Apple

Just play. Have fun. Enjoy the game.
- Michael Jordan

Door ons hele huis vind je computerdingen. Om te beginnen staan er op zolder twee laptops en dan staat er nog eentje op de etage eronder en in onze huiskamer staat een grote iMac en er slingert ook altijd ergens een iPad door de huiskamer. Daarnaast hebben we ook twee iPod’s die door de meiden gebruikt worden. De iNano is het enige apparaatje in huis dat niet op Internet kan is mij verteld, deze is voor muziek. Vooral de iPad en iPod’s worden in huis dus voor spelletjes gebruikt. Spelletjes die je oh-zo-leuk gratis kunt downloaden via de populaire app-jes. Ik heb me er persoonlijk nooit in verdiept - heb al genoeg aan mijn eigen ouderwetse telefoon – maar nu noodgedwongen dus wel. Zo heb ik uitgevonden dat je je nieuwe iPad of iPod alleen kunt aanmelden als je bij iTunes je creditcardgegevens doorgeeft. Dat is niet helemaal waar, maar dat is wat ze bij Apple je laten geloven. Dus geef je heel argeloos je creditcardgegevens door en dáár gaat het fout! Wanneer je namelijk zo’n oh-zo-leuk gratis spelletje speelt via een app bieden ze je tijdens het spelletje iets leuks aan dat je kunt gebruiken tijdens het spelletje. Je klikt aan dat je dat wilt en je speelt verder. Je merkt nergens aan dat je een aankoop doet. Dat zie je dagen of weken later pas op je creditcardoverzicht. Bij ons was dat in zo’n drie weken opgelopen tot bijna 500 euro! Grote vraag was natuurlijk wie die aankopen dan doet?? Onze kinderen wisten van niks. Een telefoontje en wat mailtjes naar iTunes later krijgen we te horen dat ze (op 50 euro na) alles terugstorten op onze creditcard – die we overigens na deze verschrikkelijke ontdekking direct geblokkeerd hadden. Het feit dat Apple dit zo makkelijk vergoedt zegt me dat ze deze klachten vaker krijgen… Ze lieten ons overigens nog wel weten dat de meeste aankopen gedaan werden via de app Pet Hotel en Coin Dozer – zijn dat nu nèt de twee spelletjes die hier in huis het meest gespeeld worden…!

Afscheid nemen blijft altijd moeilijk – ook al doe je het nog zo vaak. Ik stel afscheid nemen (als ik zelf vertrek) altijd zo lang mogelijk uit, net zo lang dat het niet meer kan. Nadeel van verhuizen is altijd het afscheid nemen en het is extra beladen als je naar het buitenland verhuist. En dan is het nu misschien nog iets moeilijker voor ons, omdat we behoorlijk ver weg gaan. We vliegen niet even voor een weekendje naar Nederland, zoals we dat wel deden toen we in Madrid woonden. Ook door het grote tijdsverschil lijkt de afstand groter. Mijn eerste afscheid heeft intussen plaats gevonden. Ik heb namelijk mijn laatste werkdag gehad bij het Nederlandse Rode Kruis. Daar gebeurt afscheid nemen altijd heel vluchtig, omdat de organisatie bestaat uit vrijwilligers en die komen en gaan. Ik heb er net iets meer dan een jaar met plezier gewerkt. En het doet me heel goed dat ik daar iets achtergelaten heb en dat mijn collega’s als uitzondering geld bij elkaar hadden gelegd voor een mooie, grote rode bos bloemen! Ik wéét dat dit heel ongebruikelijk is… Mark’s laatste werkdag heeft ook alvast plaats gevonden, maar onbewust. Zijn werkaandeel nam steeds meer af, zijn aanwezigheid bij vergaderingen werd minder gewenst en op een dag was er eigenlijk geen werk meer – hij was op non-actief gesteld. Thuis heeft hij toen de verfkwast opgepakt en kozijnen en deurposten geschilderd. Tenslotte komt ons huis weer op de markt en moet alles er picobello uitzien. Ook nemen wij als gezin afscheid van Mark als hij straks voor de eerste keer drie weken naar México gaat om te werken. We beginnen deze nieuwe periode met een bijzondere zondag: een bezoek aan een musical en een etentje met elkaar.

Het is voor de kinderen heel fijn als ze een mondje Spaans kunnen spreken straks op hun nieuwe school in México. Ze hebben natuurlijk behoorlijk wat Spaanse les gehad op hun school in Madrid - ook na schooltijd hebben ze toen een periode privéles gehad met wat klasgenootjes. Anthe heeft Spaans als keuzevak op school en haar juf geeft haar nu (betaald) extra les. Anthe gaat zelfs het examen, dat ze eind volgend schooljaar zou doen, eind van dit schooljaar doen. Maar Inden en Maren komen hier in Nederland niet meer in contact met Spaans en daarom hebben we een leuke juf gezocht die ze tijdens schooltijd op de Montessori les wil geven. Ze kwam in de Carnavalsvakantie bij ons thuis om kennis te maken en haar lesboeken te laten zien. Sofia is heel aardig en jong en kwam als negenjarige naar Nederland verhuizen. Ze is in Spanje geboren en is nu student op de kleinkunstacademie in Tilburg. En ergens in onze communicatie ging iets fout, want ze zei dat ze vlakbij de Montessorischool woonde. Maar haar straatnaam kwam ons helemaal niet bekend voor… En het feit dat ze in Tilburg op school zit… Toen ze weg was noemde ik bij Mark mijn onaangename gevoel – volgens mij woont ze helemaal niet in Breda. Daadkrachtig als Mark is belde hij haar en inderdaad…ze woont in Tilburg! En ze twijfelde nu of ze tijdens schooltijd (twee keer per week) naar Breda wilde komen om les te geven. Ik hoopte vurig dat ze dat wél wilde, want ze is heel lief, geduldig en met veel aandacht voor de meiden en haar aanpak kwam zo goed over! Maar ze heeft laten weten dat ze graag wil komen – uiteraard tegen meer onkostenvergoeding – maar dat nemen we graag voor lief!

IJspret

Winter came down to our home one night

Quietly pirouetting in on silvery-toed slippers of snow,

And we, we were children once again.

~Bill Morgan, Jr.

Zien en gezien worden daar ging het om op de schaatsbaan. Deze schaatsbaan ligt tussen het Mastbos en het Ginneken, het deel van Breda waar de meest “ kakineuse” Bredanaars wonen. Wij hadden lidmaatschapskaartjes geleend van mijn vriendin, want de eerste vijf dagen dat de baan open is mogen alleen leden naar binnen. Terwijl ik de veters flink strak knoop van de schaatsen van de meiden komt er af en toe een flinke vleug parfum of after-shave mijn neus binnen. De dames staan hier goed gekapt en vol make-up in hun bontjassen met bontmutsen en bijpassende bontlaarzen naar hun kinderen te kijken. De mannen brallen bij de poffertjeskraam met hun bekertje glühwein in de hand. Een verdwaalde champagnefles in de sneeuw… Opgeschoten jongens met dubbele voornamen, veel gel in hun lange haar en gestreepte overhemden onder hun merkjassen schaatsen met hun hockeystick weg. Inden merkt op dat we bijna de enigen zijn die oude schaatsen dragen. Zo oud dat de veters van mijn antieke kunstschaatsen afbreken en die vervangen we met oude veters van mijn misschien nog oudere noren! Sinds ik nu niet meer kan schaatsen – we hebben immers een paar veters te weinig - maak ik foto’s van de voorlopig laatste ijsmomenten komende jaren. In de ochtend hadden we ook al geschaatst, in een park in de buurt. Ouders hadden daar baantjes gemaakt met hun sneeuwschuiver, kinderen oefenden achter een stoeltje en we zagen ouders die een slee vooruit trekken met jammerende verkleumde kindertjes. We hadden een thermoskan warme chocomel mee en gevulde koeken: heerlijk gewoon, en heerlijk kneuterig Hollands!

Nooit heb ik er bij stil gestaan dat ik bij het afbouwen van mijn medicijnengebruik ziek zou kunnen worden. Het is toch veel logischer dat de bijwerkingen minder worden als je minder troep in je lijf hebt? De eerste dagen dat ik zo onwijs moe was, de hele dag misselijk en onbestemd was en ’s nachts drijvend in het zweet wakker werd en nota bene drie kilo in een week aankwam dacht ik dat een griepje had opgelopen. Toen het wat langer ging duren en mijn gezicht ging opzwellen tot een zogenaamd vollemaans gezicht en mijn nagels gingen afbrokkelen ging ik eens rondneuzen op het net. Ik had ontwenningsverschijnselen! Deze ziekteverschijnselen ontstaan doordat tijdens het innemen van prednison mijn eigen bijnierschors minder hormonen aanmaakt. Er is immers al voldoende bijnierschorshormoon in mijn lichaam aanwezig door die tabletten. Bij plotseling stoppen kan de bijnierschors de hormonen niet ineens weer aanmaken. Het duurt enige weken (tot soms meer dan een jaar!) voor de bijnierschors weer helemaal op gang is. Mijn professor adviseerde mij vanwege de sterke ontwenningsverschijnselen om weer terug te gaan naar de hoge dosis… Dat nooit! Al moet ik door een diep dal. Ik wil alleen maar omlaag met de dosis. Mijn bloeduitslagen van onlangs waren goed, dus ik ben wéér een klein stukje gezakt met de dosis. Hoe zal mijn lijf nu reageren?

Zeer fotogeniek is dit winterse landschap met het mooie licht en al die schaatsende mensen op het ijs. Regelmatig word ik er op aangesproken dat dit voor ons extra speciaal is, omdat wij over een paar maanden naar een warm oord verhuizen. En dat is natuurlijk ook zo, maar wij houden sowieso van sneeuw en ijs. Of we nu gaan verhuizen of niet. De schoolklassen organiseerden schaatsmiddagen, met schoolpleinmoeders werden schaatsplannen gesmeed in het park en Anthe maakte een molentocht van 15 kilometer! Toegegeven…de plaatjes die ik schoot van de meiden met hun vriendinnen en klasgenootjes in zo’n mooi decor worden straks wel zeer dierbare Hollandse herinneringen aan een heel koud Breda. (zie ons fotoalbum)

Ondertussen maken we ons ook op voor Carnaval dat over een paar nachtjes los breekt. Outfits worden bij elkaar gesprokkeld met soms de nodige spanning en stress en ik krijg opdrachten om bepaalde kleuren haarlak aan te schaffen en nepwimpers. Ook krijg ik zo nu en dan flarden mee van steeds wisselende afspraken met vriendinnetjes die wel of niet blijven slapen, welke kaartjes voor welk feest wel of niet uitverkocht zijn en wie wel of niet meedoen aan gezamenlijke verkleedafspraken. Twee vriendinnen uit Londen komen sowieso bij Anthe logeren om bij ons in ’t Kielegat Carnaval te vieren. Ik laat het maar over me heen komen, beleef het op een afstand en maak mijn eigen afspraken voor Carnavalsfeesten – met én zonder kinderen!

Gezondheid

Koester bovenal de liefde die je ontvangt. Die zal doorleven lang nadat goud en gezondheid uit je leven zijn verdwenen.
- Og Mandino

Het lijkt erop dat mijn goede gezondheid uit mijn leven is verdwenen. Ik ben in mijn leven nog nooit zoveel geconfronteerd met ziek-zijn als de laatste maanden. Sinds ik vorig jaar de diagnose heb gekregen van een auto-immuunziekte heb ik steeds mijn kop in het zand gestoken. Ik wilde het eigenlijk niet weten en hield het feitelijk op een afstand. Totdat ik na lang uitstel toch aan de medicijnen moest. De eerste medicijnen hadden geen effect en eigenlijk ook geen hevige bijwerkingen. Prednison – dat ik sinds december slik- geeft mij echter heel veel bijwerkingen en helaas geen resultaat op mijn ogen. Ik was oprecht van plan om de professor duidelijk te maken dat ik wilde afbouwen en helemaal klaar was met alle medicijnen. Ik zou mijn tekortkomingen qua zicht wel oplossen met acupunctuur, voeding en veel regelmaat. Wat ik zelf een beetje weg gedrukt had in dit verhaal was dat de medicijnen ook voorkomen dat de ziekte zich niet uitbreidt naar de rest van mijn lichaam. De komende twee jaar is die kans namelijk aanwezig, maar dat had ik voor mijn eigen gemak even geparkeerd. Na het gesprek met de professor ben ik dus toch weer begonnen met nieuwe pillen en nog meer pillen om bijwerkingen te onderdrukken. Ook mag ik mijn bloed om de paar weken laten onderzoeken om mijn leverfunctie te controleren. Maar het goede nieuws is dat ik elke vier weken de hoeveelheid prednison iets mag verlagen en dáár voel ik me zo goed bij!

Sinds 70 jaar heeft México niet zo’n droogte meegemaakt als op dit moment. Voornamelijk het noorden van México - waar veel woestijngebied is - kampt met landbouwproblemen en honger. Er zouden zo’n 1500 gemeenten getroffen zijn door het watertekort. De helft van de zaailanden voor bonen en mais zijn onbruikbaar door de droogte. Bijna twee miljoen runderen zijn al gecrepeerd door honger of dorst. Hoe treurig allemaal. De vele afgelegen gebieden, waar vooral inheemsen wonen, worden nu bevoorraad met water en levensmiddelen – door het plaatselijke Rode Kruis aldaar. De president heeft toegezegd een groot bedrag aan noodhulp te besteden aan bijvoorbeeld irrigatie en infrastructuur. Maar dat heeft hij pas gedaan nadat er door de bevolking een noodoproep gedaan was. Er lijkt helaas voorlopig geen einde te komen aan de droogte. Het volgende regenseizoen is pas in juni en ook dan is flinke regenval niet zeker. Het midden en zuiden van México heeft deze problemen gelukkig niet, omdat daar voldoende water gevallen is het afgelopen jaar. De stad waar wij gaan wonen ligt in het midden van México en daar begint de regenval ook vanaf juni. Regenval betekent daar tropische regenbuien die meestal aan het eind van de middag beginnen en kort en hevig zijn. Tenminste...dat is mij verteld toen ik daar op bezoek was.

Twee feestjes had ik nog tegoed uit januari namelijk de 40e verjaardag van mijn zus en Maren’s kinderfeest. De verjaardag van mijn zus vierden we in mijn geboorteplaats Haarlem. Ik had een hotelletje voor ons geboekt in het oude centrum en een High-Tea met veel zoetigheden om haar geboortedag te vieren. Ik heb dat nog niet vaak meegemaakt, maar de muffins, koekjes, chocola en stukjes taart konden we niet op! Dat ging me wel een beetje aan mijn hart, dus in een servetje nog wat koekjes gepropt om mee te nemen naar onze hotelkamer. Die avond waren we op bezoek bij de zus van mijn moeder en kwam snoepen er niet meer van. En de volgende ochtend vertrokken we na een lekker ontbijt naar de sauna. De zoete traktaties hebben we dus maar in de prullenbak gekieperd… In de sauna hebben we goed kunnen ontspannen en zijn we tot rust gekomen. Wat een weldadige ervaring - behalve voor het gezicht van mijn zus. Ze kreeg een overgevoelige reactie op het waxen door de schoonheidsspecialiste: grote witte blaren en een opgezwollen gezicht waren het resultaat…
Door de kou namen we Maren’s vriendinnen op woensdagmiddag mee naar huis waar we ze opwarmden met honderden poffertjes! Daarna gingen we naar een bakkerijmuseum waar de meiden broden mochten bakken in alle vormen en daarna nog een partij koekjes. (zie ons fotoalbum) Voor het eerst hebben we een verjaardagspartijtje buiten de deur gevierd, maar dat beviel erg goed moet ik toegeven. Thuis restte er nog een borrel voor de ouders en het feest was klaar. Heerlijk.

Wat een anekdote begint dit te worden zeg, het regelen van Mark’s werkvisum in México. Mark zal per maart gaan starten op zijn nieuwe plek en daarom moet zijn werkvisum snel geregeld worden. Om aan te tonen dat het noodzakelijk is dat er een buitenlander in plaats van een Mexicaan op deze functie gaat plaatsnemen moest Mark zijn diploma’s en bul laten verifiëren en legaliseren bij een instantie in Groningen en dat officieel laten maken met een apostille door de rechtbank in Groningen. Dat kan allemaal vanuit Breda geregeld worden, maar dan moet je drie weken wachten voordat het thuis gestuurd wordt. En dat duurde natuurlijk te lang – de opdracht was dat alles met spoed binnen een week in México moest klaarliggen. Dus is Mark op een vrijdagochtend in de trein gestapt en drieënhalf uur later in Groningen weer uitgestapt. Hij heeft zijn gelegaliseerde diploma’s opgehaald en is er mee in de taxi gestapt op weg naar de rechtbank. Met de apostille op zijn diploma’s en bul is hij die middag weer terug de trein in gestapt en begin van de avond was hij weer terug in Breda. Een dagje treinen door mooi Nederland…wat je al niet over moet hebben voor een uitdagende baan in Midden-Amerika!
Al eerder die week was ik bij de notaris geweest om onze geboortecertificaten, trouwboekje en paspoorten te laten kopiëren en legaliseren. Eenmaal in México bleken deze kopieën óók door de rechtbank met een apostille vergezeld te worden. Dus moest ik met spoed opnieuw alle kopieën laten maken bij de notaris en meteen door naar de rechtbank fietsen in Breda. Eind van diezelfde middag heeft Mark ze weer met spoed naar México laten versturen via een koeriersdienst . We hebben niets meer gehoord, dus nu maar duimen dat alles goed is. Er was daar namelijk al wat verwarring dat Inden niet in ons trouwboekje genoemd staat. Inden, geboren in The States, kon toentertijd niet in ons trouwboekje bijgeschreven worden. Zo heeft ze ook een Amerikaans paspoort. Een Nederlands paspoort aanvragen was toen zo’n langdurig gedoe bij het consulaat in Boston dat we gewoon een Amerikaans paspoort opgehaald hebben bij het postkantoor, konden we de volgende dag al meenemen….

2012

De oude Maya wisten iets van de aard van de kosmos en de spirituele evolutie van de mensheid - wat in onze eigen wereldvisie onopgemerkt is gebleven. Zij wisten van de samenstand van onze zon met het centrum van het melkwegstelsel en zij zagen het jaar 2012 als een tijd van enorme transformatie en kansen voor spirituele groei, als een overgang van het ene wereldtijdperk naar het andere.
- Jenkins

Het Mayavolk, een heel oude indianenstam uit México, waren net als het Incavolk uit Perú, heel intelligent, hun tijd ver vooruit in astronomie en allerlei ingewikkelde berekeningen voor kalenders. De Maya geloofden in natuurgoden zoals de zonnegod, de god van de maan, de god van de regen en de god van de maïs. De Azteken waren een ander later indianenvolk in México. Net als in Perú kwamen de Spanjaarden in México terecht doordat Columbus Amerika ontdekte. Toen de Spanjaarden México in handen hadden, belandden de Azteken in een hel. Ze moesten op plantages werken, ze werden vermoord of ze werden gegrepen door één van de voor hun onbekende Europese ziektes, zoals de griep en de waterpokken.

Volgens de Maya berekeningen komt ons zonnestelsel in 2012 op één lijn te staan met het centrum van de melkweg, de plaats die de Maya de kosmische baarmoeder noemen. De aarde en de zon staan dan op een lijn met elkaar in het hart van de melkweg. De Maya beschrijven 21 december 2012 als de overgang naar een nieuwe bewustere wereld. Een wereld van verandering, harmonie en wedergeboorte. Ook volgens andere indianen in Noord-Amerika eindigt het huidige tijdperk waarin we leven. Zo wordt de tijd waar we nu in zitten ook wel vertaald als een tijd van de grote schoonmaak, zowel voor de mens als voor de aarde. Een tijd van chaos, verwardheid, onrust en zeker ook snelheid! Alles moet sneller, gaat sneller. Iets waar ik me best in kan herkennen nu mijn hartslag als een gek tekeer gaat, sinds ik de laatste maanden zoveel prednison moet slikken!

Een aantal bestaande theorieën over de veranderingen in 2012 zijn:
In 2012 daalt de hemel neer op de aarde
De aarde raakt uitgeput en houdt op te bestaan
Het ontstaan van (natuur)rampen
Het uitbreken van oorlogen
Er volgt een periode van vrede en harmonie
Of … Er gebeurt helemaal niets.

Dit is allemaal heel wonderlijk en wellicht merken wij hier helemaal niets van, want misschien is er wel een fout gemaakt? Maar wat is nu sowieso heel bijzonder aan alle veranderingen in 2012…? Dat wij aankomende zomer zéker naar México gaan verhuizen. México, dat overigens in het zuiden van Noord-Amerika ligt. Wij gaan twee schooljaren met Mark mee naar zijn nieuwe baan in Puebla. Puebla, gekozen door de lezers van Lonely Planet als beste plaats in de wereld om te reizen in 2012! En door The New York Times gekozen als één van de 45 beste plekken ter wereld om te bezoeken in 2012!

México

There is only one happiness in life—to love and be loved.
- George Sands

Oud en ook een beetje trots voelen we ons als we beseffen dat manlief en ik dit jaar al 25 jaar samen zijn! Een heel bijzonder jaar zal het worden voor ons. Al is dat natuurlijk niet alleen vanwege deze bijzondere viering van ons samenzijn. Dit jaar is sowieso al bijzonder gestart, omdat we sinds twaalf jaar weer eens echt met z’n tweetjes reizen. De laatste keer was in 1999 – de vorige eeuw! – toen we een nieuwe woonplek voor Anthe en ons in Massachusetts gingen ontdekken. En nu dus samen naar México om weer een nieuwe woonplek te ontdekken. Dit keer voor ons vijfjes. Uiteraard hadden we Madrid ook bezocht voordat we erheen verhuisden, maar toen namen we een kleine Maren mee van ruim 1,5 jaar oud. En aangezien het de komende jaren voorlopig weer de laatste keer zal zijn dat we saampjes reizen hebben we via de gespaarde airmiles van Mark een poepiechique hotel & spa voor ons zelf uitgezocht - pal aan de witte stranden van Puerto Vallarta.

Na een lange vlucht, die overigens goed verliep met extra beenruimte en goede Nederlandse films, sloten we in México Ciudad aan in een lange rij voor paspoortcontrole. Uiteindelijk konden we de overstap naar het kleine vliegtuig naar de kust maar nèt redden. En waar Mark bang voor was gebeurde....onze koffer had het niet gered. Het vliegtuigje ging de lucht in met twintig passagiers en zonder onze rode koffer. De volgende ochtend werd onze koffer gebracht in het hotel. Snel onze strandkleding aangedaan en toen miste ik wel mijn Havaianas slippertjes - gekregen van mijn vriendin uit Rio....zeker niet ingepakt dan? Zo verstrooid was ik wel de laatste dagen voor vertrek. Ook lag mijn zonnebril los in de koffer in plaats van in het hoesje. Er gingen nog geen alarmbellen rinkelen. Eind van de dag besefte ik pas dat Anthe's fototoestelletje weg was en mijn andere zonnebril. Er zijn gewoon doodleuk spullen uit onze koffer gepikt! We hebben geen zin om aangifte te doen voor de reisverzekering, dat kost ons teveel tijd. We willen alleen maar op een strandbedje liggen, lezen en af en toe iets lekkers bestellen aan het zwembad. (zie ons fotoalbum) Zo opgefokt als ik de laatste dagen was in Breda, zo "zen" ben ik hier. We misten een snorkeltripje door de verdwenen koffer en ik loop op blote voetjes in plaats van slippers....het doet allemaal niets af aan deze geweldige plek waar we nu samen zijn.

Een aantal dagen later rijden we terug naar de hoofdstad door een bergachtig pijnbomengebied met vele besneeuwde vulkanen. Ik heb nog nooit zoveel vulkanen gezien. Starend naar een ondergaande goudkleurige zon overpeins ik de laatste drie dagen in de stad. Dagen die in het teken stonden van het opzuigen van de Méxicaanse gebruiken, de nieuwe omgeving, het klimaat, het licht en de kleuren en geuren hier. En hoe vaker er een dag verstreek, we bleven drie dagen in de stad, hoe meer ik me er thuis voelde. Het is heel goed geweest dat we afgelopen zomer door Perú hebben gereisd. Er zijn zoveel overeenkomsten met Cusco, de stad waar we veel tijd doorgebracht hebben. De Spaanse basilieken en pleinen met Spaanse balkonnetjes, fonteinen en standbeelden van helden uit de geschiedenis. Maar ook het licht, knalblauwe luchten, koude nachten en na zes uur is het binnen tien minuutjes pikdonker. Maar eerlijk is eerlijk, vijf weken reizen met backpacks is niet hetzelfde als een huiselijk leven met school- en werkdagen. Een fijn huis is belangrijk, een goede school waar de meiden zich thuis kunnen voelen en mensen om ons heen waar we ons goed bij voelen. En precies die punten hebben we proberen te vinden tijdens de laatste drie flink gevulde dagen in México.

México Ciudad, 12 januari 2012

Bezinning

For safety is not a gadget but a state of mind.
~Eleanor Everet


In grote zwarte pakken met felle gele strepen vielen ze de voordeur binnen. “Hoeveel mensen zijn er in huis? Zijn er kinderen boven? Allemaal warm aankleden en iedereen moet zich nu naar buiten begeven.” Dat is wel even schrikken op Kerstavond als je All You Need is Love zit te kijken op de bank. Heel gehoorzaam trokken Anthe en Inden hun winterjas en laarzen aan en liepen ze met de mevrouw mee naar de grote politiebus. Maren mocht na een check boven in bed blijven slapen. Wel tien brandweermannen stapten naar binnen om de brand te blussen. (zie ons fotoalbum) Onze brand, dat eerst leek op wat rook dat ontsnapte uit de onderkant van de openhaard, maar na inspectie onder de vloer toch wel écht een brand bleek. Mark had onze nieuwe buurman (oud-brandweerman) er voor de komst van de brandweer al bij gehaald. Buurman en Mark blusten het gloeiende hout met wat water. Maar toen de buurman weg was en Mark nogmaals onder vloer ging kijken smeulde er wel degelijk een houten draagbalk… Ik heb (tegen Mark’ s zin) meteen 112 gebeld en binnen 10 minuten stond er een politiewagen en een grote brandweerwagen met sirenes en zwaailichten voor de deur! Zij bevestigden dat ik de juiste keuze had gemaakt. Dit smeulend vuur onder de houten vloer was al een jaar gaande (!) zodra wij de openhaard aanstoken. Toen ze de antieke houten vloer eruit aan het zagen waren deed het wel een beetje pijn. Maar als zij dit nu niet aangepakt hadden, hadden ze wellicht diezelfde nacht uit moeten rukken om ons alle vijf uit bed te halen. Dat relativeert wel even op Kerstnacht….

De boel de boel laten en maar zien wat er op je afkomt zonder schuldgevoelens. Geen plannen. Dat hebben we de vakantiedagen in Wassenaar gedaan. Het huisje was zo klein dat het vanzelf knus was. We zaten alle vijf naast elkaar op de bank in het huiskamertje. Veel andere keuzes waren er simpelweg niet. Allemaal rond het gashaardje met kaarsjes aan – een haardje dat thuis helaas niet meer aan kan… We hadden de nieuwe boeken die onder de kerstboom lagen mee, gourmetstel en natuurlijk spelletjes. De ochtend bleek het beste tijdstip om te zwemmen in het Tikibad. Dan waren er nog geen rijen voor de leukste glijbanen, alhoewel ook in de loop van de ochtend de rijen snel groeiden. Thuis een lunch en daarna gewoonweg doen waar we zin in hadden. Dat kon een rondje pretpark zijn, een middagje lezen, boodschapjes in het gezellige Wassenaar of voor Mark en mij een strandwandeling. De laatste dag eindigden we met een strandwandeling en een kop warme chocolade in een strandtent. (zie ons fotoalbum) Naast dit ideale kerstvakantieplaatje dat ik nu schets hadden we helaas ook een financieel stropje… Het vakantiehuisje was namelijk een scherpe aanbieding en zeker met het zwemabonnement, WiFi en parkentree erbij. Maar de derde dag hebben we alles afgezocht naar onze zwemkaarten met pasfoto’s – nooit meer gevonden in dat kleine huisje. Tóch maar nieuwe kaarten gekocht voor de laatste twee dagen… á 75 euro!

Aan het eind van het jaar is het voor de meeste mensen traditioneel tijd voor reflectie, bezinning en een blik op de toekomst. Wij hadden die momenten dit jaar iets eerder. En op de eerste plaats dacht vooral Mark veel na over zijn toekomst – overwegend zijn professionele toekomst. Hij is weinig thuis doordeweeks en mist daardoor veel van de meiden. In Madrid was hij elke avond op tijd thuis en in de weekends trokken we er vaak als gezin op uit. Tijdens de jaren dat we nu weer in Nederland wonen begon hij dat te missen. De uitdaging in zijn werkzaamheden werd steeds minder en de voldoening die hij eruit haalde ook. In de vroege herfst dit jaar begon hij een beetje om zich heen te kijken naar nieuwe uitdagingen. In deze tijd van crisis en dreigende depressie valt dat niet mee. En eigenlijk wist hij al heel lang dat hij terug wilde naar zijn oude werkgever uit de tijd van vóór de verkoop van zijn Spaanse fabriek. Mark is een keer naar hun kantoor in Parijs gereden om dit te bespreken en het gevoel was wederzijds. Ze hebben hem een mooie uitdaging aangeboden. Niet in Nederland en daar hebben we lang over na moeten denken, want de meiden en ik zijn heel gelukkig in Breda. We hebben ons plekje gevonden en ons leven kabbelt hier in heel rustig tempo voort. Na de balans opgemaakt te hebben – we behoren alle vijf gelukkig te zijn! – zijn we voorzichtig het traject van aftasten ingegaan. Mark en ik gaan de eerste week van januari samen kijken daar en hebben er vooraf een romantisch weekendje witte stranden, wuivende palmbomen en snorkelen aan vast geplakt.

Wassenaar, 30 december 2011

Stormachtig

Kom maar binnen
Het is hier warm en buiten is het koud
Geef je jas maar
We hebben vast wel iets waar je van houdt
Ga maar zitten
Eet en vier gezellig met ons mee
Er is genoeg voor iedereen
- Marco Borsato

Tijdens de afgelopen Kerstvakantie van het vorige jaar hadden we veel aanloop en hadden we veel gasten die bleven eten. Tijdens beide witte Kerstdagen dat jaar werd bij ons thuis de tafel uitgebreid gedekt en tafelden we lang na met familie. Tussen de feestdagen door hadden we ook eters, vaak uit het buitenland, en ook daar wilde ik iets speciaals voorschotelen. Nu moet je weten dat ik koken niet leuk vind en het daarom ook niet heel goed kan. Ik vind het zelfs al een uitdaging om recepten te vinden die enigszins makkelijk uitvoerbaar zijn. Gelukkig kreeg ik van alle kanten hulpvaardige tips! Het waren twee heel gezellige (maar drukke) weken in december en januari. Dit jaar willen we het anders doen. Daarom brengen we alle dagen tussen Kerst en Oud&Nieuw door in een huisje in Wassenaar. We kunnen elke dag zwemmen in het befaamde Tikibad, elke middag een bezoek aan Duinrell brengen en ik hoop op een winkeldag in Den Haag en lange strandwandelingen. We nemen boeken en spelletjes mee, telefoon en mail laten we lekker thuis. Dit jaar hebben we natuurlijk ook al wat gezellige decemberetentjes gehad, maar lekker buiten de deur. Ik geniet altijd meer van het gezelschap dan van het diner, maar ik probeer daar wel verandering in te brengen. Zeker omdat ik tijdens zo’n avondje van mijn dieet afwijk en dus extra van de (zoete) smaak moet genieten! De volgende dag ben ik namelijk gewoon weer op regime met zo min mogelijk geraffineerder suikers en tarwe.

Die nacht ging het flink te keer buiten. Het was stormachtig en flinke windstoten beukten tegen de achterkant van ons huis aan. Ik denk dat die storm bij mij dat jagende gevoel aangewakkerd heeft dat ik die hele volgende dag voelde. Toen ik wakker werd zag ik dat de tuindeur tegen de kruiwagen open gewaaid was. De nieuw geschilderde deur had een flinke deuk opgelopen en de verf was beschadigd. Later bleek dat een dergelijk begin van de dag zou de trend zetten voor de rest van mijn onstuimige dag. Op de markt vergat ik een deel van mijn broden in mijn fietsmand te laden dat ik natuurlijk pas thuis opmerkte! En ’s middags ging ik bij de HEMA onze kerstkaartjes ophalen en mijn fotodagboek voor school. Toen ik alles betaald had stopte ik het in mijn tas en sjeesde verder naar het schoolplein. Aan het eind van de middag haalde ik postzegels voor de kerstkaartjes erbij die binnenkort verstuurd moesten worden. Of het kwam door het opgejaagde gevoel of het effect van de prednison dat weet ik niet, maar in mijn onrust liep ik het postkantoor uit zónder mijn postzegelboekjes. In de loop van de avond kwam ik erachter dat ik de postzegels nergens kon vinden en bij het schrijven van de kerstenveloppen bleek ik maar de helft van de kerstkaartjes opgehaald te hebben bij de HEMA. Wat was ik ongelofelijk opgejaagd en verward! De volgende dag kon ik dus weer hetzelfde rondje maken om al mijn vergeten spulletjes op te halen!

Hoe eenzaam kun je sterven? De oude dame, waar wij jaren geleden ons huis van gekocht hadden, had aanzien en egard. Ze had altijd gewerkt als juriste en in haar tijd had ze heel goed doorgeleerd - zéker voor een meisje. Ze kwam uit een zeer welgestelde Maastrichtse familie met een dienstmeid in huis en een bel voor het eten. Haar echtgenoot was octrooigemachtigde, dus samen hadden ze het best ver geschopt. Haar man André is al jaren geleden overleden, wij hebben hem nooit gekend. Ze redde zich prima met een vast bakkertje die alle boodschapjes langsbracht, een kledingzaak die haar een middag ontvingen voor de nieuwe collectie en andere vaste winkeliers die aan de deur kwamen. Toen Puck slechter ter been werd verhuisde ze naar een penthouse in het centrum van de stad - met een lift. Ik kwam zo nu en dan even aanwaaien om te zien hoe het met haar ging. Altijd stonden er luxe bonbonnetjes op tafel. Regelmatig had ze cadeautjes voor onze meiden klaar staan. Ze heeft ons in de tijd van de verkoop erg gematst door een periode de hypotheek door te betalen terwijl we een sleutelovereenkomst hadden. Wij klusten er flink op los en zij betaalde de vaste lasten. Wij moesten al genoeg betalen, vond Puck. Toen eenmaal de overdracht bij de notaris was kreeg ik van haar een chique gouden broche en Mark een koperen deurklopper. Haar eigen deurklopper had ze namelijk meegenomen. Die kwam uit haar ouderlijk huis in Maastricht en daar had ze veel herinneringen aan.

Puck kon niet geweldig met haar drie kinderen opschieten en ze had volgens mij twee goede vrienden. Onze buurman Janus, die elke dag de krant bij haar kwam halen en de oude Maastrichtse advocaat Max Moszkowicz. Onlangs hield een onbekende vrouw mij aan op de fiets en zij vertelde me dat Puck helemaal alleen overleden was. Haar zoon had haar penthouse verkocht waar ze het niet mee eens was en een paar dagen na haar verhuizing naar een bejaardentehuis is ze in de badkamer gestorven. De politie heeft haar na vier dagen gevonden… Ze was geen makkelijke vrouw, ze kwam heel erg voor haar mening uit en stond op haar strepen. Ze liet haar gevoelige kanten niet makkelijk zien. Een keer toen ik een foto meenam van de grote, oude beukenboom voor ons huis - helemaal in herfstkleuren – zag ik tranen in haar ogen… Ze heeft niemand van haar laatste problemen met de kinderen verteld, te trots. Na haar overlijden zijn er geen rouwkaarten verstuurd door de kinderen, niemand was welkom op haar afscheid. Er stonden welgeteld drie namen in het condeolanceregister. Haar stilzwijgende heengaan heeft me aangegrepen. Haar hart is werkelijk gebroken van verdriet… Ze heeft geen plekje op het crematorium gekregen, dus heb ik een roos voor haar bij de urn van haar man neergelegd. En een kaarsje aangestoken ter nagedachtenis aan haar. Er wordt echt heus ergens door iemand aan haar gedacht…

Als je een eigen bedrijfje start (zoals ik) dan komen daar veel dingen bij kijken. Heel leuke dingen zijn natuurlijk de creatieve dingen zoals een zinnenprikkelende naam verzinnen, ontwerp van een huisstijl met een boeiend logo en aansprekende kleuren. In mijn geval hoort daar ook het uitzoeken van portretten, reisfoto’s, huwelijksfoto’s en portretten van kinderen bij. Maar ook een stukje schrijven om mezelf te introduceren aan de bezoekers. Tot zover de leuke dingen. Maar er horen ook zakelijke kanten bij. Ik heb me laatst laten registreren bij de Kamer van Koophandel, de belastingdienst en ik heb een zakelijke rekening geopend. Ook heb ik een opdracht gegeven voor het bouwen van mijn website, een echte investering dus! Ik praat met andere zelfstandigen en krijg tips. En natuurlijk kon dit alles niet deftig starten door het een beetje te vieren met manlief en kinders: een gemeende proost (met kinderbubbels in champagneglazen) op de toekomst van mijn bedrijf Bijzonder Licht!

Zoveel

A house is not a home unless it contains food and fire for the mind as well as the body.
- Benjamin Franklin

Slenteren door een drukke winkelstraat. Sinterklaasmuziek klinkt uit de luidsprekers en in het overdekte winkelcentrum lopen wat Pietjes pepernoten uit te delen. Even stil staan bij een mooie etalage van een groot warenhuis. Spontaan een cadeautje aanschaffen omdat je er zin in hebt en daarna ergens wat drinken met wat lekkers erbij. Helaas is dit een droom. De werkelijkheid is heel anders. Simpelweg te moe en te weinig tijd om de stad in te gaan. Als je al in de stad bent dan sjees je van winkel naar winkel met een lijstje in je zak. Veel wordt vanuit huis achter de computer gekocht, een beetje spontaniteit zit er niet bij… En dat is jammer, want ik kan juist heel erg genieten van zulke winkelmomenten. De laatste weken heb ik geen fut. Ik kan de hele dag slapen en ik heb het gevoel dat alles me teveel is. En juist die leuke activiteiten waar ik van geniet die doe ik niet. Die leuke dingen waar ik energie uit kan halen díe doe ik juist niet. Het is een kwestie van keuzes maken. En de leukste dingen staan onderaan mijn prioriteitenlijstje. En juist dáárom zijn we op een extra koopavond toch spontaan met z’n vijfjes naar de stad gefietst. Ik neem me voor om dit vaker te doen. In de Kerstvakantie in de uitverkoop gaan winkelen, samen met Mark op de extra koopavonden de stad in te gaan, gezellig samen wat te drinken daar en wie weet wel een bioscoopje pakken. Mark gaat niet reizen de laatste dagen van december. We gaan leuke dingen doen met de meiden en ik ben van plan minstens één boek uit te lezen.

Precies een jaar geleden begonnen mijn ogen iets te mankeren. Ik zag minder diepte, ging dubbel zien en mijn linkerooglid ging een beetje zakken. Ik kreeg mijn fietssleutel moeilijker in het slot, maakte misstappen op de traptreden, schonk drinken naast de beker en zette regelmatig mijn elleboog naast het randje van de tafel. Lezen ging steeds moeilijker, de regeltjes gingen dansen. De oogarts verwees mij door naar een neuroloog en de diagnose werd gesteld. Ik was nogal onder de indruk en wilde zeker weten dat de gestelde diagnose wel klopte. De gespecialiseerde professor in Maastricht kon het niet keihard bewijzen, want zijn testjes wezen niets uit en ook de bloedtesten niet. De diagnose is gebaseerd op mijn dubbelzien en hangend ooglid. De eerste medicijnen sloegen niet aan en de volgende stap zou het slikken van prednison zijn. Bijna een jaar lang heb ik als een struisvogel mijn kop in het zand gestoken. Maar de laatste resultaten bij de oogarts waren weer zo slecht dat ik toch maar die stap gezet heb. Ik schrok van de hoeveelheid prednison die ik per dag moet slikken. Bij de apotheek moest het receptje extra gecheckt worden…zo’n grote hoeveelheid prednison voor zo’n lange tijd? Ik zit er enorm mee in mijn maag: is dit echt de oplossing, is dit echt de juiste weg die ik insla? Toch ben ik maar gestart met de medicijnen, omdat mijn professor mij begeleidt hierin en straks weten we meer. Ik krijg er een onrustig gevoel van en val ’s avonds moeilijker in slaap, allemaal bekende bijwerkingen. Ik kan altijd stoppen, maar wil volhouden tot mijn volgende doktersafspraak.

Op school had ik de opdracht gekregen om een dagboek te maken van minimaal zeven dagen. Elke dag minimaal één foto die je het meest raakt op die dag en maximaal drie foto’s per dag. Dat is best een leuke opdracht als je de foto’s in huiselijke kring maakt. Maar als je, zoals ik, je fototoestel overal mee naar toe durft te nemen… Dan krijg je dus situaties zoals de volgende. Mijn yogajuf wilde voor de les wel wat mooie poses doen voor de foto en ik kreeg ook toestemming van de klas om tijdens de les wat foto’s te maken. Maar na de les wordt er dan gevraagd om de foto’s door te sturen. Mijn juf wil wel wat foto’s gebruiken op haar website. Wat een eer is, maar ook extra werk, want ik snijd ze wat bij of zoom ze wat in. Hetzelfde gebeurde bij mijn acupuncturiste, zij wilde ook graag de foto’s toegestuurd krijgen voor haar website. Zelfs op mijn werk bij het Rode Kruis werd ik door collega’s gevraagd om meteen wat mooie foto’s te maken die ze voor LinkedIn kunnen gebruiken! Op de middag dat mijn directeur en ik officieel de cheque uitgereikt kregen met de opbrengst van de Singelloop heb ik voor mijn dagboek ook een fotootje van de cheque gemaakt. (meer dan € 6.000!) Maar die foto gebruik ik dan weer graag voor een mediabericht op onze website! Onlangs vierden een groep van elf gehandicapte jongeren en hun jonge begeleiders Sinterklaasfeest in het gebouw van het Rode Kruis. Mij was gevraagd wat foto’s te maken - specifiek van één meisje Amber in een rolstoel. Haar ouders hebben akkoord gegeven om deze foto’s voor communicatie te gebruiken. Het ontroerde me om bij elf van deze mooie jonge mensen te mogen zijn met veel humor en optimisme. Mijn opdracht is gelukt, ik heb enthousiaste foto’s van Amber. En ook meteen wat foto’s van Sinterklaas die een bezoek brengt aan deze groep jongeren met een beperking. Uiteraard komen deze foto’s op hun website!

Ziekenhuis

Een liefdevolle sfeer in je huis is de basis voor je leven.
- Dalai Lama

De wedstrijd was die zaterdagmiddag bijna afgelopen en haar team had verschrikkelijk verloren. Maar ondanks het grote verlies had Inden best goed gespeeld, maar kort voor het einde verloor ze haar evenwicht op het veld. Haar enkel werd dik. Papa keek naar de wedstrijd en was op het veld om haar mee naar huis te nemen. De nacht die daar op volgde werd ze wakker van de pijn. In het ziekenhuis konden ze die zondag op de foto’s niet goed zien wat er aan de hand was. Ze zwachtelden haar enkel in en zo bleef ze een dag thuis van school. Daarna toch maar dagelijks naar school met de auto en niet veel later had ze krukken geleend om door de school te huppen. Helaas gleed ze die week op onze trap uit door een jas op de trap en heeft ze juist meer pijn gekregen. Terug in het ziekenhuis besloot de arts dat haar groeischijven een flinke dreun hebben gekregen – groeischijven zijn van kraakbeen en niet te zien op een röntgenfoto. Ze gaat in het (knalroze!) gips. Dat voelt veel beter voor haar, nu zal haar enkel wel gaan genezen. De eerste keer in het ziekenhuis was papa bij haar en mama in Spanje. En deze keer was mama mee naar het ziekenhuis. Inden vindt het fijn dat we er allebei voor haar kunnen zijn. De eerste arts zei dat ze er op moest proberen te staan en de tweede arts (ander ziekenhuis) zei dat ze haar been zoveel mogelijk hoog moest houden. Zo vaak dat de blauwe plekken op haar voet en enkel boven het gips uit moeten zakken. Vreemd die verschillende medische adviezen …. Ondertussen miste ik het fietsen naar school en mijn vrijheid daarbij enorm (je kunt je auto nergens kwijt in de stad om even een boodschapje te doen) en daarom heb ik Inden afgelopen week achterop mijn fiets gezet met de krukken onder haar arm – en dat gaat prima!

Dit jaar is het weer genieten van de Sinterklaassfeer op school met vrolijk beschilderde ramen, in de stad met versierde etalages, op TV met dagelijks het Sinterklaas Journaal van Dieuwertje Blok en thuis met rondslingerende chocoladeletters, kilo’s pepernoten van het feest en marsepeinen varkentjes. Maren maakt bijna iedere dag tekeningen, kleurplaten of prikblokwerkjes om in haar laars te stoppen. Ik heb in haar klas geholpen met Pieten en Sinten maken van WCrollen en melkpakken. Met een kind in huis van Maren’s leeftijd is het volop genieten van deze tijd! Op de koelkast hangen de verlanglijstjes, in de WC hangt een aftelkalender met stickers en de openhaard is helemaal versierd met mooie knutsels waarvan we ieder jaar de mooiste bewaren. Het hoogtepunt tot nu toe is het bezoek aan de Sint in Marknesse. (zie ons fotoalbum) Elk jaar vieren we de verjaardag van ons neefje op de dag dat de Sint een bezoek aan Marknesse brengt. Heerlijk zo’n kneuterig ontvangst waar de Heiligman echt alle kinderen een hand kan geven en de Pieten alle kindjes van handenvol pepernoten voorziet. Ik merk aan onze kinderen dat ze drukker zijn dan anders (ja, óók de oudsten…wellicht door al die suikers!) en dan is het heerlijk om aan die drukte te ontsnappen met een yogales. En helemaal ultiem is het als de kapper na de yogales tijd blijkt te hebben om mijn haar te doen. Er was die ochtend niemand in de kapperszaak behalve ik. Wat een oase van rust en verwennerij!

In de brievenbus lag een briefje dat de postbode geprobeerd had een pakket te bezorgen, maar dat er niemand thuis was. Eigenlijk waren er op dat moment wel degelijk mensen in huis: Mark zat in zijn werkkamer in een conference call en Anthe en haar vriendin waren aan het kokkerellen met de muziek heel luid aan. De meiden hadden de deurklopper niet gehoord en Mark was niet in de mogelijkheid om de deur open te doen. We hadden al een vermoeden waar het pakket vandaan kwam, maar pas een paar dagen later lag het pakket daadwerkelijk in huis. Mark was die week naar Rusland vertrokken, dus we konden helaas niet samen de verrassing uit Perú openen. Ik heb in mijn uppie gecheckt of inderdaad ons Peruaans bedsprei erin zat toen de meiden in bed lagen. Er zat een aardig briefje van Simone tussen en een ontzettend schattig bruidspoppetje dat de vrouwen uit het dorp in de hoge Andes gemaakt hebben. Simone en Jolanda trouwen in december en hun gasten krijgen allemaal zo’n handgemaakt bruidspoppetje als herinnering mee naar huis. Voordat ik de doos opende kreeg ik een vleugje in mijn neus dat mij direct terug bracht naar de Andes. Het was heel kortstondig en vluchtig, want aan het kleed ruik ik helemaal niets! Ik heb stiekem het kleed op ons bed gelegd om de maat te checken – paste het eigenlijk wel op ons bed? Het bedsprei was zeker groot genoeg en zal ons komende jaren warm houden met de pure alpacawol waar het van geweven is. Na alles weer netjes opgevouwen terug in de doos gelegd te hebben pakten we na Mark’s thuiskomst (nogmaals) met z’n allen het pakket uit….

Verlies

Wie aan niets is gehecht, heeft geen verlies te vrezen.
- Lao-Tse

Vroeg in de ochtend, vlak nadat de scholen gestart waren, stond ik in de Albert Heijn geld te pinnen. Ik wilde wat contant geld in mijn portemonnee hebben, niet alleen pinpasjes. Ik had kort daarop namelijk een schoolborrel in een cafeetje en wilde wat briefgeld bij me hebben. Ik herinner me nog dat de automaat aangaf alleen een briefje van vijftig euro te hebben. Jammer, maar die breek ik wel bij de kassa als ik mijn boodschapjes afreken. Zoals altijd werden die paar boodschapjes waarvoor ik kwam er toch wat meer en dus rekende ik af met mijn pinpas. De volgende ochtend op de markt had ik mijn contant geld nodig en tot mijn grote schrik was het briefje van vijftig euro weg! Ik heb een klein Peruaans portemonneetje waarin alles heel krap opgevouwen tegen elkaar aan zit…. En dat briefje van vijftig euro is er bij het betalen in de Albert Heijn natuurlijk uitgevallen! Bij twee marktkoopmannen heb ik die ochtend mijn beklag gedaan en ik kreeg van hen nóg sterkere verhalen te horen. Eén vond er bijvoorbeeld ooit eens veertien briefjes van honderd gulden in een telefooncel. Na mijn kaas en fruit afgerekend te hebben (tegenwoordig kun je gelukkig op de markt ook pinnen) ben ik naar die bewuste Albert Heijn gefietst. Helaas hadden ze niets gevonden en geen van de klanten had vijftig euro afgegeven… Thuis deed ik mijn relaas, ik baalde er stevig van. Ik mocht er niet meer over klagen thuis. Maar van dat bedrag had ik toevallig wel een leuk kledingstukje kunnen kopen of met Mark lekker een hapje kunnen gaan eten! Maar wat zie ik een kleine week later op ons rekeningoverzicht?? Die kwijt gewaande vijftig euro is terug gestort op de rekening! Een paar minuten nadat ik gepind heb in die supermarkt is het weer terug gestort. Mijn enige verklaring is dat ik dat briefje heel dom heb laten liggen in de automaat en dat dit kennelijk geregistreerd wordt?

In juni 2012 vindt de Kika-run weer plaats in verschillende steden - een hardloopwedstrijd om geld op te halen voor Kinderen Kankervrij. Anthe en ik hebben ons voorgenomen die wedstrijd een afstand van tien kilometer te lopen. Dus pakten we op een zondag niet ons reguliere parcours van bijna vijf kilometer door het bos, maar startten we voor de deur om zo het bos in te lopen. De totale ronde was iets meer dan acht kilometer en dat was voor ons beiden de eerste keer van ons leven. Maar het ging heel goed. Ik was helemaal niet buiten adem toen we thuis kwamen, alhoewel mijn heupen wel een beetje beurs waren. Voorlopig blijven we dus deze afstand lopen. De eerste keer fietste Mark mee, want hij mag van de fysiotherapeut voorlopig niet hardlopen - vanwege de behandeling van zijn hielspoor. Maar Maren daarentegen…liep bijna vijf kilometer mee in het bos! Ze is heel enthousiast en niet te stoppen! Anthe is sinds een paar weken begonnen met atletiek en Maren wil na haar zevende verjaardag ook starten. Sportieve meiden!

Diep in een koude grot waar de kaarsjes bovenop wijnvaten stonden te branden, stonden twee bruidsparen klaar om getrouwd te worden. (zie ons fotoalbum) Al hun vrienden en familie dicht om hen heen in een cirkel. Ik vond het een heel speciale plek om te trouwen. Toen we eerder die dag in de wijnstreek Rioja aankwamen in Noord-Spanje ging de zon net onder en leken de wijnranken allemaal in brand te staan – prachtig oranje en rode kleuren! De bodega waar alle bruiloftsgasten logeerden was een unieke plaats, elke kamer keek uit op de glooiende rode wijnvelden. Het diner dat na de huwelijksplechtigheid plaatsvond – ook in een grot – was geweldig lekker. Ik heb nog nooit in mijn leven zulke zachte, smeuïge carpaccio gegeten…het smolt op je tong. En het chocoladetoetje was niet te versmaden! Na middernacht begon het dansfeest dat half buiten en half binnen plaatsvond. De Spanjaarden dansten op hun Spaanse salsaliedjes en wij Nederlanders op Engelstalige liedjes. Ik danste op allebei, want ik kan sinds mijn salsaworkshop een klein beetje salsa dansen…haha! Later die nacht vroeg ik het lied Danza Kuduro aan en voor het eerst die nacht stonden ALLE gasten op de dansvloer te dansen! Vroeg in de ochtend (je zag het al een beetje licht worden..) dansten we buiten onder de volle maan naast de palmbomen op het terras. Het was een grandioos bruiloftsfeest! Uiteraard heb ik die dagen ook geshopt in Bilbao en als “reisleidster” heb ik velen uit onze groep geholpen om een blok turrón (typisch Spaanse nougat dat alleen rond Kerstmis gegeten wordt) te kopen in een klein schattig winkeltje. Na de bruiloft heb ik met mijn vriendin het Guggenheim museum bezocht en we hebben deze dagen een paar keer tapas gegeten. Het was heerlijk daar in het Baskenland. Bilbao is een heel prettige stad om te vertoeven zonder drukte zoals in Madrid en het was iedere dag rond de 25 graden. Het bruidspaar stelde voor om het volgend jaar nog eens dunnetjes over te doen...ik ben voor!

Helaas heb ik thuis wel wat moeten missen. Inden had haar enkel verzwikt tijdens de voetbalwedstrijd en is met papa naar het ziekenhuis geweest voor foto’s. Haar enkel is nu ingetaped en ze kan moeilijk lopen. Maren genoot van de intocht van Sinterklaas. En de meiden mochten natuurlijk de eerste keer dit jaar hun laars weer zetten. Ze hadden ook alle drie een feest dit weekend, dus Mark kon zijn lol op als taxichauffeur. Alles was goed verlopen en toen ik zondag laat in de middag thuis gebracht werd stond de boerenkoolstamppot met worst en spekjes al klaar.

Op de website Por Eso! (zie leuke links! op deze site) staat een cadeautje afgebeeld dat aangeklikt kan worden. In dit Peruaanse filmpje zie je dat ze al ver gevorderd zijn met…ons bedsprei!

Vakantie

A vacation is having nothing to do and all day to do it in.
~Robert Orben


In het Herfstbos hebben we een afspraak met vrienden die we nog kennen uit Madrid. De zon schijnt op het veld, overal rennen en klimmen kinderen, ouders zitten aan lange picknicktafels. Ook wij hebben iets lekkers meegenomen naar het bos, twee versgebakken (nog warme) kruidkoeken. Mijn vriendin heeft een thermoskan warme chocomel mee en mijn andere vriendin heeft voor chocola en snoepjes gezorgd. Na een lange tijd op het veld maken we toch maar een wandeling, want tenslotte waren we daarom naar het speelbos gekomen. Daarna gaan we uitgebreid borrelen op een terras niet ver van het bos gelegen. Wat een heerlijke lange middag buiten in het herfstzonnetje. De kinderen hebben het goed naar hun zin in de speeltuin en wij ouders praten helemaal bij over ieders reilen en zeilen. Een andere vakantiedag rijd ik met de meiden naar Zeeland. Mijn vriendin en Inden’s vriendinnetje uit Boedapest zijn daar. Meiden gaan zwemmen in een tropisch zwembad en Myrza en ik maken samen een strandwandeling. We eindigen op een zonnig terras uit de wind – lekker genieten met warme chocomel met échte slagroom en een bonbon!

Nu de avonden langer en kouder worden en dus de openhaard weer vaker aangestoken wordt hebben we het brandhout weer aangevuld in het hok buiten. En meteen de tuin aangeharkt en de heg gesnoeid. Ook dit jaar hebben we weer kilo’s beukennootjes opgeveegd! Deze schoolvakantie had ik de meiden voorgesteld om minder tijd achter de computer door te brengen. Hoe brengen ze dan hun vrije dagen door? Wat deed ik zelf als meisje in de vakantie? Met dat idee in mijn achterhoofd reed ik naar de winkel en eenmaal bij de kassa stond de loopband vol met knutselspullen. Borduursetjes, gekleurd karton, olieverf, prikblok, heel veel kraaltjes, waterverf en schuimdieren die vol pailletjes geprikt moeten worden. Ik had al eerder koekjesdeeg en versierseltjes in huis gehaald. Met hun vriendinnetjes en met elkaar werd er dus flink geknutseld deze week. Natuurlijk hebben we ook een namiddag en avond gezwommen met ons gezin, dat hoort bij een schoolvakantie vinden wij. Maren zag haar twee Madrileense vriendinnen in een grote buitenspeeltuin in de bossen van Bergen-op-Zoom. Samen gegeten en vooral veel samen gespeeld terwijl de ouders een kop thee drinken op het terras. Voorafgaand aan dit bezoek werden er flink brieven heen en weer geschreven door de vriendinnen. Zo aandoenlijk hoe Maren haar best deed op haar handgeschreven brieven met tekening. Allicht worden deze brieven goed bewaard voor later…!

Volgende week ga ik een paar dagen naar Spanje! Niet naar Madrid wat heel logisch zou zijn, maar ik vlieg naar Bilbao - samen met een groep van 31 Nederlanders in dezelfde vlucht van Vueling. Ik ben namelijk uitgenodigd voor een Spaanse bruiloft door een Bredase vriendin. Ze trouwt daar tegelijkertijd met haar broer die daar woont. Ze trouwen op de mooie datum 11-11-11. De eerste dag slapen we in een B&B in het oude centrum van Bilbao en doen een tapas-tour. De volgende ochtend stappen we allemaal in een grote bus en rijden in een kleine twee uur naar de Rioja-wijnstreek. De plechtigheid, het diner en het feest vinden daar in een mooie bodega plaats waar alle gasten slapen. De volgende dag rijden we in de bus weer terug. Op die vrije dag wil ik graag shoppen bij ZARA in de stad en natuurlijk een bezoek brengen aan het befaamde aan zee gelegen Guggenheim museum. Na nog een nachtje in de stad vliegen we zondagmiddag gezamenlijk weer terug naar Amsterdam. Wat een feest zal dat worden! Ik heb al gehoord dat het Spaanse diner wel tot 1 am kan duren en dán pas begint het swingende dansfeest dat tot in de vroege uurtjes duurt… De plechtigheid vindt begin van de avond plaats in de wijnkelder van de bodega. Spaanse bruiloften spetteren van de feestelijkheden en uitbundigheid. Ik kijk er naar uit, maar eerst aankomend weekend de bijbehorende vrijgezellenparty!

Om professioneel over te komen als fotograaf is het belangrijk om mooie visitekaartjes te kunnen overhandigen. Nu ik in opleiding ben tot vakfotograaf ben ik begonnen met het ontwerpen van mijn huisstijl. Ik heb een webdesigner gevonden die mij gaat helpen met het ontwerp van mijn visitekaartjes en nieuwe website met een mooie domeinnaam. Deze nieuwe huisstijl moet herkenbaar worden. Ik heb dus een mooi logo nodig. Een vriendin wees mij erop dat ik dat logo zelf kan ontwerpen. Dus niet digitaal op de computer (zoals ik dacht)…nee, gewoon met een kwast op een stuk papier! Ik heb onlangs inspiratie opgedaan in mooie tijdschriften en heb mijn creativiteit de vrije loop gelaten. Het is niet makkelijk een definitieve keuze te maken. Het logo moet ook passen met de foto op de achterkant van het kaartje en bij wat ik uit wil dragen… Genoeg om over na te denken dus - naast mijn schoolopdrachten zoals een reportage over haardrachten en een nachtlevenserie.

Weven

Going to Peru is, well, if you ever have an opportunity in your life to go there, you should do it because it is absolutely mind boggling.
-Dean Stockwell

In Peru hebben we zoveel heldere kleuren gezien dat we het niet allemaal meer kunnen herinneren. Gelukkig hebben we ons dikke fotoalbum in huis en daar staan alle kleuren in! En nu we in het grijze Holland naar de reisfoto’s kijken vallen de levendige kleuren nog meer op. Toen we afgelopen zomer in Peru het vrijwilligersproject van Jolanda en Simone hadden bezocht in de hoge bergen rondom de Heilige Vallei zagen we vrouwen weven. We hebben een werkelijk prachtige foto’s van een mevrouw die in de bergen, in de gure wind, zit te weven op de koude grond terwijl ze op haar kudde alpaca’s en schaapjes past. Ze draagt kleding in krachtige kleuren en draagt zo’n typisch Peruaanse lampenkap op haar hoofd. En nu… zijn zulke vrouwen – maar in een ander dorp dan die wij bezochten - voor ons een groot bedsprei aan het weven van alpacawol. We hebben zelf de kleuren en de maten doorgegeven. De dames hebben eerst de alpacawol gekocht en gekleurd (met natuurlijke kleurstoffen) en zijn daarna gestart. Meerdere vrouwen tegelijk werken aan ons sprei en deze bezigheid duurt een paar maanden. Zo ondersteunen wij meerdere gezinnen daar in de hoge bergen waar de meeste mannen drager zijn op het Incapad. Heel speciaal is dat Simone steeds een fotootje voor ons maakt van de vrouwen – wevend aan ons sprei!

Je milt (zo groot als een vuist) wordt steeds kleiner als je ouder wordt. De milt speelt een rol in je afweersysteem door onder andere de vorming van antilichamen. En als je problemen met je milt hebt heb je meestal een verzwakt afweersysteem en een laag bloedsuikergehalte (en verhoogde kans op diabetes). Ik leg meteen een link naar mijn auto-immuunziekte. Doordat ik altijd zo moe ben en daardoor vaak naar snelle energie grijp – dat is meestal chocolade en koek - en daar juist weer een dip van krijg wil ik deze cyclus doorbreken. Dat ga ik doen met hulp van een heel lieve acupuncturiste op advies van mijn yogajuf. Ilona heeft naast acupunctuur ook voedingsleer gestudeerd en Chinese kruidengeneeswijze. Uit een gesprek met haar en het beeld van mijn tong blijkt mijn milt in zijn functie gestoord te zijn, vandaar de behoefte aan suikers de hele dag. Ook het snel moe zijn van mijn armen en benen en zelfs het slapende gevoel daarin wordt daarmee verklaard. Normaal is je energie in evenwicht; als je gezond bent zijn Yin en Yang in balans. Nu kreeg ik dus een naaldje in mijn voet geprikt om mij te helpen om opnieuw de balans te vinden. Ik heb veel vertrouwen in acupunctuur, omdat ik tijdens mijn laatste zwangerschap ook twee keer in de week acupunctuur had. Ik had deze zwangerschap niet gespuugd terwijl ik de twee zwangerschappen ervoor regelmatig in het ziekenhuis lag vanwege het oneindig vaak spugen. Deze extreme zwangerschapsmisselijkheid is trouwens ook een beeld dat hoort bij de milt die uit balans is! Alles valt op z’n plek lijkt het. Mijn actieve bijdrage is dat ik moet stoppen met chocola als tussendoortje. Het alternatief dat Ilona aanbiedt voor een stukje chocola is een rijstewafel met halvajam…aarrgh!

Mijn yogajuf wilde me wel steunen in mijn gevecht tegen de suikers en deed tijdens de les een meditatie van een half uur. Je komt dan in een toestand tussen bewust en bijna slaap, dus bijna in je onderbewustzijn waarin je bijvoorbeeld droomt. Sigmund Freud stelt dat dromen 'een kijkje in het onderbewuste' is. In die toestand stuur je drie keer een voornemen/boodschap het universum in. Onbewust wordt dit opgeslagen in je geheugen. Veel mensen geloven daar helemaal niet in, maar ik voel me deze dagen toch gesterkt in mijn worsteling tegen de snelle suikers. Nu neem ik ook elke dag een beetje stevia in mijn eerste kopje thee van de dag. Stevia is een zoetstof uit een kruidenplantje dat in Zuid-Amerika groeit. In Nederland is het nog steeds als zoetmiddel verboden. Wel kun je het kopen om te gebruiken voor een gezonde huid, maar wie checkt of je het per ongeluk in je thee hebt laten vallen? Ik heb het zelf uit Peru meegenomen. En doordat stevia dertig keer sterker is dan suiker lijkt het of je de rest van de dag minder behoefte hebt aan zoet. Een leuke bijwerking van minder suikers (chocola en koek) tot je nemen is dat je afvalt. De weegschaal is het bewijs.

Haar werk is prachtig, ze houdt exposities, ze staat zo nu en dan in de landelijke krant, verzint ludieke fotoreportages met roodharigen of bruidjes in zee en zet veel bekende Nederlanders op de foto. Ook ik ben zo’n zeven jaar geleden door haar geportretteerd, met dikke buik. En Maren is, toen ze vier dagen oud was, door haar gefotografeerd bij ons thuis. Ze heet Melanie en ze werkt nu 15 jaar als fotograaf. Ik bezocht haar op de expositie ter gelegenheid van haar jubileum. Ik mocht haar die middag interviewen voor mijn opdracht voor de fotovakschool. We hadden een leuk gesprek samen, en met haar man, en nadien maakten we een foto van ons samen voor haar geëxposeerde werk. Een mooi plaatje om te gebruiken voor mijn presentatie. Ik had mijn camera mee en er liepen voldoende fotografen rond die een fotootje wilden maken. Wat er toen gebeurde? Een spiegeltje in mijn spiegelreflexcamera viel niet terug! Dat had ik nog nooit meegemaakt. Wat een slechte timing! Sta je daar met een bekende fotograaf te poseren notabene op haar foto-expositie en dan stopt je camera ermee! Mijn eerste hulp hielp niet meteen, maar toen Melanie het apparaat in haar handen nam en de lens eraf schroefde was hij weer opgekalefaterd. Pfff, ik kon wel door de grond zakken!

Wat een held die man van mij! (Morgen is hij 16 jaar mijn man.) Hij is tóch de marathon van Amsterdam gaan lopen ondanks zijn blessure. En hij heeft hem uitgelopen, op zijn karakter. Het hele gezin ging mee om hem aan te moedigen en hem op te vangen bij de finish. We hebben hem een paar keer zien lopen onderweg (zie ons fotoalbum) en bij de laatste lange 500 meters hebben we hem flink aangemoedigd. Meiden vonden het maar niks dat ik zo hard liep te gillen naar hem, maar Mark genoot ervan en merkte ons op en daar ging het om.

Ergenisjes

Onze eigen gebreken ergeren ons het meest bij anderen.
- Otto Kimmig

De buitenschilder…. is een graag geziene gast in vele drukke huishoudens, denk ik. Een paar seizoenen lang houd je nog vol dat je het zelf gaat doen en dat zelf doen heel veel geld bespaart, maar het weer zit nooit mee en het komt eigenlijk nooit goed uit. Met mooi weer wil je leuke dingen ondernemen met het gezin en met slecht weer kun je niet schilderen buiten. Bovendien heb je een stellage nodig, lange trappen en uiteraard potten met verf van de juiste kleur. Wij maken nooit tijd om die deze laatste dingen te regelen dus hoe kunnen we dan ooit beginnen met de buitenboel schilderen? Bovendien, na mijn schilderervaringen vorige zomer op de ladder waarbij ik naar beneden stortte, had ik me voorgenomen nooit meer te schilderen op een lange trap. Nu gingen de buren voor de zomer een huisschilder bestellen dus liftten wij mee op hun contacten. Er kwamen verschillende schilders langs om het houtwerk te bekijken en we namen een beslissing. De man moest zijn klus na de zomer iedere keer uitstellen vanwege de vele regen, maar uiteindelijk zijn er twee schilders gestart. Wat een inbreuk op je privacy! Ze duiken overal achter het raam op waar ik net zit te bellen, werken, Skypen, strijken, lezen of zelfs plassen. Alle deuren en ramen moeten openstaan en ze lopen maar door het huis te banjeren, zelfs in onze slaapkamer! Ook ruik je binnen de sigarettenrook door de open ramen… De peuken liggen verdwaald in de tuin samen met weggewaaide boterhamzakjes en plastic bekertjes. Visioenen van de verbouwing doemen weer op. Ik houd me vast aan het idee dat het allemaal prachtig wordt en dat we dan járen geen schilder meer nodig hebben. Ik heb me voorgenomen niet steeds koffie voor ze te zetten, geen slappe praatjes met ze te houden en ze eerlijk te zeggen als het werk beter kan…. Dit allemaal na mijn ervaringen van vorig jaar met al die werklui over de vloer. En mijn laatste voornemen ging dus fout. Een enkele keer lukte het me om een verbeterpunt aan te wijzen, maar het de meest opvallende kreeg ik niet over mijn lippen: zakken in de gelakte voordeur… Hopende dat ze het zelf zouden opmerken stapte ik op mijn fiets, maar toen ik thuiskwam zaten de zakken er nog steeds en de schilders waren weg. Ik besloot Mark in te schakelen. Hij liet de heren vanuit Italië telefonisch weten dat de voordeur er niet uit zag. Een week later belden ze dat ze langs zouden komen om de deur te herstellen. Ik piepte nog door de telefoon dat het misschien te vroeg zou zijn; de dikke zakken zijn misschien nog niet uitgehard? Maar toen ik die bewuste dag thuis kwam zag ik het meteen…het is nog erger geworden! Geschuurde stof en rimpels zitten in de nieuwe verf en de zakken zitten er nog onder…. Wat nu? Mark werkte die dag thuis, maar het was hem niet opgevallen…. Nog één keer zullen ze terugkomen. We nemen ons voor: de volgende keer schilderen we ons huis zelf!

De Herfstdagen zijn prachtig begonnen. We zijn een paar middagen naar een zwemmeertje geweest om vitamientjes uit de zon op te doen die we zo gemist hebben. En de laatste dag van het warme weekend was de Singelloop … Er werd gewaarschuwd vooraf veel water te drinken, luchtige kleding te dragen en er waren extra waterpunten tijdens de route geplaatst. Ook extra EHBO-punten werden ingezet, maar dat hebben wij allemaal niet nodig gehad. Anthe en ik deden mee aan de eerste wedstrijd: de 5 kilometer. We hebben allebei goed gelopen, ik heb 1,5 minuut langzamer gelopen dan Anthe. En we hebben afgesproken volgend jaar écht samen de 10 kilometer te lopen. In de middag liep Mark de halve marathon toen het heel warm was, maar hij heeft goed gelopen en zijn blessure viel tijdens de wedstrijd mee. Toen we vlak daarna met z’n vijfjes (en een groep van school) starten voor de familieloop van 4,6 kilometer kon Mark niet meer lopen. Vlak na het startschot stapte hij eruit…zijn voet en enkel deden teveel zeer. Maar we zijn allemaal zeer tevreden over onze prestaties! (zie ons fotoalbum) Er waren deze dag meer dan 11.000 lopers en elke loper heeft een kwartje bijgedragen aan het Nederlands Rode Kruis in Breda, want wij waren het gekozen Goede Doel van dit jaar! Daarnaast waren er drie snackwagens waarvan de opbrengst ook naar het Rode Kruis ging. Ik ben heel benieuwd wat het resultaat is geworden!

En dan toch nog even over duurzaamheid en het staartje van ons afvalverhaal. Nu we een week netjes het afval gescheiden hadden volgens de stickers op de vuilnisbak - waar we door de schilder op gewezen waren – kwam Mark deze week met de vuilnisbak terug gelopen met een grote gele kaart in zijn hand. Een waarschuwing: of we volgende keer geen restafval bij het groente-, fruit- en tuinafval willen doen. Nou ja! Ik heb meteen de gemeente gebeld voor opheldering en de medewerkster stuurt me binnenkort twee nieuwe stickers toe die op de rand van de gescheiden bakken geplakt moeten worden. De vorige bewoonster van ons huis, nota bene een heel intelligente vrouw!, heeft de stickers er verkeerd opgeplakt! Dus de gemeente scheidt wél alles in de vuilniswagens en ze delen dus ook gele kaarten uit als er een keer iets fout gaat. Geruststellende gedachte! Nu was het onderwerp afvalcontainer toch al actueel bij ons thuis sinds we aan twee kanten nieuwe buren hebben. We moesten de laatste weken regelmatig na het ophalen van het vuil onze eigen bak terug zoeken in de straat. Dat heeft de mevrouw bij de gemeente ook meteen opgelost door een nieuwe leesbare sticker mee te sturen met ons huisnummer op. Eind goed al goed.

Mark staat voor een enorm dilemma… Zijn wens is om nog éénmaal een marathon te lopen in zijn leven. Zo’n 13 jaar geleden was hij er helemaal klaar voor. Hij was goed getraind, was net papa geworden en zat lekker in zijn vel. Hij zou de marathon van New York gaan lopen, maar een voetbalwedstrijd gooide roet in het eten. Hij moest de marathon laten schieten. Sinds hij uit Peru terug is heeft hij een goede conditie en in Peru was hij vijf kilo afgevallen, dus een mooi moment om de training op te pakken. Hij had zich al lang geleden optimistisch ingeschreven voor de marathon van Amsterdam. Deze vindt plaatst in oktober. Nu hij een paar keer per week flinke afstanden loopt van tientallen kilometers heeft zijn voet het af laten weten…hielspoor. Een blessure die alleen over gaat met langdurige rust. Hij staat voor een groot dilemma: doorzetten en in oktober zijn laatste kunstje vertonen of verstandig stoppen met de training en wellicht zijn droom over een jaar (of twee) weer oppakken? Wat is wijsheid? En iedereen heeft er een mening over, maar hij moet het zélf beslissen. Ik trainde laatst weer op een ochtend heel vroeg in het bos voor de Singelloop en het herfstbos maakte wéér zo’n indruk op me – volgende keer neem ik mijn camera mee! Prachtige lichtbundels vielen in het bos, vogelgeluiden, een eekhoorn stak over met een noot in z’n bekje en ontzaglijk veel prachtige spinnenwebben vol dauw waar het zonlicht langs de tere webdraden scheen en dan die verlatenheid in het bos…

Conditie

A healthy attitude is contagious but don't wait to catch it from others. Be a carrier.
- Tom Stoppard

De vroege zonnestralen vallen prachtig tussen de bomen door. Voor het eerst hoor ik verschillende soorten vogels fluiten in het bos. Dat ik ze nu opmerk heb ik vast geleerd van YoYo onze gids in het Amazoneregenwoud. Hij hoorde elk geluid in de jungle en attendeerde ons erop. Hij wist ook het verschil tussen alle geluiden; welk fluitje hoort bij welke vogel. Ik registreer vogelgeluiden tijdens het hardlopen, maar ik heb uiteraard geen idee welke vogel er fluit. Binnenkort is de befaamde Singelloop en ik ga een afstand van vijf kilometer lopen. En eind van die zondagmiddag ga ik met ons gezin én met mijn zus met haar kinderen nogmaals de familieloop doen. Een prima conditie is gevraagd dus. De laatste keer dat ik hardliep was vóór onze reis naar Peru om mijn conditie op peil te houden voor het klimmen van het oude Incapad. Die laatste keer is twee maanden geleden, dus ik was benieuwd naar mijn gestel. In de bergen leek mijn conditie nergens op, maar dat had te maken met hoogteziekte. Het lopen ging nu heel goed, dus blijf ik tot de race twee keer per week hardlopen. Mark vond het maar niets dat ik op een vroege woensdagochtend helemaal in mijn uppie in dat grote dreigende bos liep. Maar hij zat die ochtend in het buitenland… Op het plein heb ik voor mijn gerustheid toch twee mensen ingelicht dat ik alleen ging hardlopen in het bos, stel….dat ik eind van de ochtend niet op het schoolplein zou opduiken…

Iedereen is zich bewust van de aarde waar we op leven en dat we daar heel zuinig mee om moeten gaan. Wij werden ons daar nog eens uitzonderlijk bewust van toen we door het Amazoneregenwoud reisden. Een vijfde van het regenwoud is al verdwenen. Afval scheiden is milieubewust zoals ook tegenwoordig plastic apart verzameld wordt. Er wordt in veel landen al flink op het gebruik van plastic tasjes gelet en mensen nemen steeds vaker een grote shopper of boodschappenkrat mee van huis. Zelfs in Spanje, waar al je boodschappen standaard in honderd witte plastic tasjes wordt gedaan, heeft die verandering zijn intrede gedaan. Wij scheiden thuis ook het plastic uit het vuil en dus fiets ik iedere week wel een keer met een enorm grote vuilniszak in mijn fietsmand naar school, om dat ding onderweg in zo’n lelijke oranje container te dumpen. Papier, glas, batterijen worden gescheiden en natuurlijk fruit-, groente- en tuinafval. Maar nu komt het verschrikkelijke nieuws… Al die jaren dat wij in dit huis wonen – dat betekent ruim drie jaar voordat we naar Spanje verhuisden en nu twee jaar erna – scheiden wij heel trouw ons vuil in een grote bruine container die we van de gemeente voor onze deur hebben staan. En héél kort geleden werd ik door de huisschilder erop gewezen dat wij ons vuil in die bruine container omgekeerd erin gooien! Het achterste gedeelte blijkt dus voor groenafval te zijn - en wij gebruikten dat deel dus voor huisvuil! Nooit hebben de vuilnismannen mij erop gewezen. Nooit een rode sticker, een boete of een tik op onze vingers. Ik blijf maar denken over hoe dat dan werkt, dat milieubewust inzamelen van afval. Ons huisvuil dat iedere week in de vuilniswagen aan de verkeerde kant terecht komt, in het groenafval, maakt dat dan helemaal geen verschil? Wordt alles sowieso in de vuilniswagen bij elkaar gegooid?? Heeft scheiding van ons afval dan eigenlijk wel zin?

Maren had zich er al weken (nee, maanden!) op verheugd, omdat ze een mooie witte jurk had gekregen die op een haakje in haar slaapkamer hing. En die mocht ze pas dragen op die ene belangrijke dag. Samen met haar witte sokjes met kant erbij én een nieuw wit vestje. Haar zussen hadden ook een nieuwe outfit gekregen - zelfs een krultang hebben we erbij aangeschaft. Er werd echt naar die dag uitgekeken. En uiteindelijk was de grote dag aangebroken. De zon had beloofd te schijnen. Mark stak zich voor de gelegenheid in een nieuw pak met bijpassende schoenen en zelfs een bijpassende riem…. En ikzelf had een zwart zwierig jurkje gekocht en heel speciaal…hakjes erbij. Die ochtend vertrok ik al vroeg en gehaast naar de kapper voor een mooi kapsel en Maren’s grote zussen gingen thuis met de hete krultang aan de slag. Terwijl papa aan tafel gebogen zat over zijn speech voor het bruidspaar begon Maren zich af te vragen hoe haar haar eigenlijk in de krul kwam. Had mama niet eens laten vallen dat ze óók naar de kapper mocht? Dus sprong papa in de auto en zette Maren bij de kapper af. Natuurlijk had mijn aardige kapster tijd voor dit mooie bruidsmeisje! En zo kwamen moeder en dochter samen thuis met mooie krullers en een prachtige bloem in ons haar. Maren genoot van alle complimenten en aandacht die dag. De klapper van haar dag was toch echt wel de grote bruidstaart. (zie ons fotoalbum) Buiten in de kasteeltuin stond een prachtige taart opgesteld met wel vier verdiepingen! Verlekkerd stond ze erbij toen eindelijk het bruidspaar (na een lange speech van papa) het eerste stukje aansneed. Na het voeren van het traditionele eerste stukje taart aan bruid en bruidegom kreeg Maren een stukje taart - mét een roos van roze marsepein… Geluksvogel, ze straalde!

Eén dag fotovakschool heb ik er op zitten en wat heb ik al veel geleerd. Voornamelijk heel veel techniek en dat is ook mijn grootste reden dat ik weer naar school ben gegaan. Helemaal enthousiast gemaakt door de juf kan ik er nu al naar uit kijken wat ik allemaal kan als ik eind 2012 mijn diploma ontvang. Een toekomstig volleerd fotograaf en wat weet ik nu eigenlijk nog luttel weinig…

Roeping

Iedereen moet zijn roeping volgen en niemand een andere dan de zijne.
- Bakongo

Hoe kom je er nu achter wat je roeping is? Wat is mijn roeping, of mijn levenslot? Dat zijn vragen waar je heel lang over na kunt denken. Maar simpeler is het als het zich gewoon aandient. Fotograferen is al decennia lang mijn hobby. Soms pak ik het weer eens wat serieuzer op door scholing te volgen. Toen ik in Massachusetts woonde heb ik een jaar avondschool gevolgd op een technische high school. Toentertijd nog met fotorolletjes en onze foto-opdrachten presenteerden we met dia’s voor de klas. Toen onze oudste geboren werd heb ik een cursus foto-ontwikkelen gedaan. Dat was nog analoog met fotorolletjes en ontwikkelvloeistof in een donkere kamer! Net terug uit Madrid heb ik getracht mijn digitale reisfoto’s te verkopen aan Shutterstock, maar dat liep stuk op toestemming van mijn modellen op de foto’s. Dat zijn vaak nietsvermoedende voorbijgangers in het buitenland en ik kon dus geen contractjes overhandigen aan Shutterstock. Ik had het fotowerk maar weer naast me neergelegd en ben me gaan richten op het werken als vrijwilliger. Maar toen voor de zomer wat betaalde foto-opdrachtjes binnen kwamen en vlak na de zomer nogmaals begon het toch weer te kriebelen. Na een intake-gesprek op de school voor fotografie werd besloten dat ik één cursus oversla en dus begin ik deze maand met een jaaropleiding. Ik heb onlangs via marktplaats.nl een grote flits gekocht voor het studiowerk en ik heb vooraf drie opdrachten gekregen van school die de leerstof aanvult. Ik krijg allerlei nieuwe vakken op school die fotografie raken zoals kunstgeschiedenis of spiritualiteit. En een nieuwe betaalde opdracht staat er alweer aan te komen!

In Lima vierden we haar verjaardag met een uitgebreide lunch in de Grote Oceaan, of Stille Oceaan. Inden is elf jaar geworden afgelopen zomer in Peru en dat wilde ze nog met haar vriendinnen van school vieren. Meteen een leuke reünie, want een aantal van haar vriendinnen is naar de middelbare school vertrokken dit schooljaar. Elf meiden kwamen die middag met hun zwemspulletjes aanwaaien en na een stuk taart vertrokken we opgestapeld in twee auto’s naar een zwemmeertje in de buurt. De weersvoorspellingen werden goed in de gaten gehouden de dagen ervoor, want het zou er om spannen of het droog zou blijven… Dat was waarschijnlijk ook de reden dat het zo stil was rond het meer en daar genoten we heel erg van. (zie ons fotoalbum) De meiden hebben gezwommen, spelletjes gedaan, kadootjes uitgepakt, bij gekletst en in de junglespeeltuin gespeeld. Het bleef gelukkig droog die middag. We hebben zelfs nog in de achtertuin gebarbecued met z’n allen! De laatste tien minuutjes voordat alle ouders zouden komen begon het te regenen. De dagen erna kondigde de herfst zich aan met herfststormen en enorme plensbuien… De buitenschilder heeft al drie keer zijn afspraak verzet – ondertussen heeft hij gelukkig wel de stellages in de tuin gelegd. Nu maar hopen dat hij begint voordat de herfst écht gaat beginnen!

Swingende heupen, wie heeft ze? Ik niet! Maar ik zou het wel heel leuk vinden om met groot gemak de salsa te kunnen dansen of de merengue. Aangezien de bruiloft van mijn zwager met zijn Peruaanse vriendin volgende week eindigt met een spetterend dansfeest - met een Zuid-Amerikaanse band! – zal ik toch een beetje mijn heupen moeten smeren. Vorige week was de vrijgezellenparty van de bruid en daar hoorde een salsaworkshop in Amsterdam bij. Leraar Luis uit Cuba kon absoluut fantastisch dansen en hij had een enorme drive, maar hij eindigde deze danssessie met zijn welgemeend advies aan mij om vooral veel lol te hebben in het dansen. (Met andere woorden: probeer het verder maar niet te perfectioneren, jij leert het toch nooit.) Salsa dansen is dus niet mijn roeping...hahaha! Nu wist ik natuurlijk al lang dat danspasjes uitvoeren niet mijn sterkste kant is. Ik heb ooit aerobics geprobeerd samen met mijn zus. Danspasjes uitvoeren zit niet ons bloed zullen we maar zeggen… We hebben gelachen totdat de tranen over onze wangen stroomden en we buikpijn hadden van het lachen. Iedereen stapte drie pasjes naar links…en wij stapten drie pasjes naar rechts! We draaiden steevast de verkeerde kant op en als we voor de spiegel dansen gaat het pas echt helemaal fout! Alle vriendinnen van de bruid komen uit Zuid- en Noord-Amerika en kunnen van geboorte al geweldig swingen. De salsa-uitvoering van deze middag was gefilmd en op YouTube gezet en toen ik het thuis aan de meiden liet zien kon ik wel door de grond zakken van ellende. Ik zag er wel heel onhandig en harkerig uit vergeleken bij de zwierende heupen van de andere dames! Thuis heb ik het filmpje heel stoer aan een vriendinnetje durven laten zien. Zij had wel eens erger gezien zei ze heel lief. Samen gaan we oefenen om die heupen van mij soepel en buigzaam te maken.

Wat rest...

God writes the gospel not in the bible alone,
but on trees and flowers and clouds and stars.
-Martin Luther King

Wat rest na zo’n lange reis is het wasgoed, vijf vieze backpacks met gebruikte slaapzakken, een tas vol Peruaanse herinneringen voor in huis en 1500 foto’s op de computer. In mijn reisdagboek staan wat adressen van reizigers die we onderweg ontmoet hebben. We hebben een paar gezellige dagen gereisd in de jungle met vier mensen uit Colombia, Cuba, Mexico en Venezuela. Na een tijdje kwam Mark erachter dat drie van hen heel bekende Zuid-Amerikanen zijn! Het viel me wel op dat ze voor Zuid-Amerikanen goed in hun slappe was zaten en dat ze graag zelf op de foto wilden en het was me ook niet ontgaan dat Alejandro een goed uitziende man is… Hij bleek een bekend internationaal fotomodel te zijn die in Italië gewoond heeft en op allerlei bekende covers gestaan heeft. Monica bleek een bekende actrice in Mexicaanse films te zijn en Pedro is een gevierd acteur. Zij reisden met z’n drietjes en Marialuz, lerares Spaans uit Colombia, reisde alleen. Er was een klik tussen ons allemaal, ook met de kids, dus dat waren vermakelijke dagen in de jungle. Ook de dag dat we een bezoek brachten aan het project Por Eso! in de Heilige Vallei was er een klik met Jolanda en Simone uit Nederland. Ze hadden ons na het bezoek aan het project meegenomen naar hun mooie huis, nodigden Anthe uit om over een paar jaar bij hen te komen logeren om zo een paar maanden voor hun project te kunnen werken. Ook hebben ze geregeld dat een paar vrouwen uit de bergen voor ons een bedsprei gaan weven. Dat duurt een paar maanden en ze nemen ons sprei in december mee naar Nederland als ze in Utrecht samen gaan trouwen. Ook het adres van junglegids Yoyo staat in mijn reisdagboek. Met hem en assistent Kaisuma hadden we veel lol. Deze twee mannen vonden het ook leuk om met de meiden te zwemmen en ravotten in de rivier en waren dus vaak de klos – wat ze overigens helemaal niet erg vonden!

Onderweg zijn we spulletjes kwijtgeraakt. Het begon al de eerste dag in Lima toen Maren’s bergschoen kapot ging. Haar schoenzool ging steeds losser zitten en ze had een natte sok in haar schoen. Dezelfde middag hebben we nieuwe schoentjes voor haar gekocht, want zo’n reis kun je niet zonder goede wandelschoenen! Toen we de volgende dag, na een korte vlucht, in Cusco bij ons hotel afgezet werden met de taxi, liet Inden haar fleecevest op de achterbank liggen. Ook een fleecevest is onmisbaar deze reis dus Inden kreeg dezelfde middag een nieuw paars fleecevest. We hebben ontzettend veel gekaart (gepest) met elkaar. Ons kaartenspel ging overal mee naar toe, want je kunt werkelijk overal kaarten. In Bolivia hebben Maren en ik het pak kaarten in de hangmat laten liggen… Dat was een groot gemis, dus we hebben zo snel mogelijk twee nieuwe pakjes kaarten gekocht – een paar dagen later in Arequipa. Zo ben ik ook mijn onderbroek kwijtgeraakt op de dag dat we de condors bezochten in de gorge… Hoe is dat mogelijk?? Mark en Anthe waren die dag in het hotel gebleven, ziek en ellendig, en Inden , Maren en ik waren een dag op excursie. Na een ochtend met condors doorgebracht te hebben zijn we ’s middags naar een warmwaterbron geweest. Dáár ben ik tussen de stapel zwemkleding mijn onderbroek verloren. Gelukkig had ik die dag een lange broek aan… Verder zijn we wat truitjes en T-shirts kwijtgeraakt als we een tas wasgoed achterlieten in het hotel om te laten wassen. Veel kleding was door het reizen ook zo verkleurd, versleten of vies geworden dat we ze niet eens mee terug genomen hebben naar Nederland. Daar hadden we al rekening mee gehouden toen we de backpacks inpakten. Alle kleding was oud of goedkoop en zeker vervangbaar. Een tas met gedragen kleding achterlaten bij een moeder in Cusco was dus niet zo’n groot gebaar als het misschien lijkt…

Ondanks dat de kaartjes in mijn fototoestel bijna helemaal vol staan met Peruaanse foto’s heb ik ze toch nog moeten gebruiken deze week om twee foto-opdrachten voor de GGD uit te voeren en zaterdag heb ik nog een derde sessie. En geïnspireerd door deze opdrachten (en die van voor de zomer) heb ik toch maar besloten de weg van fotografe in te slaan. Ik heb na het weekend een interview gepland staan met de school voor fotografie om te kijken of ik meteen kan starten met de jaaropleiding of dat ik eerst een basisopleiding moet doen van een half jaar. Ik ben vorig jaar ook al met deze school in zee geweest, maar ik heb toen niet doorgezet. Nu is mijn situatie veranderd en denk ik dat het goed is dat ik een officieel diploma krijg van een fotografie-opleiding. Ik moet fotowerk meenemen dus zal ik op pad gaan met mijn iPAD met fotomapje, de twee GGD-boekjes en de krant waar mijn foto’s in gepubliceerd staan.

Een rijtje moe en ongeïnteresseerde mensen sjokkend achter de gids aan, gedachten overal heen dwalend behalve bij de zoektocht naar jungledieren in het donker. Bezwete lichamen die muggen geïrriteerd wegslaan en af toe onderling een blik wisselen van “zijn we er al bijna?” . Als de zeer bevlogen gids onverwachts stopt om te luisteren of er een aap zijn kant op beweegt (of een spannend insect) lopen de mensen erachter prompt gedachteloos tegen hem aan en de mensen daarachter ook – net een slapstick. Die mensen…dat zijn wij! En we hebben er achteraf verschrikkelijk om gelachen, maar onze gids kon ons echt niet verblijden met een vroege ochtend- of late avondwandeling. We durfden nooit nee te zeggen tegen zijn enthousiaste voorstellen, net zoals we nooit durfden te vragen of we al bijna bij de lodge waren. Mark liep steevast met zijn lange lichaam in een paar spinnenwebben en klaagde dan steen en been over wat hij eigenlijk te zoeken had in de jungle. In het donker zie je in het regenwoud namelijk niet veel anders dan spinnen (grote!), slangen, heel veel kikkers, mieren en padden. En tja, daar worden wij niet warm of koud van. Dus die wandelingen voor het ontbijt of het avondeten waren niet aan ons besteed – en zeker niet op een lege maag… Maar nu thuis kunnen we er zo hard om lachen als we weer denken aan die tochten in onze warme regenlaarzen, krakend door het donkere woud en denkend aan…wat er op ons bord zou liggen als we weer bij de lodge zouden zijn!

Terugblik met lijstjes

How glorious a greeting the sun gives the mountains!
- John Muir

Op onze laatste dag in Peru - vanavond vertrekken we met een nachtvlucht naar huis - schrijf ik nog een terugblik op de laatste vijf weken die we in Zuid-Amerika doorgebracht hebben. Vijf weken lang hebben we in verschillende bedden geslapen. We hebben met bevroren voeten in bed gelegen met ons ski-ondergoed onder onze dikke pyama's, omdat er geen kacheltje was. We hebben met onze slaapzakken op bedden gelegen in hostals met vaag beddengoed, we hebben in luxe hotels geslapen met balkon en uitgebreid ontbijtbuffet en WiFi. Ook hebben we in een herenboerderij geslapen, maar ook bezweet onder een klamboe in een houten lodge op palen. Maar altijd gingen we vroeg slapen, omdat het hier rond zes uur pikdonker is.

We hebben ongelofelijk veel gekaart samen: tijdens het wachten op ons eten in restaurants, tijdens lange bus- en boottochten of op onze kamer. Inden vond de lange busritten het minst leuk van onze reis, Maren de lange vliegreis. Anthe vond Lima het minst leuk en Mark en ik baalden ervan dat we allemaal een keer ziek geweest zijn. Peru is een geweldig land om met openbaar vervoer te reizen. We reisden per trein, bus, vliegtuig, grote en kleine boten. En natuurlijk veel gelopen met onze backpacks!

Wat de meiden alledrie het allerleukste vonden van deze reis - ondanks alle muggenbulten! - was de junglereis. En deze staat ook in mijn top drie, naast de aankomst in Machu Picchu na een dag klimmen op het Incapad. Deze heilige stad is ook Mark's mooiste ervaring van onze reis. Eigenlijk hadden we elke week wel een hoogtepunt, want het paardrijden in de Andes met de picknick of de condors die vlakbij overvlogen in de gorge of het bezoek aan project Por Eso! of de bezoeken aan de ruïnes van Incatempels waren ook onvergetelijk. Inden noemt zelfs ons bezoek aan ijsprinsesje Juanita een hoogtepuntje. Ik ga thuis een mooi dik fotoboek maken waarin alle avonturen vastgelegd worden - met behulp van mijn reisdagboek, de blogs en meer dan 1500 foto's.

Wat ook iedere keer weer heel speciaal is...is dat we Inden 's verjaardag ver van huis mogen vieren. Vandaag vieren we haar elfde verjaardag in Lima met een speciale lunch aan het strand. Het restaurant ligt in de Grote Oceaan, bereikbaar via een lange houten pier. Door de ramen zie je de windsurfers de golven breken. Eigenlijk is ze vannacht in het vliegtuig jarig maar door het tijdsverschil van zeven uur is het leuker om Inden vandaag te verrassen met kadootjes, taart met een kaarsje uit Cusco en een verjaardagslied.

Eind van deze middag checken we onze bagage in die we gisteren op de luchthaven achtergelaten hebben in een depot. De enorme tas met ondergoed en mailots voor de kinderen van het Ninos project hebben we ingewisseld voor de tas met Peruaanse aankopen. Een tas met oude kleding van ons hebben we gisteren in Cusco achtergelaten bij een moeder die gekookte eitjes verkocht op straat als ontbijt...

Lima, 17 augustus 2011

Jungle

We are now guests in the house of the jungle.
- Juan Carlos (our guide)

De hitte is verzengend, de muggen vallen dag en nacht aan en het lauwe water van de rivier lonkt, maar piranha's, kaaimannen en reuze-otters wachten hun kans af. De jungle vergt iets van je, maar je krijgt er veel voor terug. Het oerwoud is prachtig met oude dikke bomen en lianen. Gefilterd zonlicht valt door de palmbomen en varens. Bovenin de bomen horen en zien we verschillende soorten apen slingeren. De rivier Madre de Dios slingert er prachtig tussendoor met mooie witte stranden die afsteken tegen het blauw-groene water, het donkergroene woud en de knalblauwe lucht. De vele vogels en vlinders die we vanaf de boot zien hebben de meest prachtige kleuren. De geluiden van de jungle zijn divers. Overdag vogels en krijsende apen en 's nachts duizenden kikkers.

Vroeg in de morgen werden we gewekt om met een vlot het meer op te gaan. Hetzelfde houten vlot als waar vanaf we de avond ervoor in het donker kaaimannen gezien hebben. De ogen van een kaaiman lichten op als je er met een zaklamp in schijnt. De volle maan verlichte het meer... Deze ochtend kwam echter de zon net op. Alleen het geluid van de peddels, vogels en krijsaapjes waren te horen in de koelte van de vroege morgen. We hadden geluk; we zagen een groep reuze-otters vissen. Een reiger zat erbij om zijn kans af te wachten. Otters zijn goede jagers, ze kunnen zelfs een kaaiman pakken! Een otter zagen we van een piranha smullen. De dag ervoor hadden we in de rivier een jagende kaaiman gezien, de vissen vlogen de lucht in! Ook een tapir die de rivier overzwom maakte indruk.

Deze junglereis naar Manu was erg luxe tegen onze verwachtingen in. We hadden een eigen gids Yoyo, een kokkin Luz, hulp Kaizuma en kapitein Silvo op de houten motorboot waar we ons mee verplaatsten. We sliepen alle nachten in een lodge. De eerste en laatste nachten hadden we een generator die 's avonds een paar uurtjes aanging. Maar hoe dieper in de jungle hoe meer "back to basic". De verste lodge in het regenwoud had alleen kaarsjes langs het pad, in de WC en in de eetruimte. Het water om te douchen kwam rechtstreeks uit de rivier gepompt met een filter. En toch was alles zo goed verzorgd!

Aan de buitenste rand van het regenwoud waar nog dorpjes zijn hebben we spectaculaire dingen gedaan. We hebben een paar keer gezwommen in de rivier waar de gids zei dat het kon. We vertrouwden hem, want er zwemmen kaaimannen, piranha's en visjes die in je urinebuis zwemmen... Ook hebben we een stuk van de route geraft - dat was heel gaaf! Maren voor in de boot (goed het touw vasthoudend) en wij roeien. Onderweg stoer gedouched door de boot onder een waterval te roeien. Wat voor mij grensverleggend was, was het vliegen van de ene hoge boom in de jungle naar de andere. Met een katrol over een gespannen touw: canoyping. Ik heb hoogtevrees en ging mee voor de meiden, eigenlijk dacht ik foto's te maken... Maar je legt een flinke afstand af van boom tot boom, dus ik moest ook mee. Ik moest echt een angst overwinnen om mijn benen los te laten van het hoge plateau en te zweven naar het andere plateau. (en best snel) Het ergste was nog dat ik onverwachts moest abseilen van het laatste plateau - zo'n 40 meter! De meiden vonden het super, Maren deed alles samen met de gids..chica's de la serva!

Na een laatste heerlijke maaltijd in de lodge, gekookt door Luz, en een gezamelijke proost op elkaars gezondheid en op elkaar namen we afscheid van deze onvergetelijke dagen, van deze geweldige mensen en van de jungle. De volgende dag reisden we in tien uur terug naar Cusco.

Cusco, 15 augustus 2011

Juanita

To see a world in a grain of sand,
And a heaven in a wild flower,
Hold infinity in the palm of your hand,
And eternity in an hour.
- William Blake

We zagen de vulkanen al oprijzen toen we in de buurt van Arequipa kwamen. Arequipa is de meest Zuidelijke stad van Peru die wij aandoen. En Zuidelijk voelt het ook aan als we arriveren. Het is er warm (door de vulkanen!), veel palmbomen, witte gebouwen en mooie koloniale panden. Sommige in prachtige kleuren geschilderd. We hebben een fijn hotel met een patio en tuin waar schildpad Lolo woont. Vlakbij ons hotel staat een groot wit klooster, Santa Catalina.

Eens in de honderd jaar maakt Arequipa een aardbeving mee. In de Incaperiode rommelde het ook en omdat het volk geloofde dat de bergen goden waren dachten ze dat een God boos was als er een vulkaan aktief werd of een aardbeving plaatsvond. Ze wilden het belangrijkste offeren dat er was, een zondevrij kind. Deze kinderen groeiden vanaf baby in luxe op in Cusco en eenmaal in de vier tot zeven jaar koos de koning een kind uit met veel gaven. Het waren dus vooral kinderen uit de bovenste bevolkingslaag. Ze moesten als ze geofferd werden vanaf Cusco naar een van de besneeuwde vulkanen lopen bij Arequipa. (paar honderd kilometer) Met hun prachtige kledij en verentooi en een gewoven tasje met hun eerste plukje haar en een stukje navelstreng werden ze na bedwelmd te zijn met sterk maisbier en een dodelijke klap op hun achterhoofd begraven in de eeuwige sneeuw. Vazen, serviesgoed en mooie (gouden) beeldjes werden er bij gelegd.

In 1995 toen een vulkaan begon te werken klom een bergbeklimmer, Johan, een berg op om dat van dichterbij te zien en vond per ongeluk gekleurde vazen in de smeltende sneeuw. Een paar dagen
later keerde hij terug met een archeoloog en een team en toen vonden ze een leeg graf. Door een steen te laten rollen vonden ze in de krater de plek waar het bevroren meisje heen gerold was. Johan noemde haar Juanita (naar zichzelf) en nam haar - stevig gebonden aan zijn backpack - mee naar huis. Ze kwam in zijn groentevriezer te liggen! Nu, vijftien jaar later, hebben wij Juanita de ijsprinses bewonderd in een glazen vriezer in een klein museum. Ze is nog helemaal puntgaaf: haar kleding, haar lange zwarte haar, haar tanden en zelfs haar huid. De meiden waren erg geïntrigeerd door dit verhaal. Een zeer waarschijnlijk koninklijk meisje van 12-13 jaar die geofferd werd aan de berggoden en die daar trots op was - net zoals haar familie - omdat ze toe kon treden tot de wereld van de goden. Sindsdien zijn er meer kinderengevonden in de eeuwige sneeuw van de vulkanen om Arequipa heen.

Het was ons gelukt om op het laatste moment een excursie te boeken naar de Colca Canyon. We zouden 's nachts om 2.30 am vertrekken en 's ochtendspits vroeg arriveren in de gorge om grote condors (vleugelwijdte drie meter!) te zien vliegen. Helaas was Mark de dag ervoor beroerd geworden en die bewuste nacht begon Anthe te spugen... Uiteindelijk ben ik met Inden en Maren het avontuur aangegaan. We waren ondanks de dekens bijna bevroren in de bus op weg naar de gorge. Maar het ontbijt en meer zonlicht warmden ons in de loop van de ochtend op. De condors in de vroege morgen waren indrukwekkend en we hadden geluk die dag, ze kwamen heel dichtbij! Na een duik in warmwaterbronnen en een lunch reden we door een nationaal park met lama's, alpaca's en vicuna's (allerduurste wol) weer terug naar Arequipa. Het was een hoogtepuntje in onze reis, maar het was heel jammer dat we Mark en Anthe moesten missen.

Ondertussen zijn we veilig terug gekomen in Cusco. In het Ninoshotel, onze thuishaven. We zijn allemaal hersteld van onze buikloop en hebben enorme zin in ons spannende avontuur in het diepste van het Amazoneregenwoud! Ik ben benieuwd of onze huid daar ook zo droog is dat het jeukt, ons haar zo statisch is dat het alle kanten op staat, onze lippen zo droog zijn dat er sneetjes in barsten of dat het daar ook zo stoffig is dat we 's nachts met onze mond open moeten slapen omdat onze neus zo vol zit dat we anders niet kunnen ademen? Straks hebben we een briefing over het regenwoud en passen we onze hoge regenlaarzen. Morgenochtend worden we om 5 am opgehaald om naar de jungle te rijden. We blijven er langer dan een week!

Cusco, 6 augustus 2011

Bolivia

One touch of nature makes the whole world kin.
- William Shakespear

De priester van de Incakoning heeft dit idyllische eiland honderden jaren geleden aangewezen als de plaats waar de zon is geboren. De zon was heel belangrijk voor het rijk van de Inca. Het volk geloofde de priester, omdat de oogsten altijd beter waren dan op het vasteland. (Het is op het eiland een paar graden warmer.) De maisoogst gebruikten ze voor maisbier die ze nodig hadden voor hun heilige ceremonies. Het graan ging naar het vasteland. De boeren daar wilden graag een heilige graankorrel in hun voorraadschuur die ze een goede oogst beloofde. Dit heilige eiland is gelegen in het Titicacameer - aan de Boliviaanse kant - en is ons reisdoel. Met de bus rijden we naar de Boliviaanse grens, lopen daar de grens over, en stappen nog voor vijftien minuten in de bus om in Copacobana uit te stappen. Dit dorp ligt prachtig gelegen in een baai en maakt zich op voor het grootse feest om El Virgen de Copacobana te vieren. We zien veel auto's helemaal versierd met bloemen, confetti en een hoedje op het dak. Een sjamaan (priester) zegent aan het strand alle auto's met kaarsen en wierook waarbij ook bier, confetti, vuurwerk en champagne een rol speelt. Onder de gezegende bumper staan symbolen zoals een huisje en een stapel geld op een rijtje die de sjamaan ook meeneemt in zijn ritueel
voor veel geluk en voorspoed voor het komende jaar. Ik loop erheen als ik vanaf ons terrasje een sjamaan bezig zie. Hij neemt me onverwachts mee in zijn ceremonie. Ik krijg wierook op mij, hij neemt mijn pet af, neemt mijn beide handen boven de hete kooltjes en spreekt een lange tekst uit. Hij eindigt met een omarming. Ik ben gezegend door een Boliviaanse sjamaan!

De volgende dag nemen we 's middags de boot naar het heilige eiland. We blijven er slapen in een hostal en we willen de Tempel van de Zon bezoeken. Ons hostal ligt heel hoog en we moeten met Incatrappen (met onze backpacks) naar boven klimmen. Onderweg zien we veel muilezels die alles van het vasteland naar boven sjouwen. Uiteindelijk vinden we ons hostal: oud en versleten, geen warm water (eerst ook geen koud!) en geen kacheltje. Gelukkig hebben we onze slaapzakken en kussenslopen mee. Na onze spullen daar neergezet te hebben verkennen we het eiland. We vinden een terrasje met geweldig uitzicht op de ondergaande zon. Na eten in een simpel restaurantje duiken we in onze slaapzakken. De volgende ochtend lopen we een deel van het Incapad naar de Tempel van de Zon. De uitzichten onderweg zijn prachtig met zicht op de besneeuwde Boliviaanse bergketen Cordillera Real. (6 kilometer hoog!) 's Middags nemen we een boot terug, maar daar moet Mark een hoop stennis voor maken. De vrouw van het hostal had ons tickets voor de terugweg verkocht, maar die waren volgens Boliviaanse machomannetjes niet geldig! We moesten nieuwe tickets kopen. Uiteindelijk had Mark het voor elkaar om de nieuwe voor de halve prijs te kopen. Hij dwong met zijn imposante vertoning - inclusief Spaanse scheldwoorden - veel respect af bij de andere (buitenlandse) passagiers. Tot overmaat van ramp werd Maren ook nog ziek op de boot...en Inden en ik 's nachts ook. (vast iets verkeerds gegeten op het eiland)

Morgen vertrekken we naar Arequipa - vijf uur met de bus. We hebben heel luxe stoelen geboekt vanmiddag, omdat we ons allemaal wat slapjes voelen. Ook meteen een hostal erbij gezocht, alleen nog een excursie naar de Colca Canyon erbij boeken waar we hopelijk condors gaan zien van dichtbij. We zijn al over de helft van onze reis. Inden telt al af naar haar verjaardag, maar dat vieren we op onze laatste reisdag in Lima... Eerst nog veel Peruaanse avonturen beleven!

Copacobana, 1 augustus 2011