Vaccinaties

You can never cross the ocean unless you have the courage to lose sight of the shore.
- Christopher Columbus

De afspraak bij de GGD voor onze vaccinaties stond al weken dan niet maanden in mijn agenda. De bewuste ochtend fietsten we met z’n vijven naar hun nieuwe kantoor die we niet direct konden vinden, maar achteraf pal achter mijn kantoor van het Rode Kruis lag! We kwamen met z’n vijven tegelijk binnen in het kamertje voor een groepsconsult en ik kreeg het gevoel dat de GGD-mevrouw daar wat zenuwachtig van werd. Het duurde allemaal maar en Mark begon op zijn telefoontje te kijken en vroeg zich hardop af hoe lang dit ging duren. Dat hielp die mevrouw niet erg vooruit en toen kwam ze erachter dat ik vanwege mijn immuunziekte geen gele koorts-vaccinatie mag. Ze moest mij een negatief reisadvies geven voor het Peruaanse regenwoud! Ze stelde voor om een andere veilige reisbestemming uit te kiezen. Ik haalde mijn schouders op en dacht “Mij houd je toch niet tegen”, maar Mark liet mij op de fiets terug naar huis weten dat hij geen risico’s wil nemen en dat als ik geen vaccinaties kan krijgen hij niet naar het regenwoud wil…. Toen ging ik me stilletjes ook wel zorgen maken… Thuis meteen mijn nieuwe dokter gebeld in Maastricht en hij verzekerde me dat ik wel met een slapend virus ingeënt mag worden zonder risico’s voor mijn gezondheid. Ik zal dus na mijn eerste bezoek aan de Maastrichtse professor snel mijn vaccinatie gaan halen met een verklaring op papier. Alleen ga ik niet meer terug naar de Bredase GGD, want die mevrouw schreef in al mijn files dat ik een negatief reisadvies meekreeg van haar en absoluut niet gevaccineerd mag worden.

Via een reizigersforum had ik al een paar maanden geleden contact gemaakt met Karin uit Friesland. Ze spaart maillots en ondergoed voor een goed doel in Peru, namelijk voor de straatkinderen in Cuzco die verzorgd worden door de Nederlandse Jolanda. Ik had haar toentertijd beloofd haar zorgvuldig bij elkaar gespaarde opbrengst mee te nemen naar Peru. Ondertussen verstreek de tijd en komt ons vertrek steeds dichterbij. En sinds Karin in Friesland woont en ik in Brabant hebben we onlangs creatief gezocht naar een oplossing om haar oogst bij mij te krijgen. Mijn zus bleek de link te zijn, want Karin heeft ook familie in Marknesse. Karin had een enorme tas bij mijn zus achtergelaten en mijn zus heeft de tas afgelopen week bij mij gebracht. Een énorme tas gevuld met zo’n 65 maillots, 225 onderbroeken en 110 hemdjes. Karin was op het eind de tel een beetje kwijt geraakt, maar er komt nog een kleine hoeveelheid van mijn zus en mij bij. Voor ons is het meebrengen van de tas in het vliegtuig een kleine moeite sinds de jongste geen eigen rugzak (en dus geen bagagestuk) meeneemt in het vliegtuig. Karin deed er een klein bedrag bij om de tas te laten sealen op de luchthaven, een lieve brief en een doos chocola voor onze moeite. Nu zullen wij zorg dragen voor deze belangrijke gift voor de straatkindjes in Cuzco!

Kotsmisselijk werd ik ervan om zo’n opgezwollen beestje te zien. Nu het voorjaar is wemelt het van de teken in het hoge groen aan de voorkant van ons huis. Onze oude, dikke kater van acht jaar komt nooit op straat. Hij loopt alleen achter in de tuin of ligt te zonnen op de daken van de schuurtjes om ons heen. Ons andere grijze poesje daarentegen gaat de hele dag (en soms nacht) op stap en vangt iedere dag wel een prooi. Een muis - of meerdere op één dag - , een vogel en zelfs een mol heeft ze wel eens mee naar huis genomen. Ze is van een ander ras dan onze kater en dat betekent een meer levendig karakter. De fokster waarschuwde ons daar twee jaar geleden al voor. Ze is stoer, klimt in bomen en blaast tegen honden op straat. En dat terwijl onze kater al achteruit springt voor een kever! Ze zwalkt ook uren door het groen aan de overkant en daar leven dus teken. Ik had nog nooit een teek gezien, maar de eerste keer dat ze er twee in haar nek had hangen had ik wel een vermoeden. We hebben een tekenpen, maar geen haar op mijn hoofd die erover denkt om die teek zelf te verwijderen! De dierenarts heeft ze verwijderd en meteen een antbioticakuurtje gegeven. Uiteraard duurde het niet lang voordat ze weer een teek in haar nekvel had hangen. Nu was opa er om de teek heldhaftig te verwijderen. Gelukkig hebben wij ooit de juiste beslissing genomen om een verzekering voor dit onstuimige poesje af te sluiten, zodat we onbeperkt de dierenarts kunnen bezoeken zonder kosten. Maar tot onze grote verbazing…vond Inden vanmorgen een klein teekje in de dikke grijze vacht van onze saaie maar lieve kater! Zo’n kleintje is nog niet makkelijk te pakken te krijgen, maar het is Mark gelukt met de tekenpen. Dat kan nog een lange zomer worden met al die akelige teken in de buurt…

De zonnige Meivakantie van twee volle weken is weer voorbij. De meiden hebben het heerlijk gehad met logeerpartijtjes, rubberbootje varen, tennis- en voetbaltoernooi, fietstochtje naar pannenkoekenhuis, onze logeetjes de cavia’s en speeltuinbezoeken. Mark en ik hebben deze vakantie afgesloten met een groots dansfeest: de opening van het Grand Theater in Breda. We gingen samen met twee feestbeesten waar we vaker mee gaan dansen: Mark’s broertje en zijn vriendin. Gratis glaasjes Southern Comfort met Sprite bij de entree en de mood zat er al snel goed in. Er werden bitterballen rond gedeeld en nog leuker waren de flitsende kroontjes, lichtgevende staven en kettingen met knipperlichtjes. Er liep een fotograaf rond die ons viertjes vastgelegd heeft op de gevoelige plaat van een Polaroid. De hippe muziek werd afgewisseld met muziek uit onze tijd. Het is leuk om eens in de zoveel maanden een avondje te swingen. We voelen ons dan weer even jong en sprankelend, al is dat gevoel de ochtend erna snel weer over…