Ziekenhuis

Een liefdevolle sfeer in je huis is de basis voor je leven.
- Dalai Lama

De wedstrijd was die zaterdagmiddag bijna afgelopen en haar team had verschrikkelijk verloren. Maar ondanks het grote verlies had Inden best goed gespeeld, maar kort voor het einde verloor ze haar evenwicht op het veld. Haar enkel werd dik. Papa keek naar de wedstrijd en was op het veld om haar mee naar huis te nemen. De nacht die daar op volgde werd ze wakker van de pijn. In het ziekenhuis konden ze die zondag op de foto’s niet goed zien wat er aan de hand was. Ze zwachtelden haar enkel in en zo bleef ze een dag thuis van school. Daarna toch maar dagelijks naar school met de auto en niet veel later had ze krukken geleend om door de school te huppen. Helaas gleed ze die week op onze trap uit door een jas op de trap en heeft ze juist meer pijn gekregen. Terug in het ziekenhuis besloot de arts dat haar groeischijven een flinke dreun hebben gekregen – groeischijven zijn van kraakbeen en niet te zien op een röntgenfoto. Ze gaat in het (knalroze!) gips. Dat voelt veel beter voor haar, nu zal haar enkel wel gaan genezen. De eerste keer in het ziekenhuis was papa bij haar en mama in Spanje. En deze keer was mama mee naar het ziekenhuis. Inden vindt het fijn dat we er allebei voor haar kunnen zijn. De eerste arts zei dat ze er op moest proberen te staan en de tweede arts (ander ziekenhuis) zei dat ze haar been zoveel mogelijk hoog moest houden. Zo vaak dat de blauwe plekken op haar voet en enkel boven het gips uit moeten zakken. Vreemd die verschillende medische adviezen …. Ondertussen miste ik het fietsen naar school en mijn vrijheid daarbij enorm (je kunt je auto nergens kwijt in de stad om even een boodschapje te doen) en daarom heb ik Inden afgelopen week achterop mijn fiets gezet met de krukken onder haar arm – en dat gaat prima!

Dit jaar is het weer genieten van de Sinterklaassfeer op school met vrolijk beschilderde ramen, in de stad met versierde etalages, op TV met dagelijks het Sinterklaas Journaal van Dieuwertje Blok en thuis met rondslingerende chocoladeletters, kilo’s pepernoten van het feest en marsepeinen varkentjes. Maren maakt bijna iedere dag tekeningen, kleurplaten of prikblokwerkjes om in haar laars te stoppen. Ik heb in haar klas geholpen met Pieten en Sinten maken van WCrollen en melkpakken. Met een kind in huis van Maren’s leeftijd is het volop genieten van deze tijd! Op de koelkast hangen de verlanglijstjes, in de WC hangt een aftelkalender met stickers en de openhaard is helemaal versierd met mooie knutsels waarvan we ieder jaar de mooiste bewaren. Het hoogtepunt tot nu toe is het bezoek aan de Sint in Marknesse. (zie ons fotoalbum) Elk jaar vieren we de verjaardag van ons neefje op de dag dat de Sint een bezoek aan Marknesse brengt. Heerlijk zo’n kneuterig ontvangst waar de Heiligman echt alle kinderen een hand kan geven en de Pieten alle kindjes van handenvol pepernoten voorziet. Ik merk aan onze kinderen dat ze drukker zijn dan anders (ja, óók de oudsten…wellicht door al die suikers!) en dan is het heerlijk om aan die drukte te ontsnappen met een yogales. En helemaal ultiem is het als de kapper na de yogales tijd blijkt te hebben om mijn haar te doen. Er was die ochtend niemand in de kapperszaak behalve ik. Wat een oase van rust en verwennerij!

In de brievenbus lag een briefje dat de postbode geprobeerd had een pakket te bezorgen, maar dat er niemand thuis was. Eigenlijk waren er op dat moment wel degelijk mensen in huis: Mark zat in zijn werkkamer in een conference call en Anthe en haar vriendin waren aan het kokkerellen met de muziek heel luid aan. De meiden hadden de deurklopper niet gehoord en Mark was niet in de mogelijkheid om de deur open te doen. We hadden al een vermoeden waar het pakket vandaan kwam, maar pas een paar dagen later lag het pakket daadwerkelijk in huis. Mark was die week naar Rusland vertrokken, dus we konden helaas niet samen de verrassing uit Perú openen. Ik heb in mijn uppie gecheckt of inderdaad ons Peruaans bedsprei erin zat toen de meiden in bed lagen. Er zat een aardig briefje van Simone tussen en een ontzettend schattig bruidspoppetje dat de vrouwen uit het dorp in de hoge Andes gemaakt hebben. Simone en Jolanda trouwen in december en hun gasten krijgen allemaal zo’n handgemaakt bruidspoppetje als herinnering mee naar huis. Voordat ik de doos opende kreeg ik een vleugje in mijn neus dat mij direct terug bracht naar de Andes. Het was heel kortstondig en vluchtig, want aan het kleed ruik ik helemaal niets! Ik heb stiekem het kleed op ons bed gelegd om de maat te checken – paste het eigenlijk wel op ons bed? Het bedsprei was zeker groot genoeg en zal ons komende jaren warm houden met de pure alpacawol waar het van geweven is. Na alles weer netjes opgevouwen terug in de doos gelegd te hebben pakten we na Mark’s thuiskomst (nogmaals) met z’n allen het pakket uit….