Bezinning

For safety is not a gadget but a state of mind.
~Eleanor Everet


In grote zwarte pakken met felle gele strepen vielen ze de voordeur binnen. “Hoeveel mensen zijn er in huis? Zijn er kinderen boven? Allemaal warm aankleden en iedereen moet zich nu naar buiten begeven.” Dat is wel even schrikken op Kerstavond als je All You Need is Love zit te kijken op de bank. Heel gehoorzaam trokken Anthe en Inden hun winterjas en laarzen aan en liepen ze met de mevrouw mee naar de grote politiebus. Maren mocht na een check boven in bed blijven slapen. Wel tien brandweermannen stapten naar binnen om de brand te blussen. (zie ons fotoalbum) Onze brand, dat eerst leek op wat rook dat ontsnapte uit de onderkant van de openhaard, maar na inspectie onder de vloer toch wel écht een brand bleek. Mark had onze nieuwe buurman (oud-brandweerman) er voor de komst van de brandweer al bij gehaald. Buurman en Mark blusten het gloeiende hout met wat water. Maar toen de buurman weg was en Mark nogmaals onder vloer ging kijken smeulde er wel degelijk een houten draagbalk… Ik heb (tegen Mark’ s zin) meteen 112 gebeld en binnen 10 minuten stond er een politiewagen en een grote brandweerwagen met sirenes en zwaailichten voor de deur! Zij bevestigden dat ik de juiste keuze had gemaakt. Dit smeulend vuur onder de houten vloer was al een jaar gaande (!) zodra wij de openhaard aanstoken. Toen ze de antieke houten vloer eruit aan het zagen waren deed het wel een beetje pijn. Maar als zij dit nu niet aangepakt hadden, hadden ze wellicht diezelfde nacht uit moeten rukken om ons alle vijf uit bed te halen. Dat relativeert wel even op Kerstnacht….

De boel de boel laten en maar zien wat er op je afkomt zonder schuldgevoelens. Geen plannen. Dat hebben we de vakantiedagen in Wassenaar gedaan. Het huisje was zo klein dat het vanzelf knus was. We zaten alle vijf naast elkaar op de bank in het huiskamertje. Veel andere keuzes waren er simpelweg niet. Allemaal rond het gashaardje met kaarsjes aan – een haardje dat thuis helaas niet meer aan kan… We hadden de nieuwe boeken die onder de kerstboom lagen mee, gourmetstel en natuurlijk spelletjes. De ochtend bleek het beste tijdstip om te zwemmen in het Tikibad. Dan waren er nog geen rijen voor de leukste glijbanen, alhoewel ook in de loop van de ochtend de rijen snel groeiden. Thuis een lunch en daarna gewoonweg doen waar we zin in hadden. Dat kon een rondje pretpark zijn, een middagje lezen, boodschapjes in het gezellige Wassenaar of voor Mark en mij een strandwandeling. De laatste dag eindigden we met een strandwandeling en een kop warme chocolade in een strandtent. (zie ons fotoalbum) Naast dit ideale kerstvakantieplaatje dat ik nu schets hadden we helaas ook een financieel stropje… Het vakantiehuisje was namelijk een scherpe aanbieding en zeker met het zwemabonnement, WiFi en parkentree erbij. Maar de derde dag hebben we alles afgezocht naar onze zwemkaarten met pasfoto’s – nooit meer gevonden in dat kleine huisje. Tóch maar nieuwe kaarten gekocht voor de laatste twee dagen… á 75 euro!

Aan het eind van het jaar is het voor de meeste mensen traditioneel tijd voor reflectie, bezinning en een blik op de toekomst. Wij hadden die momenten dit jaar iets eerder. En op de eerste plaats dacht vooral Mark veel na over zijn toekomst – overwegend zijn professionele toekomst. Hij is weinig thuis doordeweeks en mist daardoor veel van de meiden. In Madrid was hij elke avond op tijd thuis en in de weekends trokken we er vaak als gezin op uit. Tijdens de jaren dat we nu weer in Nederland wonen begon hij dat te missen. De uitdaging in zijn werkzaamheden werd steeds minder en de voldoening die hij eruit haalde ook. In de vroege herfst dit jaar begon hij een beetje om zich heen te kijken naar nieuwe uitdagingen. In deze tijd van crisis en dreigende depressie valt dat niet mee. En eigenlijk wist hij al heel lang dat hij terug wilde naar zijn oude werkgever uit de tijd van vóór de verkoop van zijn Spaanse fabriek. Mark is een keer naar hun kantoor in Parijs gereden om dit te bespreken en het gevoel was wederzijds. Ze hebben hem een mooie uitdaging aangeboden. Niet in Nederland en daar hebben we lang over na moeten denken, want de meiden en ik zijn heel gelukkig in Breda. We hebben ons plekje gevonden en ons leven kabbelt hier in heel rustig tempo voort. Na de balans opgemaakt te hebben – we behoren alle vijf gelukkig te zijn! – zijn we voorzichtig het traject van aftasten ingegaan. Mark en ik gaan de eerste week van januari samen kijken daar en hebben er vooraf een romantisch weekendje witte stranden, wuivende palmbomen en snorkelen aan vast geplakt.

Wassenaar, 30 december 2011