Oorlog voeren

You may have to fight a battle more than once to win it.
- Margaret Thatcher

Ik loop tussen alle formele, saaie kantoortjes met printers en prikborden en overweeg of ik nu heel erg hard zal gaan gillen. Ik ben in het gebouw van één van onze verhuisbedrijven. We hebben er zogezegd vijf. Vanmiddag ben ik hier om onze grote liefde op te halen. Onze grootste herinnering aan México. Ons toegangskaartje tot een nieuw avontuurlijk leven. Onze hippie bus. Onze camper. Ik heb de bus buiten het gebouw gezien en hij is helemaal beschadigd. Van voor naar achter. Van de koplamp, zijspiegel tot aan het embleem van Volkswagen op de achterkant. De verf van de zijkant is er op veel plekken afgeschraapt. Ik ben al zo murw geworden van alle beschadigde meubels en de verloren goederen in de luchtvracht dat ik geen emoties meer heb. Ik sta er laconiek naar te kijken. Ik was vooraf gewaarschuwd dat er een spiegel afgebroken zou zijn. Het glas in duizend stukjes. Op de foto van de gebroken spiegel kwam het mij meer over als een koplamp. Toen hadden bij mij de alarmbellen al moeten gaan rinkelen. Nu sta ik hier bij onze bus met een groepje verhuizers om me heen, een jonge knul Joeri die de schade opneemt en Stephan die onze camper meeneemt om hem in zijn werkplaats weer op te lappen. Stephan’s werk én zijn grote liefde is oude hippie busjes renoveren. Gelukkig hebben we nu Stephan ter vervanging van Tolentino in México. Zijn werkplaats ligt een kwartiertje rijden van ons huis. Door de weilanden en kassen. Ik ben al een keer verdwaald. Mijn contactpersoon bij dit verschrikkelijke verhuisbedrijf werkt natuurlijk vandaag niet. Ze werkt een dagje thuis wordt mij verteld. Zij voelde de bui al hangen natuurlijk. Ik heb maar niet gegild. Ik heb zelfs niet eens een traan gelaten. Ik heb het gelaten over me heen laten komen. Ik onderteken het schadeformulier van Joeri en stap in de sleepauto bij Stephan. De hele terugreis staar ik uit het raam. Ik probeer altijd iets positiefs te vinden in zoveel ellende. Ik kan niets bedenken. Dit is een wijze les in gelatenheid, mildheid, afstand nemen en hoofd koel houden. Ik zou iemand kunnen vermoorden bij het verhuisbedrijf! Welk verhuisbedrijf? Ze wijzen allemaal met hun vingertje naar elkaar. Ik kan helemaal instorten als ik aan de hele situatie denk. Dan veeg ik mezelf toch weer bij elkaar en probeer ik te genieten van een fietsritje naar de stad op één van de weinige momenten dat het niet regent. Of een beetje in de tuin werken. Ik word ook heel blij van de foto’s uit de Cariben waar ik een boek van aan het maken ben. Mijn yoga juf hier in Breda drukt me op het hart dat het juist nú van belang is om te blijven adem halen en zacht te zijn. Ik ontplof echter bijna! Ik schrijf boze brieven naar verhuisbedrijven. Van Mark moet ik stoppen met die brieven. Het universum heeft het gehoord. Ik mag van hotmail geen mails meer verzenden vandaag. Ik zit aan mijn taks van honderd mails per dag. Tóch slaap ik heerlijk. Ik lig er geen minuut langer wakker van. Ik volg het voorbeeld van onze meisjes. Ze stappen er met gemak overheen. Kijken vooruit. Bikkels zijn het!