Zoveel

A house is not a home unless it contains food and fire for the mind as well as the body.
- Benjamin Franklin

Slenteren door een drukke winkelstraat. Sinterklaasmuziek klinkt uit de luidsprekers en in het overdekte winkelcentrum lopen wat Pietjes pepernoten uit te delen. Even stil staan bij een mooie etalage van een groot warenhuis. Spontaan een cadeautje aanschaffen omdat je er zin in hebt en daarna ergens wat drinken met wat lekkers erbij. Helaas is dit een droom. De werkelijkheid is heel anders. Simpelweg te moe en te weinig tijd om de stad in te gaan. Als je al in de stad bent dan sjees je van winkel naar winkel met een lijstje in je zak. Veel wordt vanuit huis achter de computer gekocht, een beetje spontaniteit zit er niet bij… En dat is jammer, want ik kan juist heel erg genieten van zulke winkelmomenten. De laatste weken heb ik geen fut. Ik kan de hele dag slapen en ik heb het gevoel dat alles me teveel is. En juist die leuke activiteiten waar ik van geniet die doe ik niet. Die leuke dingen waar ik energie uit kan halen díe doe ik juist niet. Het is een kwestie van keuzes maken. En de leukste dingen staan onderaan mijn prioriteitenlijstje. En juist dáárom zijn we op een extra koopavond toch spontaan met z’n vijfjes naar de stad gefietst. Ik neem me voor om dit vaker te doen. In de Kerstvakantie in de uitverkoop gaan winkelen, samen met Mark op de extra koopavonden de stad in te gaan, gezellig samen wat te drinken daar en wie weet wel een bioscoopje pakken. Mark gaat niet reizen de laatste dagen van december. We gaan leuke dingen doen met de meiden en ik ben van plan minstens één boek uit te lezen.

Precies een jaar geleden begonnen mijn ogen iets te mankeren. Ik zag minder diepte, ging dubbel zien en mijn linkerooglid ging een beetje zakken. Ik kreeg mijn fietssleutel moeilijker in het slot, maakte misstappen op de traptreden, schonk drinken naast de beker en zette regelmatig mijn elleboog naast het randje van de tafel. Lezen ging steeds moeilijker, de regeltjes gingen dansen. De oogarts verwees mij door naar een neuroloog en de diagnose werd gesteld. Ik was nogal onder de indruk en wilde zeker weten dat de gestelde diagnose wel klopte. De gespecialiseerde professor in Maastricht kon het niet keihard bewijzen, want zijn testjes wezen niets uit en ook de bloedtesten niet. De diagnose is gebaseerd op mijn dubbelzien en hangend ooglid. De eerste medicijnen sloegen niet aan en de volgende stap zou het slikken van prednison zijn. Bijna een jaar lang heb ik als een struisvogel mijn kop in het zand gestoken. Maar de laatste resultaten bij de oogarts waren weer zo slecht dat ik toch maar die stap gezet heb. Ik schrok van de hoeveelheid prednison die ik per dag moet slikken. Bij de apotheek moest het receptje extra gecheckt worden…zo’n grote hoeveelheid prednison voor zo’n lange tijd? Ik zit er enorm mee in mijn maag: is dit echt de oplossing, is dit echt de juiste weg die ik insla? Toch ben ik maar gestart met de medicijnen, omdat mijn professor mij begeleidt hierin en straks weten we meer. Ik krijg er een onrustig gevoel van en val ’s avonds moeilijker in slaap, allemaal bekende bijwerkingen. Ik kan altijd stoppen, maar wil volhouden tot mijn volgende doktersafspraak.

Op school had ik de opdracht gekregen om een dagboek te maken van minimaal zeven dagen. Elke dag minimaal één foto die je het meest raakt op die dag en maximaal drie foto’s per dag. Dat is best een leuke opdracht als je de foto’s in huiselijke kring maakt. Maar als je, zoals ik, je fototoestel overal mee naar toe durft te nemen… Dan krijg je dus situaties zoals de volgende. Mijn yogajuf wilde voor de les wel wat mooie poses doen voor de foto en ik kreeg ook toestemming van de klas om tijdens de les wat foto’s te maken. Maar na de les wordt er dan gevraagd om de foto’s door te sturen. Mijn juf wil wel wat foto’s gebruiken op haar website. Wat een eer is, maar ook extra werk, want ik snijd ze wat bij of zoom ze wat in. Hetzelfde gebeurde bij mijn acupuncturiste, zij wilde ook graag de foto’s toegestuurd krijgen voor haar website. Zelfs op mijn werk bij het Rode Kruis werd ik door collega’s gevraagd om meteen wat mooie foto’s te maken die ze voor LinkedIn kunnen gebruiken! Op de middag dat mijn directeur en ik officieel de cheque uitgereikt kregen met de opbrengst van de Singelloop heb ik voor mijn dagboek ook een fotootje van de cheque gemaakt. (meer dan € 6.000!) Maar die foto gebruik ik dan weer graag voor een mediabericht op onze website! Onlangs vierden een groep van elf gehandicapte jongeren en hun jonge begeleiders Sinterklaasfeest in het gebouw van het Rode Kruis. Mij was gevraagd wat foto’s te maken - specifiek van één meisje Amber in een rolstoel. Haar ouders hebben akkoord gegeven om deze foto’s voor communicatie te gebruiken. Het ontroerde me om bij elf van deze mooie jonge mensen te mogen zijn met veel humor en optimisme. Mijn opdracht is gelukt, ik heb enthousiaste foto’s van Amber. En ook meteen wat foto’s van Sinterklaas die een bezoek brengt aan deze groep jongeren met een beperking. Uiteraard komen deze foto’s op hun website!