Samenzijn

De lamp van het samenzijn brandt lang; zij gaat in een oogwenk uit bij het afscheid.
- Rabindranath Tagore

Op de ene dag dobberen we nog heel ontspannen en quasi zorgeloos met z´n vijfjes in een azuurblauwe zee op Aruba. De andere dag blijven we stijf van het afscheid nemen en verbluft van alle emoties achter in de lobby van ons hotel. In Puebla. Om The States te vermijden reizen we terug via Aruba en brengen we een heerlijke dag in een hippe beach club door. Zonnen, zwemmen, Caribische muziek en heerlijke smoothies! Gek genoeg kan ik deze werelden heel erg goed scheiden. Zolang we reizen ben ik niet met mijn hoofd bij de verhuizing. Heel erg mindful eigenlijk. Heel zen. Na terugkomst in México sta ik echter meteen met twee benen in de verhuizing. Vele afscheidstranen. Van mij, de meiden en van onze vrienden. Ook meteen allerlei geregel en gestaggel over een tweede zeecontainer vanwege onze hippiebus die natuurlijk mee moet. Een best groot deel van onze inboedel staat daarom nog in México. Het verhuisbedrijf sprak eerst alleen over wat tuinmeubels en de trampoline, die we uiteraard best achter wilden laten in ruil voor het gratis transport van onze hippiebus. Later bleken dat toch ook wat dozen met kleding te zijn en nóg later toch best een groot deel van onze spullen! Onze allerlaatste drie dagen in México waren dus niet zorgeloos. De huiseigenaar zou heel mild zijn met beschadigingen en verfkleurtjes op de muren in ruil voor donatie van ons huisalarm. Daar gingen we voor, dus bij het rondje door het huis zou Mark even ter uitleg de codes intoetsen van het alarm. Alle toeters en bellen gingen af en het stopte ook niet meer! De poezen, die sowieso precies aanvoelden dat er iets groots stond te gebeuren, waren niet blij met dat lawaai. Mark heeft uiteindelijk de draad moeten doorknippen. Ook nog even snel op de dag van ons vertrek regelen dat er een monteur op onze kosten dit alarmprobleem komt oplossen. Mijn aller-allerlaatste Mexicaanse yoga les op de ochtend van onze vertrekdag was erg emotioneel. Het stond eigenlijk helemaal in het teken van mijn afscheid. De intentie van de les kwam er met horden en stoten uit. Juf Susana´s stem sloeg over van emotie. Niemand hield het droog. Tijdens de meditatie gebeurde hetzelfde. Zelfs toen we Ohms aan het zingen waren met de groep hoorde je wat snikjes tussendoor. Tijdens de afsluiting van de les wilden en kónden Susana en ik het niet meer verbergen: hartverscheurende snikken, tranen en veel vasthouden en beloften om elkaar op te zoeken. Na een láátste kop thee in de yoga studio - die toch ook een beetje mijn huiskamer was geworden de afgelopen drie jaar - en na een laatste lach en een traan ben ik uiteindelijk vertrokken. Wat een bewogen dagen voor ons allemaal! De nachtvlucht met onze poezen ging goed. Natuurlijk werden er tijdens deze vlucht wat traantjes gelaten. Het besef is er. De remigratie is definitief. Onomkeerbaar. We zijn weer terug in Breda.

Breda, 15 augustus 2015