Tráfico

Zonder moeilijkheden zou het leven zijn als een riviertje zonder stenen en bochten – ongeveer zo interessant als een blok beton.
– Benjamin Hoff -

Ik hikte er al een tijdje tegenop: een bezoekje brengen aan het kantoor van Tráfico in Madrid. Omdat mijn Volvo mee gaat naar Nederland moet ik hem hier in Spanje uitschrijven uit de wegenbelasting en daar heb je véél papieren en geduld voor nodig. Allereerst begint het met een enorm lange rij op straat waar je achteraan mag sluiten. Eenmaal binnen moest ik een keuze maken naar welke verdieping ik zou gaan, alle afdelingen werden genoemd – maar niet de mijne! Toen maar een gokje gewaagd en naar de derde verdieping gegaan waar ik steeds van het kastje naar de muur werd gestuurd. Uiteindelijk kwam ik er op de eerste verdieping achter dat ik naar een ander gebouw moest! Daar begon hetzelfde verhaal, alleen de rijen voor alle loketten waren nu wat langer. Ik gokte op de rij van de kassa, want ik had tenslotte al een formulier van Internet gedownload die Mark ondertekend had – de auto staat namelijk op zijn naam. Gelukkig had hij wat extra lege formulieren ondertekend, want ik bleek er twee nodig te hebben… Ook stond mijn kenteken niet ingevuld op die papieren. Shoot!, de auto stond bij school geparkeerd! Wat nu?

Toch mijn kenteken tussen de paperassen gevonden, leges betaald om weer bij de volgende 25 loketten in de rij te mogen wachten. Eenmaal aan de beurt bij een niet zo vrolijke bediende bleek ik Mark´s DNI-pasje te moeten laten zien… Ik had óveral copietjes van mee, ook van zijn DNI maar niet het origineel! Gelukkig wel een authorisatie-formulier (ook gedownload) en die werd bij God´s gratie geaccepteerd. Ondertussen stond de chef er al bij en werd mij verteld dat ik een tijdelijk kentekenbewijs moest aanvragen op een andere afdeling… Ik probeerde ze duidelijk te maken dat ik niet met mijn auto naar Nederland zou rijden, maar dat mijn auto op transport ging - geregeld door het verhuisbedrijf. Uiteindelijk maakte de chef een handgebaar van laat-maar-zitten-ik-geef-het-op en heeft de bediende de papieren voor mij in orde gemaakt. Wat was ik blij dat ik buiten stond met de juiste stempels op mijn papieren! Je moet namelijk weten dat ik eerder deze week naar Tráfico zou gaan, maar toen ik mijn stapel papieren doornam merkte ik dat ik dit jaar vergeten was mijn auto te laten keuren! Dat heb ik dus eerst nog vooraf gedaan en gelukkig werd mijn oude Volvo in één keer goedgekeurd. Nu rijd ik dus de komende dagen illegaal door Madrid, laten we maar hopen dat dát goed gaat!

Het was die donderdagmiddag 38 graden en Maren had wat vriendinnetjes en een vriendje uitgenodigd om te skeeleren en fietsen vlakbij school. Een klein afscheid om op Maren´s manier haar periode in Spanje af te sluiten. Ik had een koelbox gevuld met flesjes water en pakjes appelsap bij me en wat lekkere dingetjes om te snoepen. De kindjes speelden met elkaar en er waren wat ouders meegekomen, heel gemoedelijk allemaal. Maren kreeg afscheidskadootjes en ik heb ijsjes gehaald om wat af te koelen. Een leuke middag waarop ik wat kiekjes gemaakt heb voor Maren als herinnering aan haar basisschooltijd in Madrid! Zondagochtend vroeg werd ik zelf nogmaals verrast met een afscheid, namelijk door de peutergroep die ik lang geleden opgericht heb. De moeders hadden van alles mee om lekker te ontbijten, ze konden zo aanschuiven op ons deck! Mark en de meiden gingen naar de speeltuin en het zwembad, zij zaten in het complot, en ik had een heerlijke ochtend…

De eindejaarsmusical vond plaats op een warme maandagavond in een theater in Madrid. We moesten allemaal vroeg aanwezig zijn voor de generale repetitie met de juiste kleding aan. Van ons gezin had alleen Mark geen rol in de musical - hij kon rustig in de zaal achterover leunen en wat foto´s maken... Tijdens de generale was ik mijn tekst even kwijt, Anthe kon me niet helpen op het podium en de souffleur zat geloof ik even op een andere bladzijde, haha! Voor de zekerheid heb ik toen mijn tekst maar op een landkaart geplakt die ik moest vasthouden… De musical was geweldig, alles ging goed en onze meisjes hebben het alledrie heel goed gedaan. (zie ons fotoalbum) Het was voor ons heel speciaal, omdat het een afscheid was van school en voor Anthe in het bijzonder, want zij en haar klas hadden de hoofdrol als schoolverlaters. Bij het laatste afscheidslied moest ik wel even wat wegslikken…

Het stapelt zich allemaal op: de vele malen afscheid en het besef hier lieve mensen achter te laten die we in een korte tijd om ons heen verzameld hebben, de warmte en zwoele nachten van de afgelopen tijd waardoor we alle vijf heel moe zijn, de re-immigratie die voorbereid moet worden en waar veel bij komt kijken en het eind van het schooljaar die traditioneel altijd met veel activiteiten wordt afgesloten. We gaan moe naar bed en staan moe weer op… En toch is iedere dag van deze laatste schoolweek gevuld met leuke momenten. We tellen af naar de dag van ons vertrek, nog één hele week….