Bagage

Je hoeft enkel de schatkist in je hart te openen en eruit te nemen wat je al gegeven is.
- Bawa Muhaiyaddeen

Hoewel de kofferellende op Schiphol niet te vergelijken is met de bagagechaos op andere Europese luchthavens werd op internet volop geklaagd over de zoekgeraakte bagage. Vooral over de koffers van vrijdag 17 december, de dag dat Mark vanuit Korea aanvloog met KLM, werd veel geklaagd. KLM werd na ruim twee weken na de sneeuwchaos in Nederland en Europa nog steeds overspoeld door gefrustreerde passagiers, terwijl Mark en ik ze via telefoon of internet helemaal niet konden bereiken! Mark werd na tien dagen toch een beetje ongerust over zijn volle koffer die daar in aankomsthal 2 stond opgesteld. Zijn tagnummer stond nog steeds niet in de genoemde lijst en dan werd met nadruk gevraagd niet naar Schiphol te komen. Maar toen Mark op internet las dat iedereen met een paspoort een koffer mocht ophalen had hij niet veel vertrouwen meer in een goede afloop. Vrienden die rond Kerst op Schiphol geland waren vertelden die duizenden koffers te hebben zien staan en hadden de indruk dat iedereen erbij kon… Op de twaalfde dag zei ik tijdens het ontbijt dat ik het gevoel had dat vandaag de koffer thuis gebracht zou worden, en wie schetste onze verbazing? Die ochtend stopte er een bestelbus voor de deur en die meneer kwam onze grote rode koffer thuis brengen. En alles zat er nog in, zelfs alle doosjes Chinese jasmijnthee!

En het was maar goed dat alles er nog in zat, want over een week zal Mark de halve marathon lopen van zijn geboorteplaats Egmond. Vorig jaar had hij serieus hard getraind voor de wedstrijd en hoe erger en ijziger de weersvoorspellingen werden hoe harder Mark ging trainen. Hij had speciale sportkleding aangeschaft en was helemaal klaar voor grote ontberingen op het strand. Maar de wedstrijd werd helaas op het allerlaatste moment afgelast… En dit jaar is zijn plan om weer mee te doen. Maar hij heeft een blessure opgelopen waardoor hij weinig heeft kunnen trainen. Hij heeft steunzolen gekregen van de podoloog waar hij blaren van krijgt onder zijn voeten en hij was door de kofferchaos op Schiphol al bijna twee weken zijn fijne sportspullen kwijt. De moed zakte hem een beetje in zijn schoenen… Maar hij geeft niet makkelijk op en zal waarschijnlijk op zijn doorzettingsvermogen (of tandvlees?) de wedstrijd uitlopen – mits de wedstrijd dit keer gelopen wordt natuurlijk…wat er wel naar uit ziet trouwens.

De oergezellige laatste dagen van het jaar zijn weer achter de rug. We hadden naast familiebezoek ook veel gezellige bezoeken van verre vrienden. En die bezoekjes worden altijd weer gewaardeerd – ze nemen tenslotte toch de moeite om langs Breda te rijden en soms is dat best veel moeite. Zoals vrienden uit Madrid die helemaal uit Groningen onze kant opgereden zijn en een hotelletje in de buurt genomen hadden, of andere vrienden uit Madrid die rechtstreeks uit Schiphol bij ons kwamen eten. Of vrienden die alvast op weg naar hun hotel op Eindhoven Airport gezellig bij ons kwamen eten, zo ook Maren’s vriendinnetje die op terugreis was naar Engeland. Wij weten er alles van als je een paar dagen in Nederland bent, je probeert je aandacht te verdelen tussen familie en vrienden en eigenlijk schiet je altijd te kort… Tussen al dat koken, boodschappen halen en bezoek door vond ik mijn ontspanning in de sneeuw. Met Mark tegen twaalf uur ’s nachts door de krakende verse sneeuw een wandeling (op mijn nieuwe UGGS!) gemaakt langs de bosrand waar we de hazen voor onze ogen zagen wegspringen… Of gewoon mét het bezoek sleetje rijden van een mooie sleeheuvel, een sneeuwballengevecht of een prachtige wandeling langs de witte weilanden maken met een waterig zonnetje erbij. (zie ons fotoalbum) Ook mijn aangrijpende boek van Annejet van der Zijl - Sonny Boy, waarvan de film deze maand in première gaat - trok mij in een andere wereld. Net toen ik de laatste bladzijde had gelezen en het boek met rode, betraande ogen had dichtgeslagen stond de meneer met Mark’s koffer voor de deur. Ik riep uit tegen hem dat het een wonder was dat onze koffer terecht was en dat tezamen met mijn nog rode ogen was dat voor hem misschien wel een erg sentimentele reactie…haha!

Over een paar nachtjes is ons jongste telgje Maren jarig, ons geschenk… en ze wordt al zes jaar! Nogmaals een kamer vol bezoek en later in de week een middag vol meisjes die koekjes komen bakken en dan keert de rust weer terug – de scholen gaan 10 januari weer beginnen!