Je weet niet wat er komt, hoe het moet, hoe het hoort of hoe het zit. Alles is zoals het is. Vanuit deze toestand handel je als vanzelf spontaan en belangeloos.
- Ferry Maidman
Met de ruggen strak tegen elkaar luisteren we naar mijn spirituele yoga juf. We gaan tijdens deze yoga les ons hart openen en dat doen we in paartjes. Rebeca en ik zijn een paar. Rebeca komt uit México. Ze is Anthe’s beste vriendin aldaar. Ze hebben in drie jaar tijd samen preparatoria doorlopen. Na hun diploma hebben ze samen een paar weken door Europa gereisd. Een geweldige ervaring voor ze dat hun vriendschap verdiept heeft. Rebeca logeert een paar dagen bij ons in Breda. Het is hartverwarmend om met haar over Puebla te praten. Ze heeft heerlijke Mexicaanse boodschapjes mee genomen. Ik neem haar mee naar yoga les. Ze is - net als ik - ook een yoga freak. Deze les is erg speciaal en we genieten er beiden van. Niet je wapens ten strijde halen en ook niet verdoofd raken als je aangevallen wordt. Je hart openen. Daar gaat het om. Veel schouderoefeningen. Om ons hart te openen. Zoals de uitdagende kameelhouding. We doen goed mee. De intentie van de Amerikaanse yoga juf spreekt me regelmatig aan. Maar deze keer zéker. Een aanval pareren met het openen van je hart? Zo midden in mijn gevecht tegen de verhuisverzekering heel toepasselijk. Na de les gaan Rebeca en ik samen op de fiets naar het historische centrum om heel toeristisch een stadstoer te doen. Ik ben de gids. Een warme chocomel samen in de kroeg. Een bezoek aan een theewinkeltje, want tea freaks zijn we ook allebei. Anthe brengt deze dag in Tilburg door. Ze heeft een wiskunde examen. Rebeca leidt me flink af van mijn verhuisbesognes. Tóch open ik eenmaal thuis weer mijn inbox. Ik kan het niet laten. De laatste weken kan ik niet een dag voorbij laten gaan zonder een reactie te schrijven aan de verzekering of aan één van de verhuisbedrijven. Alles valt tegen qua schadevergoedingen. De schade aan onze hippie bus wordt maar voor de helft vergoed. De andere helft mogen wij zelf bij lappen. Veel meubels blijken niet verzekerd. Het is een groot verlies. Natuurlijk zijn het maar spulletjes. Dat besef ik. Het is voor mij echter óók een ego ding. Ik kan dit niet over mijn kant laten gaan. Alhoewel ik steeds vaker merk dat ik het best een béétje kan laten gaan. Mark helpt me daarbij. Ons huis draagt ook bij. Ik ben echt content met ons huis. Alles is natuurlijk zoals het is. Er komt binnenkort nóg een tweede zeecontainer naar Rotterdam met onze inboedel. We houden ons hart vast voor wat we zullen aantreffen. We weten niet wat er komt, hoe het moet of hoe het zit. De tijd zal het ons leren.
vrijdag 25 september 2015
vrijdag 18 september 2015
Bootwerkers
Een leven zonder dromen is als een tuin zonder bloemen.
- Gertruide Beese
De hele dag trek hebben in eten. De hele dag kúnnen eten. Je lichaam dat maar blijft roepen om eten. We hebben alle vijf een onstilbare honger. Nooit een voldaan gevoel. We hebben al honger sinds onze aankomst in Nederland. Nu een maand geleden. We hebben het ook zo koud. In augustus, toen we arriveerden, had het mooi en warm weer kunnen zijn. In plaats daarvan regende het élke dag. Er waren dagen dat de zon scheen, maar tóch regende het dan ook die dag. Daarom hebben we zo’n honger. Het kost ons lijf zoveel energie om warm te blijven. Toen ik de eerste keer zelf boodschappen ging doen om de koelkast te vullen was ‘mijn’ supermarkt er na al die jaren niet meer. Heel gedwee ben ik naar een andere supermarkt gereden. Ik kan er echter mijn draai helemaal niet vinden. Ook niet in de megagrote supermarkt waar ik nu geweest ben. Er is gewoonweg teveel keus. Ik wil bijvoorbeeld alleen een liter yoghurt. Dan heb ik keus uit heel erg veel soorten yoghurt. Of boter of brood. Nu neem ik steeds een ander merk mee naar huis. Dan vinden we vast gauw producten die bij ons passen. Boodschappen doen kost me zoveel tijd dat ik regelmatig thuis bij het uitpakken ervaar dat ik een deel vergeten ben. Ondanks dat ik anderhalf uur door de winkel heb gedwaald… Dan ben ik al het vlees vergeten bijvoorbeeld. Of alle koekjes. Stapvoets ga ik door élk pad van de supermarkt. Ik lees daarbij veel etiketten. Tijd vretend. Laatst heb ik heel hip een scanner op mijn boodschappenkarretje meegenomen. Een meneer heeft het proces aan me uitgelegd. Helemaal niet handig zo’n scanner. Ik moet er steeds zélf aan denken om alles te scannen. Ook bij de groenten. Vervolgens stond ik nog steeds in de rij bij de kassa om te betalen en omdat ze steekproeven doen. Volgende keer ga ik maar weer zonder scanapparaat. Ik koop schrikbarend veel tussendoortjes voor de meiden. Van leren en studeren krijg je natuurlijk honger. Van fietsen ook. Ik kan de hoeveelheid tussendoortjes echter niet aanslepen. Ze eten ineens als bootwerkers! We eten ook zo schandelijk veel brood op een dag. En dus ook beleg. Misschien eten we ook meer om een lege gevoel op te vullen? Onze gemoedstoestand? Heel langzaam komt het besef dat we het hiermee zullen doen. Ons leven is niet meer in het zonnige, zorgeloze Puebla. We zijn hier keihard neer gekwakt en moeten het hier maar zien te rooien. Geen plannen voor reizen in het verschiet. Daarvoor in de plaats plannen voor reparaties aan ons huis. Een huis van meer dan tachtig jaar oud heeft onderhoud nodig. Tóch blijven we dromen van reizen. Onze hippie bus (ook al ligt hij nu in de kreukels) gaat onze dromen hopelijk waar maken. We zullen misschien wat meer geduld moeten hebben voordat de bus rijklaar is - en überhaupt ingevoerd - maar wij dromen van mooie reizen met onze Mexicaanse combi. No meki grontapu piri en gogo gi yu. Mooi gezegd in het Surinaams. Laat je niet uit het veld slaan. Dat doen we niet en om dat te vieren ontmoet ik Mark vanavond in Antwerpen. Hij op zijn terugreis uit Parijs. We gaan samen lekker eten. Over de grens. Hoe avontuurlijk! We zijn vandaag precies 28 jaar gelukkig samen. Dat is dan weer minder avontuurlijk….
- Gertruide Beese
De hele dag trek hebben in eten. De hele dag kúnnen eten. Je lichaam dat maar blijft roepen om eten. We hebben alle vijf een onstilbare honger. Nooit een voldaan gevoel. We hebben al honger sinds onze aankomst in Nederland. Nu een maand geleden. We hebben het ook zo koud. In augustus, toen we arriveerden, had het mooi en warm weer kunnen zijn. In plaats daarvan regende het élke dag. Er waren dagen dat de zon scheen, maar tóch regende het dan ook die dag. Daarom hebben we zo’n honger. Het kost ons lijf zoveel energie om warm te blijven. Toen ik de eerste keer zelf boodschappen ging doen om de koelkast te vullen was ‘mijn’ supermarkt er na al die jaren niet meer. Heel gedwee ben ik naar een andere supermarkt gereden. Ik kan er echter mijn draai helemaal niet vinden. Ook niet in de megagrote supermarkt waar ik nu geweest ben. Er is gewoonweg teveel keus. Ik wil bijvoorbeeld alleen een liter yoghurt. Dan heb ik keus uit heel erg veel soorten yoghurt. Of boter of brood. Nu neem ik steeds een ander merk mee naar huis. Dan vinden we vast gauw producten die bij ons passen. Boodschappen doen kost me zoveel tijd dat ik regelmatig thuis bij het uitpakken ervaar dat ik een deel vergeten ben. Ondanks dat ik anderhalf uur door de winkel heb gedwaald… Dan ben ik al het vlees vergeten bijvoorbeeld. Of alle koekjes. Stapvoets ga ik door élk pad van de supermarkt. Ik lees daarbij veel etiketten. Tijd vretend. Laatst heb ik heel hip een scanner op mijn boodschappenkarretje meegenomen. Een meneer heeft het proces aan me uitgelegd. Helemaal niet handig zo’n scanner. Ik moet er steeds zélf aan denken om alles te scannen. Ook bij de groenten. Vervolgens stond ik nog steeds in de rij bij de kassa om te betalen en omdat ze steekproeven doen. Volgende keer ga ik maar weer zonder scanapparaat. Ik koop schrikbarend veel tussendoortjes voor de meiden. Van leren en studeren krijg je natuurlijk honger. Van fietsen ook. Ik kan de hoeveelheid tussendoortjes echter niet aanslepen. Ze eten ineens als bootwerkers! We eten ook zo schandelijk veel brood op een dag. En dus ook beleg. Misschien eten we ook meer om een lege gevoel op te vullen? Onze gemoedstoestand? Heel langzaam komt het besef dat we het hiermee zullen doen. Ons leven is niet meer in het zonnige, zorgeloze Puebla. We zijn hier keihard neer gekwakt en moeten het hier maar zien te rooien. Geen plannen voor reizen in het verschiet. Daarvoor in de plaats plannen voor reparaties aan ons huis. Een huis van meer dan tachtig jaar oud heeft onderhoud nodig. Tóch blijven we dromen van reizen. Onze hippie bus (ook al ligt hij nu in de kreukels) gaat onze dromen hopelijk waar maken. We zullen misschien wat meer geduld moeten hebben voordat de bus rijklaar is - en überhaupt ingevoerd - maar wij dromen van mooie reizen met onze Mexicaanse combi. No meki grontapu piri en gogo gi yu. Mooi gezegd in het Surinaams. Laat je niet uit het veld slaan. Dat doen we niet en om dat te vieren ontmoet ik Mark vanavond in Antwerpen. Hij op zijn terugreis uit Parijs. We gaan samen lekker eten. Over de grens. Hoe avontuurlijk! We zijn vandaag precies 28 jaar gelukkig samen. Dat is dan weer minder avontuurlijk….
vrijdag 11 september 2015
Oorlog voeren
You may have to fight a battle more than once to win it.
- Margaret Thatcher
Ik loop tussen alle formele, saaie kantoortjes met printers en prikborden en overweeg of ik nu heel erg hard zal gaan gillen. Ik ben in het gebouw van één van onze verhuisbedrijven. We hebben er zogezegd vijf. Vanmiddag ben ik hier om onze grote liefde op te halen. Onze grootste herinnering aan México. Ons toegangskaartje tot een nieuw avontuurlijk leven. Onze hippie bus. Onze camper. Ik heb de bus buiten het gebouw gezien en hij is helemaal beschadigd. Van voor naar achter. Van de koplamp, zijspiegel tot aan het embleem van Volkswagen op de achterkant. De verf van de zijkant is er op veel plekken afgeschraapt. Ik ben al zo murw geworden van alle beschadigde meubels en de verloren goederen in de luchtvracht dat ik geen emoties meer heb. Ik sta er laconiek naar te kijken. Ik was vooraf gewaarschuwd dat er een spiegel afgebroken zou zijn. Het glas in duizend stukjes. Op de foto van de gebroken spiegel kwam het mij meer over als een koplamp. Toen hadden bij mij de alarmbellen al moeten gaan rinkelen. Nu sta ik hier bij onze bus met een groepje verhuizers om me heen, een jonge knul Joeri die de schade opneemt en Stephan die onze camper meeneemt om hem in zijn werkplaats weer op te lappen. Stephan’s werk én zijn grote liefde is oude hippie busjes renoveren. Gelukkig hebben we nu Stephan ter vervanging van Tolentino in México. Zijn werkplaats ligt een kwartiertje rijden van ons huis. Door de weilanden en kassen. Ik ben al een keer verdwaald. Mijn contactpersoon bij dit verschrikkelijke verhuisbedrijf werkt natuurlijk vandaag niet. Ze werkt een dagje thuis wordt mij verteld. Zij voelde de bui al hangen natuurlijk. Ik heb maar niet gegild. Ik heb zelfs niet eens een traan gelaten. Ik heb het gelaten over me heen laten komen. Ik onderteken het schadeformulier van Joeri en stap in de sleepauto bij Stephan. De hele terugreis staar ik uit het raam. Ik probeer altijd iets positiefs te vinden in zoveel ellende. Ik kan niets bedenken. Dit is een wijze les in gelatenheid, mildheid, afstand nemen en hoofd koel houden. Ik zou iemand kunnen vermoorden bij het verhuisbedrijf! Welk verhuisbedrijf? Ze wijzen allemaal met hun vingertje naar elkaar. Ik kan helemaal instorten als ik aan de hele situatie denk. Dan veeg ik mezelf toch weer bij elkaar en probeer ik te genieten van een fietsritje naar de stad op één van de weinige momenten dat het niet regent. Of een beetje in de tuin werken. Ik word ook heel blij van de foto’s uit de Cariben waar ik een boek van aan het maken ben. Mijn yoga juf hier in Breda drukt me op het hart dat het juist nú van belang is om te blijven adem halen en zacht te zijn. Ik ontplof echter bijna! Ik schrijf boze brieven naar verhuisbedrijven. Van Mark moet ik stoppen met die brieven. Het universum heeft het gehoord. Ik mag van hotmail geen mails meer verzenden vandaag. Ik zit aan mijn taks van honderd mails per dag. Tóch slaap ik heerlijk. Ik lig er geen minuut langer wakker van. Ik volg het voorbeeld van onze meisjes. Ze stappen er met gemak overheen. Kijken vooruit. Bikkels zijn het!
- Margaret Thatcher
Ik loop tussen alle formele, saaie kantoortjes met printers en prikborden en overweeg of ik nu heel erg hard zal gaan gillen. Ik ben in het gebouw van één van onze verhuisbedrijven. We hebben er zogezegd vijf. Vanmiddag ben ik hier om onze grote liefde op te halen. Onze grootste herinnering aan México. Ons toegangskaartje tot een nieuw avontuurlijk leven. Onze hippie bus. Onze camper. Ik heb de bus buiten het gebouw gezien en hij is helemaal beschadigd. Van voor naar achter. Van de koplamp, zijspiegel tot aan het embleem van Volkswagen op de achterkant. De verf van de zijkant is er op veel plekken afgeschraapt. Ik ben al zo murw geworden van alle beschadigde meubels en de verloren goederen in de luchtvracht dat ik geen emoties meer heb. Ik sta er laconiek naar te kijken. Ik was vooraf gewaarschuwd dat er een spiegel afgebroken zou zijn. Het glas in duizend stukjes. Op de foto van de gebroken spiegel kwam het mij meer over als een koplamp. Toen hadden bij mij de alarmbellen al moeten gaan rinkelen. Nu sta ik hier bij onze bus met een groepje verhuizers om me heen, een jonge knul Joeri die de schade opneemt en Stephan die onze camper meeneemt om hem in zijn werkplaats weer op te lappen. Stephan’s werk én zijn grote liefde is oude hippie busjes renoveren. Gelukkig hebben we nu Stephan ter vervanging van Tolentino in México. Zijn werkplaats ligt een kwartiertje rijden van ons huis. Door de weilanden en kassen. Ik ben al een keer verdwaald. Mijn contactpersoon bij dit verschrikkelijke verhuisbedrijf werkt natuurlijk vandaag niet. Ze werkt een dagje thuis wordt mij verteld. Zij voelde de bui al hangen natuurlijk. Ik heb maar niet gegild. Ik heb zelfs niet eens een traan gelaten. Ik heb het gelaten over me heen laten komen. Ik onderteken het schadeformulier van Joeri en stap in de sleepauto bij Stephan. De hele terugreis staar ik uit het raam. Ik probeer altijd iets positiefs te vinden in zoveel ellende. Ik kan niets bedenken. Dit is een wijze les in gelatenheid, mildheid, afstand nemen en hoofd koel houden. Ik zou iemand kunnen vermoorden bij het verhuisbedrijf! Welk verhuisbedrijf? Ze wijzen allemaal met hun vingertje naar elkaar. Ik kan helemaal instorten als ik aan de hele situatie denk. Dan veeg ik mezelf toch weer bij elkaar en probeer ik te genieten van een fietsritje naar de stad op één van de weinige momenten dat het niet regent. Of een beetje in de tuin werken. Ik word ook heel blij van de foto’s uit de Cariben waar ik een boek van aan het maken ben. Mijn yoga juf hier in Breda drukt me op het hart dat het juist nú van belang is om te blijven adem halen en zacht te zijn. Ik ontplof echter bijna! Ik schrijf boze brieven naar verhuisbedrijven. Van Mark moet ik stoppen met die brieven. Het universum heeft het gehoord. Ik mag van hotmail geen mails meer verzenden vandaag. Ik zit aan mijn taks van honderd mails per dag. Tóch slaap ik heerlijk. Ik lig er geen minuut langer wakker van. Ik volg het voorbeeld van onze meisjes. Ze stappen er met gemak overheen. Kijken vooruit. Bikkels zijn het!
vrijdag 4 september 2015
Een thuis
Een huis bouw je, een thuis schep je.
- Hazrat Inayat Khan
Een heerlijke rust overvalt me. Vandaag voor de derde keer mijn dag begonnen met een yoga les. Thuis komen in een leeg huis. Al ben ik nog lang niet geland hier. Waarom ben ik hier eigenlijk? Ik voel me door de verplaatsing van mijn zijn van México naar Nederland met vlagen melancholisch. Iedereen in onze omgeving is zo blij dat we terug zijn. De meiden zijn ook blij. Met hun zelfstandigheid. Werken, fietsen, treinen, winkelen en afspreken. Mijn hulp wordt niet meer gevraagd. Altijd een groep fietsen voor de deur. Onze Volvo lijkt bijna overbodig. Ik zou me ook overbodig kunnen voelen. Hoe anders was dat een paar weken geleden in México? Hier word ik geacht alles op rolletjes te laten verlopen. Een hele klus in dit stadium van de remigratie. Veel papierwerk zoals verzekeringen voor gezondheid en auto. Veel papierwerk op het stadhuis. Energiebedrijf zoeken. Internet, TV en telefoon. Bezoekjes aan onze bank met ellenlange wachtrijen om alle gegevens te actualiseren. Schade registreren van onze goederen uit de zeecontainer en verdwenen goederen uit de luchtvracht. Vervelen hoef ik me echt niet. Thuis staan er verhuisdozen op me te wachten. Schilderijen beschermd met vele lagen papier en bubbeltjes plastic moeten worden afgepeld. Al onze spulletjes hebben een plekje nodig en dat valt niet mee. Van een enorm groot huis met slaapkamers als balzalen naar een oud huis met behoorlijk kleine slaapkamers. Van een huis met betonnen vloeren terug naar een huis met houten vloeren. “Wat kraakt er telkens! Wie trekt er nu weer door?” De buurman heeft al boos aan de deur gestaan vanwege geluidsoverlast. Dezelfde buurman die vandaag zijn WiFi code met ons deelde. In de ochtend in de rij voor ons badkamertje in plaats van elk een eigen badkamer. We wennen er vast snel weer aan. Net zoals aan het geknarsetand van onze jongste dochter. Het lijkt ’s nachts net of ze naast me in bed ligt, zó luid. Er is een reden waarom we hier zijn. Mijn tante schreef het me al eens: Je bent waar je moet zijn. Als je jong bent is alles zo logisch en eenduidig. Anthe staat elke dag op om colleges te volgen. Inden en Maren zijn deze week allebei blij thuis gekomen van hun eerste schooldag. Op een hypermoderne middelbare school zonder leerboeken en schriften. Alles online. De nieuwe generatie kinderen! Mark’s taak is ook heel duidelijk. Zijn verantwoordelijkheden zijn mondiaal, maar zijn stekkie is hier. Waarom moet ík nu precies hier zijn? Om een thuis te scheppen voor mijn gezin? Hun thuis is wat ik uitstraal. Als ik me happy en zen voel, voelen zij dat ook. Yoga helpt me enorm. Dit is mijn thuis. Alles heeft een buitenkant én een binnenkant. Iets wat je kunt aanraken en iets wat je kunt voelen. Twee kanten die samen iets over kunnen brengen van wat mensen zonder woorden oppikken. Zelfs de poezen pikken het op. Ze zijn gelukkig hier. De oude kater die in México niet meer alleen buiten durfde te zijn vanwege zijn dwaaltocht van bijna drie maanden, zien we nu bijna niet meer. Hij zit buiten op zijn vertrouwde plekjes en voelt zich thuis. Veilig. Daar ligt een deel van mijn taak. Ik wil dat ons gezin zich veilig én thuis voelt. Dat lukt aardig gezien met hoeveel gemak de meisjes hun nieuwe wereld instappen. Een rust overvalt me. Alles komt goed. Alles is goed.
- Hazrat Inayat Khan
Een heerlijke rust overvalt me. Vandaag voor de derde keer mijn dag begonnen met een yoga les. Thuis komen in een leeg huis. Al ben ik nog lang niet geland hier. Waarom ben ik hier eigenlijk? Ik voel me door de verplaatsing van mijn zijn van México naar Nederland met vlagen melancholisch. Iedereen in onze omgeving is zo blij dat we terug zijn. De meiden zijn ook blij. Met hun zelfstandigheid. Werken, fietsen, treinen, winkelen en afspreken. Mijn hulp wordt niet meer gevraagd. Altijd een groep fietsen voor de deur. Onze Volvo lijkt bijna overbodig. Ik zou me ook overbodig kunnen voelen. Hoe anders was dat een paar weken geleden in México? Hier word ik geacht alles op rolletjes te laten verlopen. Een hele klus in dit stadium van de remigratie. Veel papierwerk zoals verzekeringen voor gezondheid en auto. Veel papierwerk op het stadhuis. Energiebedrijf zoeken. Internet, TV en telefoon. Bezoekjes aan onze bank met ellenlange wachtrijen om alle gegevens te actualiseren. Schade registreren van onze goederen uit de zeecontainer en verdwenen goederen uit de luchtvracht. Vervelen hoef ik me echt niet. Thuis staan er verhuisdozen op me te wachten. Schilderijen beschermd met vele lagen papier en bubbeltjes plastic moeten worden afgepeld. Al onze spulletjes hebben een plekje nodig en dat valt niet mee. Van een enorm groot huis met slaapkamers als balzalen naar een oud huis met behoorlijk kleine slaapkamers. Van een huis met betonnen vloeren terug naar een huis met houten vloeren. “Wat kraakt er telkens! Wie trekt er nu weer door?” De buurman heeft al boos aan de deur gestaan vanwege geluidsoverlast. Dezelfde buurman die vandaag zijn WiFi code met ons deelde. In de ochtend in de rij voor ons badkamertje in plaats van elk een eigen badkamer. We wennen er vast snel weer aan. Net zoals aan het geknarsetand van onze jongste dochter. Het lijkt ’s nachts net of ze naast me in bed ligt, zó luid. Er is een reden waarom we hier zijn. Mijn tante schreef het me al eens: Je bent waar je moet zijn. Als je jong bent is alles zo logisch en eenduidig. Anthe staat elke dag op om colleges te volgen. Inden en Maren zijn deze week allebei blij thuis gekomen van hun eerste schooldag. Op een hypermoderne middelbare school zonder leerboeken en schriften. Alles online. De nieuwe generatie kinderen! Mark’s taak is ook heel duidelijk. Zijn verantwoordelijkheden zijn mondiaal, maar zijn stekkie is hier. Waarom moet ík nu precies hier zijn? Om een thuis te scheppen voor mijn gezin? Hun thuis is wat ik uitstraal. Als ik me happy en zen voel, voelen zij dat ook. Yoga helpt me enorm. Dit is mijn thuis. Alles heeft een buitenkant én een binnenkant. Iets wat je kunt aanraken en iets wat je kunt voelen. Twee kanten die samen iets over kunnen brengen van wat mensen zonder woorden oppikken. Zelfs de poezen pikken het op. Ze zijn gelukkig hier. De oude kater die in México niet meer alleen buiten durfde te zijn vanwege zijn dwaaltocht van bijna drie maanden, zien we nu bijna niet meer. Hij zit buiten op zijn vertrouwde plekjes en voelt zich thuis. Veilig. Daar ligt een deel van mijn taak. Ik wil dat ons gezin zich veilig én thuis voelt. Dat lukt aardig gezien met hoeveel gemak de meisjes hun nieuwe wereld instappen. Een rust overvalt me. Alles komt goed. Alles is goed.
woensdag 26 augustus 2015
Kostbaarste schat
Weet je leven werkelijk te waarderen als de kostbaarste schat die er is en zorg er goed voor.
- Taizan Maezumi Roshi
Had een nieuwe start slechter kunnen beginnen? Ik denk het niet. Deze verhuizing heeft heel wat uitdagingen. Tegenslagen. Soepel en probleemloos is echt anders. In México waren we bijna twee maanden geleden al slecht gestart met het inpakken. De mannen werkten niet accuraat en veel te snel. Met alle gevolgen van dien. Weten we nu. Met opgezwollen vingers met grote blaren waar de vellen bijhangen en uitgedroogde handen heb ik maandagochtend de zeecontainer opgewacht. Vóór het arriveren van onze huisraad hebben we precies in een week tijd alle muren en plafonds gesaust. Vandaar de blaren en uitgedroogde handen. Een huis leeft. Zeker met drie gezinnen in drie jaar tijd. Ook de vensterbanken, deurposten en sommige deuren hebben te lijden gehad. Met een roller en een kwast hebben we alles opgefrist. De meiden pakken ondertussen hun nieuwe - of moet ik zeggen hun oude? - leven weer op. Heel Hollands fietsen ze zelfstandig naar de stad, naar hun vriendinnen en langs hun nieuwe school. De twee oudsten hebben binnen enkele dagen een bijbaan in een supermarkt gevonden. Anthe heeft zelfstandig een nieuwe fiets uitgezocht. En op de trein gezet voor een introduktieweek op de universiteit. Ze heeft een logeerplek in een studentenhuis gevonden. Ze zijn nog nooit zo onafhankelijk geweest! Daar genieten we van. De meisjes krijgen dus niet zo veel mee van de stress van hun ouders. Verhuisstress zeg maar. Maar dan veel erger. Ongeveer een derde van onze huisraad staat nog steeds in México. Waarom dat nog steeds niet onderweg naar Nederland is, begrijp ik niet. Het pastte niet in de zeecontainer omdat onze hippiebus erbij moest. Deze staat al in Nederland op ons te wachten. Met een gebroken spiegel. Ondertussen staat een deel van onze meubels nog in een ander continent. Gek genoeg zijn de verhuisdozen die we met luchtvracht verzonden hebben ook nog niet thuis gearriveerd.... Inklaren kost kennelijk wéken tijd! Op het moment dat de deuren van de zeecontainer open gingen schrokken we allemaal. De twee verhuismannen en ik. Mark kon er helaas niet bij zijn op deze dag. De andere verhuismannen hadden zich ziek gemeld. De onderste dozen waren allemaal doorgezakt door het gewicht van de (te) zware dozen die er bovenop stonden. Een kind kan bedenken wat er met die spullen onderop is gebeurd. Veel meubels zijn beschadigd omdat ze niet goed verpakt waren. Precies zoals ik de Mexicaanse verhuismannen al voorspeld had. Ik had geen vertrouwen. Mijn buikgevoel zei genoeg. De kasten met wieltjes zoals een boekenkast en ladenkastjes zijn stuk voor stuk door hun hoeven gezakt omdat ze onderop in de container stonden. Bijna alle houten kasten zijn beschadigd omdat er niet voldoende karton omheen zat. Een lampenvoet is helemaal krom gebogen, omdat deze ´gewoon´tussen de dozen gestoken was. Tuinpotten in duizend stukken. Serviesgoed gebroken. Het goede nieuws is dat er niks kapot is waar we emotioneel aan gebonden waren. Alles is vervangbaar. Er is een verzekeringsagent mee bezig. Lastig is wel dat we een kast, kastplanken en bed onderdelen missen. Spulletjes staan nu op de grond uitgestald. Een matras ligt op de grond. Mijn geliefde iMac staat ook nog in México te wachten.... Over twee maanden zullen we weer compleet zijn. In de tussentijd sta ik met één voet in Nederland en de andere in México. Ik kan nog niet landen. Nog wéken wachten op televisie, internet en telefoon. Welkom terug in het flitsendsnelle Nederland. Ik doe nog even niet mee.
- Taizan Maezumi Roshi
Had een nieuwe start slechter kunnen beginnen? Ik denk het niet. Deze verhuizing heeft heel wat uitdagingen. Tegenslagen. Soepel en probleemloos is echt anders. In México waren we bijna twee maanden geleden al slecht gestart met het inpakken. De mannen werkten niet accuraat en veel te snel. Met alle gevolgen van dien. Weten we nu. Met opgezwollen vingers met grote blaren waar de vellen bijhangen en uitgedroogde handen heb ik maandagochtend de zeecontainer opgewacht. Vóór het arriveren van onze huisraad hebben we precies in een week tijd alle muren en plafonds gesaust. Vandaar de blaren en uitgedroogde handen. Een huis leeft. Zeker met drie gezinnen in drie jaar tijd. Ook de vensterbanken, deurposten en sommige deuren hebben te lijden gehad. Met een roller en een kwast hebben we alles opgefrist. De meiden pakken ondertussen hun nieuwe - of moet ik zeggen hun oude? - leven weer op. Heel Hollands fietsen ze zelfstandig naar de stad, naar hun vriendinnen en langs hun nieuwe school. De twee oudsten hebben binnen enkele dagen een bijbaan in een supermarkt gevonden. Anthe heeft zelfstandig een nieuwe fiets uitgezocht. En op de trein gezet voor een introduktieweek op de universiteit. Ze heeft een logeerplek in een studentenhuis gevonden. Ze zijn nog nooit zo onafhankelijk geweest! Daar genieten we van. De meisjes krijgen dus niet zo veel mee van de stress van hun ouders. Verhuisstress zeg maar. Maar dan veel erger. Ongeveer een derde van onze huisraad staat nog steeds in México. Waarom dat nog steeds niet onderweg naar Nederland is, begrijp ik niet. Het pastte niet in de zeecontainer omdat onze hippiebus erbij moest. Deze staat al in Nederland op ons te wachten. Met een gebroken spiegel. Ondertussen staat een deel van onze meubels nog in een ander continent. Gek genoeg zijn de verhuisdozen die we met luchtvracht verzonden hebben ook nog niet thuis gearriveerd.... Inklaren kost kennelijk wéken tijd! Op het moment dat de deuren van de zeecontainer open gingen schrokken we allemaal. De twee verhuismannen en ik. Mark kon er helaas niet bij zijn op deze dag. De andere verhuismannen hadden zich ziek gemeld. De onderste dozen waren allemaal doorgezakt door het gewicht van de (te) zware dozen die er bovenop stonden. Een kind kan bedenken wat er met die spullen onderop is gebeurd. Veel meubels zijn beschadigd omdat ze niet goed verpakt waren. Precies zoals ik de Mexicaanse verhuismannen al voorspeld had. Ik had geen vertrouwen. Mijn buikgevoel zei genoeg. De kasten met wieltjes zoals een boekenkast en ladenkastjes zijn stuk voor stuk door hun hoeven gezakt omdat ze onderop in de container stonden. Bijna alle houten kasten zijn beschadigd omdat er niet voldoende karton omheen zat. Een lampenvoet is helemaal krom gebogen, omdat deze ´gewoon´tussen de dozen gestoken was. Tuinpotten in duizend stukken. Serviesgoed gebroken. Het goede nieuws is dat er niks kapot is waar we emotioneel aan gebonden waren. Alles is vervangbaar. Er is een verzekeringsagent mee bezig. Lastig is wel dat we een kast, kastplanken en bed onderdelen missen. Spulletjes staan nu op de grond uitgestald. Een matras ligt op de grond. Mijn geliefde iMac staat ook nog in México te wachten.... Over twee maanden zullen we weer compleet zijn. In de tussentijd sta ik met één voet in Nederland en de andere in México. Ik kan nog niet landen. Nog wéken wachten op televisie, internet en telefoon. Welkom terug in het flitsendsnelle Nederland. Ik doe nog even niet mee.
maandag 17 augustus 2015
Samenzijn
De lamp van het samenzijn brandt lang; zij gaat in een oogwenk uit bij het afscheid.
- Rabindranath Tagore
Op de ene dag dobberen we nog heel ontspannen en quasi zorgeloos met z´n vijfjes in een azuurblauwe zee op Aruba. De andere dag blijven we stijf van het afscheid nemen en verbluft van alle emoties achter in de lobby van ons hotel. In Puebla. Om The States te vermijden reizen we terug via Aruba en brengen we een heerlijke dag in een hippe beach club door. Zonnen, zwemmen, Caribische muziek en heerlijke smoothies! Gek genoeg kan ik deze werelden heel erg goed scheiden. Zolang we reizen ben ik niet met mijn hoofd bij de verhuizing. Heel erg mindful eigenlijk. Heel zen. Na terugkomst in México sta ik echter meteen met twee benen in de verhuizing. Vele afscheidstranen. Van mij, de meiden en van onze vrienden. Ook meteen allerlei geregel en gestaggel over een tweede zeecontainer vanwege onze hippiebus die natuurlijk mee moet. Een best groot deel van onze inboedel staat daarom nog in México. Het verhuisbedrijf sprak eerst alleen over wat tuinmeubels en de trampoline, die we uiteraard best achter wilden laten in ruil voor het gratis transport van onze hippiebus. Later bleken dat toch ook wat dozen met kleding te zijn en nóg later toch best een groot deel van onze spullen! Onze allerlaatste drie dagen in México waren dus niet zorgeloos. De huiseigenaar zou heel mild zijn met beschadigingen en verfkleurtjes op de muren in ruil voor donatie van ons huisalarm. Daar gingen we voor, dus bij het rondje door het huis zou Mark even ter uitleg de codes intoetsen van het alarm. Alle toeters en bellen gingen af en het stopte ook niet meer! De poezen, die sowieso precies aanvoelden dat er iets groots stond te gebeuren, waren niet blij met dat lawaai. Mark heeft uiteindelijk de draad moeten doorknippen. Ook nog even snel op de dag van ons vertrek regelen dat er een monteur op onze kosten dit alarmprobleem komt oplossen. Mijn aller-allerlaatste Mexicaanse yoga les op de ochtend van onze vertrekdag was erg emotioneel. Het stond eigenlijk helemaal in het teken van mijn afscheid. De intentie van de les kwam er met horden en stoten uit. Juf Susana´s stem sloeg over van emotie. Niemand hield het droog. Tijdens de meditatie gebeurde hetzelfde. Zelfs toen we Ohms aan het zingen waren met de groep hoorde je wat snikjes tussendoor. Tijdens de afsluiting van de les wilden en kónden Susana en ik het niet meer verbergen: hartverscheurende snikken, tranen en veel vasthouden en beloften om elkaar op te zoeken. Na een láátste kop thee in de yoga studio - die toch ook een beetje mijn huiskamer was geworden de afgelopen drie jaar - en na een laatste lach en een traan ben ik uiteindelijk vertrokken. Wat een bewogen dagen voor ons allemaal! De nachtvlucht met onze poezen ging goed. Natuurlijk werden er tijdens deze vlucht wat traantjes gelaten. Het besef is er. De remigratie is definitief. Onomkeerbaar. We zijn weer terug in Breda.
Breda, 15 augustus 2015
- Rabindranath Tagore
Op de ene dag dobberen we nog heel ontspannen en quasi zorgeloos met z´n vijfjes in een azuurblauwe zee op Aruba. De andere dag blijven we stijf van het afscheid nemen en verbluft van alle emoties achter in de lobby van ons hotel. In Puebla. Om The States te vermijden reizen we terug via Aruba en brengen we een heerlijke dag in een hippe beach club door. Zonnen, zwemmen, Caribische muziek en heerlijke smoothies! Gek genoeg kan ik deze werelden heel erg goed scheiden. Zolang we reizen ben ik niet met mijn hoofd bij de verhuizing. Heel erg mindful eigenlijk. Heel zen. Na terugkomst in México sta ik echter meteen met twee benen in de verhuizing. Vele afscheidstranen. Van mij, de meiden en van onze vrienden. Ook meteen allerlei geregel en gestaggel over een tweede zeecontainer vanwege onze hippiebus die natuurlijk mee moet. Een best groot deel van onze inboedel staat daarom nog in México. Het verhuisbedrijf sprak eerst alleen over wat tuinmeubels en de trampoline, die we uiteraard best achter wilden laten in ruil voor het gratis transport van onze hippiebus. Later bleken dat toch ook wat dozen met kleding te zijn en nóg later toch best een groot deel van onze spullen! Onze allerlaatste drie dagen in México waren dus niet zorgeloos. De huiseigenaar zou heel mild zijn met beschadigingen en verfkleurtjes op de muren in ruil voor donatie van ons huisalarm. Daar gingen we voor, dus bij het rondje door het huis zou Mark even ter uitleg de codes intoetsen van het alarm. Alle toeters en bellen gingen af en het stopte ook niet meer! De poezen, die sowieso precies aanvoelden dat er iets groots stond te gebeuren, waren niet blij met dat lawaai. Mark heeft uiteindelijk de draad moeten doorknippen. Ook nog even snel op de dag van ons vertrek regelen dat er een monteur op onze kosten dit alarmprobleem komt oplossen. Mijn aller-allerlaatste Mexicaanse yoga les op de ochtend van onze vertrekdag was erg emotioneel. Het stond eigenlijk helemaal in het teken van mijn afscheid. De intentie van de les kwam er met horden en stoten uit. Juf Susana´s stem sloeg over van emotie. Niemand hield het droog. Tijdens de meditatie gebeurde hetzelfde. Zelfs toen we Ohms aan het zingen waren met de groep hoorde je wat snikjes tussendoor. Tijdens de afsluiting van de les wilden en kónden Susana en ik het niet meer verbergen: hartverscheurende snikken, tranen en veel vasthouden en beloften om elkaar op te zoeken. Na een láátste kop thee in de yoga studio - die toch ook een beetje mijn huiskamer was geworden de afgelopen drie jaar - en na een laatste lach en een traan ben ik uiteindelijk vertrokken. Wat een bewogen dagen voor ons allemaal! De nachtvlucht met onze poezen ging goed. Natuurlijk werden er tijdens deze vlucht wat traantjes gelaten. Het besef is er. De remigratie is definitief. Onomkeerbaar. We zijn weer terug in Breda.
Breda, 15 augustus 2015
woensdag 12 augustus 2015
Tropische herinneringen
Als een bepaald gevoel je hart raakt, wees daar dan helder getuige van en schuif het niet eenvoudigweg terzijde.
- Ajahn Chah
Lobi lafu. Liefde lacht. Mooie Surinaamse woorden. Echte liefde is als je lieverd met je mee loopt naar het strand, omdat je zo graag voor de állerlaatste keer op Tobago wilt snorkelen - ookal snorkelt hij zelf niet. Terwijl ik helemaal in m´n uppie in zee zwem zit Mark op een stuk drijfhout op mij te wachten. Op een verlaten bounty island. Er is helemaal niemand in deze baai. Alleen overhangende palmbomen die mooi afsteken op het witte strand. Kabbelende golfjes van azuurblauw water. Een pelikaan vliegt voorbij. Onderwater zie ik de mooist gekleurde vissen. Tóch vind ik het ook heel spannend. Zo alleen. Er is hier verschrikkelijk veel koraal. Het water is dus ondiep zodat je lijf best dichtbij het koraal komt. Oók koraal waar je brandende plekken van krijgt als je het aanraakt. Zee egels zijn er ook. Ik draag geen flippers. Niet gaan staan dus. Het alternatief is door de diepe openingen tussen het koraal te zwemmen. Mooier eigenlijk, want daar zwemmen veel vissen. Het benauwt me alleen soms. Zo krap. Ik zie in zo´n opening een blauwe, lange aal. Minder leuk. De baai is piepklein. Bj de rotsen zitten echter de allermeeste vissen. Wel uitkijken; de golven slaan stuk op de rotsen. Spectaculair. Boven water zie ik Mark zitten op het strand. De schat! Wat een mooie herinnering hebben we gemaakt. De dag ervoor hadden we óók een heerlijke herinnering. Na zo´n drie kwartier lopen door de jungle kwamen we bij een verborgen waterval. Met het filmisch decor van “Blue lagoon”. We klommen heel behendig langs een steile rotswand en daar ontpopte zich een hoge waterval die in een blauw meertje kletterde. Met z´n vijfjes onderzochten we de stenen onder water en bewogen we ons steeds dichter bij het vallende water. Ineens plonsten er - als kokosnoten uit een boom – allemaal kleine donkere jongetjes in het water. De waaghalzen sprongen van een hoge rots naar beneden. Om indruk op ons te maken. Ze klommen in de waterval tussen een spleet omhoog, maakten de gekste sprongen. Nu durfden wij óók in de spleet tussen het vallende water te klimmen! Twee kleine jongetjes konden nog niet eens zwemmen. Zij dreven met een zelf meegebrachte jerrycan. Een verborgen juweeltje in de jungle van Tobago!
Tijdens onze tussenstop in Suriname op weg naar México gingen we rivierdolfijntjes spotten bij zonsondergang. In het brakke water tussen de zoute oceaan en de zoete rivieren. We hebben ze gezien. Kleine dolfijntjes met schattige roze buikjes! Voor het eerst in ons leven zagen we zoetwater dolfijnen. De zonsondergang op de rivier langs de mangrove bossen voelde heel zwoel, heel tropisch en Surinaams. Zo ook Mark´s natte broek en schoenen. Toen hij later diezelfde avond, op de Pasar Malam, met Maren mee liep. Even weg van de drukke markt. Maren moest nodig plassen. Mark wees haar een plek aan. Maren vond het echter te donker. “Welnee!” riep Mark. En stapte prompt in een soort moeras! Hij bleef heel relaxed nog even met ons mee lopen over de markt. Wachtend in zijn zompige, natte gympen. Op onze warme stroopwafels die heel veel bereidingstijd nodig hadden. Ook geduldig wachtend op mij terwijl ik de traditionele kleding van de inheemse Amazone indianen fotografeerde. Pas later in het licht van een straatlantaarn zie ik hoe hij er bij loopt. Tot zijn kruis nat van het stinkende slootwater!
Aruba – 10 augustus 2015
- Ajahn Chah
Lobi lafu. Liefde lacht. Mooie Surinaamse woorden. Echte liefde is als je lieverd met je mee loopt naar het strand, omdat je zo graag voor de állerlaatste keer op Tobago wilt snorkelen - ookal snorkelt hij zelf niet. Terwijl ik helemaal in m´n uppie in zee zwem zit Mark op een stuk drijfhout op mij te wachten. Op een verlaten bounty island. Er is helemaal niemand in deze baai. Alleen overhangende palmbomen die mooi afsteken op het witte strand. Kabbelende golfjes van azuurblauw water. Een pelikaan vliegt voorbij. Onderwater zie ik de mooist gekleurde vissen. Tóch vind ik het ook heel spannend. Zo alleen. Er is hier verschrikkelijk veel koraal. Het water is dus ondiep zodat je lijf best dichtbij het koraal komt. Oók koraal waar je brandende plekken van krijgt als je het aanraakt. Zee egels zijn er ook. Ik draag geen flippers. Niet gaan staan dus. Het alternatief is door de diepe openingen tussen het koraal te zwemmen. Mooier eigenlijk, want daar zwemmen veel vissen. Het benauwt me alleen soms. Zo krap. Ik zie in zo´n opening een blauwe, lange aal. Minder leuk. De baai is piepklein. Bj de rotsen zitten echter de allermeeste vissen. Wel uitkijken; de golven slaan stuk op de rotsen. Spectaculair. Boven water zie ik Mark zitten op het strand. De schat! Wat een mooie herinnering hebben we gemaakt. De dag ervoor hadden we óók een heerlijke herinnering. Na zo´n drie kwartier lopen door de jungle kwamen we bij een verborgen waterval. Met het filmisch decor van “Blue lagoon”. We klommen heel behendig langs een steile rotswand en daar ontpopte zich een hoge waterval die in een blauw meertje kletterde. Met z´n vijfjes onderzochten we de stenen onder water en bewogen we ons steeds dichter bij het vallende water. Ineens plonsten er - als kokosnoten uit een boom – allemaal kleine donkere jongetjes in het water. De waaghalzen sprongen van een hoge rots naar beneden. Om indruk op ons te maken. Ze klommen in de waterval tussen een spleet omhoog, maakten de gekste sprongen. Nu durfden wij óók in de spleet tussen het vallende water te klimmen! Twee kleine jongetjes konden nog niet eens zwemmen. Zij dreven met een zelf meegebrachte jerrycan. Een verborgen juweeltje in de jungle van Tobago!
Tijdens onze tussenstop in Suriname op weg naar México gingen we rivierdolfijntjes spotten bij zonsondergang. In het brakke water tussen de zoute oceaan en de zoete rivieren. We hebben ze gezien. Kleine dolfijntjes met schattige roze buikjes! Voor het eerst in ons leven zagen we zoetwater dolfijnen. De zonsondergang op de rivier langs de mangrove bossen voelde heel zwoel, heel tropisch en Surinaams. Zo ook Mark´s natte broek en schoenen. Toen hij later diezelfde avond, op de Pasar Malam, met Maren mee liep. Even weg van de drukke markt. Maren moest nodig plassen. Mark wees haar een plek aan. Maren vond het echter te donker. “Welnee!” riep Mark. En stapte prompt in een soort moeras! Hij bleef heel relaxed nog even met ons mee lopen over de markt. Wachtend in zijn zompige, natte gympen. Op onze warme stroopwafels die heel veel bereidingstijd nodig hadden. Ook geduldig wachtend op mij terwijl ik de traditionele kleding van de inheemse Amazone indianen fotografeerde. Pas later in het licht van een straatlantaarn zie ik hoe hij er bij loopt. Tot zijn kruis nat van het stinkende slootwater!
Aruba – 10 augustus 2015
zaterdag 8 augustus 2015
Regen in het paradijs
Laat uw leven licht dansen op het randje van de tijd, als de dauw op de rand van een blad.
- Rabindranath Tagore
Wakker worden van veel vogelgeluiden. Koeiengeloei in de verte. Het gekraai van een haan. Als de zon opkomt ontwaken de vogels met veel kabaal. Op het terras van onze cabaña heeft een vogeltje een nest gebouwd. Een grappige hagedis, mister Karel, met oranje krulstaart en groene rimpelnek zit op een boomstam naast de openslaande terrasdeuren. In de bloemenstruiken komen felgroene kolibries het zoete nectar snoepen. Vanuit ons bed zien we de Caribische zee achter de groene heuvels van Tobago. Elke dag zien we daar de koperen zon spectaculair in de zee zakken. Soms regent het verfrissend. Regen in het paradijs. Af en toe laat ik me verleiden, als iedereen nog slaapt, een half uurtje soepele yoga oefeningen te doen. Met uitzicht op de heuvels. Genietend van een frisse zeebries. Het is heerlijk om op zo´n klein eiland te zijn. Een ovaal van 41 bij 14 kilometer. Dag en nacht dichtbij de oceaan. De immense hoeveelheid water dat rimpelt en stroomt onder invloed van de maan. De onderwaterwereld is hier prachtig, zo dicht bij het koraalrif. Veel grote en vrolijk gekleurde vissen. Zeeschildpadden en roggen. Heel erg veel gekleurd koraal. Het water is lauw en op sommige plekken glashelder. Het is een feest om hier te mogen snorkelen. Vergelijkbaar met Cayo Tobacco voor de kust van Belize. Toen zagen we een zeeschildpad zwemmen. Nu weer. Weliswaar door de glazen bodem van een boot, maar het weten dat er vriendelijke schildpadden hier rustig zwemmen maakt me blij. Het is duidelijk, je komt hier niet voor architectuur of het rijke cultureel, koloniaal erfgoed. (De Hollanders hebben hier trouwens heel lang het bewind gevoerd.) Dagelijkse boodschappen en restaurants zijn hier schreeuwend duur. De stroom valt zo nu en dan uit. De voorraad regenwater op het eiland is bijna op. Veel muggen. En tóch zijn we betoverd door precies deze paradijselijke plek.
Tobago, 7 augustus 2015
- Rabindranath Tagore
Wakker worden van veel vogelgeluiden. Koeiengeloei in de verte. Het gekraai van een haan. Als de zon opkomt ontwaken de vogels met veel kabaal. Op het terras van onze cabaña heeft een vogeltje een nest gebouwd. Een grappige hagedis, mister Karel, met oranje krulstaart en groene rimpelnek zit op een boomstam naast de openslaande terrasdeuren. In de bloemenstruiken komen felgroene kolibries het zoete nectar snoepen. Vanuit ons bed zien we de Caribische zee achter de groene heuvels van Tobago. Elke dag zien we daar de koperen zon spectaculair in de zee zakken. Soms regent het verfrissend. Regen in het paradijs. Af en toe laat ik me verleiden, als iedereen nog slaapt, een half uurtje soepele yoga oefeningen te doen. Met uitzicht op de heuvels. Genietend van een frisse zeebries. Het is heerlijk om op zo´n klein eiland te zijn. Een ovaal van 41 bij 14 kilometer. Dag en nacht dichtbij de oceaan. De immense hoeveelheid water dat rimpelt en stroomt onder invloed van de maan. De onderwaterwereld is hier prachtig, zo dicht bij het koraalrif. Veel grote en vrolijk gekleurde vissen. Zeeschildpadden en roggen. Heel erg veel gekleurd koraal. Het water is lauw en op sommige plekken glashelder. Het is een feest om hier te mogen snorkelen. Vergelijkbaar met Cayo Tobacco voor de kust van Belize. Toen zagen we een zeeschildpad zwemmen. Nu weer. Weliswaar door de glazen bodem van een boot, maar het weten dat er vriendelijke schildpadden hier rustig zwemmen maakt me blij. Het is duidelijk, je komt hier niet voor architectuur of het rijke cultureel, koloniaal erfgoed. (De Hollanders hebben hier trouwens heel lang het bewind gevoerd.) Dagelijkse boodschappen en restaurants zijn hier schreeuwend duur. De stroom valt zo nu en dan uit. De voorraad regenwater op het eiland is bijna op. Veel muggen. En tóch zijn we betoverd door precies deze paradijselijke plek.
Tobago, 7 augustus 2015
woensdag 5 augustus 2015
Geluk in Tobago
Het geheim van het behoud van geluk is: elke dag voedsel geven aan onze liefde.
- Thich Nhat Hanh
Het gevoel van vrijheid. De gelegenheid om elke dag weer een nieuw avontuur in te duiken. Boven dit alles het eindeloze samenzijn. Reizen. Het is verslavend. Deze reis door Suriname en Tobago had ik al ver voor het onverwachte, verpletterende nieuws gepland. Het nieuws dat we moeten remigreren na drie jaar México. In plaats van na vier jaar... Heel dankbaar zijn we dat deze Caribische rondreis tóch plaats kon vinden tijdens de oversteek-periode van zes weken. En daar komt onze flexibiliteit om de hoek kijken. Hoe komen we écht tot rust als de reis voor een deel omgegooid moest worden omdat we niet via The States mochten vliegen? Vliegen via Bogotá en Curacao, en na een korte nacht op een korjaal stappen voor een 1-weekse tocht door de Surinaamse jungle vergt wat aanpassing. Ook van de kinderen. Bijna iedere nacht in een andere spannende jungle hut. In een ander stukje rimboe. Geen thuis. Inboedel op zee op weg naar Nederland. Waar horen wij eigenlijk? Het brak Maren van amper tien jaar op. Ze kreeg kriebels in haar buik. Soms buikpijn. Vooral ´s avonds voor het slapen gaan. De rust keerde terug toen bleek dat we na elke avontuurlijke tour weer terugkeerden naar hetzelfde hotel in Paramaribo. Een fijn hotel met zwembad, schone kamer en airconditioning. Ook een week op eiland Tobago brengt rust. We reizen meestal net iets luxer dan ´low-budget´, maar ons verblijf op tropisch eiland Tobago is écht luxe. Een schitterend gelegen zwembad in de groene heuvels. Met uitzicht op de Caribische zee. Een volle week in twee mooie ruime cabañas naast elkaar. Niet teveel avontuurlijke trips. Verschillende baaien bezoeken en een wandeling door de bush naar een waterval. Iedereen komt hier tot rust. Geluksgevoel. We kunnen ontbijten, lunchen en avondeten op ons tuinterras. Het strand ligt acht minuten afdalen van onze cabañas. Schitterend snorkelen! Rust, aandacht en eindeloos samenzijn. We zullen nog eenmaal terug naar Paramaribo vliegen en wederom in ´ons´hotel slapen. Nog één dagtrip om roze rivierdolfijnen te spotten in de Suriname rivier. Bij zonsondergang. We hebben innerlijke rust gevonden in Tobago. Diepe slaap. Geen buikkriebels meer. Go with the flow. We leven meer dan ooit in het nu.
Tobago – 4 augustus 2015
- Thich Nhat Hanh
Het gevoel van vrijheid. De gelegenheid om elke dag weer een nieuw avontuur in te duiken. Boven dit alles het eindeloze samenzijn. Reizen. Het is verslavend. Deze reis door Suriname en Tobago had ik al ver voor het onverwachte, verpletterende nieuws gepland. Het nieuws dat we moeten remigreren na drie jaar México. In plaats van na vier jaar... Heel dankbaar zijn we dat deze Caribische rondreis tóch plaats kon vinden tijdens de oversteek-periode van zes weken. En daar komt onze flexibiliteit om de hoek kijken. Hoe komen we écht tot rust als de reis voor een deel omgegooid moest worden omdat we niet via The States mochten vliegen? Vliegen via Bogotá en Curacao, en na een korte nacht op een korjaal stappen voor een 1-weekse tocht door de Surinaamse jungle vergt wat aanpassing. Ook van de kinderen. Bijna iedere nacht in een andere spannende jungle hut. In een ander stukje rimboe. Geen thuis. Inboedel op zee op weg naar Nederland. Waar horen wij eigenlijk? Het brak Maren van amper tien jaar op. Ze kreeg kriebels in haar buik. Soms buikpijn. Vooral ´s avonds voor het slapen gaan. De rust keerde terug toen bleek dat we na elke avontuurlijke tour weer terugkeerden naar hetzelfde hotel in Paramaribo. Een fijn hotel met zwembad, schone kamer en airconditioning. Ook een week op eiland Tobago brengt rust. We reizen meestal net iets luxer dan ´low-budget´, maar ons verblijf op tropisch eiland Tobago is écht luxe. Een schitterend gelegen zwembad in de groene heuvels. Met uitzicht op de Caribische zee. Een volle week in twee mooie ruime cabañas naast elkaar. Niet teveel avontuurlijke trips. Verschillende baaien bezoeken en een wandeling door de bush naar een waterval. Iedereen komt hier tot rust. Geluksgevoel. We kunnen ontbijten, lunchen en avondeten op ons tuinterras. Het strand ligt acht minuten afdalen van onze cabañas. Schitterend snorkelen! Rust, aandacht en eindeloos samenzijn. We zullen nog eenmaal terug naar Paramaribo vliegen en wederom in ´ons´hotel slapen. Nog één dagtrip om roze rivierdolfijnen te spotten in de Suriname rivier. Bij zonsondergang. We hebben innerlijke rust gevonden in Tobago. Diepe slaap. Geen buikkriebels meer. Go with the flow. We leven meer dan ooit in het nu.
Tobago – 4 augustus 2015
zondag 2 augustus 2015
Commewijne
Zomerse bries: alle onbeschreven blaadjes papier waaien van mijn bureau.
- Shiki
Zweten! Twee dagen door het Commewijne gebied fietsen. Oost-Suriname. Tropische temperaturen. Steeds stoppen voor slokjes water. Maar we hebben het gedaan! Van plantage naar plantage gefietst. De Zeeuwen hebben in 1667 Suriname op de Engelsen veroverd. Zij voerden het Zeeuwse poldersysteem hier in. Met veel bruggen en sluizen. De kleigrond bleek uitermate vruchtbaar. Het aantal plantages aan de Commewijne rivier nam in snel tempo toe. In 1862 waren er echter maar weer de helft over. Vanwege de dalende prijzen van de rietsuiker, cacao en koffie. Op de oude plantages heerst tegenwoordig een sfeer van vergane glorie. Slechts een enkel is nog meer of meer in gebruik. Deze bezoeken wij. Op de fiets. Mooie oranje Gazelle fietsen. Met een knalgroen kratje voorop. We moesten op de heenweg vanuit Paramaribo twee rivieren oversteken. Met tentbootjes. Voor 25 of 30 Surinaamse dollars. Dat is zo´n zeven euro. Onze fietsen gingen ook mee op het bootje. Op de heenweg naar plantage Frederiksdorp zagen we alle aanwijsborden over het hoofd. Of ze waren er gewoon niet. Rond lunchtijd arriveerden wij al op de prachtig gerenoveerde koffieplantage. Die middag hebben we vooral zwetend doorgebracht. Met bijna niks aan zaten we elk voor een ventilator. Te puffen. Met een boek, een spel of een tijdschrift. Toen vloog na een blikseminslag de elektriciteit eruit! Afzien. In die klamme tropische warmte. Hoe hebben die Hollanders in de achttiende en negentiende eeuw dat volgehouden? De volgende ochtend hebben we onderweg beter opgelet en hebben we een suikerfabriek uit 1882 bezocht. Mariënburg. Ook plantage Alkmaar uit 1810 zijn we doorgefietst. Deze grond is in 1894 verkaveld en uitgegeven aan de arbeiders. Zelfs nu wonen hier voornamelijk Hindoestanen. Peperpot plantage was vanaf 1905 eigendom van een avontuurlijke apothekersassistent Anton Janssen uit Amsterdam. Vandaag de dag is de koffieplantage overwoekerd. Er zijn veel tropische vogels, apen, slangen en ocelots en jaguars neergestreken. We zijn door deze jungle gefietst. Op weg naar de directeurswoning van Anton Janssen. En de houten koffieloods. Ook de fabriek waar de koffiebonen in ovens werden gedroogd staat er nog. Aan de rivier. Alles is vervallen. In de piepkleine schamele woninkjes verblijven nog steeds de Javaanse nakomelingen van de arbeiders van eeuwenoude plantage Peperpot. Een fascinerende historie. Ons zweet en zadelpijn dubbel en dwars waard.
Paramaribo – 31 juli 2015
- Shiki
Zweten! Twee dagen door het Commewijne gebied fietsen. Oost-Suriname. Tropische temperaturen. Steeds stoppen voor slokjes water. Maar we hebben het gedaan! Van plantage naar plantage gefietst. De Zeeuwen hebben in 1667 Suriname op de Engelsen veroverd. Zij voerden het Zeeuwse poldersysteem hier in. Met veel bruggen en sluizen. De kleigrond bleek uitermate vruchtbaar. Het aantal plantages aan de Commewijne rivier nam in snel tempo toe. In 1862 waren er echter maar weer de helft over. Vanwege de dalende prijzen van de rietsuiker, cacao en koffie. Op de oude plantages heerst tegenwoordig een sfeer van vergane glorie. Slechts een enkel is nog meer of meer in gebruik. Deze bezoeken wij. Op de fiets. Mooie oranje Gazelle fietsen. Met een knalgroen kratje voorop. We moesten op de heenweg vanuit Paramaribo twee rivieren oversteken. Met tentbootjes. Voor 25 of 30 Surinaamse dollars. Dat is zo´n zeven euro. Onze fietsen gingen ook mee op het bootje. Op de heenweg naar plantage Frederiksdorp zagen we alle aanwijsborden over het hoofd. Of ze waren er gewoon niet. Rond lunchtijd arriveerden wij al op de prachtig gerenoveerde koffieplantage. Die middag hebben we vooral zwetend doorgebracht. Met bijna niks aan zaten we elk voor een ventilator. Te puffen. Met een boek, een spel of een tijdschrift. Toen vloog na een blikseminslag de elektriciteit eruit! Afzien. In die klamme tropische warmte. Hoe hebben die Hollanders in de achttiende en negentiende eeuw dat volgehouden? De volgende ochtend hebben we onderweg beter opgelet en hebben we een suikerfabriek uit 1882 bezocht. Mariënburg. Ook plantage Alkmaar uit 1810 zijn we doorgefietst. Deze grond is in 1894 verkaveld en uitgegeven aan de arbeiders. Zelfs nu wonen hier voornamelijk Hindoestanen. Peperpot plantage was vanaf 1905 eigendom van een avontuurlijke apothekersassistent Anton Janssen uit Amsterdam. Vandaag de dag is de koffieplantage overwoekerd. Er zijn veel tropische vogels, apen, slangen en ocelots en jaguars neergestreken. We zijn door deze jungle gefietst. Op weg naar de directeurswoning van Anton Janssen. En de houten koffieloods. Ook de fabriek waar de koffiebonen in ovens werden gedroogd staat er nog. Aan de rivier. Alles is vervallen. In de piepkleine schamele woninkjes verblijven nog steeds de Javaanse nakomelingen van de arbeiders van eeuwenoude plantage Peperpot. Een fascinerende historie. Ons zweet en zadelpijn dubbel en dwars waard.
Paramaribo – 31 juli 2015
woensdag 29 juli 2015
Vampier eiland
As soon as the fear approaches near, attack and destroy it.
- Chanakya
Vroeg in de ochtend komt Inden slaperig uit haar hut. Ik sta met een studente biologie te praten. Ze vertrekt deze vroege ochtend van het eilandje na zes maanden stage. Inden wijst een klein wondje aan op haar vinger. Er is een klein hapje uit. Raar. Misschien open gehaald aan een spijker van het het bed? De studente vermoedt iets anders en haalt haar vriend erbij. Hij woont al wat langer in Suriname. Ze besluiten dat dit niet het werk is van een vampier vleermuis. Dan zouden er meerdere hapjes moeten zijn en opgedroogd bloed rondom de hapjes. De vleermuis spuit nameling anti-stolling in het wondje waardoor het bloed blijft stromen. De studenten zijn nog niet op de boot gestapt of we ontdekken nog meer hapjes! Op haar arm en op haar hoofd. Opgedroogd bloed ook. De beheerder van het kamp bevestigt ons vermoeden. Vampier vleermuizen. De avond ervoor hadden we notabene nog met de studenten staan kijken naar een dunne, bruine boomslang die langzaam een vleermuis verstikte. De beheerder maakt de wondjes schoon met waterstofperoxide. Ik denk aan hondsdolheid. De tetanusprik. We zijn naar de zendelingenpost Djoemoe gevaren. Daar dachten we dat Inden´s inenting voor Perú destijds nog geldig zou zijn. Eenmaal in Paramaribo bleek trouwens van niet. Alleen in de gaten houden of ze geen koorts zou krijgen was hun advies. De volgende nacht op het eiland wisselen we van bedden. Iedereen checkt voor het slapen gaan zijn klamboe zorgvuldig op gaten. Inden en ik slapen in een ander hutje. Die nacht wordt Mark wakker omdat hij iets aan zijn teen voelt. Hij checkt de klamboe met een zaklamp. Anthe is ook wakker. Ze is nét gebeten in haar arm. Door haar klamboe heen! Maren hoorde de vampier vleermuizen al vliegen door de hut, geeft ze toe. Inden en ik horen ook ieder het gefladder van een vleermuis. We zeggen echter niks tegen elkaar. Die nacht slapen we nauwelijks. De angst voor vampier vleermuizen houdt ons behoorlijk in de greep.
Apiapaati – 28 juli 2015
- Chanakya
Vroeg in de ochtend komt Inden slaperig uit haar hut. Ik sta met een studente biologie te praten. Ze vertrekt deze vroege ochtend van het eilandje na zes maanden stage. Inden wijst een klein wondje aan op haar vinger. Er is een klein hapje uit. Raar. Misschien open gehaald aan een spijker van het het bed? De studente vermoedt iets anders en haalt haar vriend erbij. Hij woont al wat langer in Suriname. Ze besluiten dat dit niet het werk is van een vampier vleermuis. Dan zouden er meerdere hapjes moeten zijn en opgedroogd bloed rondom de hapjes. De vleermuis spuit nameling anti-stolling in het wondje waardoor het bloed blijft stromen. De studenten zijn nog niet op de boot gestapt of we ontdekken nog meer hapjes! Op haar arm en op haar hoofd. Opgedroogd bloed ook. De beheerder van het kamp bevestigt ons vermoeden. Vampier vleermuizen. De avond ervoor hadden we notabene nog met de studenten staan kijken naar een dunne, bruine boomslang die langzaam een vleermuis verstikte. De beheerder maakt de wondjes schoon met waterstofperoxide. Ik denk aan hondsdolheid. De tetanusprik. We zijn naar de zendelingenpost Djoemoe gevaren. Daar dachten we dat Inden´s inenting voor Perú destijds nog geldig zou zijn. Eenmaal in Paramaribo bleek trouwens van niet. Alleen in de gaten houden of ze geen koorts zou krijgen was hun advies. De volgende nacht op het eiland wisselen we van bedden. Iedereen checkt voor het slapen gaan zijn klamboe zorgvuldig op gaten. Inden en ik slapen in een ander hutje. Die nacht wordt Mark wakker omdat hij iets aan zijn teen voelt. Hij checkt de klamboe met een zaklamp. Anthe is ook wakker. Ze is nét gebeten in haar arm. Door haar klamboe heen! Maren hoorde de vampier vleermuizen al vliegen door de hut, geeft ze toe. Inden en ik horen ook ieder het gefladder van een vleermuis. We zeggen echter niks tegen elkaar. Die nacht slapen we nauwelijks. De angst voor vampier vleermuizen houdt ons behoorlijk in de greep.
Apiapaati – 28 juli 2015
Geen foto´s
Every flower is a soul blossoming in nature.
- Gerard de Nerval
Als we aan wal stappen van het diepst gelegen kamp in het regenwoud van onze reis, zie ik de teleurstelling op ieders gezicht. Kleine donkere hutjes met een dak van bladeren en een klein deurtje. Op het eerste gezicht gammele bedden. Het beddengoed is schoon. Boven elk bed hangt een klamboe met gaten. De toiletten in een naburig gebouwtje spoel je door met een emmer bruin rivierwater. Later horen we van biologie stagaires dat dit écht een resort is met zelfs een keuken, een WC-pot en een douche. Eerst gaan we in dit kamp ons wasgoed doen. Vooral de zweterige kleding die we vanmorgen droegen tijdens een jungle toer van drie uur. We lenen een knalrode plastic teil van een mevrouw waar we ons wasgoed en wat zeep in doen. Het uitspoelen doen we bij de rivier zoals alle Surinamers dat doen. Elk dorp in dit gedeelte van Suriname, waar de Saramakaners wonen, heeft een betonnen en soms houten trap naar de Suriname rivier. We zien daar de vrouwen altijd de was doen. Z wassen zich ook daar met hun geruite rok in het water en ontbloot bovenlijf. Blote donkere kindjes spelen er meestal om heen. Het mooiste plaatje schoot ik in mijn hoofd, in dorpje Gunsi, toen een oudere vrouw met bloot bovenlijf en op blote voeten naar de rivier liep met een teil vol wasgoed op haar hoofd. Een doek om haar haar geknoopt. Het regende keihard! Wij waren nét voor de bui uit onze boot gestapt en schuilden onder een afdakje. Zo typisch dat het deze mensen zo dicht bij de natuur niet deert of het regent. Ook tijdens een wandeltocht naar de Ananasberg had ik een prachtige foto willen maken. We kwamen in het oerwoud twee dames tegen op hun blote voeten. Op weg naar hun kostgrondje. Een teil op hun hoofd. Geruite doek om hun mddel en natuurlijk niks erboven. Het miezerde. Het bladgroen van de jungle glom prachtig. Mooi licht. Geen foto. Foto´s nemen mag écht niet van deze Saramarkanen. Vroeger gevluchtte slaven. Ze denken dat hun ziel gestolen wordt. Heel jammer natuurlijk. Je kunt de woede van een heel dorp op je hals halen als je het ongevraagd tóch doet. Dus laat ik het maar...
Apiapaati – 26 juli 2015
- Gerard de Nerval
Als we aan wal stappen van het diepst gelegen kamp in het regenwoud van onze reis, zie ik de teleurstelling op ieders gezicht. Kleine donkere hutjes met een dak van bladeren en een klein deurtje. Op het eerste gezicht gammele bedden. Het beddengoed is schoon. Boven elk bed hangt een klamboe met gaten. De toiletten in een naburig gebouwtje spoel je door met een emmer bruin rivierwater. Later horen we van biologie stagaires dat dit écht een resort is met zelfs een keuken, een WC-pot en een douche. Eerst gaan we in dit kamp ons wasgoed doen. Vooral de zweterige kleding die we vanmorgen droegen tijdens een jungle toer van drie uur. We lenen een knalrode plastic teil van een mevrouw waar we ons wasgoed en wat zeep in doen. Het uitspoelen doen we bij de rivier zoals alle Surinamers dat doen. Elk dorp in dit gedeelte van Suriname, waar de Saramakaners wonen, heeft een betonnen en soms houten trap naar de Suriname rivier. We zien daar de vrouwen altijd de was doen. Z wassen zich ook daar met hun geruite rok in het water en ontbloot bovenlijf. Blote donkere kindjes spelen er meestal om heen. Het mooiste plaatje schoot ik in mijn hoofd, in dorpje Gunsi, toen een oudere vrouw met bloot bovenlijf en op blote voeten naar de rivier liep met een teil vol wasgoed op haar hoofd. Een doek om haar haar geknoopt. Het regende keihard! Wij waren nét voor de bui uit onze boot gestapt en schuilden onder een afdakje. Zo typisch dat het deze mensen zo dicht bij de natuur niet deert of het regent. Ook tijdens een wandeltocht naar de Ananasberg had ik een prachtige foto willen maken. We kwamen in het oerwoud twee dames tegen op hun blote voeten. Op weg naar hun kostgrondje. Een teil op hun hoofd. Geruite doek om hun mddel en natuurlijk niks erboven. Het miezerde. Het bladgroen van de jungle glom prachtig. Mooi licht. Geen foto. Foto´s nemen mag écht niet van deze Saramarkanen. Vroeger gevluchtte slaven. Ze denken dat hun ziel gestolen wordt. Heel jammer natuurlijk. Je kunt de woede van een heel dorp op je hals halen als je het ongevraagd tóch doet. Dus laat ik het maar...
Apiapaati – 26 juli 2015
Robinson Crusoë
On earth there is no heaven, but there are pieces of it.
- Jules Renard
Op een eenvoudig terras van onze houten cabaña in dorpje Lobi Lafu kijk ik uit op de Suriname rivier. Veel vogels en vlinders. Achter het houten toilethokje zit een gekleurde papagaai en een best grote groen-gele hagedis. We zitten in het tropisch regenwoud van Boven-Suriname. Gisteravond zijn we op de lange, smalle boot gestapt nadat de kapitein geld geleend had om een jerrycan benzine te kopen. De zon ging al onder in het bedrijvige Atjonie. Het water werd steeds zwarter. Kort voor ons vertrek begon het te regenen. Onze backpack´s in de regenhoezen op de boot. Wij in de regen. De korjaal gleed razendsnel en behendig door het water. Langs de groene oevers en langs de rivierversnellingen. Ik vond het doodeng. Die rivierversnelingen. De rest van ons gezin genoot. Net een ritje in de achtbaan. De volgende dag voeren we naar een Robinson Crusoë achtig eilandje waar we zwommen en picknickten. De plek was heel bijzonder omdat overal kale boomstammen uit het water van stuwmeer Blommestein staken. Dode bomen. Het kleurcontrast was spannend. Rood zand, groene jungle en blauw water met vaak zwartgekleurde rechtopstaande boomstammen. Nóg mystieker werd het toen de lucht zich vulde met mist waar later een regenbui uit ontstond. De kapitein en gids Ahmed bleven ondanks de regen onverstoord doorgaan met vissen. Op Surinaamse piranha´s. Kok Ricas zou er die avond soep van koken. Voor ons. Door de mist en regen, de vreemde verlaten omgeving, de ritselende geluiden uit het groen achter ons en het zicht op ons lege bootje wekte een Robinson Crusoë gevoel op. De versgevangen vis droeg daar ook aan bij. Ontdekkingsreizigers. Bijna alleen op de wereld. Avontuur.
Lobi Lafu – 24 juli 2015
- Jules Renard
Op een eenvoudig terras van onze houten cabaña in dorpje Lobi Lafu kijk ik uit op de Suriname rivier. Veel vogels en vlinders. Achter het houten toilethokje zit een gekleurde papagaai en een best grote groen-gele hagedis. We zitten in het tropisch regenwoud van Boven-Suriname. Gisteravond zijn we op de lange, smalle boot gestapt nadat de kapitein geld geleend had om een jerrycan benzine te kopen. De zon ging al onder in het bedrijvige Atjonie. Het water werd steeds zwarter. Kort voor ons vertrek begon het te regenen. Onze backpack´s in de regenhoezen op de boot. Wij in de regen. De korjaal gleed razendsnel en behendig door het water. Langs de groene oevers en langs de rivierversnellingen. Ik vond het doodeng. Die rivierversnelingen. De rest van ons gezin genoot. Net een ritje in de achtbaan. De volgende dag voeren we naar een Robinson Crusoë achtig eilandje waar we zwommen en picknickten. De plek was heel bijzonder omdat overal kale boomstammen uit het water van stuwmeer Blommestein staken. Dode bomen. Het kleurcontrast was spannend. Rood zand, groene jungle en blauw water met vaak zwartgekleurde rechtopstaande boomstammen. Nóg mystieker werd het toen de lucht zich vulde met mist waar later een regenbui uit ontstond. De kapitein en gids Ahmed bleven ondanks de regen onverstoord doorgaan met vissen. Op Surinaamse piranha´s. Kok Ricas zou er die avond soep van koken. Voor ons. Door de mist en regen, de vreemde verlaten omgeving, de ritselende geluiden uit het groen achter ons en het zicht op ons lege bootje wekte een Robinson Crusoë gevoel op. De versgevangen vis droeg daar ook aan bij. Ontdekkingsreizigers. Bijna alleen op de wereld. Avontuur.
Lobi Lafu – 24 juli 2015
woensdag 22 juli 2015
Vreemde vogels
Life is really simple, but we insist on making it complicated.
- Confucius
Een intercontinentale verhuizing staat qua stress factor op een gedeelde eerste plaats met een echtscheiding en het verlies van een geliefde. Dat ervaar ik zelf niet zo extreem, maar het is zeker verschrikkelijk opwindend. Vier dagen lang liepen er zes verhuismannen in ons huis. Overal waren ze aan het inpakken. Je kon niks laten liggen, alles wat ze vonden pakten ze in. Ook weer niet trouwens. Na het inpakken vond ik steevast spulletjes die ze dan kennelijk niet wilden inpakken. Vreemde vogels zijn het. De verhuismannnen. De broodtrommel in de keuken, daar hadden ze geen zin in. Of ochtendjassen aan de deur. Of een knutseldoos van de meiden met verfpotjes. In elke ruimte lieten ze iets achter. Toen ze voor de laatste keer vanaf ons huis met een pick up truck naar boven reden, waar hun vrachtwagentje stond geparkeerd, waarmee ze dan weer naar de grote verhuiswagen reden, vond ik verstopt achter een gesloten douchedeur een oud melkkrukje. Het krukje dat normaalgesproken in de huiskamer stond. Ik rende naar buiten met het houten krukje in mijn hand. ¨Deze moet ook nog mee!¨ schreeuwde ik naar de mannen in de laadbak. Het bubbeltjesplastic was zeker op ofzo. Waarom verstoppen ze nu zomaar een kruk? Vreemde vogels. Onze spulletjes die we de komende zes weken nodig hebben, als we als zigeuners zonder een vaste plek leven, hadden we gelukkig vooraf al apart gelegd. Zo ook onze backpack´s voor Suriname. Dat was voor mij eigenlijk de grootste stressfactor. Hebben we alles goed voorbereid? Zijn we niks vergeten om apart te leggen voor Nederland? Voor onze rondreis? De andere stressfactor was dat de verhuismannen erg veel haast hadden. Ze raffelden het inpakken af. Ik zag dat ze de hoeken van onze tafels en kasten niet beschermden. Onze schilderijen en canvasfoto´s werden niet beschermd. Daar werd ik zenuwachtig van. Hoe vinden we straks in Nederland onze inboedel terug? Ik liet ze de tweede dag zien dat ik bezorgd was en dat ik het beter ingepakt wilde hebben. Dat vonden die vreemde vogels maar niks. Dus liep ik de overige dagen steeds te zeuren over de hoekjes van de kasten en de tafels. Vermoeiend voor mij. Vermoeiend voor hen. In nood hebben we elkaar tóch weer gevonden. Dat gebeurde toen ik de laatste ochtend onze hippiebus had opgehaald bij de monteur. Ze waren onder de indruk. Ik ben nog even weg geweest met de bus om karakteristieke Mexicaanse foto´s te maken. Ook heb ik de laatste schoolrapporten opgehaald met onze glimmende bus die veel aandacht trok in de stad. Eenmaal geparkeerd en wachtend voor zijn laatste ritje in México had de hippiebus geen zin meer. Hij brak. Letterlijk. Ik hoorde een metalen stukje afbreken en op de straatstenen vallen. Het gaspedaal was er mee gestopt… Op weg naar de verhuiswagen gaf onze hippiebus er de brui aan. De verhuismannen voelden met me mee. Ze hebben een sleepwagen voor me geregeld. Ze zijn blijven wachten bij de bus totdat hij weg gesleept werd. Ondertussen hebben ze mij op een taxi gezet. We waardeerden elkaar weer. Ik heb met mijn eigen ogen gezien dat ons hippiebusje met riemen vastgebonden in de verhuiswagen stond. Klaar voor zijn nieuwe avontuur in Europa. Ook óns nieuwe avontuur. In de haven bleek een aantal stukken niet meer in de zeecontainer te passen. Stress. Nu eerst naar Suriname en Tobago. Ons wellicht laatste Caribische avontuur!
Daar stonden we op zaterdagochtend. Heel erg vroeg. Ontredderd. Op een andere terminal dan anders. Een Mexicaanse luchtvaartmaatschappij. Wat een rommeltje. Geen duidelijke rijen. Iedereen opgewonden. Wij ook. We waren aan de late kant en ik was vergeten de uitgeprinte tickets mee te nemen. Eenmaal aan de balie bleek alles een catastrofe! Verschrikkelijk karma! Geen ´esta´ aangevraagd om The States binnen te komen. Een verlopen paspoort. We zijn weer beteuterd terug naar Puebla gereden met onze onaangeraakte backpack´s achterin de auto. In het weekend is de ambassade natuurlijk gesloten in Mexico Stad . In een hotel gewacht tot maandag en ondertussen enorm duimend voor een nood-paspoort. En veel nadenken over alternatieve vluchten en het verschuiven van trips en hotels. Fingers crossed. Op de ambassade bleken we met een noodpaspoort niet via The States te kunnen vliegen. De medewerkster wilde vooraf aan de aanvraag eerst ons nieuwe, alternatieve vluchtschema zien. Het reisbureautje en de secretaresse van Mark hebben die maandagochtend supersnel nieuwe vluchten geboekt. Een paar uur later stonden we buiten met een geldig tijdelijk paspoort. Vier dagen na onze oorspronkelijke vertrekdatum staan we weer op de luchthaven, maar we slaan deze keer Miami over. Daarvoor in de plaats vliegen we via Bogotá en Curacao. Op de terugweg een dag in Aruba. Reizen is altijd een avontuur. Deze keer wat meer.
- Confucius
Een intercontinentale verhuizing staat qua stress factor op een gedeelde eerste plaats met een echtscheiding en het verlies van een geliefde. Dat ervaar ik zelf niet zo extreem, maar het is zeker verschrikkelijk opwindend. Vier dagen lang liepen er zes verhuismannen in ons huis. Overal waren ze aan het inpakken. Je kon niks laten liggen, alles wat ze vonden pakten ze in. Ook weer niet trouwens. Na het inpakken vond ik steevast spulletjes die ze dan kennelijk niet wilden inpakken. Vreemde vogels zijn het. De verhuismannnen. De broodtrommel in de keuken, daar hadden ze geen zin in. Of ochtendjassen aan de deur. Of een knutseldoos van de meiden met verfpotjes. In elke ruimte lieten ze iets achter. Toen ze voor de laatste keer vanaf ons huis met een pick up truck naar boven reden, waar hun vrachtwagentje stond geparkeerd, waarmee ze dan weer naar de grote verhuiswagen reden, vond ik verstopt achter een gesloten douchedeur een oud melkkrukje. Het krukje dat normaalgesproken in de huiskamer stond. Ik rende naar buiten met het houten krukje in mijn hand. ¨Deze moet ook nog mee!¨ schreeuwde ik naar de mannen in de laadbak. Het bubbeltjesplastic was zeker op ofzo. Waarom verstoppen ze nu zomaar een kruk? Vreemde vogels. Onze spulletjes die we de komende zes weken nodig hebben, als we als zigeuners zonder een vaste plek leven, hadden we gelukkig vooraf al apart gelegd. Zo ook onze backpack´s voor Suriname. Dat was voor mij eigenlijk de grootste stressfactor. Hebben we alles goed voorbereid? Zijn we niks vergeten om apart te leggen voor Nederland? Voor onze rondreis? De andere stressfactor was dat de verhuismannen erg veel haast hadden. Ze raffelden het inpakken af. Ik zag dat ze de hoeken van onze tafels en kasten niet beschermden. Onze schilderijen en canvasfoto´s werden niet beschermd. Daar werd ik zenuwachtig van. Hoe vinden we straks in Nederland onze inboedel terug? Ik liet ze de tweede dag zien dat ik bezorgd was en dat ik het beter ingepakt wilde hebben. Dat vonden die vreemde vogels maar niks. Dus liep ik de overige dagen steeds te zeuren over de hoekjes van de kasten en de tafels. Vermoeiend voor mij. Vermoeiend voor hen. In nood hebben we elkaar tóch weer gevonden. Dat gebeurde toen ik de laatste ochtend onze hippiebus had opgehaald bij de monteur. Ze waren onder de indruk. Ik ben nog even weg geweest met de bus om karakteristieke Mexicaanse foto´s te maken. Ook heb ik de laatste schoolrapporten opgehaald met onze glimmende bus die veel aandacht trok in de stad. Eenmaal geparkeerd en wachtend voor zijn laatste ritje in México had de hippiebus geen zin meer. Hij brak. Letterlijk. Ik hoorde een metalen stukje afbreken en op de straatstenen vallen. Het gaspedaal was er mee gestopt… Op weg naar de verhuiswagen gaf onze hippiebus er de brui aan. De verhuismannen voelden met me mee. Ze hebben een sleepwagen voor me geregeld. Ze zijn blijven wachten bij de bus totdat hij weg gesleept werd. Ondertussen hebben ze mij op een taxi gezet. We waardeerden elkaar weer. Ik heb met mijn eigen ogen gezien dat ons hippiebusje met riemen vastgebonden in de verhuiswagen stond. Klaar voor zijn nieuwe avontuur in Europa. Ook óns nieuwe avontuur. In de haven bleek een aantal stukken niet meer in de zeecontainer te passen. Stress. Nu eerst naar Suriname en Tobago. Ons wellicht laatste Caribische avontuur!
Daar stonden we op zaterdagochtend. Heel erg vroeg. Ontredderd. Op een andere terminal dan anders. Een Mexicaanse luchtvaartmaatschappij. Wat een rommeltje. Geen duidelijke rijen. Iedereen opgewonden. Wij ook. We waren aan de late kant en ik was vergeten de uitgeprinte tickets mee te nemen. Eenmaal aan de balie bleek alles een catastrofe! Verschrikkelijk karma! Geen ´esta´ aangevraagd om The States binnen te komen. Een verlopen paspoort. We zijn weer beteuterd terug naar Puebla gereden met onze onaangeraakte backpack´s achterin de auto. In het weekend is de ambassade natuurlijk gesloten in Mexico Stad . In een hotel gewacht tot maandag en ondertussen enorm duimend voor een nood-paspoort. En veel nadenken over alternatieve vluchten en het verschuiven van trips en hotels. Fingers crossed. Op de ambassade bleken we met een noodpaspoort niet via The States te kunnen vliegen. De medewerkster wilde vooraf aan de aanvraag eerst ons nieuwe, alternatieve vluchtschema zien. Het reisbureautje en de secretaresse van Mark hebben die maandagochtend supersnel nieuwe vluchten geboekt. Een paar uur later stonden we buiten met een geldig tijdelijk paspoort. Vier dagen na onze oorspronkelijke vertrekdatum staan we weer op de luchthaven, maar we slaan deze keer Miami over. Daarvoor in de plaats vliegen we via Bogotá en Curacao. Op de terugweg een dag in Aruba. Reizen is altijd een avontuur. Deze keer wat meer.
woensdag 15 juli 2015
Laatste hobbels
Elke keer dat we denken dat dingen zeker zijn, ligt er precies daar, op dat moment onzekerheid op de loer.
- Ajahn Chah
‘De ene hobbel is nog niet genomen of de Ram ziet zich alweer voor de volgende geplaatst.’ Dat lees ik in een horoscoop voor deze week. In een tijdschrift die mijn zus vers uit Nederland heeft meegenomen. Het is waar. Een week vol hobbels en uitdagingen. Het is de laatste week voordat de verhuizers voor de deur staan. Mijn zus is hier voor een weekje met haar drie kinderen. Een huis vol gezelligheid. We maken uitstapjes, maar in mijn achterhoofd speelt zich de lijst af die ik nog moet voltooien. Ik kom nu in een fase waarin ik ’s nachts ineens bedenk dat ik vooral iets níet moet vergeten. Dus lukt uitslapen niet in deze eerste vakantieweek. Dat lukt trouwens sowieso niet met zes kinderen in huis waarvan er drie een jetlag hebben. We hebben al heel wat hobbels genomen. Mijn Jeepje had ik bijvoorbeeld al verkocht aan een kleine dealer bij ons in de straat. De man liet het toe dat ik er nog een paar weken in mocht rijden. Blij. Voordeel was dat het financieel verlies vergoed zou worden als onkosten voor de intercontinentale verhuizing. Helaas hoorden we ná de verkoop dat het verschil juist weer niet vergoed werd. Ik bedacht me dat ik dan nog zou proberen mijn auto op straat te verkopen. Voor een hogere prijs. Ik kocht een stift en schreef dollar tekens en mijn telefoonnummer op de autoruiten. Te weinig tijd. We nemen ons verlies. De volgende hobbel diende zich alweer aan. Onze hippie bus moest op het nippertje nog overgeschreven worden op onze naam. Om dat te doen moest de bus door een technische keuring heen. De camper moest dus technisch helemaal gereviseerd zijn. Monteur Tolentino heeft heel hard gewerkt, maar heeft flink wat extra tijd nodig. Tegen de tijd dat we de keuring konden laten uitvoeren waren alle keuringsstations gesloten. De stations stappen precies nú over op een ander systeem. Wat een pech! De bus kan volgende week écht niet door de douane als hij niet op onze naam staat. De hobbel is uiteindelijk genomen door met écht alle autopapieren die we maar konden vinden naar het kantoor te gaan. Gelukt. Opgelucht. Welke hobbels liggen er nog meer in het verschiet?
Terwijl er zes verhuismannen staan in te pakken met meters rollen papier, de muchacha nog zoveel mogelijk wassen probeert te draaien én te drogen voordat de wasmachine opgehaald wordt, zit ik hier op mijn vertrouwde plekje achter mijn iMac. Het huis staat op zijn kop. We hebben een kamer ingericht met grote koffers voor de oversteek. Een hotel in Puebla, een hotel in Breda. Zo zullen we zes weken moeten overbruggen, levend uit een koffer. Als zigeuners. Tussendoor gaan we godzijdank drie weken op reis. Met backpack’s die al ingepakt staan te wachten. In de jungle en aan paradijselijke stranden zullen we de verhuisbesogne vast snel vergeten. Dat lukte ook afgelopen weekend toen we met mijn zus en haar kinderen een weekend door onze staat Puebla reisden. Op het nippertje voor ons vertrek. Een indrukwekkende opgegraven antieke stad leidde goed af. Cantona. Er hebben 2000 jaar lang indianenstammen gewoond. Een enorme stad met piramides en geplaveide straatjes. Vooral de straatjes maakt deze plek uniek. Zoveel tempels heb ik nog nooit tezamen gezien. Achter elke piramide zagen we weer een andere opdoemen! (zie ons fotoalbum) Na een prachtige autorit door de bergen overnachten we in cabañas bij een waterval. Net buiten Zacatlán, een schattig stadje op een bergkam gebouwd met mysterieuze mist die opdoemt vanuit een bergspleet. De volgende ochtend rijden we te paard (met acht paarden én een ezel) door diezelfde mysterieuze mist door een vallei met oude opgestapelde stenen van miljoenen jaren oud. In specifieke vormen gesleten door de mist. Een ritueel. We mochten door een spleetje tussen de opgestapelde stenen kruipen om ons oude leven achter ons laten en een wens te doen voor een nieuwe start. Een mooie tocht om niet te vergeten. Op de valreep. Net voor ons vertrek uit ons zo geliefde México. Net zoals het bezoek aan de warmwaterbron. Een balneario, wederom in een bergspleet gelegen. Baden met verschillende temperaturen natuurlijk verwarmd water. Allemaal bijzondere plekken. Waar we niet eerder geweest waren. Nieuwe herinneringen gemaakt. Op het nippertje. Dé bevestiging dat we eigenlijk meer tijd hadden willen hebben hier in México….
- Ajahn Chah
‘De ene hobbel is nog niet genomen of de Ram ziet zich alweer voor de volgende geplaatst.’ Dat lees ik in een horoscoop voor deze week. In een tijdschrift die mijn zus vers uit Nederland heeft meegenomen. Het is waar. Een week vol hobbels en uitdagingen. Het is de laatste week voordat de verhuizers voor de deur staan. Mijn zus is hier voor een weekje met haar drie kinderen. Een huis vol gezelligheid. We maken uitstapjes, maar in mijn achterhoofd speelt zich de lijst af die ik nog moet voltooien. Ik kom nu in een fase waarin ik ’s nachts ineens bedenk dat ik vooral iets níet moet vergeten. Dus lukt uitslapen niet in deze eerste vakantieweek. Dat lukt trouwens sowieso niet met zes kinderen in huis waarvan er drie een jetlag hebben. We hebben al heel wat hobbels genomen. Mijn Jeepje had ik bijvoorbeeld al verkocht aan een kleine dealer bij ons in de straat. De man liet het toe dat ik er nog een paar weken in mocht rijden. Blij. Voordeel was dat het financieel verlies vergoed zou worden als onkosten voor de intercontinentale verhuizing. Helaas hoorden we ná de verkoop dat het verschil juist weer niet vergoed werd. Ik bedacht me dat ik dan nog zou proberen mijn auto op straat te verkopen. Voor een hogere prijs. Ik kocht een stift en schreef dollar tekens en mijn telefoonnummer op de autoruiten. Te weinig tijd. We nemen ons verlies. De volgende hobbel diende zich alweer aan. Onze hippie bus moest op het nippertje nog overgeschreven worden op onze naam. Om dat te doen moest de bus door een technische keuring heen. De camper moest dus technisch helemaal gereviseerd zijn. Monteur Tolentino heeft heel hard gewerkt, maar heeft flink wat extra tijd nodig. Tegen de tijd dat we de keuring konden laten uitvoeren waren alle keuringsstations gesloten. De stations stappen precies nú over op een ander systeem. Wat een pech! De bus kan volgende week écht niet door de douane als hij niet op onze naam staat. De hobbel is uiteindelijk genomen door met écht alle autopapieren die we maar konden vinden naar het kantoor te gaan. Gelukt. Opgelucht. Welke hobbels liggen er nog meer in het verschiet?
Terwijl er zes verhuismannen staan in te pakken met meters rollen papier, de muchacha nog zoveel mogelijk wassen probeert te draaien én te drogen voordat de wasmachine opgehaald wordt, zit ik hier op mijn vertrouwde plekje achter mijn iMac. Het huis staat op zijn kop. We hebben een kamer ingericht met grote koffers voor de oversteek. Een hotel in Puebla, een hotel in Breda. Zo zullen we zes weken moeten overbruggen, levend uit een koffer. Als zigeuners. Tussendoor gaan we godzijdank drie weken op reis. Met backpack’s die al ingepakt staan te wachten. In de jungle en aan paradijselijke stranden zullen we de verhuisbesogne vast snel vergeten. Dat lukte ook afgelopen weekend toen we met mijn zus en haar kinderen een weekend door onze staat Puebla reisden. Op het nippertje voor ons vertrek. Een indrukwekkende opgegraven antieke stad leidde goed af. Cantona. Er hebben 2000 jaar lang indianenstammen gewoond. Een enorme stad met piramides en geplaveide straatjes. Vooral de straatjes maakt deze plek uniek. Zoveel tempels heb ik nog nooit tezamen gezien. Achter elke piramide zagen we weer een andere opdoemen! (zie ons fotoalbum) Na een prachtige autorit door de bergen overnachten we in cabañas bij een waterval. Net buiten Zacatlán, een schattig stadje op een bergkam gebouwd met mysterieuze mist die opdoemt vanuit een bergspleet. De volgende ochtend rijden we te paard (met acht paarden én een ezel) door diezelfde mysterieuze mist door een vallei met oude opgestapelde stenen van miljoenen jaren oud. In specifieke vormen gesleten door de mist. Een ritueel. We mochten door een spleetje tussen de opgestapelde stenen kruipen om ons oude leven achter ons laten en een wens te doen voor een nieuwe start. Een mooie tocht om niet te vergeten. Op de valreep. Net voor ons vertrek uit ons zo geliefde México. Net zoals het bezoek aan de warmwaterbron. Een balneario, wederom in een bergspleet gelegen. Baden met verschillende temperaturen natuurlijk verwarmd water. Allemaal bijzondere plekken. Waar we niet eerder geweest waren. Nieuwe herinneringen gemaakt. Op het nippertje. Dé bevestiging dat we eigenlijk meer tijd hadden willen hebben hier in México….
donderdag 9 juli 2015
Temazcal
Het paradijs herkennen we pas als zodanig wanneer we eruit verdreven zijn.
- Hermann Hesse
Liggend op een rieten matje naast het bergmeer besef ik dat dit mijn beste afscheid is van México. Ik lig tussen twee vriendinnetjes in, elk een schaaltje met sinaasappelmootjes naast ons. We zijn met z'n drietjes te gast voor een Temazcal ritueel. (zie ons fotoalbum) Het is een spirituele ceremonie. Afkomstig van Maya en Azteek indianen uit het oude México. Door middel van zang en gebed symboliseren we de stadia van het leven. In een kleine ronde hut van klei en stenen, die de baarmoeder van Moeder Aarde symboliseert, zitten we in ons bikini met sjamaan Pablo en zijn assistente Mari Carmen in een cirkel. In het midden een gat in de grond met hete vulkaanstenen die buiten van het vuur komen. Er wordt telkens water overheen gegoten en ik zweet me een hoedje. Genezing, herstel en harmonie vinden is ons doel. Elk van ons heeft een muziekinstrument ontvangen en als de sjamaan zingt voor Moeder Aarde of Grootvader Wind, maken we gezamenlijk de muziek erbij. Het is binnen pikkedonker, bloedheet en vochtig. Het is een uitstekende manier om het oude achter je te laten en herboren te worden met een nieuw doel. Opnieuw beginnen met een schoon en gezond lichaam met een open en nieuwe geest. Is dat niet mooi? Op het punt dat ik mijn oude leven in México zal achterlaten en mijn nieuwe leven zal starten in Nederland? Mijn beste afscheid van México! Temazcal is ook een reiniging van toxines en regenereert de organen. Dit mystieke ritueel bevrijd je van stress en geeft balans. Voordat ik door het kleine gat op handen en knieën de Temazcal in klim word ik eerst gereinigd met wierook. We krijgen elk een bosje met medicinale takjes en bloemetjes mee naar binnen. Je openstaande poriën nemen deze medicinale kruiden op. Eigenlijk een soort homeopathie? De zuivering laat ons toe om ons bewustzijn te verhogen en het bereiken van een zekere mate van harmonie met onszelf, anderen en het universum. De intentie is zeker prachtig! We hebben vier rondes gedaan. Aarde (het lichaam gesymboliseerd door de Temazcal), wind (levensenergie gesymboliseerd door de aromatische stoom), water (bloed, vocht en emoties) en vuur (de geest gesymboliseerd door de hete stenen). Elke ronde zingt de sjamaan en worden we gevraagd persoonlijke dankwoorden uit te spreken. Ik kan mijn vriendinnen niet zien. Teveel stoom en donkerte. Het is een erg intiem proces. Na elke ronde worden er nieuwe bloedhete vulkaanstenen op de stapel gelegd. Elke ronde wordt gelukkig verfrissend beëindigd. Er wordt een keer een plons lauw water over ons heen gegooid, een keer koud water over ons gezicht gesprenkeld en een keer delen we koude thee uit een halve kokosnootschil met elkaar. Het deurtje gaat altijd even open na een ronde. Dat vind ik erg fijn. De hut is te laag voor mij waardoor ik heel lang opgepropt zit en na zo’n donkere, hete, vochtige en zeer emotionele periode is het verrúkkelijk om even frisse adem te halen en het licht te zien. De ambiance rondom de Temazcal is heel mooi. Uitzicht op bergen. Aan een bergmeer gelegen. Zoveel rust. Stilte en harmonie. Na dit ritueel ben ik thuis echter behoorlijk beroerd geworden. Hoofdpijn, warm en koud sensaties, doodmoe en kotsmisselijk. Dat kan erbij horen. Het ritueel heeft kennelijk zijn werk gedaan. Schoon, gereinigd en kilo’s afgevallen ga ik aan een nieuwe fase in mijn leven beginnen.
Om acht uur ‘s avonds kan ik niet meer. Ik ben op. Dat klinkt heel raar voor een groot bruiloftsfeest met driehonderd gasten. Zo vroeg. We hebben ondertussen uren gedanst, gegeten en gefeest. In México begint het grote feest meteen na de kerkdienst. Halverwege de dag eigenlijk. Voordat de lunch begint word je eerst ontvangen met een drankje en een hapje. Na de warme lunch met een optreden van mariachi’s begint het dansfeest. De muziek start. De gasten van mijn vriendin gaan helemaal los. Mexicanen zijn feestbeesten. Wij als nuchtere Hollanders zouden op ons horloge kijken en denken dat het nog te vroeg is voor een feest. De zon schijnt nog volop. Hier denkt men dat niet. Dit was ons tweede bruiloftsfeest in México en twee keer ging het er zo aan toe. Om zes uur ’s middags keken Mark en ik elkaar aan omdat het voelde alsof er al bijna een nieuwe dag aanbrak. Om acht uur waren we zo goed als geradbraakt. We hadden leuke gasten aan tafel, er was goede muziek. We hebben samen veel gedanst. Ik nog veel meer met de moeder van mijn vriendin. Ze is al in de zeventig. Ze is piepklein. Ze komt tot ver onder mijn schouders. Maar dansen dat ze kan! Ze vindt elk lied geweldig en gaat nooit meer zitten als je eenmaal met haar op de dansvloer staat! Ik vind het prachtig om te zien. Zoveel levenslust! Haar heupen wiegen flexibel. Haar voeten bewegen snel en op de maat. Ze laat zich gaan. Ze is alleen gekomen. Dat deert haar niet. Ze danst er heerlijk op los. Op hoge hakken!
- Hermann Hesse
Liggend op een rieten matje naast het bergmeer besef ik dat dit mijn beste afscheid is van México. Ik lig tussen twee vriendinnetjes in, elk een schaaltje met sinaasappelmootjes naast ons. We zijn met z'n drietjes te gast voor een Temazcal ritueel. (zie ons fotoalbum) Het is een spirituele ceremonie. Afkomstig van Maya en Azteek indianen uit het oude México. Door middel van zang en gebed symboliseren we de stadia van het leven. In een kleine ronde hut van klei en stenen, die de baarmoeder van Moeder Aarde symboliseert, zitten we in ons bikini met sjamaan Pablo en zijn assistente Mari Carmen in een cirkel. In het midden een gat in de grond met hete vulkaanstenen die buiten van het vuur komen. Er wordt telkens water overheen gegoten en ik zweet me een hoedje. Genezing, herstel en harmonie vinden is ons doel. Elk van ons heeft een muziekinstrument ontvangen en als de sjamaan zingt voor Moeder Aarde of Grootvader Wind, maken we gezamenlijk de muziek erbij. Het is binnen pikkedonker, bloedheet en vochtig. Het is een uitstekende manier om het oude achter je te laten en herboren te worden met een nieuw doel. Opnieuw beginnen met een schoon en gezond lichaam met een open en nieuwe geest. Is dat niet mooi? Op het punt dat ik mijn oude leven in México zal achterlaten en mijn nieuwe leven zal starten in Nederland? Mijn beste afscheid van México! Temazcal is ook een reiniging van toxines en regenereert de organen. Dit mystieke ritueel bevrijd je van stress en geeft balans. Voordat ik door het kleine gat op handen en knieën de Temazcal in klim word ik eerst gereinigd met wierook. We krijgen elk een bosje met medicinale takjes en bloemetjes mee naar binnen. Je openstaande poriën nemen deze medicinale kruiden op. Eigenlijk een soort homeopathie? De zuivering laat ons toe om ons bewustzijn te verhogen en het bereiken van een zekere mate van harmonie met onszelf, anderen en het universum. De intentie is zeker prachtig! We hebben vier rondes gedaan. Aarde (het lichaam gesymboliseerd door de Temazcal), wind (levensenergie gesymboliseerd door de aromatische stoom), water (bloed, vocht en emoties) en vuur (de geest gesymboliseerd door de hete stenen). Elke ronde zingt de sjamaan en worden we gevraagd persoonlijke dankwoorden uit te spreken. Ik kan mijn vriendinnen niet zien. Teveel stoom en donkerte. Het is een erg intiem proces. Na elke ronde worden er nieuwe bloedhete vulkaanstenen op de stapel gelegd. Elke ronde wordt gelukkig verfrissend beëindigd. Er wordt een keer een plons lauw water over ons heen gegooid, een keer koud water over ons gezicht gesprenkeld en een keer delen we koude thee uit een halve kokosnootschil met elkaar. Het deurtje gaat altijd even open na een ronde. Dat vind ik erg fijn. De hut is te laag voor mij waardoor ik heel lang opgepropt zit en na zo’n donkere, hete, vochtige en zeer emotionele periode is het verrúkkelijk om even frisse adem te halen en het licht te zien. De ambiance rondom de Temazcal is heel mooi. Uitzicht op bergen. Aan een bergmeer gelegen. Zoveel rust. Stilte en harmonie. Na dit ritueel ben ik thuis echter behoorlijk beroerd geworden. Hoofdpijn, warm en koud sensaties, doodmoe en kotsmisselijk. Dat kan erbij horen. Het ritueel heeft kennelijk zijn werk gedaan. Schoon, gereinigd en kilo’s afgevallen ga ik aan een nieuwe fase in mijn leven beginnen.
Om acht uur ‘s avonds kan ik niet meer. Ik ben op. Dat klinkt heel raar voor een groot bruiloftsfeest met driehonderd gasten. Zo vroeg. We hebben ondertussen uren gedanst, gegeten en gefeest. In México begint het grote feest meteen na de kerkdienst. Halverwege de dag eigenlijk. Voordat de lunch begint word je eerst ontvangen met een drankje en een hapje. Na de warme lunch met een optreden van mariachi’s begint het dansfeest. De muziek start. De gasten van mijn vriendin gaan helemaal los. Mexicanen zijn feestbeesten. Wij als nuchtere Hollanders zouden op ons horloge kijken en denken dat het nog te vroeg is voor een feest. De zon schijnt nog volop. Hier denkt men dat niet. Dit was ons tweede bruiloftsfeest in México en twee keer ging het er zo aan toe. Om zes uur ’s middags keken Mark en ik elkaar aan omdat het voelde alsof er al bijna een nieuwe dag aanbrak. Om acht uur waren we zo goed als geradbraakt. We hadden leuke gasten aan tafel, er was goede muziek. We hebben samen veel gedanst. Ik nog veel meer met de moeder van mijn vriendin. Ze is al in de zeventig. Ze is piepklein. Ze komt tot ver onder mijn schouders. Maar dansen dat ze kan! Ze vindt elk lied geweldig en gaat nooit meer zitten als je eenmaal met haar op de dansvloer staat! Ik vind het prachtig om te zien. Zoveel levenslust! Haar heupen wiegen flexibel. Haar voeten bewegen snel en op de maat. Ze laat zich gaan. Ze is alleen gekomen. Dat deert haar niet. Ze danst er heerlijk op los. Op hoge hakken!
donderdag 2 juli 2015
Mijn huis, mijn tuin...
Mijn huis, mijn tuin, mijn appelboom… zij zijn ook blij met mij.
- Marijtje van der Horst
In de lange gang hoor ik onze kinderen in het Engels en Spaans praten en lol maken. Op een vanzelfsprekende manier. Ik hoor natuurlijk niet anders de laatste jaren. Alhoewel ik me Maren ook wel hakkelend in het Engels op de achterbank van mijn Jeep herinner… Zeven jaar oud en zomaar in México op een school neergezet. En toch. Nu, tijdens hun afscheidsfeest, besef ik ineens dat het best speciaal is dat ze zo vlot hun talen spreken. Een cadeautje eigenlijk. Ze gillen, lachen, maken grappen en reageren snel op grappen. Hét kenmerk van goede beheersing van een vreemde taal. Onze tuin was vandaag gevuld met Mexicaanse vrienden. Veertig vriendjes en vriendinnetjes waren uitgenodigd voor ons tuinfeest. Het feest is nu eigenlijk al drieënhalf uur geleden afgelopen. Dit is ook México. Ze komen makkelijk twee uur te laat op een feestje en ze gaan net zo makkelijk drie uur later dan afgesproken naar huis. Er staat op dit moment nog een laatste groepje bij de diashow te kletsen. Van drie jaar lang hadden we vriendenfoto’s verzameld en in een diashow gepropt. Inden’s vrienden hadden een filmpje voor haar gemaakt. Een grote plastic poster met daarop een collage van hun leukste groepsfoto’s hoorde daar ook bij. Allemaal herinneringen. Zelf hadden onze dochters elk een canvas geschilderd die de rest van de middag volgeschreven werd met lieve berichtjes. De hele dag heeft de zon geschenen. Best bijzonder in het regenseizoen. Vier lange, gedekte tafels. De buitenkeuken diende als buffettafel. Een zonovergoten jungle tuin. Muziek. Gelach. Dansen. Lekker eten. Zoals altijd met grotere groepen had ik teveel eten gemaakt. Deze keer ben ik zelfs alle gehaktballetjes en hotdogs in de koelkast vergeten. Ik geef waarschijnlijk niet voldoende feestjes om dat goed in te leren schatten. Geen regelmaat. Alhoewel…regelmaat eigenlijk wel. Bij elke verhuizing organiseren we een groot afscheidsfeest. Eens in de paar jaar dus. Drie leeftijdsgroepen op één feest ging verbazingwekkend goed. Maren speelde met haar vriendinnetjes, sprong veel op de trampoline. Anthe zát vooral met haar vrienden aan tafel. Inden danste, liep rond en at met haar vrienden. De muziek stond hard aan. Spaans- en Engelstalig. Een waterballonnen gevecht dat overging in elkaar nat gooien met koud water. Gegil, gelach en plezier. (zie ons fotoalbum) In onze jungle tuin. De fontein stond aan. Wat waardeerde ik onze tropische tuin. Vandaag meer dan ooit! Allemaal blije kinderen en jongelui. Het verschil in leeftijd was leuk om te aanschouwen. De bijna-studenten die mijmerden over hun toekomst aan verschillende internationale universiteiten. De pubers die spontaan dansten met elkaar, stoeiden en veel lachten. De meisjes die ook zo graag groot willen zijn, maar jongens nog wel stom vinden. Mark en ik hebben alles aanschouwd. Tussen de drank aanvullen, het eten voorbereiden en het vuil opruimen. Uiteindelijk is iedereen vertrokken. Een laatste kus, een laatste traan. Adíos!
“Mañana, mañana!” Waar hebben we dat toch vaker gehoord? In México leven de mensen heel cyclisch. Dat betekent dat ze leven met de eeuwenoude gedachte dat morgen wéér de zon op komt en dat er dus weer een nieuwe dag begint. Dat ze morgen gewoon verder kunnen gaan met wat ze deze dag niet af hebben gekregen. Dat kan een heel mooie levenshouding zijn. Soms kan ik er alleen niet tegen. Ik heb het natuurlijk over de opknapbeurt van onze hippie bus. Op zich heeft de bus een heel goed karma. We vonden de bus op een heel gunstig moment toen we nét besloten hadden er toch voor te gaan. We hadden dezelfde dag een monteur gevonden die het project wel zag zitten. En wat voor een monteur! Tolentino heeft een groot netwerk. Hij heeft overal mannetjes voor. Hij kan alle antieke onderdelen vinden. Hij heeft er absoluut een neus voor. Haast heeft hij echter niet. Een paar weekjes voordat de deuren van de zeecontainer sluiten worden wij een beetje onrustig. Onze bus moet mee in de container. De nieuwe motor zit er in, maar werkt nog niet naar behoren. De nieuwe lak zit er nog niet op. De nieuwe bekleding zit op alle stoelen, maar die stoelen zitten er nog niet in. Alle details liggen te wachten om gemonteerd te worden. Denk aan nieuwe chromen spiegels, een nieuwe tent, nieuwe lampen, nieuwe banden en wieldoppen. Tolentino heeft zelfs het originele logo gevonden voor achterop de auto. “Mañana, mañana!” is standaard zijn antwoord als we vragen wanneer de motor het doet, wanneer we de keuring kunnen laten uitvoeren of wanneer het interieur af is. Aankomend weekend zou de antieke camper klaar moeten zijn. Ik kan zijn antwoord al dromen… “Mañana, señora! Mañana!”
- Marijtje van der Horst
In de lange gang hoor ik onze kinderen in het Engels en Spaans praten en lol maken. Op een vanzelfsprekende manier. Ik hoor natuurlijk niet anders de laatste jaren. Alhoewel ik me Maren ook wel hakkelend in het Engels op de achterbank van mijn Jeep herinner… Zeven jaar oud en zomaar in México op een school neergezet. En toch. Nu, tijdens hun afscheidsfeest, besef ik ineens dat het best speciaal is dat ze zo vlot hun talen spreken. Een cadeautje eigenlijk. Ze gillen, lachen, maken grappen en reageren snel op grappen. Hét kenmerk van goede beheersing van een vreemde taal. Onze tuin was vandaag gevuld met Mexicaanse vrienden. Veertig vriendjes en vriendinnetjes waren uitgenodigd voor ons tuinfeest. Het feest is nu eigenlijk al drieënhalf uur geleden afgelopen. Dit is ook México. Ze komen makkelijk twee uur te laat op een feestje en ze gaan net zo makkelijk drie uur later dan afgesproken naar huis. Er staat op dit moment nog een laatste groepje bij de diashow te kletsen. Van drie jaar lang hadden we vriendenfoto’s verzameld en in een diashow gepropt. Inden’s vrienden hadden een filmpje voor haar gemaakt. Een grote plastic poster met daarop een collage van hun leukste groepsfoto’s hoorde daar ook bij. Allemaal herinneringen. Zelf hadden onze dochters elk een canvas geschilderd die de rest van de middag volgeschreven werd met lieve berichtjes. De hele dag heeft de zon geschenen. Best bijzonder in het regenseizoen. Vier lange, gedekte tafels. De buitenkeuken diende als buffettafel. Een zonovergoten jungle tuin. Muziek. Gelach. Dansen. Lekker eten. Zoals altijd met grotere groepen had ik teveel eten gemaakt. Deze keer ben ik zelfs alle gehaktballetjes en hotdogs in de koelkast vergeten. Ik geef waarschijnlijk niet voldoende feestjes om dat goed in te leren schatten. Geen regelmaat. Alhoewel…regelmaat eigenlijk wel. Bij elke verhuizing organiseren we een groot afscheidsfeest. Eens in de paar jaar dus. Drie leeftijdsgroepen op één feest ging verbazingwekkend goed. Maren speelde met haar vriendinnetjes, sprong veel op de trampoline. Anthe zát vooral met haar vrienden aan tafel. Inden danste, liep rond en at met haar vrienden. De muziek stond hard aan. Spaans- en Engelstalig. Een waterballonnen gevecht dat overging in elkaar nat gooien met koud water. Gegil, gelach en plezier. (zie ons fotoalbum) In onze jungle tuin. De fontein stond aan. Wat waardeerde ik onze tropische tuin. Vandaag meer dan ooit! Allemaal blije kinderen en jongelui. Het verschil in leeftijd was leuk om te aanschouwen. De bijna-studenten die mijmerden over hun toekomst aan verschillende internationale universiteiten. De pubers die spontaan dansten met elkaar, stoeiden en veel lachten. De meisjes die ook zo graag groot willen zijn, maar jongens nog wel stom vinden. Mark en ik hebben alles aanschouwd. Tussen de drank aanvullen, het eten voorbereiden en het vuil opruimen. Uiteindelijk is iedereen vertrokken. Een laatste kus, een laatste traan. Adíos!
“Mañana, mañana!” Waar hebben we dat toch vaker gehoord? In México leven de mensen heel cyclisch. Dat betekent dat ze leven met de eeuwenoude gedachte dat morgen wéér de zon op komt en dat er dus weer een nieuwe dag begint. Dat ze morgen gewoon verder kunnen gaan met wat ze deze dag niet af hebben gekregen. Dat kan een heel mooie levenshouding zijn. Soms kan ik er alleen niet tegen. Ik heb het natuurlijk over de opknapbeurt van onze hippie bus. Op zich heeft de bus een heel goed karma. We vonden de bus op een heel gunstig moment toen we nét besloten hadden er toch voor te gaan. We hadden dezelfde dag een monteur gevonden die het project wel zag zitten. En wat voor een monteur! Tolentino heeft een groot netwerk. Hij heeft overal mannetjes voor. Hij kan alle antieke onderdelen vinden. Hij heeft er absoluut een neus voor. Haast heeft hij echter niet. Een paar weekjes voordat de deuren van de zeecontainer sluiten worden wij een beetje onrustig. Onze bus moet mee in de container. De nieuwe motor zit er in, maar werkt nog niet naar behoren. De nieuwe lak zit er nog niet op. De nieuwe bekleding zit op alle stoelen, maar die stoelen zitten er nog niet in. Alle details liggen te wachten om gemonteerd te worden. Denk aan nieuwe chromen spiegels, een nieuwe tent, nieuwe lampen, nieuwe banden en wieldoppen. Tolentino heeft zelfs het originele logo gevonden voor achterop de auto. “Mañana, mañana!” is standaard zijn antwoord als we vragen wanneer de motor het doet, wanneer we de keuring kunnen laten uitvoeren of wanneer het interieur af is. Aankomend weekend zou de antieke camper klaar moeten zijn. Ik kan zijn antwoord al dromen… “Mañana, señora! Mañana!”
donderdag 25 juni 2015
Fiesta met tranen
Vaarwel! Vaarwel! ’t Verdriet van het afscheid nemen is zo zoet, dat ik ’t vaarwel herhaal tot d’ochtend ons begroet.
- Romeo en Julia
Wij vonden haar natuurlijk de mooiste graduate van de avond. In haar bloedrode prom dress liep ze vol zelfvertrouwen rond. Op heel hoge hakken. Ze wist vooraf precies wat haar jurkontwerp moest zijn. De kleur en de stof. Voor haar vertrek naar Europa was de jurk af. In Venetië had ze er een ketting met serpent-hangertje bij gekocht, en een knalrode lippenstift. Voor het feest ook nog een bezoek aan de kapper gebracht. Dicht bij zichzelf gebleven in haar keuzes. Met rechte rug en een lach van oor tot oor liep ze rond op deze avond met tientallen andere graduates en honderden familieleden. Dezelfde ochtend had ze haar officiële ceremonie gehad. (zie ons fotoalbum) In toga. Op de universiteit. Ze kreeg een groot applaus van het publiek toen ze op het podium geroepen werd voor een prijs. Ze had de hoogste score van dit jaar gehaald met de Engelse taal test. Glimmen van trots. Het grote moment als alle graduates hun hoofddeksel de lucht in gooien. Een filmisch moment… Nu stonden Mark en ik hier tussen. Onvergetelijk. Tranen. Hier in México houden ze enorm van ceremonies en feesten. Dat hebben we deze dag gedaan. Een geweldige dag. Eén met een gouden randje. En veel fotografen. Onze oudste kind gaat een nieuwe fase van haar leven in. Wij ook. Voor haar is alles nieuw. Voor ons ook. Ze heeft de hele avond en nacht gedanst. Met al haar vrienden. Ze genoot deze magische avond. Wij ook. In deze grote danszaal met kroonluchter. Net terug van haar Europareis. Een dikke jetlag. Haar hoge hakken verruild voor gympies. Haar diploma op zak. Met haar toekomst uitgestrekt voor zich. Niet aan de Erasmus. Ze heeft nog zóveel andere mogelijkheden. Ze heeft er zin in. Bij binnenkomst zagen we veel gasten met dozen vol tequila, rum en Bailey’s binnen komen. Ze gingen uit hun dak deze nacht. Qua drank én qua kleding. Iedereen was super feestelijk in avondkleding gekleed. Jong en oud dansten samen op de dansvloer. Hip en salsa. Precies zoals de Mexicanen zijn. Modern én traditioneel. Speeches. Dankwoorden. Opening met een vader-dochter dans, of moeder-zoon dans. Heel speciaal. Wat een mooie eerste keer voor ons. Wat bijzonder. Wat dankbaar zijn wij dat we deze dag hierbij mochten zijn.
Deze dagen zijn een aaneenrijging van afscheid momentjes. Grote en kleine momentjes. Vanmorgen was een bepaald groot afscheidsmoment voor mij. Ik had mijn close friends uitgenodigd voor een ontbijt. In een heel fijne patio in de stad. Na mijn yoga les toog ik er heen. Er waren al wat vriendinnetjes gearriveerd. De lange tafel vulde zich niet lang daarna. Ik schoof zo nu en dan naar een andere stoel waardoor ik echt met een ieder van hen tijd heb kunnen doorbrengen. Mijn vriendinnen hadden iets heel bijzonders voor me gemaakt. Voor onze hippie bus. De toespraak was mooi en tranen trekkend. Onze VW bus wordt door ons heel naturel ingericht en geverfd. Alles in beige en grijs tinten. Zoals in Nederland gewoon is. Geen knaloranje of appelgroene bus zoals je ze hier op straat ziet. Om die reden hebben mijn vriendinnetjes een slinger van Mexicaanse gekleurde stof gemaakt. Vrolijk en héél persoonlijk. Iedereen heeft er een wens opgezet. Deze Mexicaanse slinger komt in onze Mexicaanse camper te hangen. Tranen vloeiden... Toch was het nog geen ultiem afscheid, gelukkig. Ik zie iedereen nog op het schoolplein, op yoga les en op gezamenlijke afspraakjes. Een roerend afscheid mag echter niet te lang duren vind ik, anders wordt het voortdurend minder gemeend. Ik wil niet murw worden van het afscheid nemen. Zo is het al goed.
- Romeo en Julia
Wij vonden haar natuurlijk de mooiste graduate van de avond. In haar bloedrode prom dress liep ze vol zelfvertrouwen rond. Op heel hoge hakken. Ze wist vooraf precies wat haar jurkontwerp moest zijn. De kleur en de stof. Voor haar vertrek naar Europa was de jurk af. In Venetië had ze er een ketting met serpent-hangertje bij gekocht, en een knalrode lippenstift. Voor het feest ook nog een bezoek aan de kapper gebracht. Dicht bij zichzelf gebleven in haar keuzes. Met rechte rug en een lach van oor tot oor liep ze rond op deze avond met tientallen andere graduates en honderden familieleden. Dezelfde ochtend had ze haar officiële ceremonie gehad. (zie ons fotoalbum) In toga. Op de universiteit. Ze kreeg een groot applaus van het publiek toen ze op het podium geroepen werd voor een prijs. Ze had de hoogste score van dit jaar gehaald met de Engelse taal test. Glimmen van trots. Het grote moment als alle graduates hun hoofddeksel de lucht in gooien. Een filmisch moment… Nu stonden Mark en ik hier tussen. Onvergetelijk. Tranen. Hier in México houden ze enorm van ceremonies en feesten. Dat hebben we deze dag gedaan. Een geweldige dag. Eén met een gouden randje. En veel fotografen. Onze oudste kind gaat een nieuwe fase van haar leven in. Wij ook. Voor haar is alles nieuw. Voor ons ook. Ze heeft de hele avond en nacht gedanst. Met al haar vrienden. Ze genoot deze magische avond. Wij ook. In deze grote danszaal met kroonluchter. Net terug van haar Europareis. Een dikke jetlag. Haar hoge hakken verruild voor gympies. Haar diploma op zak. Met haar toekomst uitgestrekt voor zich. Niet aan de Erasmus. Ze heeft nog zóveel andere mogelijkheden. Ze heeft er zin in. Bij binnenkomst zagen we veel gasten met dozen vol tequila, rum en Bailey’s binnen komen. Ze gingen uit hun dak deze nacht. Qua drank én qua kleding. Iedereen was super feestelijk in avondkleding gekleed. Jong en oud dansten samen op de dansvloer. Hip en salsa. Precies zoals de Mexicanen zijn. Modern én traditioneel. Speeches. Dankwoorden. Opening met een vader-dochter dans, of moeder-zoon dans. Heel speciaal. Wat een mooie eerste keer voor ons. Wat bijzonder. Wat dankbaar zijn wij dat we deze dag hierbij mochten zijn.
Deze dagen zijn een aaneenrijging van afscheid momentjes. Grote en kleine momentjes. Vanmorgen was een bepaald groot afscheidsmoment voor mij. Ik had mijn close friends uitgenodigd voor een ontbijt. In een heel fijne patio in de stad. Na mijn yoga les toog ik er heen. Er waren al wat vriendinnetjes gearriveerd. De lange tafel vulde zich niet lang daarna. Ik schoof zo nu en dan naar een andere stoel waardoor ik echt met een ieder van hen tijd heb kunnen doorbrengen. Mijn vriendinnen hadden iets heel bijzonders voor me gemaakt. Voor onze hippie bus. De toespraak was mooi en tranen trekkend. Onze VW bus wordt door ons heel naturel ingericht en geverfd. Alles in beige en grijs tinten. Zoals in Nederland gewoon is. Geen knaloranje of appelgroene bus zoals je ze hier op straat ziet. Om die reden hebben mijn vriendinnetjes een slinger van Mexicaanse gekleurde stof gemaakt. Vrolijk en héél persoonlijk. Iedereen heeft er een wens opgezet. Deze Mexicaanse slinger komt in onze Mexicaanse camper te hangen. Tranen vloeiden... Toch was het nog geen ultiem afscheid, gelukkig. Ik zie iedereen nog op het schoolplein, op yoga les en op gezamenlijke afspraakjes. Een roerend afscheid mag echter niet te lang duren vind ik, anders wordt het voortdurend minder gemeend. Ik wil niet murw worden van het afscheid nemen. Zo is het al goed.
donderdag 18 juni 2015
Avontuurlijk Suriname!
Be brave. Take risks. Nothing can substitute experience.
– Paolo Coelho
Je zou het bijna vergeten in de laatste paar rommelige schoolweken of zoals ze in het Engels zo mooi zeggen ‘the final stretch of the year’. Maar wij vertrekken over een maand naar boeiend Suriname! Aansluitend reizen we door naar paradijselijk eiland Tobago - voor de kust van Venezuela. Met ons voltallig gezin (!) zullen we in Suriname avontuurlijk rondreizen. Langs plantages fietsen, rivieren bevaren en een week door de Amazone jungle trekken. Gelukkig heb ik alles al een tijd terug uitgezocht. Mijn hoofd staat nu tijdelijk even naar andere dingen. Een verhuizing. De renovatie van onze hippie bus. Prom night. Afscheidsfeesten. Tóch even wat achtergrond van Suriname om (zelf) in de stemming te komen... De naam Suriname is afgeleid van Surinen. Dat is de naam van het indianenvolk dat oorspronkelijk in Suriname woonde. In 1499 ontdekken Spaanse zeevaarders Suriname. De Spanjaarden en Portugezen zoeken er naar goud. Later komen ook Engelsen dat doen. Ze stichten nederzettingen waar ze handel drijven met de Surinen. Later leggen ze plantages aan om suikerriet, koffie en katoen te verbouwen. In 1613 wordt er een Nederlandse nederzetting gesticht aan de Surinamerivier. Hieruit ontstaat natuurlijk later de stad Paramaribo. De arme Surinen worden gedwongen om als slaven op de plantages te werken. Ze zijn niet bestand tegen het zware werk dat ze moeten doen en velen van hen sterven. Nog meer slaven sterven door de besmettelijke ziektes die de kolonisten meebrengen. Het indianenvolk sterft bijna helemaal uit. Onvoorstelbaar. Planters moeten hun slaven noodgedwongen ergens anders vandaan halen. En daarmee komt de slavenhandel richting Suriname op gang. Planters laten vooral slaven uit West-Afrika komen om op hun plantages te laten werken. Europese (vooral Nederlandse) handelaars leveren de slaven aan. De handelaren kopen de slaven in Afrika en verkopen ze door aan de planters. In 1667 komt Suriname door de ruil met New York definitief in bezit van Nederland. De Surinaamse economie draait op de uitvoer van koffie, katoen en vooral rietsuiker. Plantages worden telkens aangevallen door bendes van weggelopen slaven die zich in het oerwoud schuilhouden. Ten slotte gaat de handel in rietsuiker achteruit omdat er steeds meer suiker op de markt komt die verkregen is uit suikerbieten in Europa. Veel suikerrietplantages worden gesloten.
Intussen groeit in Europa gelukkig de weerzin tegen de slavernij. Meer en meer landen schaffen de slavernij af. In 1863 doet ook Nederland dat en komt er goddank een einde aan de slavernij in Suriname. Wel moeten de 'vrijgelaten' slaven nog tien jaar op de plantages werken. Daarna zijn ze vrij om te werken waar ze maar willen. Er ontstaat er behoefte aan nieuwe arbeidskrachten. Eerst werven de Nederlanders nieuwe arbeiders in India. Deze arbeiders en hun nakomelingen heten nu Hindoestanen. Vanaf 1890 laten planters ook arbeiders uit Nederlands-Indië komen. Die zijn van Chinese of Javaanse afkomst. Zodoende is Suriname nog steeds een smeltkroes van verschillende afkomst en geloof. De economie van Suriname krabbelt op als er goud wordt gevonden en bauxiet, een stof waar aluminium uit wordt gehaald. Een Amerikaans en een Nederlands bedrijf openen bauxietmijnen. Andere bedrijven beginnen zich in Suriname op bosbouw toe te leggen, kappen bomen uit het oerwoud om tropisch hardhout te winnen. Bauxiet wordt het voornaamste uitvoerproduct van Suriname. Ook de uitvoer van tropische hardhout levert veel geld op. Tijdens de Tweede Wereldoorlog beginnen de rijke mensen in Suriname te ijveren voor zelfstandigheid. Als Nederlands-Indië in 1949 onafhankelijk wordt, is de Surinaamse wens naar zelfstandigheid nog sterker. In 1954 tekenen Nederland en Suriname het Statuut. Hierin staat dat Suriname deel blijft uitmaken van het Koninkrijk der Nederlanden. Wél krijgt Suriname een grote mate van zelfstandigheid. In 1975 wordt, zoals iedereen weet, de republiek Suriname uitgeroepen. Republiek Suriname. Tropisch Suriname. Het mooie, avontuurlijke en boeiende Suriname.
– Paolo Coelho
Je zou het bijna vergeten in de laatste paar rommelige schoolweken of zoals ze in het Engels zo mooi zeggen ‘the final stretch of the year’. Maar wij vertrekken over een maand naar boeiend Suriname! Aansluitend reizen we door naar paradijselijk eiland Tobago - voor de kust van Venezuela. Met ons voltallig gezin (!) zullen we in Suriname avontuurlijk rondreizen. Langs plantages fietsen, rivieren bevaren en een week door de Amazone jungle trekken. Gelukkig heb ik alles al een tijd terug uitgezocht. Mijn hoofd staat nu tijdelijk even naar andere dingen. Een verhuizing. De renovatie van onze hippie bus. Prom night. Afscheidsfeesten. Tóch even wat achtergrond van Suriname om (zelf) in de stemming te komen... De naam Suriname is afgeleid van Surinen. Dat is de naam van het indianenvolk dat oorspronkelijk in Suriname woonde. In 1499 ontdekken Spaanse zeevaarders Suriname. De Spanjaarden en Portugezen zoeken er naar goud. Later komen ook Engelsen dat doen. Ze stichten nederzettingen waar ze handel drijven met de Surinen. Later leggen ze plantages aan om suikerriet, koffie en katoen te verbouwen. In 1613 wordt er een Nederlandse nederzetting gesticht aan de Surinamerivier. Hieruit ontstaat natuurlijk later de stad Paramaribo. De arme Surinen worden gedwongen om als slaven op de plantages te werken. Ze zijn niet bestand tegen het zware werk dat ze moeten doen en velen van hen sterven. Nog meer slaven sterven door de besmettelijke ziektes die de kolonisten meebrengen. Het indianenvolk sterft bijna helemaal uit. Onvoorstelbaar. Planters moeten hun slaven noodgedwongen ergens anders vandaan halen. En daarmee komt de slavenhandel richting Suriname op gang. Planters laten vooral slaven uit West-Afrika komen om op hun plantages te laten werken. Europese (vooral Nederlandse) handelaars leveren de slaven aan. De handelaren kopen de slaven in Afrika en verkopen ze door aan de planters. In 1667 komt Suriname door de ruil met New York definitief in bezit van Nederland. De Surinaamse economie draait op de uitvoer van koffie, katoen en vooral rietsuiker. Plantages worden telkens aangevallen door bendes van weggelopen slaven die zich in het oerwoud schuilhouden. Ten slotte gaat de handel in rietsuiker achteruit omdat er steeds meer suiker op de markt komt die verkregen is uit suikerbieten in Europa. Veel suikerrietplantages worden gesloten.
Intussen groeit in Europa gelukkig de weerzin tegen de slavernij. Meer en meer landen schaffen de slavernij af. In 1863 doet ook Nederland dat en komt er goddank een einde aan de slavernij in Suriname. Wel moeten de 'vrijgelaten' slaven nog tien jaar op de plantages werken. Daarna zijn ze vrij om te werken waar ze maar willen. Er ontstaat er behoefte aan nieuwe arbeidskrachten. Eerst werven de Nederlanders nieuwe arbeiders in India. Deze arbeiders en hun nakomelingen heten nu Hindoestanen. Vanaf 1890 laten planters ook arbeiders uit Nederlands-Indië komen. Die zijn van Chinese of Javaanse afkomst. Zodoende is Suriname nog steeds een smeltkroes van verschillende afkomst en geloof. De economie van Suriname krabbelt op als er goud wordt gevonden en bauxiet, een stof waar aluminium uit wordt gehaald. Een Amerikaans en een Nederlands bedrijf openen bauxietmijnen. Andere bedrijven beginnen zich in Suriname op bosbouw toe te leggen, kappen bomen uit het oerwoud om tropisch hardhout te winnen. Bauxiet wordt het voornaamste uitvoerproduct van Suriname. Ook de uitvoer van tropische hardhout levert veel geld op. Tijdens de Tweede Wereldoorlog beginnen de rijke mensen in Suriname te ijveren voor zelfstandigheid. Als Nederlands-Indië in 1949 onafhankelijk wordt, is de Surinaamse wens naar zelfstandigheid nog sterker. In 1954 tekenen Nederland en Suriname het Statuut. Hierin staat dat Suriname deel blijft uitmaken van het Koninkrijk der Nederlanden. Wél krijgt Suriname een grote mate van zelfstandigheid. In 1975 wordt, zoals iedereen weet, de republiek Suriname uitgeroepen. Republiek Suriname. Tropisch Suriname. Het mooie, avontuurlijke en boeiende Suriname.
donderdag 11 juni 2015
Verkreukeld verbonden
Onvoorwaardelijke liefde begint als we ons ontdoen van de verwachtingen en voorstellingen die we van elkaar hebben.
- G.G. Jampolsky
Ik sta te hakkelen met mijn Spaanse woorden. Susana kijkt mij aan met tranen in haar ogen. Ze gaat ook op staan van de ontbijttafel. Nu staan we tegenover elkaar. Zij veel kleiner dan ik. We zijn deze zondagochtend in de immens grote tuin van Susana en Luis. We hebben een gezamenlijk ontbijt met onze gezinnen. Een soort afscheid. Maar ook weer niet. We zien elkaar gelukkig nog vaak de komende twee maanden. Het is eigenlijk een bedankje voor wat Luis en Susana allemaal voor ons gedaan hebben de laatste drie jaar. Dus sta ik te stuntelen met mijn onvoorbereide dankwoord. We omhelzen elkaar en ze fluistert in mijn oor “Je hebt toch niks voor me geschilderd, hè?” Ik geef haar de doos met de canvas erin. Een foto van ons saampjes in de bergen. Bij een stilte retraite. Allemaal uitgetrokken schoenen om ons heen. Luis vraagt me aan tafel of ik nog één keer het verhaal wil vertellen hoe ik Susana destijds ontmoet heb. Ik geef toe dat het een bijzonder verhaal is. Sommige dingen moeten zo zijn. Dit moest zo zijn. Helemaal verkreukeld met een stijve nek van de verhuisstress en een zeer pijnlijke heup sta ik drie jaar geleden aan de deur van Susana’s yoga studio aan te kloppen. Ze is er niet. Ze is op reis door Kenia, vertelt de bewaker. Ik kom een paar weken later terug. Ze maakt me meteen duidelijk dat ik discipline moet hebben om dagelijks naar de lessen te komen. Ik kom trouw elke dag, maar ik zie nooit andere studenten. Ik durf haar er niet naar te vragen. We werken aan mijn lijf en aan mijn psyche. De pijn in mijn heup verdwijnt als sneeuw voor de zon. Na zo’n zes weken volledige aandacht van Susana voel ik me heerlijk in mijn vel. Ik durf haar nu ook te vragen waar de andere studenten blijven. “Maak je geen zorgen. Jij hebt nu al mijn attentie nodig. Alles loopt zoals het moet lopen.” De weken erna druppelen de andere studenten binnen en vult de yoga groep zich. Susana en ik zien het als een wonder. Ik had haar nodig en zij kon er volledig voor mij zijn. Ook in de jaren die erna volgen. Ik denk aan het herstel van mijn long embolie. Ik denk aan het herstel van mijn beenmerg. Ik denk aan mijn herstel na de embolisatie. Ik denk ook aan het hervinden van balans in mijn bloedwaarden. Yoga, meditatie en klankschalen helpen enorm bij zelfheling. Vlak voor we terug keren naar Nederland is mijn lijf helemaal gezond. Ik vertel dit verhaal vaker. Susana is er trots op. Ik ben trots op haar. Ik bewonder haar om haar bijzondere eigenschappen. Ook al wonen we straks duizenden kilometers uit elkaar. In ons hart zijn we altijd verbonden.
Ik sta helemaal achterin de grote supermarkt te sjorren aan een mega pak closetrollen. Ze staan hoog tegen de wand opgestapeld en ik heb één pak nodig. Ik probeer met twee handen en op mijn tenen er een uit de stapel te krijgen. Dan begint er een medewerkster van de supermarkt heel rap tegen mijn rug te praten. Ik voel me betrapt. Ze zegt vast dat ik het niet zo mag doen. Ik draai me om. Ik vraag haar om het nogmaals te herhalen en dan pas begrijp ik dat ik naar buiten moet. Ik moet mijn volle kar laten staan. Ik hoor nu pas het alarm door de winkel schallen. Ik zie helemaal niemand meer in de winkel. Overal staan verlaten boodschappenkarren. Ik versnel mijn pas en zie bij de kassa’s half lege karren en halfvolle banden. Iedereen is plots weg! Bij de voordeur is het alarm oorverdovend. Er staan mannen met gele pakken aan. Reflecterende strepen op hun pak en een helm op. Als ik de schuifdeur uitloop zie ik alle klanten en medewerkers op de parkeerplaats verzameld staan. Kijkend naar mij. Die domme buitenlandse die het weer niet meteen begrepen heeft… “Een aardbeving”, denk ik. Het blijkt een nationale oefening te zijn. Dit heb ik al eens eerder meegemaakt. Een paar jaar terug toen ik bij de kapper zat. Mijn haar helemaal in aluminiumfolie gevouwen. Het was mijn eerste simulatie en ik dacht dat ze me in de maling namen. Ik voelde me heel ongemakkelijk buiten op het verzamelpunt. Meerdere malen per jaar bootsen ze in México een aardbeving na. Op scholen, in bedrijven en kantoren en op openbare plekken. Dat is écht nodig. Er komen hier herhaaldelijk best hevige aardbevingen voor. Met alle gevolgen van dien.
- G.G. Jampolsky
Ik sta te hakkelen met mijn Spaanse woorden. Susana kijkt mij aan met tranen in haar ogen. Ze gaat ook op staan van de ontbijttafel. Nu staan we tegenover elkaar. Zij veel kleiner dan ik. We zijn deze zondagochtend in de immens grote tuin van Susana en Luis. We hebben een gezamenlijk ontbijt met onze gezinnen. Een soort afscheid. Maar ook weer niet. We zien elkaar gelukkig nog vaak de komende twee maanden. Het is eigenlijk een bedankje voor wat Luis en Susana allemaal voor ons gedaan hebben de laatste drie jaar. Dus sta ik te stuntelen met mijn onvoorbereide dankwoord. We omhelzen elkaar en ze fluistert in mijn oor “Je hebt toch niks voor me geschilderd, hè?” Ik geef haar de doos met de canvas erin. Een foto van ons saampjes in de bergen. Bij een stilte retraite. Allemaal uitgetrokken schoenen om ons heen. Luis vraagt me aan tafel of ik nog één keer het verhaal wil vertellen hoe ik Susana destijds ontmoet heb. Ik geef toe dat het een bijzonder verhaal is. Sommige dingen moeten zo zijn. Dit moest zo zijn. Helemaal verkreukeld met een stijve nek van de verhuisstress en een zeer pijnlijke heup sta ik drie jaar geleden aan de deur van Susana’s yoga studio aan te kloppen. Ze is er niet. Ze is op reis door Kenia, vertelt de bewaker. Ik kom een paar weken later terug. Ze maakt me meteen duidelijk dat ik discipline moet hebben om dagelijks naar de lessen te komen. Ik kom trouw elke dag, maar ik zie nooit andere studenten. Ik durf haar er niet naar te vragen. We werken aan mijn lijf en aan mijn psyche. De pijn in mijn heup verdwijnt als sneeuw voor de zon. Na zo’n zes weken volledige aandacht van Susana voel ik me heerlijk in mijn vel. Ik durf haar nu ook te vragen waar de andere studenten blijven. “Maak je geen zorgen. Jij hebt nu al mijn attentie nodig. Alles loopt zoals het moet lopen.” De weken erna druppelen de andere studenten binnen en vult de yoga groep zich. Susana en ik zien het als een wonder. Ik had haar nodig en zij kon er volledig voor mij zijn. Ook in de jaren die erna volgen. Ik denk aan het herstel van mijn long embolie. Ik denk aan het herstel van mijn beenmerg. Ik denk aan mijn herstel na de embolisatie. Ik denk ook aan het hervinden van balans in mijn bloedwaarden. Yoga, meditatie en klankschalen helpen enorm bij zelfheling. Vlak voor we terug keren naar Nederland is mijn lijf helemaal gezond. Ik vertel dit verhaal vaker. Susana is er trots op. Ik ben trots op haar. Ik bewonder haar om haar bijzondere eigenschappen. Ook al wonen we straks duizenden kilometers uit elkaar. In ons hart zijn we altijd verbonden.
Ik sta helemaal achterin de grote supermarkt te sjorren aan een mega pak closetrollen. Ze staan hoog tegen de wand opgestapeld en ik heb één pak nodig. Ik probeer met twee handen en op mijn tenen er een uit de stapel te krijgen. Dan begint er een medewerkster van de supermarkt heel rap tegen mijn rug te praten. Ik voel me betrapt. Ze zegt vast dat ik het niet zo mag doen. Ik draai me om. Ik vraag haar om het nogmaals te herhalen en dan pas begrijp ik dat ik naar buiten moet. Ik moet mijn volle kar laten staan. Ik hoor nu pas het alarm door de winkel schallen. Ik zie helemaal niemand meer in de winkel. Overal staan verlaten boodschappenkarren. Ik versnel mijn pas en zie bij de kassa’s half lege karren en halfvolle banden. Iedereen is plots weg! Bij de voordeur is het alarm oorverdovend. Er staan mannen met gele pakken aan. Reflecterende strepen op hun pak en een helm op. Als ik de schuifdeur uitloop zie ik alle klanten en medewerkers op de parkeerplaats verzameld staan. Kijkend naar mij. Die domme buitenlandse die het weer niet meteen begrepen heeft… “Een aardbeving”, denk ik. Het blijkt een nationale oefening te zijn. Dit heb ik al eens eerder meegemaakt. Een paar jaar terug toen ik bij de kapper zat. Mijn haar helemaal in aluminiumfolie gevouwen. Het was mijn eerste simulatie en ik dacht dat ze me in de maling namen. Ik voelde me heel ongemakkelijk buiten op het verzamelpunt. Meerdere malen per jaar bootsen ze in México een aardbeving na. Op scholen, in bedrijven en kantoren en op openbare plekken. Dat is écht nodig. Er komen hier herhaaldelijk best hevige aardbevingen voor. Met alle gevolgen van dien.
Abonneren op:
Posts (Atom)
