Verlies

Wie aan niets is gehecht, heeft geen verlies te vrezen.
- Lao-Tse

Vroeg in de ochtend, vlak nadat de scholen gestart waren, stond ik in de Albert Heijn geld te pinnen. Ik wilde wat contant geld in mijn portemonnee hebben, niet alleen pinpasjes. Ik had kort daarop namelijk een schoolborrel in een cafeetje en wilde wat briefgeld bij me hebben. Ik herinner me nog dat de automaat aangaf alleen een briefje van vijftig euro te hebben. Jammer, maar die breek ik wel bij de kassa als ik mijn boodschapjes afreken. Zoals altijd werden die paar boodschapjes waarvoor ik kwam er toch wat meer en dus rekende ik af met mijn pinpas. De volgende ochtend op de markt had ik mijn contant geld nodig en tot mijn grote schrik was het briefje van vijftig euro weg! Ik heb een klein Peruaans portemonneetje waarin alles heel krap opgevouwen tegen elkaar aan zit…. En dat briefje van vijftig euro is er bij het betalen in de Albert Heijn natuurlijk uitgevallen! Bij twee marktkoopmannen heb ik die ochtend mijn beklag gedaan en ik kreeg van hen nóg sterkere verhalen te horen. Eén vond er bijvoorbeeld ooit eens veertien briefjes van honderd gulden in een telefooncel. Na mijn kaas en fruit afgerekend te hebben (tegenwoordig kun je gelukkig op de markt ook pinnen) ben ik naar die bewuste Albert Heijn gefietst. Helaas hadden ze niets gevonden en geen van de klanten had vijftig euro afgegeven… Thuis deed ik mijn relaas, ik baalde er stevig van. Ik mocht er niet meer over klagen thuis. Maar van dat bedrag had ik toevallig wel een leuk kledingstukje kunnen kopen of met Mark lekker een hapje kunnen gaan eten! Maar wat zie ik een kleine week later op ons rekeningoverzicht?? Die kwijt gewaande vijftig euro is terug gestort op de rekening! Een paar minuten nadat ik gepind heb in die supermarkt is het weer terug gestort. Mijn enige verklaring is dat ik dat briefje heel dom heb laten liggen in de automaat en dat dit kennelijk geregistreerd wordt?

In juni 2012 vindt de Kika-run weer plaats in verschillende steden - een hardloopwedstrijd om geld op te halen voor Kinderen Kankervrij. Anthe en ik hebben ons voorgenomen die wedstrijd een afstand van tien kilometer te lopen. Dus pakten we op een zondag niet ons reguliere parcours van bijna vijf kilometer door het bos, maar startten we voor de deur om zo het bos in te lopen. De totale ronde was iets meer dan acht kilometer en dat was voor ons beiden de eerste keer van ons leven. Maar het ging heel goed. Ik was helemaal niet buiten adem toen we thuis kwamen, alhoewel mijn heupen wel een beetje beurs waren. Voorlopig blijven we dus deze afstand lopen. De eerste keer fietste Mark mee, want hij mag van de fysiotherapeut voorlopig niet hardlopen - vanwege de behandeling van zijn hielspoor. Maar Maren daarentegen…liep bijna vijf kilometer mee in het bos! Ze is heel enthousiast en niet te stoppen! Anthe is sinds een paar weken begonnen met atletiek en Maren wil na haar zevende verjaardag ook starten. Sportieve meiden!

Diep in een koude grot waar de kaarsjes bovenop wijnvaten stonden te branden, stonden twee bruidsparen klaar om getrouwd te worden. (zie ons fotoalbum) Al hun vrienden en familie dicht om hen heen in een cirkel. Ik vond het een heel speciale plek om te trouwen. Toen we eerder die dag in de wijnstreek Rioja aankwamen in Noord-Spanje ging de zon net onder en leken de wijnranken allemaal in brand te staan – prachtig oranje en rode kleuren! De bodega waar alle bruiloftsgasten logeerden was een unieke plaats, elke kamer keek uit op de glooiende rode wijnvelden. Het diner dat na de huwelijksplechtigheid plaatsvond – ook in een grot – was geweldig lekker. Ik heb nog nooit in mijn leven zulke zachte, smeuïge carpaccio gegeten…het smolt op je tong. En het chocoladetoetje was niet te versmaden! Na middernacht begon het dansfeest dat half buiten en half binnen plaatsvond. De Spanjaarden dansten op hun Spaanse salsaliedjes en wij Nederlanders op Engelstalige liedjes. Ik danste op allebei, want ik kan sinds mijn salsaworkshop een klein beetje salsa dansen…haha! Later die nacht vroeg ik het lied Danza Kuduro aan en voor het eerst die nacht stonden ALLE gasten op de dansvloer te dansen! Vroeg in de ochtend (je zag het al een beetje licht worden..) dansten we buiten onder de volle maan naast de palmbomen op het terras. Het was een grandioos bruiloftsfeest! Uiteraard heb ik die dagen ook geshopt in Bilbao en als “reisleidster” heb ik velen uit onze groep geholpen om een blok turrón (typisch Spaanse nougat dat alleen rond Kerstmis gegeten wordt) te kopen in een klein schattig winkeltje. Na de bruiloft heb ik met mijn vriendin het Guggenheim museum bezocht en we hebben deze dagen een paar keer tapas gegeten. Het was heerlijk daar in het Baskenland. Bilbao is een heel prettige stad om te vertoeven zonder drukte zoals in Madrid en het was iedere dag rond de 25 graden. Het bruidspaar stelde voor om het volgend jaar nog eens dunnetjes over te doen...ik ben voor!

Helaas heb ik thuis wel wat moeten missen. Inden had haar enkel verzwikt tijdens de voetbalwedstrijd en is met papa naar het ziekenhuis geweest voor foto’s. Haar enkel is nu ingetaped en ze kan moeilijk lopen. Maren genoot van de intocht van Sinterklaas. En de meiden mochten natuurlijk de eerste keer dit jaar hun laars weer zetten. Ze hadden ook alle drie een feest dit weekend, dus Mark kon zijn lol op als taxichauffeur. Alles was goed verlopen en toen ik zondag laat in de middag thuis gebracht werd stond de boerenkoolstamppot met worst en spekjes al klaar.

Op de website Por Eso! (zie leuke links! op deze site) staat een cadeautje afgebeeld dat aangeklikt kan worden. In dit Peruaanse filmpje zie je dat ze al ver gevorderd zijn met…ons bedsprei!