Laatste hobbels

Elke keer dat we denken dat dingen zeker zijn, ligt er precies daar, op dat moment onzekerheid op de loer.
- Ajahn Chah

‘De ene hobbel is nog niet genomen of de Ram ziet zich alweer voor de volgende geplaatst.’ Dat lees ik in een horoscoop voor deze week. In een tijdschrift die mijn zus vers uit Nederland heeft meegenomen. Het is waar. Een week vol hobbels en uitdagingen. Het is de laatste week voordat de verhuizers voor de deur staan. Mijn zus is hier voor een weekje met haar drie kinderen. Een huis vol gezelligheid. We maken uitstapjes, maar in mijn achterhoofd speelt zich de lijst af die ik nog moet voltooien. Ik kom nu in een fase waarin ik ’s nachts ineens bedenk dat ik vooral iets níet moet vergeten. Dus lukt uitslapen niet in deze eerste vakantieweek. Dat lukt trouwens sowieso niet met zes kinderen in huis waarvan er drie een jetlag hebben. We hebben al heel wat hobbels genomen. Mijn Jeepje had ik bijvoorbeeld al verkocht aan een kleine dealer bij ons in de straat. De man liet het toe dat ik er nog een paar weken in mocht rijden. Blij. Voordeel was dat het financieel verlies vergoed zou worden als onkosten voor de intercontinentale verhuizing. Helaas hoorden we ná de verkoop dat het verschil juist weer niet vergoed werd. Ik bedacht me dat ik dan nog zou proberen mijn auto op straat te verkopen. Voor een hogere prijs. Ik kocht een stift en schreef dollar tekens en mijn telefoonnummer op de autoruiten. Te weinig tijd. We nemen ons verlies. De volgende hobbel diende zich alweer aan. Onze hippie bus moest op het nippertje nog overgeschreven worden op onze naam. Om dat te doen moest de bus door een technische keuring heen. De camper moest dus technisch helemaal gereviseerd zijn. Monteur Tolentino heeft heel hard gewerkt, maar heeft flink wat extra tijd nodig. Tegen de tijd dat we de keuring konden laten uitvoeren waren alle keuringsstations gesloten. De stations stappen precies nú over op een ander systeem. Wat een pech! De bus kan volgende week écht niet door de douane als hij niet op onze naam staat. De hobbel is uiteindelijk genomen door met écht alle autopapieren die we maar konden vinden naar het kantoor te gaan. Gelukt. Opgelucht. Welke hobbels liggen er nog meer in het verschiet?

Terwijl er zes verhuismannen staan in te pakken met meters rollen papier, de muchacha nog zoveel mogelijk wassen probeert te draaien én te drogen voordat de wasmachine opgehaald wordt, zit ik hier op mijn vertrouwde plekje achter mijn iMac. Het huis staat op zijn kop. We hebben een kamer ingericht met grote koffers voor de oversteek. Een hotel in Puebla, een hotel in Breda. Zo zullen we zes weken moeten overbruggen, levend uit een koffer. Als zigeuners. Tussendoor gaan we godzijdank drie weken op reis. Met backpack’s die al ingepakt staan te wachten. In de jungle en aan paradijselijke stranden zullen we de verhuisbesogne vast snel vergeten. Dat lukte ook afgelopen weekend toen we met mijn zus en haar kinderen een weekend door onze staat Puebla reisden. Op het nippertje voor ons vertrek. Een indrukwekkende opgegraven antieke stad leidde goed af. Cantona. Er hebben 2000 jaar lang indianenstammen gewoond. Een enorme stad met piramides en geplaveide straatjes. Vooral de straatjes maakt deze plek uniek. Zoveel tempels heb ik nog nooit tezamen gezien. Achter elke piramide zagen we weer een andere opdoemen! (zie ons fotoalbum) Na een prachtige autorit door de bergen overnachten we in cabañas bij een waterval. Net buiten Zacatlán, een schattig stadje op een bergkam gebouwd met mysterieuze mist die opdoemt vanuit een bergspleet. De volgende ochtend rijden we te paard (met acht paarden én een ezel) door diezelfde mysterieuze mist door een vallei met oude opgestapelde stenen van miljoenen jaren oud. In specifieke vormen gesleten door de mist. Een ritueel. We mochten door een spleetje tussen de opgestapelde stenen kruipen om ons oude leven achter ons laten en een wens te doen voor een nieuwe start. Een mooie tocht om niet te vergeten. Op de valreep. Net voor ons vertrek uit ons zo geliefde México. Net zoals het bezoek aan de warmwaterbron. Een balneario, wederom in een bergspleet gelegen. Baden met verschillende temperaturen natuurlijk verwarmd water. Allemaal bijzondere plekken. Waar we niet eerder geweest waren. Nieuwe herinneringen gemaakt. Op het nippertje. Dé bevestiging dat we eigenlijk meer tijd hadden willen hebben hier in México….