Betekenisvol

Life is meaningless only if we allow it to be. Each of us has the power to give life meaning, to make our time and our bodies and our words into instruments of love and hope.
- Tom Head

Het geeft veel voldoening om betekenisvol bezig te zijn. En sinds onze jongste dit schooljaar fulltime naar school gaat, ze was iedere woensdag vrij, en de aanbouw van ons huis sinds de herfst helemaal afgerond is was ik op zoek naar iets zinvols om toe te voegen in mijn leven. Ik heb geprobeerd mijn bijdrage in de uitvaartbranche te leveren, maar daar bleek uit verschillende sollicitatiegesprekken dat mijn beschikbare uren niet toereikend zijn. En dus had ik mijn zinnen gezet op het Nederlandse Rode Kruis in Breda. Een open sollicitatie en een gesprek volgden snel en sinds kort werk ik dus op de afdeling Fondsenwerving. Wat een timing had ik met mijn toenadering, want de directeur was hard op zoek naar commerciële input! Ik werk aan een project om geld in te zamelen via basisscholen. De leerlingen gaan badeendjes verkopen en verdienen daarmee geld voor school én voor het Nederlandse Rode Kruis. De actie eindigt met een heuse eendjesrace in het water! Mijn taak is om een aantal Bredase basisscholen mee te laten doen. Ik vind het heel leuk om voor zo’n grote organisatie met zulke mooie doelen te werken. Mijn bijdrage doet er écht toe.

Een goede gezondheid is een groot goed, maar meestal besef je dat niet als je gezond bent. De laatste twee á drie maanden twijfelde ik steeds meer aan de gezondheid van mijn ogen. Ik kon steeds slechter diepte zien, mijn oogspieren waren snel moe waardoor ik dubbel ging zien, lezen werd steeds moeilijker en één ooglid ging iets hangen. Van de ene oogarts werd ik naar de andere doorgestuurd. En veel oogonderzoeken verder werd ik met spoed naar een neuroloog doorgestuurd. De diagnose is inmiddels gesteld, ik heb een zeldzame auto-immuunziekte die zich uit in ernstige spierzwakte. In mijn geval van mijn oogspieren. Het was een spannende tijd met veel twijfel en ongerustheid waarin verschillende scenario’s de revue passeerden. Ik heb wat tijd in het ziekenhuis door gebracht voor onder andere twee CT-scans van mijn hersenen en borstkas (waar ik kotsmisselijk werd van de contrastvloeistof via een infuus), bezoek aan de neuroloog en bloedafname. En ik ben meteen na de diagnose met medicijnen gestart in een nog lage dosis, maar deze dosis is ondertussen al verdubbeld. Mark was direct met het eerste vliegtuig vanuit The States naar huis gevlogen toen hij hoorde dat ik met spoed naar een neuroloog moest. Hij is heel lief met alle ziekenhuisbezoeken mee geweest. Na de diagnose hebben we het droevige nieuws aan onze meiden verteld. Toch staat ons leven niet op z’n kop, alles gaat eigenlijk gewoon door. Ik moet mezelf goed in acht nemen: stress, koorts, vermoeidheid en verlaagde weerstand maken de toestand erger. Voorlopig zal ik nog veel in het ziekenhuis te vinden zijn voor nieuwe uitslagen en het afstellen van de medicijnen. Iedereen is zo lief en vol medeleven. Het warmt je hart wanneer je zoveel welgemeende reacties krijgt….ook van ver over de grens…

Er zijn deze dagen Open Dagen op de middelbare scholen in Breda. En omdat Inden volgend jaar moet kiezen naar welke school ze wil zijn we ons een beetje aan het oriënteren. We hebben onlangs aan wat scholen een bezoek gebracht om de sfeer te proeven, om te horen wat ze aan te bieden hebben en waar ze zich in onderscheiden. En natuurlijk kijken we om ons heen wat voor kinderen en leerkrachten er rond lopen, of de kantine en de klaslokalen Inden aanspreken en ze bedenkt ondertussen of ze de afstand niet te ver fietsen vindt vanaf ons huis… Allemaal nieuwe ervaringen voor ons, want Anthe ging destijds vanaf haar basisschool in Madrid naar een aangewezen middelbare school in Breda. Een juf van de Montessorischool had voor ons bemiddeld en Anthe mocht zonder voorgesprek of toets naar het Stedelijk Gymnasium. Alles gebeurde zonder na te denken, het liep gewoon zo. We hadden niet de mogelijkheid om steeds over te vliegen voor schoolbezoeken of intake-gesprekken. Extra leuk is het nu om eens rond te neuzen in scholen in de buurt. Ook Anthe kijkt rond en besluit dat ze haar school nog steeds de leukste vindt, gelukkig!

Vandaag is het Valentijnsdag. Precies zes jaar geleden, toen Valentijnsdag óók op een maandag viel, was ik ’s avonds laat thuis gekomen van een bijeenkomst van borstvoedende moeders. Maren was net iets meer dan vijf weekjes oud en voordat we gingen slapen voedde ik haar nog even op het grote bed. Toen de telefoon zo laat nog ging schrokken Mark en ik - en helemaal toen mijn zus door het (toen nog bestaande) antwoordapparaat riep dat we de telefoon per se moesten opnemen. Mijn moeder had een hersenbloeding gekregen. Mark en ik (en Maren in de Maxi-Cosi) scheurden over de snelweg door de sneeuwbuien naar het nieuwe ziekenhuis in Hoofddorp. Toen we arriveerden was ze helaas al overleden. Valentijnsdag heeft toen voor ons een andere betekenis gekregen. Dit jaar voelt het echter dichterbij dan anders, omdat haar sterfdag voor het eerst weer op een maandag valt. Maar ook omdat ik net als mijn moeder een bezoek aan de neuroloog moest brengen. Automatisch gaan je gedachten dan ook terug naar háár onzekerheid en vragen bij de neuroloog.