Apple

Just play. Have fun. Enjoy the game.
- Michael Jordan

Door ons hele huis vind je computerdingen. Om te beginnen staan er op zolder twee laptops en dan staat er nog eentje op de etage eronder en in onze huiskamer staat een grote iMac en er slingert ook altijd ergens een iPad door de huiskamer. Daarnaast hebben we ook twee iPod’s die door de meiden gebruikt worden. De iNano is het enige apparaatje in huis dat niet op Internet kan is mij verteld, deze is voor muziek. Vooral de iPad en iPod’s worden in huis dus voor spelletjes gebruikt. Spelletjes die je oh-zo-leuk gratis kunt downloaden via de populaire app-jes. Ik heb me er persoonlijk nooit in verdiept - heb al genoeg aan mijn eigen ouderwetse telefoon – maar nu noodgedwongen dus wel. Zo heb ik uitgevonden dat je je nieuwe iPad of iPod alleen kunt aanmelden als je bij iTunes je creditcardgegevens doorgeeft. Dat is niet helemaal waar, maar dat is wat ze bij Apple je laten geloven. Dus geef je heel argeloos je creditcardgegevens door en dáár gaat het fout! Wanneer je namelijk zo’n oh-zo-leuk gratis spelletje speelt via een app bieden ze je tijdens het spelletje iets leuks aan dat je kunt gebruiken tijdens het spelletje. Je klikt aan dat je dat wilt en je speelt verder. Je merkt nergens aan dat je een aankoop doet. Dat zie je dagen of weken later pas op je creditcardoverzicht. Bij ons was dat in zo’n drie weken opgelopen tot bijna 500 euro! Grote vraag was natuurlijk wie die aankopen dan doet?? Onze kinderen wisten van niks. Een telefoontje en wat mailtjes naar iTunes later krijgen we te horen dat ze (op 50 euro na) alles terugstorten op onze creditcard – die we overigens na deze verschrikkelijke ontdekking direct geblokkeerd hadden. Het feit dat Apple dit zo makkelijk vergoedt zegt me dat ze deze klachten vaker krijgen… Ze lieten ons overigens nog wel weten dat de meeste aankopen gedaan werden via de app Pet Hotel en Coin Dozer – zijn dat nu nèt de twee spelletjes die hier in huis het meest gespeeld worden…!

Afscheid nemen blijft altijd moeilijk – ook al doe je het nog zo vaak. Ik stel afscheid nemen (als ik zelf vertrek) altijd zo lang mogelijk uit, net zo lang dat het niet meer kan. Nadeel van verhuizen is altijd het afscheid nemen en het is extra beladen als je naar het buitenland verhuist. En dan is het nu misschien nog iets moeilijker voor ons, omdat we behoorlijk ver weg gaan. We vliegen niet even voor een weekendje naar Nederland, zoals we dat wel deden toen we in Madrid woonden. Ook door het grote tijdsverschil lijkt de afstand groter. Mijn eerste afscheid heeft intussen plaats gevonden. Ik heb namelijk mijn laatste werkdag gehad bij het Nederlandse Rode Kruis. Daar gebeurt afscheid nemen altijd heel vluchtig, omdat de organisatie bestaat uit vrijwilligers en die komen en gaan. Ik heb er net iets meer dan een jaar met plezier gewerkt. En het doet me heel goed dat ik daar iets achtergelaten heb en dat mijn collega’s als uitzondering geld bij elkaar hadden gelegd voor een mooie, grote rode bos bloemen! Ik wéét dat dit heel ongebruikelijk is… Mark’s laatste werkdag heeft ook alvast plaats gevonden, maar onbewust. Zijn werkaandeel nam steeds meer af, zijn aanwezigheid bij vergaderingen werd minder gewenst en op een dag was er eigenlijk geen werk meer – hij was op non-actief gesteld. Thuis heeft hij toen de verfkwast opgepakt en kozijnen en deurposten geschilderd. Tenslotte komt ons huis weer op de markt en moet alles er picobello uitzien. Ook nemen wij als gezin afscheid van Mark als hij straks voor de eerste keer drie weken naar México gaat om te werken. We beginnen deze nieuwe periode met een bijzondere zondag: een bezoek aan een musical en een etentje met elkaar.

Het is voor de kinderen heel fijn als ze een mondje Spaans kunnen spreken straks op hun nieuwe school in México. Ze hebben natuurlijk behoorlijk wat Spaanse les gehad op hun school in Madrid - ook na schooltijd hebben ze toen een periode privéles gehad met wat klasgenootjes. Anthe heeft Spaans als keuzevak op school en haar juf geeft haar nu (betaald) extra les. Anthe gaat zelfs het examen, dat ze eind volgend schooljaar zou doen, eind van dit schooljaar doen. Maar Inden en Maren komen hier in Nederland niet meer in contact met Spaans en daarom hebben we een leuke juf gezocht die ze tijdens schooltijd op de Montessori les wil geven. Ze kwam in de Carnavalsvakantie bij ons thuis om kennis te maken en haar lesboeken te laten zien. Sofia is heel aardig en jong en kwam als negenjarige naar Nederland verhuizen. Ze is in Spanje geboren en is nu student op de kleinkunstacademie in Tilburg. En ergens in onze communicatie ging iets fout, want ze zei dat ze vlakbij de Montessorischool woonde. Maar haar straatnaam kwam ons helemaal niet bekend voor… En het feit dat ze in Tilburg op school zit… Toen ze weg was noemde ik bij Mark mijn onaangename gevoel – volgens mij woont ze helemaal niet in Breda. Daadkrachtig als Mark is belde hij haar en inderdaad…ze woont in Tilburg! En ze twijfelde nu of ze tijdens schooltijd (twee keer per week) naar Breda wilde komen om les te geven. Ik hoopte vurig dat ze dat wél wilde, want ze is heel lief, geduldig en met veel aandacht voor de meiden en haar aanpak kwam zo goed over! Maar ze heeft laten weten dat ze graag wil komen – uiteraard tegen meer onkostenvergoeding – maar dat nemen we graag voor lief!