IJspret

Winter came down to our home one night

Quietly pirouetting in on silvery-toed slippers of snow,

And we, we were children once again.

~Bill Morgan, Jr.

Zien en gezien worden daar ging het om op de schaatsbaan. Deze schaatsbaan ligt tussen het Mastbos en het Ginneken, het deel van Breda waar de meest “ kakineuse” Bredanaars wonen. Wij hadden lidmaatschapskaartjes geleend van mijn vriendin, want de eerste vijf dagen dat de baan open is mogen alleen leden naar binnen. Terwijl ik de veters flink strak knoop van de schaatsen van de meiden komt er af en toe een flinke vleug parfum of after-shave mijn neus binnen. De dames staan hier goed gekapt en vol make-up in hun bontjassen met bontmutsen en bijpassende bontlaarzen naar hun kinderen te kijken. De mannen brallen bij de poffertjeskraam met hun bekertje glühwein in de hand. Een verdwaalde champagnefles in de sneeuw… Opgeschoten jongens met dubbele voornamen, veel gel in hun lange haar en gestreepte overhemden onder hun merkjassen schaatsen met hun hockeystick weg. Inden merkt op dat we bijna de enigen zijn die oude schaatsen dragen. Zo oud dat de veters van mijn antieke kunstschaatsen afbreken en die vervangen we met oude veters van mijn misschien nog oudere noren! Sinds ik nu niet meer kan schaatsen – we hebben immers een paar veters te weinig - maak ik foto’s van de voorlopig laatste ijsmomenten komende jaren. In de ochtend hadden we ook al geschaatst, in een park in de buurt. Ouders hadden daar baantjes gemaakt met hun sneeuwschuiver, kinderen oefenden achter een stoeltje en we zagen ouders die een slee vooruit trekken met jammerende verkleumde kindertjes. We hadden een thermoskan warme chocomel mee en gevulde koeken: heerlijk gewoon, en heerlijk kneuterig Hollands!

Nooit heb ik er bij stil gestaan dat ik bij het afbouwen van mijn medicijnengebruik ziek zou kunnen worden. Het is toch veel logischer dat de bijwerkingen minder worden als je minder troep in je lijf hebt? De eerste dagen dat ik zo onwijs moe was, de hele dag misselijk en onbestemd was en ’s nachts drijvend in het zweet wakker werd en nota bene drie kilo in een week aankwam dacht ik dat een griepje had opgelopen. Toen het wat langer ging duren en mijn gezicht ging opzwellen tot een zogenaamd vollemaans gezicht en mijn nagels gingen afbrokkelen ging ik eens rondneuzen op het net. Ik had ontwenningsverschijnselen! Deze ziekteverschijnselen ontstaan doordat tijdens het innemen van prednison mijn eigen bijnierschors minder hormonen aanmaakt. Er is immers al voldoende bijnierschorshormoon in mijn lichaam aanwezig door die tabletten. Bij plotseling stoppen kan de bijnierschors de hormonen niet ineens weer aanmaken. Het duurt enige weken (tot soms meer dan een jaar!) voor de bijnierschors weer helemaal op gang is. Mijn professor adviseerde mij vanwege de sterke ontwenningsverschijnselen om weer terug te gaan naar de hoge dosis… Dat nooit! Al moet ik door een diep dal. Ik wil alleen maar omlaag met de dosis. Mijn bloeduitslagen van onlangs waren goed, dus ik ben wéér een klein stukje gezakt met de dosis. Hoe zal mijn lijf nu reageren?

Zeer fotogeniek is dit winterse landschap met het mooie licht en al die schaatsende mensen op het ijs. Regelmatig word ik er op aangesproken dat dit voor ons extra speciaal is, omdat wij over een paar maanden naar een warm oord verhuizen. En dat is natuurlijk ook zo, maar wij houden sowieso van sneeuw en ijs. Of we nu gaan verhuizen of niet. De schoolklassen organiseerden schaatsmiddagen, met schoolpleinmoeders werden schaatsplannen gesmeed in het park en Anthe maakte een molentocht van 15 kilometer! Toegegeven…de plaatjes die ik schoot van de meiden met hun vriendinnen en klasgenootjes in zo’n mooi decor worden straks wel zeer dierbare Hollandse herinneringen aan een heel koud Breda. (zie ons fotoalbum)

Ondertussen maken we ons ook op voor Carnaval dat over een paar nachtjes los breekt. Outfits worden bij elkaar gesprokkeld met soms de nodige spanning en stress en ik krijg opdrachten om bepaalde kleuren haarlak aan te schaffen en nepwimpers. Ook krijg ik zo nu en dan flarden mee van steeds wisselende afspraken met vriendinnetjes die wel of niet blijven slapen, welke kaartjes voor welk feest wel of niet uitverkocht zijn en wie wel of niet meedoen aan gezamenlijke verkleedafspraken. Twee vriendinnen uit Londen komen sowieso bij Anthe logeren om bij ons in ’t Kielegat Carnaval te vieren. Ik laat het maar over me heen komen, beleef het op een afstand en maak mijn eigen afspraken voor Carnavalsfeesten – met én zonder kinderen!