Een thuis

Een huis bouw je, een thuis schep je.
- Hazrat Inayat Khan

Een heerlijke rust overvalt me. Vandaag voor de derde keer mijn dag begonnen met een yoga les. Thuis komen in een leeg huis. Al ben ik nog lang niet geland hier. Waarom ben ik hier eigenlijk? Ik voel me door de verplaatsing van mijn zijn van México naar Nederland met vlagen melancholisch. Iedereen in onze omgeving is zo blij dat we terug zijn. De meiden zijn ook blij. Met hun zelfstandigheid. Werken, fietsen, treinen, winkelen en afspreken. Mijn hulp wordt niet meer gevraagd. Altijd een groep fietsen voor de deur. Onze Volvo lijkt bijna overbodig. Ik zou me ook overbodig kunnen voelen. Hoe anders was dat een paar weken geleden in México? Hier word ik geacht alles op rolletjes te laten verlopen. Een hele klus in dit stadium van de remigratie. Veel papierwerk zoals verzekeringen voor gezondheid en auto. Veel papierwerk op het stadhuis. Energiebedrijf zoeken. Internet, TV en telefoon. Bezoekjes aan onze bank met ellenlange wachtrijen om alle gegevens te actualiseren. Schade registreren van onze goederen uit de zeecontainer en verdwenen goederen uit de luchtvracht. Vervelen hoef ik me echt niet. Thuis staan er verhuisdozen op me te wachten. Schilderijen beschermd met vele lagen papier en bubbeltjes plastic moeten worden afgepeld. Al onze spulletjes hebben een plekje nodig en dat valt niet mee. Van een enorm groot huis met slaapkamers als balzalen naar een oud huis met behoorlijk kleine slaapkamers. Van een huis met betonnen vloeren terug naar een huis met houten vloeren. “Wat kraakt er telkens! Wie trekt er nu weer door?” De buurman heeft al boos aan de deur gestaan vanwege geluidsoverlast. Dezelfde buurman die vandaag zijn WiFi code met ons deelde. In de ochtend in de rij voor ons badkamertje in plaats van elk een eigen badkamer. We wennen er vast snel weer aan. Net zoals aan het geknarsetand van onze jongste dochter. Het lijkt ’s nachts net of ze naast me in bed ligt, zó luid. Er is een reden waarom we hier zijn. Mijn tante schreef het me al eens: Je bent waar je moet zijn. Als je jong bent is alles zo logisch en eenduidig. Anthe staat elke dag op om colleges te volgen. Inden en Maren zijn deze week allebei blij thuis gekomen van hun eerste schooldag. Op een hypermoderne middelbare school zonder leerboeken en schriften. Alles online. De nieuwe generatie kinderen! Mark’s taak is ook heel duidelijk. Zijn verantwoordelijkheden zijn mondiaal, maar zijn stekkie is hier. Waarom moet ík nu precies hier zijn? Om een thuis te scheppen voor mijn gezin? Hun thuis is wat ik uitstraal. Als ik me happy en zen voel, voelen zij dat ook. Yoga helpt me enorm. Dit is mijn thuis. Alles heeft een buitenkant én een binnenkant. Iets wat je kunt aanraken en iets wat je kunt voelen. Twee kanten die samen iets over kunnen brengen van wat mensen zonder woorden oppikken. Zelfs de poezen pikken het op. Ze zijn gelukkig hier. De oude kater die in México niet meer alleen buiten durfde te zijn vanwege zijn dwaaltocht van bijna drie maanden, zien we nu bijna niet meer. Hij zit buiten op zijn vertrouwde plekjes en voelt zich thuis. Veilig. Daar ligt een deel van mijn taak. Ik wil dat ons gezin zich veilig én thuis voelt. Dat lukt aardig gezien met hoeveel gemak de meisjes hun nieuwe wereld instappen. Een rust overvalt me. Alles komt goed. Alles is goed.