Gezondheid

Koester bovenal de liefde die je ontvangt. Die zal doorleven lang nadat goud en gezondheid uit je leven zijn verdwenen.
- Og Mandino

Het lijkt erop dat mijn goede gezondheid uit mijn leven is verdwenen. Ik ben in mijn leven nog nooit zoveel geconfronteerd met ziek-zijn als de laatste maanden. Sinds ik vorig jaar de diagnose heb gekregen van een auto-immuunziekte heb ik steeds mijn kop in het zand gestoken. Ik wilde het eigenlijk niet weten en hield het feitelijk op een afstand. Totdat ik na lang uitstel toch aan de medicijnen moest. De eerste medicijnen hadden geen effect en eigenlijk ook geen hevige bijwerkingen. Prednison – dat ik sinds december slik- geeft mij echter heel veel bijwerkingen en helaas geen resultaat op mijn ogen. Ik was oprecht van plan om de professor duidelijk te maken dat ik wilde afbouwen en helemaal klaar was met alle medicijnen. Ik zou mijn tekortkomingen qua zicht wel oplossen met acupunctuur, voeding en veel regelmaat. Wat ik zelf een beetje weg gedrukt had in dit verhaal was dat de medicijnen ook voorkomen dat de ziekte zich niet uitbreidt naar de rest van mijn lichaam. De komende twee jaar is die kans namelijk aanwezig, maar dat had ik voor mijn eigen gemak even geparkeerd. Na het gesprek met de professor ben ik dus toch weer begonnen met nieuwe pillen en nog meer pillen om bijwerkingen te onderdrukken. Ook mag ik mijn bloed om de paar weken laten onderzoeken om mijn leverfunctie te controleren. Maar het goede nieuws is dat ik elke vier weken de hoeveelheid prednison iets mag verlagen en dáár voel ik me zo goed bij!

Sinds 70 jaar heeft México niet zo’n droogte meegemaakt als op dit moment. Voornamelijk het noorden van México - waar veel woestijngebied is - kampt met landbouwproblemen en honger. Er zouden zo’n 1500 gemeenten getroffen zijn door het watertekort. De helft van de zaailanden voor bonen en mais zijn onbruikbaar door de droogte. Bijna twee miljoen runderen zijn al gecrepeerd door honger of dorst. Hoe treurig allemaal. De vele afgelegen gebieden, waar vooral inheemsen wonen, worden nu bevoorraad met water en levensmiddelen – door het plaatselijke Rode Kruis aldaar. De president heeft toegezegd een groot bedrag aan noodhulp te besteden aan bijvoorbeeld irrigatie en infrastructuur. Maar dat heeft hij pas gedaan nadat er door de bevolking een noodoproep gedaan was. Er lijkt helaas voorlopig geen einde te komen aan de droogte. Het volgende regenseizoen is pas in juni en ook dan is flinke regenval niet zeker. Het midden en zuiden van México heeft deze problemen gelukkig niet, omdat daar voldoende water gevallen is het afgelopen jaar. De stad waar wij gaan wonen ligt in het midden van México en daar begint de regenval ook vanaf juni. Regenval betekent daar tropische regenbuien die meestal aan het eind van de middag beginnen en kort en hevig zijn. Tenminste...dat is mij verteld toen ik daar op bezoek was.

Twee feestjes had ik nog tegoed uit januari namelijk de 40e verjaardag van mijn zus en Maren’s kinderfeest. De verjaardag van mijn zus vierden we in mijn geboorteplaats Haarlem. Ik had een hotelletje voor ons geboekt in het oude centrum en een High-Tea met veel zoetigheden om haar geboortedag te vieren. Ik heb dat nog niet vaak meegemaakt, maar de muffins, koekjes, chocola en stukjes taart konden we niet op! Dat ging me wel een beetje aan mijn hart, dus in een servetje nog wat koekjes gepropt om mee te nemen naar onze hotelkamer. Die avond waren we op bezoek bij de zus van mijn moeder en kwam snoepen er niet meer van. En de volgende ochtend vertrokken we na een lekker ontbijt naar de sauna. De zoete traktaties hebben we dus maar in de prullenbak gekieperd… In de sauna hebben we goed kunnen ontspannen en zijn we tot rust gekomen. Wat een weldadige ervaring - behalve voor het gezicht van mijn zus. Ze kreeg een overgevoelige reactie op het waxen door de schoonheidsspecialiste: grote witte blaren en een opgezwollen gezicht waren het resultaat…
Door de kou namen we Maren’s vriendinnen op woensdagmiddag mee naar huis waar we ze opwarmden met honderden poffertjes! Daarna gingen we naar een bakkerijmuseum waar de meiden broden mochten bakken in alle vormen en daarna nog een partij koekjes. (zie ons fotoalbum) Voor het eerst hebben we een verjaardagspartijtje buiten de deur gevierd, maar dat beviel erg goed moet ik toegeven. Thuis restte er nog een borrel voor de ouders en het feest was klaar. Heerlijk.

Wat een anekdote begint dit te worden zeg, het regelen van Mark’s werkvisum in México. Mark zal per maart gaan starten op zijn nieuwe plek en daarom moet zijn werkvisum snel geregeld worden. Om aan te tonen dat het noodzakelijk is dat er een buitenlander in plaats van een Mexicaan op deze functie gaat plaatsnemen moest Mark zijn diploma’s en bul laten verifiëren en legaliseren bij een instantie in Groningen en dat officieel laten maken met een apostille door de rechtbank in Groningen. Dat kan allemaal vanuit Breda geregeld worden, maar dan moet je drie weken wachten voordat het thuis gestuurd wordt. En dat duurde natuurlijk te lang – de opdracht was dat alles met spoed binnen een week in México moest klaarliggen. Dus is Mark op een vrijdagochtend in de trein gestapt en drieënhalf uur later in Groningen weer uitgestapt. Hij heeft zijn gelegaliseerde diploma’s opgehaald en is er mee in de taxi gestapt op weg naar de rechtbank. Met de apostille op zijn diploma’s en bul is hij die middag weer terug de trein in gestapt en begin van de avond was hij weer terug in Breda. Een dagje treinen door mooi Nederland…wat je al niet over moet hebben voor een uitdagende baan in Midden-Amerika!
Al eerder die week was ik bij de notaris geweest om onze geboortecertificaten, trouwboekje en paspoorten te laten kopiëren en legaliseren. Eenmaal in México bleken deze kopieën óók door de rechtbank met een apostille vergezeld te worden. Dus moest ik met spoed opnieuw alle kopieën laten maken bij de notaris en meteen door naar de rechtbank fietsen in Breda. Eind van diezelfde middag heeft Mark ze weer met spoed naar México laten versturen via een koeriersdienst . We hebben niets meer gehoord, dus nu maar duimen dat alles goed is. Er was daar namelijk al wat verwarring dat Inden niet in ons trouwboekje genoemd staat. Inden, geboren in The States, kon toentertijd niet in ons trouwboekje bijgeschreven worden. Zo heeft ze ook een Amerikaans paspoort. Een Nederlands paspoort aanvragen was toen zo’n langdurig gedoe bij het consulaat in Boston dat we gewoon een Amerikaans paspoort opgehaald hebben bij het postkantoor, konden we de volgende dag al meenemen….