemaal vanuit Breda geregeld worden, maar dan moet je drie weken wachten voordat het thuis gestuurd wordt. En dat duurde natuurlijk te lang – de opdracht was dat alles met spoed binnen een week in México moest klaarliggen. Dus is Mark op een vrijdagochtend in de trein gestapt en drieënhalf uur later in Groningen weer uitgestapt. Hij heeft zijn gelegaliseerde diploma’s opgehaald en is er mee in de taxi gestapt op weg naar de rechtbank. Met de apostille op zijn diploma’s en bul is hij die middag weer terug de trein in gestapt en begin van de avond was hij weer terug in Breda. Een dagje treinen door mooi Nederland…wat je al niet over moet hebben voor een uitdagende baan in Midden-Amerika!
Al eerder die week was ik bij de notaris geweest om onze geboortecertificaten, trouwboekje en paspoorten te laten kopiëren en legaliseren. Eenmaal in México bleken deze kopieën óók door de rechtbank met een apostille vergezeld te worden. Dus moest ik met spoed opnieuw alle kopieën laten maken bij de notaris en meteen door naar de rechtbank fietsen in Breda. Eind van diezelfde middag heeft Mark ze weer met spoed naar México laten versturen via een koeriersdienst . We hebben niets meer gehoord, dus nu maar duimen dat alles goed is. Er was daar namelijk al wat verwarring dat Inden niet in ons trouwboekje genoemd staat. Inden, geboren in The States, kon toentertijd niet in ons trouwboekje bijgeschreven worden. Zo heeft ze ook een Amerikaans paspoort. Een Nederlands paspoort aanvragen was toen zo’n langdurig gedoe bij het consulaat in Boston dat we gewoon een Amerikaans paspoort opgehaald hebben bij het postkantoor, konden we de volgende dag al meenemen….

2012

De oude Maya wisten iets van de aard van de kosmos en de spirituele evolutie van de mensheid - wat in onze eigen wereldvisie onopgemerkt is gebleven. Zij wisten van de samenstand van onze zon met het centrum van het melkwegstelsel en zij zagen het jaar 2012 als een tijd van enorme transformatie en kansen voor spirituele groei, als een overgang van het ene wereldtijdperk naar het andere.
- Jenkins

Het Mayavolk, een heel oude indianenstam uit México, waren net als het Incavolk uit Perú, heel intelligent, hun tijd ver vooruit in astronomie en allerlei ingewikkelde berekeningen voor kalenders. De Maya geloofden in natuurgoden zoals de zonnegod, de god van de maan, de god van de regen en de god van de maïs. De Azteken waren een ander later indianenvolk in México. Net als in Perú kwamen de Spanjaarden in México terecht doordat Columbus Amerika ontdekte. Toen de Spanjaarden México in handen hadden, belandden de Azteken in een hel. Ze moesten op plantages werken, ze werden vermoord of ze werden gegrepen door één van de voor hun onbekende Europese ziektes, zoals de griep en de waterpokken.

Volgens de Maya berekeningen komt ons zonnestelsel in 2012 op één lijn te staan met het centrum van de melkweg, de plaats die de Maya de kosmische baarmoeder noemen. De aarde en de zon staan dan op een lijn met elkaar in het hart van de melkweg. De Maya beschrijven 21 december 2012 als de overgang naar een nieuwe bewustere wereld. Een wereld van verandering, harmonie en wedergeboorte. Ook volgens andere indianen in Noord-Amerika eindigt het huidige tijdperk waarin we leven. Zo wordt de tijd waar we nu in zitten ook wel vertaald als een tijd van de grote schoonmaak, zowel voor de mens als voor de aarde. Een tijd van chaos, verwardheid, onrust en zeker ook snelheid! Alles moet sneller, gaat sneller. Iets waar ik me best in kan herkennen nu mijn hartslag als een gek tekeer gaat, sinds ik de laatste maanden zoveel prednison moet slikken!

Een aantal bestaande theorieën over de veranderingen in 2012 zijn:
In 2012 daalt de hemel neer op de aarde
De aarde raakt uitgeput en houdt op te bestaan
Het ontstaan van (natuur)rampen
Het uitbreken van oorlogen
Er volgt een periode van vrede en harmonie
Of … Er gebeurt helemaal niets.

Dit is allemaal heel wonderlijk en wellicht merken wij hier helemaal niets van, want misschien is er wel een fout gemaakt? Maar wat is nu sowieso heel bijzonder aan alle veranderingen in 2012…? Dat wij aankomende zomer zéker naar México gaan verhuizen. México, dat overigens in het zuiden van Noord-Amerika ligt. Wij gaan twee schooljaren met Mark mee naar zijn nieuwe baan in Puebla. Puebla, gekozen door de lezers van Lonely Planet als beste plaats in de wereld om te reizen in 2012! En door The New York Times gekozen als één van de 45 beste plekken ter wereld om te bezoeken in 2012!

México

There is only one happiness in life—to love and be loved.
- George Sands

Oud en ook een beetje trots voelen we ons als we beseffen dat manlief en ik dit jaar al 25 jaar samen zijn! Een heel bijzonder jaar zal het worden voor ons. Al is dat natuurlijk niet alleen vanwege deze bijzondere viering van ons samenzijn. Dit jaar is sowieso al bijzonder gestart, omdat we sinds twaalf jaar weer eens echt met z’n tweetjes reizen. De laatste keer was in 1999 – de vorige eeuw! – toen we een nieuwe woonplek voor Anthe en ons in Massachusetts gingen ontdekken. En nu dus samen naar México om weer een nieuwe woonplek te ontdekken. Dit keer voor ons vijfjes. Uiteraard hadden we Madrid ook bezocht voordat we erheen verhuisden, maar toen namen we een kleine Maren mee van ruim 1,5 jaar oud. En aangezien het de komende jaren voorlopig weer de laatste keer zal zijn dat we saampjes reizen hebben we via de gespaarde airmiles van Mark een poepiechique hotel & spa voor ons zelf uitgezocht - pal aan de witte stranden van Puerto Vallarta.

Na een lange vlucht, die overigens goed verliep met extra beenruimte en goede Nederlandse films, sloten we in México Ciudad aan in een lange rij voor paspoortcontrole. Uiteindelijk konden we de overstap naar het kleine vliegtuig naar de kust maar nèt redden. En waar Mark bang voor was gebeurde....onze koffer had het niet gered. Het vliegtuigje ging de lucht in met twintig passagiers en zonder onze rode koffer. De volgende ochtend werd onze koffer gebracht in het hotel. Snel onze strandkleding aangedaan en toen miste ik wel mijn Havaianas slippertjes - gekregen van mijn vriendin uit Rio....zeker niet ingepakt dan? Zo verstrooid was ik wel de laatste dagen voor vertrek. Ook lag mijn zonnebril los in de koffer in plaats van in het hoesje. Er gingen nog geen alarmbellen rinkelen. Eind van de dag besefte ik pas dat Anthe's fototoestelletje weg was en mijn andere zonnebril. Er zijn gewoon doodleuk spullen uit onze koffer gepikt! We hebben geen zin om aangifte te doen voor de reisverzekering, dat kost ons teveel tijd. We willen alleen maar op een strandbedje liggen, lezen en af en toe iets lekkers bestellen aan het zwembad. (zie ons fotoalbum) Zo opgefokt als ik de laatste dagen was in Breda, zo "zen" ben ik hier. We misten een snorkeltripje door de verdwenen koffer en ik loop op blote voetjes in plaats van slippers....het doet allemaal niets af aan deze geweldige plek waar we nu samen zijn.

Een aantal dagen later rijden we terug naar de hoofdstad door een bergachtig pijnbomengebied met vele besneeuwde vulkanen. Ik heb nog nooit zoveel vulkanen gezien. Starend naar een ondergaande goudkleurige zon overpeins ik de laatste drie dagen in de stad. Dagen die in het teken stonden van het opzuigen van de Méxicaanse gebruiken, de nieuwe omgeving, het klimaat, het licht en de kleuren en geuren hier. En hoe vaker er een dag verstreek, we bleven drie dagen in de stad, hoe meer ik me er thuis voelde. Het is heel goed geweest dat we afgelopen zomer door Perú hebben gereisd. Er zijn zoveel overeenkomsten met Cusco, de stad waar we veel tijd doorgebracht hebben. De Spaanse basilieken en pleinen met Spaanse balkonnetjes, fonteinen en standbeelden van helden uit de geschiedenis. Maar ook het licht, knalblauwe luchten, koude nachten en na zes uur is het binnen tien minuutjes pikdonker. Maar eerlijk is eerlijk, vijf weken reizen met backpacks is niet hetzelfde als een huiselijk leven met school- en werkdagen. Een fijn huis is belangrijk, een goede school waar de meiden zich thuis kunnen voelen en mensen om ons heen waar we ons goed bij voelen. En precies die punten hebben we proberen te vinden tijdens de laatste drie flink gevulde dagen in México.

México Ciudad, 12 januari 2012

Bezinning

For safety is not a gadget but a state of mind.
~Eleanor Everet


In grote zwarte pakken met felle gele strepen vielen ze de voordeur binnen. “Hoeveel mensen zijn er in huis? Zijn er kinderen boven? Allemaal warm aankleden en iedereen moet zich nu naar buiten begeven.” Dat is wel even schrikken op Kerstavond als je All You Need is Love zit te kijken op de bank. Heel gehoorzaam trokken Anthe en Inden hun winterjas en laarzen aan en liepen ze met de mevrouw mee naar de grote politiebus. Maren mocht na een check boven in bed blijven slapen. Wel tien brandweermannen stapten naar binnen om de brand te blussen. (zie ons fotoalbum) Onze brand, dat eerst leek op wat rook dat ontsnapte uit de onderkant van de openhaard, maar na inspectie onder de vloer toch wel écht een brand bleek. Mark had onze nieuwe buurman (oud-brandweerman) er voor de komst van de brandweer al bij gehaald. Buurman en Mark blusten het gloeiende hout met wat water. Maar toen de buurman weg was en Mark nogmaals onder vloer ging kijken smeulde er wel degelijk een houten draagbalk… Ik heb (tegen Mark’ s zin) meteen 112 gebeld en binnen 10 minuten stond er een politiewagen en een grote brandweerwagen met sirenes en zwaailichten voor de deur! Zij bevestigden dat ik de juiste keuze had gemaakt. Dit smeulend vuur onder de houten vloer was al een jaar gaande (!) zodra wij de openhaard aanstoken. Toen ze de antieke houten vloer eruit aan het zagen waren deed het wel een beetje pijn. Maar als zij dit nu niet aangepakt hadden, hadden ze wellicht diezelfde nacht uit moeten rukken om ons alle vijf uit bed te halen. Dat relativeert wel even op Kerstnacht….

De boel de boel laten en maar zien wat er op je afkomt zonder schuldgevoelens. Geen plannen. Dat hebben we de vakantiedagen in Wassenaar gedaan. Het huisje was zo klein dat het vanzelf knus was. We zaten alle vijf naast elkaar op de bank in het huiskamertje. Veel andere keuzes waren er simpelweg niet. Allemaal rond het gashaardje met kaarsjes aan – een haardje dat thuis helaas niet meer aan kan… We hadden de nieuwe boeken die onder de kerstboom lagen mee, gourmetstel en natuurlijk spelletjes. De ochtend bleek het beste tijdstip om te zwemmen in het Tikibad. Dan waren er nog geen rijen voor de leukste glijbanen, alhoewel ook in de loop van de ochtend de rijen snel groeiden. Thuis een lunch en daarna gewoonweg doen waar we zin in hadden. Dat kon een rondje pretpark zijn, een middagje lezen, boodschapjes in het gezellige Wassenaar of voor Mark en mij een strandwandeling. De laatste dag eindigden we met een strandwandeling en een kop warme chocolade in een strandtent. (zie ons fotoalbum) Naast dit ideale kerstvakantieplaatje dat ik nu schets hadden we helaas ook een financieel stropje… Het vakantiehuisje was namelijk een scherpe aanbieding en zeker met het zwemabonnement, WiFi en parkentree erbij. Maar de derde dag hebben we alles afgezocht naar onze zwemkaarten met pasfoto’s – nooit meer gevonden in dat kleine huisje. Tóch maar nieuwe kaarten gekocht voor de laatste twee dagen… á 75 euro!

Aan het eind van het jaar is het voor de meeste mensen traditioneel tijd voor reflectie, bezinning en een blik op de toekomst. Wij hadden die momenten dit jaar iets eerder. En op de eerste plaats dacht vooral Mark veel na over zijn toekomst – overwegend zijn professionele toekomst. Hij is weinig thuis doordeweeks en mist daardoor veel van de meiden. In Madrid was hij elke avond op tijd thuis en in de weekends trokken we er vaak als gezin op uit. Tijdens de jaren dat we nu weer in Nederland wonen begon hij dat te missen. De uitdaging in zijn werkzaamheden werd steeds minder en de voldoening die hij eruit haalde ook. In de vroege herfst dit jaar begon hij een beetje om zich heen te kijken naar nieuwe uitdagingen. In deze tijd van crisis en dreigende depressie valt dat niet mee. En eigenlijk wist hij al heel lang dat hij terug wilde naar zijn oude werkgever uit de tijd van vóór de verkoop van zijn Spaanse fabriek. Mark is een keer naar hun kantoor in Parijs gereden om dit te bespreken en het gevoel was wederzijds. Ze hebben hem een mooie uitdaging aangeboden. Niet in Nederland en daar hebben we lang over na moeten denken, want de meiden en ik zijn heel gelukkig in Breda. We hebben ons plekje gevonden en ons leven kabbelt hier in heel rustig tempo voort. Na de balans opgemaakt te hebben – we behoren alle vijf gelukkig te zijn! – zijn we voorzichtig het traject van aftasten ingegaan. Mark en ik gaan de eerste week van januari samen kijken daar en hebben er vooraf een romantisch weekendje witte stranden, wuivende palmbomen en snorkelen aan vast geplakt.

Wassenaar, 30 december 2011

Stormachtig

Kom maar binnen
Het is hier warm en buiten is het koud
Geef je jas maar
We hebben vast wel iets waar je van houdt
Ga maar zitten
Eet en vier gezellig met ons mee
Er is genoeg voor iedereen
- Marco Borsato

Tijdens de afgelopen Kerstvakantie van het vorige jaar hadden we veel aanloop en hadden we veel gasten die bleven eten. Tijdens beide witte Kerstdagen dat jaar werd bij ons thuis de tafel uitgebreid gedekt en tafelden we lang na met familie. Tussen de feestdagen door hadden we ook eters, vaak uit het buitenland, en ook daar wilde ik iets speciaals voorschotelen. Nu moet je weten dat ik koken niet leuk vind en het daarom ook niet heel goed kan. Ik vind het zelfs al een uitdaging om recepten te vinden die enigszins makkelijk uitvoerbaar zijn. Gelukkig kreeg ik van alle kanten hulpvaardige tips! Het waren twee heel gezellige (maar drukke) weken in december en januari. Dit jaar willen we het anders doen. Daarom brengen we alle dagen tussen Kerst en Oud&Nieuw door in een huisje in Wassenaar. We kunnen elke dag zwemmen in het befaamde Tikibad, elke middag een bezoek aan Duinrell brengen en ik hoop op een winkeldag in Den Haag en lange strandwandelingen. We nemen boeken en spelletjes mee, telefoon en mail laten we lekker thuis. Dit jaar hebben we natuurlijk ook al wat gezellige decemberetentjes gehad, maar lekker buiten de deur. Ik geniet altijd meer van het gezelschap dan van het diner, maar ik probeer daar wel verandering in te brengen. Zeker omdat ik tijdens zo’n avondje van mijn dieet afwijk en dus extra van de (zoete) smaak moet genieten! De volgende dag ben ik namelijk gewoon weer op regime met zo min mogelijk geraffineerder suikers en tarwe.

Die nacht ging het flink te keer buiten. Het was stormachtig en flinke windstoten beukten tegen de achterkant van ons huis aan. Ik denk dat die storm bij mij dat jagende gevoel aangewakkerd heeft dat ik die hele volgende dag voelde. Toen ik wakker werd zag ik dat de tuindeur tegen de kruiwagen open gewaaid was. De nieuw geschilderde deur had een flinke deuk opgelopen en de verf was beschadigd. Later bleek dat een dergelijk begin van de dag zou de trend zetten voor de rest van mijn onstuimige dag. Op de markt vergat ik een deel van mijn broden in mijn fietsmand te laden dat ik natuurlijk pas thuis opmerkte! En ’s middags ging ik bij de HEMA onze kerstkaartjes ophalen en mijn fotodagboek voor school. Toen ik alles betaald had stopte ik het in mijn tas en sjeesde verder naar het schoolplein. Aan het eind van de middag haalde ik postzegels voor de kerstkaartjes erbij die binnenkort verstuurd moesten worden. Of het kwam door het opgejaagde gevoel of het effect van de prednison dat weet ik niet, maar in mijn onrust liep ik het postkantoor uit zónder mijn postzegelboekjes. In de loop van de avond kwam ik erachter dat ik de postzegels nergens kon vinden en bij het schrijven van de kerstenveloppen bleek ik maar de helft van de kerstkaartjes opgehaald te hebben bij de HEMA. Wat was ik ongelofelijk opgejaagd en verward! De volgende dag kon ik dus weer hetzelfde rondje maken om al mijn vergeten spulletjes op te halen!

Hoe eenzaam kun je sterven? De oude dame, waar wij jaren geleden ons huis van gekocht hadden, had aanzien en egard. Ze had altijd gewerkt als juriste en in haar tijd had ze heel goed doorgeleerd - zéker voor een meisje. Ze kwam uit een zeer welgestelde Maastrichtse familie met een dienstmeid in huis en een bel voor het eten. Haar echtgenoot was octrooigemachtigde, dus samen hadden ze het best ver geschopt. Haar man André is al jaren geleden overleden, wij hebben hem nooit gekend. Ze redde zich prima met een vast bakkertje die alle boodschapjes langsbracht, een kledingzaak die haar een middag ontvingen voor de nieuwe collectie en andere vaste winkeliers die aan de deur kwamen. Toen Puck slechter ter been werd verhuisde ze naar een penthouse in het centrum van de stad - met een lift. Ik kwam zo nu en dan even aanwaaien om te zien hoe het met haar ging. Altijd stonden er luxe bonbonnetjes op tafel. Regelmatig had ze cadeautjes voor onze meiden klaar staan. Ze heeft ons in de tijd van de verkoop erg gematst door een periode de hypotheek door te betalen terwijl we een sleutelovereenkomst hadden. Wij klusten er flink op los en zij betaalde de vaste lasten. Wij moesten al genoeg betalen, vond Puck. Toen eenmaal de overdracht bij de notaris was kreeg ik van haar een chique gouden broche en Mark een koperen deurklopper. Haar eigen deurklopper had ze namelijk meegenomen. Die kwam uit haar ouderlijk huis in Maastricht en daar had ze veel herinneringen aan.

Puck kon niet geweldig met haar drie kinderen opschieten en ze had volgens mij twee goede vrienden. Onze buurman Janus, die elke dag de krant bij haar kwam halen en de oude Maastrichtse advocaat Max Moszkowicz. Onlangs hield een onbekende vrouw mij aan op de fiets en zij vertelde me dat Puck helemaal alleen overleden was. Haar zoon had haar penthouse verkocht waar ze het niet mee eens was en een paar dagen na haar verhuizing naar een bejaardentehuis is ze in de badkamer gestorven. De politie heeft haar na vier dagen gevonden… Ze was geen makkelijke vrouw, ze kwam heel erg voor haar mening uit en stond op haar strepen. Ze liet haar gevoelige kanten niet makkelijk zien. Een keer toen ik een foto meenam van de grote, oude beukenboom voor ons huis - helemaal in herfstkleuren – zag ik tranen in haar ogen… Ze heeft niemand van haar laatste problemen met de kinderen verteld, te trots. Na haar overlijden zijn er geen rouwkaarten verstuurd door de kinderen, niemand was welkom op haar afscheid. Er stonden welgeteld drie namen in het condeolanceregister. Haar stilzwijgende heengaan heeft me aangegrepen. Haar hart is werkelijk gebroken van verdriet… Ze heeft geen plekje op het crematorium gekregen, dus heb ik een roos voor haar bij de urn van haar man neergelegd. En een kaarsje aangestoken ter nagedachtenis aan haar. Er wordt echt heus ergens door iemand aan haar gedacht…

Als je een eigen bedrijfje start (zoals ik) dan komen daar veel dingen bij kijken. Heel leuke dingen zijn natuurlijk de creatieve dingen zoals een zinnenprikkelende naam verzinnen, ontwerp van een huisstijl met een boeiend logo en aansprekende kleuren. In mijn geval hoort daar ook het uitzoeken van portretten, reisfoto’s, huwelijksfoto’s en portretten van kinderen bij. Maar ook een stukje schrijven om mezelf te introduceren aan de bezoekers. Tot zover de leuke dingen. Maar er horen ook zakelijke kanten bij. Ik heb me laatst laten registreren bij de Kamer van Koophandel, de belastingdienst en ik heb een zakelijke rekening geopend. Ook heb ik een opdracht gegeven voor het bouwen van mijn website, een echte investering dus! Ik praat met andere zelfstandigen en krijg tips. En natuurlijk kon dit alles niet deftig starten door het een beetje te vieren met manlief en kinders: een gemeende proost (met kinderbubbels in champagneglazen) op de toekomst van mijn bedrijf Bijzonder Licht!

Zoveel

A house is not a home unless it contains food and fire for the mind as well as the body.
- Benjamin Franklin

Slenteren door een drukke winkelstraat. Sinterklaasmuziek klinkt uit de luidsprekers en in het overdekte winkelcentrum lopen wat Pietjes pepernoten uit te delen. Even stil staan bij een mooie etalage van een groot warenhuis. Spontaan een cadeautje aanschaffen omdat je er zin in hebt en daarna ergens wat drinken met wat lekkers erbij. Helaas is dit een droom. De werkelijkheid is heel anders. Simpelweg te moe en te weinig tijd om de stad in te gaan. Als je al in de stad bent dan sjees je van winkel naar winkel met een lijstje in je zak. Veel wordt vanuit huis achter de computer gekocht, een beetje spontaniteit zit er niet bij… En dat is jammer, want ik kan juist heel erg genieten van zulke winkelmomenten. De laatste weken heb ik geen fut. Ik kan de hele dag slapen en ik heb het gevoel dat alles me teveel is. En juist die leuke activiteiten waar ik van geniet die doe ik niet. Die leuke dingen waar ik energie uit kan halen díe doe ik juist niet. Het is een kwestie van keuzes maken. En de leukste dingen staan onderaan mijn prioriteitenlijstje. En juist dáárom zijn we op een extra koopavond toch spontaan met z’n vijfjes naar de stad gefietst. Ik neem me voor om dit vaker te doen. In de Kerstvakantie in de uitverkoop gaan winkelen, samen met Mark op de extra koopavonden de stad in te gaan, gezellig samen wat te drinken daar en wie weet wel een bioscoopje pakken. Mark gaat niet reizen de laatste dagen van december. We gaan leuke dingen doen met de meiden en ik ben van plan minstens één boek uit te lezen.

Precies een jaar geleden begonnen mijn ogen iets te mankeren. Ik zag minder diepte, ging dubbel zien en mijn linkerooglid ging een beetje zakken. Ik kreeg mijn fietssleutel moeilijker in het slot, maakte misstappen op de traptreden, schonk drinken naast de beker en zette regelmatig mijn elleboog naast het randje van de tafel. Lezen ging steeds moeilijker, de regeltjes gingen dansen. De oogarts verwees mij door naar een neuroloog en de diagnose werd gesteld. Ik was nogal onder de indruk en wilde zeker weten dat de gestelde diagnose wel klopte. De gespecialiseerde professor in Maastricht kon het niet keihard bewijzen, want zijn testjes wezen niets uit en ook de bloedtesten niet. De diagnose is gebaseerd op mijn dubbelzien en hangend ooglid. De eerste medicijnen sloegen niet aan en de volgende stap zou het slikken van prednison zijn. Bijna een jaar lang heb ik als een struisvogel mijn kop in het zand gestoken. Maar de laatste resultaten bij de oogarts waren weer zo slecht dat ik toch maar die stap gezet heb. Ik schrok van de hoeveelheid prednison die ik per dag moet slikken. Bij de apotheek moest het receptje extra gecheckt worden…zo’n grote hoeveelheid prednison voor zo’n lange tijd? Ik zit er enorm mee in mijn maag: is dit echt de oplossing, is dit echt de juiste weg die ik insla? Toch ben ik maar gestart met de medicijnen, omdat mijn professor mij begeleidt hierin en straks weten we meer. Ik krijg er een onrustig gevoel van en val ’s avonds moeilijker in slaap, allemaal bekende bijwerkingen. Ik kan altijd stoppen, maar wil volhouden tot mijn volgende doktersafspraak.

Op school had ik de opdracht gekregen om een dagboek te maken van minimaal zeven dagen. Elke dag minimaal één foto die je het meest raakt op die dag en maximaal drie foto’s per dag. Dat is best een leuke opdracht als je de foto’s in huiselijke kring maakt. Maar als je, zoals ik, je fototoestel overal mee naar toe durft te nemen… Dan krijg je dus situaties zoals de volgende. Mijn yogajuf wilde voor de les wel wat mooie poses doen voor de foto en ik kreeg ook toestemming van de klas om tijdens de les wat foto’s te maken. Maar na de les wordt er dan gevraagd om de foto’s door te sturen. Mijn juf wil wel wat foto’s gebruiken op haar website. Wat een eer is, maar ook extra werk, want ik snijd ze wat bij of zoom ze wat in. Hetzelfde gebeurde bij mijn acupuncturiste, zij wilde ook graag de foto’s toegestuurd krijgen voor haar website. Zelfs op mijn werk bij het Rode Kruis werd ik door collega’s gevraagd om meteen wat mooie foto’s te maken die ze voor LinkedIn kunnen gebruiken! Op de middag dat mijn directeur en ik officieel de cheque uitgereikt kregen met de opbrengst van de Singelloop heb ik voor mijn dagboek ook een fotootje van de cheque gemaakt. (meer dan € 6.000!) Maar die foto gebruik ik dan weer graag voor een mediabericht op onze website! Onlangs vierden een groep van elf gehandicapte jongeren en hun jonge begeleiders Sinterklaasfeest in het gebouw van het Rode Kruis. Mij was gevraagd wat foto’s te maken - specifiek van één meisje Amber in een rolstoel. Haar ouders hebben akkoord gegeven om deze foto’s voor communicatie te gebruiken. Het ontroerde me om bij elf van deze mooie jonge mensen te mogen zijn met veel humor en optimisme. Mijn opdracht is gelukt, ik heb enthousiaste foto’s van Amber. En ook meteen wat foto’s van Sinterklaas die een bezoek brengt aan deze groep jongeren met een beperking. Uiteraard komen deze foto’s op hun website!

Ziekenhuis

Een liefdevolle sfeer in je huis is de basis voor je leven.
- Dalai Lama

De wedstrijd was die zaterdagmiddag bijna afgelopen en haar team had verschrikkelijk verloren. Maar ondanks het grote verlies had Inden best goed gespeeld, maar kort voor het einde verloor ze haar evenwicht op het veld. Haar enkel werd dik. Papa keek naar de wedstrijd en was op het veld om haar mee naar huis te nemen. De nacht die daar op volgde werd ze wakker van de pijn. In het ziekenhuis konden ze die zondag op de foto’s niet goed zien wat er aan de hand was. Ze zwachtelden haar enkel in en zo bleef ze een dag thuis van school. Daarna toch maar dagelijks naar school met de auto en niet veel later had ze krukken geleend om door de school te huppen. Helaas gleed ze die week op onze trap uit door een jas op de trap en heeft ze juist meer pijn gekregen. Terug in het ziekenhuis besloot de arts dat haar groeischijven een flinke dreun hebben gekregen – groeischijven zijn van kraakbeen en niet te zien op een röntgenfoto. Ze gaat in het (knalroze!) gips. Dat voelt veel beter voor haar, nu zal haar enkel wel gaan genezen. De eerste keer in het ziekenhuis was papa bij haar en mama in Spanje. En deze keer was mama mee naar het ziekenhuis. Inden vindt het fijn dat we er allebei voor haar kunnen zijn. De eerste arts zei dat ze er op moest proberen te staan en de tweede arts (ander ziekenhuis) zei dat ze haar been zoveel mogelijk hoog moest houden. Zo vaak dat de blauwe plekken op haar voet en enkel boven het gips uit moeten zakken. Vreemd die verschillende medische adviezen …. Ondertussen miste ik het fietsen naar school en mijn vrijheid daarbij enorm (je kunt je auto nergens kwijt in de stad om even een boodschapje te doen) en daarom heb ik Inden afgelopen week achterop mijn fiets gezet met de krukken onder haar arm – en dat gaat prima!

Dit jaar is het weer genieten van de Sinterklaassfeer op school met vrolijk beschilderde ramen, in de stad met versierde etalages, op TV met dagelijks het Sinterklaas Journaal van Dieuwertje Blok en thuis met rondslingerende chocoladeletters, kilo’s pepernoten van het feest en marsepeinen varkentjes. Maren maakt bijna iedere dag tekeningen, kleurplaten of prikblokwerkjes om in haar laars te stoppen. Ik heb in haar klas geholpen met Pieten en Sinten maken van WCrollen en melkpakken. Met een kind in huis van Maren’s leeftijd is het volop genieten van deze tijd! Op de koelkast hangen de verlanglijstjes, in de WC hangt een aftelkalender met stickers en de openhaard is helemaal versierd met mooie knutsels waarvan we ieder jaar de mooiste bewaren. Het hoogtepunt tot nu toe is het bezoek aan de Sint in Marknesse. (zie ons fotoalbum) Elk jaar vieren we de verjaardag van ons neefje op de dag dat de Sint een bezoek aan Marknesse brengt. Heerlijk zo’n kneuterig ontvangst waar de Heiligman echt alle kinderen een hand kan geven en de Pieten alle kindjes van handenvol pepernoten voorziet. Ik merk aan onze kinderen dat ze drukker zijn dan anders (ja, óók de oudsten…wellicht door al die suikers!) en dan is het heerlijk om aan die drukte te ontsnappen met een yogales. En helemaal ultiem is het als de kapper na de yogales tijd blijkt te hebben om mijn haar te doen. Er was die ochtend niemand in de kapperszaak behalve ik. Wat een oase van rust en verwennerij!

In de brievenbus lag een briefje dat de postbode geprobeerd had een pakket te bezorgen, maar dat er niemand thuis was. Eigenlijk waren er op dat moment wel degelijk mensen in huis: Mark zat in zijn werkkamer in een conference call en Anthe en haar vriendin waren aan het kokkerellen met de muziek heel luid aan. De meiden hadden de deurklopper niet gehoord en Mark was niet in de mogelijkheid om de deur open te doen. We hadden al een vermoeden waar het pakket vandaan kwam, maar pas een paar dagen later lag het pakket daadwerkelijk in huis. Mark was die week naar Rusland vertrokken, dus we konden helaas niet samen de verrassing uit Perú openen. Ik heb in mijn uppie gecheckt of inderdaad ons Peruaans bedsprei erin zat toen de meiden in bed lagen. Er zat een aardig briefje van Simone tussen en een ontzettend schattig bruidspoppetje dat de vrouwen uit het dorp in de hoge Andes gemaakt hebben. Simone en Jolanda trouwen in december en hun gasten krijgen allemaal zo’n handgemaakt bruidspoppetje als herinnering mee naar huis. Voordat ik de doos opende kreeg ik een vleugje in mijn neus dat mij direct terug bracht naar de Andes. Het was heel kortstondig en vluchtig, want aan het kleed ruik ik helemaal niets! Ik heb stiekem het kleed op ons bed gelegd om de maat te checken – paste het eigenlijk wel op ons bed? Het bedsprei was zeker groot genoeg en zal ons komende jaren warm houden met de pure alpacawol waar het van geweven is. Na alles weer netjes opgevouwen terug in de doos gelegd te hebben pakten we na Mark’s thuiskomst (nogmaals) met z’n allen het pakket uit….

Verlies

Wie aan niets is gehecht, heeft geen verlies te vrezen.
- Lao-Tse

Vroeg in de ochtend, vlak nadat de scholen gestart waren, stond ik in de Albert Heijn geld te pinnen. Ik wilde wat contant geld in mijn portemonnee hebben, niet alleen pinpasjes. Ik had kort daarop namelijk een schoolborrel in een cafeetje en wilde wat briefgeld bij me hebben. Ik herinner me nog dat de automaat aangaf alleen een briefje van vijftig euro te hebben. Jammer, maar die breek ik wel bij de kassa als ik mijn boodschapjes afreken. Zoals altijd werden die paar boodschapjes waarvoor ik kwam er toch wat meer en dus rekende ik af met mijn pinpas. De volgende ochtend op de markt had ik mijn contant geld nodig en tot mijn grote schrik was het briefje van vijftig euro weg! Ik heb een klein Peruaans portemonneetje waarin alles heel krap opgevouwen tegen elkaar aan zit…. En dat briefje van vijftig euro is er bij het betalen in de Albert Heijn natuurlijk uitgevallen! Bij twee marktkoopmannen heb ik die ochtend mijn beklag gedaan en ik kreeg van hen nóg sterkere verhalen te horen. Eén vond er bijvoorbeeld ooit eens veertien briefjes van honderd gulden in een telefooncel. Na mijn kaas en fruit afgerekend te hebben (tegenwoordig kun je gelukkig op de markt ook pinnen) ben ik naar die bewuste Albert Heijn gefietst. Helaas hadden ze niets gevonden en geen van de klanten had vijftig euro afgegeven… Thuis deed ik mijn relaas, ik baalde er stevig van. Ik mocht er niet meer over klagen thuis. Maar van dat bedrag had ik toevallig wel een leuk kledingstukje kunnen kopen of met Mark lekker een hapje kunnen gaan eten! Maar wat zie ik een kleine week later op ons rekeningoverzicht?? Die kwijt gewaande vijftig euro is terug gestort op de rekening! Een paar minuten nadat ik gepind heb in die supermarkt is het weer terug gestort. Mijn enige verklaring is dat ik dat briefje heel dom heb laten liggen in de automaat en dat dit kennelijk geregistreerd wordt?

In juni 2012 vindt de Kika-run weer plaats in verschillende steden - een hardloopwedstrijd om geld op te halen voor Kinderen Kankervrij. Anthe en ik hebben ons voorgenomen die wedstrijd een afstand van tien kilometer te lopen. Dus pakten we op een zondag niet ons reguliere parcours van bijna vijf kilometer door het bos, maar startten we voor de deur om zo het bos in te lopen. De totale ronde was iets meer dan acht kilometer en dat was voor ons beiden de eerste keer van ons leven. Maar het ging heel goed. Ik was helemaal niet buiten adem toen we thuis kwamen, alhoewel mijn heupen wel een beetje beurs waren. Voorlopig blijven we dus deze afstand lopen. De eerste keer fietste Mark mee, want hij mag van de fysiotherapeut voorlopig niet hardlopen - vanwege de behandeling van zijn hielspoor. Maar Maren daarentegen…liep bijna vijf kilometer mee in het bos! Ze is heel enthousiast en niet te stoppen! Anthe is sinds een paar weken begonnen met atletiek en Maren wil na haar zevende verjaardag ook starten. Sportieve meiden!

Diep in een koude grot waar de kaarsjes bovenop wijnvaten stonden te branden, stonden twee bruidsparen klaar om getrouwd te worden. (zie ons fotoalbum) Al hun vrienden en familie dicht om hen heen in een cirkel. Ik vond het een heel speciale plek om te trouwen. Toen we eerder die dag in de wijnstreek Rioja aankwamen in Noord-Spanje ging de zon net onder en leken de wijnranken allemaal in brand te staan – prachtig oranje en rode kleuren! De bodega waar alle bruiloftsgasten logeerden was een unieke plaats, elke kamer keek uit op de glooiende rode wijnvelden. Het diner dat na de huwelijksplechtigheid plaatsvond – ook in een grot – was geweldig lekker. Ik heb nog nooit in mijn leven zulke zachte, smeuïge carpaccio gegeten…het smolt op je tong. En het chocoladetoetje was niet te versmaden! Na middernacht begon het dansfeest dat half buiten en half binnen plaatsvond. De Spanjaarden dansten op hun Spaanse salsaliedjes en wij Nederlanders op Engelstalige liedjes. Ik danste op allebei, want ik kan sinds mijn salsaworkshop een klein beetje salsa dansen…haha! Later die nacht vroeg ik het lied Danza Kuduro aan en voor het eerst die nacht stonden ALLE gasten op de dansvloer te dansen! Vroeg in de ochtend (je zag het al een beetje licht worden..) dansten we buiten onder de volle maan naast de palmbomen op het terras. Het was een grandioos bruiloftsfeest! Uiteraard heb ik die dagen ook geshopt in Bilbao en als “reisleidster” heb ik velen uit onze groep geholpen om een blok turrón (typisch Spaanse nougat dat alleen rond Kerstmis gegeten wordt) te kopen in een klein schattig winkeltje. Na de bruiloft heb ik met mijn vriendin het Guggenheim museum bezocht en we hebben deze dagen een paar keer tapas gegeten. Het was heerlijk daar in het Baskenland. Bilbao is een heel prettige stad om te vertoeven zonder drukte zoals in Madrid en het was iedere dag rond de 25 graden. Het bruidspaar stelde voor om het volgend jaar nog eens dunnetjes over te doen...ik ben voor!

Helaas heb ik thuis wel wat moeten missen. Inden had haar enkel verzwikt tijdens de voetbalwedstrijd en is met papa naar het ziekenhuis geweest voor foto’s. Haar enkel is nu ingetaped en ze kan moeilijk lopen. Maren genoot van de intocht van Sinterklaas. En de meiden mochten natuurlijk de eerste keer dit jaar hun laars weer zetten. Ze hadden ook alle drie een feest dit weekend, dus Mark kon zijn lol op als taxichauffeur. Alles was goed verlopen en toen ik zondag laat in de middag thuis gebracht werd stond de boerenkoolstamppot met worst en spekjes al klaar.

Op de website Por Eso! (zie leuke links! op deze site) staat een cadeautje afgebeeld dat aangeklikt kan worden. In dit Peruaanse filmpje zie je dat ze al ver gevorderd zijn met…ons bedsprei!

Vakantie

A vacation is having nothing to do and all day to do it in.
~Robert Orben


In het Herfstbos hebben we een afspraak met vrienden die we nog kennen uit Madrid. De zon schijnt op het veld, overal rennen en klimmen kinderen, ouders zitten aan lange picknicktafels. Ook wij hebben iets lekkers meegenomen naar het bos, twee versgebakken (nog warme) kruidkoeken. Mijn vriendin heeft een thermoskan warme chocomel mee en mijn andere vriendin heeft voor chocola en snoepjes gezorgd. Na een lange tijd op het veld maken we toch maar een wandeling, want tenslotte waren we daarom naar het speelbos gekomen. Daarna gaan we uitgebreid borrelen op een terras niet ver van het bos gelegen. Wat een heerlijke lange middag buiten in het herfstzonnetje. De kinderen hebben het goed naar hun zin in de speeltuin en wij ouders praten helemaal bij over ieders reilen en zeilen. Een andere vakantiedag rijd ik met de meiden naar Zeeland. Mijn vriendin en Inden’s vriendinnetje uit Boedapest zijn daar. Meiden gaan zwemmen in een tropisch zwembad en Myrza en ik maken samen een strandwandeling. We eindigen op een zonnig terras uit de wind – lekker genieten met warme chocomel met échte slagroom en een bonbon!

Nu de avonden langer en kouder worden en dus de openhaard weer vaker aangestoken wordt hebben we het brandhout weer aangevuld in het hok buiten. En meteen de tuin aangeharkt en de heg gesnoeid. Ook dit jaar hebben we weer kilo’s beukennootjes opgeveegd! Deze schoolvakantie had ik de meiden voorgesteld om minder tijd achter de computer door te brengen. Hoe brengen ze dan hun vrije dagen door? Wat deed ik zelf als meisje in de vakantie? Met dat idee in mijn achterhoofd reed ik naar de winkel en eenmaal bij de kassa stond de loopband vol met knutselspullen. Borduursetjes, gekleurd karton, olieverf, prikblok, heel veel kraaltjes, waterverf en schuimdieren die vol pailletjes geprikt moeten worden. Ik had al eerder koekjesdeeg en versierseltjes in huis gehaald. Met hun vriendinnetjes en met elkaar werd er dus flink geknutseld deze week. Natuurlijk hebben we ook een namiddag en avond gezwommen met ons gezin, dat hoort bij een schoolvakantie vinden wij. Maren zag haar twee Madrileense vriendinnen in een grote buitenspeeltuin in de bossen van Bergen-op-Zoom. Samen gegeten en vooral veel samen gespeeld terwijl de ouders een kop thee drinken op het terras. Voorafgaand aan dit bezoek werden er flink brieven heen en weer geschreven door de vriendinnen. Zo aandoenlijk hoe Maren haar best deed op haar handgeschreven brieven met tekening. Allicht worden deze brieven goed bewaard voor later…!

Volgende week ga ik een paar dagen naar Spanje! Niet naar Madrid wat heel logisch zou zijn, maar ik vlieg naar Bilbao - samen met een groep van 31 Nederlanders in dezelfde vlucht van Vueling. Ik ben namelijk uitgenodigd voor een Spaanse bruiloft door een Bredase vriendin. Ze trouwt daar tegelijkertijd met haar broer die daar woont. Ze trouwen op de mooie datum 11-11-11. De eerste dag slapen we in een B&B in het oude centrum van Bilbao en doen een tapas-tour. De volgende ochtend stappen we allemaal in een grote bus en rijden in een kleine twee uur naar de Rioja-wijnstreek. De plechtigheid, het diner en het feest vinden daar in een mooie bodega plaats waar alle gasten slapen. De volgende dag rijden we in de bus weer terug. Op die vrije dag wil ik graag shoppen bij ZARA in de stad en natuurlijk een bezoek brengen aan het befaamde aan zee gelegen Guggenheim museum. Na nog een nachtje in de stad vliegen we zondagmiddag gezamenlijk weer terug naar Amsterdam. Wat een feest zal dat worden! Ik heb al gehoord dat het Spaanse diner wel tot 1 am kan duren en dán pas begint het swingende dansfeest dat tot in de vroege uurtjes duurt… De plechtigheid vindt begin van de avond plaats in de wijnkelder van de bodega. Spaanse bruiloften spetteren van de feestelijkheden en uitbundigheid. Ik kijk er naar uit, maar eerst aankomend weekend de bijbehorende vrijgezellenparty!

Om professioneel over te komen als fotograaf is het belangrijk om mooie visitekaartjes te kunnen overhandigen. Nu ik in opleiding ben tot vakfotograaf ben ik begonnen met het ontwerpen van mijn huisstijl. Ik heb een webdesigner gevonden die mij gaat helpen met het ontwerp van mijn visitekaartjes en nieuwe website met een mooie domeinnaam. Deze nieuwe huisstijl moet herkenbaar worden. Ik heb dus een mooi logo nodig. Een vriendin wees mij erop dat ik dat logo zelf kan ontwerpen. Dus niet digitaal op de computer (zoals ik dacht)…nee, gewoon met een kwast op een stuk papier! Ik heb onlangs inspiratie opgedaan in mooie tijdschriften en heb mijn creativiteit de vrije loop gelaten. Het is niet makkelijk een definitieve keuze te maken. Het logo moet ook passen met de foto op de achterkant van het kaartje en bij wat ik uit wil dragen… Genoeg om over na te denken dus - naast mijn schoolopdrachten zoals een reportage over haardrachten en een nachtlevenserie.

Weven

Going to Peru is, well, if you ever have an opportunity in your life to go there, you should do it because it is absolutely mind boggling.
-Dean Stockwell

In Peru hebben we zoveel heldere kleuren gezien dat we het niet allemaal meer kunnen herinneren. Gelukkig hebben we ons dikke fotoalbum in huis en daar staan alle kleuren in! En nu we in het grijze Holland naar de reisfoto’s kijken vallen de levendige kleuren nog meer op. Toen we afgelopen zomer in Peru het vrijwilligersproject van Jolanda en Simone hadden bezocht in de hoge bergen rondom de Heilige Vallei zagen we vrouwen weven. We hebben een werkelijk prachtige foto’s van een mevrouw die in de bergen, in de gure wind, zit te weven op de koude grond terwijl ze op haar kudde alpaca’s en schaapjes past. Ze draagt kleding in krachtige kleuren en draagt zo’n typisch Peruaanse lampenkap op haar hoofd. En nu… zijn zulke vrouwen – maar in een ander dorp dan die wij bezochten - voor ons een groot bedsprei aan het weven van alpacawol. We hebben zelf de kleuren en de maten doorgegeven. De dames hebben eerst de alpacawol gekocht en gekleurd (met natuurlijke kleurstoffen) en zijn daarna gestart. Meerdere vrouwen tegelijk werken aan ons sprei en deze bezigheid duurt een paar maanden. Zo ondersteunen wij meerdere gezinnen daar in de hoge bergen waar de meeste mannen drager zijn op het Incapad. Heel speciaal is dat Simone steeds een fotootje voor ons maakt van de vrouwen – wevend aan ons sprei!

Je milt (zo groot als een vuist) wordt steeds kleiner als je ouder wordt. De milt speelt een rol in je afweersysteem door onder andere de vorming van antilichamen. En als je problemen met je milt hebt heb je meestal een verzwakt afweersysteem en een laag bloedsuikergehalte (en verhoogde kans op diabetes). Ik leg meteen een link naar mijn auto-immuunziekte. Doordat ik altijd zo moe ben en daardoor vaak naar snelle energie grijp – dat is meestal chocolade en koek - en daar juist weer een dip van krijg wil ik deze cyclus doorbreken. Dat ga ik doen met hulp van een heel lieve acupuncturiste op advies van mijn yogajuf. Ilona heeft naast acupunctuur ook voedingsleer gestudeerd en Chinese kruidengeneeswijze. Uit een gesprek met haar en het beeld van mijn tong blijkt mijn milt in zijn functie gestoord te zijn, vandaar de behoefte aan suikers de hele dag. Ook het snel moe zijn van mijn armen en benen en zelfs het slapende gevoel daarin wordt daarmee verklaard. Normaal is je energie in evenwicht; als je gezond bent zijn Yin en Yang in balans. Nu kreeg ik dus een naaldje in mijn voet geprikt om mij te helpen om opnieuw de balans te vinden. Ik heb veel vertrouwen in acupunctuur, omdat ik tijdens mijn laatste zwangerschap ook twee keer in de week acupunctuur had. Ik had deze zwangerschap niet gespuugd terwijl ik de twee zwangerschappen ervoor regelmatig in het ziekenhuis lag vanwege het oneindig vaak spugen. Deze extreme zwangerschapsmisselijkheid is trouwens ook een beeld dat hoort bij de milt die uit balans is! Alles valt op z’n plek lijkt het. Mijn actieve bijdrage is dat ik moet stoppen met chocola als tussendoortje. Het alternatief dat Ilona aanbiedt voor een stukje chocola is een rijstewafel met halvajam…aarrgh!

Mijn yogajuf wilde me wel steunen in mijn gevecht tegen de suikers en deed tijdens de les een meditatie van een half uur. Je komt dan in een toestand tussen bewust en bijna slaap, dus bijna in je onderbewustzijn waarin je bijvoorbeeld droomt. Sigmund Freud stelt dat dromen 'een kijkje in het onderbewuste' is. In die toestand stuur je drie keer een voornemen/boodschap het universum in. Onbewust wordt dit opgeslagen in je geheugen. Veel mensen geloven daar helemaal niet in, maar ik voel me deze dagen toch gesterkt in mijn worsteling tegen de snelle suikers. Nu neem ik ook elke dag een beetje stevia in mijn eerste kopje thee van de dag. Stevia is een zoetstof uit een kruidenplantje dat in Zuid-Amerika groeit. In Nederland is het nog steeds als zoetmiddel verboden. Wel kun je het kopen om te gebruiken voor een gezonde huid, maar wie checkt of je het per ongeluk in je thee hebt laten vallen? Ik heb het zelf uit Peru meegenomen. En doordat stevia dertig keer sterker is dan suiker lijkt het of je de rest van de dag minder behoefte hebt aan zoet. Een leuke bijwerking van minder suikers (chocola en koek) tot je nemen is dat je afvalt. De weegschaal is het bewijs.

Haar werk is prachtig, ze houdt exposities, ze staat zo nu en dan in de landelijke krant, verzint ludieke fotoreportages met roodharigen of bruidjes in zee en zet veel bekende Nederlanders op de foto. Ook ik ben zo’n zeven jaar geleden door haar geportretteerd, met dikke buik. En Maren is, toen ze vier dagen oud was, door haar gefotografeerd bij ons thuis. Ze heet Melanie en ze werkt nu 15 jaar als fotograaf. Ik bezocht haar op de expositie ter gelegenheid van haar jubileum. Ik mocht haar die middag interviewen voor mijn opdracht voor de fotovakschool. We hadden een leuk gesprek samen, en met haar man, en nadien maakten we een foto van ons samen voor haar geëxposeerde werk. Een mooi plaatje om te gebruiken voor mijn presentatie. Ik had mijn camera mee en er liepen voldoende fotografen rond die een fotootje wilden maken. Wat er toen gebeurde? Een spiegeltje in mijn spiegelreflexcamera viel niet terug! Dat had ik nog nooit meegemaakt. Wat een slechte timing! Sta je daar met een bekende fotograaf te poseren notabene op haar foto-expositie en dan stopt je camera ermee! Mijn eerste hulp hielp niet meteen, maar toen Melanie het apparaat in haar handen nam en de lens eraf schroefde was hij weer opgekalefaterd. Pfff, ik kon wel door de grond zakken!

Wat een held die man van mij! (Morgen is hij 16 jaar mijn man.) Hij is tóch de marathon van Amsterdam gaan lopen ondanks zijn blessure. En hij heeft hem uitgelopen, op zijn karakter. Het hele gezin ging mee om hem aan te moedigen en hem op te vangen bij de finish. We hebben hem een paar keer zien lopen onderweg (zie ons fotoalbum) en bij de laatste lange 500 meters hebben we hem flink aangemoedigd. Meiden vonden het maar niks dat ik zo hard liep te gillen naar hem, maar Mark genoot ervan en merkte ons op en daar ging het om.

Ergenisjes

Onze eigen gebreken ergeren ons het meest bij anderen.
- Otto Kimmig

De buitenschilder…. is een graag geziene gast in vele drukke huishoudens, denk ik. Een paar seizoenen lang houd je nog vol dat je het zelf gaat doen en dat zelf doen heel veel geld bespaart, maar het weer zit nooit mee en het komt eigenlijk nooit goed uit. Met mooi weer wil je leuke dingen ondernemen met het gezin en met slecht weer kun je niet schilderen buiten. Bovendien heb je een stellage nodig, lange trappen en uiteraard potten met verf van de juiste kleur. Wij maken nooit tijd om die deze laatste dingen te regelen dus hoe kunnen we dan ooit beginnen met de buitenboel schilderen? Bovendien, na mijn schilderervaringen vorige zomer op de ladder waarbij ik naar beneden stortte, had ik me voorgenomen nooit meer te schilderen op een lange trap. Nu gingen de buren voor de zomer een huisschilder bestellen dus liftten wij mee op hun contacten. Er kwamen verschillende schilders langs om het houtwerk te bekijken en we namen een beslissing. De man moest zijn klus na de zomer iedere keer uitstellen vanwege de vele regen, maar uiteindelijk zijn er twee schilders gestart. Wat een inbreuk op je privacy! Ze duiken overal achter het raam op waar ik net zit te bellen, werken, Skypen, strijken, lezen of zelfs plassen. Alle deuren en ramen moeten openstaan en ze lopen maar door het huis te banjeren, zelfs in onze slaapkamer! Ook ruik je binnen de sigarettenrook door de open ramen… De peuken liggen verdwaald in de tuin samen met weggewaaide boterhamzakjes en plastic bekertjes. Visioenen van de verbouwing doemen weer op. Ik houd me vast aan het idee dat het allemaal prachtig wordt en dat we dan járen geen schilder meer nodig hebben. Ik heb me voorgenomen niet steeds koffie voor ze te zetten, geen slappe praatjes met ze te houden en ze eerlijk te zeggen als het werk beter kan…. Dit allemaal na mijn ervaringen van vorig jaar met al die werklui over de vloer. En mijn laatste voornemen ging dus fout. Een enkele keer lukte het me om een verbeterpunt aan te wijzen, maar het de meest opvallende kreeg ik niet over mijn lippen: zakken in de gelakte voordeur… Hopende dat ze het zelf zouden opmerken stapte ik op mijn fiets, maar toen ik thuiskwam zaten de zakken er nog steeds en de schilders waren weg. Ik besloot Mark in te schakelen. Hij liet de heren vanuit Italië telefonisch weten dat de voordeur er niet uit zag. Een week later belden ze dat ze langs zouden komen om de deur te herstellen. Ik piepte nog door de telefoon dat het misschien te vroeg zou zijn; de dikke zakken zijn misschien nog niet uitgehard? Maar toen ik die bewuste dag thuis kwam zag ik het meteen…het is nog erger geworden! Geschuurde stof en rimpels zitten in de nieuwe verf en de zakken zitten er nog onder…. Wat nu? Mark werkte die dag thuis, maar het was hem niet opgevallen…. Nog één keer zullen ze terugkomen. We nemen ons voor: de volgende keer schilderen we ons huis zelf!

De Herfstdagen zijn prachtig begonnen. We zijn een paar middagen naar een zwemmeertje geweest om vitamientjes uit de zon op te doen die we zo gemist hebben. En de laatste dag van het warme weekend was de Singelloop … Er werd gewaarschuwd vooraf veel water te drinken, luchtige kleding te dragen en er waren extra waterpunten tijdens de route geplaatst. Ook extra EHBO-punten werden ingezet, maar dat hebben wij allemaal niet nodig gehad. Anthe en ik deden mee aan de eerste wedstrijd: de 5 kilometer. We hebben allebei goed gelopen, ik heb 1,5 minuut langzamer gelopen dan Anthe. En we hebben afgesproken volgend jaar écht samen de 10 kilometer te lopen. In de middag liep Mark de halve marathon toen het heel warm was, maar hij heeft goed gelopen en zijn blessure viel tijdens de wedstrijd mee. Toen we vlak daarna met z’n vijfjes (en een groep van school) starten voor de familieloop van 4,6 kilometer kon Mark niet meer lopen. Vlak na het startschot stapte hij eruit…zijn voet en enkel deden teveel zeer. Maar we zijn allemaal zeer tevreden over onze prestaties! (zie ons fotoalbum) Er waren deze dag meer dan 11.000 lopers en elke loper heeft een kwartje bijgedragen aan het Nederlands Rode Kruis in Breda, want wij waren het gekozen Goede Doel van dit jaar! Daarnaast waren er drie snackwagens waarvan de opbrengst ook naar het Rode Kruis ging. Ik ben heel benieuwd wat het resultaat is geworden!

En dan toch nog even over duurzaamheid en het staartje van ons afvalverhaal. Nu we een week netjes het afval gescheiden hadden volgens de stickers op de vuilnisbak - waar we door de schilder op gewezen waren – kwam Mark deze week met de vuilnisbak terug gelopen met een grote gele kaart in zijn hand. Een waarschuwing: of we volgende keer geen restafval bij het groente-, fruit- en tuinafval willen doen. Nou ja! Ik heb meteen de gemeente gebeld voor opheldering en de medewerkster stuurt me binnenkort twee nieuwe stickers toe die op de rand van de gescheiden bakken geplakt moeten worden. De vorige bewoonster van ons huis, nota bene een heel intelligente vrouw!, heeft de stickers er verkeerd opgeplakt! Dus de gemeente scheidt wél alles in de vuilniswagens en ze delen dus ook gele kaarten uit als er een keer iets fout gaat. Geruststellende gedachte! Nu was het onderwerp afvalcontainer toch al actueel bij ons thuis sinds we aan twee kanten nieuwe buren hebben. We moesten de laatste weken regelmatig na het ophalen van het vuil onze eigen bak terug zoeken in de straat. Dat heeft de mevrouw bij de gemeente ook meteen opgelost door een nieuwe leesbare sticker mee te sturen met ons huisnummer op. Eind goed al goed.

Mark staat voor een enorm dilemma… Zijn wens is om nog éénmaal een marathon te lopen in zijn leven. Zo’n 13 jaar geleden was hij er helemaal klaar voor. Hij was goed getraind, was net papa geworden en zat lekker in zijn vel. Hij zou de marathon van New York gaan lopen, maar een voetbalwedstrijd gooide roet in het eten. Hij moest de marathon laten schieten. Sinds hij uit Peru terug is heeft hij een goede conditie en in Peru was hij vijf kilo afgevallen, dus een mooi moment om de training op te pakken. Hij had zich al lang geleden optimistisch ingeschreven voor de marathon van Amsterdam. Deze vindt plaatst in oktober. Nu hij een paar keer per week flinke afstanden loopt van tientallen kilometers heeft zijn voet het af laten weten…hielspoor. Een blessure die alleen over gaat met langdurige rust. Hij staat voor een groot dilemma: doorzetten en in oktober zijn laatste kunstje vertonen of verstandig stoppen met de training en wellicht zijn droom over een jaar (of twee) weer oppakken? Wat is wijsheid? En iedereen heeft er een mening over, maar hij moet het zélf beslissen. Ik trainde laatst weer op een ochtend heel vroeg in het bos voor de Singelloop en het herfstbos maakte wéér zo’n indruk op me – volgende keer neem ik mijn camera mee! Prachtige lichtbundels vielen in het bos, vogelgeluiden, een eekhoorn stak over met een noot in z’n bekje en ontzaglijk veel prachtige spinnenwebben vol dauw waar het zonlicht langs de tere webdraden scheen en dan die verlatenheid in het bos…

Conditie

A healthy attitude is contagious but don't wait to catch it from others. Be a carrier.
- Tom Stoppard

De vroege zonnestralen vallen prachtig tussen de bomen door. Voor het eerst hoor ik verschillende soorten vogels fluiten in het bos. Dat ik ze nu opmerk heb ik vast geleerd van YoYo onze gids in het Amazoneregenwoud. Hij hoorde elk geluid in de jungle en attendeerde ons erop. Hij wist ook het verschil tussen alle geluiden; welk fluitje hoort bij welke vogel. Ik registreer vogelgeluiden tijdens het hardlopen, maar ik heb uiteraard geen idee welke vogel er fluit. Binnenkort is de befaamde Singelloop en ik ga een afstand van vijf kilometer lopen. En eind van die zondagmiddag ga ik met ons gezin én met mijn zus met haar kinderen nogmaals de familieloop doen. Een prima conditie is gevraagd dus. De laatste keer dat ik hardliep was vóór onze reis naar Peru om mijn conditie op peil te houden voor het klimmen van het oude Incapad. Die laatste keer is twee maanden geleden, dus ik was benieuwd naar mijn gestel. In de bergen leek mijn conditie nergens op, maar dat had te maken met hoogteziekte. Het lopen ging nu heel goed, dus blijf ik tot de race twee keer per week hardlopen. Mark vond het maar niets dat ik op een vroege woensdagochtend helemaal in mijn uppie in dat grote dreigende bos liep. Maar hij zat die ochtend in het buitenland… Op het plein heb ik voor mijn gerustheid toch twee mensen ingelicht dat ik alleen ging hardlopen in het bos, stel….dat ik eind van de ochtend niet op het schoolplein zou opduiken…

Iedereen is zich bewust van de aarde waar we op leven en dat we daar heel zuinig mee om moeten gaan. Wij werden ons daar nog eens uitzonderlijk bewust van toen we door het Amazoneregenwoud reisden. Een vijfde van het regenwoud is al verdwenen. Afval scheiden is milieubewust zoals ook tegenwoordig plastic apart verzameld wordt. Er wordt in veel landen al flink op het gebruik van plastic tasjes gelet en mensen nemen steeds vaker een grote shopper of boodschappenkrat mee van huis. Zelfs in Spanje, waar al je boodschappen standaard in honderd witte plastic tasjes wordt gedaan, heeft die verandering zijn intrede gedaan. Wij scheiden thuis ook het plastic uit het vuil en dus fiets ik iedere week wel een keer met een enorm grote vuilniszak in mijn fietsmand naar school, om dat ding onderweg in zo’n lelijke oranje container te dumpen. Papier, glas, batterijen worden gescheiden en natuurlijk fruit-, groente- en tuinafval. Maar nu komt het verschrikkelijke nieuws… Al die jaren dat wij in dit huis wonen – dat betekent ruim drie jaar voordat we naar Spanje verhuisden en nu twee jaar erna – scheiden wij heel trouw ons vuil in een grote bruine container die we van de gemeente voor onze deur hebben staan. En héél kort geleden werd ik door de huisschilder erop gewezen dat wij ons vuil in die bruine container omgekeerd erin gooien! Het achterste gedeelte blijkt dus voor groenafval te zijn - en wij gebruikten dat deel dus voor huisvuil! Nooit hebben de vuilnismannen mij erop gewezen. Nooit een rode sticker, een boete of een tik op onze vingers. Ik blijf maar denken over hoe dat dan werkt, dat milieubewust inzamelen van afval. Ons huisvuil dat iedere week in de vuilniswagen aan de verkeerde kant terecht komt, in het groenafval, maakt dat dan helemaal geen verschil? Wordt alles sowieso in de vuilniswagen bij elkaar gegooid?? Heeft scheiding van ons afval dan eigenlijk wel zin?

Maren had zich er al weken (nee, maanden!) op verheugd, omdat ze een mooie witte jurk had gekregen die op een haakje in haar slaapkamer hing. En die mocht ze pas dragen op die ene belangrijke dag. Samen met haar witte sokjes met kant erbij én een nieuw wit vestje. Haar zussen hadden ook een nieuwe outfit gekregen - zelfs een krultang hebben we erbij aangeschaft. Er werd echt naar die dag uitgekeken. En uiteindelijk was de grote dag aangebroken. De zon had beloofd te schijnen. Mark stak zich voor de gelegenheid in een nieuw pak met bijpassende schoenen en zelfs een bijpassende riem…. En ikzelf had een zwart zwierig jurkje gekocht en heel speciaal…hakjes erbij. Die ochtend vertrok ik al vroeg en gehaast naar de kapper voor een mooi kapsel en Maren’s grote zussen gingen thuis met de hete krultang aan de slag. Terwijl papa aan tafel gebogen zat over zijn speech voor het bruidspaar begon Maren zich af te vragen hoe haar haar eigenlijk in de krul kwam. Had mama niet eens laten vallen dat ze óók naar de kapper mocht? Dus sprong papa in de auto en zette Maren bij de kapper af. Natuurlijk had mijn aardige kapster tijd voor dit mooie bruidsmeisje! En zo kwamen moeder en dochter samen thuis met mooie krullers en een prachtige bloem in ons haar. Maren genoot van alle complimenten en aandacht die dag. De klapper van haar dag was toch echt wel de grote bruidstaart. (zie ons fotoalbum) Buiten in de kasteeltuin stond een prachtige taart opgesteld met wel vier verdiepingen! Verlekkerd stond ze erbij toen eindelijk het bruidspaar (na een lange speech van papa) het eerste stukje aansneed. Na het voeren van het traditionele eerste stukje taart aan bruid en bruidegom kreeg Maren een stukje taart - mét een roos van roze marsepein… Geluksvogel, ze straalde!

Eén dag fotovakschool heb ik er op zitten en wat heb ik al veel geleerd. Voornamelijk heel veel techniek en dat is ook mijn grootste reden dat ik weer naar school ben gegaan. Helemaal enthousiast gemaakt door de juf kan ik er nu al naar uit kijken wat ik allemaal kan als ik eind 2012 mijn diploma ontvang. Een toekomstig volleerd fotograaf en wat weet ik nu eigenlijk nog luttel weinig…