Reisbureau

Reis opdat je er je voordeel mee kunt doen. In reizen bereikt de maan haar volheid, zoals een pion aan het einde van het bord een koningin worden kan.
- Rumi-

Afgelopen week hebben we ons geconcentreerd op de aankoop van fietsen. Als we terug komen uit Afrika zijn de kinderen nog één week vrij en dan gaan ze dagelijks naar school. Dat betekent dat goede fietsen onontbeerlijk zijn en dat we dus fietsen moeten hebben. Anthe had onlangs al een goede fiets gekregen en Inden moest heel nodig een grotere fiets, want ze reed nog op een klein roze crossfietsje uit The States! Dat fietsje hadden we laatst bij een boom in het Mastbos achtergelaten nadat de ketting er vier keer na elkaar af ging. Toen we laatst haar nieuwe opoefiets gingen ophalen bij de fietsenwinkel en ze dolgelukkig (haar eerste nieuwe fiets!) naast mij fietste vloog er een wesp onder haar jurk…. Ze raakte in paniek toen de wesp haar stak op haar rug, gooide haar fiets neer en gilde het uit. Ik gooide ook mijn oude fiets neer en trok haar jurk omhoog die zij vervolgens weer omlaag trok, omdat ze niet in haar onderbroek wilde staan. Ik heb het gif er uit gezogen en er reed nog een ambulance langs die even stopte. Alleen azijn of Azaron helpt, dus zijn we geschokt naar huis gefietst. Inden huilde op haar nieuwe fiets dat ze nóóit meer wilde fietsen in Nederland…. Niet handig. De volgende dag haalden we mijn lang gekoesterde droom op: een stoere transportfiets met een grote bakkersmand voorop.

Sinds we vanaf vorige week online zijn lijkt het wel of ik een reisbureautje gestart ben! Meerdere keertjes per dag controleer ik mijn aanvragen, boekingen, betalingen en confirmaties van alle campings die we geboekt hebben voor de komende (bijna) vijf weken in Afrika. De route hadden we destijds in Madrid al uitgestippeld, maar nu de verhuizing achter de rug is zijn we campings gaan benaderen voor kampeerplaatsen. Ik had geen idee dat er zoveel communicatie komt kijken bij het boeken van een rondreis. Soms was ik het overzicht volledig kwijt, omdat ik meerdere campings tegelijkertijd aangeschreven had. Over welke camping hebben we het nu?? En de juiste reisdata boeken is niet mijn sterkste kant is de laatste jaren gebleken…

Bijna alle boekingen moeten aanbetaald worden met een creditcard en die gegevens moeten dus per fax naar Botswana en Namibië gestuurd worden. Het beste tijdstip daarvoor is na 4 uur, want dan staan de generators meestal aan…haha! Daarnaast moeten alle betalings- en boekingsconfirmaties geprint worden, rijbewijzen en paspoorten gescand.. Gelukkig dat Mark in zijn kantoor aan huis zo´n geweldige machine heeft staan die dat alles kan! Ik heb nu een enorm dikke map gevuld met alle campingadministratie, routebeschrijvingen, parkreglementen en betalingsbewijzen! Met Anthe heb ik digitaal een kaart getekend van Zuidelijk Afrika waarin we de route uitgestippeld hebben met de reistijden en afstanden erbij. Fijn zo´n grote dochter die zo goed met de computer overweg kan!

Daarnaast hebben we twee speelgoedkoffertjes gevuld als EHBO-dozen met een zeer uitgebreide apotheek voor allerhande kwaaltjes die we kunnen tegenkomen. Omdat we met drie kinderen reizen, zijn dat er best veel – naast de standaard pleisters, Arniflor-crème, jodium, lavendelolie, pijnstillers, muggenmelk en thermometer. Ook hebben we een flinke voorraad brood, crackers en koeken mee voor Maren´s dieet. De rest van de boodschappen kopen we na aankomst in Johannesburg. Onze eerste stop is een camping in National Park Pilanesberg, zo´n twee uur rijden van het vliegveld. In Pilanesberg steekt een kudde olifanten de weg over en scharrelen witte neushoorns rond. Volgens de Lonely Planet komen we daar zelfs de big five tegen: olifant, leeuw, neushoorn, buffel en luipaard. Na twee nachten kamperen gaan we de grens over naar Botswana…en is ons avontuur van start gegaan!

We hebben de meest avontuurlijke campings uitgezocht. Wat dacht je van een camping met zwembad en steiger aangelegd in een rivier waar krokodillen zwemmen? En een nachtje op een farm waar ze vijf tamme cheetah´s hebben die je mag knuffelen? Kamperen bij een warm water geiser? Ondanks dat de campings in Botswana en Namibië omheind zijn met een hoog hek kan het gebeuren dat er twee leeuwen over het hek springen of bavianen je koelkast leegroven! Regelmatig hoor je ´s nachts buiten je tent een leeuw brullen of het gescharrel van neushoorns… En wat dacht je van een camping bij de twee-na-diepste spleet van de wereld of in een woestijn met de meest onvergetelijke zonsopgang vanaf rode duinen? Door reisverslagen en foto´s zijn we enorm enthousiast geworden - de kinderen praten over bijna niets anders meer! Ze hebben hun reis voorbereid door hun MP3´s te vullen met muziek en luisterboeken, hun koffer te vullen met stapels biebboeken, een telescoop, spelletjes en knutselspullen. We slapen straks bijna vijf weken onder de sterrenhemel van een ander werelddeel - helemaal onafhankelijk met twee tenten op het dak van de meest stoere auto van de wereld…. Africa here we come again!

Missen

Op een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn.
‘Gezellig,’ zei de eekhoorn.
‘Maar daar kom ik niet voor,’ zei de mier.
‘Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?’
‘Nou ja… een klein beetje dan.’
Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was.
‘We moeten elkaar een tijdje niet zien,’ zei hij.
‘Waarom niet?’ vroeg de eekhoorn verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zomaar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan.
‘Om erachter te komen of we elkaar zullen missen,’ zei de mier.
‘Missen?’
‘Missen. Je weet toch wel wat dat is?’
‘Nee,’ zei de eekhoorn.
‘Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’
‘Wat voel je dan?’
‘Ja, daar gaat het nou om.’
‘Dan zullen we elkaar dus missen,’ zei de eekhoorn verdrietig.
‘Nee,’ zei de mier, ‘ want we kunnen elkaar ook vergeten.’
‘Vergeten! Jou?!’ riep de eekhoorn.
‘Nou,’ zei de mier. ‘Schreeuw maar niet zo hard.’
De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen.
‘Ik zal jou nooit vergeten,’ zei hij zacht.

Toon Tellegen

Nu we ongeveer maand geleden uit ons huis in Madrid vertrokken zijn en we onze vrienden daar helaas niet meer zien, begint het….het grote missen. (zie ons fotoalbum) De meiden hebben er best veel last van. Inden wacht echt iedere dag op e-mail van Paula. Anthe heeft haar hart een paar dagen geleden opgehaald toen haar Madrileense vriendin Sonja hier te logeren was. En Maren praat verrassend veel over vriendinnetjes Eva en Carolina uit Madrid. Er druppelen wat Spaanse kaartjes binnen in de brievenbus en SMSjes beginnen onze weg te vinden. Nu we weer online zijn zullen we makkelijker de banden kunnen onderhouden met Madrid. De meiden en ik hadden laatst een dik pak kaarten gekocht en onze vriendinnen een handgeschreven kaartje gestuurd, want we hebben best lang in die zwevende luchtbel geleefd… “Ik mis je heel groot…” begon Maren op iedere kaart. En de meiden mochten alledrie voor hun Spaanse hartsvriendin een zilveren kettinkje met vriendschapshangertje uitkiezen en die pakketjes brengen we maandag met een dikke brief erbij naar het postkantoor. Tja, missen is iets wat je voelt als iets er niet is…volgens de mier. Deze week hoorden we dat een gezinnetje van de Nederlandstalige school in Madrid onverwachts in Breda komt wonen. Anthe´s klasgenootje Daniel en Inden´s vriendinnetje Lea starten in september bij ons op de Montessorischool. Gezellig!

Vacuüm

Een vacuüm, daar leven we al bijna drie weken in. We zijn uit Madrid vertrokken en in Nederland aangekomen zonder telefoon en Internet. We zijn al die tijd nauwelijks bereikbaar en leven in een luchtbel. We zijn er wel, maar we zijn er niet. Althans... We doen net of we er niet zijn en dat geeft veel rust. Pas ná onze Afrika-reis gaan we investeren in ons nieuwe leven hier. Tot die tijd leven we in een luchtledig - heel vrij en zonder verplichtingen. Mark reist veel in zijn nieuwe functie en werkt buiten de deur, want hij heeft Internet nodig. Hij controleert onze binnengekomen berichten en tijdens zijn reizen doe ik dat bij mijn vriendin. Heel snel zal die luchtbel knappen en zal de buitenwereld bij ons binnen dringen via telefoon en Internet, dan zijn we daadwerkelijk met onze voetjes geland in Breda. Nu zweven we nog even in die luchtbel…

Afgelopen week beleefden we één van de hoogtepunten van deze zomer: een reünie met vrienden uit HongKong, Madrid en Australië! (zie ons fotoalbum) Wat heerlijk om elkaar na lange tijd weer aan te raken en in de ogen te kijken. De meiden liepen hand in hand en stoeiden met hun vriendinnetjes en ik knuffelde ook wat af. We genoten van deze mooie dag in de Amersfoortse dierentuin, alhoewel onze ontmoeting overal had kunnen plaatsvinden, we hadden nauwelijks oog voor onze omgeving. Echt een unieke ontmoeting in Nederland, want we hadden elkaar nog nooit hier ontmoet! We hebben de dag zo lang mogelijk gerekt met nog een bezoek aan het Bosbad en een pannenkoekenhuis, maar er kwam helaas toch een einde aan. Een dag met een lach, een traan en prachtige foto´s om te herinneren…

Verhuizen staat in de top drie van stress factoren. Er komt zoveel bij kijken waar je van te voren geen weet van hebt. En dan zou Internet heel handig kunnen zijn of een vaste telefoonlijn om 0900-nummers te kunnen bellen. Allereerst lopen er onderhandelingen met het verhuisbedrijf vanwege de restauratie van onze beschadigde kasten en we zijn nog steeds een onderdeel kwijt van Anthe´s bureau, onze aanvraag voor telefoon en fax zijn twee keer kwijt geraakt en het pakketje voor Internetverbinding is zelfs tijdens het versturen opgegaan in rook! Ik dacht het heel makkelijk te hebben bij onze terugkeer: alles is toch zó geregeld in je eigen land en eigen taal? Daar heb ik me kwalijk in vergist. Zo kan ik voorlopig nog steeds niet rijden in mijn eigen auto vanwege het overzetten van mijn Spaanse nummerbord. De belastingdienst wil werkelijk alles van ons weten voordat we de auto mogen invoeren als inboedel. Gelukkig stond mijn oude fiets (met slag in het wiel) nog in de garage, hebben we voor Anthe een mooie, grote fiets gekocht en heeft Inden tijdelijk een fiets geleend, zodat we toch mobiel zijn. Een vriend heeft zich heel boos gemaakt voor ons zodat we vanaf aankomende week van Internet kunnen genieten (en de komende twee maanden gratis!). Mark kan namelijk zonder Internet niet eens werken vanuit zijn eigen kantoor!

En toch heeft een positief gevoel de overhand, in ieder geval het grootste deel van onze tijd. We halen veel energie uit ons huis, want het voelt zo goed om hier weer te wonen. We genieten van verse bloemen in huis, het Hollandse brood met beleg, fietsen naar plekjes van vroeger waar we een leuke tijd hadden en verheugen ons op de reis naar Afrika. We zijn vaak in de stad te vinden voor (vakantie)boodschapjes en schoolspullen en de meiden lezen een gat in de dag met stapels biebboeken! Inden is een dag in haar nieuwe klas geweest en deze week gaan Inden en Maren allebei een dag kennis maken met hun nieuwe klasgenootjes. Anthe kijkt enorm uit naar de komst van haar twee Madrileense vriendinnen deze week, en ze had afgelopen weekend al een discofeest van een Bredase vriendin. En volgende week….rijden we heel avontuurlijk in een Defender met daktenten door Zuid-Afrika om in Pilanesberg de big five te spotten - bijna niet te geloven, maar toch echt waar!

Mudanza

U pakt uw koffertje, wij de rest!

Verhuizing….. Met vlagen heb ik heimwee naar de blauwe luchten van Madrid en het zorgeloze leven dat ik daar had. Bijvoorbeeld toen ik gisteren de garderobe-verhuisdoos uitpakte en al mijn mouwloze jurkjes op ons bed legde... Wij leven nu al anderhalve week uit een koffer en als dan de regen met bakken uit de lucht valt en er geen enkele zonnestraal op één van de vele verhuisdozen valt die in deze kamer staan, dan kan Madrid ineens heel erg ver weg voelen!

De verhuizing was een chaotisch proces waarbij fout op fout gemaakt werd en écht alles tegen zat wat eventueel tegen kon zitten. Ik zal niet op alle details ingaan, maar het begon al dat de verhuizers een dag later begonnen dan afgesproken en dat de verhuiswagen niet bij ons huis kon komen zodat alles overgepakt moest worden vanuit een klein wagentje. Mijn hometrainer viel hierbij van het liftje in duizend stukjes. Wat absoluut niet meewerkte was de temperatuur, het was die dagen bijna 40 graden! Mijn Volvo zou dinsdag opgehaald worden en de chauffeur heeft voor een dichte deur gestaan en was weer vertrokken - zónder mijn auto! Mark heeft als brugman moeten praten om alsnog de Volvo te mogen brengen…

Mark had tijdens de verhuizing allebei zijn mobieltjes in de taxi laten liggen en was helemaal van de leg. Op Barajas accepteerde hij een Volvo die later in de parkeergarage een klein tweedeurs sportmodelletje bleek te zijn zonder kofferbak!! Gelukkig bood mijn vriendin aan om ons allevijf naar Barajas te brengen met al onze koffers … De verhuizers hadden geen goedgevulde koelbox mee naar hun werk, maar vroegen mij in het heetst van de strijd doodleuk om broodjes kaas te gaan halen! Gelukkig kwam mijn vriendin op dat moment de logistiek overnemen, want onze meiden wilden alledrie met hun vriendinnetjes spelen en nu moest mama wéér eerst iets anders doen.

Ondertussen hadden we de allerallerlaatste dagen in Madrid ´s avonds uitnodigingen voor borrels en barbeques van lieve vrienden – de sfeer was heel warm en speciaal. Ik ben nog nooit zoveel door mijn vriendinnen geknuffeld als die laatste dagen. Natuurlijk zijn er die momenten ook veel traantjes gevallen… zoete herinneringen uit een ander leven…

In Nederland kwam de verhuiswagen na een dag of vijf aan en toen sprongen de tranen pas echt in mijn ogen… Bij iedere kast die uit de verhuiswagen kwam was iets kapot: door de hitte in de wagen was de achterwand ontzet of hoekjes en pootjes waren beschadigd, de meeste deurtjes hingen eruit en onze spiegellijst was beschadigd… Het was zeer teleurstellend! Mark was op zijn werk en ik heb de mannen eens goed toegesproken, tenslotte is dit niet mijn eerste internationale verhuizing! Ondertussen is een restaurateur van antieke meubelen langs geweest en hij gaat een offerte maken voor de verhuisverzekering. Maar de nasleep die je ervan hebt… Een deel van Anthe´s bureau is in een andere verhuiswagen terecht gekomen en zal terzijnertijd een keer langs gebracht worden.

Zo ook de Spaanse, antieke kledingkast – die op onze slaapkamer moet staan. De zware kast kon niet door het trappengat naar boven, maar kon alleen via een raam op de eerste verdieping naar binnen. Die kast werd die dag dus tijdelijk in onze keuken geparkeerd vanwege de regen. Ik had ondertussen een aannemer gevonden die na vier dagen een stellage kon bouwen en een raam eruit kon halen. Er waren verhuizers in de buurt die konden sjouwen en tillen - de kast zou die middag naar boven gaan. Uiteindelijk moesten er toch nog twee extra verhuizers opgetrommeld worden en kon de kast nauwelijks door de slaapkamerdeur. Het was werkelijk millimeterwerk en het raam is gesneuveld, maar de Spaanse kast staat nu op onze slaapkamer en zal daar voor eeuwig blijven staan…niemand die hem daar ooit nog uit krijgt.

Toch hebben we hier ook onze goede momenten als we op onze oude, krakkemikkige (en te kleine) fietsen naar de stad fietsen of genieten van onze nieuwe indeling in huis met onze Spaanse spulletjes. De eerste dagen in Nederland was het mooi weer en konden de meiden iedere dag zwemmen in ons hotel of bij vrienden. Hun nieuwe slaapkamers zijn heel leuk en gezellig geworden, en Mark en ik hebben het gevoel dat we weer aan ons eigen nestje werken. Gistermiddag was weer even een geweldig moment toen we in de bibliotheek waren: ze kwamen alledrie met stapels boeken aanlopen die ze nauwelijks konden dragen! Op de fiets slingerden we naar huis met de boeken in een vest geknoopt voorop het stuur, want we hadden niet aan een tas gedacht. Dat zullen we de eerstvolgende keer zeker doen, en ik heb een vermoeden dat dat heel gauw zal zijn!

El ultimo día

De laatste schooldag voor onze meisjes op de Nederlandstalige school in Madrid. De meisjes waren de dagen ervoor al bezig met hun afscheid: een grote kaart met een wens van iedere juf, dikke afscheidsboeken van álle leerlingen en de inhoud van hun schoollade kwam al mee naar huis. De laatste vrijdagmiddag zong groep 8 nog eenmaal hun afscheidslied van de musical op het plein en kregen ze daarna van de directrice en hun juf een diploma uitgereikt en een herinnering. (zie ons fotoalbum) Alle ouders waren erbij en daarna begon het…het afscheid nemen. Er vertrekken deze zomer meerdere gezinnen uit Madrid: dus er vloeiden heel veel traantjes, heel veel innige omhelzingen en heel veel beloftes om elkaar weer te zien – érgens op de wereld! Eén ding dat ons persoontje hier heeft veranderd is dat we hier wereldburgers zijn geworden. We hebben vrienden in de verste uithoeken en we komen elkaar allemaal weer ergens tegen. Deze zomer hebben Anthe en Inden al ontmoetingen met vriendinnetjes uit Australië, Engeland, Spanje en Hongkong. Anthe heeft zelfs een afspraakje staan in juli op de glitter-rotonde in Breda - met twee klasgenootjes uit Londen en Madrid! We zullen ook zeker weekendjes terug naar Madrid vliegen om iedereen weer op te zoeken. Een waardevolle toevoeging aan ons leven…

Onze lange zomervakantie is begonnen! Dit jaar hebben we tien weken vakantie en dat komt goed uit! Uiteraard hebben we eerst een internationale verhuizing waar veel tijd in gaat zitten, die we overbruggen in hotels in Madrid en Breda. Dan hebben we een aantal weken om in Breda onze draai weer te vinden, fietsen te kopen en Anthe´s nieuwe schoolaankopen te doen. Om vervolgens eind juli op het vliegtuig naar Johannesburg te stappen en daar de Defender op te halen. We gaan een maand lang door Zuid-Afrika, Botswana en Namibië reizen. We hebben een route uitgestippeld, avontuurlijke campings uitgezocht en alvast wat voorbereidingen gedaan zoals speciale slaapzakken en warme slaapmutsen te kopen. In de Kalahari woestijn zijn de nachten namelijk steenkoud en de dagen snikheet. Als we terugkomen van deze bijzondere reis hebben we nog een week vrij en dan gaan we ons dagelijks leven in Breda oppakken. Vanaf dat moment zal ik stoppen met bloggen. De verslagen met foto´s van onze reis door Afrika zullen de laatste blogjes worden….

De laatste avond in ons huis in Madrid waren Anthe en Inden misselijk. Er gebeurt zoveel in hun leventjes, ze waren zenuwachtig voor de veranderingen die hen te wachten staan. Ze staan er allebei heel dubbel in: leuk om naar Nederland te verhuizen vanwege hun oude vriendinnen en zin in hun school in Breda en niet leuk om Madrid te verlaten vanwege hun vriendinnen hier en hun veilige, kleine schooltje. Maren haalt haar schouders op als je het haar vraagt. Ze vindt het wél spannend allemaal, zei ze. Mark en ik zijn op het moment eigenlijk te druk om te beseffen wat er gebeurt. We hebben de laatste avond dat we in ons huis sliepen afscheid genomen van deze mooie periode door samen te gaan eten. We praatten die avond voornamelijk over onze toekomst, we keken vooruit en een heel klein beetje terug. We hebben fotoalbums vol met geweldige foto´s uit Spanje – maar we hebben zeker ook mooie herinneringen aan Portugal en Marokko! De ervaringen die we hier opgedaan hebben zitten in ons rugzakje, het is een deel van ons geworden dat we altijd bij ons zullen dragen.

Nu is het laatste moment aangebroken dat ik in Madrid een stukje schrijf, een raar gevoel... Mark is op dit moment onze koffers aan het inladen in de huurauto. We gaan straks nog lekker zwemmen in onze urbanizacíon, voor de aller-aller-laatste keer. Eind van de middag stappen we op het vliegtuig op weg naar een nieuwe fase in ons leven. ¡Adíos Madrid y amigos!

Tráfico

Zonder moeilijkheden zou het leven zijn als een riviertje zonder stenen en bochten – ongeveer zo interessant als een blok beton.
– Benjamin Hoff -

Ik hikte er al een tijdje tegenop: een bezoekje brengen aan het kantoor van Tráfico in Madrid. Omdat mijn Volvo mee gaat naar Nederland moet ik hem hier in Spanje uitschrijven uit de wegenbelasting en daar heb je véél papieren en geduld voor nodig. Allereerst begint het met een enorm lange rij op straat waar je achteraan mag sluiten. Eenmaal binnen moest ik een keuze maken naar welke verdieping ik zou gaan, alle afdelingen werden genoemd – maar niet de mijne! Toen maar een gokje gewaagd en naar de derde verdieping gegaan waar ik steeds van het kastje naar de muur werd gestuurd. Uiteindelijk kwam ik er op de eerste verdieping achter dat ik naar een ander gebouw moest! Daar begon hetzelfde verhaal, alleen de rijen voor alle loketten waren nu wat langer. Ik gokte op de rij van de kassa, want ik had tenslotte al een formulier van Internet gedownload die Mark ondertekend had – de auto staat namelijk op zijn naam. Gelukkig had hij wat extra lege formulieren ondertekend, want ik bleek er twee nodig te hebben… Ook stond mijn kenteken niet ingevuld op die papieren. Shoot!, de auto stond bij school geparkeerd! Wat nu?

Toch mijn kenteken tussen de paperassen gevonden, leges betaald om weer bij de volgende 25 loketten in de rij te mogen wachten. Eenmaal aan de beurt bij een niet zo vrolijke bediende bleek ik Mark´s DNI-pasje te moeten laten zien… Ik had óveral copietjes van mee, ook van zijn DNI maar niet het origineel! Gelukkig wel een authorisatie-formulier (ook gedownload) en die werd bij God´s gratie geaccepteerd. Ondertussen stond de chef er al bij en werd mij verteld dat ik een tijdelijk kentekenbewijs moest aanvragen op een andere afdeling… Ik probeerde ze duidelijk te maken dat ik niet met mijn auto naar Nederland zou rijden, maar dat mijn auto op transport ging - geregeld door het verhuisbedrijf. Uiteindelijk maakte de chef een handgebaar van laat-maar-zitten-ik-geef-het-op en heeft de bediende de papieren voor mij in orde gemaakt. Wat was ik blij dat ik buiten stond met de juiste stempels op mijn papieren! Je moet namelijk weten dat ik eerder deze week naar Tráfico zou gaan, maar toen ik mijn stapel papieren doornam merkte ik dat ik dit jaar vergeten was mijn auto te laten keuren! Dat heb ik dus eerst nog vooraf gedaan en gelukkig werd mijn oude Volvo in één keer goedgekeurd. Nu rijd ik dus de komende dagen illegaal door Madrid, laten we maar hopen dat dát goed gaat!

Het was die donderdagmiddag 38 graden en Maren had wat vriendinnetjes en een vriendje uitgenodigd om te skeeleren en fietsen vlakbij school. Een klein afscheid om op Maren´s manier haar periode in Spanje af te sluiten. Ik had een koelbox gevuld met flesjes water en pakjes appelsap bij me en wat lekkere dingetjes om te snoepen. De kindjes speelden met elkaar en er waren wat ouders meegekomen, heel gemoedelijk allemaal. Maren kreeg afscheidskadootjes en ik heb ijsjes gehaald om wat af te koelen. Een leuke middag waarop ik wat kiekjes gemaakt heb voor Maren als herinnering aan haar basisschooltijd in Madrid! Zondagochtend vroeg werd ik zelf nogmaals verrast met een afscheid, namelijk door de peutergroep die ik lang geleden opgericht heb. De moeders hadden van alles mee om lekker te ontbijten, ze konden zo aanschuiven op ons deck! Mark en de meiden gingen naar de speeltuin en het zwembad, zij zaten in het complot, en ik had een heerlijke ochtend…

De eindejaarsmusical vond plaats op een warme maandagavond in een theater in Madrid. We moesten allemaal vroeg aanwezig zijn voor de generale repetitie met de juiste kleding aan. Van ons gezin had alleen Mark geen rol in de musical - hij kon rustig in de zaal achterover leunen en wat foto´s maken... Tijdens de generale was ik mijn tekst even kwijt, Anthe kon me niet helpen op het podium en de souffleur zat geloof ik even op een andere bladzijde, haha! Voor de zekerheid heb ik toen mijn tekst maar op een landkaart geplakt die ik moest vasthouden… De musical was geweldig, alles ging goed en onze meisjes hebben het alledrie heel goed gedaan. (zie ons fotoalbum) Het was voor ons heel speciaal, omdat het een afscheid was van school en voor Anthe in het bijzonder, want zij en haar klas hadden de hoofdrol als schoolverlaters. Bij het laatste afscheidslied moest ik wel even wat wegslikken…

Het stapelt zich allemaal op: de vele malen afscheid en het besef hier lieve mensen achter te laten die we in een korte tijd om ons heen verzameld hebben, de warmte en zwoele nachten van de afgelopen tijd waardoor we alle vijf heel moe zijn, de re-immigratie die voorbereid moet worden en waar veel bij komt kijken en het eind van het schooljaar die traditioneel altijd met veel activiteiten wordt afgesloten. We gaan moe naar bed en staan moe weer op… En toch is iedere dag van deze laatste schoolweek gevuld met leuke momenten. We tellen af naar de dag van ons vertrek, nog één hele week….

Tranquilidad

Verwaarloos kleine daden niet. Zelfs kleine druppels zullen uiteindelijk een groot vat vullen. -Boeddha-

Afgelopen week dacht ik een lunch te hebben met wat vriendinnen van me…en toen werd ik enorm verrast! Ik kwam het terras op lopen en schrok me een hoedje...een lange tafel met al mijn vriendinnen. Ik werd verrast met een afscheidslunch met veel vriendinnen via school, maar ook vriendinnen buiten school. Tijdens het etentje kreeg ik een fotoboek aangeboden met allemaal foto´s van iedereen met lieve teksten erbij én foto´s van mijn Madrileense vriendinnen die nu naar Hongkong, Australië en Nederland verhuisd zijn! Echt een heel mooie herinnering aan mijn Spaanse periode… slik…

Later tijdens de lunch kreeg ik een grote doos gevuld met Spaans servies, een taartschaal met schoteltjes en een waterkan. (Ik had ooit eens tegen een vriendinnetje gezegd dat dat een wens van me was…) Tijdens de tweede toespraak aan tafel kwam er een telefoontje van een vriendin - die eerder weg ging - met de waarschuwing dat de politie buiten stond te bekeuren. Een luid gilletje en alle vrouwen vlogen van tafel en renden het terras af! Wat een commotie, haha! Iedereen stond op de stoep geparkeerd, ik zelf stond op een rotonde geparkeerd – dat heeft ons allemaal een bekeuring gescheeld. De politieman stond met open mond naar al die vrouwen te kijken die hun auto insprongen zonder hem aan te kijken. Toen heeft hij maar de enige auto (niet van ons) die nog op de stoep stond weg laten slepen, de boef!

Afgelopen woensdag zijn we naar Nederland gevlogen om bij de Open Dag van het Stedelijk Gymnasium te zijn. Anthe heeft voor het eerst door het schoolgebouw gelopen en ze heeft haar klasgenoten en mentor met hulpmentor ontmoet. Ze zit toevallig in de klas bij Felix - uit haar oude klas op de Montessorischool - dat valt weer mee! Nu gaat ze de tweede week van september voor het eerst naar school, drie dagen op kennismakingskamp! Inden en Maren zijn op de Montessorischool geweest. Dat voelde echt als thuiskomen: de stilte in het gebouw (onze Spaanse school is écht heel luidruchtig!), de groetende moeders van vroeger op het plein en hun gegroeide kinderen! Maren komt bij juf Hanneke in de onderbouw waar Anthe en Inden ook in de klas zaten. Dat vinden Mark en ik erg fijn, ons derde spruitje bij dezelfde juf. En Inden komt bij haar twee beste vriendinnen in de bovenbouw, helemaal goed natuurlijk. De meiden hebben in Breda hun vriendinnetjes weer gezien en logeerpartijtjes gehad en Maren heeft bij haar beste vriend Sebas gelogeerd (wij allemaal trouwens) en veel tijd met hem doorgebracht. We hebben daar Mark´s 40e en Anthe´s 11e verjaardag nogmaals gevierd met taart en kadootjes. Ook zijn de kinderen met opa en oma Rippens naar het Speelbos geweest.

Mark en ik hebben veel tijd in ons huis doorgebracht. We hebben de tuin aangepakt en vooral in de achtertuin was het een oerwoud, het onkruid groeide tot aan je oksels… Binnen hebben we muren geschilderd in nieuwe kleurtjes en het voelde goed om in ons vertrouwde huis lekker aan de slag te zijn. We hebben wat maten opgenomen om te kijken of de nieuwe meubels uit Spanje passen en we hebben wat aannemers gesproken om op zolder nieuwe ramen te plaatsen. In de keuken wordt een deuropening dicht gemaakt en in een andere keukenmuur wordt een nieuwe opening gemaakt. We hebben voor een nieuwe indeling gekozen: de zitkamer komt in de voorkamer en de eetkamer in de achterkamer – naast de opening naar de keuken dus. Als onze spulletjes met de verhuiswagen in Breda aankomen zijn de veranderingen klaar. Leuk!

Toen we zaterdagavond aan kwamen op Barajas leek het alsof er een föhn aanstond: het was die dag tegen de 40 graden geweest! En ondanks het klussen in ons huis in Breda voelde het in Madrid als een thuiskomen… Zondag hebben we bijna niks gedaan, alleen in het zwembad gezwommen, geluierd in de hangstoel en op ons deck gezeten. Anthe had eind van de middag een verrassingsfeestje van haar oude groep 8, heel gezellig. De aftrap voor deze week, want Maren heeft een klein afscheidje door met haar vriendinnen te skeeleren bij school en Anthe heeft vrijdag weer een verjaardagsfeest van haar klas, een disco bij het zwembad. Mark en ik hebben drie (afscheids)etentjes deze week, en ik nog een lunch - over volgende week nog maar niet te spreken! Uiteraard gaan de dagelijkse bezigheden gewoon door, naast het opruimen en voorbereiden op de verhuizing. Ik had het nooit gedacht, maar ik kan nu wel een beetje naar de daadwerkelijke verhuizing uitkijken…. Rust en een mooie vakantie in het verschiet!

Risa

Don´t cry because it is over
Smile because it happened

De laatste weken hier in Madrid zijn bizar. Ze zijn propvol gevuld met afscheid, en afscheid nemen is niet fijn en niet makkelijk. Toch is ieder afscheid ook weer heel leuk en gezellig. Ik had vorige week een afspraak met een vriendinnetje in het Museo del Prado: een heerlijke wandeling door het museum, een lunch en een snel afscheid op straat door te zeggen dat het vooral geen afscheid is. Zo heeft Mark zaterdagavond een afscheid gehad met zijn vriendengroep hier. Een groep van zeven man is gezellig gaan eten met elkaar. Ruud van Nistelrooij schoof nog kort aan, hij kent één van Mark´s vrienden. We hebben nog heel wat afspraken staan voor etentjes en zélfs nog een barbecue op de avond dat onze spullen al ingepakt zijn in verhuisdozen!

Anthe is vorige week elf jaar geworden. Onze kleine, grote meid! Midden in het feestgedruis van haar klas met afscheidsfeesten en komende verjaardagsfeesten, klassenfeesten en verrassingsfeesten hebben we Anthe´s verjaardag heel sober gevierd. Uiteraard kadootjes op het grote bed (zie ons fotoalbum), een traktatie op school en ´s middags een verjaardagstaart met slingers op het deck. En dat was voldoende voor deze keer. Voor de volgende verjaardag - die van Inden - hebben we wat olifanten, giraffen en zebra´s uitgenodigd om taart te komen eten bij de tent, in Afrika!

Afgelopen weekend heeft Anthe het Engels examen voor Cambridge gedaan, haar tweede en tevens laatste examen via deze school in Madrid. Het toeval wil dat haar nieuwe Middelbare school in Breda ook het Engels programma van Cambridge aanbiedt. Anthe krijgt hiervoor een paar uur extra Engels per week en zal daarbij om de twee jaar een officieel Cambridge examen doen. We zijn blij dat ze dat kan voortzetten. Ze heeft morgen een Open Dag op het Stedelijk Gymnasium waarbij ze ook met haar nieuwe klas zal kennismaken. Speciaal daarvoor vliegen we morgen voor een paar dagen naar Breda. We combineren dat meteen met de (her)inschrijving van Inden en Maren op de Montessorischool. Anthe en Inden zien hun vriendinnen weer en we gaan onze tuin bijhouden. Ook ga ik beginnen met het latexen van wat muren in ons huis. Een kleine voorbereiding op onze terugkomst dus…

Alledrie de meiden zijn volop bezig met de voorbereidingen op de musical, de afsluiting van het schooljaar. Uiteraard hebben de zeven kinderen van groep 8 (waaronder Anthe!) een hoofdrol, maar alle klassen doen mee in de musical. Zelfs ík heb een klein rolletje op het podium als de moeder van Anthe… De liederen, teksten en dansjes worden regelmatig en goed geoefend met de juffen. En alle kinderen hebben een kledingsadvies mee naar huis gekregen. Anthe speelt zichzelf op het podium, Inden is een rijke pija (tuttebel) met veel geld en Maren een rockstar. Vorig jaar heb ik veel stress gehad om op tijd voor de musical terug te vliegen naar Madrid, dus dit jaar blijven we dicht in de buurt van het theater, haha! Het zwembad in onze urbanización gaat bijna open, dus we gaan lekker hangen in en rondom het water.

Disco

De tuin vulde zich langzaam met kinderen die allemaal in zwart-wit gekleed waren. (zie ons fotoalbum) De muziek stond aan en toen iedereen er was en er wat gedanst werd mochten de meiden de grote kadotassen openmaken. Alle genodigden hadden geld bij elkaar gelegd en een strandkledingsetje voor Anthe en Inden gekocht inclusief slippers, strandtas en zonneklep. Op het witte hemdje hebben alle kinderen hun naam en lieve tekstjes geschreven. Daarnaast kregen ze ieder een digitale fotolijst die gevuld was met foto´s van iedereen. Heel persoonlijk, en onvergetelijke afscheidskado´s! (slik)

De drie hoogtepunten van de avond waren de limbo-danswedstrijd die de kinderen geweldig vonden en telkens opnieuw wilden doen, de ballondans waarbij de jongens een meisje ten dans moesten vragen (waar op school al een week over gesproken werd) en ze dicht bij elkaar moesten dansen om de ballon tussen hen in te houden. En het derde hoogtepunt (waar ik zelf erg van genoot) was de dans van Hannah Montana waarbij zo´n twintig meiden dezelfde danspasjes uitvoerden. Eén liedje was niet genoeg, het liedje mocht eindeloos herhaald worden…haha!

De borrel voor de ouders die op het discofeest volgde was erg gezellig en werd druk bezocht. Veel ouders kwamen samen en de meesten bleven ook lang hangen. Overal zaten en stonden mensen gezellig te praten en te borrelen en de vuurkorf stond aan. Het was een warme, zwoele avond en vanuit onze tuin is een mooi uitzicht op de lichtjes van Madrid. Ik kreeg zoveel complimenten over de gemoedelijke sfeer in de tuin en de mooie ligging dat ik helemaal een spijtig gevoel kreeg dat dit onze afscheidsborrel was en dat we dus weggaan over een paar weken!

De twee dagen na het feest hebben we gezellig doorgebracht met onze logées: Petra, Tom, Jochem en Gijs. Op zaterdag deden we een picknick bij rivier Manzanares waar de kids lekker konden klauteren en in het water spartelen. Ook hebben de mannen en jongens onder ons een kersenpit-ver-spuug-wedstrijd gehouden. (zie ons fotoalbum) En op zondag zijn we met z´n allen met de metro naar plaza Santa Ana geweest om op het terras van het allerbeste tapas-restaurant te eten - gevolgd door een bezoek aan Plaza Mayor. De meisjes hebben zich dit weekend goed vermaakt met Jochem en Gijs, vooral in de tuin op de trampoline met de waterslang aan …

Ondertussen heeft Mark gisteren zijn eerste werkdag achter de rug in zijn nieuwe funktie. Het was een bloedhete dag gisteren…bijna 40 graden. En ondertussen is onze oudste dochter verjaard: Anthe is 11 jaar geworden vandaag!

Adiós

Deze week staat in het teken van hét afscheidsfeest van Anthe en Inden. Ze hebben allebei hun klasgenootjes uitgenodigd en nog wat vriendinnetjes daarbuiten. Al met al komen er meer dan 40 kinderen dansen op de zwart-wit disco in onze tuin! Mark is maandag vertrokken naar Rusland, naar één van de zes fabrieken waar hij straks mee gaat werken in zijn nieuwe baan. En omdat morgen ook nog vrienden uit Nederland met hun zonen Jochem en Gijs een weekend komen logeren komt er nog best wat bij kijken voor mij.

Mark´s broer was afgelopen weekend met zijn zoon Dani bij ons te logeren en toen hebben we hippe, Spaanse discomuziek gekocht en een CD van Kate Perry. Een CD van Miley Cyrus hebben we geleend van Anthe´s vriendinnetje en van dat alles met wat Beyoncé en Mama Mia hebben we twee compilaties gemaakt voor het feest. Ook hebben de broers alle drank ingekocht zodat ik niet met al die flessen hoef te slepen. Mark en ik hebben zondag voorbereidingen getroffen zodat we een filmpje kunnen afspelen bij de dansvloer op een gespannen wit doek aan de muur. En er komt vandaag een vriendin helpen met alles opruimen en klaarzetten, een andere vriendin maakt voor vrijdag hapjes voor de kinderen klaar. Ook heb ik van alle kanten plastic bekers geleend, zodat de kinderen verkoeling kunnen halen aan de bar. Zelfs het weer doet een duit in het zakje, want het wordt morgen 29 graden zonder wolkjes…

Op het schoolplein wordt er door moeders stiekem boven een A4tje gefluisterd, dat gauw opgevouwen wordt als ik per ongeluk die kant op kijk. Gisteren waren Anthe en Inden met hun vriendinnen bij ons thuis een dansje aan het oefenen die ze met z´n allen op de dansvloer gaan uitvoeren. In de pauzes op het schoolplein wordt dit nogmaals flink geoefend. En ik hoor op het plein af en toe iets over geheimzinnige dansoptredens... Inden vindt het superspannend en is zenuwachtig. Ik heb zo´n vermoeden dat de meiden verrast zullen worden vrijdag - en Mark en ik dus ook! Dat geeft een heel warm gevoel en tegelijkertijd ook een heel angstig gevoel, namelijk het gevoel van een naderend afscheid…

Zo hebben we afgelopen weekend onze vrienden weer gezien die afgelopen winter naar Praag zijn verhuisd. We hadden ze vorige week gezien aan de Algarve in Portugal en nu met een gezamenlijke paella-lunch met vrienden op de tennisclub. Het was een heel gezellige reünie, maar twee andere stellen van deze groep (waaronder Mark en ik) gaan deze zomer ook weg uit Madrid. Jammer is dat… Het leuke is dan wel dat je elkaar overal op de wereld weer tegenkomt. Zo zie ik in juli mijn Madrileense vriendinnen - die nu in Hongkong en Australië wonen - weer in Nederland. Dat wordt ook een geweldige reünie! En toch…afscheid nemen en weerzien…heel intens.

Algarve

De camping in Fuseta – in het Zuiden van Portugal – is heel uniek gelegen. Aan de ene kant begint een natuurpark met strandjes en eilandjes en aan de andere kant ligt een haventje met veel vissersbootjes en een veerpont. En vandaag hebben we de pont genomen naar een klein onbewoond eiland. Nadat de veerboot aangelegd had liepen we zo`n 100 meter naar de andere kant van het eilandje en daar zagen we een prachtig wit strand met een azuurblauwe, knalheldere zee! (zie ons fotoalbum) Inden vond direkt een mooie witte zeester toen ze haar voet in het zand zette. Geweldig! Ook leggen zeeschildpadden ´s nachts eieren op dit strand. We hebben vandaag nog tien zeesterretjes gevonden en nog wat krabbetjes en mooie schelpen. Zeepaardjes zwemmen hier ook, maar die hebben we helaas niet gezien. Anthe heeft, als enige, gezwommen in zee. Helaas stond Maren vanmiddag met haar voetje in een zee-egel... Gelukkig had ze maar drie afgebroken naaldjes in haar voet die verdwenen toen ze met haar voet in een emmer zeewater had geweekt.

Met het boemeltreintje reden we vanmorgen naar Olhâo, een plaatsje tien kilometer verderop, waar elke zaterdagochtend een markt gehouden wordt aan de haven. Wij vinden het altijd heel leuk om over zo´n lokale markt te lopen. Pijlstaartroggen, garnalen, zalm, sardientjes, inktvissen en zelfs de gevaarlijke, grote lampjesvis uit de film Nemo lag er! In de haven zagen we een veerpont naar Ilhâ Armona liggen die tien minuutjes later zou vertrekken. Volgens de mevrouw van de kaartverkoop zijn er ook restaurantjes op dit eiland en zo togen wij vol verwachting naar dit eiland. En het overtrof al onze verwachtingen! We voelden ons alsof we in de film Mama Mia terecht gekomen waren: witte huisjes met roze bebloemde klimop langs de muren, één straatje die van de aanlegsteiger naar het strand liep en zelfs de wapperende was hing aan de waslijn. Het strand aan de andere kant van het eiland was heel idyllisch met een eilandje ervoor gelegen waar schelpdiertjes gevangen werden door lokale vissersmannen. (zie ons fotoalbum) We aten lunch met uitzicht op zee en de duinen in een restaurantje van een Belgisch stel die al 20 jaar op dit eiland wonen en er twee zonen hebben gekregen. Hoe romantisch… De versgevangen conquilhas (lokale kleine schelpdiertjes) smaakten er onovertroffen, zelfs Maren genoot ervan.

Na nóg een heerlijke dag op het strand van het onbewoond eilandje doorgebracht te hebben zijn we eind van de middag naar Praia de Faro gereden. We hadden een borrelafspraak aan het Portugese strand met Madrileense vrienden die nu in Praag wonen. De wereld is zo klein! Maren en Olivia hadden vijf minuutjes nodig om het ijs te breken en hebben daarna heerlijk samen op het strand gespeeld. (zie ons fotoalbum) Uiteraard ging de tijd veel te snel… Gelukkig zien we elkaar zondag nog een keer in Madrid.

Op de terugweg naar Madrid hebben we in de auto veel meegezongen met Leonard Cohen, Mama Mia en vooral Beyoncé... Ik ga namelijk vanavond naar haar live concert in Madrid. Tijdens onze laatste vakantie in Andalusia was ik vermoedelijk op de terugweg mijn lievelingsvest vergeten bij een wegrestaurant. Dit vest wilde ik eigenlijk meenemen naar Afrika en ik baalde er zo van dat ik het kwijt was. Nu reden we dezelfde route naar huis… “Zullen we het proberen?” En ongelofelijk, maar mijn vest lag daar, haha! Wat een geluksvogel ben ik! Morgen komen Mark´s broer Ramon en ons neefje Dani aan op Barajas, ze komen gezellig een paar dagen bij ons logeren.

Hace sol

De zon schijnt… Het leven ziet er veel zonniger uit als de zon schijnt, en dat doet de zon afgelopen week volop! Vorig weekend zijn we met z´n allen de bergen ingereden om een antiekmarkt te bezoeken en twee kasten te kopen. Op de terugweg namen we de toeristische route en wat is het dan genieten van het Spaanse berglandschap in het lentezonnetje. De bergen zal ik zeker missen als we weer in Nederland wonen. Elke ochtend als ik de gordijnen in Maren´s kamer openschuif werp ik eerst een blik op de bergen. Afgelopen weekend is bijna de laatste sneeuw gesmolten… Dat vind ik het mooist…sneeuw op de bergtoppen. Elke keer als in naar de supermarkt rijd heb ik een fantastisch uitzicht op de bergen, daar kan ik echt van genieten. Misschien moet ik er maar een foto van maken?

De voorbereidingen voor de verhuizing zijn begonnen. Het verhuisbedrijf is gekozen en de dagen dat ze komen inpakken en met de vrachtwagen vol spulletjes naar Nederland rijden zijn bevestigd. Ook mijn oude Volvo gaat mee op transport! Ik heb al uitgezocht welke stappen ik moet ondernemen voordat ik er in Nederland weer mee mag rijden en dat zijn er veel - met veel papierwerk… Anthe en Inden geven een groot afscheidsfeest voor hun hele klas, we organiseren een disco-avond in de tuin in zwart-wit kleding! De uitnodigingen hebben ze al uitgedeeld, er komen die avond 42 kinderen dansen en daarna komen hun ouders gezellig voor een borrel. Onze kater Woester heeft deze week de nodige vaccinaties gekregen zodat hij mee kan met ons in het vliegtuig. Gelukkig gaan we nog één keer vanuit Madrid met onze auto met aanhanger op vakantie. We vertrekken woensdagochtend vroeg richting de Algarve, een klein weekje
zon, strand en de hangmat! Daarna zal Mark zich gaan opmaken voor zijn nieuwe baan waar hij 1 juni mee begint.

Mark is afgelopen vrijdag 40 jaar geworden. Hij kreeg ´s ochtends kadootjes van ons op het grote bed en werd de hele dag verblijd met telefonische felicitaties! Hij kwam wat vroeger van zijn werk naar huis om op het deck zelfgebakken appeltaart met slagroom te eten. (zie ons fotoalbum) En daarna zijn we op een terrasje tapas gaan eten, het was de hele week al rond de 30 graden… ´s Avonds zijn Mark en ik saampjes naar de première van de film Last chance, Harvey geweest in de stad. Het was zo druk en gezellig in de stad dat het wel een zaterdagmiddag leek! We hebben nog een Häagen-Dazs ijsje gegeten en zijn toen richting huis gegaan. Een speciale en toch rustige verjaardag voor Mark, precies zoals hij wilde.

Gisteren was het Koninginnedagfeest op de Nederlandse school. (zie ons fotoalbum) Een hele dag op het schoolplein en in de afgezette straat met ouderwetse kinderspelen en verkoop van poffertjes, appeltaart, broodjes haring of frikadel en bitterballen. Een kraam met verkoop van Hollandse boodschappen en halverwege de middag begon de vrijmarkt waar wij heel veel speelgoed hebben verkocht. Binnen een uurtje hadden we € 145 opbrengst! Anthe maakte vlechtjes voor in het haar. Na een uur vrijmarkt stak er een wind op die er voor zorgde dat alle pluisjes uit de berkenbomen door de straat waaiden. Veel mensen reageerden daar op met tranende en jeukende ogen en veel hoesten. Mark en ik ook, en toen hebben we alles ingepakt om naar huis te gaan. Het was een echt Hollandse, gezellige dag waarop we vele bekenden gesproken hebben en weer nieuwe afspraken gemaakt zijn. We hebben zelfs nog een prijsje gewonnen in de loterij!

To see a world in a grain of sand,
And a heaven in a wild flower,
Hold infinity in the palm of your hand,
And eternity in an hour.
- William Blake

Fiesta

Wat doe jij aan op de cóctel? Er werd al geruime tijd over gesproken door de genodigden van het 40-jarige feest van Mirjam en mij. Het voelde een beetje als een bruiloft: locatie uitkiezen in de stad, uitnodigingen versturen, bevestigingen ontvangen, hapjes uitkiezen en het aantal gasten bevestigen bij het restaurant - en niet onbelangrijk…een jurk uitkiezen. Op de dag van het feest ontving ik lieve berichtjes van mijn vriendinnen verspreid over de wereld: Hongkong, Australië, Tsjechië, The States en Nederland. Eén vriendin is speciaal over komen vliegen uit Nederland! Ik heb naar het feestelijk moment uitgekeken en genoten van de dagen vooraf…

Het was heel leuk om te zien dat iedereen zijn best had gedaan om er feestelijk uit te zien, vrijwel iedereen had een mooi jurkje aan. (zie ons fotoalbum) Er kwamen 25 vrouwen op onze cóctel en de sfeer was heel gezellig en intiem. Tussen de bar en de lounge-banken kon je lekker bewegen tussen alle kletsende, lachende vrouwen. Er werden heerlijke tapas geserveerd en op het eind van de avond een taart van brownies, die niet te versmaden was! (ik, als zoetekauw, heb er uiteraard twee gegeten...) Mirjam en ik kregen allebei een olijfboom vol gehangen met lieve wensen van onze gasten. Ik voelde me heel jarig! Buiten was het een warme avond en op het plein Santa Ana was een openlucht concert, er was een heerlijke sfeer.

Netty bleef een paar dagen logeren waarin we samen gewinkeld hebben en nóg meer jurkjes gekocht hebben. Maren was mee en ze was zo in haar sas: zocht écht leuke jurkjes voor ons uit, paste naast ons in de pashokjes een zomerjurkje voor haar zelf en genoot ervan om daarna lekker op een terrasje uit te puffen. Dat wordt nog wat met die dame later!! Verder hebben Netty en ik die dagen lekker buiten de deur geluncht, veel bijgekletst en zaterdagavond was het Oranjebal ter gelegenheid van Koninginnedag - voor alle Nederlanders in Madrid. Weer in een ander jurkje gehesen gingen we samen op pad. We hebben die avond gedanst en veel mensen gesproken, maar toch was het lang niet zo gezellig als op mijn verjaardagsfeest. De ruimte was te groot, het was er koud en er werd nauwelijks iets lekkers geserveerd. Maar het was leuk om het een keer mee te maken, want een tweede keer zit er voor mij natuurlijk niet in.

Samen met vriendin Myrza ben ik gisteren weer de bergen ingetrokken om de antiekschuren van Ana en Belén te bezoeken. Na de antieke servieskast wilden Mark en ik nog een grote kledingkast kopen om op onze slaapkamer in Breda te zetten. Ik heb weer wat mooie kasten gefotografeerd en samen met Mark zal ik de mooiste uitkiezen en laten bezorgen. Uiteraard hebben mijn vriendin en ik nog wat mooie antieke hebbedingetjes meegenomen voor bloemen of salades. Toen we langs een bloemenwinkel liepen met grote hortensia´s wilde ze die hebben voor in haar emaillen emmer. Toen we weer buiten stonden had ze een hortensia voor mij gekocht. “ Omdat het zo gezellig is vandaag en gewoon omdat je alweer zo snel weg gaat!” Heel lief van haar… Later toen we wilden lunchen stond er een volgepakte fiets buiten een eetcafé en we waren nieuwsgierig van wie die fiets zou zijn. Eenmaal binnen bleek de fiets van een jonge, Japanse wereldreiziger die al zeven jaar vanaf Japan door Azië naar Europa gefietst was en zijn geld met goocheltrucs verdient. (onder andere op de Dam in Amsterdam!) Hij had een map met vele krantenartikelen bij zich uit verschillende landen waar hij geïnterviewd was. Ongelofelijk avontuurlijk en stoer.

De crisis is de laatste tijd weer heel actueel in onze omgeving. Toen we laatst onze buurtjes vertelden dat we deze zomer terug verhuizen naar Nederland kregen we te horen dat ze het financieel heel zwaar hebben. De kinderen moet van hun privéschool af en naar een goedkope publieke school. En ze hebben problemen met de huur, ze denken eraan om naar het buitenland te verhuizen. De buurman heeft een eigen bedrijf en nog nauwelijks klanten over… Ook hoor ik van expats om me heen dat ze onbetaald verlof moeten opnemen als een vorm van kostenbesparing. Mark zal dat volgende maand ook moeten doen, maar wij gaan toevallig in mei voor de laatste keer in Spanje kamperen. Er is veel onzekerheid om ons heen en ik hoor steeds vaker van mensen dat ze weg gaan uit Spanje. Dit land is helaas zwaar getroffen door de crisis. Het Nederlands schooltje zal veel gezinnen zien vertrekken deze zomer en er komen er maar weinig voor terug.

Mark was deze week met zijn collega gaan sporten en daarna lunchen. Toen ze terugkwamen van de lunch was een ruitje ingeslagen van de auto en van allebei de sporttas met bezwete sportkleding gestolen. De politie moest erbij komen voor een aangifte. Een auto verderop was ook opengebroken. Mark en Fernando hadden niks waardevols in de auto achtergelaten, maar de dieven hebben waarschijnlijk twee mannen in pak zien uitstappen en daarom gedacht dat ze in die auto een grote slag konden slaan…alleen wat bezwete sportspullen dus, haha!

Semana Santa

Dit keer vieren we voor de derde keer Semana Santa, de heilige week voor Pasen. Het eerste jaar vierden we dit in de provincie Salamanca waar we toen vakantie vierden. Die week zagen we zelfs sneeuw vallen tijdens een bergwandeling naar een hoog gelegen klooster. De tweede keer vierden we Pasen tijdens onze rondreis door Marokko. Een avontuurlijke reis waarin we verliefd werden op de stoere Defender. En deze Semana Santa vieren we in Andalusië, in de zuidelijke provincie Huelva. De camping is aan het strand gelegen, maar alle plaatsen liggen tussen de pijnbomen. Terwijl ik dit schrijf zijn mannen om ons heen naalden aan het harken, Mark slaapt in de hangmat, Anthe leest naast mij een boek in het zonnetje en Inden en Maren wassen hun grote strandschelpen. Deze gaan ze straks op een schaal op tafel leggen.

We zijn deze week naar Cádiz geweest, een oud stadje gelegen op de punt van een schiereiland. Het waait er altijd, vooral nu, op de toren van de kathedraal die we beklommen hebben. We eten er op een terrasje aan het strand. (zie ons fotoalbum) En na de lunch rijden we naar Jerez de la Frontera waar we onverwachts gedirigeerd worden de auto te parkeren. De processie van Semana Santa begint! Geduldig wachten we tussen alle mooi geklede dorpelingen op het pronkstuk met het beeld van Jezus die door zo´n vijftig man gedragen wordt. Steeds als ze het zware pronkstuk weer omhoog tillen, na een korte pauze, applaudisseert iedereen. Indrukwekkend. In de optocht dragen volwassenen en kinderen een rode puntmuts die hun gezicht verbergt en onder hun lange zwarte cape lopen sommigen op blote voeten. De muziek die erbij gespeeld wordt klinkt dramatisch en je ruikt wierook. Na de processie rijden we een stukje door naar Arcos de la Frontera, een knus wit dorp gelegen op een bergkam. Na een wandeling en een terrasje rijden we door een glooiend idyllisch landschap met een ondergaand zonnetje terug naar onze tent.

Vrienden uit Madrid kampeerden in de buurt en kwamen deze week bij ons lunchen op de camping. Daarna maakten we met z´n allen een tocht van vier uur met een stoere 4WD bus door Doñana. We reden over het strand en door de zanderige duinen waarbij de bus danste door het rulle zand. De kinderen gilden van plezier achterin! We zagen veel roofvogels in het Parque Nacional en een groep damherten die net wakker werden. We reden kilometers langs een rivier waar we roze flamingo´s zagen en daarna nog dertig kilometer over de verlaten stranden van Doñana. We zagen een aangespoelde dolfijn, een aangespoelde babywalvis en twee voor eeuwig slapende zeeschildpadden. Ondanks dat hebben we genoten van deze stoere safari! Nadien hebben we met z´n allen gegeten in het dorp El Rocío waar we het gevoel kregen in een Western beland te zijn: zanderige pleinen en straten gevuld met paard en wagens, terrasjes waar paarden vastgebonden werden en uitzicht op de marismas: moerassen met halfwilde paarden en flamingo´s. (zie ons fotoalbum)

Het was een heerlijke tijd op de camping waar de nachten nog koud waren (gelukkig kacheltje mee!), maar de sterke zonnestralen iedere dag de lucht aangenaam verwarmden. We hebben alle dagen buiten vertoefd: bijvoorbeeld op het strand voor een wandeling in de ochtenddauw, om schelpen te zoeken of te zonnen, maar we bleven ook lekker rondom de tent hangen. Ik heb mijn meegebrachte boeken uitgelezen, de meiden speelden met elkaar of met Spaanse meisjes op de camping en Mark bracht veel tijd in de hangmat door. Een heerlijke week om op terug te kijken.

Il Divo

Living life to the fullest

Voor de tweede keer mochten we genieten van een live concert van Il Divo in Madrid. En het was weer prachtig! Deze keer hadden we plaatsen in de arena, niet zo ver van het podium. Iedereen had een stoel en de bedoeling was dat iedereen bleef zitten, maar zo nu en dan móest ik gewoon even gaan staan om te applaudisseren of even naar voren kruipen om een foto te maken. Eén keer kwam er iemand van de beveiliging naar voren om mij en wat andere vrouwen weg te sturen: ”¡Señoras, señoras, por favor! Maar de zangers vonden het maar wat leuk, vooral Carlos. Deze Spanjaard is een enorme macho die maar blijft lachen en sjansen met zijn (vrouwelijk) publiek. Eén van de vier heeft een paar jaar in Nederland gestudeerd en sprak een paar woorden Nederlands op het podium. Ik hoopte met heel mijn hart dat ze Amazing Grace zouden zingen en tot het eind werd dat niet gedaan…totdat ze met hun toegift terugkwamen…adembenemend mooi!

Mark en ik wilden heel graag in de periode tussen ons verblijf in Spanje en ons verblijf in Nederland met de meisjes een mooie, onvergetelijke reis maken. En deze week kreeg Mark gelukkig toestemming van zijn werk om de maand augustus vrij te nemen. We hebben meteen retour-tickets naar Johannesburg gekocht en een Landrover Defender met twee daktenten gehuurd. Nu zijn we zo vrij als een vogel om daar rond te trekken: Krugerpark, Botswana, Mozambique of Namibië…het avontuur lokt!

Maar eerst vertrekken we vandaag voor negen dagen naar het Zuidelijkste puntje van Spanje, de provincies Cádiz en Huelva. In Spanje is het komende week Semana Santa en zijn alle scholen gesloten. We gaan kamperen aan het strand, deze camping is in een groot natuurgebied gelegen. We gaan onder andere een excursie maken van vier uur met een 4WD waarbij we eerst een stuk over het strand crossen en daarna door dit natuurgebied waar flamingo´s, herten, everzwijnen en wilde paarden leven. Uiteraard bezoeken we ook de bekende trekpleisters en de witte bergdorpjes. We hebben alle vijf stapels boeken mee en de hangmat is ingepakt, de vakantie kan beginnen!

Volver a Holanda

Why do all good things come to an end?
- Nelly Furtado –

Mark heeft een nieuwe baan aangeboden gekregen die hij niet kon weigeren. Zijn huidige Amerikaanse werkgever heeft geaccepteerd dat Mark zijn nieuwe functie vanuit ons huis in Breda mag uitvoeren. Uiteraard zal hij wekelijks moeten reizen, want onder zijn verantwoordelijkheid voor Inkoop vallen zes fabrieken in Europa. Maar het is alsof alle puzzelstukjes in elkaar vallen. Anthe kan in september op het Stedelijk Gymnasium in Breda starten zoals ze zelf graag wilde, ons huis zal weer bewoond worden en de nieuwe kans voor Mark die ons weer terug naar Nederland brengt. Toen we het aan de meisjes vertelden in Extremadura juichte Inden met haar handen in de lucht, en bij thuiskomst op zondagavond belde ze meteen haar beste vriendinnetje uit Breda. Anthe zat te grijnzen van oor tot oor en kwam me later tijdens de wandeling vertellen dat ze heel blij was dat ze naar een Nederlandstalige school gaat. (met Spaans als keuzevak) Alleen Maren zei met een klein pruillipje: “ Dat vind ik echt niet leuk, mama!” En dat kunnen we allemaal goed begrijpen, want ze heeft geen herinneringen aan Breda. Ze is in Spanje voor het eerst naar school gegaan en heeft hier haar vriendinnetjes gevonden. Ze heeft zelfs drie van haar vier verjaardagen in Madrid gevierd! Toch denken wij dat zij zich als jongste het snelst weer zal aanpassen.

Voor mijn veertigste verjaardag kreeg ik van Mark een verwenpakket in een hotel in Nederland samen met mijn zus Inge. (zie ons fotoalbum) En het was heerlijk! We hebben weer veel gelachen samen (in onze badjassen met badstof slippertjes over de gang rennen en in de lift van het hotel!), ontzettend geluierd in de sauna, heerlijk gelunched en gedineerd, ons laten verwennen met een gezichtsbehandeling en een lichaamspakking en vooral veel gepraat. Helemaal goed natuurlijk, want ik zie en spreek mijn zus veel te weinig. Oók kreeg ik van mijn vriendin Olga een grote verrassing die ze aankondigde met hints als: een zonnebril mee, zakdoekjes mee, strakke spijkerbroek aantrekken… Op de verjaardagskaart die ze me op een zonnig terrasje gaf stond dat ik vals mocht zingen…(?) en lekker swingen… Ik werd steeds zenuwachtiger! Máár, wat bleek? Ze verraste me met een concert - Wit Licht - van Marco Borsato in Antwerpen! Eerst hebben we samen gegeten op een terrasje in Antwerpen en daarna vertrokken we naar het Sportpaleis. Op de heenweg zagen we al veel mensen in het wit gekleed wachtend bij de entree, maar wij kwamen pas een kwartier voor aanvang aanzetten – veel te lang gekletst natuurlijk. We hebben ons ´professioneel´ een weg naar voren gebaand en zodoende stonden we erg dicht bij het podium. (zie ons fotoalbum) We hebben genoten van zijn liedjes en zijn show. Weliswaar was ik de enige met een brandend vlammetje tijdens zijn ballads (tja….40 hè!), de rest hield heel modern een mobieltje omhoog. Hahaha!

En vandaag is het dan zover...ik ben 40 jaar geworden. Gisteravond waren Mark en ik met vrienden uit eten en toen feliciteerde hij mij ineens in het restaurant, het was 24.00 uur en ik was jarig! Haha, dat was even een confrontatie... Vanmorgen werd ik in alle talen wakker gezongen en na het uitpakken van de zelfgemaakte kadootjes aten we allevijf een ontbijt op het grote bed. We hebben mijn verjaardag gevierd met een lunch op een terras in El Pardo met een grote speeltuin erbij. En uiteraard kreeg ik vandaag veel telefoontjes van familie. En kaarten, e-mails en SMSjes uit Nederland, The States en Madrid. Incluis een heerlijk lange brief van een vriendin, een zelfgetekende kaart van mijn peetzoon Máxime en zelfs een thee-genietpakket van mijn schoonzus. ¡Gracias a todos! Ik heb me nog nooit zo jarig gevoeld als nu op mijn veertigste…!

Donderdagmiddag stond ik met Maren in de keuken drie appeltaarten te bakken, terwijl het buiten 27 graden was! Uiteraard een tarwe- en melkvrij appeltaartje voor Maren, één appeltaart werd opgedeeld tussen de schoolbibliotheek en schilderles en eentje was lekker voor onszelf. Ook ben ik met vriendin Mirjam ons feest aan het voorbereiden. Op 23 april geven we samen een cóctel in de Belvedère Lounge vlakbij Plaza Santa Ana in het centrum van Madrid. Al onze Madrileense vriendinnen zijn uitgenodigd, want wij vieren samen onze 40-jarige verjaardag met tapas en lekkere drankjes. We hebben mooie uitnodigingen verstuurd en er wordt een brownie-taart met kaarsjes geserveerd als laatste tapa… De andere zeven tapas gaan we maandag uitkiezen in het restaurant. Mijn vriendin die een jaar geleden naar Nederland is verhuisd komt speciaal bij mij logeren voor dit feest! We gaan het leven vieren en ik heb er nu al zo´n zin in!

Extremadura

Jesus gave me light
And I´m gonna let it shine
This little light of mine
I´m gonna let it shine
Every day, every day, every day
-Bruce Springsteen-

Mark heeft heel drukke tijden op de fabriek gehad en wilde er graag een weekend op uit om op te laden en te genieten van elkaar en het prachtige lenteweer. Dus had ik een Bed&Breakfast geboekt: een huis uit 1800 (of vroeger) in een heel klein dorpje in Extremadura. We vertrokken op vrijdagmiddag en bezochten onderweg het stadje Trujillo met ontzettend veel geschiedenis dat we terug zagen in oude kasteeltjes, baselieken en kerken. Het gezellige plein was gevuld met een Middeleeuwse markt. We hebben er rondgeslenterd, een kerktoren beklommen en een ijsje gegeten op het plein. Daarna reden we door naar onze eindbestemming in Salorino, vlakbij de Portugese grens. De volgende ochtend kregen we een boers ontbijt op het terras en hoorden we alleen maar pasgeboren lammetjes en vogeltjes om ons heen, terwijl we genoten van scharreleitjes, schapenkaas, zelfgebakken brood, zelfgemaakte jam en verse sinaasappelsap. Een goede start voor een lange wandeling van zo´n 13 kilometer door de dehesa. Een gebied met veel steeneiken en ontzettend veel roofvogels. We hebben bijvoorbeeld twee soorten gieren boven ons hoofd zien cirkelen, wat zijn die beesten groot!

De Extremadura is een vergeten gebied in Spanje waar nog veel armoede heerst en waar het lijkt of de tijd heeft stil gestaan. Nog geen vijfentwintig jaar geleden liepen de kinderen hier nog op blote voetjes naar school en was een groot deel van de bevolking analfabeet. Het is er tijdens de lange zomers snikheet en gortdroog. Er zijn dorpjes waar toeristen nog nagestaard worden. Geen streek bracht verhoudingsgewijs zoveel veroveraars voort als Extremadura, en ook in de jaren zestig vertrok één op de drie Extremeños naar Madrid of West-Europa, om de armoede te ontvluchten. De natuur is op weinig plekken zo puur als hier en daarom voelen de steenarend, de monniksgier, de vale gier, de zwarte ooievaar, de lynx en de visotter zich er de koning te rijk. Jaarlijks telt deze streek 15.000 ooievaarspaartjes - vroeger op weg naar Afrika - maar nu blijven ze gewoon het hele jaar! Er zijn maar weinig kerktorens in Extremadura waar geen ooievaarsnest op gebouwd is. (zie ons fotoalbum)

Na de lange natuurwandeling hebben we gepicknickt onder een steeneik vlakbij een meertje. Daarna hebben de meiden en ik geschilderd en is Mark onder de schildersessie uit gekomen door in slaap te vallen op het kleed…. Die avond aten we in de tuin van het oude huis met uitzicht op de heuvels, de schaapjes van de buurman en de ondergaande zon…. De volgende ochtend werden we getrakteerd op nog zo´n heerlijk landelijk ontbijt en moesten we mee om te kijken naar de gifgroene boomkikkertjes die zich verstopten in de kraan van de waterpomp. Toen Inden water ging pompen kwamen de kikkertjes te voorschijn! Ook kregen we nog een prachtige vogel te zien, de hop. Daarna vertrokken we op weg naar Mérida, een stad van vóór onze jaartelling. Unesco riep deze stad uit tot werelderfgoed vanwege de vele Romeinse monumenten. Naast de bruggen hebben we het Romeins theater en het amfitheater bezocht waarna we door het Museo Nacional de Arte Romano gelopen hebben met veel Romeinse beelden en prachtige mozaïk. Op het sfeervolle plein met een grote fontein en veel sinaasappelbomen en palmbomen hebben we gelunched voordat we aan de terugweg naar Madrid begonnen.

Het is heerlijk om zo´n weekendje er op uit trekken om van natuur en mooie stadjes te genieten, om met z´n vijfjes een paar dagen van elkaar te genieten en écht op te laden. Mark kan er weer een paar weken tegenaan tot Semana Santa, in april, wanneer we een weekje met de tent erop uit trekken. Maar eerst ga ik over twee nachtjes in Nederland van mijn verjaardagskado genieten!

Inspiración

Inspiratie voor mijn eigen schilderijen… Vorige week heb ik veel inspiratie opgedaan tijdens drie tentoonstellingen die ik bezocht heb. Wat een cultureel weekje! Vorige week zondag zijn we met z´n vijfjes het centrum ingetrokken om de tentoonstelling La Sombra (de schaduw) te bezoeken. Hier waren veel werken van Nederlandse schilders te bewonderen omdat deze schilders een paar eeuwen geleden de schaduw in de schilderijen terug gebracht hebben. Er hingen werken van Carel Willink en Jan van Eyck tussen schilderijen van overbekende Spaanse schilders zoals Salvador Dalí en Pablo Picasso. Leuke tentoonstelling om met de meiden te bezoeken, omdat je bij elk schilderij de schaduw kunt opzoeken en bepalen waar dan de zon zou moeten hebben staan. Mark was erg gecharmeerd van het schilderij Mémoires d'un Saint van de Brusselse schilder René Magritte. Het was een leuke tentoonstelling voor ons allemaal.

In Madrid zijn sinds januari van dit jaar 105 beschilderde koeien in het centrum te vinden - de koeienparade - beschilderd met zowel lokale als buitenlandse ontwerpen. Er is ook een Nederlandse koe, gedoneerd door de Nederlandse ambassade in Madrid, uiteraard met tulpen! Enkele koeien zullen na de expositie geveild worden en de opbrengst daarvan gaat naar goede doelen. Wij hebben de laatste tijd al heel wat koeien zo kris-kras door Madrid gezien.(zie ons fotoalbum) Laatst hebben vijf jongens een koe mee naar huis genomen, maar helaas voor hen had een buurtbewoner dit gezien heb en heeft de jongens achtervolgd, ze zijn er met een boete vanaf gekomen. Tien jaar geleden is deze tentoonstelling gestart in Zürich door kunstenaar Walter Knapp om het winkelend publiek te vermaken. Door de jaren heen heeft de tentoonstelling al vele grote steden aangedaan en tot 21 maart zijn de koeien dus in Madrid te bewonderen!

Vorige week maandagochtend ben ik met een nieuwe moeder van het schoolplein de stad ingegaan om Museo La Reina Sofía te bezoeken. Maar allereerst heb ik haar meegenomen naar het café om de hoek bij school om haar te laten kennismaken met de gewoonte van veel ouders om daar eerst een kop koffie te drinken. Daarna zijn we de metro ingestapt naar het centrum. We hebben tot lunchtijd rondgeslenterd door het museum van moderne kunst. Weer veel werken van de bekende Spaanse schilders Picasso en Dalí gezien, maar ook bijvoorbeeld van de Amerikaan Mark Rothko. (waar ik op schilderles aandacht aan besteed had). Er was een tijdelijke tentoonstelling van Paul Thek en dat was heel grappig, want terwijl ik naar een geschilderde schommel sta te kijken waar kranten om de touwen heen gevouwen waren zag ik dat het een Nederlandstalige krant was. Hoe toevallig is het dan weer dat een Amerikaanse kunstenaar deze Hollandse krant gebruikte voor zijn kunst! Na het museum hebben we gelunched bij een nieuw tapas-restaurant op Plaza Santa Ana en daarna terug naar school gereisd om onze kindjes op te halen. Wat een heerlijke maandag!

Afgelopen zondag zijn we met vrienden naar de bergen geweest om te wandelen tussen de fruitbomen waarvan de bloesem net ging bloeien. (zie ons fotoalbum) Het was boven de 20 graden en de lucht was strakblauw, je róók de lente! Na de wandeling gingen we lunchen in een restaurant die tegen de berg was aangebouwd en waarachter allemaal grotten gelegen waren. Het diepgelegen restaurant werd sfeervol verwarmd met schalen gevuld met hete kooltjes. We zaten naast de opening naar de grotgangen waar bandieten tijdens de Franco-periode hun diamanten na de overval verstopten. Heel spannend allemaal! Na het heerlijke eten kregen we allemaal een kaarsje en gingen we de grot in om te dwalen. De kinderen vonden het prachtig! Daarna op een terrasje weer opgewarmd in het zonnetje, wat kan het leven toch goed zijn…

Vrijdag halen we de meisjes om 14 uur op van school en rijden we naar de Extremadura, vlakbij de Portugese grens. We gaan een lang weekend naar een B&B uit 1800 om te genieten van de vele bloesem in de vallei del Jerte. Ik pak ook vijf schildersdoeken in met schilderspullen. Het wordt voor Mark een weekend om weer helemaal op adem te komen, dat heeft hij even nodig met al die drukte op zijn werk. De temperatuur stijgt boven de 25 graden!

Cuarenta

“Je wilt toch niet dat ik een surprise-party voor je organiseer, toch? Wat wil je eigenlijk hebben voor je verjaardag..?” “Nee lieverd, dat hoeft allemaal niet en ik heb een geweldig idee voor mijn verjaardagskado...” Deze maand word ik veertig jaar. Mijn verjaardagskado is dat ik het vier met mijn zus - anderhalve dag lang - in een verwen-spa-hotel in de bossen van Nederland… Anderhalve dag tijd om ongestoord bij te kletsen, diepere gesprekken te voeren, ons te laten verwennen door verschillende veelbelovende behandelingen, samen dineren, een avond doorbrengen op onze hotelkamer met chocolade pindarotsjes en nieuwe tijdschriften en ´s ochtends een uitgebreid ontbijtbuffet en weer tot rust komen in de sauna, jacuzzi en het stoombad. Als ik hier niet van ga stralen, haha!! Aansluitend ga ik samen met mijn vriendin Olga uit eten in Breda om samen onze 40e verjaardag te vieren en de volgende ochtend vlieg ik weer terug naar Madrid.

Tijdens de Carnavalsvakantie gingen Mark´s voorbereidingen voor de bouw van de nieuwe glasoven gewoon door. Geen vrije dagen voor hem om er lekker op uit te trekken met dit mooie voorjaarsweer.(integendeel…hij maakte lange dagen en soms zelfs nachten!) Dus ging ik tijdens de vakantie met onze meiden met een groepje van school naar rivier Manzanares in natuurpark Pedriza, zo´n veertig kilometer buiten Madrid. Picknickmanden en kleden mee en we hadden een heerlijke middag aan het water. (zie ons fotoalbum) De kinderen waren aan het klimmen, sjouwen en met water aan het spelen. Er waren ook twee jongens mee en dat jongens iets wilder zijn en méér durven dan meisjes werd meerdere keren bevestigd: Tijmen verloor het doosje met zelfgebakken muffins in de rivier, Youp plaste staand in het water, Tijmen is twee keer zijn schoen verloren in de snelle stroming (gelukkig met onze visnetten weer gevangen!), Youp viel voorover in het water en was van top tot teen kletsnat en vervolgens liep Tijmen pardoes het diepe water in! Hun moeders hadden hier al ervaring mee en hadden uiteraard veel reservekleding mee, maar ik keek mijn ogen uit…en heb wat afgelachen! Met zonverbrande gezichtjes kwamen we ´s middags weer thuis.

Vandaag, zondag, gaan we weer met z´n vijfjes met de metro de stad in, dit keer om naar een tijdelijke tentoonstelling van het museum Thyssen-Bornemisza te gaan. Dit museum bestaat uit alleen maar privébezit van baron Hans-Heinrich Thyssen-Bornemisza, geboren in 1922 in Scheveningen. Zeven eeuwen Europese schilderkunst verzameld onder één dak, waarvan een deel van bekende Nederlandse schilders… En tot 17 mei hebben ze een tijdelijke tentoonstelling La Sombra, de schaduw, die op mijn lijstje stond om te bezoeken. Schilderijen van grote namen waarin schaduw een rol speelt worden tentoongesteld. Even wat cultuur opsnuiven!

Aankomende week is een spannende week voor Anthe en haar klasgenootjes, want net zoals in Nederland wordt de uitslag van de CITO-toets deze week bekend gemaakt. Ze krijgt haar schooladvies voor de Middelbare school. Daarnaast heeft ze vorige week haar type-examen gedaan en ook daarvan krijgt ze aankomende week de uitslag.

El Rastro

El Rastro, de bekendste vlooienmarkt van Madrid, wordt gehouden in de smalle straatjes in het centrum die zich op zondagochtend snel vullen met mensen die op zoek zijn naar antiek, boeken of lekker rondneuzen. Zo gingen wij ook op zondagochtend - tamelijk vroeg - met de metro de stad in. We hadden een missie. Vorige week is namelijk ons antiek suikerpotje uit Massachusetts stuk gevallen, dus leek ons een antiek suikerpotje uit Spanje een goed alternatief. De meeste suikerpotjes op de markt waren alleen in een setje te koop: met een melkkannetje, een theepot en eventueel kopjes. En andere suikerpotjes waren te lelijk om aan te schaffen… Buiten op de markt was het vrij druk, maar in de antiekzaakjes in de buurt was het leuk rondneuzen. Zo kwamen we in een pandje waar oude inboedels opgekocht werden, althans het serviesgoed. Alles stond nog in kratten en dozen ingepakt, dus moesten we echt met onze handen in de kratten en elk stuk optillen om te kijken wat eronder lag. En zo kreeg je het gevoel dat je wel eens op een vondst kon stuiten! Zo nu en dan kreeg ik een oude familiefoto in mijn handen of een oud geschreven kaartje… Maar ik vond ook drie oude schalen die ik graag wilde hebben. Een bod heen en weer en daarna vertrokken we met onze aanwinst in de rugzak de markt weer op.

Spanje lijdt ernstig onder de economische recessie. Volgens de laatste cijfers is meer dan 14 % van de werkende bevolking nu werkeloos, dat betekent dat één op de zeven mensen zonder werk zit en een uitkering ontvangt. In januari steeg de werkeloosheid in recordtempo naar het hoogste niveau in twaalf jaar... Ze verwachten dat het percentage nog stijgt naar 20 %... De meeste werkelozen komen uit de bouwsector, maar ook de vastgoedsector heeft het zwaar. We zien het heel dichtbij gebeuren. Onze buurvrouw is makelaar en woont ´voor Spaanse begrippen` op stand. Ze had een mooie Jaguar en een minivan voor de deur staan en een inwonende chica die fulltime voor haar twee kinderen zorgde. Maar eerst verdween de chica een paar maanden geleden en niet lang daarna werden de Jaguar en de minivan ingeruild voor een oude Mercedes en een heel oud tweedehandsje. Vorige week kwam er een vrachtwagentje een partij verhuisdozen afleveren… De volgende stap is dus al gezet, hoe triest. Zo staan er in onze urbanización veel huizen leeg, in ieder blok van vier huizen staat er wel één leeg. In ons blok dus binnenkort ook één… Ondanks de recessie is er in Mark´s fabriek besloten dat er geïnvesteerd gaat worden. Er zal een nieuwe glasoven gebouwd gaan worden, dat is een miljoeneninvestering voor de lange termijn. Er is vertrouwen dat de markt weer zal aantrekken en dat deze fabriek dan klaar zal staan om te produceren. (en geld te verdienen) Een heel positieve insteek dus en de bouw van de oven zal dan ook heel snel plaats gaan vinden. Mark is al erg druk met de voorbereidingen.

Eindelijk zou de antieke kast van Ana en Belén donderdag gebracht gaan worden. Ik heb er speciaal mijn Spaanse les voor laten schieten. Ze zouden er rond een uurtje of twaalf zijn, maar na enen heb ik toch maar eens gebeld. Er was veel verkeer, alles liep uit en ze waren nu onderweg naar ons huis, werd er gezegd. Na een kwartiertje belde Ana dat ze in Alcobendas stond en niet wist hoe ze ons huis moest bereiken. Ze noemde telkens straatnamen waar ik nog nooit van gehoord had. Tja, in mijn beste Spaans heb ik geprobeerd het enigszins uit te leggen, maar ik weet zelf amper de weg daar! Dus na weer een kwartier belde ze nogmaals dat ze bij een winkelcentrum stond met haar camión en of ik haar wilde halen. Nu is dat winkelcentrum maar tien minuutjes rijden bij ons vandaan dus heb ik het verloren vrachtwagentje met drie verdwaalde Spanjaarden erin maar even naar ons huis geloodst. Ik werd thuis enthousiast onthaald door Ana met drie kussen, ik denk dat ze heel opgelucht was, haha! De kast staat nu op zijn plek in de huiskamer (met de antieke schalen van El Rastro erin) en ik ben er zo gelukkig mee. Hij lijkt veel mooier en groter dan toen in die oude, koude antiekschuur van Ana en Belén in de bergen!

De Carnavalsvakantie van twee dagen is goed begonnen voor onze meisjes. Alledrie hadden ze na het feest op school een vriendinnetje mee naar huis. (Twee van de zes meiden pasten niet eens in mijn auto, dus reden met de buurvrouw mee!) Anthe was samen met haar vriendin als rapper verkleed, Inden in de stijl van Mama Mia en Maren natúúrlijk als een roze prinses - zie ons fotoalbum. De weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn heel goed. We gaan maandag met een groepje van school naar de rivier Manzanares waar de kinderen goed kunnen klimmen en in het water kunnen spelen, picknickmand mee en we vermaken ons prima in het zonnetje!

Una primavera precos

Het heeft afgelopen tijd flink gesneeuwd in de bergen buiten Madrid. (wat een prachtig uitzicht geeft op de bergen!) Afgelopen zondag zag het er vanachter onze ramen heel zonnig uit en dus besloten we voor een wandeling de bergen in te trekken. We hadden alleen onze snowboots mee en verder geen skikleding, we dachten aan een zonnige wandeling…. Maar hoe hoger we met de auto klommen hoe meer sneeuw er lag en toen we eenmaal wilden parkeren (op 1800 meter hoogte) sloeg de ijsregen in ons gezicht! Hier waren we niet op gekleed en hier hadden we ook geen zin in, dus binnen vijf minuten klommen we de auto weer in. Voorzichtig en langzaam zijn we terug gereden. Eenmaal onder aan de berg zijn we een wandelpad buiten het dorp Alameda del Valle opgegaan en dat was beter vertoeven. We hadden een thermoskan warme chocomel mee en genoten van het landelijk sfeertje: besneeuwde bergen om ons heen, Spaanse koeien met hun wintervacht op de weilanden en overal nog restjes sneeuw…

Vorige week werd Mark ´s ochtends vroeg gebeld dat er ´s nachts ingebroken was in de fabriek. Hij heeft al heel wat ellende op de fabriek meegemaakt - zoals stakingen van zijn personeel, elektriciteitsuitval, eeuwige problemen met de oven en de staking van Spaanse vrachtwagenchauffeurs - maar een inbraak stond nog niet op dat lijstje… De politie is bijna de hele dag bezig geweest met sporenonderzoek, bewijsmateriaal verzamelen en kijken wat er gestolen zou zijn. Heel vreemd is dat alle laptops nog op de bureau´s aanwezig waren, maar veel archiefkasten opengebroken waren. En het alarm is die nacht niet afgegaan… Volgens de politie waren er die nacht nog een aantal inbraken en waren de inbrekers op zoek naar contant geld en niet naar spullen van waarde… Mark mocht al die tijd dat de politie bezig was niet op zijn kamer, dus het was vooral allemaal heel onpraktisch. Uiteindelijk bleek dat er alleen maar 7 euro en een paar centen uit een lade is verdwenen en veel schade aangericht is aan deuren en kasten. Mark ging van de week naar kantoor met een hamer en een paar doosjes spijkers om de deur van zijn kantoor te repareren…de Spaanse manier duurde hem te lang, haha!

Nu het mooie voorjaarsweer sinds een paar dagen weer begonnen is en we genieten van het zonnetje (ramen open, meiden huiswerk buiten maken, poes na een lange winter weer buiten, op het deck een boek lezen, volle terrasjes!), herinneren we ons ineens weer levendig waarom we 2,5 jaar geleden besloten om in Spanje te gaan wonen. We halen energie uit de zonnestraaltjes en gaan weer plannen maken om te reizen. Er staan weer wat schoolvakanties op stapel en we hebben besloten om tot de zomer wat meer met onze tent er op uit te trekken. De omgeving van Cádiz willen we tijdens Semana Santa in april ontdekken, en in mei denken we aan een tweede bezoek aan buurland Portugal… We zijn ons bewust van de eindigheid van ons verblijf in Madrid en daarom genieten we volop van de vrije tijd met ons gezin. Door er op uit te trekken en te genieten van het Spaanse landschap, het Spaanse zonnetje en de Spaanse keuken kiezen we bewust weer voor een beetje avontuur – zoals morgen als we naar El Rastro gaan in de stad!

Ir de marcha

Uitgaan… Zaterdagavond hadden we onze oppas ingeschakeld en ze bleef een nachtje slapen, dus we hoefden niet op de klok te kijken. We gingen met een ander Nederlands stel uit eten bij een bekend Thais restaurant in de stad. Wij konden toevallig voor de deur parkeren, maar het restaurant had ook een service om de auto voor jou te parkeren. Daarom stond de hele straat vol dubbel geparkeerde auto´s… Wat trouwens vrij normaal is in het centrum, dan schuif je je mobiel nummer onder je ruitenwisser of je zet de auto niet op de handrem. In het ene geval belt de bestuurder die eruit wil jou op en in het andere geval schuiven ze je auto een stukje vooruit… De sfeer in het restaurant was heel Thais met grote Boeddha-beelden, een watervalletje langs de trap, ramen waarachter een Thaise omgeving getoond werd via een filmpje, en de serveersters liepen in authentieke kleding. Het eten was ook prima, geloof ik… Ik heb de rare tik dat ik in gezelschap nauwelijks iets eet, en zeker niet van het eten geniet… Ik ben dan drukker met het gezelschap en het gesprek, dan met wat er op mijn bord ligt… Daar heeft Mark gelukkig geen last van! Het enige waar ik dan wel van kan genieten is het dessert, daar focus ik al mijn aandacht op. Haha! Na het eten zijn Mark en ik samen nog met de metro de uitgaanswijk Chueca ingegaan en daar zijn we beland in een leuk barretje. Uiteindelijk waren we tegen 3 uur ´s nachts weer thuis. Leuk om zo nu en dan eens saampjes Madrid in te gaan.

Woensdagochtend ging ik naar de verjaardag van Loes en aansluitend gingen we lunchen met een groepje vrouwen. We kozen voor een Orientaals restaurant in La Moraleja, vlakbij ons huis. En wie zaten er aan het tafeltje naast ons te lunchen? Rafael van der Vaart met zijn vrouw Sylvie. Na twee jaar in Madrid gewoond te hebben kom ik eíndelijk ook eens een bekende voetballer tegen, haha! Uiteraard heb ik zijn handtekening gekregen waarmee ik mijn voetballiefhebbende neefjes in Nederland blij gemaakt heb. Overigens zou ik hem zelf niet herkend hebben, hij is best klein van stuk, maar zijn vrouw wél. Zij is precies zoals ze in de bladen afgebeeld staat, die ik natuurlijk ook alleen bij de (beugel)tandarts lees, haha! Die avond ben ik ook nog naar de bioscoop geweest met weer een andere groep vrouwen… Mark gaat volgende week uit met wat mannen...

Voor het afgelopen weekend was noodweer voor Portugal en Spanje voorspeld; windstoten tot wel 130 km/uur en véél neerslag zou er vallen. Tijdens ons nachtelijk uitje hadden we daar gelukkig nog niks van gemerkt (ik droeg alleen een vest), maar toen we zondagochtend wakker werden regende het. Regen die later in de ochtend overging in natte sneeuw en daarna in dikke vlokken met doorsnee van wel twee centimeter! Het bleef sneeuwen tot halverwege de middag en uiteindelijk lag er een aardig pak sneeuw in Madrid. Inden en Maren hebben nog een tijdje in hun skipak buiten gespeeld met de slee… Ondertussen waren Mark en ik in de keuken een grote varkenspoot aan het voorbereiden om dunne plakjes Jamón Ibérico van te snijden. Deze poot lag al meer dan een jaar op Mark´s werk - ooit kado gedaan door een leverancier. En nu vond Mark het tijd om hem mee naar huis te nemen. Het is iets typisch Spaans en we wilden ooit nog wel eens zo´n ding in huis halen – je moet alles een keer geprobeerd hebben, nietwaar? Inden (vanaf haar vierde al vegetariër) en Anthe wilden het niet eten, maar wij drietjes hebben er heerlijk van gegeten. En zullen dat de komende weken ook blijven doen, zo´n groot ding is het!

De meeste andere prachtige dingen in het leven komen met z´n tweeën of drieën, bij dozijnen of honderden tegelijk. Rozen, sterren, zonsondergangen, regenbogen, broers en zusjes, tantes en neven, vrienden en kornuiten te over – maar slechts één moeder in de hele wereld. (Kate Douglas Wiggin)

Het is volgende week vier jaar geleden dat we mijn moeder plotseling moesten missen…

¿Buena o mala suerte?

Praten we hier nu over geluk of over pech…? Laatst vroeg Mark mij enkele kostuums naar de stomerij te brengen. Dat zou ik na mijn Spaanse les doen waar ik die ochtend sinds lange tijd weer eens al mijn huiswerk voor had gedaan. Maar doordat ik mijn handen vol had met kledinghangers en een paraplu ben ik mijn schooltas vergeten. Wat een pech! Na de les reed ik naar de stomerij waar ik al lopend bijna struikel over een pantalon die van het houten hangertje gleed, op de natte stoep. Toen ik Mark´s kleding overhandigde bij de stomerij inclusief de bijna verloren pantalon kreeg ik de indruk dat het om rare combinaties ging, losse pantalons en jasjes. Over de telefoon vertelde ik dat aan Mark en hij begreep niet waar ik het over had – het waren allemaal kostuums en één losse pantalon…. Oeps, dan ben ik ergens een zwarte pantalon van zijn nieuwste Hugo Boss kostuum kwijt geraakt! Uiteraard ben ik weer terug gereden en liep daar wat om me heen te kijken op de parkeerplaats, toen mijn oog op een zwart hoopje bij de vuilnisbak viel…zijn pantalon!

Op iedere school komt het voor en als je er over praat lijkt het wel of iedereen er wel eens mee te maken heeft gehad – ook al is het de schrik van iedere ouder. Ik heb het over… luizen. We hebben vorig jaar eens uit voorzorg alles gewassen en ingepakt in luchtdichte zakken, omdat een vriendinnetje hier gelogeerd had die achteraf luizen bleek te hebben. Maar deze keer was het serieus… De school belde dat de luizenmoeders neten hadden gevonden bij Maren! Ik ben halverwege mijn Spaanse les vertrokken om Maren op te halen en onderweg heb ik lotion, shampoo en een luizenkam gekocht. Ik heb Maren behandeld en álle beddengoed gewassen. De dekbedden, hoofdkussens en Maren´s autostoeltje heb ik op het deck gelegd zodat de nachtelijke vrieskou er overheen kon en daarna alle knuffels, poppenkleedjes, bankstelkussens, plaids, verkleedkleren, winterjassen, shawls en mutsen in zakken verpakt en weggezet op het deck. Crisis, wat is dat veel werk, en hoe verdrietig voor Maren! De opvolgende drie weken (nu nog twee) moeten we elke dag controleren met het luizenkammetje en pas dán kunnen we zeggen dat we deze crisis overleefd hebben. Wat een pech!

Nu januari bijna ten einde loopt merken we dat ons sociale leven weer langzaam op gang komt. Na de drukke decembermaand is het heerlijk om een paar weekends een pyama-dag te houden, foto´s te plakken of simpelweg een wandeling in het park te maken met Maren op de fiets en Anthe en Inden op skeelers. Maar afgelopen week heb ik mijn eerste etentje van het nieuwe jaar gehad - met de moeders van de peutergroep. Als oprichtster word ik elke keer voor de Ladiesnight uitgenodigd, ook al heb geen peuter meer en komen Maren en ik niet meer op de speelochtenden. Deze etentjes zijn altijd heel gezellig en lekker! Inden had dit weekend haar eerste logeerfeestje van 2009, en Anthe een bioscoopfeestje. Aankomend weekend gaan Mark en ik in de stad eten met een Nederlands stel, en ik heb alweer een filmposter van een goede film gezien… Haha, we waken langzaam uit onze winterslaap!

Het is leuk om dingen van jezelf in je kinderen te herkennen. Dat kan in het uiterlijk zijn, in karaktereigenschappen of interesses. Anthe en Inden zijn dol op foto´s maken – net als hun mama – en hadden van de Sint allebei een digitaal cameraatje gekregen. Tijdens de Kerstvakantie zijn er vele foto´s gemaakt en dit weekend hebben de meiden ze gesorteerd en afgedrukt. Van de Kerstman hadden ze allebei een HEMA-fotoalbum gekregen en dus werd er de laatste dagen flink gesneden, geplakt en geschreven in het album. Het resultaat is voor allebei een heel persoonlijk album waarin hun liefdes sterk naar voren komen: veel foto´s van hun vriendinnen (in Nederland en Spanje), schooljuffen, zussen, sneeuw en Woester, ons bijzonder geliefde kater! Ontroerend is het om de bijbehorende teksten te lezen, soms met spelfouten, maar zo waardevol voor later!

Gisteren ben ik met een vriendin een dagje naar de antieke meubelschuur van Ana en Belén geweest. Onderweg in de bergen werd de omgeving prachtig wit, het sneeuwde zelfs een tijdje! Wat is Spanje dan toch mooi… Tussen de antieke meubels in de ijskoude schuren vond ik een prachtige, 100-jarige servieskast die ik graag zou willen hebben. Ik had wat fotootjes gemaakt voor Mark thuis. In het dorpje - met wel zeven kerken! - zagen mijn vriendin en ik een pastelería met heerlijke koekjes en marsepein in de etalage... Op de terugweg hebben we in de auto gesmuld van deze lekkernijen, haha! En gisteravond hebben Mark en ik samen besloten dat we de kast laten leveren. Dat betekent voor later een prachtig aandenken aan ons verblijf in Spanje!

Vorst en dooi

Ondertussen hebben we na zo´n twee weken weer post ontvangen in onze brievenbus. Uiteraard werd er rond Driekoningen geen post bezorgd, want dan zijn alle Spanjaarden vrij. Maar door de hevige sneeuwval van vorige week was onze postbode nog geen enkele keer op zijn scooter gestapt om de post rond te brengen. Met als gevolg dat Maren tot nu toe nog geen enkele verjaardagskaart ontvangen heeft... (Behalve die twee die we zelf in onze koffer meegenomen hadden vanuit Nederland.) Wél is gisteren het pakketje aangekomen met Maren´s schaapje waar ze gewoonlijk iedere dag mee slaapt. Het knuffeltje was per ongeluk in Nederland blijven liggen bij haar neefje Noud, die hem gauw weer gepost heeft richting Spanje. Maren was heel flink geweest al die nachten (bijna drie weken!), maar het moment dat ze het schaapje weer in haar armen hield was ze zielsgelukkig. “Zo lief, mijn schaapje!” zei ze wil honderd keer! Wel een wereldreiziger, dat schaapje van Maren...

De dag na de sneeuwval waren de openbare wegen al goed schoon. De vliegtuigen vertrokken weer, met een kleine vertraging dat wel, maar Mark´s manager kon na een onverwachts nachtje in Madrid weer naar huis. Ik ben de volgende dag met Mark mijn achtergelaten auto gaan opzoeken en die stond schots en scheef op een verlaten weg geparkeerd! Tijdens de sneeuwstorm was ik er juist zo trots op dat hij zo recht langs de wegkant stond, maar dat had ik duidelijk verkeerd ingeschat onder die sneeuwlaag. Haha! Ik heb ondertussen heel wat bizarre verhalen vernomen over de terugreis van school naar huis op die bewuste vrijdagmiddag. Het is decennia lang niet zo´n puinhoop geweest op de Madrileense wegen als toen. Madrilenen hebben geen sneeuwkettingen in hun auto – Mark en ik ook niet! – en zijn dus niet op zulke sneeuwval voorbereid in een gebied met zoveel hellingen!

Maren´s vriendinnetjes en een vriendje zouden op de dag van de sneeuwstorm pannenkoeken komen eten voor Maren´s 4e verjaardag, maar met pijn in mijn hart heb ik dat af moeten zeggen vorige week. Achteraf was dat een goed advies van Mark, die me die ochtend wel tien keer gebeld had om me te wijzen op de ernst van de situatie... Dus afgelopen vrijdag kwamen Ana, Eva, Caroline, Eva en Daniel alsnog met ons mee naar huis om Maren´s verjaardag te vieren. Na de pannenkoeken gingen ze zich verkleden als prinsesjes en één prinsje en daarna op de trampoline springen – het zonnetje scheen volop! Later hadden de kleintjes een high tea op ons deck met Maren´s poppenserviesje: roze snoepjes opgestapeld en roze taartjes op kleine schoteltjes... (zie ons fotoalbum)

Maandagavond hoorden we op het Nederlandse journaal dat eventueel bevroren leidingen konden gaan lekken vanwege de ingezette dooi. En kort daarna ging onze telefoon... De buurvrouw uit Breda hoorde heel hard water stromen in ons huis! Ons huis is de afgelopen twee jaar verhuurd geweest en was zojuist per 1 januari leeg komen te staan. De laatste huurder haalde maandagavond zijn post op en zag dat de lamp – die iedere avond aan springt – niet brandde. Gelukkig klopte hij aan bij onze buurtjes Marja en Berry die ons telefonisch informeerden. Mark riep meteen tegen Berry:” Gooi maar een ruitje in, ga binnen kijken!” De sleutelbossen van ons huis liggen namelijk bij twee makelaarskantoren, die ´s avonds uiteraard gesloten zijn. Gelukkig kwam ik op het heldere idee dat er volgens mij ook nog een sleutelbos bij Olga zou kunnen liggen. Olga had net haar sleutelbakje opgeruimd en zag een bosje sleutels liggen die wel eens de onze zou kunnen zijn...

Toen Olga aankwam had Berry gelukkig nog geen ruitje ingegooid. Het klonk bij de buitendeur alsof het water de trap afstroomde! Met z´n drieën (vriendin Olga, buurman Berry en voormalig huurder Rob) gingen ze met een zaklamp ons donkere, koude huis binnen en ontdekten ze dat de leiding achter de vaatwasser gesprongen was, de keuken stond blank! En omdat de stoppen waren doorgeslagen deed de kachel het ook niet meer... De temperatuur in de huiskamer was al gezakt naar 4 graden. Onze redders in nood hebben de kraan uitgezet, de elektriciteit weer op de CV gezet waardoor de kachel weer aansloeg en hebben toen de deur achter zich dicht getrokken. Een grotere ramp is voorkomen door een samenloop van omstandigheden, de adequaatheid van onze buren en de inzet van deze lieve mensen.... ¡Gracias!

Nuestra princesa

Liselotje is een meisje
en ze woont in een paleisje
in een land hier ver vandaan
waar heel veel paleisjes staan

Zo beginnen alle Liselotje-boeken van Marianne Busser, en zó toepasselijk voor ons prinsesje Maren. Ons prinsesje is deze week vier jaar geworden, en dat vierden we in de besneeuwde bergen van de Sierra Nevada. Deze sprookjesachtige, witte omgeving - die zo nu en dan in een langsdrijvende wolk verdween en verder boven de wolken uitstak - was betoverend! En natuurlijk héél toepasselijk voor de verjaardag van ons prinsesje. Het prinsesje dat alleen haar eerste verjaardag in Nederland vierde en de andere drie in Spanje.

Maren vroeg voor haar verjaardag alleen maar roze prinsessendingetjes en dat is ook precies wat ze heeft gekregen. Ze kreeg van ons een roze koffer gevuld met een roze prinsessenverkleedjurk met daarbij roze schoentjes met een strikje, een kroon, oorbellen en een roze sluier. Verder kreeg ze wat prinsessen make-up, een prinsessenspelletje, prinsessenhaarspeldjes en een grote prinsessengrondpuzzel. Ze was zo gelukkig als een prinses zijn kan! Anthe had zelf een prinsessenjurkje voor Maren´s babypop genaaid en Inden doneerde haar roze juwelendoosje... Heel lief. Natuurlijk hadden we ook voor een prinsessentaart gezorgd.(zie ons fotoalbum) Daarna mocht Maren de Nederlandse kadootjes van de familie open maken.

We hebben twee dagen genoten van de zon en de besneeuwde omgeving. We hebben een wandeling gemaakt langs een langlaufroute waar we bijna niemand tegenkwamen en dan is het echt genieten van de stilte en de ruimte... Engeltjes maken in de sneeuw en rollen van de berg af, eigenlijk heel idyllisch... Natuurlijk hebben we ook veel sleetje gereden, op 2550 meter: op een lange helling, op het dak van Spanje. Werkelijk waar, we zagen alleen maar wolken onder ons en een enkele bergtop die eruit stak...!

Er is vanmorgen onverwachts heel veel sneeuw gevallen in Madrid. Dat is écht uitzonderlijk! We reden door de vallende sneeuw naar school, daarna moest ik werken in de bieb. Het ging steeds harder sneeuwen. Ik kreeg steeds meer slechte berichten over snelwegen die afgesloten werden, het vliegveld Barajas dat gesloten werd en Mark stond al twee uur vast bij ons in de buurt. Hij had zijn baas opgehaald van de luchthaven en na een half uur stil gestaan te hebben op de weg is zijn baas weer terug gaan lopen naar de luchthaven... Uiteindelijk hebben we maar besloten om Maren´s feestje - pannenkoeken eten met wat vriendinnetjes en een vriendje - te verschuiven naar volgende week...

Ik heb de meiden vroeg opgehaald van school en toen zijn we richting huis gaan rijden om te zien hoe ver we zouden komen. Toen we een viaduct over moesten om de snelweg over te steken ging het mis, auto´s schoven alle kanten op. Ik heb mijn auto geparkeerd en we zijn gaan lopen. Overal zagen we auto´s geparkeerd staan, zelfs op de snelweg! (De regering heeft geadviseerd om je auto langs de weg te laten staan.) Mark is ons tegemoet gereden en heeft ons opgepikt. En nu spelen de meiden met de buurkinderen in onze tuin, ze hebben een sneeuwpop gebouwd en ze springen op de trampo met een dikke laag sneeuw...uniek!

¡Feliz y próspero 2009!

Het is niet belangrijk hoeveel we doen,
Maar met hoeveel liefde we het doen.
Het is niet belangrijk hoeveel we geven,
Maar met hoeveel liefde we geven.
- moeder Teresa –

Met een heel klein toestel zijn we naar Düsseldorf gevlogen – nog geen 50 mensen konden aan boord. We hebben een heerlijke tijd in Breda gehad. Anthe en Inden logeerden bij hun vriendinnetjes Indi en Tessa, en Maren logeerde bij haar vriendje Sebas op zijn kamer. Die dagen crosste ik op de fiets langs vele winkels in Breda om inkopen te doen. Hugo bracht op zijn bakfiets onze koffers naar ons stadshotel op de Grote Markt - waar tijdelijk het glazen huis gevestigd was voor het ophalen van miljoenen euro´s voor een goed doel. Hij werd bij het plein steeds tegengehouden door de politie, hij mocht er vanwege alle drukte niet langs met zijn bakfiets. Ze vroegen hem zich te legitimeren, maar toen hij de reserveringsbrief van ons hotel liet zien, zei de agent:” Oh, maar familie Rippens mag er wel langs, hoor!” En zodoende kon Hugo onze spulletjes toch nog op onze kamer zetten...

Voor ´old times sake` zijn we op Kerstavond naar de mis in de Martinuskerk geweest. Samen met Olga, Hugo en de kinderen hebben we vele Kerstliederen gezongen. Toen we de kerk uitkwamen stond er buiten een grote verrassing op ons te wachten... Mark was uit Spanje tóch overgevlogen om Kerst met ons te vieren! De produktie van zijn fabriek liep iets beter en daarom had hij een vliegticket naar Brussel gekocht. Eerste Kerstdag vierden we met Olga, Hugo, Victor en Sebas in hun gezellige Kersthuis met kadootjes onder de grote boom, een boswandeling in het Mastbos, warme chocomel op terras, Sissi op TV, spelletjes en lang tafelen. (zie ons fotoalbum)

Het diner op Tweede Kerstdag in ons hotel werd mooi aangekleed met amuses en cocktails. De meiden kregen een vrolijk gekleurd drankje in een mooi glas. Maren hadden we verteld dat als ze dit prinsessendrankje zou opdrinken ze een prinsesje zou worden. Heel serieus en stilletjes dronk ze haar glas leeg en toen ze haar laatste slok uit het glas nam keek ze naar haar kleding om te zien of er iets sprookjesachtigs ging gebeuren, zó aandoenlijk! Het diner was heerlijk, maar wat pas écht een feestje was, was dat het grand dessert naar onze kamer gebracht werd waar de meiden al lagen te slapen. Mark was met Hugo naar de film, dus heb ik in mijn eentje genoten van alle toetjes bij een zoete Kerstfilm op TV!

De dagen erna hebben we doorgebracht met familie, maar voordat we naar het Noorden reden gingen we eerst langs ons huis op de Roskam. Maren stond in onze hal om zich heen te kijken en zei:” Ik ben hier al een keer op visite geweest...” Haha, onze kleine meid is er geboren! Op zondag gingen we met alle nichten en neven naar opa en oma Rippens in Den Helder waar we een strandwandeling maakten en daarna samen hebben gegeten. (zie ons fotoalbum) De meiden genoten deze familiedagen van de tijd met hun neven en nicht.
Uiteraard hebben we ook een bezoek gebracht aan ons nieuwe neefje Ryan. Met mijn zus die al 20 jaar contactlenzen draagt heb ik mijn nieuwe lenzen geoefend. We hebben zo gelachen samen: mijn lenzen klapten gewoon vier keer dubbel of belanden ergens tussen mijn oogharen. Zelfs toen ze het met haar eigen lens wilde voordoen verdween haar lens op een plek waar hij niet hoorde! Na een half uur zaten onze lenzen eindelijk waar ze eigenlijk hoorden, hahaha!

De laatste dagen van onze vakantie brachten we door in een groot, warm vakantiehuis met open haard - prachtig gelegen aan een bevroren vennetje waar we zo het ijs konden op stappen. Waar ook een ijsbaan gemaakt was met muziek en een heuse koek-en-sopie-kraam. We logeerden daar met vrienden uit onze studententijd waar we in het verleden al vele malen een Kerstdag of Oud&Nieuw mee hebben gevierd. We waren met vijf stellen en vele kinders, een gezellige boel dus! We hebben drie dagen lang geschaatst (op gehuurde en geleende schaatsen), warme chocomel gedronken, lekker gegeten en veel gelachen. (zie ons fotoalbum) Op oudejaarsdag wilde ik graag nog ossenworstjes kopen om mee te nemen naar Madrid. Maar het plaatselijke supermarktje had deze worstjes niet, de buurtsuper in een naastgelegen dorp ook niet. Zelfs de ambachtelijke slager van het dorp- een stevige vent met rode wangetjes, zo weggelopen uit zijn koelcel - had geen ossenworstjes! Na deze tour met Tom zijn we maar naar Doetinchem gereden. In de binnenstad bleek helemaal geen slager te zitten, dus toen we de moed bijna opgaven kwam een mevrouw op het idee om naar de HEMA te gaan. Dé HEMA! Op naar de HEMA dus, daar meteen maar genoten van een ouderwetse HEMA-worst uit het warme water.. Dat hadden Tom en ik wel verdiend!

We kijken terug op een drukke, maar ouderwets gezellige vakantie in Nederland. We hebben genoten van alle gastvrijheid en de warme uurtjes met vrienden en familie. De ijspret van de laatste dagen maakte het helemaal af!