Zon

Als de zon schijnt, schijnt ze zonder onderscheid te maken; ze schijnt op elk punt van het land, in elk hoekje en gaatje. Zo zouden wij moeten zijn.
- De Dalai Lama

Zonneschijn…? In elk hoekje en gaatje waren wij drijfnat geregend in een enorme hoosbui. Ik reed na een schooldag met de meiden en hun vriendinnen naar huis en we kwamen in een gigantische plensbui terecht. Het water kwam met bakken uit de lucht, de riolen konden de waterstroom niet aan en dus stonden in korte tijd de fietspaden vol met water. We trapten er dwars doorheen terwijl de regen door onze kleding droop en in onze schoenen sopte. Thuis trok iedereen een droog (geleend) pyamaatje aan, maar de schoenen hebben werkelijk nog dagen moeten drogen…

De presentatie voor een jury was heel spannend, omdat we er veel geld mee konden verdienen voor ons goede doel – een aangepaste tuin met meubels voor de rolstoelers van ons jongerenproject. Maar eerlijk is eerlijk, alle vrijwilligers die daar aanwezig waren stonden daar met een warm hart voor hun eigen doel. We hadden een leuk team samengesteld en we waren trots op onze gelikte presentatie waarbij zelfs een van de rolstoelers een woordje kwam doen. We hebben niet gewonnen en toch zijn we de winnaars geworden. We kregen voor alle invalide jongeren een vrijkaartje voor het evenement BredaLive - een groot concert met o.a. Caro Emerald, 3J’s, Rowwen Hèze, Junkie XL en Roel van Velzen. En ook vrijkaartjes voor de begeleiders van de rolstoeljongeren, de vrijwilligers van het Rode Kruis. En toen stond er één van de mededingers op en beloofde ons het vervoer voor de rolstoelers naar het evenement. Wat een mooie mensen waren daar aanwezig! Alle doelen werd natuurlijk geld toegewenst, elk doel raakt je. En daarom had de jury een groot geldbedrag aan de winnaar toegezegd en het restant van de inkomsten wordt verdeeld over de andere aanwezige goede doelen. Onze aanwezige directeur was vooral ontroerd door de onderlinge samenwerking tussen meerdere afdelingen en het enthousiasme van zijn Rode Kruis. Hij was zo trots als een pauw!

Ministerie van Buitenlandse Zaken geeft reisadviezen. En het actuele reisadvies voor Peru is dat reizen die niet per se nodig zijn ontraden worden. Ik geloof dat onze reis naar Peru niet noodzakelijk is… Maar sinds onze reis over drie weken plaatsvindt en de verkiezingen in Peru op 5 juni plaatsvonden denken wij dat de onrust tegen die tijd wel minder is. En eigenlijk is er altijd wel wat in Peru…. Afgelopen weken waren rondom de stad Puno gewelddadige stakingen, de wegen waren geblokkeerd, hotels waren gesloten, zo ook de haven en men kon de stad niet in of uitreizen. Gepland is dat wij 1 augustus aankomen in Puno om na een overnachting door te reizen naar Arequipa. Vier dagen later komen we nogmaals een nachtje slapen in Puno op weg terug naar Cuzco. Maar op dit moment zijn er juist blokkades in de buurt van de grensovergang naar Bolivia waar wij ook twee maal de grens passeren. We kunnen ons reisschema er niet op aanpassen, de onrust is te grillig. Er wordt aangeraden om de demonstraties en blokkades te vermijden en extra waakzaamheid te betrachten. Nu was dat net een onderwerp waar we over nadachten de laatste dagen. Ik denk dat we ons aardig veilig kunnen bewegen door Peru. We zullen de berichtgeving ter plekke in de media volgen en ons goed laten informeren. Desnoods passen we de route op het laatste moment toch aan om zo onrust te vermijden.

De laatste drukke weekjes op school. Twee meiden hebben hun sportdagen, een juffendag, een Rode Kruis eendenrace en een afscheid van de juf. De oudste heeft proefwerkweek, een schoolfeest en een klassenuitje naar de Efteling. En natuurlijk nadert HET afscheid van groep 8 met een emotioneel schoolbal… Maar voor mij breekt er naast deze drukte ook een leuke periode aan. Mijn vriendinnetjes van ver keren voor de zomerperiode weer terug naar Nederland. Ik zie mijn vriendin uit Rwanda, mijn vriendin uit Budapest en mijn vriendin uit Rio de Janeiro weer. Ookal kan ik honderd dingen van mijn to do-lijstje voor Peru afwerken, dat doe ik lekker niet. Ik maak tijd voor mijn verre vriendinnen, dat zijn altijd heerlijke dagen!

Veiligheid

Als u uw vooroordelen verliezen wilt, moet u reizen.
- Marlene Dietrich

Reizen. Nog ruim vier weken en dan vertrekken we naar Peru! En daarom hebben we ons nogmaals gewaagd aan een wandeling om te oefenen voor de lange trek door het Andes. Het stuk van het Incapad dat wij gaan lopen is 16 kilometer. De wandeling die wij onlangs gemaakt hebben was 14,5 kilometer. (zie ons fotoalbum) De meiden hebben het beregoed gedaan, ze liepen goed, waren goedgehumeurd en hadden geen blaren. Mark en ik daarentegen, de oudjes…, hadden wél blaren en spierpijn! Nu was onze wandeling door Brabant vlak en de wandeling in Peru absoluut niet, dus het zal zeker zwaarder worden daar. Daarnaast zitten we zo hoog in het Andesgebergte dat er minder zuurstof is in de lucht en dat we ons over het algemeen moeier voelen. Hopelijk valt dat laatste mee, want we hebben van te voren al geacclimatiseerd. En positief als ik ben denk ik dat we het daar langer volhouden door de adrenaline – door de spanning van ons einddoel en de afleiding tijdens de tocht. Ook heb ik een medicijn gevonden die helpt tegen hoogteziekte dat zich uit in hoofdpijn, futloos voelen en misselijkheid. Als we van Lima (gelegen op zeeniveau) vliegen naar Cuzco (gelegen op 3360 meter in Andes) kunnen we zo’n twee dagen last krijgen van deze verschijnselen van hoogteziekte. Dat hoeft niet per se, want dat is voor iedereen verschillend. Kinderen hebben meestal geen last van hoogteziekte. We hebben expres de eerste vier dagen niks te doen in Cuzco dus kunnen we heel relaxed acclimatiseren en coca-thee drinken dat de klachten doet verminderen. En voor noodgevallen vraag ik vooraf aan mijn huisarts het receptje voor de medicijnen tegen hoogteziekte.

Waar ik me zorgen over maak is de veiligheid van ons geld tijdens de reis. We hebben regelmatig contant geld bij ons in dollars om onze slaapplaatsen te betalen en de trips die we maken. Waar kunnen we dat geld veilig opbergen als we rondtrekken? Ik kreeg al tips om het op ons lichaam te dragen (mijn BH!) of een moneybelt en vooral niet in je broekzakken. Er wordt geadviseerd op straat nooit te wisselen, want ze geven valse biljetten of tellen verkeerd uit. Advies om geen bankpas bij je te dragen (vooral niet in een taxi), omdat je gedwongen kan worden je rekening leeg te halen. Best spannend dus dat geld, maar wat dacht je van onze vijf paspoorten? Zo hebben we ook - heel Westers - drie ipods , een grote fotocamera en een ipad mee. (voor muziek, luisterboeken, spelletjes, ibooks en het opslaan van foto’s) Waar gaan we dat dan veilig opbergen? Ik lees verhalen dat het van je lichaam geplunderd wordt als je in slaapt valt in de bus of als je je backpacks achter laat in het hostal. Dit weekend hebben Mark en ik gekozen voor moneybelts, plat zakje voor onder je kleding voor vijf paspoorten, allebei een sok met daarin een geldzakje, cijferslotjes voor op de backpacks en twee kabelslotjes om de backpacks aan elkaar te binden of ergens aan vast. Zo kan ik me ook zorgen maken om de veiligheid van ons huis die we zo lang onbewoond achterlaten. Er is een paar maanden geleden in onze straat ingebroken. En Mark’s fiets was laatst uit de tuin gepikt. Weliswaar de eerste keer, maar dat was toch balen. Wij zagen het als een boodschap om ons huis beter te beveiligen. En dat hebben we in gang gezet: extra rolluik besteld, kattenoppas geregeld die post leegt en gras sproeit en gebruik van een kluis. Natuurlijk nemen we ook de standaard maatregelen zoals de rolluiken sluiten, goede sloten op ramen en deuren, vuilnisbakken in de garage, auto op de oprit, timers voor binnenlampen en bewegingsmelders voor buitenlampen. Anders laat je je huis niet met een gerust hart achter en dan kan ik zelf bijvoorbeeld niet onbezorgd reizen.

Via een vriendinnetje kreeg ik een website van twee Nederlandse vriendinnen Jolanda en Simone die in Peru een vrijwilligersproject opgezet hebben voor de allerarmste kinderen. Zo hoog in de Andesbergen groeit er door de kou niet veel anders dan aardappel. In de winter (onze zomer) kan het daar twintig graden vriezen! Het is zo’n acht uur lopen naar de bewoonde wereld. De mensen eten daar dus heel eentonig en dat is niet gezond. Door kassen en moestuinen te bouwen samen met de lokale bewoners en ze te laten zie hoe je van zaadjes verschillende groenten kunt verbouwen eten ze meer gevarieerd. Ook krijgen de mensen daar kookles. Nu hebben de Nederlandse vriendinnen ook een weeflokaal gebouwd waar de plaatselijke vrouwen samen komen om te weven van lamawol die ze daar zelf verven. In plaats van op de koude grond voor hun huisje te weven, weven ze nu samen, droog en warm met uitzicht op de kinderen in de moestuin. Ze verkopen daar ook plaatselijk wat van hun kleden, bedsprei’s, poncho’s, sjaals of tassen. Ik heb contact met Simone opgenomen, omdat we in de vallei vlakbij hun projecten vier dagen vertoeven. Ze was heel enthousiast over ons backpackers-plan met de meiden en wil ons graag de kassen laten zien en de wevende vrouwen. Aangezien de projecten hoog in de bergen gelegen zijn moeten we er een hele dag voor uittrekken. We bellen haar zodra we in de vallei aangekomen zijn en dan zal ze ons oppikken om ons mee te nemen de bergen in. We vinden het heel leerzaam om onze kinderen te laten zien dat het op sommige plekken op deze wereld er anders aan toegaat dan in Nederland. Ik kan me er nu al op verheugen om van die dames iets authentiek Peruaans te kopen!

Het heeft even wat voeten in de aarde gehad, maar uiteindelijk heb ik hem hoor! Ik had destijds in Breda geen vaccinatie gekregen tegen gele koorts vanwege mijn diagnose van een auto-immuunziekte. Maar ik ben alweer een paar weken gestopt met medicijnen en merk geen verschil. Ik begin zelfs een beetje te twijfelen aan de diagnose… Maar goed, gewapend met de brief van mijn specialist uit het Academisch Ziekenhuis in Maastricht ging ik helemaal op weg naar Schiedam. De verpleegster kreeg dan ook meteen twijfels toen ze zag dat ik helemaal uit Breda kwam en een paar weken daarvoor bij de GGD geweest was voor andere vaccinaties. Ik moest dus een kleine uitleg geven en ik had natuurlijk mijn wapen! Ook deze verpleegster moest naar de arts bellen voor toestemming. “Dus deze mevrouw heeft een ondertekende brief van haar specialist dat ze gevaccineerd mag worden?” vroeg de arts. “Nou ja, zei de verpleegster, het is meer in de vorm van een receptje…” Dat was dan het einde van dit consult, dacht ik. Maar dat viel gelukkig mee. Onverwachts kreeg ik toch de injectie. Dus onze Amazone-trip gaat door. Ruim een week varend over de Amazonerivier, kamperend op witte strandjes, vers gevangen visjes op de barbecue, lodges, regenbuien in het oerwoud en wakker worden van de gillende en slingerende apen boven je tentje…

Royaal

Niemand is zo arm, dat hij niets kan geven of zo rijk, dat hij niets kan ontvangen.
- Hélder Câmera

De dag ervoor was ik nog langs mijn kapper gefietst om te vragen hoe laat precies ook alweer de afspraak was om mijn haar op te steken. En ondanks deze maatregel is het me toch gelukt om op de dag zelf drie kwartier te laat aan te komen. Veel te nonchalant was ik allang het tijdstip weer vergeten... Maar ze kennen me daar al lang en mijn kapster heeft haar lunchtijd gebruikt om mijn haar prachtig op te steken. (zie ons fotoalbum) De gala-avond was in alle opzichten een groot succes en de opbrengst was hoger dan gehoopt, namelijk € 62.300,-. Daar kan een heel mooi ingerichte ambulance van gekocht worden! Ik mocht alle gasten welkom heten en hun entreekaartjes aannemen. Dat was erg leuk om te doen, ik heb alle gasten even kort gesproken. Daar waren ook bekenden bij van televisie – ook al moest ik soms even aangestoten worden om me er op te wijzen - en bekenden uit Breda. Ik had me goed voorbereid door de foto van de burgemeester te bestuderen in het plaatselijke juffertje, maar dat heeft niet mogen baten. Ik kwam er pas achter dat de burgemeester voor me stond toen hij zijn naam noemde... De wethouder van onderwijs daarentegen herkende ik wel meteen! Ik heb alle gangen van het menu lekker kunnen mee smullen in de kantine van het bedienend personeel. En ik heb tijdens het losgebarsten feest nadien nog even wat kunnen ‘netwerken’, want dat hoort er ook bij natuurlijk. Tijdens de veiling heb ik hoogstpersoonlijk nog € 750 verdiend voor het Rode Kruis door een extra reclame te verkopen voor op de ambulance. Er waren er vier beschikbaar, de veilingmeester zag de vijfde hand niet en dus heb ik doortastend de notaris om een vijfde verkoopformulier gevraagd en de extra koper alles in laten vullen. De maandag erna stond er een groot artikel in de regionale krant. Ik had het persbericht zondag na het gala verstuurd naar alle redacties en één journalist had het artikel zo herschreven dat het leek alsof hij mij geïnterviewd had. Zijn creatieve schrijven eindigde met een zogenaamd door mij uitgesproken tekst: “Dit gala was de enige avond waarvan je hoopte dat het zou eindigen met de komst van een ambulance….” Best pakkende tekst, maar niet van mij!

Mag ik even klagen? Even lekker zeuren over onze buren? Het huis van wijlen onze buurman Rinus werd in januari van dit jaar verkocht. De toekomstige buren kwamen zich natuurlijk voorstellen en hielden ons regelmatig op de hoogte van de voortgang van hun aankoop. Ze hadden uitbundige plannen met het huis onder onze kap en wij moedigden dat aan. Het huis had zo lang leeg gestaan en verbeteringen en vernieuwingen leken ons prima – wie weet staken er wij er ook nog iets van op? De gepensioneerde brandweerman ging de hele verbouwing zelf doen. Hij had voldoende tijd overdag en gezien de leeftijd van onze kinderen zou hij ’s avonds nooit laat doorwerken. Maar nu is het een paar maanden verder. Hun verhuisdatum is van mei naar juni naar juli verschoven om vervolgens helemaal losgelaten te worden, want hun verbouwing loopt uit op schema. In de praktijk blijkt helaas dat hij voornamelijk in het weekend werkt (dan komen zijn vrienden helpen) en ’s avonds na etenstijd. Zijn beloftes aan ons is hij allang vergeten. Ik kan me aardig afsluiten voor het lawaai en de wolken bouwstof die in mijn net opgehangen schone was waaien, maar Mark komt thuis van zijn zakenreizen om thuis lekker tot rust te komen. En dat lukt niet goed als elke zaterdagochtend tussen acht en half negen de boormachines of slijptollen starten of een flinke hamer ter hand genomen wordt om op de muren te beuken. Ik vind het zo sneu voor Mark en speciaal als je dan merkt dat ze een uur later stoppen met het lawaai om koffie te drinken of naar de bouwmarkt te gaan. Zou dat echt niet beter gepland kunnen worden?

Iedere amateur-fotograaf vindt het natuurlijk een eer om door de gemeente gevraagd te worden om foto’s te maken. Dus toen ik afgelopen week gebeld werd door een vriendinnetje om bij een gelegenheid te fotograferen tegen een vergoeding, accepteerde ik uiteraard haar uitnodiging. De wethouder moest oorkonden uitdelen aan heel sportieve mensen - mensen uit Breda die bijvoorbeeld ooit op het WK presteerden met handbal, tafeltennis, badminton of atletiek. De genodigden hadden al eerder hun sportpenning gekregen, maar vandaag werden de bijbehorende oorkonden uitgedeeld met daarbij een feestelijke lunch. Ik heb zo’n zestig foto’s geschoten. Voor de lunch zou er een groepsfoto op het bordes gemaakt worden, maar door tijdsgebrek werd dat na de lunch gepland. Ik heb netjes voor in het restaurant aan een tafeltje gewacht met een broodje kroket en een krant, terwijl de gasten hun lunch nuttigden. Daarna schoot ik buiten de foto’s en vertrok op mijn fiets naar huis. Toen ik nog op de markt liep schoot het me te binnen dat ze gevraagd hadden om drie close-up foto’s van mensen die geïnterviewd waren! Dus ik snel rechtsomkeert gemaakt (zo chaotisch als ik ben) en heb nog de laatste foto’s geschoten. Dezelfde middag moest ik de foto’s aanleveren op een CD. Ze worden namelijk geplaatst in een plaatselijke krant – met mijn naam eronder! Thuisgekomen was er geen lege CD te vinden in huis, dus eerst snel naar de winkel om een voorraad CD’s te halen. Aankomende week ben ik namelijk ook gevraagd om een betaalde fotoshoot voor de GGD te realiseren. Ze maken een boekje en daar horen wat foto’s bij. Wie had gedacht dat deze weg pardoes ingeslagen zou worden? Ik niet!

Elk jaar in de maand mei is er in ons dorp een grote vrijmarkt. Er komen zo’n 30.000 bezoekers op deze vrijmarkt en mijn zus en ik hadden een plaats vooraf gehuurd. Mijn wekker ging die bewuste ochtend om 5.10 uur (!) en om half zes reden wij met twee volgeladen auto’s de markt op. We hadden nog niet eens alles uitgepakt of de eerste koopjesjagers liepen al in onze dozen te snuffelen. Om acht uur was er een piek aan bezoekers – en dat op zondagochtend! Precies voor onze kraam ging een mevrouw haar buit opnieuw verdelen over twee grote tassen op wieltjes. Tot mijn grote ontzetting zag ik dat ze vijf delen van de boekenreeks De Aardkinderen overhevelde – het enige dat ik wel had willen scoren op deze markt! Mijn zus en ik heb hebben buiten deze kleine teleurstelling van die boekenreeks echt een topdag gehad met mooi weer, een goede opbrengst, veel troep kwijt én een gezellige dag samen. Wat overbleef was een doos afval en drie dozen voor de kringloop. Een paar dozen met kinderboeken en wat speelgoed heb ik weer terug op de plank in de garage gezet. Wie weet voor de volgende keer?

Vaccinaties

You can never cross the ocean unless you have the courage to lose sight of the shore.
- Christopher Columbus

De afspraak bij de GGD voor onze vaccinaties stond al weken dan niet maanden in mijn agenda. De bewuste ochtend fietsten we met z’n vijven naar hun nieuwe kantoor die we niet direct konden vinden, maar achteraf pal achter mijn kantoor van het Rode Kruis lag! We kwamen met z’n vijven tegelijk binnen in het kamertje voor een groepsconsult en ik kreeg het gevoel dat de GGD-mevrouw daar wat zenuwachtig van werd. Het duurde allemaal maar en Mark begon op zijn telefoontje te kijken en vroeg zich hardop af hoe lang dit ging duren. Dat hielp die mevrouw niet erg vooruit en toen kwam ze erachter dat ik vanwege mijn immuunziekte geen gele koorts-vaccinatie mag. Ze moest mij een negatief reisadvies geven voor het Peruaanse regenwoud! Ze stelde voor om een andere veilige reisbestemming uit te kiezen. Ik haalde mijn schouders op en dacht “Mij houd je toch niet tegen”, maar Mark liet mij op de fiets terug naar huis weten dat hij geen risico’s wil nemen en dat als ik geen vaccinaties kan krijgen hij niet naar het regenwoud wil…. Toen ging ik me stilletjes ook wel zorgen maken… Thuis meteen mijn nieuwe dokter gebeld in Maastricht en hij verzekerde me dat ik wel met een slapend virus ingeënt mag worden zonder risico’s voor mijn gezondheid. Ik zal dus na mijn eerste bezoek aan de Maastrichtse professor snel mijn vaccinatie gaan halen met een verklaring op papier. Alleen ga ik niet meer terug naar de Bredase GGD, want die mevrouw schreef in al mijn files dat ik een negatief reisadvies meekreeg van haar en absoluut niet gevaccineerd mag worden.

Via een reizigersforum had ik al een paar maanden geleden contact gemaakt met Karin uit Friesland. Ze spaart maillots en ondergoed voor een goed doel in Peru, namelijk voor de straatkinderen in Cuzco die verzorgd worden door de Nederlandse Jolanda. Ik had haar toentertijd beloofd haar zorgvuldig bij elkaar gespaarde opbrengst mee te nemen naar Peru. Ondertussen verstreek de tijd en komt ons vertrek steeds dichterbij. En sinds Karin in Friesland woont en ik in Brabant hebben we onlangs creatief gezocht naar een oplossing om haar oogst bij mij te krijgen. Mijn zus bleek de link te zijn, want Karin heeft ook familie in Marknesse. Karin had een enorme tas bij mijn zus achtergelaten en mijn zus heeft de tas afgelopen week bij mij gebracht. Een énorme tas gevuld met zo’n 65 maillots, 225 onderbroeken en 110 hemdjes. Karin was op het eind de tel een beetje kwijt geraakt, maar er komt nog een kleine hoeveelheid van mijn zus en mij bij. Voor ons is het meebrengen van de tas in het vliegtuig een kleine moeite sinds de jongste geen eigen rugzak (en dus geen bagagestuk) meeneemt in het vliegtuig. Karin deed er een klein bedrag bij om de tas te laten sealen op de luchthaven, een lieve brief en een doos chocola voor onze moeite. Nu zullen wij zorg dragen voor deze belangrijke gift voor de straatkindjes in Cuzco!

Kotsmisselijk werd ik ervan om zo’n opgezwollen beestje te zien. Nu het voorjaar is wemelt het van de teken in het hoge groen aan de voorkant van ons huis. Onze oude, dikke kater van acht jaar komt nooit op straat. Hij loopt alleen achter in de tuin of ligt te zonnen op de daken van de schuurtjes om ons heen. Ons andere grijze poesje daarentegen gaat de hele dag (en soms nacht) op stap en vangt iedere dag wel een prooi. Een muis - of meerdere op één dag - , een vogel en zelfs een mol heeft ze wel eens mee naar huis genomen. Ze is van een ander ras dan onze kater en dat betekent een meer levendig karakter. De fokster waarschuwde ons daar twee jaar geleden al voor. Ze is stoer, klimt in bomen en blaast tegen honden op straat. En dat terwijl onze kater al achteruit springt voor een kever! Ze zwalkt ook uren door het groen aan de overkant en daar leven dus teken. Ik had nog nooit een teek gezien, maar de eerste keer dat ze er twee in haar nek had hangen had ik wel een vermoeden. We hebben een tekenpen, maar geen haar op mijn hoofd die erover denkt om die teek zelf te verwijderen! De dierenarts heeft ze verwijderd en meteen een antbioticakuurtje gegeven. Uiteraard duurde het niet lang voordat ze weer een teek in haar nekvel had hangen. Nu was opa er om de teek heldhaftig te verwijderen. Gelukkig hebben wij ooit de juiste beslissing genomen om een verzekering voor dit onstuimige poesje af te sluiten, zodat we onbeperkt de dierenarts kunnen bezoeken zonder kosten. Maar tot onze grote verbazing…vond Inden vanmorgen een klein teekje in de dikke grijze vacht van onze saaie maar lieve kater! Zo’n kleintje is nog niet makkelijk te pakken te krijgen, maar het is Mark gelukt met de tekenpen. Dat kan nog een lange zomer worden met al die akelige teken in de buurt…

De zonnige Meivakantie van twee volle weken is weer voorbij. De meiden hebben het heerlijk gehad met logeerpartijtjes, rubberbootje varen, tennis- en voetbaltoernooi, fietstochtje naar pannenkoekenhuis, onze logeetjes de cavia’s en speeltuinbezoeken. Mark en ik hebben deze vakantie afgesloten met een groots dansfeest: de opening van het Grand Theater in Breda. We gingen samen met twee feestbeesten waar we vaker mee gaan dansen: Mark’s broertje en zijn vriendin. Gratis glaasjes Southern Comfort met Sprite bij de entree en de mood zat er al snel goed in. Er werden bitterballen rond gedeeld en nog leuker waren de flitsende kroontjes, lichtgevende staven en kettingen met knipperlichtjes. Er liep een fotograaf rond die ons viertjes vastgelegd heeft op de gevoelige plaat van een Polaroid. De hippe muziek werd afgewisseld met muziek uit onze tijd. Het is leuk om eens in de zoveel maanden een avondje te swingen. We voelen ons dan weer even jong en sprankelend, al is dat gevoel de ochtend erna snel weer over…

Kilometers

It is health that is real wealth and not pieces of gold and silver.
- Mohandas Gandhi

Om deze zomer op grote hoogte een stuk van het oude Incapad te lopen is het nodig dat we een goede conditie hebben. Als voorbereiding willen we kilometers maken door zo nu en dan een flink stuk te wandelen met de meiden. Onze eerste wandeling vond plaats op Eerste Paasdag. De route die we hadden uitgezocht was twaalf kilometer lang en liep door het Biesbosch. De zon scheen uitbundig en het was een prachtige route. (zie ons fotoalbum) We snapten alleen de bewegwijzering niet uit mijn wandelboek en uiteindelijk besloten we dat we de weg kwijt waren. We hebben er zelf nog een draai aan gegeven en toen we na zo’n tweeënhalf uur terug bij de parkeerplaats kwamen hadden we er zo’n acht kilometer opzitten. We waren niet ontevreden, maar de volgende wandeling wordt er een met pijltjes die we kunnen volgen! Het pad dat we in Peru gaan belopen begint op 2100 meter en klimt naar 2700 meter, dat is berg Wiñay Wayna, waarna het pad weer afdaalt naar 2400 meter. (Incarijk Machu Picchu) Deze wandeling zal zo’n zeven á acht uur duren en dan loop je een afstand van 16 kilometer… Pas na vier uur kom je bij een waterval waar je je waterfles kunt vullen, dus we moeten flink wat liters water bij ons dragen. Er wordt geadviseerd om twee liter water per persoon mee te nemen… Om mijn conditie op peil te houden blijf ik elk weekend zo’n zes kilometer hardlopen. Mark kan helaas niet meer heel fanatiek hardlopen, want hij heeft een blessure in zijn enkel. De orthopeed heeft ons uitgelegd dat hij door zijn kromme benen steeds vaker blessures zal krijgen. Zijn lichaam krijgt door ouderdom steeds minder souplesse, waardoor de frictie door zijn kromme benen steeds minder goed opgevangen wordt. Arme Mark. Zijn laatste kunstje zal de marathon van Amsterdam worden, zegt hij.

Volgens de legende ligt er op de bodem van het Titicacameer een waanzinnige schat van goud en zilver. Deze schat bevat het losgeld voor een belangrijke Inca die de Spaanse veroveraar Francisco Pizarro gevangen hield in de 16de eeuw. De schat is nooit bij Pizarro aangekomen, maar wel op de bodem van het meer.... Ik twijfel nog steeds over het stukje van de reis rondom dit Titicacameer. Iedereen verblijft daar in Puno, een saai stadje dat alleen leeft vanwege de toeristen die de drijvende eilandjes van stro in het Titicacameer willen bezoeken of op doorreis zijn. Deze eilandjes trekken me steeds minder omdat ze zo ontzettend veel reizigers trekken dat ze naar mijn idee niet meer authentiek kunnen zijn. Ik denk dus dat wij vanuit Puno meteen naar Arequipa reizen voor een bezoek aan de vallei met grote condors en warmwaterbronnen (onze oudste wil daar graag een meerdaagse trektocht maken). En daarna terug naar Puno reizen om vervolgens de Boliviaanse grens over te gaan met een bus naar het plaatsje Copacobana. Daar pakken we een boot om over het meer naar Isla del Sol te varen. Het eiland waar de zon geboren is volgens de Inca’s en waar veel ruïnes en witte stranden zijn en prachtige uitzichten. Het allerliefst wil ik op dit eilandje een nachtje slapen, maar de spaarzame hotels op dit eiland zijn zo uniek dat ze daarom helaas peperduur zijn…

Goed doen voor een ander is in. Goede doelen steunen is heel eigentijds anno 2011. Ruim 3300 mensen werden dit jaar onderscheiden met een lintje. Bij de traditionele lintjesregen op de dag voor Koninginnedag worden Nederlanders onderscheiden die speciale verdiensten voor de samenleving hebben geleverd. Vrijwel alle gedecoreerden, 3298, doen vrijwilligerswerk. En daar zijn ze niet onlangs mee begonnen, omdat het nu trendy is. In Breda mochten wij bij Het Nederlandse Rode Kruis ook een zeer sociaal bewogen mevrouw verblijden met een koninklijk lintje. Ze is al meer dan vijftig jaar collectante voor het Rode Kruis en meer dan dertig jaar voor KWF! Haar lintje werd officieel overhandigd door een wethouder van Breda, haar hele familie was als verrassing aanwezig en natuurlijk werd er feestelijk voor taart, bloemen en champagne gezorgd. Heel bijzonder was de reden dat ze ooit begon voor het Rode Kruis. Na de Tweede Wereldoorlog werd ze als kind opgevangen in tenten met dekens, water en eten. Ooit, had ze zich voorgenomen, zal ik iets terugdoen voor deze organisatie. Geïnspireerd door dit soort mooie mensen zal ons gezin in juni ook gaan collecteren – voor de eerste keer. Op Koninginnedag heb ik een dagdeel in promokleding bij onze kraam op de vrijmarkt gestaan: heliumballonnen weg geven en bij een waterbadje staan waar iedereen een muntje naar een drijvend eendje kon gooien voor prijsjes. Dit was de eerste keer voor mij en ik vond het best inspannend om met al die onbekende mensen te spreken en enthousiast te zijn. Deze maand zal ik ook aanwezig zijn bij een groot gala van het Rode Kruis voor de aanschaf van een nieuwe ambulance. De stoelen voor dit gala waren snel uitverkocht - en dat voor een bedrag van € 350 per stoel! Er komen veel prominente mensen uit Breda zoals de burgemeester en Marlies Dekkers… Ik leen een zwarte jurk en hakschoentjes van een vriendin en heb er een vestje en chique panties bij gekocht. Mijn haar wordt bij de kapper opgestoken. Het wordt wederom een eerste-keer-ervaring: mijn eerste gala van mijn leven!

De meivakantie brengen we dit jaar door in het zonnige Breda, haha! Vorig jaar waren de meiden voor het eerst terug in Madrid. We hebben deze twee weken vriendinnetjes en een nichtje te logeren, een tennis- en voetbaltoernooi en gezellige bezoekjes thuis en buiten de deur. Maar vooral de overvloedige zonnestralen geven ons het vakantiegevoel – veel buiten lezen, liggen op de zonnebedjes en gezellig buiten eten… En dat allemaal in onze achtertuin!

Kruiden

Nothing would be more tiresome than eating and drinking if God had not made them a pleasure as well as a necessity.
~Voltaire

De Aardkinderen… De beroemde reeks dikke boeken van Jean M. Auel brengen je duizenden jaren terug naar de IJstijd in Europa. Onlangs is het zesde en laatste deel maar liefst dertig jaar na verschijning van het eerste deel uitgekomen. Geïntrigeerd werd ik pas toen ik laatst een recensie in de krant las, ondanks de lovende woorden van mijn achternichtje zo’n 25 jaar geleden. Laatst hebben Anthe en ik de eerste twee delen uit de bibliotheek mee genomen. Anthe was halverwege het tweede deel afgehaakt vanwege de uitgebreide beschrijving van landschappen, kruiden, bomensoorten en bloemen. Maar ik ben nog steeds geïntrigeerd door Jean’s beschrijvingen van de twee soorten mensen die toen leefden (de cro-magnonmens en de neanderthalers) en de mysterie rondom het ontstaan van de mensheid. Hun uiterlijke kenmerken, manier van communiceren en hun beschaving. Het leefgebied, de schuilplaatsen, de verlangens, het geloof, de creativiteit en het dagelijks leven zijn allemaal net zo echt als de werkelijkheid die we dagelijks meemaken. Reuze-interessant vind ik het om te weten dat door vermenging van deze twee stammen ons soort mens is ontstaan. Dit feit is in 2010 ook immers ontdekt… De geneeskrachtige werking van alle kruiden die ze beschrijft is de homeopathie van dezer dagen. Ayla, de blonde lange vrouw in deze reeks, maakt enorm veel mee als ze als kind door een aardbeving haar familie verliest en opgevoed wordt door stamleden die behaard en klein zijn, niet kunnen articuleren zoals zij en minder intelligent zijn. De mystiek uit deze reeks vind ik ook interessant: de stam gelooft in totems, een geest die hem of haar beschermt, en een leven na dit leven. Ayla, die al jong als medicijnvrouw opgeleid wordt door de stam, wordt uiteindelijk in het zesde deel een spiritueel leider van de andere soort.

Door veel uurtjes in het zonnetje te lezen in deze verslavende boekenserie ben ik helemaal into de eeuwenoude traditie van de geneeskrachtige werking van kruiden. En prompt komt de gaste van mijn yoga-docente - Ela uit Latijns-Amerika - met het verhaal van het kruid Stevia aan. Ze maakt er dagelijks thee van zoals mint-thee of groene thee. De indianen maakten vroeger door de blaadjes in kokend water te doen een heel zoet aftreksel. Dit kun je drinken, maar ook gebruiken als alternatief voor suiker. Dat is interessant voor mij, sinds ik probeer over te stappen naar ongeraffineerde suikers en koolhydraten. De zoetstof uit Stevia is in Europa lange tijd geboycot geweest door de suikerindustrie, maar sinds kort verkrijgbaar in biologische winkels. Weliswaar alleen de druppeltjes zoetstof, de gedroogde blaadjes om thee te zetten kun je bestellen bij boeren die dit verbouwen. Ik heb de stap nog niet gezet, maar ik voel wel de behoefte om het te gaan proberen… Mijn medicijnen slaan helaas nog steeds niet aan en ik werd ziek van het wachten bij de apotheek op nieuwe potten met pillen. Ik slikte meer dan honderd pillen per week - niet aan te slepen. Nu ben ik overgestapt op nieuwe tabletten en ga deze vier keer per dag slikken. Mijn medische gegevens worden opgestuurd naar een professor in Maastricht (hij is specialist in mijn zeldzame ziekte), omdat ik nog steeds geen baat heb van mijn medicijnen en ik prednison liever niet als oplossing zie. Daarnaast ben ik er achter gekomen dat de oudste zus van mijn moeder zeer waarschijnlijk dezelfde ziekte heeft. Haar is toentertijd, zo’n 40 of 50 jaar geleden, verteld dat ze verlamde oogspiertjes heeft. We hebben onlangs haar 80e verjaardag gevierd dus oud kun je er zeker er mee worden! Ik ben heel blij dat ik nu naar een gespecialiseerde arts ga, maar aan de andere kant voelt mijn ziekte nu wel ernstiger…

Zul je altijd zien dat zoiets gebeurt als er niemand bereikbaar is en je er helemaal alleen voor staat. Tenminste…als enige volwassene en dus enige verantwoordelijke. Maren had me die middag zo goed geholpen met was vouwen en in de kast leggen, ze hielp met koken en we gingen net de tafel dekken. Onze placemats liggen in een lade die stroef opent en sluit…. En toen gilde ze het uit; haar vinger zat ertussen! Het bloedde als een rund, dus gauw onder de kraan, daar zag ik haar nagel blauw worden. IJs erop en toen zag ik dat de huid van haar vingertop opgestroopt was. Nu werd het toch wel serieus en aan Maren’s huil kon je horen dat het niet goed zat. Mark zat in het vliegtuig en was telefonisch onbereikbaar, onze vriend Hugo was niet thuis en Olga zou haar moeder om advies bellen… Op dat moment besloot ik de huisartsenpost te bellen. Die mevrouw stelde mij gerust en zij nodigde ons uit om langs te komen. Fornuis uit gezet, oudsten thuis gelaten en met Maren naar het ziekenhuis. De aardige arts heeft haar huid terug geplaatst en zwaluwstaartjes erop geplakt. Een stoer verband erom heen, een plastic spuit en een rolletje verband mee voor thuis in de dokterskoffer. Natuurlijk mocht ze thuis in het grote bed slapen en hebben we haar verteld hoe trots we op haar zijn, wat was ze stoer die kleine meid met sproeten!

Wat een ongelofelijk zonnig en warm weer is het de laatste tijd! En het houdt nog niet over… Ik heb mijn hart opgehaald door al mijn zonnige jurkjes weer uit de kast te halen en veel tijd buiten door te brengen. Maren heeft bezoek gehad van haar schoolvriendin Eva uit Madrid die nu in Londen woont. De hele middag in onze tuin doorgebracht en later daar met elkaar gegeten – net als in Madrid! (zie ons fotoalbum)
Mijn vriendin Irma ken ik al 30 jaar – uit de eerste klas van de Middelbare! Ze is heel lang geleden verliefd geworden op een Franse marinier. Ze heeft met Laurent in Tahiti gewoond voor de marine, twee zonen gekregen (waarvan één mijn peetzoon is) en ze woont in Toulon. We zien elkaar eens in de zoveel jaren, de laatste keer was vijf jaar geleden bij de doop van Maxime. En Goede Vrijdag was zo’n dag, een mooie warme zonnige dag. (zie ons fotoalbum) We hebben flink bijgepraat en elkaars kinderen gade geslagen. Het geeft een warm gevoel dat je elkaars ouders gekend hebt en dat we samen onze Middelbare School doorgelopen hebben in Hoorn: samen stappen, samen op vakantie, verliefd worden en samen ons einddiploma gehaald.

Honderd jaar later

He who does not travel does not know the value of men.
– Moors spreekwoord

Het is de ochtend van 24 juli 1911. Hiram Bingham III, een 35–jarige docent Latijns-Amerikaanse geschiedenis aan Yale University, is uit zijn basiskamp bij de Urubambarivier vertrokken. Met twee Peruaanse metgezellen gaat hij op onderzoek uit naar de ruïnes die naar verluidt op een hoog oprijzende bergkam liggen en bekend staan als Machu Picchu (‘oude berg’ in oude Incataal). Na een klim van 550 meter komen de mannen twee boeren tegen. Zij verzekeren Bingham, wiens twijfels steeds groter worden, ervan dat de vermeende ruïnes vlakbij zijn. Als Bingham zijn bestemming eindelijk heeft bereikt, kijkt hij stomverbaasd naar het schouwspel voor hem. Uit de dichte wirwar van struiken verrijst een doolhof van terrassen en muren, een Inca-spookstad die bijna 400 jaar voor de buitenwereld verborgen is gebleven. “Het leek een onwerkelijke droom” schrijft hij later. “Wat was dit?” Precies 100 jaar later op 23 juli 2011 zullen wij vijfjes onze voet zetten op wat later het koninklijke buitenverblijf bleek te zijn van Incakoning Pachacutec. Wij zullen - op één dag na - precies 100 jaar later het tafereel aanschouwen dat Bingham deed uitroepen: ”Dit is werkelijk adembenemend.”

Door mooie artikelen te lezen over Peru die onlangs verschenen in twee glossy maandtijdschriften is het vuurtje van onze reislust weer opgelaaid. Door meerdere redenen waaronder mijn ziekte en mijn vrijwilligerswerk was de voorbereiding van onze reis naar de achtergrond geraakt. Een stapeltje reisboeken over Peru lagen hier stof te vangen in een hoekje van de huiskamer. Onze reis is ingedeeld in regio’s en de meeste slaapplaatsen hebben we al uitgekozen. We hebben echter een lege, ongeplande periode van zo’n tien dagen dat we rond het Titicacameer reizen en van daaruit mogelijk naar Bolivia en naar Arequipa gaan. Ik heb alleen de plaatsnamen in onze route genoteerd, maar verder geen acties ondernomen. Nu rijst de vraag: laten we het zo en gaan we op de bonnefooi of zal ik er nog eens in duiken en pensionnetjes en vervoermiddelen gaan boeken? De periode dat we daar rondreizen is het hoogseizoen en we reizen natuurlijk met een groepje van vijf personen wat meestal betekent dat we twee kamers moeten boeken. Het lokt allebei: de vrijheid, spanning en avontuur en aan de andere kant het zekere voor het onzekere nemen sinds we drie kinderen bij ons hebben. Wat is een wijs besluit?

In Ronda, op weg naar Marokko, hebben we eens een setje antieke tegels uit 1890 gekocht. Een Moors patroontje met veel kleuren wat zo typisch is voor de patio’s in Sevilla. De wandtegels kwamen uit het oude afgebroken casino. Twee oudjes hadden een klein stapeltje liggen in hun antiekwinkeltje. Ik heb er ruim twee jaar terug al over geschreven op dit blog. Toen hadden we nog geen idee wat we ermee wilden doen. We wilden ze gewoon hebben omdat ze ons enorm inspireerden. Bijna een jaar geleden toen de achtertuin opnieuw ingedeeld werd na de verbouwing hadden we de bestemming gevonden. De mozaïektegels moesten boven een oud wasbakje komen en dan allemaal rode en roze geraniums eromheen, lekker Spaans! En toen het laatst zo’n warme zaterdag was hebben we ze in het cement gezet. Wat trouwens niet eenvoudig was, want de bakstenen muur én de tegels absorbeerden als een gek. Na veel zuchten en steunen en een kort Google-zoekopdrachtje kwam ik erachter dat we alles moesten voorbehandelen en daarna was het resultaat geweldig. Nu hebben we een authentiek Spaans plekje, nagenoeg onder de dakplataan op ons pleintje achter het huis.

En niet alleen dat Spaanse plekje in de tuin doet mij denken aan Madrid – ook mijn vriendinnetjes van toen. Naast een lang Skype-gesprek met mijn vriendin in Rwanda, die vaak zonder verbinding zit, had ik deze week nog twee gezellige afspraken met vriendinnetjes van toen. Eén vriendin woont alweer bijna een jaar in Nederland en de andere woont alweer bijna een jaar in Budapest. Onderweg met de trein naar Zeeland haalde ik laatst genoemde op van het station in Breda en hebben we samen geluncht op een zonnig terras op de Grote Markt. Het was net alsof we elkaar gisteren nog spraken. We pakten alles zo weer op en hebben uren gepraat en geluisterd terwijl we bijna 1400 kilometer uit elkaar wonen. Wat is de wereld - met dit soort momentjes - toch klein!

Fotosessie

People are like stained glass windows: they sparkle and shine when the sun is out, but when the darkness sets in, their true beauty is revealed only if there is a light within.
- Elizabeth Kubler-Ross

Aandacht, Inden is er dol op. Ze staat graag op een podium te stralen, ze treedt graag publiekelijk op. Gordijnen die open gaan, spotlights aan, applaus, ogen die op haar gericht zijn, muziek die opzwelt of een staande ovatie….Inden geniet. In de klas doet ze bijna wekelijks wel een toneelstukje met klasgenootjes. Ze volgt met veel plezier verschillende cursussen om op het podium te kunnen fonkelen. Ze doet al jaren een cursus Dansatelier, zelfs al voordat we naar Madrid verhuisden. Elk jaar treedt ze met deze dansgroep meerdere keren per jaar in verscheidene theaters op. Zo ook zaterdagavond een leuk optreden in Etten-Leur. Ook heeft ze afgelopen jaar een workshop van theaterdans gevolgd welke afgerond werd met een leuk optreden. (zie ons fotoalbum) Op het ogenblik volgt ze naast haar danscursus ook een workshop theater. Ze oefent voor een optreden op Nassaudag – welke valt op Tweede Pinksterdag. Er wordt die dag een podium gebouwd bij het KMA kasteel en ze zullen verschillende voorstellingen geven. Ook is het deze dag Kastelendag en dus zal het kasteel geopend zijn voor publiek. En nu deed Inden onlangs mee met een professionele fotoshoot in de studio van een bekende Bredase fotograaf, Reinout. De foto’s worden twee seizoenen gebruikt voor posters, kaarten en ander promotiemateriaal van Inden’s dansstudio. Ze vond het ondanks het wachten, herhalen en geduld opbrengen heel leuk om te doen! We zijn benieuwd naar het resultaat!

Zonlicht maakt mij weer actief en bruisend van energie. Dus heb ik alle ramen gelapt, de voortuin aangeharkt en kilo’s beukenblad en beukennootjes opgeruimd. De beukenboom voor ons huis is oud. Hij stond er al toen ons huis begin vorige eeuw nog aan de weg van Brussel tot Amsterdam lag waar zelfs Napoleon zich over begeven heeft. Deze oude boom geeft ons veel vreugde zoals zijn kleur in de herfst en zijn schaduw in de zomer, maar helaas ook veel gevallen blad en beukennootjes in de voortuin… Maar alle buxus-omlijnde vakken zijn weer bladvrij en alle plantjes kunnen weer boven de aarde uitpiepen - zoals de pioenroos en de hosta. Achter in de tuin en naast ons huis hebben we een beukenhaag geplant en een taxushaagje in de achtertuin, ook hebben we een keuze gemaakt voor een nieuwe houten schutting. Deze wordt voor Pasen geplaatst. We hebben nieuwe buren en zij gaan achter in de tuin dezelfde indeling maken als wij, dus onze terrassen komen naast elkaar te liggen… En dat is even wennen, want onze oude buurman Rinus had geen terras en scharrelde alleen wat rond tussen zijn wedstrijdduiven. Waar hij overigens ook wel eens een kat om zeep hielp, blijkt nu, want de nieuwe buurman vond een kattenschedeltje in zijn tuin met het plastic vlooienbandje er nog omheen. Het schedeltje was ingeslagen en nog meer luguber… de kat was ingemetseld in een fundering! Onze dikke grijze kater wilde vroeger nog wel eens liggen zonnebaden op het dak van de duivenhokken, maar dat het niet geheel zonder risico was hebben we nooit geweten!

De eendjesrace-actie voor het Nederlandse Rode kruis groeit groter… Afspraken op basisscholen voor het plannen van een eendjesrace worden niet makkelijk gemaakt, maar er zijn toch scholen in Breda enthousiast geraakt. Ondanks dat scholen het altijd te druk hebben, voldoende goede doelen acties houden en niet wachten op extra werk. Mijn team is uitgebreid met nieuwe mensen en er wordt zelfs een landelijke academie opgericht - de eendjesacademie, haha! Het is de bedoeling dat door heel Nederland basisscholen eendjesraces gaan houden. Een ander leuk nieuwtje is dat het bestuur van de Bredase Singelloop heeft besloten om ons dit jaar als goede doel te benoemen! Elke deelnemer draagt automatisch 25 cent bij aan het Rode Kruis in Breda, en er waren vorig jaar meer dan 10.000 hardlopers. De donatie wordt gebruikt voor een nieuwe tent. Natuurlijk wordt er aandacht aan besteed in de media. Heel leuk om mee te maken dat mijn acties direct vruchten afwerpen! Voor Koninginnedag heb ik een kraam geregeld bij het Valkenbergpark en een vergunning van de gemeente gekregen om te collecteren. Er is een promotieteam die de kraam bemand, maar onze directeur en ik zullen er ook een paar uurtjes staan. Binnenkort word ik op de ledenvergadering voorgesteld aan het bestuur en de leden. Eigenlijk werd mij gevraagd een enthousiast verhaal te houden over de eendjesrace, maar dat heb ik afgeslagen…ik ben geen held in spreken voor grote groepen. Nu vertelt een collega over Rode Kruis-vakanties met gehandicapte mensen. Als ik zou willen zou ik heel veel tijd kunnen besteden aan het Rode Kruis, maar ik houd het bewust tot twee ochtenden in de week…nou oké, ook af en toe een middag!

En…hebben jullie afgelopen zaterdagavond ook het licht uitgedaan - en de kaarsjes aan in hal, toilet, keuken en huiskamer - tijdens Earth Hour? Een wereldwijde actie van het Wereld Natuurfonds waarbij 131 landen tegelijk het licht een uur uit doen. In Nederland deed bijvoorbeeld het Rembrandtplein in Amsterdam mee en de Erasmusbrug in Rotterdam, en natuurlijk bijna 30.000 mensen door heel Nederland. En miljoenen mensen over de hele wereld met ons, maar ook plekken als Times Square in New York, Niagara Falls in Canada, het Opera House in Sydney en de Eiffeltoren deden mee. Zo gaven we een signaal af. En geven we de aarde door, zodat generaties na ons ook kunnen genieten van alles wat de aarde ons te bieden heeft. Mooi gebaar….

Suiker

Wat is het verschil tussen geraffineerde en ongeraffineerde suiker? Ongeraffineerde suiker is suiker in zijn natuurlijke vorm, het is nog niet ‘schoongemaakt’ in de fabriek. Suiker wordt schoongemaakt om het wit van kleur te maken, met een neutrale smaak en lange houdbaarheid. Door het raffineren worden allerlei stoffen uit suiker gehaald die je lichaam nodig heeft om suiker goed te verwerken. Witte suiker bevat dus geen ‘goede’ stoffen meer.

Ongeraffineerde suiker bevat allerlei vezels, mineralen, enzymen en vitaminen. Deze stoffen heeft je lichaam nodig om suiker goed te verteren. Al deze ‘goede’ stoffen worden tijdens het raffineren eruit gehaald, waardoor je lichaam ze uit z’n eigen reserves moet halen. Die stoffen had je lichaam eigenlijk opgeslagen voor onder meer een goed werkend immuunsysteem. Door het eten van geraffineerde suikers en granen moet je lichaam die stoffen echter gebruiken voor het verwerken ervan. Hierdoor kan je immuunsysteem verzwakt raken. Ik wil proberen mijn immuunsysteem zo optimaal mogelijk te laten werken en wil dus geen storende factoren. Bovendien brengt de onttrekking van deze stoffen uit het lichaam allerlei andere processen in je lichaam door de war, zoals je hormoonhuishouding. Al met al voor mij voldoende om te beslissen dat ik zoveel mogelijk ongeraffineerde suiker en koolhydraten wil gebruiken in mijn voeding. En dus heb ik na lange tijd maar weer eens een bezoek gebracht aan de biologische winkel . Nu Maren geen voedselallergie meer heeft kom ik er veel te weinig. Ik heb koekjes, chocola, pasta en een alternatief voor M&M’s gekocht die allemaal gemaakt zijn van volkoren granen en ruwe rietsuiker, ongeraffineerd dus. Nu kijken of mijn vermoeidheid minder wil worden…

Het begon allemaal heel dramatisch. Vooraf was elk detail van onze outfits voor carnaval goed uitgedacht en alles was compleet. Maar op de vroege ochtend van het feest op school ging er iets mis met de haardracht van de meiden, althans…met het verwezenlijken ervan. De oude krultang - nog van mijn moeder, minstens twee decennia oud! – was goed opgewarmd. En de knalroze gespoten haarplukjes waren droog om gekruld te worden. En toen bleek de roze verf te smelten bij opwarming, want het geverfde haar werd bijna gefrituurd en kwam niet meer los van de krultang! De eerste keer gebeurde het bij Inden en Mark was zeker tien minuten bezig om Inden’s haar los te krijgen van de tang. Maar toen het eerste krulletje bij Maren na Inden’s toestand lukte, deed ik vol vertrouwen nóg een krulletje…en dat ging weer mis. Wéér tien minuten zweten voor Mark en Maren gilde het uit. Ten slotte gingen de meiden met roze plukjes in hun haar naar school, maar zonder de gewenste pijpenkrulletjes. (zie ons fotoalbum) De antieke krultang eindigde jammerlijk in de vuilnisbak. Ook de dag van het gezinsfeest ging er weer iets vreselijk fout. De rits van mijn Japanse jurk scheurde los! Tja, ooit voor € 8 in Madrid gekocht bij een Chinees winkeltje… Wat kun je verwachten? Anthe heeft mijn rits met naald en draad vast genaaid. De hele middag heb ik met het genaaide jurkje gefeest en ’s avonds ben ik er gewoon mee doorgegaan naar het volgende feest met Mark. Ach, je hebt iets hilarisch te vertellen en dat is altijd leutig met carnaval! ’s Nachts na thuiskomst heeft Mark mijn rits weer helemaal losgeknipt zodat ik mijn pyamaatje aan kon.

Op een maandagavond in maart hadden mijn vriendin en ik kaartjes voor een theatervoorstelling. Het toneelstuk Masterclass over het leven van Maria Callas - met Pia Douwes in de hoofdrol - ging die avond in première in het Chassé bij ons in Breda. We beseften allebei niet dat het om een première ging, maar ik had heel toevallig een mooi zijden jurkje aan, terwijl ik bijna nooit jurkjes draag. Mijn vriendin daarentegen had echter heel toevallig een spijkerbroek aan terwijl ze nooit spijkerbroeken draagt. Toen ze haar zoontje voor haar vertrek vroeg of ze speciaal genoeg gekleed was voor het theater vond hij van wel, tenslotte was het heel speciaal dat mama een spijkerbroek droeg! Een rode loper, fotografen, interviewers en veel bekende acteurs en andere bekende mensen waren aanwezig in de lounge. Ik bleef maar lachen die avond als er weer dames in avondjurken en andere prachtige creaties voorbij kwamen. Olga kon wel door de grond zakken! En ik, die nooit een jurkje draagt, ...haha, ik voelde me zó op m'n plek! De voorstelling was indrukwekkend, Pia Douwes is een professional. En mijn vriendin? Zij heeft zich voorgenomen nooooit meer een spijkerbroek naar het theater te dragen. Haha!

Praag, we kwamen er aan op de luchthaven terwijl er een schitterend zonnetje scheen en ook de meeste dagen erna bleef het zonnetje stug schijnen. We hebben de dag na onze aankomst met mijn vriendin die daar woont en haar dochter door het mooie Praag gelopen. De meeste bezienswaardigheden hebben we gezien zoals de Hradçany burcht, de Karelsbrug, het Oude Stadsplein met straattheater, de Joodse wijk en de begraafplaats. De klok met de twaalf apostelen hebben we vanuit de toren bekeken terwijl hij twaalf keer sloeg en later op de dag hebben we nogmaals gekeken tussen alle toeschouwers op het plein. (zie ons fotoalbum) We hebben een lentemarkt bezocht, het befaamde zoete deegrolletje geproefd en ’s avonds lekker gegeten in een hip restaurant. De volgende ochtend pikten we Mark en onze vrienden op van het vliegveld en reden we met drie gezinnen naar het Isergebergte, naar skigebied Jested. Alle kinderen hebben iedere ochtend genoten van skilessen en elke middag hebben Anthe en Inden geskied met onze vrienden. (zie ons fotoalbum) Ze hebben zelfs een avond geskied op de verlichte piste!

Ik keek tijdens onze sneeuwvakantie erg uit naar het eten van een Germknödel voor lunch, omdat ik daar vorig jaar zo van genoten had. Toen ik iets besteld had wat qua naam er erg op leek, bleek het een bord goulash te zijn met klef brood erbij en… slagroom! Mijn teleurstelling was groot toen later bleek dat mijn zoete gerecht niet meer geserveerd werd op de piste. Ik was na een jaar de naam van het gerecht een beetje vergeten en noemde het eerst noedel, maar volgens Anthe was het knoedel en al snel bleek het knödel te zijn - en dan was het speciaal de germknödel waar ik zo verzot op was. Na mijn teleurstelling in het restaurant hebben ze ons in het B&B verwend met kleine knödels als toetje die later op de avond tot kneutels werden verbasterd! We hebben tranen met tuiten gelachen om de versprekingen van het zoete gerecht en vooral om mijn enorme teleurstelling toen ik een bord met goulash-vlees in jus kreeg voorgeschoteld met een toefje slagroom erop. Ik had namelijk aan de ober gevraagd of deze knödel met slagroom geserveerd werd…haha! (Later bleek trouwens dat het gewoonlijk toch ook wel met slagroom geserveerd werd.)

Ik durfde deze vakantie niet te skiën, omdat ik helaas nog steeds geen diepte zie. (Mijn medicijnen zijn nog steeds niet aangeslagen…en het laat naar bed gaan en alcohol heeft ook niet echt meegewerkt natuurlijk.) Maar Mark en ik hebben op de laatste dag met Maren een mooie afdaling gemaakt met sleetjes toen we met een gondeltje naar boven waren gegaan. Daar knalde ik op een afgebroken boomstammetje die ik ergens snel in een ooghoek wel had waargenomen, maar niet scherp genoeg….met een grote zwart-blauwe plek op mijn bil als gevolg… Het was dus wel een juiste beslissing om niet op skies de berg af te suizen. Een paar dagen veel lol en plezier met onze vrienden die we nog uit Madrid kennen, goede gesprekken en lekker eten op een mooi plekje in het Isergebergte hebben voor veel ontspanning gezorgd - uitgerust zijn we niet – maar we kijken wel terug op heel leuke dagen met mooie herinneringen!

Klusjes

Look to your health; and if you have it, praise God, and value it next to a good conscience; for health is the second blessing that we mortals are capable of; a blessing that money cannot buy.
- Izaak Walton

Het bezoek aan de neuroloog was best spannend, omdat er veel uitslagen te bespreken waren. Hoe zou mijn toekomst eruit zien? Zou ik een operatie moeten ondergaan, aan zware medicijnen zoals prednison moeten en zou de ziekte zich verder kunnen uitbreiden naar andere delen van mijn lichaam? De scans en de bloeduitslagen zouden alle antwoorden geven. En die waren 100 % meegevallen! Ik hoef gelukkig geen operatie te ondergaan om mijn thymus te laten verwijderen, want mijn thymus is heel klein en verschrompeld zoals het hoort. De neuroloog probeert de prednison-tabletten zo lang mogelijk uit te stellen. Ik moet komende tijd om de twee weken mijn hoeveelheid medicijnen verhogen totdat ik een verbetering zie van mijn klachten. Deze medicijnen zal ik voor de rest van mijn leven slikken en daarom zal ik nooit meer een grapefruit mogen eten – die twee bijten elkaar. De slechte invloed van een sigaret, alcohol en cafeïne zijn ook aangetoond, maar dat is voor mij gelukkig geen enkel probleem. Ik drink al jaren geen zwarte thee meer en koffie heb ik nooit gedronken. Ik moet echter wel een concessie doen wat betreft geraffineerde suikers. Aangetoond is dat deze ook een slechte invloed hebben op het verloop van mijn ziekte, maar ik kan écht niet zonder koekjes, gebak of chocola! Omdat de hoeveelheid antilichamen in mijn bloed laag is verwacht de neuroloog niet dat de ziekte zich uitbreidt naar de rest van mijn lichaam. Allemaal goed nieuws dus. Al duurde het even voordat deze uitkomst doordrong tot mij. Ik had me vlak voor het gesprek toch meer zitten verdiepen in mijn ziekte en uren op internet zitten lezen. En dat waren over het algemeen geen vrolijke berichten. Daarom besef ik nu heel goed, nu het nieuws ingedaald is, dat ik geluk gehad heb met de mate waarin deze ziekte zich bij mij gemanifesteerd heeft. En dat gaf mij de eerste dagen na de uitslag vleugeltjes!

Klusjes in de zin van renoveren en opknappen van je huis liggen altijd te wachten. Ik ben een klusvrouw mag ik best zeggen na onze grote verbouwing. En laatst heb ik samen met Mark in het nieuwe huis van mijn zus geklust. De meiden gingen uit logeren op plaatsen door het hele land; in Breda, Leusden en Emmeloord. En wij logeerden in Marknesse om onze tijd zo optimaal mogelijk te gebruiken. De eerste dag klusten we tot de nieuwe dag aanbrak en zondagochtend vroeg weer uit de veren voor nieuwe klussen! Ik heb eigenlijk alleen geschilderd in haar huis en Mark heeft zijn repertoire aan klussen weer uitgebreid: hij heeft geholpen met behangen en met een laminaatvloer leggen. Het was na al dat klussen heerlijk om thuis je kluskleren weer uit te trekken in een huis waar alles schoon en klaar is. Wij hebben thuis recent de oude grespa rioolpijpen laten vervangen tot aan de openbare weg. Drie mannen hebben een dag lang alles uitgegraven en daarna een dag lang alle pijpen vervangen en de grond weer dichtgegooid, inclusief de bestrating opnieuw aangelegd. Overigens konden ze een paar dagen later weer terug komen, want door de regen was het pad verschrikkelijk verzakt! De volgende klus ligt ook alweer te wachten. We gaan samen met de nieuwe buurman voor en achter in de tuin een nieuwe schutting neerzetten. En dat zou ik heel graag in het voorjaar doen, zodat ik straks als het zonnetje gaat schijnen lekker mijn boterhammetje aan de tuintafel kan opeten – zónder dat de bouwvakkers van de buren op mijn bordje staan te kijken!

Bijna hadden we onze spulletjes weer op kunnen pakken. Mark had laatst een aanbieding gekregen om directeur te worden van een fabriek waar zo’n 700 man werkt. Deze fabriek staat echter…in Mexico! Mark en ik hadden samen besloten dat dit niet het juiste tijdstip was voor ons, maar vooral voor de meiden, om alles weer op te pakken om ergens anders nogmaals onze draai te vinden. Mark had het aanbod afgewezen en daarna vertelden we de meiden op een zaterdagochtend tijdens het ontbijt dat we bijna naar Mexico hadden kunnen verhuizen. En tot onze grote verbazing waren ze alledrie enthousiast om te gaan! Nu ze zo lekker gesetteld zijn op school, ons huis helemaal klaar is en alles lekker loopt gaan we dat niet veranderen. Wel droom ik er stiekem van om later, als de meiden alle drie op kamers wonen, met Mark nogmaals in het buitenland te gaan wonen voor zijn werk…

De eerste basisschool in Breda heeft zijn toezegging gedaan om een eendjesrace te doen. Natuurlijk was dat de school die ik als eerste benaderde, de school die ik het beste ken, namelijk de Montessorischool. Er staan wat meer lijntjes uit, dus wie weet doen er binnenkort meer basisscholen mee. Omdat deze landelijke actie als eerste in Breda loopt moet ik alle benodigde formulieren, draaiboeken, brochures, brieven en informatiemap standaardiseren. Leuk! Ondertussen heb ik meer activiteiten dan alleen fondsen te werven via basisscholen. Ik ben ook in gesprek met het bestuur van de Bredase Singelloop, een groot jaarlijks hardloopevenement waar 80.000 toeschouwers op afkomen, waar we graag waterflesjes willen verkopen met het logo van het Nederlandse Rode Kruis. Uiteraard zijn er meer evenementen waar flesjes water verkocht kunnen worden zoals Koninginnedagmarkt of braderieën. In het voorjaar wordt een groot (uitverkocht!) gala in Breda georganiseerd ten bate van een nieuwe ambulance voor Het Rode Kruis in Breda en omstreken. De waterflesjes krijgen een prominente plek op de tafels en de burgemeester neemt in de weken voorafgaand aan het gala de eerste waterfles in ontvangst - wat natuurlijk weer een persberichtje oplevert in de lokale krant. Ook maak ik deel van het management en wordt er van mij verwacht dat ik mijn bijdrage ga leveren tijdens de MT-vergaderingen.

Maar eerst wordt Breda aankomend weekend tijdelijk omgedoopt tot ut Kielegat. We hebben vele carnavalswinkels afgestroopt om goed te slagen voor de details van onze outfits. We hebben er weer zin in. Mark misschien iets minder..? Anthe loopt met haar vriendinnen wat feesten af in het weekend, op de basisschool is het feest, grote optocht in de stad en ons gezin gaat zaterdagmiddag naar een groot feest. En daarna gaan we lekker uitrusten in Tsjechië. Ik stap maandag met de meiden op het vliegtuig naar mijn vriendin in Praag en woensdag komt Mark ook, daarna vertrekken we met drie gezinnen naar het Reuzengebergte. Een uurtje rijden en we zitten in de sneeuw! De meiden gaan op skiles en Mark en ik kunnen hopelijk achterover leunend in een luie stoel genieten van onze vrienden en een voorjaarszonnetje in de verblindende sneeuw!

Betekenisvol

Life is meaningless only if we allow it to be. Each of us has the power to give life meaning, to make our time and our bodies and our words into instruments of love and hope.
- Tom Head

Het geeft veel voldoening om betekenisvol bezig te zijn. En sinds onze jongste dit schooljaar fulltime naar school gaat, ze was iedere woensdag vrij, en de aanbouw van ons huis sinds de herfst helemaal afgerond is was ik op zoek naar iets zinvols om toe te voegen in mijn leven. Ik heb geprobeerd mijn bijdrage in de uitvaartbranche te leveren, maar daar bleek uit verschillende sollicitatiegesprekken dat mijn beschikbare uren niet toereikend zijn. En dus had ik mijn zinnen gezet op het Nederlandse Rode Kruis in Breda. Een open sollicitatie en een gesprek volgden snel en sinds kort werk ik dus op de afdeling Fondsenwerving. Wat een timing had ik met mijn toenadering, want de directeur was hard op zoek naar commerciële input! Ik werk aan een project om geld in te zamelen via basisscholen. De leerlingen gaan badeendjes verkopen en verdienen daarmee geld voor school én voor het Nederlandse Rode Kruis. De actie eindigt met een heuse eendjesrace in het water! Mijn taak is om een aantal Bredase basisscholen mee te laten doen. Ik vind het heel leuk om voor zo’n grote organisatie met zulke mooie doelen te werken. Mijn bijdrage doet er écht toe.

Een goede gezondheid is een groot goed, maar meestal besef je dat niet als je gezond bent. De laatste twee á drie maanden twijfelde ik steeds meer aan de gezondheid van mijn ogen. Ik kon steeds slechter diepte zien, mijn oogspieren waren snel moe waardoor ik dubbel ging zien, lezen werd steeds moeilijker en één ooglid ging iets hangen. Van de ene oogarts werd ik naar de andere doorgestuurd. En veel oogonderzoeken verder werd ik met spoed naar een neuroloog doorgestuurd. De diagnose is inmiddels gesteld, ik heb een zeldzame auto-immuunziekte die zich uit in ernstige spierzwakte. In mijn geval van mijn oogspieren. Het was een spannende tijd met veel twijfel en ongerustheid waarin verschillende scenario’s de revue passeerden. Ik heb wat tijd in het ziekenhuis door gebracht voor onder andere twee CT-scans van mijn hersenen en borstkas (waar ik kotsmisselijk werd van de contrastvloeistof via een infuus), bezoek aan de neuroloog en bloedafname. En ik ben meteen na de diagnose met medicijnen gestart in een nog lage dosis, maar deze dosis is ondertussen al verdubbeld. Mark was direct met het eerste vliegtuig vanuit The States naar huis gevlogen toen hij hoorde dat ik met spoed naar een neuroloog moest. Hij is heel lief met alle ziekenhuisbezoeken mee geweest. Na de diagnose hebben we het droevige nieuws aan onze meiden verteld. Toch staat ons leven niet op z’n kop, alles gaat eigenlijk gewoon door. Ik moet mezelf goed in acht nemen: stress, koorts, vermoeidheid en verlaagde weerstand maken de toestand erger. Voorlopig zal ik nog veel in het ziekenhuis te vinden zijn voor nieuwe uitslagen en het afstellen van de medicijnen. Iedereen is zo lief en vol medeleven. Het warmt je hart wanneer je zoveel welgemeende reacties krijgt….ook van ver over de grens…

Er zijn deze dagen Open Dagen op de middelbare scholen in Breda. En omdat Inden volgend jaar moet kiezen naar welke school ze wil zijn we ons een beetje aan het oriënteren. We hebben onlangs aan wat scholen een bezoek gebracht om de sfeer te proeven, om te horen wat ze aan te bieden hebben en waar ze zich in onderscheiden. En natuurlijk kijken we om ons heen wat voor kinderen en leerkrachten er rond lopen, of de kantine en de klaslokalen Inden aanspreken en ze bedenkt ondertussen of ze de afstand niet te ver fietsen vindt vanaf ons huis… Allemaal nieuwe ervaringen voor ons, want Anthe ging destijds vanaf haar basisschool in Madrid naar een aangewezen middelbare school in Breda. Een juf van de Montessorischool had voor ons bemiddeld en Anthe mocht zonder voorgesprek of toets naar het Stedelijk Gymnasium. Alles gebeurde zonder na te denken, het liep gewoon zo. We hadden niet de mogelijkheid om steeds over te vliegen voor schoolbezoeken of intake-gesprekken. Extra leuk is het nu om eens rond te neuzen in scholen in de buurt. Ook Anthe kijkt rond en besluit dat ze haar school nog steeds de leukste vindt, gelukkig!

Vandaag is het Valentijnsdag. Precies zes jaar geleden, toen Valentijnsdag óók op een maandag viel, was ik ’s avonds laat thuis gekomen van een bijeenkomst van borstvoedende moeders. Maren was net iets meer dan vijf weekjes oud en voordat we gingen slapen voedde ik haar nog even op het grote bed. Toen de telefoon zo laat nog ging schrokken Mark en ik - en helemaal toen mijn zus door het (toen nog bestaande) antwoordapparaat riep dat we de telefoon per se moesten opnemen. Mijn moeder had een hersenbloeding gekregen. Mark en ik (en Maren in de Maxi-Cosi) scheurden over de snelweg door de sneeuwbuien naar het nieuwe ziekenhuis in Hoofddorp. Toen we arriveerden was ze helaas al overleden. Valentijnsdag heeft toen voor ons een andere betekenis gekregen. Dit jaar voelt het echter dichterbij dan anders, omdat haar sterfdag voor het eerst weer op een maandag valt. Maar ook omdat ik net als mijn moeder een bezoek aan de neuroloog moest brengen. Automatisch gaan je gedachten dan ook terug naar háár onzekerheid en vragen bij de neuroloog.

Integriteit

Mijn oprechte verzoek aan jou is liefde en vriendelijkheid te geven, of je nu een religie aanhangt of niet.
- Dalai Lama

Het woord integriteit betekent zoiets als zuiverheid. Het is een belangrijke eigenschap en zelfs een ingrediënt tot geluk volgens experts. Integer zijn betekent niet alleen dat anderen je oprecht vinden, maar ook dat je jezelf in de spiegel kunt aankijken. Uiteindelijk heeft integriteit mij een flinke storm in een glas water bewerkstelligd. Er was steeds een gevoel van twijfel en ik bleef zoeken naar antwoorden… En toen las ik op een reizigersforum een verhaal dat wel eens op het reisbureautje van onze geboekte trips naar het regenwoud en het Incarijk kon slaan. Ik las over dragers die uit het zicht van de weegschaal meer mochten dragen op hun rug dan de Peruaanse overheid toestaat, die als laatsten de restanten van het avondmaal mogen opeten en die pas als allerlaatsten mogen gaan slapen als de laatste wandelaars eindelijk in hun tentjes kruipen. Deze Peruaanse boeren die als bijverdiensten drager zijn op het Incapad worden uitgebuit door verkeerde reisorganisaties. Dit willen we uiteraard niet in stand houden door er aan mee te werken. Ik heb dus verschillende reizigersfora bezocht, met verschillende Peru-reizigers contact gehad (heel leuk!) en ik heb zelfs contact gezocht met de ambassade in Lima. Uiteindelijk heb ik ons reisbureau geconfronteerd met mijn twijfels… En zij hebben eerlijk geantwoord en onze twijfels weggenomen. We hebben de boeking officieel gemaakt door een bedrag aan te betalen en nu is de twijfel weg en we hebben toch onze integriteit behouden. Dat staat netjes, toch?

Jolanda reisde zo’n vijftien jaar geleden met haar vriend Titus door Peru, hun voornamelijk reisdoel was het Amazone regenwoud. Maar onderweg in Cuzco zagen zij veel straatkinderen fruit verkopen, schoenen poetsen, of bedelen en zij werden geraakt door de slechte omstandigheden waarin deze kinderen leefden. Jolanda gaf in Nederland alles op en keerde terug om vijf kinderen te adopteren. Wat een vrouw! Titus kwam later en in 1998 hebben zij in een 17e eeuws koloniaal pand een hotel opgezet en hebben ondertussen twaalf kinderen in huis genomen. Ze wonen nog steeds aan de achterkant van dit grote huis waar nu ook hun eigen twee dochtertjes wonen. Ook hebben ze vier restaurants geopend waar straatkinderen gratis kunnen eten. Daarnaast heeft ze nog 23 straatkinderen ondergebracht bij twee andere adoptiegezinnen. Verder hebben ze nog twee hotels erbij geopend, een wasserij en een bakkerij waar volkoren brood gebakken wordt voor de hotelgasten en straatkinderen – terwijl volkorenbrood nauwelijks verkrijgbaar is in Peru! Ze bieden zo’n 600 weeskinderen warme douches, medische zorg, tandheelkundige zorg, hulp bij huiswerk en sportlessen aan. En wij mogen daar vele keertjes slapen (haar hotel is vaak volgeboekt!) tijdens onze tochten door Peru. Heel praktisch voor ons, want Cuzco is de centrale plaats waar we steeds terug keren om weer een nieuwe trip te ondernemen. Jolanda is altijd op zoek naar maillots en ondergoed voor deze kindjes en dus zullen wij met liefde ruimte maken in onze bagage om zoveel mogelijk hiervan mee te nemen voor haar weeskinderen…

Bagage… Mark dacht een paar maanden geleden al na over wat nu de beste manier zou zijn om je bagage bij je te dragen in Peru. We verblijven op zoveel bestemmingen en we bewegen ons met het openbaar vervoer. In tegenstelling tot onze reis door Zuidelijk Afrika waar alles geriefelijk achter in de truck lag. Openbaar vervoer betekent binnenlandse vluchten vanuit Lima, trein door het Andes, oude Hippie-bus naar Amazone regenwoud en taxi’s en bussen naar de dorpen in de buurt. En we lopen heel wat af daar. We besluiten om grote rugzakken te gaan gebruiken en wel van het merk Lowe Alpine. En daar komen dan ineens grote bedragen om de hoek kijken, want we hebben alle vijf een rugzak nodig en daarbij ook nog een dagrugzakje voor trips. Via marktplaats.nl heb ik allemaal biedingen gedaan en uiteindelijk hebben we twee super rugzakken gekocht mét regenhoezen en extra bijbehorende tassen. Ook een sportieve lichtgewicht dagtoer-rugzak heb ik gescoord en dat allemaal voor een prikkie! Het is leuk om met zulke voorbereidingen bezig te zijn. Anthe en Inden dragen de wat kleinere rugzakken van mijn moeder en Harm die zij gebruikten tijdens hun wereldreizen. Mijn lievelingszaak Sissy-Boy had laatst een magazijnleegverkoop in Beverwijk en ook daar heb ik mijn slag geslagen: lichtgewicht regenjassen voor ons alle vijf voor in het regenwoud, witte (tegen de muggen!) dunne lange mouwen shirts voor in de jungle en veel T-shirts die we in Peru gaan achterlaten. Iemand die Jolanda in Peru een warm hart toedraagt heeft al vier tassen vol met maillots en kinderondergoed klaarstaan om aan ons mee te geven voor Cuzco…. Over een paar maanden maar eens nadenken over hoe dit allemaal in te delen in onze bagage zodat we alles mee kunnen nemen in het vliegtuig.

Vorige week is er een indianenstam ontdekt in Peru. Er zijn foto’s van ze gemaakt vanuit een vliegtuigje. Het gaat om zo’n 40 mensen die in het Amazone regenwoud wonen, waarschijnlijk een afsplitsing van een andere stam. Ze hebben nog nooit contact gehad met mensen buiten het regenwoud. En dat moet natuurlijk ook zo blijven. De foto’s zijn van bovenaf genomen en hun locatie blijft geheim, maar kun je je dat in deze tijd nog voorstellen? Hun voortbestaan wordt helaas bedreigd door illegale houtkap. In Brazilië vreest men dat ze door de houtkap Peru uit worden gedreven - Brazilië in - waardoor conflicten tussen groepen kunnen ontstaan. Deze nieuw ontdekte indianen zijn met rood pigment beschilderd, dragen pijl en boog en op de foto zie je een mand met geplukte papaja’s en cassavewortels uit hun moestuin. Er zijn nog veel meer niet ontdekte indianenstammen op de wereld waarvan het grootste deel in het Amazone regenwoud woont. Wie weet…aankomende zomer…?!?

Tussentijds gaan Mark en ik aankomend weekend met z’n tweetjes logeren in een leuk hotelletje in Utrecht. De hotelbon was een geschenk van de aannemer toen alles afgelopen zomer opgeleverd was. Er is wel een middag afgesnoept door Maren, want zij kwam afgelopen week thuis van zwemles met een grote ballon…ze mag zaterdag afzwemmen!

Hulpvaardig

When fate hands you a lemon, make lemonade.
- Dale Carnegie

Zo zie je maar! Wij gaan elke dag met de fiets naar school (en weer terug) en dat is zo eenvoudig en moeiteloos. Dat besef je weer eens als het anders gaat. Zo moesten we op een ochtend om verschillende redenen met de auto naar school en wat gebeurt er prompt op weg naar huis? De auto stopt er gewoon mee, midden op de Singel! Hij sputterde nog wat en toen was alles dood… Ik rolde hem uit naar de kant van de weg. Bij tijd en wijle heb ik mijn mobieltje wel eens mee, maar die ligt meestal thuis en regelmatig zonder batterij. Deze keer was ik heel blij dat ik dat ik hem bij me had gestoken en belde ik de ANWB. (waar mijn schaatsfoto overigens deze maand afgedrukt staat in hun maandblad Kampioen) Een jongen van een jaar of twaalf stopte op zijn fiets om heel ridderlijk te vragen of ik nog voldoende beltegoed had op mijn telefoontje. Na drie kwartier wachten op een brug kwam er iemand opdagen - terwijl er een half uur daarvoor al zo’n opvallend geel autootje langs gereden was?! Hij zag dat de bedrading tussen de accu en de dynamo niet goed was. Op naar de garage dus, de meneer van de ANWB reed heel lief achter me aan voor het geval dat de auto weer dood viel. Na een zwaai uit het raam naar de behulpzame ANWB-meneer draaide ik de auto de parkeerplaats van de garage op. Helaas kon hij pas na het weekend gerepareerd worden. Maar ik moet mijn wekelijkse boodschappen nog doen, sputterde ik vertwijfeld uit… Dus kreeg ik van de meelevende garagehouder zijn visitekaartje mee en kon ik risicoloos naar de supermarkt in de buurt - als mijn auto stil zou komen te vallen dan kwam deze meneer mijn auto slepen. Dat was gelukkig niet nodig. En voortaan gaan we weer lekker ongecompliceerd op de fiets naar school.

Alhoewel…ongecompliceerd? Precies die dagen dat mijn auto bij de garage stond was Anthe’s fiets bij de fietsenmaker. Alles was zo’n beetje stuk aan haar fiets: handremmen, bagagedrager, slag in haar wiel en de fietsketting was te wijd geworden. Anthe fietste dus op mijn fiets naar school. Maren kreeg koorts (en koortsdromen) die dagen en bleef natuurlijk thuis van school, en Inden….? Inden’s fiets kreeg prompt een platte band. Hoe is het mogelijk! Anthe moest dus een avond alleen op de fiets naar tekenles en terug (want Maren droomde heel onrustig, ik kon niet weg), Inden een keer alleen door het donker naar theaterdans en toen ik haar kwam halen stond ze wéér met een platte band. Inden achterop, haar fiets aan de hand, zo zijn we naar huis gefietst – terwijl ik me ook niet de fitste voelde na twee doorbroken nachten. Wat een slecht karma! De volgende ochtend heb ik Inden achterop mijn fiets naar school gebracht, Maren fietste weer zelf naar school. Ik had die ochtend een kennismaking voor nieuwe schilderlessen in een dorp verderop, gelukkig kon ik met iemand meeliften…. Op zulke momenten mis ik Mark wel even thuis, maar hij was aan de andere kant van de wereld en kon ons niet helpen hoe graag hij ook gewild had. Voor een fiks bedrag is de auto weer gemaakt en hebben we onze rots weer voor de deur staan. Voor noodgevallen.

Onze vrienden waren allebei in december jarig en hadden van ons concerttickets voor de Zweedse Agnes Obel gekregen – uiteraard hadden we zelf ook twee kaartjes – en zouden we gezellig met z’n viertjes naar de Mezz gaan. Helaas gooide Mark’s werk echter roet in het eten, want Mark werd verwacht aanwezig te zijn op een belangrijke vergadering in het besneeuwde Ohio. We kozen daarom voor een plezierige invaller en bezochten het concert. Ik kwam net op het nippertje aan fietsen, zij stonden al buiten vooraan in de rij…maar ík had de kaarten bij me! Het was een concert met zitplaatsen waardoor het aantal entreekaarten beperkt was. En ondanks dat Agnes haar CD pas sinds een half jaar te koop is, verspreidt het nieuws van haar kwaliteiten als muzikant (en als componist) zich als een lopend vuurtje. Het zorgt ervoor dat al haar concerten in Nederland in no time uitverkocht zijn. We komen die avond op tijd binnen en hebben goede zitplaatsen bemachtigd. In het begin neemt Agnes met Anne, haar collega op cello, nog wat verlegen het applaus in ontvangst. Ook is het soms zoeken naar wat ze precies zullen zeggen tussen de nummers in. Agnes en Anne komen me een beetje onzeker en onervaren over, maar als ze eenmaal beginnen te spelen zijn ze vastberaden - twee jonge vrouwen die professioneel hun muziek ten gehore brengen. Het contrast tussen de zingende en pratende Agnes is dan ook groot. Maar ik denk dat het ook niet niks is om binnen een half jaar ineens zo populair te zijn.

Peru… Kamperen langs de oevers van de Amazone rivieren, met een kapmes je een weg banen door de jungle, vers gevangen vis op een kampvuur, tropische regenbuien, buiten slapen dichtbij de natuur, uren varend of wandelend door het woud, wilde dieren ontmoeten. Alles uniek, eerlijk en puur. Ik heb onze Amazone-trip geboekt: wij gaan op een bijzondere manier het regenwoud ontdekken! En het andere hoogtepunt van onze reis heb ik ook geboekt: Machu Picchu, de Verloren Stad van de Incas. Het is een mystieke plaats, aangeraakt door de wolken. De ruïnes behoren tot één van de meest wonderlijke en betoverende ruines van de wereld. De bijzondere plaats in een afgelegen zone van de Andes versterkt de geheimzinnigheid. Een absoluut wonder van menselijk erfgoed, Machu Picchu beroert je hart en ziel op vele manieren.

Verandering

Blijf het wonder zien in dingen, laat dat talent niet verslijten.
- Redmond O’Hanlon

Kun je jezelf veranderen? We doen allemaal heel graag of het wel zo is. Ik hoor wel eens mensen zeggen dat ze heel erg veranderd zijn. Mensen kunnen dingen leren in het leven en ervaringen maken je soms anders. Ook wil het leven de scherpe kantjes van onze persoonlijkheid nog wel eens afslijten. Maar ik heb onhebbelijkheden die heel slecht slijten, ook al wil ik dat graag! Ik heb in mijn leven veel moeite om oprecht met reisdata om te gaan. We hebben al zoveel meegemaakt door dit gebrek van mij. Een dag te vroeg op een gereserveerde camping aankomen in Portugal of juist denken een dag langer te kunnen blijven staan in Frankrijk. Ik heb eens een dag te vroeg op de luchthaven in Eindhoven gestaan om terug naar Madrid te vliegen waar onze drie meiden diezelfde avond een rol hadden in de schoolmusical. We hebben ook wel eens een schoonmaakteam voor de deur van ons gehuurde huisje in Duitsland gehad waar we kennelijk die ochtend hadden moeten vertrekken. En ondanks dat ik me zeer bewust ben van mijn mankement heb ik toch weer verkeerd geboekt. Ik heb goed naar de kalender gekeken bij het boeken van onze vluchten naar Peru en heb Mark nog gebeld om de data te checken vóórdat ik de knop van kopen indrukte. En nu, maanden later, blijkt dat ik geen vier weken geboekt heb maar vijf weken! Voor de reis is het uiteraard geen enkel probleem alleen Mark’s vakantiedagen zijn een uitdaging. Dus hebben we heel creatief Mark’s vrije dagen voor 2011 opnieuw ingedeeld en gaat pechvogel Mark in maart iets korter dan wij naar de sneeuw in Tsjechië en heeft hij nog drie dagen gewerkt in de laatste week van de Kerstvakantie. Zal ik ooit veranderen? Kan ik leren in alle ernst met reisdata om te gaan? Gedachten en gedrag zijn eenheid, de combinatie maakt wie je bent. Ik wéét van mijn manco, nu mijn gedrag nog aanpakken…

Een van de laatste dagen van de Kerstvakantie zijn we naar Amsterdam getogen met als reden Inden’s paspoort. Inden is in The States geboren en toen we indertijd naar Nederland vlogen om iedereen met onze newborn te laten kennismaken was een Amerikaans paspoort het snelst aangevraagd. Namelijk gewoon op het postkantoor, terwijl een Nederlands paspoort maanden van te voren op het consulaat in Boston aangevraagd had moeten worden. Tot onze Afrika-reis reisde Inden met haar Amerikaanse paspoort. Maar voor Afrikaanse landen moest zij visa aanvragen en wij niet. Een Nederlands paspoort was dus snel aangevraagd en nu is ze een kind met twee nationaliteiten. Haar Amerikaanse paspoort verliep in de Kerstvakantie dus een goede reden om naar onze hoofdstad af te reizen. Mark en ik moesten daar op Amerikaans grondgebied de consul verklaren (raise your right hand, please) dat alles naar waarheid was ingevuld. Daarna lekker lunchen en even naar de uitverkoop in de Bijenkorf en daar hoort ondertussen een ijsje van bakkerij van der Linde bij! Die middag hebben we genoten van 3D film Rapunzel in het Tuschinski theater. Daar kwam een herinnering boven drijven van heel lang geleden. Ik zat met mijn zus op een zonnig terrasje op het Rembrandtplein en we zagen steeds een limousine langs rijden, …een première! Dus stonden wij even later nieuwsgierig te kijken bij de rode loper hoe bekende acteurs en actrices poseerden voor paparazzifotografen. De week erna bladerde ik in zo’n roddeltijdschrift om het resultaat te bekijken en tot mijn grote verbazing zag ik mezelf op de eerste pagina staan - op de achtergrond van één van die foto’s! Onze meiden wilden dat graag wel eens zien, maar dat geroemde tijdschrift ligt ergens op zolder in één van de verhuisdozen…

Ovenplaten vol met zandkoekjes in alle vormen hebben we gebakken in twee ovens tegelijk. Daarna de uitdaging om iedereen zijn eigen portie gebakken koekjes klaar te leggen zodat alle kindjes hun eigen koekjes konden versieren met glitters, snoepjes, icing en geschreven letters. Al Maren’s genodigden kregen een mooi stoffen zakje mee naar huis, gevuld met de meest mooie eetbare creaties! Maren heeft genoten van alle aandacht (ik mag naast Maren zitten, nee nu ik!), de kadootjes, de taart en de koekjes. (zie ons fotoalbum) Als je zes jaar wordt geniet je intens van het aftellen naar je verjaardag, je verheugen op het zingen in bed en je verkneukelen over de kadootjes die je misschien gaat krijgen. En dat waren er heel veel dit jaar!

Op de aller-allerlaatste dag van de Kerstvakantie (terwijl Mark de halve marathon liep!) zou ik twee onderdelen van onze Peru-reis boeken die we na veel wikken en wegen uitgekozen hadden. Pas toen kwam ik erachter dat er twee paspoorten van ons niet meer zes maanden geldig zijn vanaf onze vertrekdatum. Dus eerst moeten we de nieuw aangevraagde paspoorten ophalen voordat we de reserveringen officieel vast kunnen leggen. De paspoortnummers worden namelijk gecheckt door officiële Peruaanse instanties… Maar de keuzes zijn gemaakt, de kogel is door de kerk. We gaan als afsluiting een 8-daagse jungletour maken door het ongerepte Amazonegebied voordat we vanuit Lima weer terug vliegen naar huis. Ik twijfel vreselijk over de keuze van de jungletour: een dure tour met overnachtingen in exclusieve lodges of een flink goedkopere tour waarin we een paar nachten kamperen in tenten en een paar nachten slapen in lodges. Nemen we een risico met zo’n groot prijsverschil? Je hoort wel eens van louche operators die er met je geld vandoor gaan of hun afspraken niet nakomen… Maar goed, wij houden van avontuur en van kamperen dus logisch dat we voor de kampeerversie gaan, toch? We hebben ook zelf een tripje samengesteld voor ons bezoek aan Machu Picchu: we gaan een stukje Incapad lopen, dus niet de volle vier dagen, én we verblijven een extra dag in het dorp vlakbij het oude Incarijk. De meeste bezoekers nemen meteen na het bezoek aan Machu Picchu de trein terug. Wij plakken er een extra nachtje aan vast zodat we daar de Huayna Picchu kunnen beklimmen, een waterval in de Andes-jungle kunnen bekijken en in de warmwaterbronnen kunnen dobberen.

Zo eenvoudig het was om Inden’s Amerikaanse paspoort te regelen in Amsterdam, zo onhandig is het om voor Anthe en mij een paspoort te regelen in het stadskantoor van Breda. Je begint al met een wachttijd van een uur vanwege de drukte. Eenmaal aan de balie bleken we een schriftelijke toestemming van Mark nodig te hebben die natuurlijk op reis was. Ik heb toch niet voor niets een uur in de rij gestaan!, riep ik uit. En toen mocht Mark zijn toestemming á la minute faxen naar het stadskantoor met zijn legitimatie erbij. Een heel stel ambtenaren heeft ernaar gekeken en toen werd het goedgekeurd en konden we door de regen weer naar huis fietsen. Volgende week mogen we fijn weer terug om ons document persoonlijk op te halen. Ondertussen is Inden’s paspoort over de post al gearriveerd…

Bagage

Je hoeft enkel de schatkist in je hart te openen en eruit te nemen wat je al gegeven is.
- Bawa Muhaiyaddeen

Hoewel de kofferellende op Schiphol niet te vergelijken is met de bagagechaos op andere Europese luchthavens werd op internet volop geklaagd over de zoekgeraakte bagage. Vooral over de koffers van vrijdag 17 december, de dag dat Mark vanuit Korea aanvloog met KLM, werd veel geklaagd. KLM werd na ruim twee weken na de sneeuwchaos in Nederland en Europa nog steeds overspoeld door gefrustreerde passagiers, terwijl Mark en ik ze via telefoon of internet helemaal niet konden bereiken! Mark werd na tien dagen toch een beetje ongerust over zijn volle koffer die daar in aankomsthal 2 stond opgesteld. Zijn tagnummer stond nog steeds niet in de genoemde lijst en dan werd met nadruk gevraagd niet naar Schiphol te komen. Maar toen Mark op internet las dat iedereen met een paspoort een koffer mocht ophalen had hij niet veel vertrouwen meer in een goede afloop. Vrienden die rond Kerst op Schiphol geland waren vertelden die duizenden koffers te hebben zien staan en hadden de indruk dat iedereen erbij kon… Op de twaalfde dag zei ik tijdens het ontbijt dat ik het gevoel had dat vandaag de koffer thuis gebracht zou worden, en wie schetste onze verbazing? Die ochtend stopte er een bestelbus voor de deur en die meneer kwam onze grote rode koffer thuis brengen. En alles zat er nog in, zelfs alle doosjes Chinese jasmijnthee!

En het was maar goed dat alles er nog in zat, want over een week zal Mark de halve marathon lopen van zijn geboorteplaats Egmond. Vorig jaar had hij serieus hard getraind voor de wedstrijd en hoe erger en ijziger de weersvoorspellingen werden hoe harder Mark ging trainen. Hij had speciale sportkleding aangeschaft en was helemaal klaar voor grote ontberingen op het strand. Maar de wedstrijd werd helaas op het allerlaatste moment afgelast… En dit jaar is zijn plan om weer mee te doen. Maar hij heeft een blessure opgelopen waardoor hij weinig heeft kunnen trainen. Hij heeft steunzolen gekregen van de podoloog waar hij blaren van krijgt onder zijn voeten en hij was door de kofferchaos op Schiphol al bijna twee weken zijn fijne sportspullen kwijt. De moed zakte hem een beetje in zijn schoenen… Maar hij geeft niet makkelijk op en zal waarschijnlijk op zijn doorzettingsvermogen (of tandvlees?) de wedstrijd uitlopen – mits de wedstrijd dit keer gelopen wordt natuurlijk…wat er wel naar uit ziet trouwens.

De oergezellige laatste dagen van het jaar zijn weer achter de rug. We hadden naast familiebezoek ook veel gezellige bezoeken van verre vrienden. En die bezoekjes worden altijd weer gewaardeerd – ze nemen tenslotte toch de moeite om langs Breda te rijden en soms is dat best veel moeite. Zoals vrienden uit Madrid die helemaal uit Groningen onze kant opgereden zijn en een hotelletje in de buurt genomen hadden, of andere vrienden uit Madrid die rechtstreeks uit Schiphol bij ons kwamen eten. Of vrienden die alvast op weg naar hun hotel op Eindhoven Airport gezellig bij ons kwamen eten, zo ook Maren’s vriendinnetje die op terugreis was naar Engeland. Wij weten er alles van als je een paar dagen in Nederland bent, je probeert je aandacht te verdelen tussen familie en vrienden en eigenlijk schiet je altijd te kort… Tussen al dat koken, boodschappen halen en bezoek door vond ik mijn ontspanning in de sneeuw. Met Mark tegen twaalf uur ’s nachts door de krakende verse sneeuw een wandeling (op mijn nieuwe UGGS!) gemaakt langs de bosrand waar we de hazen voor onze ogen zagen wegspringen… Of gewoon mét het bezoek sleetje rijden van een mooie sleeheuvel, een sneeuwballengevecht of een prachtige wandeling langs de witte weilanden maken met een waterig zonnetje erbij. (zie ons fotoalbum) Ook mijn aangrijpende boek van Annejet van der Zijl - Sonny Boy, waarvan de film deze maand in première gaat - trok mij in een andere wereld. Net toen ik de laatste bladzijde had gelezen en het boek met rode, betraande ogen had dichtgeslagen stond de meneer met Mark’s koffer voor de deur. Ik riep uit tegen hem dat het een wonder was dat onze koffer terecht was en dat tezamen met mijn nog rode ogen was dat voor hem misschien wel een erg sentimentele reactie…haha!

Over een paar nachtjes is ons jongste telgje Maren jarig, ons geschenk… en ze wordt al zes jaar! Nogmaals een kamer vol bezoek en later in de week een middag vol meisjes die koekjes komen bakken en dan keert de rust weer terug – de scholen gaan 10 januari weer beginnen!

Tragiek

It’s beginning to look a lot like Christmas, ev’rywhere you go
- Dionne Warwick

Sneeuw….. Alles is maagdelijk wit om ons heen. (zie ons fotoalbum) Het is gewoon zonde om door de onaangeraakte sneeuw te lopen. Overal branden kleine lichtjes achter de ramen en in het schijn van een lantaarnpaal zie je de vlokken neerdalen. Het is bijna Kerstmis…

Extra tragisch is dan dit verhaal… Toen we door Afrika reisden in 2009 hadden we een Landrover Defender met daktenten gehuurd via Mike uit Kaapstad. De dag van onze aankomst heeft een werknemer van Mike die auto vanuit Kaapstad naar Johannesburg gereden. Dat is zo’n acht uur rijden. Zo werkt die branche, altijd auto’s brengen en halen naar huurders. Ik heb nog met Mike in de clinch gelegen omdat we die dag veel langer moesten wachten dan afgesproken. Hij heeft die dag uiteindelijk vergoed. We hadden onze tijd in Afrika wekelijks contact met Mike, want er was telkens iets onheilspellends met de auto. Ook de reserveband die vreselijk oud en versleten was en waar we op moesten rijden - omdat we een band verloren waren in een riviertje in Botswana - hadden we moeten vervangen zonder dat vergoed te krijgen. Onze laatste vakantiedag hebben we Mike in levende lijve ontmoet, hij kwam de Defender ophalen van de airport van Johannesburg om terug naar Kaapstad te rijden.

We hebben nog maanden na thuiskomst met Mike gesteggeld over de onkosten van de reserveband, zelfs afgelopen september nog zijn belofte gekregen dat hij die band zou vergoeden. Ondanks dat had ik vrienden van ons die in Johannesburg wonen Mike geadviseerd voor de huur van stoere auto’s. Zij hebben ook via hem een avontuurlijke reis gemaakt en hebben er nog één gepland staan met een auto van Mike. En nu kreeg ik onlangs het tragische nieuws dat Mike een paar weken geleden verongelukt is. Hij is met één van zijn 4WD’s tegen een dikke boom aangereden toen hij op weg was naar Malawi om een auto naar een huurder te brengen. Hij wilde die trip niet maken, maar niemand van zijn medewerkers was beschikbaar. Hij heeft zijn vrouw Travis en drie kleine kindjes achter gelaten. Zo ook zijn bedrijf die hij graag verkocht had, omdat hij de druk niet meer aankon na een zware val van een paard. Hij wilde zich gaan concentreren op zijn gezondheid en zijn jonge gezin. Heel triest. Travis schreef me laatst goed te passen op Mark sinds zij en haar drie kinderen echt reddeloos zijn zonder hun papa, haar soulmate. Ik was blij toen Mark op die bizarre vrijdagavond met sneeuwstormen - na een lange reis uit Korea met vertraging, na uren wachten op zijn koffer op Schiphol en uiteindelijk zónder bagage naar huis gereden - veilig thuis aangekomen was.

Nu 2011 voor de deur staat kreeg ik weer zin om wat voorbereidingen vast te leggen voor onze reis naar Peru in de zomer van 2011. Vooral ons bezoek aan Inca-stad Machu Picchu moet flinke tijd vooraf geboekt worden. Er wordt geadviseerd om je trekking vijf tot zes maanden vooraf te boeken. Er worden per dag 500 personen toegelaten waarvan 200 toeristen zijn en 300 mensen die de trekking begeleiden zoals dragers, gidsen en koks. De bezoekers zijn beperkt per dag, omdat het verval van de ruïnes begint in te treden en ze veel voorzichtiger zijn geworden met het achterlaten van afval en schade aan de ruïnes. Ik heb foto’s en referenties van lodges en hotels bekeken in de buurt van Machu Picchu om zelfstandig erheen te gaan. Trouwens heel moeilijk kiezen als je geen bekend gevoel hebt bij een land, laat staan als je nog nooit een voet gezet hebt op dat werelddeel! Uiteindelijk moeten we gaan kiezen tussen een korte trekking van twee dagen (de klassieke trekking van vier dagen over het oude Inca-pad is niet uitvoerbaar voor Maren) en een bezoek van een dag aan de oude Inca-stad. Daarnaast wil ik ook een andere hoge berg beklimmen, de Huayna Picchu, die schitterend uitzicht biedt van bovenaf op het Inca-rijk. Voor deze wandeling moet je je inschrijven op een lijst, heel vroeg in de ochtend. Op deze berg worden maar 400 mensen per dag toegelaten. Ook de binnenlandse vlucht wil ik een dezer dagen gaan boeken én onze reis door de jungle van het Amazone regenwoud. Ik heb een Nederlands stel gevonden in Peru die mooie reizen organiseert door het ongerepte Amazone-gebied waarbij je met een grote kano een paar dagen over de rivier reist, in eco-lodges overnacht en op ontdekkingstocht gaat met houten vlotten. Op zoek naar verschillende soorten apen, prachtige vogels, ocelots, luipaarden of kaaimannen. We gaan beslissingen nemen en dat is best spannend…

Onze eerste vakantiedag van de Kerstvakantie begint dit jaar op eerste Kerstdag. Mark heeft van zijn werk, net als de meiden, twee weken vrij gekregen om met het gezin door te brengen en dat betekent dat we pas 10 januari weer vroeg uit de veren moeten! Ook dit jaar hebben we weer aanloop uit het buitenland: Maren’s vriendin Eva uit Engeland komt langs, onze vrienden uit Tsjechiē komen weer en er komen een drietal bezoekjes uit Spanje. Anthe’s vriendin uit Madrid komt ook logeren. Ondanks dat we deze vakantie heel rustig aan wilden doen is de agenda toch aardig dicht getimmerd geraakt, omdat alles tussen Kerst en Oudejaarsdag plaatsvindt. Maar elk weerzien is weer reuze gezellig en speciaal, zeker nu we iedereen mogen ontvangen in onze sfeervolle, ruime achterkamer! Onze tweede vakantieweek wordt veel rustiger sinds dan veel scholen weer begonnen zijn. Dan wordt onze Maren zes jaar en we gaan een dagje naar Amsterdam, Inden’s Amerikaanse paspoort moet weer verlengd worden. Er is alweer vijf jaar verstreken…

En dan hebben we tijdens de Kerstvakantie nóg twee lieve logeetjes. Twee logeetjes die heel blij en tevreden zijn met alles wat ze te eten krijgen. Die lekker knorren van plezier en hard piepen van blijdschap als je weer thuis komt. Namelijk twee cavia’ s! Mark en ik hebben heel lang cavia’s als huisdieren gehad. Het zijn zulke ontvankelijke, lieve en sociale diertjes en natuurlijk makkelijk te verzorgen. Laatst hoorde ik van mijn yogaleraar, die net terug is uit Peru, dat daar als ultieme lekkernij cavia op het menu staat…!

Ik kom net van school terug gefietst en daar zingt tot Kerstmis iedere ochtend een kinderkerstkoor. Met natte ogen heb ik staan luisteren, en er zong vandaag niet eens één van onze kinderen mee…

Liefdevolle, warme Kerstdagen en veel vreugde en geluk voor 2011!

December

Wanneer een mens zich oprecht met een ander verhoudt, wordt dat gewaardeerd.
- Dalai Lama

Ik ben toch al naar een flink aantal concerten geweest in mijn leven. Oók van heel grote internationale artiesten zoals Diana Ross, Prince, Spandau Ballet, Whitney Houston, Beyonce en Il Divo – de laatste twee zelfs in Madrid - maar dit laatste concert was heel bijzonder. We hebben enorm genoten van de muziek van Sir Elton John. Hij trad op in Brussel en wij waren via Mark´s werk uitgenodigd. We zaten op de 11e rij voor het podium - ik heb nog nooit zó dichtbij het podium gezeten - en bij zijn laatste liedjes stond ik zelfs aan het podium! Ik kon hem recht in zijn ogen kijken, al droeg hij natuurlijk een gekleurd zonnebrilletje. (maar ik zag tóch een dikke, vette knipoog hoor!) Hij kwam ook langs om handtekeningen uit te delen. Uiteraard had ik geen papiertje in mijn zak, ik had zelfs geen fototoestel bij me…. Wel Mark´s telefoontje waar ik een foto mee maakte, maar ik snapte niet hoe je er meerdere kon maken…. Maar de beelden staan in mijn herinneringen gegrift. Wat kan die man piano spelen en wat een kracht in zijn stemgeluid ondanks zijn leeftijd. Sommige liedjes werden begeleid door percussionist Ray Cooper, dat maakte het allemaal extra ritmisch en spannend. Het bijbehorende diner voorafgaand aan het concert was eigenlijk net zo indrukwekkend. Het waren ongeveer twaalf gangen met allemaal creatief opgemaakte bordjes of verrassende bordjes ónder de bordjes. De toetjes waren verrukkelijk, ik kon het niet laten een bonbon mee in de bus te nemen! Ik zat aan tafel naast twee dames van Artsen zonder Grenzen. Eén van de twee kwam uit Rwanda waar mijn vriendin Mirjam nu woont en waar wij graag naartoe willen vliegen… Ik heb die avond genoten van elk afzonderlijk aspect.

Mark had al heel lang zijn zinnen erop gezet. Veel vrienden van ons hadden er al één aangeschaft en Mark was er al geruime tijd erg van gecharmeerd. En ineens, op een zaterdag dat het heel hard sneeuwde was hij in zijn uppie gaan kijken in de winkel en toen hij thuis kwam was hij ervan overtuigd: hij wilde perse diezelfde dag een iMac kopen! Dus togen wij samen op het eind van die zaterdag door de sneeuw naar de stad. Om terug door het donker te fietsen met een enorme doos aan het stuur waar onze nieuwe PC in zat. Eenmaal thuis heeft hij er van alles op geïnstalleerd zoals Office, maar voornamelijk veel muziek. Wat is dat toch wat mannen hebben met nieuwe apparaten? En wat ik niet heb? Ik geniet voornamelijk van de muziek op de PC, omdat de computer in de achterkamer staat. Maar net zoals vorige keer - toen we van een groot naar een klein scherm gingen - moest ik nu weer wennen om van een klein naar een groot scherm te gaan en alle andere veranderingen die daarmee gepaard gaan zoals het bewerken van mijn foto´s. Maar toegegeven…er zitten leuke foefjes op zoals vegen met je vingers en alle icoontjes springen zo leuk omhoog. En deze computer is supersnel, vooral het opstarten in 10 tellen…dat heb ik nog nooit meegemaakt. Mark vindt het een uitdaging om bij elke muziek-CD het juiste plaatje erbij te zoeken, zo blij als een kind is hij met dit nieuwe apparaat. Nu hoopt hij op uitbreiding van leuke gadgets zoals twee Bose-boxjes of een afstandsbediening…

Pakjesavond viel dit jaar op zondagavond en dat vonden we eigenlijk jammer omdat je dan dat relaxte gevoel mist. Tenslotte moet iedereen de volgende dag vroeg op om naar school te gaan of te reizen. En zo vonden wij onverwachts alle Sint-kadootjes in de huiskamer toen we op zondagochtend uit bed kwamen. (zie ons fotoalbum) We hebben wat kadootjes uitgepakt voor het ontbijt en het grote restant erna. Wat een heerlijke ochtend met al die verrassingen en Sint-lekkernijen. De middag was ook zo fijn omdat we deze dag tot een pyamadag gebombardeerd hadden en de meiden de hele middag met hun nieuwe kadootjes aan de gang konden. Openhaard aan, brandende kaarsjes en veel spelletjes natuurlijk terwijl de sneeuw langzaam wegsmolt buiten…een heerlijke Pakjesdag dit jaar!

En nu glijdt het ene feest vloeiend over in het andere feest. Op de radio worden Kerstliedjes gedraaid, de pleinen worden versierd met grote verlichtte kerstbomen, de etalages worden in Kerstsfeer gebracht, het Sint-papier wordt verwisseld voor glimmend Kerstpapier, Kerstreceptjes worden uitgewisseld en in de Adventkalenders worden iedere dag deurtjes geopend. We tellen af naar het Kerstfeest. De Kerstkaartjes naar onze vrienden in het buitenland zijn reeds gepost. De sneeuw blijft gelukkig nog liggen buiten. In onze voortuin branden iedere avond de decemberlichtjes in de toverhazelaar. In ons dorp komt een heuse ijsbaan op het plein. Wat een winters tafereeltje levert dat op. Jammer dat Mark aankomend weekend voor een week naar China en Korea en vertrekt.….