Missen

Op een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn.
‘Gezellig,’ zei de eekhoorn.
‘Maar daar kom ik niet voor,’ zei de mier.
‘Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?’
‘Nou ja… een klein beetje dan.’
Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was.
‘We moeten elkaar een tijdje niet zien,’ zei hij.
‘Waarom niet?’ vroeg de eekhoorn verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zomaar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan.
‘Om erachter te komen of we elkaar zullen missen,’ zei de mier.
‘Missen?’
‘Missen. Je weet toch wel wat dat is?’
‘Nee,’ zei de eekhoorn.
‘Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’
‘Wat voel je dan?’
‘Ja, daar gaat het nou om.’
‘Dan zullen we elkaar dus missen,’ zei de eekhoorn verdrietig.
‘Nee,’ zei de mier, ‘ want we kunnen elkaar ook vergeten.’
‘Vergeten! Jou?!’ riep de eekhoorn.
‘Nou,’ zei de mier. ‘Schreeuw maar niet zo hard.’
De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen.
‘Ik zal jou nooit vergeten,’ zei hij zacht.

Toon Tellegen

Nu we ongeveer maand geleden uit ons huis in Madrid vertrokken zijn en we onze vrienden daar helaas niet meer zien, begint het….het grote missen. (zie ons fotoalbum) De meiden hebben er best veel last van. Inden wacht echt iedere dag op e-mail van Paula. Anthe heeft haar hart een paar dagen geleden opgehaald toen haar Madrileense vriendin Sonja hier te logeren was. En Maren praat verrassend veel over vriendinnetjes Eva en Carolina uit Madrid. Er druppelen wat Spaanse kaartjes binnen in de brievenbus en SMSjes beginnen onze weg te vinden. Nu we weer online zijn zullen we makkelijker de banden kunnen onderhouden met Madrid. De meiden en ik hadden laatst een dik pak kaarten gekocht en onze vriendinnen een handgeschreven kaartje gestuurd, want we hebben best lang in die zwevende luchtbel geleefd… “Ik mis je heel groot…” begon Maren op iedere kaart. En de meiden mochten alledrie voor hun Spaanse hartsvriendin een zilveren kettinkje met vriendschapshangertje uitkiezen en die pakketjes brengen we maandag met een dikke brief erbij naar het postkantoor. Tja, missen is iets wat je voelt als iets er niet is…volgens de mier. Deze week hoorden we dat een gezinnetje van de Nederlandstalige school in Madrid onverwachts in Breda komt wonen. Anthe´s klasgenootje Daniel en Inden´s vriendinnetje Lea starten in september bij ons op de Montessorischool. Gezellig!